ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : +:+: KiDKnAp 1 :+:+
หลังจากที่พี่วิวกินอาหารเย็นเสร็จแล้ว พี่วิวก็ต้องไปทำงาน
“ดรีมไม่ต้องอยู่รอพี่นะ พี่คงกลับดึกหน่อยน่ะ”
“พี่วิวทำงานดึกอย่างนี้ทุกวันเลยเหรอคะ”
“ก็..ส่วนใหญ่อ่ะนะ เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ ล็อกประตูดีๆล่ะ”
“ค่ะ”
แล้วพี่วิวก็ขับรถออกไปจากบ้าน..เฮ้อ..น่าเบื่อจังเลย ฉันจะต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกละ ไปนอนดีกว่า
แกร๊กๆ แกร๊กๆ
อ๊ะ..เสียงอะไรน่ะ พี่วิวกลับมาแล้วเหรอ นี่กี่โมงแล้วล่ืะ..หือ?..ตี5 ทำไมกลับมาซะเช้าเลยนะ
ฉันเดินลงมาชั้นล่างแล้วก็เปิดไฟ อ๊ะ..พี่วิว..ปากแตกอีกละ
“พี่วิวไปทำอะไรมาเหรอคะ ทำไมกลับมาป่านนี้ แล้วหน้าพี่วิวไปโดน...”
“อย่าพึ่งถามพี่ได้มั๊ย!”
อีกแล้ว..ทำไมพี่วิวพูดเสียงเย็นชาอย่างนี้อีกแล้ว ฉันไม่ชอบเลย ฉันไม่อยากพูดอะไรอีกแล้วเพราะฉันไม่อยากได้ยินน้ำเสียงเย็นช้าของพี่วิวอีก ฉันก็เลยไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาทำแผลให้พี่วิว แล้วฉันก็ขึ้นไปบนห้อง
วันต่อมา ขณะที่ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ตอนบ่าย พี่วิวก็ลงมาจากห้อง ปากยังเป็นรอยฟกช้ำอยู่
“ดรีม..เดี๋ยวพี่ออกไปทำธุระก่อนนะ”
“ไม่กินอะไรก่อนเหรอคะ”
“ไม่น่ะ พี่รีบ ไม่กินข้าวเย็นด้วยนะ พี่คงกลับดึกๆน่ะ”
“ค่ะ”
“ห้ามออกไปข้างนอกล่ะ..เข้าใจมั๊ย”
“ค่ะ”
แล้วพี่วิวก็ออกไป ฉัน...ก็ต้องอยู่คนเดียวอีกตามเคย..เฮ้อ..น่าเบื่อจริงๆเลย อยากออกไปข้างนอกจังเลยอ่า เอ๊ะ!..แต่พี่วิวกว่าจะกลับก็ดึกๆแน่ะ..เค้าไม่รู้หรอกถ้าฉันจะออกไปข้างนอกแป๊บๆน่ะ
เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันก็เลยไปแต่งตัว แล้วก็ออกจากบ้าน ฉันเรียกแท็กซี่ให้เค้าพาฉันเข้าไปในเมือง แท็กซี่มาจอดที่เดียวกับที่ฉันเคยมาซื้อของเป็นวันแรก ฉันเดินดูโน่นดูนี่เรื่อยเปื่อย..ดีกว่านั่งอยู่บ้านตั้งเยอะแน่ะ..รู้งี้แอบออกมาตั้งนานแล้ว..อิอิ ไม่เห็นอันตรายอะไรตรงไหนเลย
ทันใดนั้น ฉันก็เดินชนผู้ชายคนนึงเข้า
“Oh! I’m so sorry (โอ๊ะ!..ขอโทษค่ะ)”
“It’s ok (ไม่เป็นไรครับ)”
อุ๊ย!..หน้าตาก็ดี(แต่ฉันว่าพี่วิวหล่อกว่านะ) แถมสุภาพอีก ไม่เหมือนพี่วิวตอนกลับบ้านดึกๆ-“-
“Are you Thai? (คนไทยรึป่าวครับ)”
“ค่ะ..ใช่ค่ะ รู้ได้ไงคะเนี่ยว่าเป็นคนไทย”
“อ๋อ..ดูจากหน้าตาน่ะครับ แล้วก็ส่วนใหญ่ถ้าเป็นเอเชียก็มีแต่คนไทยนี่แหละครับ”
“อ๋อ..ค่ะ”
“ผมชื่อ ‘แม็กซ์’ ครับ..แล้ว..คุณ..”
