คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ First&End
บทนำ First&End
อบอุ่น
นุ่มนวล
ริมฝีปากของเขารับความรู้สึกอย่างนั้น ทาคายะลืมตาขึ้น
หน้าของใครบางคนอยู่ตรงหน้าเขา เป็นผู้ชาย และชายคนนั้นกำลังจับไหล่ของทาคายะอยู่
ชั่วขณะที่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พริบตาที่เขาเข้าใจสถานการณ์ มือของทาคายะก็พุ่งไปที่แก้มของชายคนนั้น
เพี๊ยะ!
ทันทีที่อีกฝ่ายสะดุ้งทาคายะกระถดกายห่างจากชายคนนั้น
“จู่ๆ! ทำอะไรนะ!”
ทาคายะตะโกนไปพลางเช็ดริมฝีปาก
“เจ็บนะครับ......”
ชายที่ถูกตบจนหน้าหันเอามือกุมแก้มพร้อมกับจ้องมองทาคายะ
“จู่ๆทำอะไรนะครับ ทาคายะซัง”
เขามีสีหน้าแปลกใจมากกว่าจะโกรธ ชายคนนั้นเป็นคนที่ทาคายะรู้จัก
ใบหน้าคมสัน และผมสีอ่อนนิดๆ
“นาโอเอะ......?”
ชายหนุ่มเป็นเพื่อนร่วมห้องของทาคายะ
เขารู้สึกประหลาดใจสุดๆ
นาโอเอะเป็นผู้ชายที่ขึ้นชื่อในชั้นปีว่าได้รับความนิยมทั้งจากนักเรียนและอาจารย์หญิง
แล้วทำไมนาโอเอะคนนั้นถึงได้มาจูบฉัน?
“......ทำไมนาโอเอะถึงได้มาอยู่ที่แบบนี้ได้ละ”
นาโอเอะขมวดคิ้ว
“พูดอะไรอยู่นะครับ? ทาคายะซัง”
“ไม่ใช่เรื่องอะไรทั้งนั้นละ จู่ๆมาทำกับคนเขาอย่างนี้......”
เขาเองก็ไม่ได้สนิทสนมกับนาโอเอะถึงขนาดนั้น และยิ่งไม่มีทางญาติดีถึงขนาดจูบกันแน่
นาโอเอะยิ่งแสดงสีหน้าประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเห็นท่าทีกลัดกลุ้มของทาคายะ
“ถึงจะบอกว่า ที่แบบนี้...... แต่ว่าที่นี่ มันบ้านของผมนะครับ?”
“เอ๋!?”
เขาลองหันไปมองรอบๆตัวเมื่อถูกว่าอย่างนั้น
โต๊ะเรียนหนังสือที่ถูกจัดวางเป็นระเบียบ ชั้นวางหนังสือที่อัดแน่นด้วยหนังสือหลากหลายชนิด เตียงขนาดใหญ่ ม่านและพรมของห้องใช้โทนสีเดียวกัน ให้ความรู้สึกสงบสะท้อนบรรยากาศแบบผู้ใหญ่
ซึ่งธรรมดาทาคายะไม่เคยเห็นมาก่อน
“แล้วก็ เมื่อกี้นี้คุณเอง......”
พูดค้างไว้แค่นั้นแล้ว นาโอเอะก็นิ่ง ชะงักไปทั้งยังอ้าปากค้าง
“อ้อ อย่างนั้นเหรอ อย่างนี้นี่เอง......”
คำพูดของนาโอเอะขาดหายไปอย่างผิดประหลาด นาโอเอะหัวเราะเหมือนคิดอะไรบางอย่างออก
คราวนี้เป็นฝ่ายทาคายะที่ตกตะลึงต่อหน้าชายหนุ่มที่หัวเราะออกมาอย่างกะทันหัน
“......มีอะไรตลกเหรอ”
“ขะ ขอโทษครับ......”
ขณะที่พูดอย่างนั้น นาโอเอะก็ยังคงหัวเราะต่อไป เขางอตัวลง สั่นไปทั้งร่างทั้งเสียง
มันมีเรื่องอะไรตลกขนาดนั้นกัน ทาคายะยิ่งรู้สึกประหลาดใจหนักยิ่งขึ้น ตามปกตินาโอเอะจะไม่มีบุคลิกที่ระเบิดหัวเราะออกมาแบบนี้
“เฮ้ นาโอเอะ?”
