[BL] ทำไมหลุดเข้ามาในนิยายแล้วยังต้องเจอวันสิ้นโลก?!

ชื่อเรื่อง : ทำไมหลุดเข้าไปในนิยายแล้วยังต้องเจอวันสิ้นโลก?!

แท็ก : Boy’s love / Apocalypse / ทะลุมิติ / ซอมบี้ / พลังพิเศษ

จำนวนตอน : ยังไม่จบ

ผู้แต่ง : ปลาปักเป้าคุง

นักวาด : PINKY

*ประกาศสำคัญ*

เรื่องนี้จะอัพทุกวันจันทร์นะคะ

E-BOOK อาจจะมาเดือนหน้าค่ะ

เรื่องย่อ : 

ข้าวปั้นเผชิญหน้ากับวันสิ้นโลกที่เต็มไปด้วยซอมบี้เป็นเวลา 3 ปีเต็ม ก่อนจะถูกฝูงซอมบี้รุมกินตาย จากนั้นเขาก็พบว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในนิยายโรแมนติกระหว่าง CEO ผู้เย็นชา กับหญิงสาวผู้มากความสามารถ โดยบทบาทของเขาคือ…

ภรรยาที่จดทะเบียนของตัวร้ายผู้มืดมน 

สำหรับข้าวปั้นที่เป็นเด็กกำพร้า และต้องเผชิญหน้ากับความลำบากเพียงลำพังมาหลายปี การที่รู้ว่าตัวเองมีครอบครัว (ถึงครอบครัวที่ว่าจะไม่เต็มใจเท่าไหร่) ก็ทำให้เขามีความสุขมากแล้ว

เขาหวังว่าความสงบสุขเช่นนี้จะไม่ถูกทำลาย…

แต่เขาก็ไม่สมหวัง

เพราะจู่ ๆ โลกในนิยายโรแมนติกก็เกิดวันสิ้นโลกขึ้น บนถนนเต็มไปด้วยซอมบี้ สัตว์กลายพันธุ์ พืชกลายพันธุ์ และผู้มีพลังพิเศษ

ข้าวปั้นที่คิดว่าตัวเองหลุดพ้นจากซากศพเดินได้พวกนั้นแล้ว…

บิดามันเถอะ! 

ดังนั้น หลังจากสงบสุขมาเกือบ 2 ปี ข้าวปั้นก็กลายเป็นหัวหน้าครอบครัว 

อาหารไม่พอ? ไม่เป็นไร ฉันมีพลังมิติ

ที่อยู่ไม่ปลอดภัย? ไม่เป็นไร ในมิติมีบ้านอยู่

สามีพิการ? ไม่เป็นไร ฉันเลี้ยงดูได้

หลังจากนั้นไม่นาน

ข้าวปั้นมองชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าด้วยท่าทีสับสน “หืม? คุณไม่ได้พิการเหรอ?”

ชายหนุ่มเดินเข้าไปกอดข้าวปั้น และเอ่ยเสียงต่ำ “ฉันหายแล้ว จากนี้ฉันจะปกป้องเธอเอง”

ข้าวปั้นกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะยกมืออกอดตอบอย่างมีความสุข

————————————

ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่มาร์วินสนใจอีกต่อไป ถูกคนสนิทหักหลัง ถูกคนรักหลอกลวง ถูกครอบครัวทอดทิ้ง ดูเหมือนเขาจะได้เผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายมาเกือบหมดแล้ว ดังนั้น เขาจึงไม่ต้องการเปิดใจอีก

แต่…

มาร์วินมองภรรยาที่เพิ่งจดทะเบียนด้วยดวงตาสับสน แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจกับการแต่งงานนี้ และแม้ว่าเขาจะทำตัวเย็นชาใส่ แต่ภรรยาคนงามของเขาก็ยังคงยิ้มมาที่เขาเสมอ

มาร์วินส่ายหัว เขารู้ว่าภรรยาคนนี้ก็คงเป็นเหมือนคนอื่น ๆ หลังจากหลอกเอาทุกอย่างไปจากเขาแล้ว สุดท้ายก็จะทิ้งเขาไปด้วยเช่นกัน 

เพราะถ้าไม่มีประโยชน์ ก็ไม่มีทางที่จะได้รับความใจดีที่ไร้เงื่อนไข…

แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด

หลังจากวันสิ้นโลกมาถึง ภรรยาคนนั้นยังคงไม่ทอดทิ้งเขา ทั้งที่ขาของเขาพิการ และเป็นได้แค่ตัวถ่วงที่ไม่มีประโยชน์อะไร…

มาร์วินมองภรรยาที่อุ้มเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยฝุ่น ร่างกายที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด เขาถามด้วยเสียงแหบพร่า

“ทำไมไม่ทิ้งฉัน?” ตอนนี้ฉันไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว

ภรรยาของเขาหลุบตามองต่ำ ค่อย ๆ ไล่สายตาขึ้นมาสบตากับเขา และเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“คุณเป็นสามีของผม เป็นครอบครัวของผม ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ”

เมื่อได้ยินคำนั้น มาร์วินรู้สึกว่าโซ่ตรวนที่เคยรั้งเขาไว้ถูกคลายออก ก้อนเนื้อในอกที่เคยคิดว่าตายไปแล้วกลับเต้นอีกครั้ง

เขายกมือกอดคอภรรยาแน่น ดวงตาสีฟ้าหม่นที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผมหน้าม้ามีประกายแสงสีแดงลอดผ่าน

เธอเป็นคนพูดเองว่าจะไม่ทิ้งฉัน ดังนั้นฉันจะไม่เปิดโอกาสให้เธอกลับคำ

เพราะเธอเป็นของฉัน

จากนี้ และตลอดไป

———————————————————