คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : ตอนที่42: ไม่ให้เธอไป((โอ้ว โปเตโต้))
ในรถ
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฮยอแยัร้อไห้เสียัไม่หยุ
“ฮยอแ บอั้นสิว่าฮันยอทำอะไร?” อีทึที่ับรถอยู่หันมาถาม พลาใส่ที่อุหูไป้วย เนื่อาเห็นท่าฮยอแะไม่เียบ่ายๆแน่
“ฮือๆ ผู้หิ..ฮึๆ” ฮยอแพูอย่ายาลำบา
“อะไรนะ? ั้นไม่เ้าใอ่ะ ฮยอแ ผู้หิทำไม? ฮันยออยู่ับผู้หิหรอ?” อีทึพยายามนึภาพาม ฮยอแพยัหน้าหึๆ
“ฮะฮันยอ ฮึๆ ับผู้หิ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฮยอแร้อไห้หนัึ้น((มันร้อหนัมาลอมิ่ายรึ?))
“ฮันยอับผู้หิทำไมนะ? ฮันยอนอนับผู้หิหรอ?” สิ้นเสียอีทึถาม ฮยอแทั้ร้อทั้สะอึ้นนัวสั่น
“โอ๋ๆ อย่าร้อนะๆ เ๋วั้นัารให้เอนะ อนนี้เ๋วั้นพาลับบ้านไป่อน” อีทึปลอบ แ่ฮยอแส่ายหน้า
“ฮือๆ ไม่เอา ไม่ลับบ้าน ฮือๆ” ฮยอแร้อไห้นหน้าแ
“อ้าว ไม่ลับบ้านแล้วะไปไหนล่ะ?” อีทึหันมาถาม พลามอระหลัูรถฮันยอที่ับามมา
“ฮือๆ” ฮยอแไม่อบ
“อ่าว ถ้าไม่บอั้นะพาลับบ้านนะ” อีทึว่า
“ฮึๆหา อาม่า ฮือๆๆ” ฮยอแพูเสียอู้อี้ อีทึที่ฟัมานานเริ่มิน ถึเ้าใว่าฮยอแพูว่าอะไร
“ะไปหาอาม่าฮันยอหรอไ้ๆ ไม่ร้อนะ” อีทึลูบหัวฮยอแ ่อนเลี้ยรถเปลี่ยนเส้นทา
เมื่อมาถึฤหาสน์ระูลฮัน
“เอ้า อาทึี้ เป็นไมาไถึเอาอาหมวยมาส่ล่ะเนี่ย อาหมวยลื้อเป็นอะไร?” อาม่าถามเมื่อเห็นฮยอแร้อไห้าบวม
“ฮือๆ อาม่า ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฮยอแร้อไห้เสียัเ้าออาม่า นุนฮัน และุนนายฮันวิ่ออมาู
“เอ้า อาหมวยเป็นอะไรน่ะ เิอะไรึ้น อาทึี้” ุนนายฮันหันมาถามอีทึ พร้อมับลูบหัวปลอบฮยอแ
“เอ่อ ือ..เรื่อนี้้อถามฮันยอเอนะรับ ผมลา่อนนะรับ” อีทึ้มหัวลาทุน ่อนหันลับไปมอว่าทำไมฮันยอยัไม่ับรถามมาอี
“เอ้า อาหมวย เ้าบ้าน่อนนะ” อาม่าโอบฮยอแเ้าบ้าน ุนนายฮัน็ามเ้าไป ยเว้นุนฮัน
“อาทึี้ เ๋ว่อนสิ” ุนฮันเรียอีทึไว้
เมื่อเ้ามาในบ้าน ฮยอแ็ร้อไห้สะอึสะอื้นไม่หยุ
“อาหมวย ลื้อเลิร้อเถอะนะ าลื้อแหมแล้ว” อาม่าบอ พลาเ็น้ำาให้ฮยอแ
“โอ๋ๆ อาหมวย นิ่ะๆ” ุนนายฮันอฮยอแไว้
“อั๊วล่ะอยารู้ริเียวว่าอาเิมันทำอะไรอีถึร้อไห้มาหาอั๊วถึบ้าน”อาม่าพูอย่าุนเียว
“ฮึๆ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฮยอแร้อหนัว่าเิม เมื่อเอ่ยถึฮันยอ
