minho x newt fic**maze runner

ลำดับตอนที่ #1 : #1

#1
 

เสียงเครื่องกลดังขึ้นเป็นที่รู้กันของชาวทุ่งว่ากล่องกำลังกลับขึ้นมา!
     "เด็กใหม่!!!!!"
     เสียงดังโหวกเหวกทุกคนกำลังตื่นเต้นกับการมาของเด็กใหม่ สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องเฝ้าดูปฏิกิริยาของคนที่ถูกส่งขึ้นมากับกล่อง แล้วก็เป็นตามที่ทุกคนคิด เด็กใหม่หวาดผวา กลัว และวิ่งหนี ทุกคนได้แต่หัวเราะชอบใจ
     "นิวท์ นายว่าหมอนั่นเป็นยังไง" นิวท์ที่ยืนดูเด็กใหม่อยู่หันไปมองตามต้นเสียงที่เรียก แล้วก็พบว่าเป็นมินโฮ
     "ไม่รู้สิ แต่ฉันคิดว่าหมอนั่นมีอะไรพิเศษนะ นายคิดเหมือนกันมั้ย?" นิวท์ถามมินโฮกลับด้วยความรู้สึกว่าเด็กใหม่คนนี้ไม่ธรรมดา
     "แน่นอน ไม่งั้นฉันไม่มายืนถามนายอยู่ตอนนี้หรอก" มินโฮตอบกลับหน้าตาย ทำให้นิวท์รู้สึกหมั่นไส้จนอยากเตะเจ้าหมอนี่ให้กลิ้งไปไกลๆ
     "ก็ต้องรอดูกันไป" นิวท์ตอบกลับแบบอารมณ์เสียที่ถูกมินโฮกวนประสาท คิ้วของนิวท์ขมวดเข้าหากันขณะที่ละสายตาจากมินโฮมองไปยังเด็กใหม่แบบพิจารณาว่าหมอนี่ดู
ไม่เหมือนคนอื่นเอาเสียเลย
 

     "โทมัส!!!!!!!!!!!!! ฉันจำได้แล้ว ฉันชื่อโทมัส" หลังจากที่เด็กใหม่ปะลองกับแกลลี่อย่างเอาจริงเอาจัง เด็กใหม่ก็ตะโกนเสียงดังว่าจำชื่อตัวเองได้แล้วอย่างดีใจ
     "โทมัส!!!!!!" ทุกคนในท้องทุ่งต่างก็ตะโกนชื่อโทมัสด้วยความยินดี หลังจากนั้นโทมัสก็ปลีกตัวออกมานั่งใต้ต้นไม้ใหญ่
     "หวัดดี" เสียงดังขึ้นอยู่ข้างหลังโทมัสและไม่นานก็มีชายร่างสูงบางเดินเข้ามาพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งข้างๆโทมัส
     "หวัดดี" โทมัสตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มน้อยๆไปให้
     "เป็นไงบ้างวันแรกกับท้องทุ่ง" นิวท์ถาม

     "สับสน ทุกอย่างดูแปลกตาไปหมด" โทมัสตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่งพยายามนึกว่าตังเองเป็นใคร มาทำไม มาเพื่ออะไร แต่ก็นึกไม่ออกจนสีหน้าดูเครียดและเป็นกังวล นิวท์พยายามจ้องเข้าไปในดวงตาโทมัสเพื่อบอกเป็นนัยน์ว่า 'ฉันเป็นกำลังใจให้นายอยู่นะ' หลังจากนั้นนิวท์ก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับท้องทุ่ง เขาวงกต และสิ่งที่อยู่ภายในเขาวงกตที่พวกเขาเรียกมันว่า 'กริฟเวอร์' ให้โทมัสฟัง
 

วันรุ่งขึ้น
     "นิวท์" มินโฮเรียกนิวท์ที่ยังไม่ตื่นด้วยเสียงเบาเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน แต่ดูเหมือนนิวท์ยังไม่รู้สึกตัว มินโฮจึงเรียกนิวท์อีกหลายรอบ นิวท์ก็ยังไม่รู้สึกตัว
     "ขี้เซาจริงๆ" มินโฮรู้สึกว่าผู้ชายที่นอนอยู่ตรงหน้านั้นน่าเอ็นดูน่าทะนุถนอมเพราะด้วยร่างกายที่ผอมบางทำให้ผู้ชายคนนี้ดูน่ารักเป็นพิเศษ
     แต่แล้วมินโฮก็สังเกตเห็นว่านิวท์กำลังนอนกลั้นยิ้ม มินโฮรู้ได้ทันทีเลยว่าโดนแกล้งซะแล้ว
      "ลุกขึ้นมาเลยไม่ต้องมาทำเนียน" มินโฮเรียกนิวท์เสียงแข็งและเขย่าตัวนิวท์แรงๆ เพราะรู้ว่านิวท์กำลังหาเรื่องแกล้งเขาอยู่แน่ๆ 
     "อ๊ะ อ๊ะ ลุกก็ได้ ไม่เห็นต้องทำร้ายร่างกายกันเลย ชิ" นิวท์บ่นพร้อมจับหัวไหล่ตัวเองที่โดนมินโฮบีบเมื่อกี้
     "เมื่อวานฉันเห็นนายไปนั่งคุยกับเด็กใหม่อยู่ตั้งนาน คุยเรื่องอะไรกันหรอ" มินโฮถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้เต็มที่ จนนิวท์อดขำกับท่าทางอยากรู้ของมินโฮไม่ได้
     "ก็แค่เล่าเรื่องเกี่ยวกับท้องทุ่งให้เจ้านั่นฟัง ทำไม หึงหรอ" นิวท์นึกสนุกเลยแกล้งมินโฮเล่นๆกะว่าจะแหย่มินโฮเล่นสักหน่อย แต่พอถามออกไปนิวท์เห็นมินโฮชะงักไปแป็ปนึง ก่อนจะตอบ
     "หึงบ้าหึงบออะไร นายเป็นผู้ชายนะเว้ย" มินโฮรู้สึกว่าตัวเองหน้าเสียที่โดนจับความรู้สึกได้เลยทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน 
     "โหย ก็แค่ล้อเล่นนิดเดียวไม่เห็นต้องโมโหเลย" นิวท์เบ้ปากใส่มินโฮ
     "ฉันไปดีกว่าใกล้เวลาประตูเปิดละ" มินโฮตัดบทแล้วทำท่าจะเดินออกไป แล้วก็ได้ยินเสียงของนิวท์เรียกเอาไว้ทำให้ต้องหันกลับมามอง
     "เดี๋ยว!" 
     "หือ มีอะไร"
     "ระวังตัวด้วยนะ"
     "อะ อื้อ"
     มินโฮรีบเดินออกมาเพราะไม่อยากให้นิวท์เห็นว่าเขาเขินขนาดไหน แม้มินโฮจะได้ยินคำนี้มาบ่อยแต่พอได้ยินจากปากของนิวท์ทีไรเขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ทุกที เพราะมันทำให้เขารู้ว่านิวท์เป็นห่วงเขา