คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : ตอนที่46: กางเกงใน กะไอโรคจิต
“อื้อ ฮันยอ” เ้าวันรุ่ึ้น เมื่อื่นึ้นมา ฮยอแ็วานหาัวนที่อัวเอไว้เมื่อืนทันที
“ฮันยอ” ฮยอแลุึ้นนั่ มอไปรอบๆ็ไร้วี่แววอฮันยอ
“ฮันยอ นายหายไปไหนน่ะ?” ฮยอแเริ่มะเบะปา
ุัๆ
“อ่าว ไ่น้อย ื่นแล้วหรอ?” ฮยอแรีบหันไปามเสียไุแ เปิประูเ้ามาอฮันยอ
“นายหายไปไหนมา ฮันยอ” ฮยอแทำหน้ามุ่ย
“ไปื้อเสื้อผ้ามาให้ไ” ฮันยอูถุเสื้อผ้าให้ฮยอแู
“เป็นอะไร? อนหรอรับ นสวย” ฮันยอนั่ลบนเีย พร้อมับึฮยอแที่ทำแ้มพอลมมาอ
“็นายอบหายไปอยู่เรื่อยนี่นา” ฮยอแบอ
“แ่ไม่หายไปาใเธอหรอนะ ฮยอแ ุ๊บ” ฮันยอหยอำหวานเลี่ยน ่อนุ๊บเ้าที่แ้มอันแ่ำอฮยอแ
“ไหนูิ ื้อเสื้ออะไรมาให้ั้น?” ฮยอแรีบเปลี่ยนเรื่อแ้เิน
“ว๊าย ฮันยอ ยทร? นายื้อมาทำไม??” ฮยอแหยิบยทรสีมพูัวเล็ึ้นมา
“อะเอ่อ ไม่ใ่ๆ ั้นหยิบผิ” ฮันยอรีบแ้ัว แ่วามริแล้วเ้าใื้อมา เพราะมันายเ้าุับาเในสีมพูัวเล็น่ะสิ((อิป๋าโริ ื้อน.ผู้ ให้อิ่าย>.<….นแ่ แแหละโริ่า= =))
“แล้วาเใน นายรู้ไส์ั้นหรอไ?” ฮยอแวานเอน.ัวิ๋ว
“็วัมาับมือ ะไม่รู้ไ้ยัไล่ะรับ ที่รั” ฮันยอมอฮยอแอย่าหื่นๆ
“ทะลึ่ เอ๊ะ ทำไมมันเ้าุับยทรอันนี้เลยล่ะ ฮันยอ?” ฮยอแถาม เมื่อเปรียบเทียบลายน. และยทร
“ะ็ มันอยู่ใล้ๆันไ” ฮันยอหา้ออ้ามั่วๆมาอบ
“หรอ..สสัยมันะิเื้อันเนอะ” ฮยอแพู พลารื้อเสื้อผ้าในถุ่อ ฮันยอทั้โล่อ ทั้ำับวามิอันใสื่อ((หรือว่าโ่????..อินแ่ว่า่าย้านเรอะ??))