“ชื่อดรีมค่ะ..ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ค่ะ เพราะถ้าท่าทางพี่น่าจะอายุมากกว่าดรีมนะคะ”
“อ๋อ..ครับ มาคนเดียวเหรอครับ”
“ค่ะ”
“ถ้าไม่รังเกียจ จะไปทานข้าวด้วยกันมั๊ยครับ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“เ่อ่อ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวดรีมก็จะกลับแล้วค่ะ”
“งั้น..ให้พี่ไปส่งมั๊ย”
“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“เอ่อ..นี่นามบัตรพี่นะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็ติดต่ิอได้”
“ขอบคุณนะคะ”
“ครับ งั้นโชคดีนะครับ”
แล้วเค้าก็จากไป เฮ้อ..โชคดีจังเลยเนอะมาเจอคนไทยใจดีๆแบบนี้ ไหนดูนามบัตรหน่อยซิ..เวสเทิร์น ผับ...เอริค แอนด์ แม็กซ์ ชื่อคุ้นๆเนอะ..เหมือนเคยได้ยินมาจากที่ไหนจำไม่ได้แล้ว ช่างเหอะ..กลับบ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่วิวกลับมาก่อนแล้วฉันจะซวยเอา>.<’...
พอฉันกลับมา ก็ยังไม่เห็นรถของพี่วิว โชคดีจริงๆเลย ไม่งั้นฉันโดนด่าเละแน่ถ้าเค้ารู้ว่าฉันแอบหนีออกไปข้างนอก
เช้าวันต่อมา พี่วิวยังไม่กลับมาอีกเหรอ ทำไมฉันไม่เห็นรถของพี่วิวล่ะ แล้วฉันก็มาเห็นโน๊ตที่พี่วิวทิ้งไว้ให้บนโต๊ะกินข้าว
‘ถึงดรีม
เมื่อคืนพี่ขอโทษนะที่กลับดึกไปหน่อย วันนี้พี่คงกลับดึกอีกเหมือนเดิม อ่านหนังสือซะนะ อย่าออกไปไหนล่ะ เข้าใจมั๊ย แล้วพี่จะพยายามกลับมาก่อนเช้า
สามีสุดที่รัก’
อ่าว..เฮ้ย..ทำไมพี่วิวลงท้ายอย่างนั้นล่ะ แต่มันก็ทำให้ฉันหน้าแดงได้ ฮิฮิ(ฉันป่าวหน้าแดงนะ!)
ฉันว่าวันนี้ฉันออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์หน่อยดีกว่า แป๊บเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง เมื่อวานไปตั้งนานไม่เห็นเป็นอะไรเลย แถมยังได้เจอคนไทยนิสัยดีอีกด้วย อิอิ
ว่าแล้วฉันก็แต่งตัวออกจากบ้าน เรียกแท็กซี่ไปยังซุปเปอร์ ฉันเข็นรถเข็นหยิบนู่นหยิบนี่ใส่รถเข็นแล้วก็เจอกับพี่แม็กซ์
“อ้าว..เจอกันอีกแล้วนะครับดรีม”
“หวัดดีค่ะ บังเอิญจังเลยนะคะ”
“ครับ มาซื้อของเหรอครับ”
“ค่ะ..ก็นิดหน่อยน่ะค่ะ”
“วันนี้ยุ่งรึป่าวครับ”
“ก็ไม่ค่อยน่ะค่ะ”
“งั้นไปทานข้าวกันมั๊ยครับ ตรงข้างๆซุปเปอร์นี้เอง มีร้านอาหารอร่อยๆอยู่2-3ร้านน่ะครับ”
“เอ่อ..ก็ได้ค่ะ”
แล้วฉันก็ต้องยอมไปกับเค้าจนได้ ใจง่ายมั๊ยล่ะ-“-...
