ความลับกับความรักต่างกันแค่ไหน ?

ข้อมูลเบื้องต้น

        

เคยมีคนถามคำถามนี้กับคุณไหม ?

         "ความรักกับความรักต่างกันแค่ไหน"


        คุณตอบได้รึเปล่า
 
        คุณบางคนอาจจะตอบได้อย่างไม่ลังเล  

        เพราะคุณกล้าที่จะพูดมันออกมา

        แต่สำหรับเธอคนนี้ มันไม่ใช่  มันไม่ง่ายขนาดนั้น

       เธอไม่สามารถพูดได้...ว่ามันต่างกัน

       เพราะเธอไม่กล้าที่จะพูดมันออกมา.....

เนื้อเรื่อง

            ฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนนึงที่เพิ่งเข้า ม.ต้นมาหมาดๆ  ฉันเรียนไปเล่นไปไม่มีอะไรมาก อยู่เบื่อๆไปวันๆ
แต่พอวันหนึ่ง  เพื่อนผู้ชายจากโรงเรียนเก่าก็มาชวนชั้นเข้าวงโยธวาทิตของโรงเรียน  แต่ฉันรูสึกว่าฉันไม่ว่างพอ
ที่จะเข้าวงโยฯได้ เพราะว่าวงโยฯซ้อมทุกวันเว้นให้พักแค่วันอาทิตย์วันเดียว  แถมเวลาซ้อมเพื่อไปแข่งขันยังซ้อม
จนถึงสี่ทุ่มอีกด้วย  ฉันปฏิเสธเพื่อนไป

            เวลาผ่านไป 1เทอม  ฉันเบื่อมาก  แต่ละวันไม่มีอะไรเลย  เหมือนเดิมตลอด  จนทำให้ฉันคิดอยากจะเข้าวงโยฯ 
แต่ก็ไม่รู้จะเข้ายังไง  ฉันมานึกเสียใจทีหลังว่าวันนั้น...ฉันไม่น่าปฏิเสธไปเลย....
         
            วันนั้นเป็นวันพฤหัสฯ   หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ  ฉันกำลังจะเดินไปเรียนที่ตึกวิทย์  เพื่อนผู้ชายคนเดิมก็วิ่งสวนกับฉันที่บันได  เขาวิ่งผ่านไป แต่ก็เบรกเอี๊ยดพลางหันกลับมาตะโกนเรียกฉัน
 
   "เฮ้ยมนต์~!  เข้าวงโยฯเปล่า?" ประโยคที่เขาพูด เหมือนจะเป็นการเอ่ยชวนเล่นๆนั้น กลับทำให้ฉันดีใจ
เอามากๆ ฉันไม่รีรออีกแล้ว ฉันตอบกลับไปแทบจะทันทีที่เขาพูดจบ
   "เข้า!!" เพื่อนอึ้งนิดหน่อยที่จู่ๆฉันก็ตอบรับเอาง่ายๆ  "แล้วให้ทำไงอ่ะ?" ฉันถามต่อ
   "เอ่อ...พอเลิกเรียนแล้วไปเจอกันที่หน้าตึกโยฯละกัน" พอพูดเสร็จเพื่อนก็วิ่งขึ้นบันไดไป   ส่วนฉันก็เดิน
ไปเรียนวิทยาศาสตร์ต่ออย่างอารมณ์ดี  เพราะชีวิตชั้นมีอะไรให้ทำเพิ่มขึ้นแล้ว  และคงจะไม่น่าเบื่ออีกต่อไป

   
   "มนต์! ทางนี้ๆ"เพื่อนฉันโบกมือหยอยๆ  เรียกฉันอยู่หน้าตึกโยฯ ทีแรกฉันไม่กล้าเดินเข้ามาตรงนี้เลย
เพราะตรงนี้เหมือนเป็นเขตของวงโยฯ ที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว  เพราะเป็นตึกที่สร้างแยกต่างหากจากตึกอื่นๆ 
            ตึกโยฯ หรือ อาคารโยธวาทิต นั้นเป็นตึกสองชั้น เอาไว้เก็บพวกเครื่องดนตรีต่างๆ แถมเอาไว้เป็นที่สิงสถิตของสมาชิกในวงอีกด้วย 
   "เดี๋ยวมนต์ไปคุยกับหัวหน้าวงนะ"เพื่อนบอกก่อนที่จะพาฉันไปหาคนที่นั่งอยู่ตรงซุ้มที่นั่ง หน้าตึกโยฯ

