คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เซอร์ไพส์ ฮี่ๆๆ
“เท็น! พี่ไปรับเพอร์ฟูมก่อนนะ เท็นอยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย พี่ไปไม่นานหรอก”
“ได้อยู่แล้ว สบายมาก”
“งั้นพี่ไปแล้วนะ”
“ค่าาา” พี่ฉันรีบถลาไปถอยรถออกเพื่อไปรับพี่เพอร์ฟูมแต่เช้า ฉันอยากจะรู้นักว่าจะน่ารักขนาดไหนกันเชียว ถ้าหน้าสวยใจทรามเหมือนนังชมภูเมื่อวานนะ ฉันจะเอาขาไม้ทาบเอาไว้กับฝาผนังแล้วตอกตะปู จากนั้นก็เอามาไว้เป็นเป้าปาลูกดอกซะเลยนี่!
ฉันเหลือบตามองนาฬิกาที่ฝาผนังตอนนี้ก็เจ็ดโมงยี่สิบนาทีแล้ว อีกไม่นานเนล์ก็คงจะมาถึงที่นี่ ฉันเดินสามขาเข้าไปในครัว กับข้าวก็มีสำหรับคนสามคน เอาเถอะ ถึงแม้ว่าจะมาสี่คนแต่ตอนกินก็คงเหลือแค่สาม คนนั่นแหละน่า
“เท็น! ฉันมาแล้ว เธออยู่ไหนหนะ?” แล้วคนที่ฉันรอคอยก็มาถึง
“เนล์ ฉันอยู่ในครัว”
“หวัดดี!” เนล์เข้ามาด้วยสีหน้าชนิดที่เรียกว่าเหมือนเคย และออกจะดูเบิกบานเสียด้วยซ้ำไป เธออย่าเพิ่งคิดว่าฉันจะให้อภัยเธอง่ายๆ สิเนล์ ฉันแค่อยากลงโทษเธอเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น
“พี่ท๊อปไปไหนเหรอ?” คุณเธอไม่รอช้าที่จะถามหาพี่ชายของฉันในทันที ฉันยอมรับว่าอารมณ์ของฉันมันเดือดขึ้นมาอีกแล้ว! ให้ตายสิ! ฉันหวงพี่ฉันนะให้บอกอีกกี่รอบ!
“อ๋อ ออกไปข้างนอก ซื้อของมั้งเดี๋ยวก็มา”
“เหรอ? งั้นจัดโต๊ะเลยดีมั้ย? เดี๋ยวฉันช่วย”
“เอาสิ” ฉันกำลังจะยกจานตั้งใหญ่ออกไปที่โต๊ะ
“เออแต่เดี๋ยวก่อนเท็น ฉันว่าเธอไปนั่งดูทีวีดีกว่านะ เดี๋ยวฉันจัดการเองคนเดียวดีกว่า”
“อะ อะ ยังไงก็ได้ งั้นฝากด้วยละกัน”
“อืม”
ฉันออกมานั่งรอที่โซฟาปล่อยให้เนล์จัดโต๊ะอาหารอย่างมีความสุขไปก่อน เฮ้อ~ ป่านนี้พี่ศิวะจะเป็นยังไงบ้างน้า? แต่เอ๊ะ! แล้วฉันจะมานั่งนึกถึงพี่เค้าทำไม ป่านนี้คงเคลียร์กับนังชมภูนั่นสนุกสนานไปแล้วมั้ง อ่า~ แย่จังรู้สึกไม่ดีเลย
เพล้ง!
“เฮ้ย! ใครอยู่ในบ้าน ออกมานะเว้ย!”
เสียงผู้ชายตะโกนจากหน้าบ้าน เดือดร้อนถึงสามขาอย่างฉันต้องเดินออกไปดู อ้าว! ซวยหละนายไปร์มา! พี่ท๊อปไม่อยู่ซะด้วย อ้าว! ซวยกว่าเก่า หลอดไฟหลอดที่ 2 ของฉันแตกอีกแล้ว บ้านฉันไม่ได้ผลิตหลอดไฟเองนะเฟ้ย! เอะอะทุบอย่างเดียวเลยนะ!
“เฮ้ย! น้องเท็น พี่ชายเท็นอยู่มั้ยวะ?”
“ไม่อยู่ มีอะไร?”
