คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 The first is Tuesday
บทที่ 1 The first is Tuesday
1
ทาคายะกลิ้งตกลงมา
เสียงตุบดังขึ้นแล้วก้นก็กระแทกเต็มแรง
"อูย~"
แต่ไม่ยักเจ็บเท่าที่คิดไว้แฮะ ดูเหมือนพรมจะช่วยเป็นหมอนรองแทน
เอ๊ะ? พรม?
ด้านใต้มือที่แตะลงเป็นสัมผัสนุ่มนิ่ม
เอ๊ะ? ระเบียงนี่ปกติเขาปูพรมกันด้วยเรอะ?
ทาคายะหันไปมองรอบๆ ข้างหลังเป็นเตียง จากนั้นก็โต๊ะเรียน ชั้นวางหนังสือ เครื่องเสียง ชุดนักเรียนแขวนไว้กับที่แขวนเสื้อข้างกำแพง
"เอ๊ะ?"
เขาต้องจำได้แหงเลยละ ก็นี่มันห้องของทาคายะ
พอเขาก้มลงมองเสื้อผ้าของตัวเอง ถึงได้เห็นว่ากำลังสวมชุดนอนอยู่
"...... ฝัน?"
ผ้าปูกับผ้าห่มตกลงมาจากเตียง คงจะเพราะทาคายะกำมันไว้ตอนตกลงมา
"อะไรกัน ......ฝันงั้นเหรอ"
ฝันเพี้ยนสุดๆเลยแฮะ
เขาใช้ปลายนิ้วแตะที่ริมฝีปาก มันช่างเป็นความฝันที่สมจริงอย่างประหลาด เขารู้สึกเหมือนสัมผัสยังคงหลงเหลืออยู่เลย
"ฝันอะไรกันว่ะ!"
ทาคายะโมโหเมื่อนึกถึงเนื้อหาในความฝันออก ถึงจะมองจากผู้ชายด้วยกันจะเป็นผู้ชายที่เลิศสุดๆก็เถอะ แต่ทำไมต้องจูบด้วยว่ะ
เขาทุบเตียงปึงปึงทั้งยังนั่งอยู่บนพื้นพรม รู้สึกงุนงงสับสนไปหมดที่ตัวเองดันไปฝันแบบนั้นเข้า
"ทาคายะ!"
เสียงของซาวาโกะแว่วมาจากชั้นล่าง
"จะสายแล้วนะ!"
เขาสะดุ้งกับเสียงของแม่ มองนาฬิกา มันเลยแปดโมงไปเรียบร้อย
"ซวยละ"
ทาคายะลุกแล้วรีบร้อนถอดชุดนอนออก เอื้อมมือไปหยิบเครื่องแบบนักเรียน ชั่วโมงแรกเริ่มแปดโมงครึ่ง ถ้ามัวมาอ้อยอิ่งละได้สายแน่
จัดแจงแต่งองค์เสร็จทาคายะก็หยิบกระเป๋าลงไปชั้นล่าง ในกระเป๋าใส่ของที่จำเป็นสำหรับวันนี้ไว้เรียบร้อยแล้ว มันเป็นความเคยชินของทาคายะที่จะจัดเตรียมของไว้ล่วงหน้า
นี่เป็นนิสัยที่จัดการล่วงหน้าก่อน เผื่อไว้ว่าถ้านอนเพลินแบบเช้าวันนี้จะได้เตรียมตัวเสร็จโดยไม่ต้องรีบร้อน
แต่ยังไงๆ การจัดการเรื่องอย่างร้อนรนไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่ดีทั้งนั้น ทาคายะซึ่งกระโจนลงบันไดทีละสองขั้นมาเท้าลื่นเอากลางทาง
"อุหวาา!!"
เสียงตุบดังขึ้นแล้วเขาก็มาหยุดตรงที่พักเท้า ถ้าไม่มีเจ้านี้เขาคงจะตกรวดเดียวถึงชั้นหนึ่งไปแล้ว เขาอยากจะขอบคุณคนที่ออกแบบบ้านหลังนี้จริงๆ
"ทาคายะ?"
