คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Special OS] Mingyu's birthday
Mingyu’s birthday OS
“ไอ้เด็กบ้า! จะไปไหนก็ไปเลยไป!”
“เออ!” มินกยูตะคอกกลับแล้วเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปที่ห้องนอนของตนอย่างหัวเสีย มือหนางับประตูปิดจนคนที่นั่งอยู่บนฟูกพื้นสะดุ้ง
“ประตูเสียนายจ่ายนะ” ซึงชอลเอ่ยพลางตั้งเวลานาฬิกาปลุกแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อจากหน้าที่คั่นไว้
“พี่วอนอูเขาแม่งงี่เง่าอ่ะ” คนอ่อนกว่าพูดพลางทิ้งตัวนอนลงบนเตียง
“อ่าหะ” คนพี่พยักหน้าโดยยังไม่ละสายตาออกจากหนังสือในมือ
“ทำแก้วแตกก็บ่น ไม่ล้างจานก็บ่น”
“วันนี้เวรนายล้างจานก็ถูกแล้วนี่” หัวหน้าวงเอ่ยเสียงเรียบ “เออใช่ แล้วล้างหรือยัง?”
“ล้างแล้ว” มินกยูตอบ
ซึงชอลเงยหน้าขึ้นมาขมวดคิ้วก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากพลางหัวเราะในลำคอ
รู้แล้วว่าทำไมวันนี้วอนอูดูหงุดหงิด
“ยิ้มอะไรอ่ะพี่” คนที่นั่งอยู่บนพื้นหุบยิ้มทันควันแล้วส่ายหน้า
“เปล่านี่” ร่างหนาลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบหมวกแก๊ปสีแดงใบโปรดกับหน้ากากอนามัยสีขาวขึ้นมาสวม “ฉันไปหาอะไรกินข้างนอกก่อนนะ”
คนน้องพยักหน้าก่อนจะเลื่อนผ้าห่มขึ้นมาจนถึงคอ “ปิดไฟเลยนะพี่”
มือเรียวกดปิดสวิทช์ไฟส่วนมืออีกข้างก็เปิดประตู แสงจากด้านนอกลอดเข้ามาด้านใน เห็นร่างเพรียวของวอนอูเป็นเงารางๆที่หน้าประตูกำลังหันหลังให้กับห้องอยู่ ร่างสูงจึงหันหน้าเขากำแพง คิดทบทวนคำพูดที่ตะคอกใส่พี่ชายตัวบางไปด้วยความไม่สบายใจ
ร่างหนาลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดเพราะเสียงนาฬิกาปลุกเข้ามากระทบโสตประสาท มือเรียวเอื้อมไปกดปิดเสียงดังน่ารำคาญนั่นก่อนจะหยีตามองเข็มทั้งสองบนหน้าปัด
เที่ยงคืน…
“ใครตั้งปลุกไว้ตอนนี้วะ?” คิ้วได้รูปขมวดมุ่นอย่างไม่สบอารมณ์แล้วทำท่าจะล้มตัวลงนอนต่อ
“นี่ๆๆๆ! นายจะทำอะไรหา!?” ซึงชอลที่เปิดประตูเขามาพอดีวิ่งปรี่ไปตบศีรษะน้องชายตัวโตที่นอนหลับอยู่บนเตียง
“อะไรของพี่วะ ผมจะนอน” มินกยูเอ่ยเสียงงัวเงียพลางขยี้ตาหาววอด
“ห้ามนอน!” หัวหน้าวงพูดคำขาดแล้วดึงตัวคนที่นอนอยู่บนเตียงขึ้นมา
“ทำไม วันนี้มันทำไม? ไม่มีอะไรสำคัญเสียหน่อย” คนน้องเอ่ยพร้อมเบะปาก
“วันนี้วันที่หกเมษา” คนพี่เอ่ยเสียงเอือม “วันเกิดแกไงไอ้น้องชาย!”