“คือว่าเมื่อวานน้องพี่บอกว่าพี่ชายเท็นมาไล่กวดน้องพี่เหรอ? ทำไมต้องทำร้ายร่างกายกันด้วยวะ?” ตกลงนายไปร์มันจะพูดสุภาพหรือไม่สุภาพกันแน่ฉันแยกไม่ค่อยออกเท่าไหร่
“ก็น้องของนายมาทุบหลอดไฟบ้านฉันแตกก่อนนี่หว่า”
“อ้าว! พูดอย่างนี้ไม่ยอมรับความผิดเหรอวะน้องเท็น”
“ไม่รับเว้ย! ก็ไม่ได้ผิดนี่หว่า” ไอ้นี่กวนอารมณ์! ถึงมันจะตัวใหญ่กว่าฉัน แต่มาคนเดียวอย่าทำกร่างดีกว่า บอกไว้ก่อนว่าเฝือกที่ขานี่มันแข็งมากนะเว้ย! ฟาดหัวแกแตกนะ
นายไปร์เดินดุ่มๆ ตรงมาที่ฉันพร้อมไม้หน้าสามในมือ อะไรวะ มันจะทำอะไรวะ จ้องเฝือกฉันตาเป็นมันเลย อย่านะเว้ย อย่าเอาไม้มาฟาดเฝือกฉันนะเว้ย!
ฉันพยายามที่จะถอยหลังทั้งๆ ที่ก็ยังมีสามขาอยู่ ในใจหวาดระแวงไอ้คนตรงหน้าที่ยังคงก้าวเท้าเข้ามาหา และมันก็เข้ามาเรื่อยๆ ซะด้วยดิ! เอาไงดี
“เฮ้ยจะทำอะไรหนะ?!” ฉันถอยหลังเข้ามาในบ้านเรื่อยๆ นายไปร์มองขาฉันตาไม่กระพริบเลยอ่ะ
ปึก! แย่แล้ว! ฉันจนมุมซะแล้ว ขาของฉันชนเข้ากับโซฟา นายไปร์เดินเข้ามาประชิดตัวฉัน จนฉันต้องทิ้งตัวลงที่โซฟา ฮึ่ม! วอนเสียแล้วไอ้นี่! ฉันคว้าขาไม้ข้างหนึ่งขึ้นมาและไม่รอช้าที่จะฟาดเข้าที่กลางลำตัวของมัน
ปั้ก! ---- เหวอ! ไอ้หมีควายมันไม่รู้สึกอะไรเลยอ่ะ มันยังทำหน้านิ่งๆ แถมกำขาไม้ของฉันไว้แน่น ฟิ้ววว เกร้ง~~ ขาไม้ฉันลอยออกไปนอกบ้านแล้ว ทำไงดี ทำไงดี กรรมแล้วไอ้เท็นเอ้ย!
เอาวะ เฝือกยังคงมีความแข็งแรง ปั้ก!
“โอ้ย!”
ไอ้ที่ร้องลั่นหนะเสียงฉัน ไม่ใช่เสียงนายไปร์หรอก ฉันเตะขามันเข้าเต็มๆ เลยกะว่าเฝือกมันจะแข็งแรงกันสะเทือนได้ ปรากฏว่ามันทำให้เจ็บกว่าเดิมซะอีก โอ้ย! โคตรเจ็บเลย! พี่ท๊อปช่วยด้วย!
“เป็นไรมากมั้ยวะ?” เหวอ! ไอ้หมีควายไปร์ทรุดตัวยวบลงกับพื้นแล้วประคองขาของฉันเอาไว้ในมือใหญ่ๆ ของมัน
“เท็น! เป็นอะไรอ่ะ เท็น!” โอ้โหแม่คุณ ทำไมไม่รอให้มันเอาไม้ทุบหัวฉันก่อนแล้วค่อยออกมาหละ เนล์ยืนทำหน้าเหวอพอๆ กับฉันที่เห็นนายไปร์กำลังสำรวจขาฉันไปมา
“ใครอ่ะเท็น?”
“อ๋อ เปล่าหรอกเด็กส่งน้ำ จัดอาหารเสร็จแล้วเหรอ?”
“ยัง! ยังไม่เสร็จไปจัดต่อก่อนนะ” พูดจบแม่คุณก็พาใบหน้าเหวอๆ กลับเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็วปล่อยให้ฉันอยู่กับหมีควายไปร์เนี่ยะ อ่า~ มันจะฆ่าฉ้าน~~~
“ไหน น้องเท็นเจ็บตรงไหน บอกพี่มาดิวะ!”