ขณะที่ฉันกับพี่แม็กซ์กินสเต็กกัน(หรูป่าวๆ) พวกเราก็คุยกันหลายๆเรื่อง เค้าเป็นคนที่มีอารมณ์ขันมากๆเลยแหละ
พอกินสเต็กเสร็จแล้ว พี่แม็กซ์ก็อาสาจะไปส่งฉัน
“บ้านอยู่แถวไหนเหรอครับ..ให้พี่ไปส่งมั๊ย”
“อ๋อ..ไม่เป็นไรค่ะ ดรีมกลับเองดีกว่า”
“แต่พี่ไปส่งได้นะ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ เดี๋ยวดรีมกลับแท็กซี่ดรีมกว่า”
แล้วฉันก็รีบเรียกแท็กซี่ก่อนที่ฉันจะใจอ่อนยอมให้เค้าไปส่ง ถ้าพี่วิวเห็นคงเอาฉันตายแน่ๆเลย>.<’
“ดรีมไปก่อนนะคะ..ขอบคุณนะคะที่เลี้ยงสเต็ก”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วเจอกันนะ”
พอแท็กซี่มาส่งฉันถึงบ้าน ฉันก็รีบจ่ายตังแล้วลงจากรถด้วยความเร็วสูง เผื่อพี่วิวจะกลับมาซะก่อน..แต่ก็..T_T..ไม่ทันซะแล้ววววว
“ไปไหนมา!!”
เสียงอันเย็นชาและน่ากลัวดังมาจากหน้าบ้าน พี่วิวยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าประตูทางเข้าบ้าน
“พี่ถามว่าไปไหนมา!!”
“เอ่อ..ดรีม..”
“พี่บอกแล้วใช่มั๊ยว่าห้ามออกจากบ้านน่ะ..ทำไมดรีมไม่ฟังพี่ล่ะ”
“ก็..ดรีมแค่..ไปซื้อของแป๊บเดียวเอง”
“แป๊บเดียวงั้นเหรอ!!..นี่จะมืดอยู่แล้วนะ!!..วันนี้พี่อุตส่ากลับมาเร็ว แต่พี่กลับไม่เจอดรีม!!..พี่หาอยู่ตั้งนาน มือถือดรีมก็ไม่ยอมเอาไป ไอแก๊ปก็ช่วยพี่หาแต่มันก็ไม่เจอ”
“เอ่อ..ดรีม..ขอโทษค่ะ”
“ขอโทษงั้นเหรอ!!..พี่อุตส่าเป็นห่วงแทบตาย..พี่แก๊ปก็หาดรีมอุตลุต ดรีมคิดว่ามันพอสำหรับคนที่เป็นห่วงดรีมงั้นเหรอ”
“ดรีม..”
ฉันเริ่มพูดอะไรไม่ออก น้ำใสๆก็เริ่มไหลออกมาจากตาของฉัน ฮือๆT_T ทำไม..พี่วิวต้องว่าฉันขนาดนั้นด้วย แต่ฉันก็ไม่เคยรู้เลยว่าพวกเขาต้องลำบากตามหาตัวฉันขนาดนี้ ฉันก็รู้ว่าฉันผิดนะ แต่..ทำไมต้องด่าฉันแรงๆด้วยล่ะ
ตี๊ ดี ดี๊ ดี ดี๊
“ฮัลโหล..เออ..กูเจอละ..แค่นี้นะเว้ย”
พี่แก๊ปคงจะตกใจน่าดูที่พี่วิวคุยด้วยเสียงเย็นชาไฮสปีดแบบนี้ แล้วพี่วิวก็หันมาที่ฉัน
“วันหลังน่ะ..ห้ามออกจากบ้านอีกนะ”
