ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผู้ชายคนใหม่
แต่ก็ถูกเค้าดึงไว้
“ไม่...อย่าทำกับผมอย่างนี้”
“ไปซะ อย่ากลับมาให้เห็นอีก”
“ไม่...”
ฉันเดินเลี่ยงไปทางอื่น แบบไม่มองหน้าเค้า แต่ที่จริงแล้วก็ยังรักเค้าอยู่นั่นแหละ ถึงฉันจะแรดก็จริงแต่มีแฟนคนเดียว รักเดียวใจเดียว แต่เค้าอยู่ก็เงียบ ขรึมด้วยแต่กลับ 2 รักซะงั้น กลุ่มฉันมี จุโกะยังไม่มีแฟน ส่วนยัยโปโปซู มีประมาณ 4 – 5 คน รักหมดทุกคนเลย
แล้วนังโนซิงนี่นับไม่ถ้วนเลย รักเปนบางคน แต่ก็รักทุกคนอ่ะ สำหรับหล่อนนี่นะไม่มีคำว่ากิ๊ก แฟนล้วนๆ แต่ฉันนี่สิ รักเค้าคนเดียวแต่เค้ายังทำให้ฉันเสียใจได้ (ชีวิตจริงเลยนะเนี่ย)
“ผมขอโทษ...เริ่มต้นกันใหม่นะ”
“คำขอโทษมันไม่ทำให้ฉันกลับไปคบกะคุณอีกหรอกนะ”
“แล้วจะให้ผมทำไง”
“ไปซะ....ไปหาคนที่คุณรัก”
“ก็คุณนี่ไง!”
“ที่ไม่ใช่ฉัน....ไปเถอะ”
“ผมให้คุณคิดก่อนละกัน บอกตามตรง ผมขาดคุณไม่ได้”
“ได้ ฉันจะคิดดูก่อน...หลีกไป”
ฉันเดินไปอย่างสุดชีวิต แล้วก็วิ่งลงบันได ออกจากโรงเรียน วิ่งไปต่อ ไปแบบไม่คิดชีวิตวิ่งจนไกลจากโรงเรียนมากพอแล้ว ฉันก็ไปนั่งพักที่ป้ายรถเมล์แล้วร้องไห้แบบเก็บไว้ในคอ แต่น้ำตาก็ยังไหลออกมาที่ละหยดสองหยด ฉันได้แต่เสียใจ นั่งร้องไห้อยู่นานโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
‘ช่วงชีวิตฉันจะขาดเทอเหมือนจะตาย หัวใจมันทนไม่ไหว มันคอยแต่มองร้องหาว่าเทอ อยู่ไหนแล้วเปนอย่างไร กลับมาหาฉันได้โปรดเถิดนะคนดี ต่อจากนี้ที่เคยร้องไห้ จะไม่ทำให้เทอต้องช้ำและเสียน้ำตา กลับมาเปนอย่างเดิมได้มั้ยรักกันอย่างเก่า’
เสียงโทรศัพท์ของฉันเองน่ะ ดังขึ้นมาพอดีเลย พอดีกับจังหวะชีวิต เหอๆ
“ฮัลโหล...”
“นี่ งารินะจัง เทออยู่ไหน”
“ฉันว่าค่อยคุยกันนะโนซิง”
พูดเสร็จฉันก็วางสายทันที แล้วก็จะเดินกลับบ้าน แต่ก็มีผู้ชายมาแตะไหล่ฉันก่อน....
“คุณชื่องารินะจังสินะ”
ฉันหันไปมองเสียงอ่อนหวานนั้น และได้พบว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉัน เค้า.....เค้า......หล่อจริงๆเลยแต่งตัวเซอร์ๆ ใสเสื้อคอปก แขนยาวสีน้ำตาล แถมรู้จักฉันด้วยคงจะอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันสินะ
ฉันมองหน้าเค้าอยู่นาน สัญชาตญาณของ อีเลเว่น อาร์ดี ก็ขึ้นมาทันที
“เอ่อ.....มีไรค่ะ สุดหล่อ”
“คุณงารินะจังกำลังจะไปไหนหรอค้าบ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
ท่าทางผู้ชายคนนี้จะตกหลุมรักฉันซะแล้ว หึๆ ดูท่าทางอัธยาสัยดีซะด้วย
“คือจะกลับบ้านน่ะค่ะ ไปเที่ยวบ้านฉันมั้ย”
“บ้าน....”