ทาคายะก้าวขาออกไปเมื่อคิดว่าเรื่องมันชักจะค้างคาไปไม่ถึงไหน แล้วขาก็ไปชนกับบางอย่าง
เขามองลงไปที่พื้นเห็นโต๊ะเล็กๆ บนโต๊ะมีถ้วยแก้วขนาดใหญ่วางกองด้วยผลไม้ปริมาณน่าตกใจ และข้างๆมีจานใบเล็กกับส้อมสองชุดจัดวางไว้ ไม่ว่าดูยังไงจากสภาพแวดล้อม มันก็เหมือนทาคายะมาเที่ยวบ้านนาโอเอะ
แต่ว่า ทาคายะจำไม่ได้ว่าเคยถูกนาโอเอะชวนมาเที่ยวบ้าน
และ ทาคายะก็ไม่รู้จักบ้านของนาโอเอะเลยด้วย
ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่?
มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่?
จำไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
ไม่เข้าใจ
แต่ ผู้ชายคนเดียวที่น่าจะรู้เรื่อง กลับยังก้มหน้าก้มตาระเบิดหัวเราะออกมาไม่หยุด
“ปะ...... ปวดท้อง”
นาโอเอะใช้มือขวากดสีข้างไว้ ในดวงตามีน้ำตาเล็ดออกมา
ทั้งที่ฉันกำลังสับสนขนาดนี้แท้ๆ
ทาคายะโมโหกรุ่น หมอนี่ทิ้งเรื่องที่จูบฉันแล้วระเบิดหัวเราะออกมาต่อหน้าแบบนี้ มันจะไม่เสียมารยาทไปหน่อยเรอะ
“เฮ้ นาโอเอะ”
เขาขึ้นเสียงข่มขู่จนแม้แต่ตัวเองยังรู้สึก
“หยุดหัวเราะเสียที อธิบายมาเดี๋ยวนี้”
พอทาคายะว่าอย่างนั้น นาโอเอะจึงกดอาการสั่นของร่าง หายใจลึกๆให้ตัวเองสงบลง
“ทะ ทาคายะซัง”
แต่ถึงอย่างนั้นเสียงก็ยังสั่นอยู่
“ไม่ได้หรอกครับ ทาคายะซัง ตอนนี้ยังบอกอะไรคุณไม่ได้หรอก”
“หมายความว่ายังไงกัน......?”
“ไม่เป็นไรครับ พอถึงช่วงเวลานั้น คุณจะเข้าใจเอง ......แล้วก็......”
นาโอเอะหัวเราะออกมาอีก
ทาคายะถอนหายใจเมื่อเห็นนาโอเอะเป็นแบบนั้น
ทาคายะมองนาโอเอะด้วยสายตาเย็นชาแล้วออกจากห้องไป
เขาเปิดประตูและออกมาที่ทางระเบียง เขาเองก็จำไมได้ว่าเคยเห็นทางระเบียงแบบนี้ ภายนอกมืดลงแล้วเมื่อมองจากบานหน้าต่างทางด้านหน้า
ทาคายะไม่เข้าใจว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่ว่าถ้ากลับช้านัก คุณพ่อคุณแม่คงจะเป็นห่วงแน่
“ทาคายะซัง......”
ในตอนที่ทาคายะจะลงจากบันได จากข้างหลังนาโอเอะออกมาจากห้องเหมือนจะคลานออกมา ยังคงกดที่สีข้างไม่เปลี่ยน
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหัวเราะมากเกินไปหรือเปล่า รอยยิ้มที่ปรากฏจึงดูขมขื่นนิดๆ
“พยายามเข้านะครับ”
“มันอะไรกันที่ว่านะ?”
พูดเรื่องประหลาด ในตอนที่ทาคายะจะหมุนตัวกลับมา เท้าของเขาก็ลื่นตกลง
“อุหวา!!”
ทาคายะร้องเสียงหลงและกลิ้งตกบันไดไปทั้งอย่างนั้น
จบบทนำ
ความคิดเห็น