   "พี่เจนครับ  นี่เพื่อนที่ผมบอกไว้"เพื่อนหันไปพูดกับผู้ชายใส่แว่นกรอบเหลี่ยมสีน้ำเงินที่ฉัน  เอ่อ...คิดว่าน่าจะ
เป็นหัวหน้าวงนะ   เป็นหัวหน้าวงที่ค่อนข้างเรียบร้อยนิดหน่อย  นิ๊ดหน่อยจริงๆนะ >_< เสื้อก็ออกนอกกางเกง!แถมยังใส่แหวนซะครบทุกนิ้วเลย!!-O- โอ้พระเจ้า~ พี่แกยังเป็นนักเรียน ม.ปลายอยู่แน่นะ

   "ไงเรา  จะเข้าวงโยฯใช่มั๊ย"พี่เจนหันมาถามฉัน  ไม่เข้าแล้วฉันจะมายืนอยู่ตรงนี้ทำไมเล่า  ฉันพยักหน้ากลับไปไม่ได้พูดอะไร เพราะกลัวจะเผลอพูดกวนบาทาพี่เขา 
   "เราชื่อมนต์ใช่ป่ะ"พี่เจนถามต่ออีก ฉันก็พยักหน้าตอบกลับไปเหมือนเดิม
   "พี่ชื่อเจน เป็นหัวหน้าวง  เวลามีเรื่องหรือปัญหาอะไรก็ให้มาคุยกับพี่  เข้าใจป่ะ"พี่เจนพูดแนะนำตัวพลางเคาะนิ้วกับขอบเก้าอี้เล่น   ชั่งเป็นคนที่มีมารยาทดีจริงๆ - -; และฉันก็ยังคงพยักหน้าตอบกลับไปเช่นเคย
  
   "พูดได้ป่ะเนี่ย?"พี่เจนถามด้วยท่าทีหงุดหงิดนิดๆ
   "ได้ดิ"ฉันตอบพลางหลุดหัวเราออกมา
   "เห็นพยักหน้าอย่างเดียว นึกว่าเป็นใบ้"พี่เจนพูดติดตลก ก่อนจะพูดต่อ   "เราเล่นเครื่องดนตรีอะไรเป็นมั่งล่ะ"
ฉันได้แต่ส่ายหน้า  เพราะชั้นเล่นดนตรีอะไรไม่เป็นเลย
   "งั้นเข้าพาสทรอมโบนละกัน  กำลังขาดคนอยู่พอดี  โอเคป่ะ?"พี่เจนถาม  ฉันก็พยักหน้าตอบ
แต่พอเงยหน้าขึ้นมา ก็รีบพูดตอบทันที
   "โอเค"
  
   "เริ่มซ้อมวันนี้เลยมั๊ย"พี่เจนถาม  ห๊าา~!จะดีหรอพี่  สมัครวันนี้ซ้อมวันนี้เลยเนี่ยนะ
   "ก็ได้"ฉันตอบ
   "งั้นไปโทรบอกผู้ปกครองให้เรียบร้อย แล้วเดี๋ยวสามโมงครึ่งก็ขึ้นไปบนตึกโยฯชั้นสองนะ วันนี้จะซ้อมถึงแค่ห้าโมงเย็นนะ"พี่เจนพูดพลางมองนาฬิกาที่ข้อมือฉัน ซึ่งบอกเวลาว่า บ่ายสามโมงยี่สิบนาที   คนไรฟระ  นาฬิกาก็ไม่ใส่ แถมยังมาแอบมองนาฬิกาคนอื่นอีก

   "อืม"ฉันตอบรับ
   "อีกสิบนาทีเจอกัน  สู้ๆ"พี่เจนพูดพลางแบมือแล้วตั้งขึ้น   หือ?แบมือทำไม  จะแท็กหรอ?  ได้!!

 ....แป๊ะ!!....

ฉันเอามือไปตีมือพี่เจนเสียงดังแป๊ะ พี่เจนยิ้มอย่างฮาๆ   ฉันรีบไหว้ลาพี่เจนก่อนจะเดินออกมา  แล้วเสียงพี่เจนก็ตะโกนไล่หลังมา
  
  "อย่าสายล่ะ"

   15.30 น.

