คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“ไม่มีทาง! ยังไงเท็นก็ไม่มีวันให้อภัยมัน มันฆ่าพ่อเรานะพี่ท๊อป มันทำให้พ่อเราตาย!”
ฉันแหกปากลั่นกลางวัดในงานวันเผาศพพ่อ น้ำตาของฉันอาบแก้มเมื่อพี่ท๊อปพี่ชายของฉันบังคับให้ฉันเข้าใจคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่เสียใหม่ เพื่อนของฉัน มันฆ่าพ่อของฉัน มันทำให้พ่อของฉันต้องตาย มันยืนร้องไห้ตัวสั่นและพร่ำคำว่าขอโทษที่แผ่วเบาออกมาเป็นพันครั้ง ฉันไม่รับ!
“ยังมามีหน้าร้องไห้อีก อีบ้า!!” ฉันตวาดเสียงดังลั่น ฝ่ามือใหญ่ๆ ที่เคยเป็นฝ่ามือที่แสนอบอุ่นลากแขนฉันออกมาจากหน้าศาลาอย่างรวดเร็ว ทิ้งเพื่อนชั่วให้ยืนร้องไห้เป็นนางเอกอยู่กลางลานหน้าศาลานั่น
เพราะมันแท้ๆ พ่อของฉันถึงต้องมาตาย เพราะมัน!
“สงบสติอารมณ์หน่อยสิเท็น เนล์ไม่ผิดนะ”
“มันหนะผิด! มันทำให้พ่อเท็นตาย! มันทำให้พ่อเท็น…”
“เท็น!” พี่ท๊อปโกรธฉันจนหน้าและใบหูแดงก่ำ ฉันเองก็ร้องไห้จนนัยตามองอะไรเป็นคลื่นน้ำไปหมด หัวใจฉันเต้นตุ๊บๆ โหยหาพ่อ พ่อที่ทิ้งฉันไว้กับพี่ที่ไม่เคยรักฉันเลย พี่ที่ไม่เคยใส่ใจฉันเลย
ฉันวิ่งกลับเข้าไปที่หน้าศาลา เนล์! เพื่อนชั่ว! มันนั่งซึมแสร้งทำเป็นลมร้องไห้น้ำตาอาบแก้มอยู่กับบรรดาญาติๆ ของฉัน ตายซะเถอะ!
“เนล์!” ฉันจ้ำฝีเท้าเข้าไปหามันพร้อมๆ กับเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นภายในใจ ฝ่ามือของฉันตรงเข้าไปบีบที่ลำคอของมัน ฉันไม่เสียดายอะไรทั้งนั้น ไม่มีใครรักฉันแม้แต่พี่ชายแท้ๆ ยังเข้าข้างคนที่ฆ่าพ่อตัวเองได้
“ปล่อย เท็นปล่อยลูก เท็นปล่อย!” บรรดาญาติๆ เข้ามาทึ้งตัวฉันเต็มไปหมด มือของฉันเกาะคอเพื่อนชั่วเหมือนตีนตุ๊กแก ใบหน้าที่บูดเบี้ยวของมันไม่เทียบเท่ากับความเจ็บปวดของคนที่ต้องเสียพ่อไปอย่างฉันเลยสักนิด ยิ่งฉันกำคอมันแน่นมากเท่าไหร่ น้ำตาของฉันก็ยิ่งทะลักออกมาอาบแก้มมากเท่านั้น พ่อ..พ่อจ๋า ไม่มีใครรักหนูแล้วพ่อ
“เท็นปล่อยเนล์นะ”
ปั้ก!
“….พี่ท๊อป…” ตัวฉันล้มไม่เป็นท่าอยู่ที่พื้น น้ำเสียงที่ฉันเรียกพี่ชายสั่นพร่าไปหมด ฉันมองหน้าพี่ท๊อปที่เพิ่งผลักตัวฉันออกจากเนล์อย่างกับไม่ใช่น้อง นี่ฉันกลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว ทุกๆ คนมองฉันด้วยสายตาปานจะเหยียบให้จมลงไปกับดิน ฉันคืออะไร? ไม่มีใครรักฉัน! มันฆ่าพ่อฉัน!