น้ำตาฉันยังคงไหลอยู่ ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ก้มลงมองพื้นแล้วพยักหน้า พี่วิวก็เดินเข้ามาใกล้ๆฉัน..ใกล้มากๆ แล้วก็จับหน้าฉันเงยขึ้น ใช้มือเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา สีหน้าพี่วิวอ่อนลงแล้ว
“เข้าใจมั๊ย”
พี่วิวพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนกว่าตอนแรก และจูบที่หน้าผากของฉันโดยไม่รอคำตอบจากฉัน ฉันรู้สึกร้อนๆที่หน้าขึ้นมา หรือว่าฉัน..จะหน้าแดงอีกแล้วนะ(ไม่น่าๆ>.<’)
“เข้าบ้านกันเถอะ..มืดแล้ว”
แล้วพี่วิวก็จูงมือฉันเข้าบ้าน
หลังจากวันนั้น พี่วิวก็ไม่ค่อยออกจากบ้านอีกเลยตอนกลางวัน สงสัยกลัวฉันหนีไปเที่ยวมากเลยล่ะมั้ง ก็พี่แกเล่นนั่งเฝ้าฉันตลอดเลยน่ะสิ แต่ตอนกลางคืนพี่วิวก็ยังออกไปดูงานที่ผับนะ แต่กลับไม่ค่อยดึกเท่าเมื่อก่อนแล้วล่ะ ก็ดีนะ..แต่ฉันต้องอยู่บ้านทุกวันเลยน่ะสิT_T
อาทิตย์ต่อมา..ฉันต้องไปเข้าแล็บที่มหาลัย วันนั้นเผอิญพี่วิวไปทำธุระ ฉันก็เลยต้องมากับพี่แก๊ปแทน แล้วพี่วิวยังสั่งให้คุมฉันให้ดีไม่งั้นพี่แก๊ปตายแน่ๆเลย ฉันต้องอยู่ห้องแล็บตั้งแต่เช้าถึงทุ่มนึง พี่แก๊ปบอกว่าจะรออยู่หน้าห้องสมุด พอฉันเดินไปหาก็ไม่เจอ ฉันก็เลยรออยู่ซักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากทางด้านหลัง แต่พอฉันหันกลับไปกลับเห็นผู้ชาย2คนใส่ชุดดำ หมวกดำปิดหน้า ทันใดนั้นผู้ชายคนแรกก็จับฉันไว้ แล้วผู้ชายอีกคนก็โป๊ะยาสลบฉัน..และนั้นก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้..
“ดรีมไม่ต้องอยู่รอพี่นะ พี่คงกลับดึกหน่อยน่ะ”
“พี่วิวทำงานดึกอย่างนี้ทุกวันเลยเหรอคะ”
“ก็..ส่วนใหญ่อ่ะนะ เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ ล็อกประตูดีๆล่ะ”
“ค่ะ”
แล้วพี่วิวก็ขับรถออกไปจากบ้าน..เฮ้อ..น่าเบื่อจังเลย ฉันจะต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกละ ไปนอนดีกว่า
แกร๊กๆ แกร๊กๆ
อ๊ะ..เสียงอะไรน่ะ พี่วิวกลับมาแล้วเหรอ นี่กี่โมงแล้วล่ืะ..หือ?..ตี5 ทำไมกลับมาซะเช้าเลยนะ
ฉันเดินลงมาชั้นล่างแล้วก็เปิดไฟ อ๊ะ..พี่วิว..ปากแตกอีกละ
“พี่วิวไปทำอะไรมาเหรอคะ ทำไมกลับมาป่านนี้ แล้วหน้าพี่วิวไปโดน...”
“อย่าพึ่งถามพี่ได้มั๊ย!”