“หา” คนน้องเลิกคิ้ว
“สุขสันต์วันเกิด!” สิ้นเสียงสมาชิกอีกสิบคนก็เปิดประตูพรวดเข้ามาในห้องนอนพร้อมของขวัญอีกสามกล่อง พิเศษหน่อยที่กล่องตรงกลางเป็นกล่องใหญ่จนสามารถจะใส่คนหนึ่งคนลงไปนั่งคู้อยู่ด้านในได้โดยไม่อึดอัด ส่วนอีกสองกล่องเป็นกล่องขนาดธรรมดาๆ
มินกยูอ้าปากค้างอย่างงุนงงก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วโผเข้ากอดร่างบางของจีฮุนที่ยืนอยู่หน้าสุด
“ไง เซอร์ไพรซ์?” จีฮุนเอ่ยพลางดันตัวของคนที่กอดตนเองอยู่ออกด้วยรอยยิ้ม
“มาก” ร่างสูงตอบแล้วมองหาร่างบางที่อยากเจอ
พี่วอนอูอยู่ไหน?
“วอนอูออกไปเดินเล่นข้างนอก” จองฮันพูดเหมือนรู้ใจ
นั่นสินะ
คงจะโกรธอยู่…
“ช่างวอนอูเขาเถอะ…นี่ของขวัญของเพอร์ฟอร์แมนซ์ทีม” จุนผายมือไปทางซูนยองที่ถือกล่องของขวัญทรงลูกบาศก์สีเขียวมิ้นต์ผูกริบบิ้นสีชมพูพาสเทลขนาดเล็กยิ้มจนตาเป็นนาฬิกาบอกเวลาสิบโมงสิบนาทีอยู่ด้านหลัง
“ขอเชิญคุณควอนซูนยองเป็นตัวแทนมอบของขวัญวันเกิดครับ” ชานหยิบไมโครโฟนของเล่นที่อยู่บนโต๊ะใกล้มือมาเหมือนตัวเองเป็นพิธีกรในงานอะไรสักอย่าง
“มิงกูย่า~ ขอให้อายุยืน อยู่ทำกับข้าวอร่อยๆให้เรากินเหมือนตอนโดนปล่อยเกาะนะ” หัวหน้าเพอร์ฟอร์แมนซ์พูดพลางยื่นของขวัญให้ “อย่าเพิ่งเปิดนะเว้ย”
มินกยูพยักหน้าพลางวางกล่องไว้ข้างตัวเขย่าขาอย่างตื่นเต้น
“ต่อไป…” แรงสะกิดเบาๆที่แขนทำให้น้องเล็กของวงหันไปมอง ก็เห็นพี่ชายชาวเชจูยืนมองไมโครโฟนตาไม่กระพริบ “มีอะไรเหรอพี่…”
“ขอเป็นเอ็มซีได้เปล่า?” ซึงกวานกระดิกมือยิกๆ
“อ่ะ” ชานส่งของในมือให้แล้วกลับไปยืนข้างๆหมิงฮ่าวที่ฟูกของซึงชอล
“ต่อไป…” เมนโวคอลเอ่ยก่อนจะปรบมือสองครั้ง “ของซาวด์หน่อย~!”
จองฮันถอนหายใจดังพรืดพลางกลอกตามองเพดานอย่างเบื่อหน่าย
การเล่นใหญ่ของบูซึงกวานมักจะมากับความน่าลำไยเสมอ
คนแมนล่ะเบื่อ
“เอ้า หนึ่ง สอง สาม” คนผมยาวนับแล้วเอาทำเสียงประกอบตีกลองอลังการเหมือนเปิดตัวหนังของทเวนตี้เซ็นจูรี่ฟอกซ์
“โวคอลทีม!” ซึงกวานลากเสียงยาวก่อนจะปรบมือเสียงดังพร้อมจีฮุนที่เดินถือกล่องของขวัญทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าคล้ายกล่องยาสีฟันห่อกระดาษผูกริบบิ้นสีสวยยื่นให้
“ขอให้สุขภาพแข็งแรง แร็ปเก่งๆนะ”
“ขอบคุณนะพี่ แต่นี่…ยาสีฟัน?” มินกยูเลิกคิ้วพลางรับกล่องของขวัญมาวางไว้ข้างตัว
“เดี๋ยวก็รู้แหละน่า อย่างเพิ่งเปิดนะ” ร่างเล็กเอ่ยเสียงเรียบแล้วเดินไปนั่งจุ้มปุ๊กทับบนตักของซูนยองที่นั่งอยู่บนฟูก
“กล่องสุดท้าย เอ่อ…พวกนายยกไหวไหม?” เอ็มซีในวันนี้ถามฮิปฮอปทีมอีกสองคนที่ยืนเเบกกล่องของขวัญกล่องเบ้อเร่อจนขาสั่นผับๆ
“ก็อย่ามัวแต่พล่ามสิวะ!” หัวหน้าวงแหวเสียงดังเพราะแขนเริ่มล้า
“อ่ะๆ ฮิปฮอปทีม~” ซึงกวานพูดพลางปรบมือเปาะแปะสองสามทีก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆชาน
“เอ้า” ทั้งสองวางกล่องใบยักษ์ลงกับพื้นแล้วตีฝากล่องด้านบนเบาๆ “สุขสันต์วันเกิดมิงกูน้องรัก ขอให้อยู่กับเซเว่นทีนไปนานๆนะ” ซึงชอลยิ้มจนตาหยี “Hansol go!”
