�"ไหนบอกไม่มี อะไรกันไง"ยังไม่ทันสิ้นเสียงกาอแฟในแก้วถูกสาดเข้าเต็มหน้าปลายฟ้า� หมอนพชัยพยามห้ามปัทมาภรรยาของเค้า ปลายฟ้าทั้งร้อนและอาย สายตาหลายคู่มองมาที่หล่อน "หยุดได้แล้วปัท" หมอหนุ่มโกรธกับกิริยาของภรรยา� "คำนี้ควรบอกผู้หญิงคนนี้ดี กว่าหยุดยุ่งกับสามีชาวบ้่นได้แล้ว หน้าตาก็ดีทำไมชอบแย่งของคนอื่น" ปัทมาในเวลาเปรียบเหมือนแม่เสือที่พร้อมจะขย้ำศัตรูอย่างปลายฟ้าได้ตลอดเวลา ปลายฟ้าพยายามจะอภิบายแต่เปล่าประโยชน์กับอาการหึงหวงสามี "หยุดได้แล้วยกล่าวปัท หยุดสร้างความวุ่นวาย"หมอนพชัยกล่าวอย่างเหลือทน "ปัทไม้หยุดจน พี่หมอต่างหากที่ควรหยุดได้แล้ว"ปัทมาน้ำตาล ทั้งโกรธ ทั้งอาย และน้อยใจสามีที่เห็นหญิงอื่นดีกว่าตัวเอง "ผมบอกให้หยุด " "เพราะเธอปลายฟ้าเธอหยุดได้แล้ว หยุดทำลายครอบครัวของฉันซะที" ปัทมาตะคอกใส่หน้าหณิงสาวที่หล่อนคิดว่าสามีหล่อนมาติดพันธ์� ปลายฟ้าเริ่มเครียด "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด "ปลายฟ้ากำมือแน่นจิกเล็กบนฝามือเพื่อควบคุมอารมย์ หากแต่อีกฝ่ายยังจะพยายามกระโจนเข้าใส่ หมอนพชัยพยายามฉุดรั้งไม่ให้ปัทมาเข้าตบตีฝ่ายตรงข้าม� ศักดาสังเกตุเห็นท่าทางไม่ดีของปลายฟ้า จึงเดินตรงไปดึงปลายฟ้าออกไปจากการเผชิยหน้ากับคู่กรณี� "คุณโอเค ไหม "เค้าถามหล่อนอย่างห่วงใย "ขอบคุณนะค่ะ " ท่าท่างของหญิงสาวตรงหน้ากับไม่ดีขึ้นเลย ใบหน้าขาวซืด ตัวสันเหมือนเด็กขวัญหนีดีฝ่อ� หล่อนพยักหน้าเล้กน้อย� "ผมไปส่งคุณดีกว่า " "ช่วยพาฟ้าไปทีี่ไหนชํกแห่งได้ไหมค่ะ " หล่อนรู้ดีว่าตราบใดที่อารมย์หล่อนไม่ปกติ ปลายฟ้ายังไม่พร้อมที่จะเข้าบ้านในสภาพนี้ เพราะนั่นคือนำความทุกข์ไปเพิ่มให้มารดาของหล่อน "ขอบคุณนะค่ะ "หล่อนกล่าวขอบคุณซ้ำๆๆ� "น่าอายจังที่คุณดาต้องมาเจอเรื่องแย่ๆๆของฟ้า" "ไม่เป็นไรหรอกครับ"เค้าตอบอย่างสุภาพ "เธอคงหึง หวงตามประสาผู้หญิงทั่วไป" เค้าพยายามพูดอ้อมๆๆ ปลายฟ้ารู้ดีว่าเหตุการณ์วันนี้ใครพบเห็นคงสมน้ำหน้าหล่อมเ๖้มทนที่บังอาจไปยุ่งกับสามีชาวบ้าน� "บางที่มันอาจเป็นภาพล่วงตา สิ่งที่เราเห็นมันอาจจะไม่เป็น..." ปลายฟ้ากลับเงียบไปทันที "ขอบคุณค่ะสำหรับวันนั้ " ปลายฟ้าก้าวลงจากลงไปอย่างเงียบๆๆ
ความคิดเห็น