อีกแล้ว..ทำไมพี่วิวพูดเสียงเย็นชาอย่างนี้อีกแล้ว ฉันไม่ชอบเลย ฉันไม่อยากพูดอะไรอีกแล้วเพราะฉันไม่อยากได้ยินน้ำเสียงเย็นช้าของพี่วิวอีก ฉันก็เลยไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาทำแผลให้พี่วิว แล้วฉันก็ขึ้นไปบนห้อง
วันต่อมา ขณะที่ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ตอนบ่าย พี่วิวก็ลงมาจากห้อง ปากยังเป็นรอยฟกช้ำอยู่
“ดรีม..เดี๋ยวพี่ออกไปทำธุระก่อนนะ”
“ไม่กินอะไรก่อนเหรอคะ”
“ไม่น่ะ พี่รีบ ไม่กินข้าวเย็นด้วยนะ พี่คงกลับดึกๆน่ะ”
“ค่ะ”
“ห้ามออกไปข้างนอกล่ะ..เข้าใจมั๊ย”
“ค่ะ”
แล้วพี่วิวก็ออกไป ฉัน...ก็ต้องอยู่คนเดียวอีกตามเคย..เฮ้อ..น่าเบื่อจริงๆเลย อยากออกไปข้างนอกจังเลยอ่า เอ๊ะ!..แต่พี่วิวกว่าจะกลับก็ดึกๆแน่ะ..เค้าไม่รู้หรอกถ้าฉันจะออกไปข้างนอกแป๊บๆน่ะ
เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันก็เลยไปแต่งตัว แล้วก็ออกจากบ้าน ฉันเรียกแท็กซี่ให้เค้าพาฉันเข้าไปในเมือง แท็กซี่มาจอดที่เดียวกับที่ฉันเคยมาซื้อของเป็นวันแรก ฉันเดินดูโน่นดูนี่เรื่อยเปื่อย..ดีกว่านั่งอยู่บ้านตั้งเยอะแน่ะ..รู้งี้แอบออกมาตั้งนานแล้ว..อิอิ ไม่เห็นอันตรายอะไรตรงไหนเลย
ทันใดนั้น ฉันก็เดินชนผู้ชายคนนึงเข้า
“Oh! I’m so sorry (โอ๊ะ!..ขอโทษค่ะ)”
“It’s ok (ไม่เป็นไรครับ)”
อุ๊ย!..หน้าตาก็ดี(แต่ฉันว่าพี่วิวหล่อกว่านะ) แถมสุภาพอีก ไม่เหมือนพี่วิวตอนกลับบ้านดึกๆ-“-
“Are you Thai? (คนไทยรึป่าวครับ)”
“ค่ะ..ใช่ค่ะ รู้ได้ไงคะเนี่ยว่าเป็นคนไทย”
“อ๋อ..ดูจากหน้าตาน่ะครับ แล้วก็ส่วนใหญ่ถ้าเป็นเอเชียก็มีแต่คนไทยนี่แหละครับ”
“อ๋อ..ค่ะ”
“ผมชื่อ ‘แม็กซ์’ ครับ..แล้ว..คุณ..”
“ชื่อดรีมค่ะ..ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ค่ะ เพราะถ้าท่าทางพี่น่าจะอายุมากกว่าดรีมนะคะ”
“อ๋อ..ครับ มาคนเดียวเหรอครับ”
“ค่ะ”
“ถ้าไม่รังเกียจ จะไปทานข้าวด้วยกันมั๊ยครับ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“เ่อ่อ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวดรีมก็จะกลับแล้วค่ะ”
“งั้น..ให้พี่ไปส่งมั๊ย”
“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“เอ่อ..นี่นามบัตรพี่นะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็ติดต่ิอได้”
“ขอบคุณนะคะ”
“ครับ งั้นโชคดีนะครับ”
แล้วเค้าก็จากไป เฮ้อ..โชคดีจังเลยเนอะมาเจอคนไทยใจดีๆแบบนี้ ไหนดูนามบัตรหน่อยซิ..เวสเทิร์น ผับ...เอริค แอนด์ แม็กซ์ ชื่อคุ้นๆเนอะ..เหมือนเคยได้ยินมาจากที่ไหนจำไม่ได้แล้ว ช่างเหอะ..กลับบ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่วิวกลับมาก่อนแล้วฉันจะซวยเอา>.<’...