ซาวาโกะโผล่หน้ามาจากห้องครัว ทำหน้าหน่ายใจมองดูทาคายะลูบก้นป้อยๆอย่างดูน่าจะเจ็บ
"ตกลงมาอีกแล้วเหรอ? ทั้งที่บอกตั้งขนาดนั้นว่าให้ระวังตัวแท้ๆนะ......"
"ไม่ได้ตกบ่อยขนาดนั้นสักหน่อย"
เขาทำหน้าบูดพูดอย่างนั้นแล้ว ซาวาโกะก็ว่า "ปีหนึ่งๆก็ตกลงมาสองสามครั้งละ" แล้วกลับห้องครัวไป
ทาคายะเองก็ไล่ตามหลังไป
"ข้าวกล่องละฮะ?"
"บนโต๊ะนะ?"
เขามองพ่อ ขณะเลื่อนเก้าอี้ส่วนตัวของตน
"อรุณสวัสดิ์ฮะ พ่อ"
ว่าแล้วทาคายะก็คว้าข้าวกล่องยัดใส่กระเป๋า
"ข้าวเช้าละ?"
"......ไม่มีเวลาแล้วฮะ!"
ทาคายะวิ่งไปทั้งอย่างนั้นมุ่งหน้าไปที่ประตู และออกจากบ้าน
จากบ้านของทาคายะถึงโรงเรียนโจโฮคุเป็นระยะทางประมาณสองกิโล
2
ทาคายะวิ่งเข้ามาในห้องเรียนพอดีกับเสียงออดบอกเวลาเรียนดัง
อาจารย์มาถึงห้องเรียนแล้ว ทาคายะทำหน้าเซ็งจัดขณะหอบหายใจมุ่งหน้าไปที่โต๊ะเรียน
"เซฟฉิวเฉียด"
ยูซูรุที่นั่งอยู่ด้านหน้าหันกลายกลับมาพูดกับทาคายะที่ทิ้งกายลงเก้าอี้ดังตุบ
"ได้สถิติใหม่แล้ว......"
ยูซูรุหัวเราะเมื่อทาคายะกล่าวพร้อมกับหอบหายใจ
"บางทีชมรมกรีฑาอาจะอยากชวนนายเข้าชมรมนะ"
ทาคายะชะงักมือในตอนที่เขาตั้งใจจะเอาอุปกรณ์เครื่องเขียนและสมุดเรียนออกมาจากกระเป๋า
"นี่ยูซูรุ ทำไมวาดะถึงมาอยู่ที่นี่ละ?"
เขาตบบ่ายูซูรุเบาๆถามเสียงแผ่ว
"เอ๋? พูดอะไรอยู่นะ ทาคายะ"
"ก็ชั่วโมงแรกเป็นreader(วิชาอ่านจับใจความภาษาอังกฤษ) ไม่ใช่เหรอ?"
"หา? พูดอะไรอยู่นะ ทาคายะ วิชาแรกวันอังคารเป็นคณิตศาสตร์นะ"
"วันอังคาร? ......เอ๊ะ แต่ว่า......"
ทาคายะยิ้มนิดๆ
"วันถัดจากวันอาทิตย์เป็นวันจันทร์นะ"
"ใช่สิ"
ยูซูรุทำหน้าประหลาดใจทำนองว่า พูดอะไรกับเรื่องปกติธรรมดาละ
"ทาคายะ นี่นายตื่นดีแล้วนะ?"
"......ฉันไม่ได้สลึมสลือเฟ้ย"
"ลืมหนังสือเรียนแล้วคิดจะขอยืมหรือไง?"
"ไม่ต้อง ฉันขอดูจากคนข้างๆก็ได้"
เด็กนักเรียนหญิงข้างๆหันมาทางเขาตอนที่เขาตอบกลับ ทาคายะก้มศีรษะลงนิดๆ ว่าเขาจะขอดูหนังสือเรียนด้วยได้ไหม
"เอ๊ะ?"
