คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : ตอนที่33: ศึกชิงไก่
เ้าวันรุ่ึ้น ฮันยอรีบับรถไปรับฮยอแแ่เ้า
“เิรับ นายน้อย” ายสูทำทำวามเารพฮันยอ เมื่อฮันยอเินเ้าบ้านมา
“สวัสีรับ นายน้อย” เยอเินมาทาฮันยอพอี ึ้มหัวทัทาย
“เยอ เมื่อวานทำไมนายไม่บอล่ะว่าอาม่าพอฮยอแมา” ฮันยอถามทันที
“อโทรับ นายน้อย ือผมำลัะบออยู่พอี” เยอรีบอบ
“อืม ่าเถอะ อนนี้อยู่ไหนันล่ะ” ฮันยอเปลี่ยนเรื่อ
“ำลัินอาหารเ้าันรับ เิรับ นายน้อย” เยอนำฮันยอไป
“ิๆ อาหมวย ลื้อมาถ่ายวีีโออนอั๊วหลับไ้ยัไัน” เสียุนฮันัออมาาห้อิน้าว
“็ถ่ายไว้เป็นหลัานไับอาป๊า อิอิ” ฮยอแพูอย่าร่าเริ
“อาม๊าไม่อบหัวเราะเลย ลื้อ็เล่นิ้วทั้ืนเหมือนันนั่นแหละ” ุนฮันหันไปแวะอาม่า
“อาหลิน ลื้อ็เหมือนัน รนัยิ่ว่า้าป่าอี ฮ่าๆๆ” อาม่าัทอมาถึุนนายฮัน ึ่เรียเสียหัวเราะให้ับทุนไ้เป็นอย่าี
“นายท่านรับ นายน้อยมาแล้วรับ” เยอล่าวเมื่อเินเ้ามาในห้อ
“อ๊ะ ฮันยอ ิถถึั” ฮยอแระโเ้าอฮันยอทันทีที่เอ
“ไเ็ื้อ ะลับรึยั?” ฮันยอลูบหัวฮยอแในอ้อมอ
“ไม่เอา ยัไม่ลับ” ฮยอแผละออาฮันยอมานั่ินน่อไุ่๋น่อ
“อาเิ ลื้อมาิน้วยัน่อนสิ แล้ว่อยลับ็ไ้” ุนนายฮันบอฮันยอที่ไม่ยอมมอหน้าุนฮัน
“นั่นสิ อาเิ มานั่้าๆอาหมวยนี่มา” อาม่าบอ ฮันยอเลยยอมนั่ล้าๆฮยอแ
แพร๊ๆๆๆ ปุ๋
“ฮะๆๆๆ ฮันยอ เสียอะไรน่ะ” ฮยอแำลิ้เมื่อฮันยอนั่ทับถุ สระโอะ .. ที่ทุนวาแผนไว้่อนฮันยอมา
“เล่นอะไรันเนี่ย ฮยอแ อาม่า อาม๊า” ฮันยอหน้าเหวอ พลาึถุเ้ารรมึ้นมาู
“เอ๊ะ อันนี้มันุ้นๆนิ หรือว่าะเป็นอ?” ฮันยอูถุ แล้ว็เหลือบไปเห็นุนฮันลั้นหัวเราะอยู่
“วะ ฮะๆๆๆๆๆ” ุนฮันหัวเราะออมานไ้เมื่อลั้นไม่อยู่
“อาป๊า แล้ผมหรอ?” ฮันยอถามาโ
“ฮะๆ ็มุนี้มันใ้ไ้ับลื้อลอนี่หว่าอาเิ ฮะๆๆๆๆๆ” ุนฮันำไม่หยุ ุนนายฮันและอาม่าูฮันยอและุนฮันุยันีๆเป็นรั้แรในรอบหปีอย่าีใ