เจ้าของชื่อพยักหน้าแล้วกระแอมเบาๆก่อนจะเอ่ยอวยพรเป็นภาษาอังกฤษ “Happy birthday our Mingyu! We hope it’s the best birthday in your life! (สุขสันต์วันเกิดมินกยูของพวกเรา! พวกเราหวังว่านี่จะเป็นวันเกิดที่ดีที่สุดในชีวิตนายนะ!) ”
“Thanks,you all. (ขอบคุณนะทุกคน) ” มินกยูตอบด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งๆ เห็นดังนั้นหัวหน้าวงจึงเห็นสมควรแก่เวลา กันเพื่อนร่วมวงออกจากห้องนอน
“คืนนี้พวกฉันจะไปหาอะไรกินกันข้างนอกนะ ฝากเฝ้าหอด้วยนะน้องเลิฟ” ซึงชอลขยิบตาให้แล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมล็อกห้องจากด้านนอก ก่อนจะยกเก้าอี้มาวางขวางประตูไว้พร้อมด้วยลังพลาสติกหนักอึ้งทับบนเก้าอี้อีกชั้น
“เฮ้ย อย่าทิ้งผมไว้ที่หอคนเดียวดิพี่ เฮ้ย!” เจ้าของวันเกิดเดินไปทุบประตูก่อนจะกลับมานั่งบุ้ยปากบนเตียงอย่างขัดใจ อะไรคือทิ้งเขาไว้ที่หอคนเดียวในวันเกิด
มันรุนแรง มันสาหัส มิงรับไม่ได้…
“กลับหอมาจะโกรธยาวๆเลย หึ้ย!” ร่างสูงบ่นอุบก่อนจะหยิบกล่องของขวัญทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ที่จำได้ว่าเป็นของซึงกวานมาอ่านออกเสียงเบาๆแต่ก็ไม่ลืมตบท้ายด้วยคำนินทา
“อภินันทนาการจากโวคอลทีม... เว่อร์ได้ตลอดเวลานี่แหละบูซึงกวาน”
มาเปิดดูแล้วต้องพบกับสิ่งที่ทำให้เขา
ตะลึง! ตะลึง! ตะลึง! ตะลึง ตึงๆๆๆๆๆๆ ตึง!
พอเถอะ…
ขวดเจลหล่อลื่นยี่ห้อดังอยู่ในกล่องของขวัญสีหวานขัดกับวัตถุประสงค์ของของข้างในอย่างสิ้นเชิง มือหนาวางของลงข้างตัวแล้วหยิบกล่องของขวัญอีกกล่องขึ้นมาเปิดดู ผลปรากฏคือ…
ถุงยางอนามัย…
ว่ากล่องที่เเล้วอาการหนักแล้วนะ กล่องนี้ยิ่งกว่าอีก
ให้มาก็ไม่ได้ว่านะ แต่ประเด็นคือจะให้ใช้กับใครไม่ทราบ…
ก็คนที่จะใช้ด้วยได้ไม่อยู่ไง
มินกยูเบะปากแล้วทิ้งตัวลงนอน สายตาก็เหลือบไปเห็นของขวัญกล่องเบ้อเร่อที่วางอยู่หน้าเตียง
เดี๋ยวค่อยเปิดพรุ่งนี้แล้วกัน
เขาคิด แล้วค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆ ขณะอยู่ในช่วงครึ่งหลับครึ่งตื่นก็ได้ยินเสียงกุกกักจากกล่องยักษ์เจ้าปัญหา ร่างหนาขมวดคิ้วแล้วเดินเอาหูไปแนบกับฝากล่องได้ยินเหมือนเสียงใครครางในลำคอดังอู้อี้ๆ
ไอ้พี่ซึงชอลเอาอะไรมาให้วะ?