พอฉันกลับมา ก็ยังไม่เห็นรถของพี่วิว โชคดีจริงๆเลย ไม่งั้นฉันโดนด่าเละแน่ถ้าเค้ารู้ว่าฉันแอบหนีออกไปข้างนอก
เช้าวันต่อมา พี่วิวยังไม่กลับมาอีกเหรอ ทำไมฉันไม่เห็นรถของพี่วิวล่ะ แล้วฉันก็มาเห็นโน๊ตที่พี่วิวทิ้งไว้ให้บนโต๊ะกินข้าว
‘ถึงดรีม
เมื่อคืนพี่ขอโทษนะที่กลับดึกไปหน่อย วันนี้พี่คงกลับดึกอีกเหมือนเดิม อ่านหนังสือซะนะ อย่าออกไปไหนล่ะ เข้าใจมั๊ย แล้วพี่จะพยายามกลับมาก่อนเช้า
สามีสุดที่รัก’
อ่าว..เฮ้ย..ทำไมพี่วิวลงท้ายอย่างนั้นล่ะ แต่มันก็ทำให้ฉันหน้าแดงได้ ฮิฮิ(ฉันป่าวหน้าแดงนะ!)
ฉันว่าวันนี้ฉันออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์หน่อยดีกว่า แป๊บเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง เมื่อวานไปตั้งนานไม่เห็นเป็นอะไรเลย แถมยังได้เจอคนไทยนิสัยดีอีกด้วย อิอิ
ว่าแล้วฉันก็แต่งตัวออกจากบ้าน เรียกแท็กซี่ไปยังซุปเปอร์ ฉันเข็นรถเข็นหยิบนู่นหยิบนี่ใส่รถเข็นแล้วก็เจอกับพี่แม็กซ์
“อ้าว..เจอกันอีกแล้วนะครับดรีม”
“หวัดดีค่ะ บังเอิญจังเลยนะคะ”
“ครับ มาซื้อของเหรอครับ”
“ค่ะ..ก็นิดหน่อยน่ะค่ะ”
“วันนี้ยุ่งรึป่าวครับ”
“ก็ไม่ค่อยน่ะค่ะ”
“งั้นไปทานข้าวกันมั๊ยครับ ตรงข้างๆซุปเปอร์นี้เอง มีร้านอาหารอร่อยๆอยู่2-3ร้านน่ะครับ”
“เอ่อ..ก็ได้ค่ะ”
แล้วฉันก็ต้องยอมไปกับเค้าจนได้ ใจง่ายมั๊ยล่ะ-“-...
ขณะที่ฉันกับพี่แม็กซ์กินสเต็กกัน(หรูป่าวๆ) พวกเราก็คุยกันหลายๆเรื่อง เค้าเป็นคนที่มีอารมณ์ขันมากๆเลยแหละ
พอกินสเต็กเสร็จแล้ว พี่แม็กซ์ก็อาสาจะไปส่งฉัน
“บ้านอยู่แถวไหนเหรอครับ..ให้พี่ไปส่งมั๊ย”
“อ๋อ..ไม่เป็นไรค่ะ ดรีมกลับเองดีกว่า”
“แต่พี่ไปส่งได้นะ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ เดี๋ยวดรีมกลับแท็กซี่ดรีมกว่า”
แล้วฉันก็รีบเรียกแท็กซี่ก่อนที่ฉันจะใจอ่อนยอมให้เค้าไปส่ง ถ้าพี่วิวเห็นคงเอาฉันตายแน่ๆเลย>.<’
“ดรีมไปก่อนนะคะ..ขอบคุณนะคะที่เลี้ยงสเต็ก”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วเจอกันนะ”
พอแท็กซี่มาส่งฉันถึงบ้าน ฉันก็รีบจ่ายตังแล้วลงจากรถด้วยความเร็วสูง เผื่อพี่วิวจะกลับมาซะก่อน..แต่ก็..T_T..ไม่ทันซะแล้ววววว
“ไปไหนมา!!”
เสียงอันเย็นชาและน่ากลัวดังมาจากหน้าบ้าน พี่วิวยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าประตูทางเข้าบ้าน
“พี่ถามว่าไปไหนมา!!”
“เอ่อ..ดรีม..”