“อาหมวย ลื้อไปที่สวนหลับ้านับอั๊วีว่า ไปเ็บสอเบอร์รี่ัน” อาม่าบอฮยอแ
“สอเบอร์รี่หรอับอาม่า?” ฮยอแเริ่มน้ำลายไหล((เ็บอาารหน่อยลู))
“เ๋วอั๊วเอาใส่ะร้าให้เอาไปินที่บ้าน้วย ีมั๊ยอาหมวย” ุนนายฮันเสริม
“ีับ ไปันเรย” ฮยอแเินนำออไปเลย แ่ฮันยอหยุไว้ะ่อน
“นี่พึ่ินไปเอนะฮยอแ เ๋ว็เอาออมาหมหรอ” ฮันยอว่า
“เ๋วเอาลับบ้านอย่าเียว็ไ้ เนอะอาหมวย ไปันเถอะ” อาม่ารีบูฮยอแออไป าม้วยุนนายฮัน ปล่อยให้ฮันยอนั่อยู่ในห้อะุนฮันอยู่สอ่อสอ((อย่าทัมรัยันนะ...ไอบ้า เ้าพ่อลูัน= = ))
“อาเิ ลื้อไม่ิะย้ายลับบ้านมั่เลยหรอไ?” ุนฮันเริ่มพู่อน เมื่อทั้สอเียบันมานาน
“เอ่อ ไม่สะวมั้รับ บ้านผมอยู่ใล้บริษัทมาว่า” ฮันยออบเสียเรียบ
“หรือว่าลื้อ ยัไม่หายโระอั๊วเรื่อนั้น?” ุนฮันมอหน้าฮันยอ
“อาป๊าเลิพูถึเรื่อนั้นเถอะรับ” ฮันยอพู
“อืม ั้นแสว่าลื้อยัโรธอั๊วสินะ” ุนฮันพูเสียเบา
“ั้น เ๋วผมอพาฮยอแลับบ้าน่อนนะรับ” ฮันยอลุึ้น ำลัะออไปาห้อ
“ถึผมะไม่ย้ายมาอยู่ที่นี่ แ่..เ๋วผมะพาฮยอแมาที่นี่บ่อยๆแล้วัน” ฮันยอทิ้ท้าย่อนออไป ทำให้ผู้เป็นพ่อยิ้มออมา
“ฮยอแ ลับบ้านัน” ฮันยอมาามฮยอแที่สวนหลับ้าน
“อ๊ะ ฮันยอ ะลับแล้วหรอ ั้นยัอยาเ็บสอเบอร์รี่อยู่เลยอ่ะ” ฮยอแว่า
“เอาน่า วันหลัมาใหม่็ไ้” ฮันยอยี้ผมฮยอแเบาๆ
“แ่ว่าั้นพึ่เ็บไ้นิเียวเอ” ฮยอแอแ
“อย่าื้อสิไ่น้อย เ๋ววันหลัั้นไม่พามานะ” ฮันยอว่าแล้วบีบมูฮยอแไปมา
“อ่ะ ลับ็ไ้” ฮยอแำใเินามฮันยอลับึ้นรถ
“แล้วมาหาอั๊วใหม่นะอาหมวย” อาม่าบอ
“ับ อาม่า อย่าลืมส่ยาบำรุมาให้ผมอีนะับ” ฮยอแสั่เป็นารให่
“เออๆ เ๋วอั๊วไปเหมาโรานมาให้ลื้อเลย ับรถีๆล่ะอาเิ” อาม่าบอ่อนฮันยอะับรถออไป
เมื่อมาถึบ้าน
“เอ๊ะ รถใรมาอหน้าบ้านอ่ะ ฮันยอ” ฮยอแถาม
“หือ? เอ๊ะ รถไอวอนนิ” ฮันยอรีบเปิประูเ้าบ้านไป
“เฮ้ยไอวอน เมิเ้ามานั่ไ้ไวะเนี่ย?” ฮันยอใที่ีวอนเ้ามานั่ในห้อรับแัวเอหน้าาเย