“ม่าม๊าะ อย่าพึ่พูสิ เ๋วอี็ยิ่ร้อหรอ” ุนนายฮันหันมาุอาม่าเบาๆ
“เออๆ ลืมไป เอ้า อาหมวย เป็นอะไรน่ะ อาหมวย!!” อาม่าใเมื่อฮยอแเป็นลมไป
“ใรอยู่รนั้นมั่ เ้ามา่วยหน่อยสิ” ุนนายฮันประอฮยอแ พร้อมับะโนเรียลูน้อ้านอ
“มีอะไรให้รับใ้หรอรับุนนาย” เยอรีบวิ่เ้ามา
“่วนอุ้มอาหมวยไปไว้ที่เียห้ออาเิหน่อยสิ” ุนนายฮันบอ เยอึรีบอุ้มฮยอแไปไว้ที่ห้ออฮันยอ((เย่ไ้แ๊ะอั๋่าย้วยยยยย))
ทา้านฮันยอ
“โธ่ว้อยยย แล้วอย่านี้ะอธิบายยัไเนี่ย” ฮันยอที่อรถอยู่ใล้ๆฤหาสน์ทุบพวมาลัยรถอย่าหัวเสีย
‘เทียนมี้มี’
“ฮัลโหล อีทึหรอ?” ฮันยอรีบรับโทรสับเมื่อเห็นื่ออีทึึ้น
(เออ นายหายหัวไปไหน? ทำไมไม่ามั้นเ้ามา??) อีทึใส่เป็นุ
“็..ั้นไม่รู้ะอธิบายอะไรให้ฮยอแฟัอ่ะ” ฮันยอพูอย่าอารมเสีย
(ั้นนาย็อธิบายให้พ่อนายฟัแล้วัน แ่นี้นะ)
“เฮ้ย เ๋ว่อน อีทึ” อีทึวาสายฮันยอะ่อน ฮันยอึนั่ิอยู่ในรถ่อนที่ะออรถเ้าฤหาสน์
“มาแล้วหรอไ พ่อนเ่” ุนฮันที่นั่รออยู่ที่ห้อรับแถามึ้นเสียั
“ฮยอแ อยู่ไหนหรอรับ?” ฮันยอพยายามวามุมัวเอ ถามเสียเรียบ
“แยัะมีหน้ามาถามถึเมียแอีเรอะ? ไปผู้หินอื่นอย่านี้ยัะ..” ุนฮันะอเสียั้วยวามโรธ แ่ฮันยอ็โรธเ่นัน
“เรื่ออผม อาป๊าไม่เี่ยว ผมะพาฮยอแลับบ้าน” ฮันยอะโนลับ
“แนึว่าเ้าะยอมลับไปับแเรอะ อาเิ ทำับอาหมวยอย่านี้ แไม่สำนึอะไรบ้าเลยหรอไ?” ุนฮันยั่น่า
“ผมะทำอะไร มัน็เรื่ออผม” ฮันยอเถียเสียแ็
“แ่่อนลื้อไม่เยทำัวเหลวไหลแบบนี้ ลื้อเป็นแบบนี้ัวแ่อาเยอึนายไป ใ่มั๊ยอาเิ?” ุนฮันถามอย่าโมโหนเห็นเสียเลือปูึ้น
“็มันเพราะอาป๊าไม่ใ่หรอรับ? อาป๊าทำลายทุอย่า อาป๊าทำให้เยอึน้อาย” ฮันยอะโน่า พร้อมับแววาที่สั่นไหว พยายามลั้นน้ำาที่ลออยู่ที่า
“อะไรันอาี๋ อาเิ เสียัเ๋วอาหมวย็ื่นหรอ” อาม่าเินออมาบอ
“ฮยอแอยู่้าในใ่มั๊ยรับ” ฮันยอหันมาถามอาม่า แ่ไม่รอำอบลับเินเ้าไปในห้อทันที
“อ่าว อาเิ เบาๆหน่อย เ๋วอาหมวยื่น” ุนนายฮันที่ห่มผ้าห่มให้ฮยอแล่าว
“ผมออยู่ับฮยอแสอนไ้มั๊ยรับ อาม๊า” ฮันยอบอุนนายฮัน แ่า้อมอแ่ฮยอแที่หลับใหลอยู่ ใบหน้าีเียว าบวมเป่
“อาเิ” ุนนายฮันพูอย่าเหนื่อยใ
“นะรับ อาม๊า” ฮันยออร้อ
“อืม ั้นอั๊วไป่อนนะ” ุนนายฮันำใเินออไป