ฉันเดินไปที่ตึกโยฯอย่างเก้ๆกังๆ  ไม่เดินขึ้นไปชั้นสองสักที  เพราะมีคนนั่งอยู่หน้าห้องโยเต็มไปหมด  คงจะเป็นพวกสมาชิกในวงละมั้ง  ก็วงโยฯมีคนเกือบร้อยคนนี่นา

   "ไง"เสียงพี่เจนดังขึ้นข้างหลัง  ฉันหันไปมองแต่ไม่ได้พูดอะไร  แต่จู่ๆพี่เจนก็เอามือมาโอบไหล่ฉัน ก่อนที่จะกระซิบข้างหู

   "อยู่พาสเดียวกับพี่ เตรียมตัวตายได้เลย!!"
เสียงโหดๆเอ่ยขึ้น   โอ้~ ไม่นะ  พาสเดียวกัน ก็...เล่นทรอมโบนเหมือนกันน่ะหรอ!? งั้นก็ต้องซ้อมด้วยกันน่ะสิ!!!

            ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว  แต่ว่า...ฉันก็ยังแค่ฝึกซ้อมกับพวกกลุ่มเด็กใหม่อยู่  ไม่ได้เข้าไปเล่นรวมกับวง  แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ทั้งวงซ้อมเดินพาเหรด  เพื่อที่จะใช้เดินนำขบวนในวันงานกีฬาสี  แต่ว่าฉันแค่เป่าอย่างเดียวยังทำไม่ได้ดีเลย  จะให้เดินไปเป่าไปก็คงไม่ไหวหรอก   เฮ้อ~  ฉันนั่งมองคนในวงซ้อมเดินพาเหรอกัน พลางถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

.....เผี๊ยะ!!!.....
      อยู่ๆ ก็มีมือใครไม่รู้  ตีเข้ามาที่ไหล่ฉันเต็มแรง
"โอ๊ย! เจ็บนะ"ฉันร้องพลางหันไปมองคนตีอย่างอาฆาต  แต่เมื่อเห็นว่าคนที่ตีพี่เจน  แถมกำลังยิ้มอย่างอารมณ์ดีอีกด้วย

"ตีทำไมเนี่ย?"ฉันถามอย่างอารมณ์เสียนิดๆ
"พอใจ  มีไรป่ะ"พี่เจนตอบกลับมาแบบกวนๆ  ฉันได้ข่มอารมร์โกรธไว้  เพราะยังไงฉันก็ทำอะไรพี่เจนไม่ได้อยู่แล้ว  เพราะระบบรุ่นพี่รุ่นน้องในวงโยฯ ค่อนข้างแรง  รุ่นน้องต้องเคารพและเชื่อฟังรุ่นพี่  รุ่นพี่สั่งอะไรก็ต้องทำ แถมพอกวนทีนกลับไปก็โดนหาว่าปีนเกลียวอีก  เซ็งจริงๆ แล้ว  ยิ่งพี่เจนเป็นหัวหน้าวง  อยู่ตั้งม.6 ฉันอยู่แค่ม.1 ไม่ต้องคิดเลยว่าจะสู้ยังไง

             ฉันที่เซ็งมากๆหันไปมองวงที่ซ้อมพาเหรดต่อ  ฉันไม่อยากโดนแยกมาซ้อมอย่างนี้เลย รู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่วงเดียวกันไงก็ไม่รู้
  
   "โอ๊ย!!"ฉันร้องเมื่อพี่เจนเอาเท้ามาเตะชั้น  ถึงจะเตะเบาก็เถอะ  แต่ฉันมันพวกร้องไว้ก่อน แม้จะไม่มีอะไร
   "อยากไปเดินกับเขาอ่ะดิ"พี่เจนพูดอย่างรู้ทัน ฉันไม่ตอบอะไร
   "ซ้อมให้เยอะๆเข้า  เดี๋ยวออกงานคราวหน้าพี่ให้ไปด้วย  เอาเปล่า"พี่เจนพูด  ออกงานนี่คงหมายถึงออกไปเดินนำขบวนให้พวกหน่วยงานต่างๆสินะ  เป็นงานที่วงโยฯทำเพื่อหาเงินมาซื้อเครื่องดนตรีเพิ่ม เพราะงบของโรงเรียน จะเอามาใช้ซื้อเครื่องดนตรีอย่างเดียวคงไม่ไหว ก็ค่าเครื่องดนตรีมันแพงพอสมควรนี่นา