“พี่บอกแล้วใช่มั๊ยว่าห้ามออกจากบ้านน่ะ..ทำไมดรีมไม่ฟังพี่ล่ะ”
“ก็..ดรีมแค่..ไปซื้อของแป๊บเดียวเอง”
“แป๊บเดียวงั้นเหรอ!!..นี่จะมืดอยู่แล้วนะ!!..วันนี้พี่อุตส่ากลับมาเร็ว แต่พี่กลับไม่เจอดรีม!!..พี่หาอยู่ตั้งนาน มือถือดรีมก็ไม่ยอมเอาไป ไอแก๊ปก็ช่วยพี่หาแต่มันก็ไม่เจอ”
“เอ่อ..ดรีม..ขอโทษค่ะ”
“ขอโทษงั้นเหรอ!!..พี่อุตส่าเป็นห่วงแทบตาย..พี่แก๊ปก็หาดรีมอุตลุต ดรีมคิดว่ามันพอสำหรับคนที่เป็นห่วงดรีมงั้นเหรอ”
“ดรีม..”
ฉันเริ่มพูดอะไรไม่ออก น้ำใสๆก็เริ่มไหลออกมาจากตาของฉัน ฮือๆT_T ทำไม..พี่วิวต้องว่าฉันขนาดนั้นด้วย แต่ฉันก็ไม่เคยรู้เลยว่าพวกเขาต้องลำบากตามหาตัวฉันขนาดนี้ ฉันก็รู้ว่าฉันผิดนะ แต่..ทำไมต้องด่าฉันแรงๆด้วยล่ะ
ตี๊ ดี ดี๊ ดี ดี๊
“ฮัลโหล..เออ..กูเจอละ..แค่นี้นะเว้ย”
พี่แก๊ปคงจะตกใจน่าดูที่พี่วิวคุยด้วยเสียงเย็นชาไฮสปีดแบบนี้ แล้วพี่วิวก็หันมาที่ฉัน
“วันหลังน่ะ..ห้ามออกจากบ้านอีกนะ”
น้ำตาฉันยังคงไหลอยู่ ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ก้มลงมองพื้นแล้วพยักหน้า พี่วิวก็เดินเข้ามาใกล้ๆฉัน..ใกล้มากๆ แล้วก็จับหน้าฉันเงยขึ้น ใช้มือเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา สีหน้าพี่วิวอ่อนลงแล้ว
“เข้าใจมั๊ย”
พี่วิวพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนกว่าตอนแรก และจูบที่หน้าผากของฉันโดยไม่รอคำตอบจากฉัน ฉันรู้สึกร้อนๆที่หน้าขึ้นมา หรือว่าฉัน..จะหน้าแดงอีกแล้วนะ(ไม่น่าๆ>.<’)
“เข้าบ้านกันเถอะ..มืดแล้ว”
แล้วพี่วิวก็จูงมือฉันเข้าบ้าน
หลังจากวันนั้น พี่วิวก็ไม่ค่อยออกจากบ้านอีกเลยตอนกลางวัน สงสัยกลัวฉันหนีไปเที่ยวมากเลยล่ะมั้ง ก็พี่แกเล่นนั่งเฝ้าฉันตลอดเลยน่ะสิ แต่ตอนกลางคืนพี่วิวก็ยังออกไปดูงานที่ผับนะ แต่กลับไม่ค่อยดึกเท่าเมื่อก่อนแล้วล่ะ ก็ดีนะ..แต่ฉันต้องอยู่บ้านทุกวันเลยน่ะสิT_T
อาทิตย์ต่อมา..ฉันต้องไปเข้าแล็บที่มหาลัย วันนั้นเผอิญพี่วิวไปทำธุระ ฉันก็เลยต้องมากับพี่แก๊ปแทน แล้วพี่วิวยังสั่งให้คุมฉันให้ดีไม่งั้นพี่แก๊ปตายแน่ๆเลย ฉันต้องอยู่ห้องแล็บตั้งแต่เช้าถึงทุ่มนึง พี่แก๊ปบอกว่าจะรออยู่หน้าห้องสมุด พอฉันเดินไปหาก็ไม่เจอ ฉันก็เลยรออยู่ซักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากทางด้านหลัง แต่พอฉันหันกลับไปกลับเห็นผู้ชาย2คนใส่ชุดดำ หมวกดำปิดหน้า ทันใดนั้นผู้ชายคนแรกก็จับฉันไว้ แล้วผู้ชายอีกคนก็โป๊ะยาสลบฉัน..และนั้นก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น