“รีบไปแ่ัวเถอะ ฮยอแ” ฮันยอรีบบอฮยอแ ่อนที่ฮยอแะถามอะไรไปมาว่านี้
“ฮยอแ” ฮันยอเ้ามาในห้อน้ำ หลัาที่ฮยอแเ้ามาไม่นาน
“เอ๊ะ นายไม่มีมารยาทหรอไฮันยอ? ไม่ิะเาะประูหรอ?” ฮยอแที่ใส่แ่าเในหันมาว่า
“แหม เห็นันหมแล้วะอายอะไรล่ะรับ ที่รั” ฮันยอรเ้าอฮยอแา้านหลั
“แล้วนายเ้ามาทำไมน่ะ ฮันยอ?” ฮยอแถาม พลาลูบหน้าฮันยอที่เอาามาเยไหล่เล็อัวเอ
“็..เ้ามาูว่าใส่าเในพอีรึป่าว” ไม่พูอย่าเียว ฮันยอเอามือลูบไล้าเในสีมพูัวิ๋วที่มีลูไม้เ็มไปหม
เพี๊ยะ
“ทะลึ่” ฮยอแีมือุนอฮันยอ
“ับนิับหน่อย็ไม่ไ้” ฮันยอทำเป็นอน แ่็ยัโอบอฮยอแแน่น พลาใ้สายาแทะโลมฮยอแ
“นายนี่โริแน่ๆเลย ฮันยอ ื้อาเในอะไรมาให้ั้น็ไม่รู้ ลูไม้เ็มไปหมเลย” ฮยอแว่า พลามอูระ
“เธอหมายถึโริไม่ว่าใ่มั๊ยล่ะ ฮยอแ” ฮันยอว่า มือ็ยัลูบไล้อยู่แถวาเในอฮยอแ
“ิไม่ว่าอะไรอนายน่ะฮันยอ” ฮยอแหันหน้ามาถาม
“็ิไม่ว่า เพราะมีเธอมาวิ่เล่นในหัวใั้นไ ิๆ” ฮันยอพูะเลี่ยน นฮยอแเือบสำลั((นแ่้อะอ้วมุที่ประทานให้ป๋า = =))
“บ้า นายทั้โริทั้หน้า้านเลยนะ ฮันยอ พูออมาไ้ยัไ” ฮยอแว่า แ่็หน้าแน้อยๆ
“อ๊ะ ฮันยอ” ฮยอแสะุ้เมื่อฮันยอล้วเ้าไปในาเในอัวเอ
“หุ่นเธอนี่เะี่ริๆเลยนะฮยอแ” ฮันยอระิบ้าหูฮยอแ พลาลูบไล้อาี๋น้อยอฮยอแเบาๆ
“พะพอไ้แล้วฮันยอ อื้อ” ฮยอแพูเสียสั่น เมื่อฮันยอลูบทั้้านหน้าและ้านหลัอฮยอแ
“อื้ม ฮยอแ เธอสวยนั้นหยุไม่ไ้แล้วล่ะ” ฮันยอพอใาเในที่ัวเอื้อมาให้ฮยอแมา นวบุมัวเอไม่อยู่((ป๋าโริ>.<..แ่แโริ่าอี อินแ่= =))
ึ!!
“โอ๊ย!! ฮยอแ เหยียบเท้าั้นทำไมอ่ะ” ฮันยอปล่อยมือออทันที มาำเท้าัวเอที่โนนัวเล็เหยียบเ้าเ็มๆ
“ิๆ สมน้ำหน้า” ฮยอแหัวเราะ ่อนรีบสวมาเสามส่วนสีาวที่ฮันยอื้อมาให้
“อย่าพึ่ใส่สิ ยัูไม่อิ่มเลย” ฮันยอโผเ้าอเอวฮยอแอย่าเสียายที่อเห็นาเในผลานิ้นเออัวเอ
“โริ อัวเอ็มี” ฮยอแว่า พยายามใส่เสื้อัวบาสีมพูอย่ายาลำบาเพราะฮันยออยัวาลอ
“็ไม่เหมือนันนี่นา” ฮันยอบอพลาล็อมือฮยอแไม่ให้ใส่เสื้อ
“ใ่สิ อนายมันให่ว่าั้นนิ” ฮยอแพูเส็ ฮันยอปล่อยมือที่ล็อไว้ออทันที ทำให้ฮยอแไ้ใส่เสื้อะที
“เมื่อี้ เธอว่าไนะ ฮยอแ” ฮันยอถามฮยอแที่ไม่ไ้รู้ร้อนรู้หนาวอะไรับเ้าเลย
“หือ? อะไรหรอ?” ฮยอแหันมาถามาแป๋ว((ปลาทอถูเวลาม๊ามา))
“อะเอ่อ ป่าว ไม่มีอะไร” ฮันยอันเป็นฝ่ายอายะเอ((แหน้า้านมิ่ายหรอป๋า?? อายทัมมัย???))