   "พี่สั่งได้หรอ"ฉันพูดกลับไปอย่างไม่เชื่อถือ
   "ได้ดิ  พี่เป็นหัวหน้าวงนะ สั่งได้หมด"พี่เจนพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ
   "แล้วพี่ไม่ไปซ้อมหรอ?"ฉันถาม เมื่อเห็นว่าพี่เขาไม่ได้ไปซ้อมเดินพาเหรด  แต่แยกไปไหนไม่รู้คนเดียวแถมยังเอาทรอมโบนไปด้วยอีก
   "โตแล้วทำไรก็ได้"พี่เจนพูดพลางยักไหล่  ก่อนจะเอาสไลด์ของทรอมโบนมาตีขาชั้นเบาๆ  "ขยันซ้อมเข้าละ  จะได้ทันแข่งปลายปีนี้"

           พี่เจนพูดแล้วก็เดินจากไป ปลายปี? ก็อีกแค่3เดือนนิดๆเองนี่นา! แล้วฉันจะเก่งขึ้นทันมั๊ยเนี่ย!!

           หลังจากที่พี่เจนพูดไว้วันนั้น  ฉันก็มาซ้อมเองที่โรงเรียนทุกเสาร์อาทิต์เลย  ฉันอยากเก่งให้ทันคนอื่น  ฉันอยากจะลงแข่งปลายปีนี้ให้ได้  ฉันจะต้องเก่งขึ้นอีก   เพราะพาสทรอมโบนมีแค่4คนเอง ชายหมดเลยยกเว้นฉัน  น้อยกว่าพาสอื่นๆเลย  พาสแทมเป็ต มี12คน  พวกคาริเน็ต ฟลุต ปิกโคโล่  แซ็กโซโฟนรวมๆกันก็มีตั้งเกือบ30คน  ฮอร์นก็มีกัน9คน  ขนาดทูบายังมีกันตั้ง6คน  ถ้าคนน้อยกว่านี้อีกคงแย่แน่
  
   "ไง  วันนี้มาช้ากว่าก่อนอีกนะ"พี่เจนที่นั่งอยู่ตรงบันไดร้องทักฉันที่เพิ่งเดินเข้ามา  ตั้งวันแรกที่ฉันแยกมาซ้อมเพิ่มคนเดียว ฉันก็เจอพี่เจนนั่งซ้อมอยู่ใต้ตึกคนเดียว  พอพี่เจนเห็นฉันก็เลยให้ซ้อมด้วยกัน  แต่พอซ้อมด้วยกันนานเข้า พี่เจนก็กลายเป็นคนติวเข้มให้ฉันไปซะแล้ว
   "วันนี้ไปหาหมอมา  โดนตัวอะไรไม่รู้กัด แพ้เป็นฝื่นขึ้นเต็มเลย"ฉันตอบพลางยืนฝื่นที่แขนให้พี่เจนดู
   "ไม่ไหวเลยนะมนต์เนี่ย  รักษาสุขภาพให้ดีๆหน่อยสิเดี๋ยวแข่งไม่ได้ขึ้นมา  จะทำไง"พี่เจนพูดเตือนอย่างเป็นห่วง ก่อนจะเดินนำขึ้นห้องโยฯไปปล่อยให้ฉันยืนเขินอยู่ข้างล่าง  เพราะคิดว่าพี่เจนเป็นห่วง ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่าพี่เขาจะพูดแบบนี้กับทุกคนในวง

    "เอาล่ะทุกคน  การแข่งปลายปีนี้ อีกสองเดือนกว่าๆก็จะแข่งแล้ว  ขอให้ทุกคนตั้งใจซ้อมให้มากๆนะ  เดี๋ยวแยกพาสซ้อมนะ  พอสี่โมงเย็นให้มารวมวงกันที่นี่  เข้าใจนะ"เสียงพี่เจนพูดกับทุกๆคนในวงที่นั่งประชุมกันก่อนซ้อม  พอพี่เจนพูดจบทุกคนก็ต่างพากันแยกย้ายไปหาที่ซ้อมดีๆให้พาสของตัวเอง  ส่วนพาสทรอมโบนน่ะหรอ  ก็ซ้อมในห้องโยฯนี่แหละ แอร์เย็นๆ  ไม่มีอะไรมารบกวนด้วย สบายชะมัดเลย  ก็หัวหน้าพาสเป็นหัวหน้าวงนี่นา  ก็ต้องมีอภิสิทธิ์เป็นธรรมดา

    "พี่เจนครับ  คือพวกผมขอซ้อมบนนี้น่ะครับ  จะได้ไม่ต้องยกพวกไซโลโฟน ไวบราโฟน มาริมบาให้หนัก  เพราะยังไงก็ต้องมารวมวงที่นี้อยู่ดี จะได้ไม่ต้องย้ายไปมาให้เหนื่อยเปล่า"เสียงพี่บอลหัวหน้าพวกพิทเพอร์คัชชั่นพูดกับพี่เจน
    "อืม ก็ดี"พี่เจนพยักหน้าอย่างเห็ฯด้วยก็จะหันมาทางพวกฉัน  
    "เฮ้ย~!พวกเรา..ย้าย!!"