“ไม่เจ็บ ไม่ได้เจ็บเว้ย!”
“ไม่ได้เจ็บบ้าอะไรเมื่อกี้แหกปากลั่นเลย!”
“หายเล่า! ปล่อย!” ฉันสะบัดขาออกจากมือควายๆ ของนายไปร์ “โอ้ย!”
“เก่งเหลือเกินนะ เดี๋ยวก็โดนตัดขาทิ้งหรอก!” พูดจบนายไปร์ก็เดินออกไปข้างนอก แล้วกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมขาไม้ของฉันที่โดนมันโยนอย่างหมดสภาพ
“ถ้าพี่ท๊อปรู้นายตายแน่”
“พี่กลัวพี่เท็นจนตัวสั่นเลยรู้ป่ะ?” ดูมันทำตัวสั่น มันหันหลังมาให้ฉันแล้วส่ายตูดไปมา
“น่าเกลียดว่ะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” มันยืนหัวเราะเสียลั่นบ้าน แล้วจู่ๆ กันก็ทิ้งตัวมาค่อมฉันเอาไว้! ว๊าก! พี่ท๊อปช่วยเท็นด้วย! แขนทั้งสองข้างของมันเล่นค้ำโซฟาทับตัวฉันเอาไว้ไปไหนไม่ได้เลยอ่ะ!
“เฮ้ย! จะทำอะไรวะ?!” ฉันใช้กำลังมือที่มีอยู่ดันพุงมันเอาไว้ แต่พวก! ไม่ใช่พุงหวะ นี่มันกล้ามแน่นๆ เลยนะเนี่ยะ โอ้โห~
“นิ่งๆ สิน้องเท็น จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”
“นายไปร์! ออกไปนะเว้ย!”
ปี๊น~ ปี๊น~
“พี่ท๊อป! พี่ท๊อปมาแล้ว! พี่ท๊อปช่วยเท็นด้วย นายไปร์มัน…อุ๊บ!”
ย๊าก!! ช่วยฉันด้วยไอ้นายไปร์หมีควายมันจูบฉ้าน~~ ว๊าก! ไอ้หอก! พี่ท๊อป! ช่วยด้วยมันจะปล้ำเท็นแล้ว!!
“เชิญคร๊าบ~” เสียงของพี่ท๊อปดังอยู่ด้านนอก พี่ท๊อปเข้ามาช่วยเท็นก่อน!
“อื้อ! อื้อ!” ฉันพยายามหันหน้าออกจากปากของมัน หมับ! เฮ้ย! มันเล่นเอามือมาล๊อคหน้าเอาไว้เลยเรอะ! ฮือๆ เฟิร์สคิสของฉ้าน~ ไปซะแล้วเสียให้กับนายไปร์หมีควายไปแล้ว
ปั้ก!---- ไอ้นายไปร์หมีควายถอนปากออกจากปากของฉันทันทีที่เนล์แอบย่องเอาไม้หน้าสามของมันฟาดหลังมันเข้าให้ แหวะ! ยี๊! ไอ้บ้ากามเอ้ย!
ปั้ก!---- ฉันยันโครมมันไปหนึ่งที เป็นไงหละ หน้าทิ่มฝาผนังไปเลยมั้ยหละ ฮึ่ม! ไอ้ชั่วเอ้ย!ทันใดนั้นมันก็ตวัดตัวหันหลังกลับมาอีกครั้ง ยังมีหน้ามายิ้มให้ฉันอีกต่างหาก ไอ้หอกเอ้ย!
“ดูแลตัวเองนะเว้ย!” พูดจบมันก็คว้าไม้หน้าสามในมือเนล์แล้วพรวดพราดออกทางหน้าต่างไป ฮือ! ฮือ! ฮือ! พี่ท๊อป เท็นควรจะร้องไห้ดีมั้ย? นี่มันข่มขืนกันชัดๆ เลยนะ!