แล้วทั้สอ็เ็เอ้าท์ออาโรแรม
“ฮันยอ หิวแล้วอ่ะ” ฮยอแบ่น
“หิวแล้วหรอ? ั้นแวะินอะไร่อนแล้วัน” ฮันยอึเลี้ยรถเ้าร้านอาหารริมทะเล
“ฮยอแ วันนี้ะไ้ินมั๊ยเนี่ย?” ฮันยอนัู่ฮยอแแะปูอย่าสมเพ เอ้ย สสาน
“็ มันแะยานิ” ฮยอแบอ ยัพยายามแะปูเ้ารรม
“มาั้นแะให้แล้วัน” ฮันยอพูเส็็หยิบปูไปแะให้ฮยอแ
“เอ้า อ้าปาเร็ว” ฮันยอยืนเนื้อปูไปให้ ฮยอแอ้าปารับทันที
“อร่อย” ฮยอแเี้ยวุ้ยๆ ่อนั้าวผัุ้ใส่ปา
‘ไ่ย่าถูเผาๆ’
“เอ๊ะ ใรโทรมา ฮัลโหล อาม่าหรอับ” ฮยอแรับโทรสับ แ่เมื่อเอ่ยถึอาม่า ฮันยอหันมาสนใทันที
(อาหมวย อาเิอยู่ไหนทำไมอั๊วโทรหาอีไม่ไ้เลย) เสียอาม่าู่อน้าเรีย
“็อยู่้าๆผมนิับ มีอะไรรึป่าวับ ทำไมเสียอาม่าเป็นอย่าั้น” ฮยอแถาม สีหน้าเริ่มเป็นัวล
(เรื่อมันยาว เอาี้ ลื้อับอาเิรีบมาที่โรพยาบาลเร็ว)
“เอ๊ะ? ใรเป็นอะไรหรอับ?”
(เอ่อ อาี๋อีถูยิน่ะ ลื้อรีบมาเลยนะ)
ุบ((เสียโทรสับ))
(อาหมวยๆ ฮัลโหลๆ)
“ฮยอแ เป็นอะไรน่ะ ฮัลโหล อาม่า เิอะไรึ้นรับ?” ฮันยอเย่าัวฮยอแที่ปล่อยโทรสับลพื้น ฮันยอึหยิบมาุยแทน
(อาป๊าลื้อถูยิ อนนี้อยู่ที่โรพยาบาล ลื้อรีบมานะ)
“รับๆ เ๋วผมะรีบไป” ฮันยอรีบวาสาย ่อนที่ะับมือฮยอแที่สั่นเทา
“ฮยอแ ใเย็นๆ อาป๊าไม่เป็นอะไรมาหรอ” ฮันยอปลอบฮยอแที่น้ำาเริ่มไหล
“ฮยอแ เรารีบไปันเถอะ” ฮันยอเรียนมีเ็บเิน แล้วพยุฮยอแึ้นรถ
สามม. ่อมา
“อาม่ารับ อาป๊าเป็นไบ้า” ฮันยอูฮยอแวิ่มาหาอาม่าที่ยืนอยู่หน้าห้อไอเลิฟยู เอ้ย ไอียู((ไอบ้า นะลัเียยัะเล่นมุ))
“ฮือๆ อาม่า อาป๊าเป็นอะไรรึป่าวับ ฮือๆ” ฮยอแร้อไห้โผเ้าออาม่า
“โอ๋ๆ ลื้ออย่าพึ่ร้อเลยอาหมวย” อาม่าปลอบ
“แล้วอาม๊าล่ะรับ?” ฮันยอถาม เมื่อไม่เห็นผู้เป็นแม่ยืนอยู่้วย
“อาม๊าลื้อเป็นลมสลบไสล นอนอยู่ในห้อโน้นแล้ว” อาม่าพูอย่าเรียๆ
“แล้วเยออยู่ไหนรับ” ฮันยอถาม
“ผมอยู่นี่รับ นายน้อย” ฮันยอหันไปามเสีย ็เอเยอแปะผ้า็อที่หน้าผา มีรอย้ำเป็น้ำๆที่ริมฝีปา
“อาม่าพาฮยอแไปอยู่ในห้อับอาม๊า่อนนะรับ ผมะุยับเยอ” ฮันยอบอ อาม่าึพาฮยอแที่สะอึสะอื้นเ้าห้อไป
“เยอ เิอะไรึ้น? ใรยิอาป๊า?” ฮันยอถามเสียเรีย
“ือ..” เยออ้ำๆอึ้ๆ
“ทำไมไม่อบ?! อย่าบอนะว่าเป็นพวสำนัเห็หลินือ?((อโท นแ่ิื่อมิออ = =))” ฮันยอถามเสียแ็
