คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter4 หลงทาง [แก้]
Chapter4
ในที่สุดการเรียนวันแรกก็ผ่านพ้นไปได้เสียที คุณรีบเดินออกจากโรงเรียนเพราะไม่อยากเป็นเป้าสายตาคนอื่นอีก ไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าไหร่คุณถึงนึกได้ว่า……นี่มันที่ไหนกันเนี่ย— จำได้ว่าตอนเช้าที่เดินมากับออสตินมันไม่ได้ไกลขนาดนี้
โทรศัพท์มีไว้ทำไมล่ะคะ คุณรีบควานหามือถือในกระเป๋าลวกๆ พอคว้าได้กำลังจะกดโทร.ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะมือของใครบางคนมาคว้าหมับที่ไหล่ คุณหันไปมองและพบกับ…
“จัส…ติน?”
“ไง” เขาทักกลับมาด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ในปากคาบแท่งม้วนขาวๆซึ่งก็คือมวนบุหรี่นั่นเอง กลิ่นเหม็นควันลอยโชนทันทีที่เขาพ่นควันใส่หน้าคุณ “มายืนทำอะไรตรงนี้”
คุณหันซ้ายหันขวา เพิ่งสังเกตว่าตอนนี้คุณยืนอยู่ริมถนนสายหนึ่ง ข้างๆเป็นลานสเก็ตบอร์ดขนาดใหญ่…นั่นสิ นี่คุณมาทำอะไรตรงนี้—“เดินเล่นน่ะ” คุณโกหก ก็ใครมันจะไปบอกกันเล่าว่าหลงทาง
“เดินเล่นแถวนี้เนี่ยนะ--”
“ใช่…แปลกหรอ--”
“อืม นี่ถิ่นพวกพี้กัญชา เมายากันซะส่วนใหญ่ แปลกดีเนาะที่เธอคิดจะมาเดินเล่นที่นี่” พูดก็พูดเถอะ เขาน่ะรู้อยู่แล้วว่าคุณหลงทาง แล้วจะสตอว์เบอร์แหลต่อทำไมล่ะคะ คุณคิดพลางไอค่อกแค่กด้วยความสำลักควันบุหรี่ ยี้ สูบไปได้นะ เดี๋ยวก็เป็นมะเร็งปอดตายหรอก— ได้แต่คิดในใจเท่านั้นแหละ ขืนพูดออกไปจะได้โดนสวนกลับมาน่ะสิ จัสตินเหลือบมองคุณนิดหน่อยราวกับ ‘แอบด่าอะไรฉันในใจอีกล่ะ’ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาสูบบุหรี่เข้าปอดอีกครั้ง ก่อนจะทิ้งมันลงและบดขยี้ซะเละ
คุณมองเขาด้วยความรังเกียจ “ถ้าฉันเป็นมะเร็งตาย นายคนแรกแน่ที่ฉันจะไปหลอกถึงบ้าน”
“หรอ กลัวอยู่หรอก” เขาบอกพลางขยี้ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวย “ฉันหิว” คุณมองจัสตินงงๆ หิวก็ไปกินสิยะ มายืนทำหน้าหล่อเป็นเซเลบเมายาอยู่ได้ แต่ไม่ทันจะเอ่ยปากพูดเขาก็คว้าข้อมือคุณแล้วลงมือลากไปอีกทาง
“เฮ้! อะไรของนาย...นี่จะลากฉันไปไหน!”