ทว่าเมื่อดูอุปกรณ์การเรียนที่เขาเอาออกมาจากกระเป๋า กลับมีหนังสือวิชาคณิตศาสตร์อยู่ด้วย มันเป็นเรื่องธรรมดาในเมื่อทาคายะเตรียมตัวล่วงหน้าตั้งแต่คืนก่อนอยู่แล้ว
แต่ว่า ทำไมกัน? เพราะอะไรเขาถึงได้เตรียมการเรียนของชั่วโมงเรียนวันอังคารไม่ใช่ของชั่วโมงเรียนวันจันทร์กัน
ทั้งที่วันนี้เป็นวันจันทร์......
3
แม้ว่าในหัวของเขาจะเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม แต่ว่าเพราะทาคายะไม่ถนัดในวิชาที่มีสูตรสมการซับซ้อนอย่างเลข เขาเลยไม่มีเวลามาคิดเรื่องนั้น
ขนาดเขาฟังอยู่ยังมีเรื่องที่เขาไม่เข้าใจเต็มไปหมด ......ถ้าหากเขาไม่ตั้งสมาธิอยู่กับบทเรียนละก็ เขาก็จะไม่เข้าใจมันไปเลย
แล้วพอถึงเวลาพัก ทาคายะจึงมาครุ่นคิด
ทำไมวันนี้ถึงเป็นวันอังคารละ? ทั้งที่เพราะเมื่อวานเป็นวันอาทิตย์ วันนี้ก็ต้องเป็นวันจันทร์แท้ๆ
“นี่ มุโต้ วันนี้เป็นวันอะไรนะ?”
“เอ๋? อังคารไง”
“นี่ เฮียวโดะ”
“วันอังคาร”
เฮียวโดะซึ่งนับเป็นคนที่สามต่อจากยูซูรุตอบเสียก่อนที่เขาจะถาม
ทั้งสองคนจัดได้ว่าค่อนข้างสนิทกับทาคายะ
ความคิดของฉันมันผิดหรือไง?
ทั้งเพื่อนสนิทยูซูรุ ทั้งเพื่อนคนอื่นๆ ทุกคนต่างก็ตอบว่าวันนี้เป็นวันอังคาร พอถูกว่าถึงขนาดนั้นเข้า มันเลยคิดไปว่า มันเป็นอย่างนั้นหรือเปล่านะ? แต่ยังไงๆมันก็แปลกละ
เมื่อวานนี้เป็นวันอาทิตย์ นี่เป็นเรื่องไม่ผิดอย่างแน่นอน เมื่อวานนี้ เขาดูรายการ “หัวเราะไว้ดีแน่!” จนถึงตอนกลางวัน ทั้งๆอย่างนั้น วันนี้กลับว่าเป็นวันอังคาร ถ้าเป็นอย่างนั้น วันจันทร์มันไปอยู่เสียที่ไหนกันละ? จะให้สลึมสลือสักขนาดไหน เขาก็ไม่คิดว่ามันจะทำให้ไม่มีความทรงจำหมดทั้งวันแน่ๆ
ทุกคนกำลังหลอกฉันหรือเปล่านะ?
ไม่สิ มันไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นหรอก เพราะกระทั่งอาจารย์เองก็ยังมาเข้าสอนตามตารางวิชาวันอังคารเลย
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ชั่วโมงที่สองเป็นวิชาข่าวสารบ้านเมืองตามตารางวันอังคาร ฮามาซากิอาจารย์ประจำวิชากำลังยืนอยู่บนแท่นสอน
วันนี้เป็นวันอังคารจริงๆนะ...