“ฮยอแ..” ฮันยอพูเสียเบา ่อยๆับมือฮยอแมาุมไว้แนบแ้มอัวเอ
“ั้นอโท ั้นทำเธอร้อไห้อีแล้วใ่มั๊ยฮยอแ? ั้นไม่สมวระไ้รับารอภัยาเธอแล้วใ่มั๊ย ฮยอแ?” ฮันยอพูเสียสั่น
“ั้นไม่อยาเสียเธอไปนะ ฮยอแ ั้น..ฮึ..ไม่อยาเสียนที่ั้นรัไปอีแล้ว” ฮันยอน้ำาไหลอาบแ้ม
“ั้นะทำยัไี ฮยอแ?” ฮันยอูบมืออฮยอแเบาๆ่อนฟุบหน้าล้าเีย
เ้าวันรุ่ึ้น
“อื้อ” ฮยอแยับัว พร้อมับระพริบาถี่ๆเพื่อปรับสายา
“ฮยอแ ื่นแล้วหรอ” ฮันยอที่รู้สึถึารเลื่อนไหวอฮยอแเยหน้าึ้นมา ฮยอแัมือลับ แล้วเบือนหน้าไปทาอื่น
“ฮยอแ” ฮันยอเรียเสียแหบพร่า ทั้ๆที่รู้อยู่แล้วว่าะเป็นแบบนี้ แ่ฮันยอไม่อยาปล่อยให้เรื่อ้าาอย่านี้่อไป
“ฮยอแ ฟัั้นนะ” ฮันยอพยายามอีรอบ แ่ฮยอแลุออาเียทันที แล้วเปิประูออไป
“ฮยอแ เ๋วสิ ฮยอแ” ฮันยอวิ่ามฮยอแไป
“เอะอะ อะไรัน อาเิ” อาม่าว่า เมื่ฮันยอเินามฮยอแที่หลบอยู่หลัอาม่า
“ฮยอแ ลับบ้านันเถอะนะ” ฮันยอพูเสียอ่อน ฮยอแส่ายหัวอยู่หลัอาม่า
“อาเิ ลื้อ็ลับไป่อน็ไ้นิ รอให้อีใเย็นๆ แล้ว่อยมารับ็ไ้” ุนนายฮันที่พึ่เ้ามา พูึ้น
“แ่ อาม๊ารับ” ฮันยอถอนหายใ
“เมียลื้อเ้าไม่อยาไป ลื้อะไปบัับอีทำไม?” ุนฮันเินเ้ามา พูเสียั
“ผมไม่อยาให้ฮยอแอยู่ที่นี่นานๆ” ฮันยอพูเสียแ็ ้อมอผู้เป็นพ่อ
“หึ อาหมวยเป็นฝ่ายมาที่นี่เอนะ แล้วลื้อเอ่อนเป็นนทำให้อาหมวย้อหนีมาที่นี่” ุนฮันพูอย่ามีเลศนัย
“มันเรื่ออผม ฮยอแเป็นเมียผม อาป๊าเลิยุ่ับผมัที” ฮันยอะโน้วยวามโรธ
“ไป ฮยอแ ลับบ้าน” ฮันยอเินไปุแนฮยอแ
“ไม่ไป” ฮยอแว่า พยายามสะบัมืออ
“เห็นมั๊ย อาหมวยอีบอว่าไม่ไป ลื้อนั่นแหละ ออไปะ” ุนฮันพูอย่าหมวามอทน
“ผมไปแน่ แ่ฮยอแ้อไปับผม้วย ไป ฮยอแ” ฮันยอยัุแนฮยอแที่เริ่มแามแรอารม((โนะ มิ่ายอารมอย่าอื่น))
“ถ้าืนลื้อยัทำอย่านี้อยู่ ลื้อไม่้อมาเหยียบบ้านนี้อี ไม่้อมาเป็นพ่อลูันแล้ว” ุนฮันพูำา
“พอไ้แล้ว ทั้สอนน่ะ” อาม่าว่า
“ฮึๆ” ทุนหันไปมอนที่สะอึสะอื้นอยู่
“ฮะฮยอแ” ฮันยอ้มลูฮยอแทีู่เหมือนน้ำาะไม่มีวันหม
“เห็นมั๊ย อาหมวยร้อให่แล้ว” ุนนายฮันหันมา่อว่าสามี และลูายัวเอ
“ฮึๆ อาป๊าอย่าัาฮันยอเ้าเลยนะับ ฮือๆ” ทุนับำพูอฮยอแ
“ฮึๆ ผมะลับบ้านับฮันยอ อาป๊าอย่าไล่ฮันยอเลยนะับ ฮือๆๆๆ” ฮยอแพูเส็็ร้อไห้หนัว่าเิม