“ฉันไม่ได้ฉุดเธอไปปล้ำหรอก”
“งั้นก็ปล่อยสิ ฉันจะกลับบ้าน”
“เสียใจ”
นี่มันวันสังคังอะไรกัน! ถึงแม้ว่าคุณจะขัดขืนเต็มสตรีม แต่มีหรอแรงอันน้อยนิดของผู้หญิงตัวบางๆจะสู้แรงถึกมหาปลัยของผู้ชายคนนี้ได้ กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาได้สักพัก ตอนนี้คุณกับจัสตินหยุดอยู่หน้าร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่ง อ๋อ...ที่แท้ก็หิวสินะ-- แต่ทำไมต้องลากคุณมาด้วยล่ะ-- จัสตินพาคุณไปที่โต๊ะตัวหนึ่งของร้าน เขากดตัวให้คุณนั่งลงบนเก้าอี้แล้วตัวเองก็ลงไปนั่งแหมะที่เก้าอี้ตัวตรงข้าม
จัสตินสไลด์เมนูแผ่นบางๆมาให้คุณ หืม-- ราคาอาหารแพงใช่ย่อยแฮะ เรื่องอะไรจะต้องเสียเงินล่ะเดี๋ยวกลับไปริซ่าก็ต้องบังคับให้คุณกินอาหารของเธออยู่ดี // เมื่อเห็นว่าคุณไม่สนใจเมนูอาหาร จัสตินกลอกตาเซ็งๆ กวักมือเรียกพนักงานก่อนจะสั่งอาหาร
“ถ้ากินไม่หมด เธอตายแน่ยัยงั่ง” เขาบอกหลังจากพนักงานเดินจากไป
“อะไรอีกล่ะ ฉันไม่ได้สั่งอาหารซะหน่อย”
“ก็เพราะเธอไม่สั่ง ฉันถึงได้สั่งให้เธอไงล่ะ”
“เฮ้ นายจะสั่งให้ฉันทำไม อาหารจานแพงแบบนั้นฉันไม่มีเงินจ่ายให้หรอกนะ”
“ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าเธอต้องจ่ายเอง”
“ถามจริงเถอะ ต้องการอะไรจากกันแน่-- นายยังไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ”
“หรอ” จัสตินดันแก้วน้ำแก้วใหญ่มาให้คุณ เขาเปิดกระป๋องเบียร์และกระดกดื่มอย่างสบายใจ “แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ”
เชื่อเขาเลย ถึงจะถอนหายใจเซ็งๆแต่คุณก็ยอมบอกชื่อ จะให้คุยกันทั้งที่แม้แต่ชื่อคุณเขาก็ยังไม่รู้มันคงจะแปลกๆอยู่หรอก ระหว่างรอรับอาหาร จัสตินเล่นโทรศัพท์รอในขณะคุณได้แต่กวาดสายตามองไปรอบๆร้าน มีธงนานาชาติแขวนอยู่รอบๆ คุณมองไล่ธงเหล่านั้นไปเรื่อยๆจนพบกับผู้ชายหัวหยิก ร่างสูงเดินตรงเข้ามาภายในร้านกับผู้หญิงคนหนึ่ง นั่นมัน-- แฮร์รี่นี่นา.....คุณแกล้งปัดกระเป๋าตัวเองลงพื้นก่อนจะมุดหัวแสร้งทำเป็นเก็บกระเป๋า ขอทีเถอะ ไม่รู้ว่าทำไมแต่แฮร์รี่คือบุคคลรายชื่ออันดับแรกๆที่คุณไม่ประสงค์จะเจอด้วย อาจจะเป็นเพราะเมื่อเช้าวันนี้คุณได้สร้างรอยบนแก้มเนียนๆของเขาก็เป็นได้
“ทำอะไรของเธอ” จัสตินก้มหัวลงมาถามคุณ
