คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : LETTER 1
L E T T E R
วันนี้ผมมากินข้าวกับไอ้แบคสองคนครับ ไม่รู้ไอ้ฮุนมันหายหัวไปไหน ในห้องเรียนผมก็เห็นแต่มันยุกยิกอยู่ใต้โต๊ะ ไม่รู้ทำหำอะไรของมัน พอพักกลางวันมันก็ออกจากห้องไปไม่บอกผมสักคำ อย่าให้เจอนะ กูจะซัดให้ร่วง
"ปกติไอ้ฮุนไปไหนมันจะบอกมึงหนิ ทำไมวันนี้เป็นงี้อะ" ไอ้แบคถาม
"ไม่รู้แม่ง มีธุระมั้ง"
"เออๆ รีบๆแดกข้าวเหอะ กูจะไปเต๊าะน้องคยองต่อ"
"-____-" ผมไม่ได้ตอบมันกลับ ได้แต่ทำหน้าเหมือนคนอั้นอึใส่มันไป ไอ้เราก็นึกว่าห่วงที่ไม่ยอมกินข้าว ที่ไหนได้แม่งจะไปเต๊าะเด็กต่อ
"ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ" ชายหนุ่มแปลกหน้า สูงราวๆร้อยเจ็ดสิบหันมาพูดกับผมพร้อมกับวางจานข้าวลง
"อ่า.. ครับ" ผมตอบกลับ ที่อื่นก็มีเยอะแยะไม่ไปนั่งวะ ชอบนั่งเบียดๆกันรึไง ฮึ่ย ได้แต่คิดอยู่ในใจ ผมไม่กล้าพูดออกไปหรอกครับ กลัวปากแตก
"คุณ.. ไม่ทานข้าวหรอครับ" ชายแปลกหน้าถามผม
"เพื่อนผมมันรอแฟนมาป้อนอะครับ" ไม่ใช่เสียงผมครับ เสียงอิแบคมัน เอ่อ แล้วใครแฟนกูวะ??
ผมหันหน้าไปหาอิแบค ขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย มันก็ทำปากพะงาบๆออกมาว่า 'ไอ้ฮุนไง' เท่านั้นแหละครับ ผมนี่ลุกขึ้นเลย
"กูไม่ได้เป็นไรกะมันสะหน่อย!" ผมตะโกนออกมาเสียงดังลั่น จึงทำให้คนที่อยู่รอบข้างหันมามองเป็นสายตาเดียวกันหมด อิแบคมันก็ลุกขึ้นตามผมครับ มันทำมือแบบว่าไม่มีอะไรครับๆ เพื่อนผมสติไม่ดี ทุกคนเลยหันกลับไป
"อ่า ตกลงคุณมีแฟนรึยังครับ" ชายแปลกหน้ายังคงถามผมต่อ
"คุณจะรู้ไปทำไมครับ"
"ผมชอบคุณ"
"...." ผมนี่อึ้งไปเลย อิแบคก็อึ้งครับ มันอ้าปากเหวอเลย มันกำลังจะพูดแต่อีกคนดันพูดขึ้นมาสะก่อน
"ผมชอบคุณ..จริงๆนะ"
"แต่ผม.."
"คุณไม่จำเป็นต้องรับรักผมหรอกครับ แต่คุณอย่าวิ่งหนีผมเลยนะ"
อะไรวะเนี่ย ผมยังไม่รู้จักเขาเลยนะ ไหงมาชอบกันสะและ? ยังไม่ทันตอบกลับก็มีมือปริศนามาคว้าแขนผมเอาไว้ คว้าไม่พอครับ กระชากผมอีก จะเป็นใครไปได้นอกจากไอ้ฮุน
"ไปกับกู"
"ไปไหน" งงเป็นไก่ตาแตกเลยครับ มันหายไปตังแต่พักกลางวัน แล้วอยู่ดีๆก็โผล่มาแถมจะให้ผมไปไหนด้วยก็ไม่รู้ นี่มันเป็นไรมากมั้ยหนิ
"ไอ้แบค กูฝากเก็บจานให้ไอ้ลู่ด้วย" ไอ้ฮุนไม่ตอบคำถามผมครับ มันบอกให้ไอ้แบคเอาจานผมไปเก็บให้ด้วย ส่วนผู้ชายคนนั้นก็งงครับ ได้แต่ยืนนิ่งๆเหมือนคนไร้วิญญาณดูผมกับไอ้ฮุนคุยกัน
ไอ้ฮุนมันลากผมมาห้องๆนึงครับ ห้องนี้เป็นห้องทึบๆหน่อย ผ้าม่านเป็นสีฟ้าคราม มันสวยมากๆเลยครับ แล้วทำไมผมไม่เคยเห็นห้องนี้วะ!?
"เขาพึ่งสร้างอะ ขี้สงสัยจัง" ไอ้ฮุนพูดขึ้นมา นี่ผมทำหน้าขี้สงสัยขนาดนั้นเลยดิ โอโห้
"อ่อๆ แล้วพากูมาไมอะ" ผมถามมัน
"ผู้ชายคนนั้นใครวะ"
"ก็.."
"ใคร.. ตอบมา อย่าลีลา" มันขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมจ้องหน้าผมเขม็งเลยครับ โอโห มาทำเข้มใส่ หมั่นไส้ว่ะ
"และเกี่ยวไรกะมึงอะ"
"...." มันไม่ตอบผม..