“ใ่รับ ผมอโทรับนายน้อย ที่ผมเ้าไป่วยนายท่านไว้ไม่ทัน” เยอ้มหน้ารับผิ
“ไอสำนันี้มันหายสาบสูนไปแล้วไม่ใ่หรอ เมื่อหปี่อน? ทำไมอยู่ีๆมันถึโผล่มาอี?” ฮันยอถามเสียั
“หลัาที่นายน้อยโ่นล้มมันไป มัน็แอบ่อั้พรรพวึ้นมาอีรั้อย่าลับๆ หลัาที่นายท่านประาเลิเป็นเ้าพ่อ ทาเราเสียสายลับไปหลายน เราึไม่ไ้ิามเรื่ออพวมัน ู่ๆ เมื่อืน หลัานายท่านไปประุมผู้ถือหุ้นร้านไ่ย่าห้าาว ระหว่าทาลับบ้านพวมันไ้รอบยินายท่านรับ” เยอเล่า
“แล้วทำไมไม่มีใรุ้มันเลย? หวัเา ม่าฮั่น หายหัวไปไหนหม?” ฮันยอเริ่มโมโห
“ือว่า ืนนั้น หวัเา ม่าฮั่นถูล็อเอรี่ เลยออนุานายท่านไปลอันน่ะรับ” เยออบอย่าหวั่นๆ
“อะไรัน? เ๋วนี้ไม่มีวินัยันแล้วหรอไ? ั้แ่อาป๊าลาำแหน่ ็พาันเหลวแหลันหมแล้วหรอ? นี่หรอ อีมือ้ายมือวาเ้าพ่อฮัน?” ฮันยอะหวา
“็ที่นายท่านลาำแหน่ ็เพราะนายน้อยไม่ใ่หรอรับ?” เยอล่าว ้อหน้าฮันยอเม็
“นายท่านอุส่าทำเพื่อนายน้อย อุส่าลาำแหน่ที่ไม่มีใรสามารถโ่นล้มอำนาไ้ แ่นายท่าน็ยอมทิ้ำแหน่นี้ไป ็เพื่อนายน้อยไม่ใ่หรอรับ?” ฮันยอเริ่มหยุิ
“เรื่อเยอึน็เหมือนัน ไม่มีใรอยาให้เยอึนเป็นอย่านั้นหรอนะรับ นายท่านุบเลี้ยผมับเยอึนมาาสถานเลี้ยเ็ำพร้า ผมรู้ีรับว่านายท่าน็รัเยอึนเหมือนลู”
“หยุพูเรื่อเยอึนเถอะ!!” ฮันยอพูลั่น
“เยอึนเป็นน้อสาวผมนะรับ แล้วผม็รู้สึผมมาลอที่่วยน้อผมเอาไว้ไม่ไ้” เยอพู แววาสั่นระริ
“พอไ้แล้ว เยอ!!!” ฮันยอับอเสื้อเยอึ้น
“เอาเลยรับนายน้อย นายน้อยะ่อยะเะ หรือทุบีผม เอาให้สาแ่ในายน้อยเลยรับ แ่นายน้อยให้อภัยนายท่านัทีเถอะรับ” เยอเยหน้ามอฮันยอที่อารมโรธพุ่ถึีสุ แ่เมื่อเยอพูถึนานี้ ฮันยอึปล่อยอเสื้อเยอออ
“นายน้อยรับ” เมื่อเห็นฮันยอไม่พูอยู่นาน เยอึเรียึ้น
“นายไปันมาุ้มันอาม่าับอาม๊าะ เรียัวสายลับลับมาให้หม แล้วสืบเรื่อนี้ให้ี” ฮันยอบอ โยไม่มอหน้าเยอ
“รับ นายน้อย” เยอ้มหัวให้ ่อนเินออไป ไม่นาน หมอ็ออมาาห้อไอียู
“ไอหมอ อาป๊าเป็นยัไมั่?” ฮันยอรีบถามินทันที
“ปลอภัยแล้วแหละ ระสุนแ่โนที่หัวไหล่น่ะ” ินบอ พลาเ็เหื่อ
“อืม อบใมาเพื่อน” ฮันยอบไหล่ิน ่อนเินเ้าไปในห้อไอียู
“อาป๊า” ฮันยอเรียผู้เป็นพ่อที่นอนมีสายระโยรยา์เ็มไปหม
“ล..ผมผิเอใ่มั๊ย?” ฮันยอพูเสียสั่น พยายามลั้นน้ำา