“ฮะ อ๋อ...ฉัน เก็บกระเป๋าน่ะ กระเป๋ามันตก--” พูดเสร็จก็ผงกหัวขึ้นและ-- แถ่นแท้น คุณเจอโบนัสอย่างจัง แฮร์รี่นั่งฝั่งตรงข้ามกับคุณ ซึ่งพูดให้ถูกคือเขานั่งฝั่งเดียวกับจัสติน และนั่นหมายความว่าเขานั่งหันหน้ามาทางนี้ โชคดีเล็กน้อยที่ผู้หญิงของแฮร์รี่ตัวค่อนข้างสูง จึงเกือบๆบังคุณได้...แค่เกือบๆล่ะนะ
“เห็นเธอมุดหัวลงไปนาน ฉันเลยคิดว่าเธออยากจะลงไปนอนบนพื้นซะอีก ถ้าง่วงนักก็หลับบนโต๊ะก็ได้นะ พื้นมันสกปรก” นี่เขาไม่ได้คิดอย่างที่เขาพูดใช่ไหม-- “หรือว่า...เธอกำลังหลบหน้าใครอยู่...?” จัสตินหันซ้ายหันขวา ทำท่าจะหันไปมองข้างหลังแต่พนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟพอดี แต่เดี๋ยวก่อนนะ...ใครสั่ง ต้มยำกุ้ง แล้วยังมีผัดไทอีกต่างหาก-- คุณเงยหน้ามองจัสตินงงๆ เขาแสร้งไม่สนใจ ผลักอาหารสองจานมาทางคุณ ส่วนตัวเองก็จัดการกับสปาเก็ตตี้มีทบอลด์
“รู้ด้วยหรอว่าฉันเป็นคนไทย?”
“พูดมากน่า รีบๆกินไปเถอะ อยากกลับบ้านไม่ใช่หรอ” เขาพูดอย่างหงุดหงิด
คุณไม่ซักไซร้อะไรต่อ พอตักผัดไทคำแรกเข้าปากคุณก็เพิ่งรู้ตัวว่าคิดถึงอาหารไทยแค่ไหน ตั้งแต่มานี่คุณก็ได้กินแต่อาหารฝรั่ง นี่ถ้าคุณไม่ใช่คนโชคดีที่ระบบเผาผลาญยอดเยี่ยมล่ะก็ ป่านนี้คงอ้วนเป็นหมูตะวันตกไปแล้ว // หลังจากสั่งอาหารเสร็จ ด้วยความบังเอิญอย่างไรไม่ทราบได้ แฮร์รี่เลื่อนสายตาไปสะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นคนเอเชียที่สวยที่สุดที่เขาเคยมา และเมื่อเช้าเธอได้ทำบางสิ่งที่ทำให้เขาคาดไม่ถึง ที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำมาก่อน เธอตบหน้าเขา...
แทนที่จะโกรธ แต่แฮร์รี่กลับคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆที่แค่มองรูปลักษณ์ภายนอกของเขาก็ยอมจำนนทุกอย่าง เช่นเดียวกับผู้หญิงตรงหน้าเขาตรงนี้ เดทกันวันสองวัน ด้วยความขี้เบื่อก็เขี่ยทิ้งและมองหาคนใหม่
“มองอะไรหรอคะ แฮร์รี่”
“เปล่าครับ” แฮร์รี่พูดทั้งๆที่ยังไม่ละสายตา “ไม่ได้มองใคร”
“งั้น...หลังจากเสร็จมื้อนี้ เราไปหาอะไรสนุกๆทำกันที่บ้านฉันนะคะ”
แฮร์รี่เลื่อนสายตามามองผู้ตรงหน้า ดวงตาแพรวพราว “ตกลงครับ J”
บอกตามตรงเลยว่าใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีด้วยซ้ำ อาหารตรงหน้าของทั้งคุณและจัสตินก็หมดลงอย่างรวดเร็ว จ่ายเงินเสร็จสรรพก็ลุกจะเดินออกจากร้าน อา...ลืมอะไรไปรึเปล่า คุณเหลือบมองไปทางโต๊ะของแฮร์รี่ ผู้หญิงที่มาด้วยกันหายไปแล้ว อาจจะไปเข้าห้องน้ำก็อะไรสักอย่าง แฮร์รี่นั่งอยู่คนเดียวและ...เขากำลังมองมาทางคุณ แววตาดูประหลาดใจเล็กน้อยที่พบว่าใครที่คุณพามาด้วย