“เท็น…พี่ท๊อปพาใครมาหนะ?” ฉันดึงอารมณ์ตัวเองกลับมาที่เดิม มองออกไปตามที่เนล์มอง อ๋า! นั่นคงเป็นพี่เพอร์ฟูมหละสิ วู้ววว น่ารักจังเลย ตัวเล็กๆ แก้มสีชมพู ผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นลอนกับดวงตาที่กลมโต จมูกโด่งๆ กับปากเล็กๆ น่ารัก น่ารัก
“อ๋อ เพื่อนหละมั้ง ไป เราเข้าไปรอพี่ท๊อปกันข้างในดีกว่า”
“อืมๆ ไป” เนล์ส่งขาไม้มาให้ฉัน หึ! นายไปร์ชั่ว ไอ้หอกเอ้ย! นึกแล้วเจ็บใจ
ฉันกับเนล์เข้ามานั่งรอที่โต๊ะอย่างสงบเงี่ยม อาหารถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย และไม่นานพี่ท๊อปและพี่เพอร์ฟูมก็เดินเข้ามา
พี่ท๊อปต้องช๊อกตายแน่ๆ เมื่อรถไฟชนกันขนาดนี้ หึ หึ หึ
“อ้าวเนล์ มาเมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรหาพี่พี่จะได้ไปรับมาหาเท็นไง ดีกันแล้วเหรอ?”
ผิดคาดแฮะ พี่ท๊อปดูมีสีหน้าปกติเป็นที่สุด ผิดกับฉันที่กำลังงงว่าทำไมถึงไม่มีฉากอารมณ์วะ! ฉันมองต่ำลงมาอีกนิด แหม…ดูพี่ชายฉันกับพี่เพอร์ฟูมสิ จับมือกันเหนียวแน่นหนึบเลยนะ อีกสักพักฉันคงต้องเกิดอาการเคืองพี่เพอร์ฟูมแน่ๆ
“ใครอ่ะพี่ท๊อป” ฉันพยายามเร่งเร้าให้ถึงจุดไคลแมคของเรื่อง
“อ๋อ นี่พี่เพอร์ฟูมเป็นแฟนของพี่เองเนล์ เพอร์ฟูมครับ นี่เนล์เพื่อนสนิทเท็น”
“หวัดดีค่ะน้องเนล์”
“คะ…ค่ะ” อดีตเพื่อนของฉันเจอของเซอร์ไพรส์ชิ้นใหญ่จากฉันไปแล้ว เป็นยังไงหละดีใจจนพูดไม่ออกเลยใช่มั้ย? ยอมรับว่าฉันกำลังนั่งอมยิ้มในใจพลางมองหน้าเนล์ที่รับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เอี๊ยด---- เนล์ลุกพรวดขึ้นทำเอาขาเก้าอี้เบียดกับพื้นกระเบื้องเสียงดังลั่นไปหมด พี่ชายฉันโดนสายตาคู่นั้นจับจ้องอยู่ชั่วขณะ สายตาที่ผิดหวังของยัยเนล์
ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะร้องไห้ใช่มั้ย? กรุณาออกไปร้องข้างนอกเลยไป
“เนล์…ขอตัวนะคะ”
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าเงียบหายไปจากโสตประสาทของฉัน
“เนล์เป็นอะไรเหรอเท็น?” พี่ท๊อปหันกลับมาถามฉัน นี่ตกลงพี่ฉันคิดกับเนล์เป็นแค่น้องจริงๆ เหรอ? แต่ก็ดีแล้วทำให้เนล์มันรู้อย่างนี้จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังตอนสารภาพรักกับพี่ท๊อป
“อ๋อ มันคงมีธุระแหละ นั่งดีกว่า นั่งๆ”
ภาพยัยเนล์ที่ดูเหมือนจะร้องไห้วิ่งผ่านประตูบ้านออกไปพร้อมๆ กับเสียงฝีเท้าย้อนกลับเข้ามาในสมองของฉัน นี่ฉันไม่ได้ทำรุนแรงมากไปใช่รึเปล่า?
ระหว่างการทานอาหารพี่ท๊อปกับพี่เพอร์ฟูมและฉันคุยกันไปต่างๆ นาๆ ฉันว่าพี่เพอร์ฟูมก็น่ารักดีนะ ดูเป็นคนเรียบร้อยทุกกระเบียดนิ้วเลย อีกอย่างพี่เพอร์ฟูมเป็นผู้หญิงที่ตัวเล็กมาก พี่เพอร์ฟูมเตี้ยกว่าฉันเสียอีก แหะๆ อันที่จริงฉันก็เตี้ยกว่าพี่ท๊อปไม่กี่เซ็นหรอก
เอี๊ยด~
เสียงรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน รถใครเข้ามาอีกหละ? หรือว่าจะเป็นพี่ศิวะ?!