“พี่ท๊อป?”
“ไป!”
เสียงตวาดไล่ของพี่ชายดังก้องไปทั่ววัด สายตาพี่ท๊อปที่มองมาเปลี่ยนไป พี่ท๊อปหันกลับไปดูรอยนิ้วมือที่แดงฉ่ำรอบคอเนล์…รอยมือของฉัน
ฉันลุกขึ้นอย่างยากลำบากเพราะขาที่พลิกผิดที่ผิดทางตอนโดนพี่ท๊อปผลักเมื่อกี้ เจ็บขา ขาของฉันเจ็บไปหมด เจ็บอกด้วย พี่ท๊อปผลักอกฉันเสียเต็มแรงเลย
พอลุกได้ฉันก็รีบจ้ำเท้าออกมาจากที่ตรงนั้น ที่ที่ฉันถูกลืม
“ฮือ…พ่อ…พ่อจ๋า…หนู…ไม่เหลือใครแล้ว” ฉันเดินร้องไห้มาตามทาง ใบหน้าของฉันบวมเต่ง ดวงตาของฉันเองก็แดงก่ำเหมือนลูกมะเขือเทศสุก ฉันกะเผลกมาตามทาง และก็ต้องหยุดเดินเมื่อต่อหน้าของฉันคือท้องถนนสายใหญ่ที่มีผู้คนสัญจรไปมาอย่างพลุกพล่าน
“ไป!”
เสียงของพี่ท๊อปและสีหน้าแบบนั่นผุดเข้ามาในม่านตา ราวกับว่ามันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า พี่ท๊อปไม่เห็นฉันเป็นน้องแล้วใช่รึเปล่า? คนที่ฆ่าพ่อเรา…ฉันทำแบบนั้น มันผิดเหรอ? พี่ท๊อปไม่เคยทำกับฉันรุนแรงขนาดนี้มาก่อนเลย ทำไม?
“ไป!”
พี่ท๊อป…ต่อไปก็คงจะไม่เห็นหน้าฉันให้กวนสายตาอีกต่อไปแล้วหละ
ฉันค่อยๆ หลับตาลง หยดน้ำตาทิ้งตัวลงตามใบรอยน้ำตาที่ยังคงเปียกชุ่มไปทั่วใบหน้า ฉันกำมือแน่น และก้าวเท้าออกไปนอกฟุตบาต เสียงหัวใจฉันเต้นแรงจนไม่ได้ยินเสียงรอบตัวเลย พ่อ…หนูกำลังจะไปหาพ่อ พ่อรอหนูด้วย พ่อจ๋า
ปี๊น! ปี๊น!
“ไป!”
เสียงนั้นยังคงก้องอยู่ในใจของฉัน ฉันก้าวเท้าอีกข้างออกไปอย่างหวาดหวั่น มือที่กำแน่นและตาที่หลับสนิททำให้ฉันลืมทุกสิ่งที่อยู่รอบตัว ฉันจะไปหาพ่อ
ปี๊น!!!!!!!!
สีหน้าแบบนั้นคงเป็นสีหน้าสุดท้ายที่ฉันจะจดจำตลอดไป ฉันจะจดจำมันตลอดไป
----- เอี๊ยด~ ปั้ก!! โครม!! -----
โอ้ย! หัวของฉัน…ตัวฉัน…ไหล่ของฉัน
“เท็น!”
พี่ชายของฉัน…พี่ท๊อป
..........................................................
เพิ่งจริงจังเป็นครั้งแรก ช่วยเมนท์ด่ากันหน่อยน้า~ ขอบคุณค่ะ ^^
ความคิดเห็น