มาถึงขั้นนี้แล้ว ทาคายะก็คงต้องยอมรับได้อย่างเดียว แต่ ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ก็ไม่มีคำอธิบายใดเลยที่จะบอกได้ว่าทำไมทาคายะจึงไม่มีความทรงจำของวันจันทร์เลย
ชั่วโมงที่สามตามตารางวันอังคารควรจะเป็นวิชา reader(วิชาอ่านจับใจความภาษาอังกฤษ) แต่โยชิมุระอาจารย์ประจำวิชาหยุดเพราะเป็นหวัดเลยต้องเรียนเอง
ทาคายะไม่ค่อยชอบโยชิมุระสักเท่าไหร่ กระทบกระทั่งกันบ่อยๆเหมือนถูกจ้องเล่นงานอยู่เป็นประจำ เพราะคนพรรณนั้นหยุดไปเสียได้ ความรู้สึกของทาคายะเลยผ่อนคลายขึ้นมานิดหน่อย
“กินข้าวละ”
วันนี้เขาผ่านมื้อเช้ามา ท้องเลยหิวโซ
ทาคายะรีบจัดการข้าวกล่อง ขณะที่นักเรียนคนอื่นกำลังเรียนอย่างขะมักเขม้น ยูซูรุมองเขาด้วยสีหน้าระอาใจ
ด้วยความที่โรงเรียนโจโฮคุมีกฎระเบียบข้อบังคับไม่เข้มงวดจึงไม่มีอาจารย์มาเดินตรวจเวลาที่มีการเรียนด้วยตนเอง เพราะฉะนั้นทาคายะจึงสามารถอ้อยอิ่งกับอาหารเช้าได้อย่างสบายอารมณ์
“ฟู่”
พอทานเสร็จ วางตะเกียบลง ท้องเต็มดีแล้ว หัวทาคายะก็ค่อยแล่น
หรือว่า...
“เมื่อวานนี้ ฉันคงไม่ได้นอนไปทั้งวันหรอกนะ...”
ถ้าอย่างนั้นมันก็พอรับได้ว่าทำไมถึงไม่มีความทรงจำ ...ถึงจะดูเว่อร์ไปหน่อยก็เถอะ
จะเพราะอะไรก็ได้ อย่างเผลอหลับเพราะเป็นหวัดไป ถ้าหากมันจะเป็นไปได้...
“นี่ ยูซูรุ...”
“อะไร?”
ยูซูรุเงยหน้าขึ้นจากสมุดโน้ต หันกลับมาข้างหลัง
“มีเรื่องอยากจะถาม...นิดหน่อย...”
“อะไร?”
“ฉัน มาโรงเรียน...เมื่อวานนี้นะ?”
ยูซูรุทำหน้าตกใจกับสิ่งที่ใครฟังดูก็รู้ว่าเป็นคำถามที่แสนงี่เง่า
“...มาสิ”
“จริงนะ?”
“อืม”
ยูซูรุพยักหน้าด้วยใบหน้าจริงจัง จนคิดไม่ลงว่ากำลังโกหกอยู่
นี่ฉัน ...สูญเสียความทรงจำงั้นเหรอ !?
คำพูดแบบนั้นแวบเข้ามาในสมอง แต่ว่า มาคิดๆดูนอกจากเรื่องในวันจันทร์แล้วเขาก็จำเรื่องทุกอย่างได้หมด
มันมีการสูญเสียความทรงจำแบบสะดวกง่ายดายขนาดนั้นด้วยเรอะ? หัวก็ไม่ได้โดนกระแทกอะไรนี่นา... ถึงในความฝันกับความจริงเขาจะตกจากบันไดมาสองครั้งก็เถอะ
‘แต่ว่า...’
ถ้าหากเขาสูญเสียความทรงจำจริง การที่จะจำเรื่องในวันจันทร์ไม่ได้ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้
‘หัวฉันไปกระแทกที่ไหนมาหรือเปล่าน้า...?’
ก่อนอื่นเขาลองสำรวจความทรงจำดู ถึงจะไม่มีอะไรที่เหมือนจะกระทบใจก็ตาม แต่ เขาก็รู้สึกเหมือนบริเวณท้ายทอยเจ็บนิดๆอย่างไม่รู้สาเหตุ
แต่ว่า ถ้าเป็นอย่างนั้นหัวของฉันไปโดนกระแทกมาที่ไหนกัน? ฉันเมื่อวานนี้ทำอะไรลงไปบ้าง?
“...นี่ นายจำได้ไหมว่าเมื่อวานนี้ฉันทำอะไรไปบ้าง?”
“ถามแปลกๆนะ ทาคายะ”
ยูซูรุเอียงคอ ทว่าจู่ๆก็ยิ้มมีเลศนัย ทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก
“อ๋อเหรอ เข้าใจละ”
พยักหน้าเหมือนยอมรับอะไรคนเดียว
“ก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษนี่ ตามปกตินะแหละ”
‘โกหกชัดๆ’
ทาคายะคิดอย่างนั้น แต่ท่าทางของยูซูรุแบบนั้นก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นมาก่อน
‘มันอะไรกันนะ...’