“็เมิไม่ไ้ล็อบ้านนี่หว่า รีบอะไรันนัหนาวะ ไอฮัน” ีวอนว่า
“ฮันยอ มา่วยั้นถือหน่อยสิ” ฮยอแที่ถือะร้าสอเบอร์รี่อย่าทุลัทุเละโนเรีย
“อ๋อ โททีๆ ลืมไปเลย” ฮันยอำลัะเินไป่วยถือ แ่โนมารผัหน้าีวอน((้วยวามที่ายาวว่า))
“มาผม่วยถือเอรับ ุนฮยอแ” ีวอนรับะร้าไปถือแทน
“อ๊ะ ุนีวอน มาั้แ่เมื่อไหร่ับ?” ฮยอแถามาแป๋ว
“็มาัพัแล้วรับ พอีไอฮันไม่ไ้ล็อบ้าน็เลยเ้ามานั่รอ” ีวอนอบ่อนยะร้าไปวาไว้ในห้อรัวให้
“แล้วเมิมาทำอะไร ไอวอน?” ฮันยอ้อีวอนเม็เพราะอนที่รับะร้าาฮยอแ ีวอนแอบโนมือฮยอแ((หึนานั้นเียวนะป๋า))
“็ ป่าวหรอ มาูุนฮยอแน่ะว่าเป็นไบ้า?” ีวอนอบ พลามอไปที่ฮยอแ
“็ไม่เป็นไหรอ ็ยัเป็นเมียรูอยู่ีนั่นแหละไอวอน” ฮันยอวน
“เออ ย้ำรินะไอฮัน เอ้อ ุนฮยอแรับ ผมื้อนมรมาฝา((เาหลีเ๋วนี้เ้าพันาเนอะ อาหาระนมไทยเ็มไปหมเรย เอิ้ๆ))” ีวอนยิ่ถุนมร ลิ่นหอมุยไปให้ฮยอแ
“อ๊ะ อบุนับ ำลัอยาินอยู่พอีเลย((นแ่้ออยาินนนน))” ฮยอแมุหน้าเ้าถุ
“ฮะเฮ้ย ฮยอแ พอแล้วๆ พึ่ินสอเบอร์รี่มาาบ้านพ่อั้นไม่ั้นหรอ แล้วในรถยัะินลูิ้นไ่อี” ฮันยอรีบว้าถุนมรทันที
“็ั้นอยาินนิฮันยอ” ฮยอแส่ายไปส่ายมา ะว้าถุที่ฮันยอูไว้สูๆ ไม่ให้ฮยอแเอื้อมถึ
“ไอวอน เมิ็ให้เ้าินไปเหอะ เ็ำลัโ” ีวอนว้าถุมาามือฮันยอ แล้วส่ให้ฮยอแที่ี๊๊า วิ่ออไปินนมรในสวนแทน เพราะลัวฮันยอามมาแย่ลับ เมื่ออยู่ันสอนามลำพั((เฮ้ย อย่าลายเป็นวอนฮันนะ)) ฮันยอึเริ่มเปิประเินารเมือ เอ้ย ไม่ใ่ละ
“ไอวอน รูถามไรเมิหน่อยสิ” ฮันยอพูเสียเร่เรีย
“อะไรไอฮัน?” ีวอนเลิิ้วถาม
“เมิำลัะีท้ายรัวรูอยู่ป่าวเนี่ย ไอวอน?” ฮันยอ้อาถามีวอน
“ฮะ? ะ็ ป่าวนิ” ีวอนอบแบบเลี่ยๆ
“เมิอบเมียรูใ่มั๊ยไอวอน เมิบอรูมารๆ” ฮันยอถามเสียริั
“เออ รูอบุนฮยอแ” ีวอนอบรๆ
“แ่รูับฮยอแแ่านันแล้วนะเฟ้ยยย” ฮันยอโวยวาย
“เออ รูรู้ เมิไม่้อห่วหรอน่า” ีวอนบอ
“เออ ั้นแล้วไป” ฮันยอำลัะเินออาห้อไปหาฮยอแ แ่...