“ค่ะ...บ้านฉันเอง”
“เปนยังไงหรอครับ”
“ก็บ้าน อ๋อ บ้านของฉันเปน...ทาวเฮาส์ค่ะ”
“เอ่อ....ยังนั้นหรอครับ เอาเปนว่าไปก็ได้”
“ตกลงว่า ไป”
“โอเคว่า...ไปครับ”
หึหึ...ตกหลุมพรางแล้ว สุดหล่อใสซื่อ ฮ่าๆระหว่างเดินฉันก็อ่อยเค้าเรื่อยแต่เค้าดูซื่อบรื้อยังไงก็ไม่รุ แล้วฉันก็ต้องปล่อยท่าไม้ตายขั้นสุดยอดออกมา
“เด๋วก่อนค่ะ นาย.....ชื่ออะไรหรอค้า”
“อื๋มมม...ลืมไปเลย ชื่อ...ผมไม่มีชื่อ”
“หา คนบ้าอะไรไม่มีชื่อ แล้วเพื่อนๆเรียกนายว่าอะไรหล่ะ”
“เพื่อนๆ ผมไม่มีเพื่อนเหมือนกัน”
“ตลกแล้วไม่มีเพื่อนก็ฉันนี่ไงเพื่อนของนายจะบอกว่าไม่มีได้ไง”
“งั้น...คุณก็เปนเพื่อนผม คุณเรียกผมว่าอะไร ผมก็ชื่อนั้นแหละ”
“ฮิฮิ ฉันเรียกชื่อคนสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้หรอกนะ เอาเปนว่านายนายแทนตัวเองว่าอะไร”
“ดี....วิล...”
ชื่อยังกับสัปหลาดน่ะ ผู้ชายติ้งต๋อง เสียเวลาจีบจริ๊งๆ แต่หล่อวุ้ย ยังไงก็เอาไปโชว์ยัยโนซิงดีกว่า หล่อคงอิจฉาน่าดู เอิ๊กๆ
“ดีวิลเฉยๆหรอ ชื่อจริงและนามสกุลด้วย”
เงียบตานี่นิ
“นี่ นายดีวิล....นายจะให้ฉันเรียกนายว่าอะไรกันแน่ นายดีวิลคุง นายพูดมาดิ ตาเฉื่อย”
“ใช่ ดีวิลคุง ผมชื่อดีวิลคุง ผมจำได้แล้ว 555+ดีวิลคุง เย้555”
“เหอๆ ปัญญาอ่อน”
ฉันเดิน อุดหูตั้งแต่ต้นซอย ยัน ท้ายซอยเพราะ ตาบ้านี้หัวเราะยังไม่หยุดที นายเอาเสียงมาจากไหนนักหนา
แล้วก็ถึงบ้านฉัน ฉันเดินไปเก็บกระเป๋าในห้องนอน แต่ตาบ้าดีวิลก็ตามฉันมาด้วย
“ว้าย นี่นาย นี่มันห้องนอนฉันนะ”
“ครับ ผมคงไม่เดินมาห้องน้ำหรอก”
“นายจะเข้ามาปล้ำฉันหรอ ผู้ชายบ้ากาม”
“ปล้ำ ปล้ำอะไร”
“อย่านะออกไป”
“บ้าไปแล้ว คุณคิดอะไรของคุณ ปล้ำอะไร บ๋อง”
“นายนั่นแหละบ๋อง เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียงใครจะไปรู้ ฉันเปนผู้หญิงบริสุทธิ์ มีอะไรก็ตกใจหง่ะ”
“บริสุทธิ์ ยังไงบริสุทธิ์”
“แกล้งโง่ป่าวเนี่ย เอ่อเอาอย่างนี้ละกันฉันถามอะไรนายได้มั้ย”
“เชิญคร้าบ”
“คือนายมีแฟนยังอ่ะ ถ้ายัง...ฉันชอบนายได้ป่าว”
ฉันถามแบบหน้าด้านไปอย่างไม่คิดอะไร คิดแต่ว่าเล่นๆเผื่อเค้าจะสั่นไหว เค้าทำหน้าทะเล้นๆคิดหนักสักพัก ก็ได้คำตอบ
“แฟน...ยังมั้ง ว่าแต่อะไรคือแฟน”
“อย่ามาแกล้งโง่นะ ฉันซีเรียสสุดๆ”
"แล้วให้เอาไง ไม่รู้จริงๆ เทอนี้ก็..."
"คบเลยแล้วกัน"
"แล้วให้เอาไง ไม่รู้จริงๆ เทอนี้ก็..."
"คบเลยแล้วกัน"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น