“อ๊ะ”
ทาคายะขึ้นเสียงอย่างไม่ตั้งใจ
ใช่แล้ว นาโอเอะไง…
นาโอเอะในความฝันก็ให้ความรู้สึกแบบนี้เลย ทำท่ายอมรับอะไรคนเดียว...
นั่นมันความฝันหรือเปล่านะ หรือว่านั่นจะเป็นความจริงกัน อาจจะเพราะตกจากบันไดนั่นเลยทำให้สูญเสียความทรงจำในวันจันทร์ไปก็เป็นได้
‘เป็นไปได้หรือเปล่านะ...’
ทาคายะมองหาร่างของนาโอเอะอย่างไม่ทันรู้ตัว
4
นาโอเอะเป็นอัจฉริยะของห้องท็อปซึ่งอยู่ในโรงเรียนโจโฮคุอันมีชื่อเสียงในฐานะโรงเรียนที่สามารถเรียนต่อมหาวิทยาลัยได้สูงในแถบนี้
นอกไปจากนั้นยังมีรูปลักษณ์เป็นเลิศ เรือนร่างสูงและใบหน้าคมสัน เส้นผมอ่อนนุ่มและใบหน้ายิ้มที่ดูสงบ
แถมยังเล่นกีฬาได้อย่างไม่มีตกบกพร่องนอกเหนือไปจากเรียนได้เก่ง
เนื้อหอมกับเด็กในห้องเรียน หรือกระทั่งนักเรียนหญิงชั้นปีสูงกว่า จนเป็นเป้าอิจฉาของบรรดานักเรียนชาย
และสิ่งที่รู้โดยตรงเกี่ยวกับตัวเขา ส่วนใหญ่จะเป็นภาพลักษณ์ในทางที่ดี นั่นอาจจะเป็นบุคลิกที่มีมาตั้งแต่แรกของเจ้าตัว
แต่ว่า นาโอเอะคนนั้นก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่ทุกคนรู้สึกได้ลึกๆในใจ นั่นคือทุกคนจะไม่เคยเห็นความรู้สึกที่แท้จริงของนาโอเอะ
เขาจะปฏิบัติต่อทุกคนด้วยดี แต่ไม่เคยเข้าไปยุ่งเรื่องของอีกฝ่าย และไม่เคยให้ใครเข้ามายุ่งเรื่องของเขา
เขาเป็นคนที่มีภาพลักษณ์เช่นนั้น
และ นาโอเอะคนนั้นก็กำลังใช้มือข้างหนึ่งถือดินสอกด จ้องดูนิตยสารอะไรบางอย่างด้วยสีหน้าที่ออกจะจริงจัง
เสี้ยวหน้าซึ่งสวมแว่นตามองดูเฉลียวฉลาดอย่างน่าประหลาด
‘ทำอะไรอยู่นะ’
ทาคายะซึ่งรู้สึกติดใจ จ้องเขม็งไปที่นิตยสาร
‘อะไรกัน...’
เขานึกว่าอีกฝ่ายกำลังตั้งใจเรียนหนังสืออยู่เสียอีก
นาโอเอะกำลังแก้ปริศนาอักษรไขว้อยู่ เพราะเห็นทำสีหน้าจริงจังอยู่ เขาเลยนึกว่ากำลังแก้ไขปัญหาอะไรที่ยุ่งยากมากกว่านั้นเสียอีก...
แต่ว่า นาโอเอะที่เป็นแบบนั้นก็ดูน่าขันดี
“ทา คา ยะ มองอะไรอยู่นะ?”
เขาหันหน้าหนีทันทีที่ยูซูรุพูดขึ้น ยูซูรุแสดงท่าทางสนใจเต็มที่
“ไม่มีอะไร”
“งั้นเหรอ?”
ใบหน้ายิ้มๆของยูซูรุ ทั้งที่ยิ้มอยู่กลับเหมือนเย้าหยอกอยู่กลายๆ
“อะไรละ...”