“แ่ถ้าุนฮยอแสนใรูึ้นมา อันนี้็่วยไม่ไ้แล้วแหละไอวอน” ีวอนพูอย่าท้าทาย
“ฮะ? เมิว่าไนะไอวอน” ฮันยอเินเ้ามาิีวอน
“ฮันยอ” เสียฮยอแัมาะ่อน ฮันยอึรีบวิ่ไปหา
“เป็นอะไร ฮยอแ” ฮันยอถามฮยอแที่พึ่เินเ้ามา
“ะั้น...ปวท้อ่ะ” ฮยอแบิไปมา
“นั่นไ ั้นบอแล้วว่าอย่าินเยอะ” ฮันยอบ่นทันที
“อ๊ะ ปวท้อหรอรับ ุนฮยอแ ผมไปเอายาในรถให้มั๊ยรับ?” ีวอนเสนอ((หน้า))
“อ๊ะ ผมไม่อบินยาอ่ะ ฮันยอ ปวท้ออ่ะ” ฮยอแเย่าแนฮันยอ
“เอ้า ั้นมานอนนี่มา” ฮันยอนั่ลรโฟา แล้วบััวเอให้ฮยอแมานอนหนุน ฮยอแึนอนหนุนัฮันยอทันที
“อ๊ะ สบายั” ฮยอแหลับาพริ้มเมื่อฮันยอลูบท้ออันาวั๊วและแบนราบอฮยอแ
“ไอวอน เมิอย่า้อพุเมียรูมา เ๋วสึหรอหม” ฮันยอหันไปบ่นีวอนทันทีที่้อพุาวๆอฮยอแ
“เออๆ ไม่้อ็ไ้ หวริๆ เ๋วผมไปามาให้นะรับุนฮยอแ” ีวอนว่า แล้ว็เ้ารัวไป((ทัมอย่าะเป็นบ้านัวเอะั้นอ่าวอน = =))
“อ๊ะ าหรอ? อ๊ะ ฮันยออ่ะ” ฮยอแที่รีบลุึ้นเพราะาถูฮันยอบีบเ้าที่มู่อนผลัลนอนััวเอเหมือนเิม
“ามาแล้วรับ” ีวอนยื่นาให้ฮยอแ
“อ๊ะ อบุนรับ” ฮยอแลุึ้นมารับถ้วยาไป แ่ิบไปไ้เพียหน่อยเียว ็โนฮันยอแย่ไปะ่อน
“ฮันยออ่ะ เอาืนมานะ” ฮยอแว่า ฮันยอเลยรีบื่มาหมรวเียว
“ฮันยออ่า” ฮยอแโวยวาย
“็ินหมไปแล้วอ่ะ ทำไีเนี่ย?” ฮันยอยิ้มเ้าเล่
“่ะ เอาืนมา” ฮยอแว่าหน้ามุ่ย
“ามมาเอาืนสิ” ฮันยอมอฮยอแ ่อนที่ะโน้มเ้าูบฮยอแ
“อื้อ ฮันยอ ทำอะไรน่ะ ไม่ไ้อยู่ันสอนนะ อุ้บ” ฮยอแว่า่อนะโนประบปาอีรอบ นีวอนทยเห็นภาพบาาบาใอันสุสวีทนี้ไม่ไ้ ึอลาลับ
“อ่ะเอ่อ ั้นผมลับ่อนนะรับ ุนฮยอแ” ีวอนเินออไปาบ้านทันที
“แฮ่ๆ นายทำบ้าอะไรน่ะ ฮันยอ” ฮยอแหอบหลัาที่ฮันยอถอนูบออมา
“็เธอะเอาาืนนิฮยอแ” ฮันยอทำหน้าไม่รุ้ไม่ี้
“แ่ว่าเมื่อี้เราไม่ไ้อยู่ันสอนนิ” ฮยอแหน้าแ
“ั้นแปลว่า เวลาอยู่ันสอน็ทำไ้เ็มที่เลยใ่มั๊ย” ฮันยอยื่นหน้ามาใล้ๆ
“อือ เอ้ย ะบ้าหรอฮันยอ” ฮยอแีแนฮันยอ