“ไง”
เขาทักด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ตามเดิม รอยยิ้มที่มุมปากดูไม่เป็นมิตร “บาย”
“อะไรกัน ใจคอจะไม่มานั่งกินกับฉันหน่อยหรอ สักห้านาทีก็ยังดี”
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” คุณสังเกตว่าจัสตินเดินเลยไปโดยไม่สนใจ เขาอาจมองไม่เห็นแฮร์รี่ด้วยซ้ำ
“ทำไมล่ะ แต่ฉันอยากกินเธอนะ” เขาพูดพลางคว้าข้อมือคุณ ออกแรงดึงคุณจนเสียท่า นั่งลงบนตักของแฮร์รี่ แต่ค้างท่านั้นอยู่ได้ไม่นานเพราะคุณรีบผละออก
“อย่าให้ฉันต้องตบนายอีกรอบเลย แฮร์รี่”
เขายิ้มบางๆ “ชอบจังเลยให้เธอเรียกชื่อฉัน J”
คุณกลอกตาก่อนจะเดินออกมาจากร้านด้วยอารมณ์สุดเซ็ง จัสตินยังไม่ได้ไปไหน เขายืนสูบบุหรี่รออยู่ไม่ไกลจากร้าน เมื่อเห็นคุณเขาก็บอกเบาๆว่าจะพาไปส่งที่โรงเรียน ซึ่งนั่นก็ดี เพราะตอนนี้บอกได้ยากสุดๆว่าคุณอยู่ส่วนไหนของนิวยอร์ก
ระหว่างทางไม่มีใครพูดกับใคร จัสตินมัวแต่สูบบุหรี่ บรรยากาศชวนอึดอัดสุดๆ ดวงอาทิตย์ใกล้จะลับฟ้าแล้วด้วยสิ คุณกังวลว่าตอนนี้คนที่บ้านจะเป็นยังไงบ้างที่คุณยังไม่ได้กลับบ้าน คิดได้ดังนั้นจึงรีบคว้ามือถือในโทรศัพท์ และพบว่าเปิดไม่ติด-- คงเป็นเพราะตอนที่เซเลน่าเทกระเป๋าเธอแน่ๆ คุณกดปุ่มเปิดเครื่องอย่างใจร้อน
’46 missed calls’
แย่แล้ว! เมื่อเปิดเช็คดูมันมีทั้งเบอร์ของริซ่าและออสตินที่สลับกันโทร. โดนดุแน่ๆเลยแฮะ คุณรีบต่อสายกลับทันที แต่มือถือของริซ่าคงจะแบตหมดหรืออะไรสักอย่าง ทำให้คุณต้องต่อสายไปหาออสตินด้วยความกังวล
“เธออยู่ไหนฮะ ยัยบ้า!” เสียงออสตินดังขึ้นเหมือนร้อนใจ
“ฉัน...คือฉันกำลังจะไปที่โรงเรียน นายมารับหน่อยได้หรือเปล่า เอ่อ...ฉันจำทางกลับไม่ได้น่ะ” คุณกระซิบ
“รู้แล้วๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ!” พูดจบออสตินก็ตัดสาย คุณถอนหายใจเบาๆ
หลังจากวางสายออสตินไม่นาน คุณและจัสตินก็มายืนอยู่ตรงหน้าโรงเรียน
“ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นผู้หญิงแบบนี้”
หืม?
อะไรของเขา-- พูดแบบนั้นหมายความว่าอะไร ใช่คำด่าหรือเปล่า คุณคิดคนเดียวในใจ สมองก็ประมวลคำพูดจนนึกถึงหน้าแฮร์รี่ขึ้นมา ต้องใช่แน่ๆ! จัสตินต้องเห็นที่แฮร์รี่และคุณคุยกัน เห็นที่คุณล้มไปนั่งตักเขา “มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ! คือเขาเป็นคนฉุดฉันลงไปนั่งตักเอง ฉันไม่ได้ยอมง่ายๆซะหน่อย!”