             พี่คร้าาาาา  สั่งน่ะมันง่าย  แต่จะให้ย้ายไปไหนล่ะ  ในเมื่อที่ต่างๆในโรงเรียน  โดนจับจองไปหมดแล้วอ่ะ TT_TT
   
    "เสียงดังว่ะ"พี่เจนบ่นพลางปัดหัวตัวเอง  "รู้แล้ว ไปไหนดี   ตามมา!"พี่เจนสั่งก่อนจะเดินนำไป
 
              พี่คร้าาาาาาาา  เดินไปไม่คอยเลยนะ  คอยคนที่ต้องถือสแตนวางโน๊ตอย่างฉันหน่อยสิ  ฉันเป็นผู้หญิงนะ แล้วไอ้สแตนโน๊ตเหล็กกล้านี่มันอะไร๊  หนักชะมัดเลย TT[]TT 
              ฉันเดินตามไปโดยที่ขาตั้งของสแตนลากพื้น  เสียงดังแกรกๆ อยู่ตลอดเลย     พี่เจนได้ยินคงจะรำคาญเลยเดินย้อนกลับมา
    "เอามานี่มา"ว่าแล้วพี่แกก็คว้าแสตนไปจากมือฉัน    โอ้~ สุภาพบุรุษจริงๆ  แล้วนั่นพี่ท่านจะถือสแตนทีเดียวสองตัวเลยรึ  ช่างแข็งแรงเสียนี่กระไร
 
   
              สุดท้ายที่ซ้อมของพาสทรอมโบนก็คือ....สระว่ายน้ำหลังโรงเรียน   TT^TT แถมยังมีคนว่ายน้ำอยู่ด้วย   เยี่ยมสุดๆไปเลยเพ่!!

    "ตรงนี่เป็นไง  เจ๋งป่ะ"พี่เจนหันมาถามสมาชิกในพาส   พี่ค่ะ~!ยังมีฉันที่เป็นผู้หญิงอยู่ตรงนี้อีกคนนะ  ลืมรึงายยยยยยยยยย...

             การแข่งขันปลายปีนี้เป็นการแข่งแบบนั่งบรรเลง  และฉันก็ได้นั่งข้างๆพี่เจน เพราะเล่นทางเดียวกัน โน้ตเหมือนกัน  ฉันรู้สึกว่าฉันค่อนข้างดีใจนิดๆ แต่ก็เซ็งนิดหน่อยเพราะเวลารวมวงซ้อม  พี่เจนไม่ได้นั่งข้างๆฉัน  แต่ไปเป็นคอนดักเตอร์ซะนี่สิ  ไม่เป็นไรยังไงฉันก็ยังได้มองพี่เขาอยู่ตลอด

             พอตกเย็น ประมาณสักสองทุ่ม  พี่ที่เขาเป็นคอนดักเตอร์ตัวจริงที่คอยเลือกเพลง คอยคุมวงก็มา  พี่เจนก็กลับมาเป็นคนเล่นทรอมโบนเหมือนเดิม  พี่เจนนั่งตรงข้างซ้ายของฉัน   เวลาซ้อมคอนดักเตอร์ก็ให้ลองเล่นทีละพาส  ซึ่งพาสอื่นก็จะว่าง ไม่มีไรทำ  พี่เจนแกก็เป็นคนดี ไม่ปล่อยให้เวลา
ผ่านไปเฉยๆ

     "เฮ้ย!ทำไรอ่ะ"ฉันร้องอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆพี่เจนก็เอาไฟแช็กมาจุดกระโปรงฉัน
     "ไม่ไหม้หรอกน่า  กระโปรงนักเรียนมันหนา"พี่เจนพูดก่อนจะเอาไฟแช็กมาไถ่กระโปรงฉันจนเกิดประกายไฟแว๊บๆ  นี่พี่ไม่พอใจไรฉันรึเปล่า!? คิดจะ