In the memory - ความทรงจำที่หายไป

ลำดับตอนที่ #2 : "เรื่อง"

เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นหินอ่อนเร็วๆ ก้องไปทั่วโถงทางเดินที่วังเวงไร้ผู้คน ร่างโปรงบางเดินเกือบจะเป็นวิ่ง ผมสีครามอ่อนๆ ที่ถูกปล่อยยาวจนถึงเอวคอดสะบัดพลิ้วตามความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ของเจ้าของ ดูเหมือนเจ้าตัวจะรีบเร่งเป็นอย่างมาก จึงไม่ได้สังเกตร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์เขียวเข้มที่กำลังเดินออกมาจากห้องโถงใหญ่

“โครม” แรงกระแทกทำให้ร่างบางกระเด็นลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่กับพื้นเย็นเฉียบ ส่วนร่างใหญ่นั้นไม่ได้สะดุ้งสะเทือนอะไรไปกับเธอด้วยเลย

“ท่านพี่” เจ้าของร่างโปร่งบางเบิกตากว้างอย่างดีใจ กว่านางจะรู้ตัวอีกทีก็อยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มร่างใหญ่เสียแล้ว

“กลับมาแล้ว...ชาร์เมเลีย” เสียงทุ้มดังกังวานไปทั่วโถงทางเดิน “พี่คิดถึงเจ้าเหลือเกิน”

“ข้าก็คิดถึงท่านพี่ แต่ปล่อยข้าก่อน...ข้าหายใจไม่ออก” เสียงอู้อี้จากร่างบางที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นเต็มเสียง “พี่ไปแค่ไม่กี่ปีเจ้าโตขึ้นเยอะนะเนี่ย”

ใช่...เจ้าหญิงรัชทายาทชาร์เมเลีย น้องสาวของเขา งดงามขึ้นมาก ร่างโปร่งบางที่อยู่ในอาภรณ์ยาว สีเดียวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน ดูผุดผ่องอวบอิ่ม ดวงตาที่เมื่อตอนเด็กเขาชอบนักชอบหนาเพราะ เหมือนลูกแก้วสีฟ้าใส บัดนี้มีร่องรอยแห่งความสุขุมมากขึ้น...รู้จักโลกมากขึ้น

“ท่านพี่ก็ผอมลงไป...ฝึกหนักมากเลยเหรอ” เสียงใสซักเขาอย่างกระตือรือร้น ทำไมเขาจะไม่รู้ ก็น้องสาวที่น่ารักของเขาอยากไปฝึกทหารแบบ เขาบ้างน่ะสิ...ดีนะที่ในโบราณราชประเพณี ของอาณาจักรฮิลเดอร์การ์ด มีข้อห้ามบัญญัติไว้ ไม่เช่นนั้นนางคงตามเขาไปอยู่ชายแดน ตั้งแต่สามปีที่แล้ว

“ไม่หรอก...ว่าแต่เจ้าจะรีบร้อนไปไหน” เขาลูบศีรษะที่ปรกคลุมไปด้วยเส้นผมหนานุ่มราวกับเส้นไหมอย่างเอ็นดู

“ข้าจะไปหาท่านพ่อน่ะ ท่านพี่กลับมาก็ดีแล้วไปเป็นเพื่อนข้าหน่อย ข้ามีเรื่องที่ต้องคุยกับท่านพ่อ” คนตัวเล็กรวบรัด รีบกอดแขนคนตัวใหญ่ที่ทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก และลากเขาเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ก่อนที่เขาจะมีโอกาสได้เอ่ยปฏิเสธ

เขาว่าแล้วเชียว...“เรื่อง” ของนางก็คงไม่พ้นอยากทำนู่นทำนี่ในสิ่งที่ผู้หญิง...ไม่สิ คนสติดีๆ เค้าไม่ทำกัน เขาจำได้แม่นเชียวหละ ครั้งหนึ่งน้องสาวตัวดี เกิดอยากเลี้ยงมังกรไฟของอาณาจักรเอนแชน ไทร์ ทั้งๆที่เจ้าตัวก็รู้อยู่ว่า อาณาจักรฮิลเดอร์การ์ดของพวกเขาเป็นอาณาจักรธาตุลม เลี้ยงมังกรไฟ ไม่ได้

“เรื่อง” คราวนี้ดูจะธรรมดากว่าครั้งก่อนๆ ในความคิดของเขา ชาร์เมเลียต้องการจะไปเรียนเวทย์เพิ่มเติมที่ อาณาจักรฟราเซียร์ อาณาจักรแห่งน้ำ ซึ่งก็ดูไม่มีเหตุอันใดที่น่าจะขัดใจนาง นอกจากว่า ตอนนี้อาณาจักรนั้นกำลังมีสงครามกับอาณาจักรโครเทียน อาณาจักรแห่งพสุธา

“กาบรานธ์ พี่ต้องช่วยพูดให้ข้านะ ข้าอยากเรียนเวทย์เพิ่ม...นะท่านพี่” เสียงใสๆที่เอ่ยชื่อเขาทำให้เขาสะดุ้งสุดตัวแล้วหันไปยิ้มแหยๆ ให้ท่านจ้าวไซฟาผู้เป็นบิดาซึ่งก็อยู่ในสถานการณ์เดียวกับเขาไม่มีผิด 

“เจ้าแค่อยากเรียนเวทย์เพิ่มใช่ไหมชาร์” เสียงเรียบของจ้าวไซฟาบิดาของทั้งสองเอ่ยขึ้น “งั้นมานี่สิ”แล้วพ่อลูกทั้งสองก็กระซิบกระซาบกันอยู่พักใหญ่ ซึ่งดูจะเป็นเรื่องดีที่ท่านจ้าวไซฟา มีความคิดมาเบี่ยงเบนความสนใจของชาร์เมเลีย ถ้า...สองคนนั้นจะไม่มองเขาแบบแปลกๆ แบบที่ทำให้เขารู้สึกว่า “เรื่อง” มันต้องลอยมาหาเขาแน่ๆ...และสังหรณ์ของเขาก็เป็นจริงเสียด้วย

“ได้...ชาร์เมเลียพ่อ จะให้เจ้าไปเรียนที่เคซัค โรงเรียนแห่งมนตรา แต่เจ้าต้องทำให้พี่เขาไปกับเจ้าให้ได้เข้าใจไหมลูกรัก” และแล้ว “เรื่อง” ก็หล่นปุลงมาบนหัวยุ่งๆ ของเขาจนได้...และมันคงจะไม่ลำบากเขานักหรอกที่จะไปเรียนเป็นเพื่อนน้อง ถ้า...เขาไม่ได้เป็นโรค กลัวเวทย์มนตร์ขึ้นสมอง!!!