“ผู้หญิงที่ไม่รู้จักขอบคุณ”
หืม?อีกรอบ-- ที่แท้ก็ทวงคุณเรื่องเลี้ยงข้าว ว่าแต่นี่มัน...คนละเรื่องกันสินะ...เก็บเศษหน้าแทบไม่ทัน “ขอบคุณ...”
เมื่อพอใจแล้ว จัสตินก็หมุนตัวไปอีกทาง เดี๋ยวนะ...นี่เขาคงจะไม่ให้คุณยืนรอออสตินคนเดียวหรอกใช่ไหม-- ไม่ทันจะแหกปากเรียกตัวจัสติน ใครบางคนก็วิ่งมาแตะหลังคุณ
“ออสติน”
“นี่ไปไหนมาเนี่ย ฉันกับ*นอนน่าโทร.หาเธอไม่รู้กี่ร้อยรอบ” เขาหอบ
“ยังไม่ถึงย่ะ--แค่สี่สิบหกมิสคอล...”
“ยังมีน่ามาตลกอีกนะ” เขาดุ หอบแฮกๆเหมือนลูกหมาขาดอากาศหายใจ “ทำไมตอนกลับไม่รอฉัน หรือไม่ก็โทร.หาล่ะ”
“ฉันลืม”
“แล้วทำไมโทรศัพท์โทร.ไม่ติด”
“ฉันทำโทรศัพท์ตก”
“แล้วก่อนหน้านี้เธอไปไหนมา”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“แล้วไปกับใคร”
“จะซักอะไรเยอะแยะเนี่ย ฉันเป็นนักโทษหรอ? เปล่า! พาฉันกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวริซ่าจะเป็นห่วง”
“ไปกับใคร”
คุณกลอกตา “จัสติน”
ออสตินเลิกคิ้ว “ไปทำอะไรกัน”
“กินข้าว--”
“กินข้าว? กับจัสตินเนี่ยนะ?” ออสตินพึมพำเมื่อเริ่มออกเดิน “จัสตินไม่ไปไหนกับคนที่ไม่สนิทด้วยนี่นา” คำพูดนี้เหมือนกับคำพูดของแฮร์รี่ไม่มีผิด-- แต่คุณก็ไม่คิดสนใจอะไร “จริงด้วย วันนี้ฉันเห็นเธอนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกับเขา...เธอไปสนิทกันเมื่อไหร่เนี่ย”
“ถามเยอะจัง--” จะว่าไปแล้ววันนี้...ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว คุณก็แทบไม่เห็นหัวออสตินอีกเลยที่โรงเรียน คุณเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังคร่าวๆ ถึงจะไม่พูดแต่ออสตินแอบสงสัยในใจ เขาคิดว่าจัสตินต้องสนใจคุณแน่ เพราะจากที่คุณเล่ามา มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จัสตินจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับคุณเลยนี่ ใช่...เขาทำได้แค่คิดในใจ เพราะมันก็แค่ข้อสันนิษฐานสุ่มๆ “นี่เป็นการเรียนวันแรกที่ห่วยแตกที่สุด!”