“น่านะ เมื่อืน็ไม่ไ้อยู่้วยัน ิถึะาย” ฮันยอลูบเ้าไปในเสื้ออฮยอแ
“ฮันยอ ทำอะไรน่ะ” ฮยอแสะุ้เมื่อฮันยอลูบึ้นไปถึุ่มสีมพูอัวเอ
“อื้ม ฮยอแยัปวท้ออยู่รึป่าว?” ฮันยอเริ่มุนไล้มือล่ำเรื่อยๆ พร้อมับบใบหูอฮยอแ
“อ๊ะ ฮันยอ มัน่ำไป ลูบึ้นมาหน่อยสิ” ฮยอแเ้าใว่าฮันยอลูบให้หายปวท้อ
“ฮะฮันยอ อย่าทำอย่านั้น” ฮยอแร้อเมื่อฮันยอเปลี่ยนามือเป็นปาแทน ลาลิ้นแู่เม้มไปทั่วท้อน้อยอฮยอแ
“หือ? ทำไมล่ะ ฮยอแ?” ฮันยอถามอย่าไม่ใส่ใ เพราะนึว่าฮยอแล้อยามัวเอึลาลิ้นไล้วนล่ำเรื่อยๆ
“ฮะฮันยอ อุบ” ฮยอแปิปาผลัฮันยอออแล้ววิ่ไปยัห้อน้ำทันที
...............................................................................................................................................................
ราบสวัสีพ่อแม่พี่น้อทุนนนนนนนนนนนนนนนนนน
่วนี้บีานท่วมหัวมามาย ยัมิ้ายทัมเรย
ถ้าอัพ้านิ้าหน่อยอย่าว่าานเน้อ...แ่ถ้าอัพ้าเพราะนเม้นน้อย อันนี้นละเรื่อาน เหอๆ
ยััย้ออบุนทุเม้นนะะ...อิอิ..ทัมหั้ยรู้ว่ายัมีนยัอยาอ่านฟิอบีอยู่
บีะพยายามอัพยืเยื้อเรื่อนะะ...แ่อหั้ยเ้าัยันนินึนะะว่าบี้อมะ่ายว่าาว่า
มีนแ่นไหนมั่ะที่มาอัพทุวันอย่าบี?? ามที่บีเยไปอ่านมา มะ่อยมีเรยนะะ
เพราะะนั้นอย่าออะไรที่มาเินไปเรย่ะ...เห็นใัน้วยนะะ
ถึอาทิหน้าบีะปิเทอมแล้ว แ่อย่าลืมนะะว่ามะ่ายปิเทอมให่
เพราะบีมะ้ายเรียนที่ไทย..เือนเมษา้อสอบ และ้อส่านเยอะมา
เพราะะนั้น เรื่อนี้ะบภายในเือนนี้อ่ะ่ะ
แ่ถ้ามีนยัไม่อยาให้บิๆ และพร้อมที่ะรออย่าอทน
บี้ออาายื้อเรื่ออี แ่บีมะ้ายอัพทั้เือนเมษาอ่า่ะ
้อลอิๆันูแล้วันนะะว่าอยา้ายแบบไหน?
ปล. บีแ่แ่ละอนบีใ้เวลาอย่า่ำ ห้าม.นะะ เห็นัยันหน่อย่ะ((นอื่นอาาใ้เวลาน้อย่าบี แ่บีพาสาไทยมะ้ายเรื่อ อย่าที่เห็นันในฟิว่าผิเยอะมา((แ่ระแะอยาแ่ฟิ)) เพราะะนั้น้อ ..เห็นัยานนี๊ส์นึนะะ))
ความคิดเห็น