"เงียบทำไม"
"อืม..นั่นดิ เกี่ยวไรกับกูวะ" ไอ้ฮุนมันตอบผม ขายาวกำลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่ผมคว้าแขนมันไว้ก่อน
"กูไม่รู้จักเขาอะ แต่เขาบอกว่าเขาชอบกู ตลกปะล่ะ"
"...."
ไอ้ฮุนมันดูอึ้งๆไปนิดหน่อย ก็จะไม่ให้อึ้งได้ไง มันคงคิดไม่ถึงหรอกมั้งว่าจะมีผู้ชายหล่อๆมาชอบผม มันบอกว่าคนอย่างผมหาแฟนไม่ได้หรอก แต่เสียใจด้วยนะ มีคนแอบชอบกูแล้วโว้ย
"แล้วมึง..ชอบเขารึป่าว"
"หึ กูไม่ได้ชอบ" ผมตอบมัน และทำไมไอ้ฮุนต้องทำหน้าร่าเริงขนาดนั้นด้วยวะ เมื่อกี้แม่งยังทำหน้าเหมือนคนอั้นตดอยู่เลย
"ก็ดี อยู่กับกูแหละ เฟี๊ยวจะตาย"
"เออ! แล้วมึงพากูมาที่นี่ไมเนี่ย" เกือบลืมไปแล้วเชียวว่าไอ้ฮุนพาผมมาอยู่ที่นี่ ปกติมันไม่พาผมออกมาคุยกันสองคนหรอกครับ มีไรก็คุยกันตรงนั้น แต่เรื่องนี้คงสำคัญมากจริงๆ
"อ่อ ป..ป่าว กูเห็นมันสวยดีอะ"
"พามานี่แค่นี้ช้ะ โถ่ กูนึกว่าเรื่องไร"
ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ เรานั่งกันอยู่ในห้องสักพัก ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง วิวสวยมากๆเลยครับ วันนี้อากาศดีฝนไม่ตก อ่า..สดชื่นจัง
ลายน์! ลายน์! ลายน์!
ไลน์เข้าครับ ผมเลยรีบเปิดดูทันที
Imagine:
ผม..ไปไม่ได้แล้วนะครับ
LuLunaja:
ทำไมล่ะครับ?
Imagine:
ติดธุระน่ะครับ
อ่า.. เสียดายจัง ผมหันไปหาไอ้เซฮุนที่นั่งอยู่คนละฟากกับผม มันกำลังหลับอยู่ครับ ฮ่าๆ เหมือนแมวเลย เห้อ เย็นนี้ผมก็คงต้องกลับบ้านกับมันอีกแล้วสินะ กลัวจัง..
LuLunaja:
ไม่เป็นไรครับ ไว้โอกาสหน้าก็ได้
พิมพ์เสร็จผมก็ลุกขึ้นมาหาไอ้ฮุนที่กำลังนอนหลับอยู่ อีกสิบนาทีจะขึ้นเรียนละครับ มันยังไม่ตื่นเลย คนอะไรขี้เซาชิบหาย เอาล่ะ ง่วงแค่ไหนผมก็ต้องปลุกมัน
"มึงๆ ตื่นๆ" ผมสะกิดแขนมัน
"อือ" มันลุกขึ้นมาขยี้ตาสองสามที ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง แต่ตาแม่งก็ยังไม่ลืมอยู่ดี
"ไปเรียนกัน"
"อืม"
เลิกเรียน ..
"ไอ้ลู่ไอ้ฮุน กูไปส่งน้องคยองก่อนนะ" อิแบคมันตะโกนบอกผม
"ปะ กลับบ้านกัน" ไอ้ฮุนจูงมือผมมาที่รถจักรยานคันโปรดของมัน ผมนั่งลงที่เบาะหลังพร้อมกับกอดเอวมันไว้แน่น
"กอดกูทำไมเนี่ย!"
"ก็กลัวตก มึงขี่เร็ว"
"อยากแต๊ะอั๋งกูก็บอก"
"แต๊ะอั๋งพ่อม ไปได้ยัง อยากกลับบ้านแล้ว"
"เด็กน้อยจัง"
แต่ทว่า..
ไอ้ฮุนมันไม่พาผมกลับบ้านอย่างที่ควรจะเป็นครับ แต่มันดันพาผมมาที่ร้านไอติมข้างๆบ้านมันแทน เออดี กูบอกว่ากูอยากกลับบ้านไงวะ แม่งกวนตีน!!!
"จะกินไร" ไอ้ฮุนถาม
"อยากกลับบ้าน._."
"จะรีบกลับไปทำไมวะ"
"....."
"เออ กลับก็กลับ เดี๋ยวกูไปส่ง" ไอ้ฮุนพูดน้ำเสียงติดนอยด์เล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปหาจักรยานตัวโปรด ผมก็เดินตามมันไปครับ ผมรู้ว่ามันคงนอยด์ๆแหละ แต่ผมขี้เกียจง้ออะ เดี๋ยวมันก็หายเองแหละ
รัก. #letterhh นาจา บุย สะดวกก็เม้นหน่อยเน้อ ^^
ความคิดเห็น