ออสตินมองแผลที่ริมฝีปากบางๆของคุณ มันไม่ใช่แผลใหญ่โตอะไรมากมายแต่ยังคงมีรอยแผลเล็กๆและเลือดที่แห้งแล้ว ความจริงแล้วที่โดนสามสาวนั่นรุมตบมันก็เจ็บอยู่หรอกแต่มันเจ็บกว่านี้หลายเท่าเพราะคุณเผลอกัดปากตัวเองแรงเสียจนเป็นรอยแผล “ไหนเล่าให้ฉันฟังซิ” ออสตินเพยิดหน้ามาทางรอยแผล
คุณถอนหายใจเฮือกใหญ่ เล่าให้ออสตินฟังทุกเรื่อง ไม่ใช่แค่ที่มีเรื่องกับผู้หญิงที่น่ากลัวที่สุดในโรงเรียน แต่เล่าว่าคุณทำอะไรกับแฮร์รี่ สไตลส์มาบ้าง เขาดูตกใจเล็กน้อยขณะฟัง แหงล่ะ เป็นใครใครก็อึ้งทั้งนั้นแหละ มาเรียนวันแรกมันควรเป็นอะไรที่สนุกสิ ไม่ใช่ห่วยนรกแตกแบบนี้ การเล่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นเหมือนกับการระบาย แต่นั่นก็ทำให้คุณกลับมาอารมณ์ไม่ดีอีกรอบ
คุณพยายามจำทางระหว่างโรงเรียนกับบ้านให้ขึ้นใจ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึง ทันทีที่เหยียบเข้าตัวบ้าน ริซ่าก็รีบวิ่งเข้ามาหาคุณด้วยความเป็นห่วง รวมทั้งเจ้าแมวโลโม่ด้วย คุณบอกแค่ว่าหลงทางและเผลอปิดเครื่องไปเลยไม่ได้รับสาย พอเล่าจบริซ่าชวนคุณไปกินมื้อค่ำด้วยกัน รู้กันอยู่ว่าคุณน่ะอิ่มพุงกางแล้ว แต่จะปฏิเสธก็เสียน้ำใจริซ่าเปล่าๆ คุณจึงยัดมักกะโรนีลงท้องอย่างไม่เต็มใจนัก
ด้านออสตินที่รู้อยู่แล้วว่าคุณกินข้าวมาก่อนหน้านี้ก็ทำเป็นเอาอกเอาใจ ตักมักกะโรนีให้ซะพูนจาน
“ขอบคุณนะ...” คุณส่งยิ้มบางๆไปให้นายตัวแสบ แต่สงครามใต้โต๊ะอาหารกำลังเริ่มขึ้น คุณเหยียบเท้าเขาเต็มแรงซะเจ้าตัวหน้าเบ้ คุณหัวเราะด้วยความสะใจพลางยัดมักกะโรนีอีกคำเข้าปาก มันก็อร่อยดีอยู่หรอก...แต่ต้มยำกุ้งและผัดไทในท้องยังไม่ทันย่อยดี ทำให้คุณอยากจะอ้วกออกมามากๆ
ในที่สุด “งั่ม” คำสุดท้ายที่ลงท้องคุณไปเรียบร้อย
“อะไรนะ เธอบอกว่าอยากกินอีกหรอ โลโม่ ได้ๆ...”
ออสตินก้มหัวลงไปพูดกับเจ้าโลโม่ เขาเอื้อมมือจะตักให้คุณอีกช้อนแต่คุณรีบคว้าแขนได้ทันท่วงที “ฉันอิ่มแล้วล่ะ ขอบใจมากนะที่หวังดี แต่เอ้ะ...ดูเหมือนนายจะบ่นว่าหิวนี่ ฉันตักให้นะ J” คุณไม่รอคำตอบตักมักกะโรนีสี่ช้อนใหญ่ๆลงจานออสติน ก่อนที่ตัวเองจะปลีกตัวออกมาล้างจาน ไม่ลืมหันไปยักคิ้วกวนประสาทให้นายตัวแสบ
............................................
หลายคนบอกว่าการอาบน้ำจะทำให้คุณเฟรชสุดๆ และมันก็จริงแฮะ
ตอนนี้คุณทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ใช้สองมือหนุนหัว หลับตาเบาๆอย่างผ่อนคลาย พยายามไม่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ก่อนจะผลอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
talk : ได้แต่อวยพรขอให้นางเอกโชคดีค่ะจุดนี้
ความคิดเห็น