“อาหมวย อั๊วไม่ไ้ั้ใะพูอย่านั้นหรอนะ ไม่ใ่วามผิลื้อัหน่อย ทำไม้อทำอย่านี้ล่ะ” ุนฮัน้มลถามฮยอแที่ร้อไห้นาบวมมาึ้นาเมื่อืน
“ฮึๆ ั้นผม ลับ่อนนะับ” ฮยอแ้มหัวลา ่อนเินไปที่รถ ฮันยอที่ยัอึ้ รีบามฮยอแไป
“ฮยอแ” ฮันยอึ้นรถฝั่นับ เรียฮยอแที่นั่อยู่เรียบร้อแล้ว แ่ยัสะอึสะอื้นไม่เลิ
“เฮ้อ” ฮันยอัสินใออรถไป เพราะุยันอนนี้ยัไ็ไม่ไ้เรื่อ
เมื่อถึบ้าน ฮยอแรีบลารถรึ้นห้อนอนทันที
“ฮยอแ” ฮันยอามึ้นมา ็เห็นฮยอแเปิู้เสื้อผ้า วาเอาลระเป๋าเินทาใบโ
“ทำอะไรน่ะ ฮยอแ” ฮันยอรวมมือเล็ๆทั้สอเ้า
“ฮึๆ เ็บเสื้อผ้าไ นายไม่เห็นหรอ ฮือๆ” ฮยอแอบ พลาสะบัมือออ แล้วเ็บเสื้อผ้า่อ
“เ๋วสิ ฮยอแ ะเ็บไปไหนน่ะ?” ฮันยอถามรวบัวฮยอแเ้ามาอ
“ฮึๆ ะไปให้พ้นานายไ ฮันยอ ั้นไม่อยาอยู่ับนายอีแล้ว ฮือๆๆๆๆๆๆๆ” ฮยอแร้อไห้เสียัน พลาันัวฮันยอออ
“ทำไมไม่อยาอยู่ับั้นแล้วล่ะ ไ่น้อย” ฮันยอพยายามใเย็น อฮยอแแน่นึ้น
“ฮึๆ นายทำลายวามเื่อใอั้น ฮือๆ นายทำลายหัวใั้น” ฮยอแพูพลาทุบเ้าที่หน้าออฮันยอ
“ั้นอโท ฮยอแ ั้นรู้ว่าั้นไม่สมวรไ้รับารอภัย แ่ั้นาเธอไม่ไ้ ฮยอแ” ฮันยอพูอย่าหนัแน่น
“ฮึๆ นายะทรมานั้นไปถึไหน? ฮันยอ ฮือๆ” ฮยอแว่า น้ำาไหลไม่าสาย
“ฮยอแ ั้นอโทๆ” ฮันยอไม่รู้ะพูอะไร นอาำว่าอโท
“ฮึๆ ั้นเ็บรู้มั๊ย ฮันยอ ฮือๆ” ฮยอแพูเสียแหบพร่า
“ั้นรู้ ั้นอโท ั้น็เ็บเหมือนันนะ ที่เห็นน้ำาอเธอ” ฮันยอลูบหัวฮยอแ
“ฮึๆ นายเ็บ หรือมีวามสุันแน่ฮันยอ? นายไปมีอะไรับใร่อใร นายเ็บรไหนัน ฮันยอ” ฮยอแพูเสียั
“ั้นไม่ไ้อยาให้มันเป็นแบบนั้นัหน่อย ฮยอแ..นที่ั้น้อาร มีแ่เธอเท่านั้น ั้น้อารเธอเพียนเียวเท่านั้นนะ ฮยอแ” ฮันยอลัวที่ะเสียนในอ้อมออย่าที่สุ
“ฮึๆ พอแล้ว ฮันยอ ั้นไม่อยาฟัอีแล้ว ั้นไม่อยาเ็บเพราะนายอีแล้วฮันยอ เราหย่าันเถอะ” ฮยอแพู ่อนที่ะันฮันยออออนเผลอ
“ไม่นะ ฮยอแ” ฮันยอุแนฮยอแ แ่ฮยอแ็ล้มลทันที
“ฮยอแๆ!!!”
ราบสวัสีพ่อแม่พี่น้อทั้หลายยยยยยยยยยยยยยยย
อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ทำไมเม้นานน้อยั.................................
สสานนที่เม้นประำมั่สิะ
พุ่นี้มะถึ820มะอัพิๆ้วย...ิๆๆๆ
ยััย้ออบุนทุเม้นทุโวนะะ
เหนนเม้นประำแล้วเลยมีำลัใมาอัพให้
เฮ้ออออ เหนื่อยายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปายี่า...ระิๆ
ความคิดเห็น