“ไม่มีอะไรนี่”
มันก็ไม่มีอะไรจริงๆนะแหละ เพียงแค่นาโอเอะโผล่เข้ามาในฝันก็เท่านั้นเอง
...ในฝัน...
‘โว้ย~! ทำไมต้องฝันเห็นอะไรอย่างนั้นด้วยวะ’
ตั้งแต่ต้นเขาก็ไม่เข้าใจว่านั่นจะเป็นความฝันหรือว่าอะไร และไม่ว่ายังไงทาคายะก็ไม่มีความทรงจำของเมื่อวานนี้
วิธีการที่เร็วที่สุดก็คือการลองถามจากเจ้าตัวดู
‘เมื่อวานนี้ ฉันไปที่บ้านของนาโอเอะมาหรือเปล่า?’
คำถามงี่เง่าชะมัด... นี่ก็ออกจะเกินไปทำไม่ได้แน่ และยังจูบอีก...
‘อ๊ะ แล้วอีกอย่าง...’
ถ้ามันเกิดเรื่องแบบนั้นกับทางนาโอเอะจริงเขาก็น่าจะมีท่าทีอะไรกลับอะไรบ้าง แต่นี่ไม่มีเลย ไอ้ครั้นจะไปถามกับนาโอเอะตรงๆเลยก็ไม่ได้
ที่สำคัญนาโอเอะในฝันนะแปลกสุดๆ ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างนั้น รอยยิ้มนาโอเอะตามปกติ จะมีให้เห็นก็แค่ยิ้มนิดๆดูสงบเรียบ
“ยังมองอยู่อีก”
พอถูกยูซูรุว่าอย่างนั้นเข้าอีก ทาคายะเลยรีบหันสายตาหลบ
5
พอจบชั่วโมงที่หกตอนสี่โมงยี่สิบนาที ทาคายะเองก็ไม่ได้เข้าชมรมอะไร ในตอนที่คิดว่า เอาละกลับดีกว่า นั่นเอง
“ทาคายะ ทำความสะอาด”
“เอ๊ะ?”
ดูเหมือนทาคายะจะเป็นเวรทำความสะอาดห้องพักอาจารย์ภาษาอังกฤษของอาทิตย์นี้ ...เพราะทาคายะไม่มีความทรงจำในวันจันทร์ก็เลยไม่รู้เรื่องนี้
“อ๊ะ โทษที”
ทาคายะวางกระเป๋าแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องอาจารย์ภาษาอังกฤษ
คนที่เป็นเวรทำความสะอาดด้วยกัน มียูซูรุ มุโต้ และเฮียวโดะ ต่างเริ่มทำความสะอาดตามหน้าที่ที่แบ่งกัน
มุโต้ทำท่าจะอยากเล่น แต่เพราะโดนเฮียวโดะทำตาวาวจ้องเลยไม่กล้าออกอาการ
“อยากให้ขยะมันน้อยกว่านี้หน่อยจริงๆ”
“จริงด้วยสิ...”
ทาคายะตอบคำไปตามสถานการณ์อย่างไม่ได้ใส่ใจ
มาถึงขั้นนี้แล้วก็ได้แต่ยอมรับละว่า “วันนี้เป็นวันอังคาร” จะถามใครเขาก็ตอบอย่างนั้นหมด พอลองไปดูหนังสือพิมพ์ในห้องสมุด มันก็เป็นวันอังคารจริงๆ
ถ้าหากมันเป็นอย่างนั้น ทำไมเขาถึงได้จำเรื่องเมื่อวานนี้ไมได้เลย
แล้ว... เขาควรจะทำอย่างไรต่อไปดี...
เรื่องนั้นไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เข้าใจ
บนทางกลับบ้าน เขาถอนหายใจออกมาเมื่อมองทิวทัศน์ที่อยู่รอบกาย
“ช่วยไม่ได้ ละน้า...”