“พี่ท๊อป ใครมาอ่ะ?”
“ไม่ใช่รถไอ้ศิวะหรอกน่า” พี่ฉันพูดจบก็เดินดุ่มๆ ออกไปหน้าบ้าน แต่แล้วก็ต้องวิ่งพรวดพราดกลับเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“เท็น! ขึ้นไปบนห้องเร็ว! เพอร์ฟูมด้วย!”
“ใครมาพี่ท๊อป!” พี่ท๊อปทำเอาฉันตื่นเต้นไปด้วยเลยนะเนี่ยะ
“คุณนายป้ามาอ่ะดิ”
“หา!” ฉันลุกพรวดขึ้น และเร่งรีบขึ้นห้องอย่างยากลำบากพี่เพอร์ฟูมเองก็ตามฉันขึ้นมาติดๆ คุณป้ากลับมาจากต่างประเทศเมื่อไหร่กันวะ? แล้วมาทำไมวะ? เฮ้ย! แล้วอย่างนี้ต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ๆ
ฉันเดินนำพี่เพอร์ฟูมเข้ามาในห้องของตัวเองแล้วนั่งลงที่เตียงด้วยสีหน้าหวาดระแวง ตอนนี้ตัวของฉันสั่นเบาๆ หัวใจของฉันเต้นตุ้บตั้บไปหมดแล้ว
“เท็น คุณนายป้าคือใครงั้นเหรอ?” พี่เพอร์ฟูมนั่งลงข้างๆ ฉันแล้วมองใบหน้าที่ซีดเผือดของฉันด้วยความสงสัย
“คุณนายป้าก็คือป้าของเท็นเองแหละ ไม่รู้ว่ามาทำไมด้วย”
“แล้วจะกลัวไปทำไมเหรอ?”
“โห~ พี่เพอร์ฟูมไม่รู้อะไรซะแล้วคุณป้าเนี่ยะ เจ้าแม่ความสะอาด คุณนายระเบียบ เจ๊ช่างติเลยแหละ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ติยันเลย”
“น่ากลัวจัง” ไม่ต้องมาทำหน้าน่ารักเลยนะพี่เพอร์ฟูม เท็นสิที่ควรจะทำหน้าอย่างนั้นปั้ดโธ่! แล้วนี่คุยอะไรกันวะ อยากแอบดูจัง
ฉันค่อยๆ เลื่อนตัวมาหลบอยู่ที่ขอบหน้าต่าง คนขับรถกำลังเปิดประตูให้คุณป้าลงมา เฮ้ย! เมื่อกี้คุณป้าตวัดตามองมาข้างบนทำเอาฉันหลบแทบไม่ทัน ฉันเลยตั้งสติก่อนแล้วค่อยๆ โผล่หน้าออกไปอีกครั้ง
คุณนายรุ่น 60 ปี ผมดำขลับถูกแซมด้วยเส้นสีขาวเป็นการบ่งบอกระยะเวลาการดำรงชีวิตอย่างยาวนานถูกขมวดเป็นปมไว้ด้านหลัง ใส่ชุดผ้าไหมราคาเหยียบแสนอย่างดี กระเป๋าถือใบกระทัดรัดก็เป็นไหมลายปักฝีมือคนไทย รองเท้าส้นไม่สูงมากเหมาะสำหรับไขข้อผู้สูงอายุ และร่างกายอันผอมบางเหมาะแก่การถือไม่เรียวหวดขาฉันและพี่ท๊อปเป็นอย่างมาก เห็นตัวบางอย่างนี้ตีโคตรเจ็บเลย
“สวัสดีครับคุณป้า กลับมาเมื่อไหร่เหรอครับ?”
“สวัสดี ทำไมบ้านดูฝุ่นเขรอะอย่างนี้หละ? แล้วทำไมเราแต่งตัวแบบนี้ แล้วน้องอยู่ไหน นี่ป้าได้ข่าวก็รีบกลับมาเลยนะ ดูแลน้องยังไงทำไมปล่อยให้น้องโดนรถชนได้?”
“เอ่อ…คือว่าเท็นไปโรงเรียนหนะครับ”
“ไปโรงเรียน?!”