กล่องเลี้ยงผีจูออน?
มืออันสั่นเทาทั้งสองข้างเปิดกล่องออกช้าๆด้วยความกลัว แต่เมื่อเห็นของข้างในก็ผงะไปครู่หนึ่งแล้วคลี่ยิ้มบางๆออกมา
ร่างบางของคนที่กำลังคิดถึงและอยากจะขอโทษ นอนคุดคู้หลับปุ๋ยอยู่ในกล่อง เสื้อแขนยาวสีขาวตัวหลวมโคร่ง แขนเสื้อที่ยาวพอจะปิดได้ครึ่งฝ่ามือ เสริมด้วยคอเสื้อปาดกว้างเห็นไหปลาร้าสวย กับกางเกงบอลขาสั้นเหนือเข่าขึ้นมาประมาณหนึ่งนิ้วพอให้เห็นต้นขาขาวๆ พีคสุดคือริบบิ้นเส้นยาวสีแดงที่พาดตรงหน้าอกพันไปถึงเอวเป็นโบว์อันโต
ท่านพี่ซึงชอลอยู่ไหน มาให้กอดที
มินกยูกัดริมฝีปากล่างเบาๆเพื่อควบคุมอารมณ์ที่พุ่งพล่านภายในทั้งๆที่ในใจอยากจับคนในกล่องกดขนาดไหน
ไม่ๆ มินกยูเจนเทิลแมน ไม่ปล้ำคนหลับ
“อือ…” เปลือกตาบางของวอนอูปรือขึ้นช้าๆเพราะแสงที่แยงตาก่อนจะลุกขึ้นจากกล่องบิดขี้เกียจพลางหาววอด “มาอยู่ที่นี่ได้ไงวะ…”
นั่นดิ ผมก็อยากรู้
“อ่าพี่…” ร่างหนาสะกิดที่ไหล่เล็กเบาๆ “คือผมมีเรื่อง…”
“จะมาชวนทะเลาะอะไรฮะ? แล้วนี่อะไรพันเต็มตัวเลยอ่ะ ฝีมือแกใช่ไหม?” หลังจากหายเมาขี้ตาร่างเพรียวก็รัวคำถามใส่ยิ่งกว่าปืนกล
“โว้ยยย เย็นก่อนดิพี่” เจ้าของวันเกิดขยี้ผมเพราะไม่รู้จะอธิบายยังไงให้คนตรงหน้าเข้าใจ
“ไปดีกว่า ขี้เกียจทะเลาะ” วอนอูลุกขึ้นแล้วปีนออกจากกล่องไปที่ประตู
“แต่…”
“ไม่ต้องเรียก” ร่างบางแหวพลางบิดลูกบิดประตูเเล้วออกเเรงดัน “ทำไมเปิดไม่ได้อ่ะ?”
“ก็นี่แหละที่จะบอก” มินกยูว่า “ผมว่าตอนนี้เรามาเคลียร์เรื่องที่พี่หัวเสียวันนี้ดีกว่า เป็นอะไรอ่ะ? เหวี่ยงได้ทั้งวัน เมนส์ไม่มา?”
“ไม่มีเว้ย!” ร่างเพรียวเบ้ปากเคือง
“แล้วโมโหอะไร?” ร่างสูงเท้าคางกับหมอนถาม สายตาจ้องคนตรงหน้าตาไม่กระพริบ “คนอื่นเขาไม่รู้หรอกนะว่าพี่เป็นอะไร”
“เรื่องของฉัน” วอนอูเบือนหน้าหนี ริมฝีปากบางยื่นออกอย่างไม่สบอารมณ์ แขนเรียวยกขึ้นกอดอกเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“ถ้าไม่บอกจับปล้ำมันตรงนี้แหละ อุปกรณ์นี่พร้อมเลย” คนน้องมองด้วยใบหน้าจริงจัง “จะบอกไม่บอก”
“ไม่!”