“อาป๊า..” ฮันเรียเมื่อเห็นมืออุนฮันยับ
“อืม..” ุนฮันราเบาๆ ่อนะ่อยๆเปิาึ้น
“..อาเิ” ุนฮันเรียเสียแหบพร่า ่อนุมหัวไหล่ัวเอ
“อาป๊า..เ็บรไหน?” ฮันยอถามอย่าเป็นห่ว
“หึ..ลื้อถามทำไม?” ุนฮันถามอย่าน้อยใ
“พูอย่านี้แสว่าไม่เป็นอะไร” ฮันยออบลับ
“อาี๋ ลื้อฟื้นแล้วหรอ” อาม่าเินเ้ามาหาุนฮันทันทีที่เห็นว่าฟื้น
“อาม่า ฮยอแล่ะรับ?” ฮันยอถามถึนัวเล็ทันที
“นอนอยู่ในห้ออาหลินน่ะ ร้อนหลับไปเลย” อาม่าบอ
“ั้นเ๋วผมไปรับฮยอแลับ่อนนะรับ” ฮันยอบอ แล้วำลัะเินออไป
“อาเิ..” ุนฮันเรียไว้ ฮันยอึหยุเิน
“อั๊ว..อโท” ุนฮันล่าวออมาเบาๆ แ่ฮันยอไ้ยินัเ็มสอรูหู((ัยเ้าะมีสามรูัน??))
“อาป๊า พัผ่อนเถอะรับ” ฮันยออบแ่นั้น ่อนะเินออไป
“ฮยอแ” เมื่อฮันยอมาถึห้อที่ผู้เป็นแม่นอนอยู่ ฮันยอึเินไปเรียฮยอแเบาๆที่นอนอยู่บนโฟา
“อื้อ ฮันยอ” ฮยอแสะลืมสะลือ
“ลับบ้านันเถอะ” ฮันยอบอ พลาเ็ราบน้ำาที่เปื้อนอยู่เ็มหน้าฮยอแ
“ละแล้ว อาป๊าล่ะ?” ฮยอแถามอย่าัวล
“ปลอภัยแล้วล่ะ ลับันเถอะ อาม๊าะไ้พัผ่อน อาม่าไปูอาป๊าอยู่แล้วไม่้อเป็นห่ว” ฮันยอพยุฮยอแึ้น
“ะแ่ว่า..”
“อย่าื้อสิรับ ทุนไม่เป็นอะไรแล้ว ลับบ้านีว่านะ เธอพึ่ะหายไ้เอ” ฮันยอลุบหัวฮยอแ ฮยอแึยอมเินามไปึ้นรถลับบ้าน
.......................................................................................................................................................................
ราบสวัสีพ่อแม่พี่น้อทั้หลายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อิอิ...อนนี้ีัยหน้าบานเพราะนเม้นเยอะ...แ่อยู่อย่านึ
ทะมายเ้ามามะเพิ่ม???????
เ็ีเป็นอารายรึป่าวเนี่ย?????
เหอๆ...อนนี้บีพยายามแ้ปมอารายหลายๆอย่าอยู่
อาะออมามะีเท่าไหร่ แหะๆ
สรุปว่าอยาให้ป๋าะ่ายมานสวีทอย่าี้่อิมิ?
ัหั้ย่ะ....ส่วนเรื่อเอนี้อรอูัน่อนะะ
เวอร์ิ้นฮยออาาเ็บไว้นวันายเรย((อ๊า ป๋าอย่าพึ่ทุบนแ่ ายเย))
ยัไๆ้ออย่าลืมิามาน่อปายนะะ มะอยาพูอารายมา
เ๋วาสปอยะป่าว((นอ่านหลายนอบเาถูอ่ะ แล้ว้อเปี่ยน หึๆ))
ปล. แว่นน้อย ุ๊บ ิถึ((ัยเ้าิถึแ???))
สุท้ายนี้รันอ่านนเม้นนโหวทุน่ะ...ุ๊บบบบบบบบบบบบบบบ((อย่าทัมหน้าอย่าั้นิ))
ความคิดเห็น