“ครับคุณป้า”
“ถึงป้าจะเพิ่งลงจากเครื่องแต่ป้าก็รู้นะว่าวันนี้มันวันเสาร์ อย่ามาหลอกป้า น้องอยู่ที่ไหน?”
“เอ่อ…ขอโทษครับ ว่าแต่คุณป้าถามหาเท็นทำไมเหรอครับ เท็นเพิ่งทานยาหลับไปแล้วหละครับ”
“งั้นเหรอ?”
“ครับ เชิญคุณป้าเข้าบ้านก่อนดีมั้ยครับ”
“ไม่หละ ป้าไม่อยากนึกถึงพ่อของเธออีก คือว่าป้าอยากให้เท็นไปอยู่ที่วังกับป้าด้วย”
จ๊าก!! ไปอยู่ที่บ้านกับคุณป้างั้นเรอะ! ไม่อ้าว~~ บ้านของคุณป้าก็หมายถึงสถานที่ดัดนิสัย (สันดาน) ของฉันเลยนะ ทุกอย่างต้องดีเนี๊ยบ เลิศเลอหมด ไม่เอาหรอกนะ ฉันไม่อยากไปที่นั้นมันมีแต่พิธีรีตรองลำบากอ่ะ!
“ที่วังงั้นเหรอครับ?”
“ใช่”
“เอ่อ…จะดีเหรอครับคุณป้า คือผมยังไม่พร้อมที่จะให้เท็นไปไหนครับ”
“เอาน่าตาท๊อป ป้าก็ไม่ได้จะให้น้องไปอยู่ด้วยตลอดชีวิตสักหน่อย ป้าก็แค่เห็นว่าน้องไม่สบายไปไหนมาไหนไม่สะดวก อีกอย่างเราเองก็ต้องเรียน ถ้าเอาแต่เป็นห่วงนอนจะไม่มีสมาธิเอา”
“แต่ผมคิดว่าผมดูแลเท็นได้นะครับคุณป้า”
“เอาอย่างนี้ดีมั้ย ให้เราหนะหางานพิเศษทำเมื่อพร้อมที่จะดูแลน้องได้เมื่อไหร่ป้าจะมาส่งน้องคืนดีรึเปล่าหละ ตอนนี้เราเองก็ไม่มีรายได้ทางไหนเลยไม่ใช่เหรอ หางานทำซะแล้วป้าจะดูแลน้องไปพรางๆ ในช่วงนี้”
“แต่คุณป้าครับ…”
“ลองคิดดูนะตาท๊อป ถ้าเราออกไปทำงานกับเพื่อนกลับบ้านดึกๆ หรือว่าต้องทำงานพิเศษจริงๆ แล้วน้องจะอยู่ยังไง มันอันตรายนะ พ่อเราไม่ได้อยู่คอยดูแลเหมือนแต่ก่อนนะตาท๊อป คิดดีๆ นะลูก ป้าเป็นห่วง”
พี่ท๊อป! อย่าเงียบดิเถียงไปเลย! ยังไงเท็นก็อยู่บ้านคนเดียวได้ พี่ท๊อปเถียงไปซิ! เท็นไม่ไปนะ พี่ชายฉันยืนครุ่นคิดเงียบกริบอยู่ครู่หนึ่ง มันทำให้ฉันใจเต้นโครมครามกับคำตอบของพี่ชายเป็นอย่างมาก ฉันไม่เชื่อหรอกว่าป้าจะใจดีขนาดนั้น
“ขอผมดูแลเท็นเองก่อนได้มั้ยครับ?” ป้ามองหน้าพี่ท๊อปนิ่งเลยค่ะ
“ดื้อเหมือนเดิมนะตาท๊อป เรื่องน้องสาวนี่ใครก็แตะไม่ได้จริงๆ เอาเถอะถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับน้องอีก ป้าจะส่งเด็กมารับน้องไปทันทีเลยนะ”
“จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นครับคุณป้า” มันต้องอย่างนั้นสิพี่ท๊อป ฮ่าฮ่า
“อืม งั้นป้ากลับก่อนนะ”
คุณป้ากลับขึ้นรถแล้วก็หายไปจากสายตาของฉัน วะฮ่าฮ่า ฉันหันกลับมายิ้มให้พี่เพอร์ฟูมที่ลุ้นไปกับฉันตัวโก่งเลย
----------------------------------------------
เดี๋ยวมาอัพต่อให้น่ะคร้า~~~
ความคิดเห็น