จะคิดสักเท่าไหร่มันก็นึกไม่ออก แล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงเป็นพิเศษด้วย
แค่ไม่มีความทรงจำวันเดียว... มันอาจจะมีปัญหาอยู่บ้าง แต่เขาก็คงต้องยอมรับสภาพ
“ช่างเถอะ”
ตอนนี้เขาขอคิดอย่างนี้ไปก่อนละ
6
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ทานข้าวเย็นพร้อมกับครอบครัวแล้ว เขาก็ดูโทรทัศน์อยู่พักหนึ่ง จากนั้นทาคายะจึงขึ้นไปที่ห้องของตน เขาต้องเตรียมการเรียนของวันพรุ่งนี้
“เอ๊ะ? จะว่าไปฉันก็ไปโรงเรียนมาเมื่อวานนี้นี่นะ”
ถึงจะไม่มีความทรงจำเลยสักนิดก็เถอะ แต่ยูซูรุก็ว่าอย่างนั้น พอเขาลองเปิดดูในสมุดโน้ตวิชาของวันจันทร์
“เขียนไว้นี่...”
แต่ในส่วนวิชา reader กับฟิสิกส์ตามตารางวันจันทร์ไม่ได้เขียนอะไรไว้
ทาคายะลองพลิกอ่านสมุดโน้ตในส่วนที่เขาเขียน แต่เขาก็ไม่มีความทรงจำว่าเขาจดเลยแม้แต่นิด มันเหมือนกับเขากำลังจ้องดูสมุดโน้ตของคนอื่นอยู่ แต่ถึงยังงั้นลายมือก็เป็นของทาคายะไม่ผิดแน่
มันเหมือนกับมีทาคายะอีกคนหนึ่ง...
ทาคายะรู้สึกเย็นสันหลังวาบ เมื่อความคิดเช่นนั้นโผล่ขึ้นมา
‘สองบุคลิก!?”
คำพวกนั้นวาบขึ้นมาในหัว
ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง เขาควรจะทำยังไงดี...
ถ้าเกิดมีเขาอีกคนหนึ่งขยับเคลื่อนไหวร่างกาย และไปโรงเรียนมาเมื่อวานนี้...
นี่เขาควรจะปรึกษาใครสักคนหรือเปล่า
แต่ว่า ถ้าทำอย่างนั้นมันจะสร้างปัญหาให้กับพ่อแม่ เขาเองก็คงจะถูกพาไปหาจิตแพทย์
‘จริงด้วย ...ไดอารี่!’
ทาคายะไม่ได้บันทึกลงไปทุกวันก็จริง แต่บางครั้งอย่างเวลาที่มีเรื่องอะไรน่าประทับใจ เขาก็จะจดลงในไดอารี่
‘เอ๊ะ?’
ไม่มีเซตจดหมายที่น่าจะใส่ไว้ที่นี่ มันเป็นของที่เขาซื้อไว้เป็นที่ระลึกตอนไปเที่ยว เขาค่อนข้างจะชอบมันทีเดียว มันน่าจะเหลืออีกประมาณหกเซตนี่
“ไม่ใช่เวลามัวมาคิดสักหน่อย”
ทาคายะล้วงเอาไดอารี่ออกมาใหม่
หน้าแรกเมื่อพลิกหน้าปกเป็นตอนที่บันทึกเรื่องประกาศผลสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย
คิดถึงจังน้า เขาพลิกหน้าต่อไปเรื่อยๆขณะคิดเช่นนั้น...
‘เจอแล้ว...!’
วันที่ลงเมื่อวานนี้ ชี้ชัดว่าเป็นของวันจันทร์ ลายมือของทาคายะ
[ตอนนี้ นายคงกำลังสับสน ฉันยังบอกเรื่องที่เกิดขึ้นมาแล้ว และเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น ตอนนี้ไม่ได้
แต่ไม่ต้องห่วง มันไม่ได้เกิดจากการสูญเสียความทรงจำหรือมีสองบุคลิก แต่นายจะบอกเรื่องนี้กับคนอื่นไม่ได้เด็ดขาด
คนที่นายจะปรึกษาด้วยได้มีแค่นาโอเอะเท่านั้น ไปปรึกษานาโอเอะซะ
ตอนแรกนายอาจจะคิดว่าเขาเป็นคนคบด้วยยาก แต่เขาก็เป็นคนพึ่งพาได้]
ทาคายะอ่านตัวอักษรเหล่านั้นทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จบบทที่ 1
ความคิดเห็น