“เตือนแล้วนะ”
“แกไม่กล้าทำหรอก...เฮ้ย! จะทำอะไร” วอนอูหวีดเมื่อคู่กรณีเดินมาช้อนตัวขึ้นจากพื้นห้องตรงไปที่ฟูกนอนของซึงชอลข้างกำแพง แขนทั้งสองข้างถูกล็อกไว้ไม่ให้หนีไปได้
“จะบอกไม่บอก?”
“อะ...เอาจริงดิ”
“ถ้าไม่เชื่อจะทำก็ได้นะ”
“ไอ้บ้า!”
“พูดจริง!” มินกยูพูดก่อนจะก้มลงไปไซร้ลำคอขาวของคนข้างใต้ ขบเม้มจนขึ้นรอยสีกุหลาบ แต่ก็อย่าคิดว่าจะง่าย…
นี่จอนวอนอูนะครับ ไม่มีทางให้เด็กกากมาข่มขืนหรอก
ขาเรียวตวัดขึ้นถีบ เน้นย้ำๆว่าถีบเข้าที่กลางลำตัวของร่างหนาจนมินกยูเบ้หน้าด้วยความจุก แล้วรีบปีนขึ้นไปที่เตียงของตน มือบางคว้าหมอนข้างเงื้อขึ้นเหนือศีรษะ “เข้ามามีทุบ อ่ะเอ้า!”
มินกยูเดาะลิ้นอย่างขัดใจก่อนจะลุกขึ้นนั่งเงยหน้ามองร่างบางที่ทำหน้าตื่น “ก็บอกสิ”
“บอกแล้วห้ามขำนะ” วอนอูพูดดัก
“เออน่า ไม่ขำหรอก” ร่างสูงหยิบหมอนใกล้ตัวขึ้นมากอด “แต่ถ้าตุกติก หมอนข้างก็ไม่ช่วยหรอกนะ”
“ก็...ก็ฉันหาของขวัญให้นายไม่ได้นี่” คนแก่กว่าก้มหน้างุด
“เรื่องแค่นี้?” เจ้าของวันเกิดเลิกคิ้ว
“เออ”
“ความจริงสำหรับพี่อ่ะ ของขวัญอ่ะ ไม่จำเป็นหรอก” ร่างหนายิ้มมุมปาก “แค่ผมรู้ว่าพี่แคร์ผมอ่ะ ก็เป็นของขวัญที่โคตรพิเศษแล้ว”
“จริงเหรอ?” ร่างเพรียวเงยหน้าขึ้นมอง ร่างสูงพยักหน้า
“จริงสิ”
“ฉันก็เครียดไปตั้งหลายวัน” วอนอูฉีกยิ้มแล้วปีงลงมาข้างล่าง “ถึงช้าไปหน่อย แต่ก็…” จมูกรั้นฝังเข้าที่แก้มสากก่อนจะถอนใบหน้าออกมาแล้วเอ่ยด้วยใบหน้าแดงแปร๊ด “สุขสันต์วันเกิดนะ”
“ขอตรงนี้ด้วยได้ไหม?” นิ้วเรียวชี้เข้าที่ริมฝีปากของตน
“ได้คืบจะเอาศอก!” ร่างบางแหวลั่นพลางปีนกลับขึ้นไปที่เตียง นำผ้าห่มคลุมโปงปกปิดใบหน้าเขินอาย
โอ้ยยยย พี่จะน่ารักไปไหนวะ
มินกยูคิดก่อนจะเก็บของขวัญที่ได้มาวันนี้ลงกล่องสอดไปใต้เตียงแล้วเดินไปปิดไฟเพื่อนอนต่อ หลังจากทิ้งตัวลงกับเตียงนอน สายตาจ้องไปที่เตียงด้านบนแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ “ราตรีสวัสดิ์นะครับ พี่วอนอูของผม”
----------------------------------------
เลยเที่ยงคืนมาเกือบสิบนาทีแล้ว ช่างเหอะ
สุขสันต์วันเกิดนะลูกเทพ! ขอให้อยู่กับการัตและเซบงไปนานๆนะ
เรารู้ว่าทุกคนอยากให้มีเอ็นซี
เราขอโทษค่ะเรากากเกินไป55555
เราไม่สามารถแจกตั๋วไปทุกคนไปนิวยอร์คซิตี้ได้จริงๆ u_u
เดี๋ยวทีมเรามาใส่พรุ่งนี้ค่ะ
เอ็นจอยรีดดิ้งนะคะ บุ้ยบุย
ความคิดเห็น