[khunwoo]Us Against The World

ลำดับตอนที่ #3 : Things out of reach part.2

Chapter 1: Things out of reach part 2

"เด็กๆไม่สนใจเราเลยเนอะ พี่คุณ"เสียงหวานดังเข้ามาในหูเหมือนดังสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ...เขายิ้มแล้วพยักหน้าเห็นด้วย

'คิดแบบนั้นเหมือนกัน อูยองอ่า...' มันเป็นสิ่งแรกที่เขาคิดแต่ก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะแค่ได้ยินเสียง หัวใจของเขาก็เต้นรัวจนลืมคำพูดที่จะพูดออกมา

เขาต้องทำหน้าแปลกๆอยู่แน่ๆ เพราะรู้สึกว่าเด็กหนุ่มผมบลอนด์กำลังหัวเราะเบาๆ เสียงน่ารักนั้นส่ง

ความรู้สึกอ่อนโยน แผดเผาจิตวิญญาณของเขา ทำให้ตัวเขารู้สึกถึงความใจดีตลอด 2ปีตลอดมา หัวใจของเขาเต้นรัว เขาคิดว่ามันจะระเบิดซะแล้ว มันเจ็บ แต่รู้สึกดี...ดีมากๆ...

"มีอะไรผิดปกติรึเปล่าครับ พี่คุณ" อูยองถามอย่างขี้เล่น

นิชคุณพยายามทำใจให้สงบที่สุดเท่าที่เขาสามารถจัดการได้ "ไม่ต้องสนใจหรอก อูยอง... พี่แค่มีเรื่องต้องคิดเล็กน้อยเท่านั้น" เขาบอกพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

เขาไม่สามารถปกปิดเด็กหนุ่มได้เลย เด็กหนุ่มมักจะอ่านความคิดของเขาออกเสมอ

“มีอะไรต้องคิดหรอฮะ พี่คุณ? หรืองานใกล้ถึงกำหนดส่งแล้วแต่พี่ยังทำไม่เสร็จ? อูยองถามอีกครั้ง

เพียงว่าคราวนี้ เสียงของเขากังวลเล็กน้อย

นิชคุณยิ้มเล็กๆ แม้อูยองจะยุ่งแค่ไหนก็สามารถจำอะไรเกี่ยวกับชีวิตที่แสนน่าเบื่อของเขาได้ มันไม่ได้ว่างาน

ของเขาไม่สำคัญสำหรับเขา แต่ความจริงที่ว่าอูยองจำเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นที่น่าแปลกใจ นิชคุณไม่สามารถ

แม้แต่จะจำตอนที่เขาพูดคุยเกี่ยวกับมัน

อ่า....มันทำให้เขาใจเต้นแรงอีกครั้ง

“ ไม่มีอะไรหรอก งานที่จะต้องส่งเสร็จไปแล้วแต่ตอนนี้กำลังเริ่มงานชิ้นใหม่อยู่นะ” นิชคุณตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะตัวของเขา

เด็กผมบลอนด์ขมวดคิ้วอย่างสับสน “แล้วเพราะอะไรล่ะฮะ ถึงทำให้พี่คุณเครียดล่ะฮะ” ดวงตาสีดำจ้องมองลึกลงไปในตาสีน้ำตาลของเขา

นิชคุณชอบอูยอง ... ความรู้สึกในแบบชายหนุ่มอายุ 25 ปีไม่ใช่แบบเด็กอายุ 18 ปี

“พี่มักจะสับสนในช่วงเวลานี้  ของวันนี้....” นิชคุณตอบอย่างตรงไปตรงมา รอยยิ้มแฝงปรากฏบนใบหน้าเขา

มันเป็นความจริง ส่วนหนึ่งของความจริงแน่นอน เมื่อซังฮยอนมาเล่นกับเมสันหรือบางครั้งเมื่อเขาได้พาลูกชายของเขาไปที่บ้านของเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา มันจะเกิดขึ้นเสมอ หลังจากอาทิตย์ตก  ย้อมเมืองด้วยโทนสีอบอุ่นที่สร้างฉากที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่จะพูดความลับทั้งหมดที่มีได้ มันเป็นช่วงเวลาเขาได้พบกัน หัวใจของนิชคุณดูเหมือนหยุดเต้นและในเวลาเดียวกันดูเหมือนว่ามันจะทะลุออกมา...

เพียงแค่ชั่วพริบตาที่ในดวงตาคู่ดำนั้นแสดงความรู้สึกเดียวกับเขาออกมา...

นั่นคือสิ่งที่ทำให้นิชคุณสับสน เพียงแค่การปรากฏตัวของอูยองทุกสิ่งที่ดูเหมือนว่าจะสลายกลับกลายเป็น ... ไม่เป็นไร

“อืมมม” อูยองพึมพำพร้อมกับลมเย็นที่พัดเร็วขึ้นเล็กน้อยทำให้ผมปริ้วเล็กน้อยทำให้อูยองน่ารักมากยิ่งขึ้นจากสิ่งที่เขามีอยู่แล้ว “คือ พี่คุณ แน่ใจนะว่ารู้วิธีการใช้คำ...”

เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เด็กหนุ่มพูดหมายความตามนั้นหรือมีอะไรมากกว่านั้น เขาไม่อาจรู้ว่าเด็กหนุ่มเข้าใจสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อกี้...แต่สิ่งที่ทำให้เขาสามารถมั่นใจคือมีรอยยิ้มโค้งบนริมฝีปากน่ารัก ที่ซ่อนบางสิ่งบางอย่างไว้ สิ่งที่นิชคุณอาจตีความผิดหรือไม่อาจตีความได้ แต่ในรอยยิ้มที่เห็นได้ชัดว่าเป็นความตั้งใจแอบซ่อนความอันตรายไว้ในยิ้มอ่อนโยนเช่นเดียวกับของเขา

‘อูด้ง เร็วๆฮะ’ เสียงตะโกนมาแต่ไกลดังขึ้น นิชคุณเห็นเด็กน้อย 2 คนยืนอยู่อีกฟากกำลังโบกมือให้เด็กหนุ่มผมบลอนด์

อูยองเพียงถอนหายใจและกรอกตา ไม่ได้กังวลท่าที่จะหันไปมองพวกเขา “ผมต้องไปแล้วล่ะฮะ พี่คุณ ชานและจุนโฮรออยู่ และผมไม่ต้องการให้พี่คุณมีปัญหากับเพื่อนบ้านเพราะผมด้วย” อูยองพูดด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มบนแก้มอูมของเขา

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลหรอกน่า อูยอง ” นิชคุณบอกด้วยความอ่อนโยนแบบฉบับของเขา

“ครับ ผมจะจะกลับมาส่งเมสันพร้อมซังฮยอน 2 ทุ่มนะฮะ โอเคนะ?” เด็กหนุ่มผมบลอนด์ถามด้วยตากลมสีดำประกาย

“ตกลง” เขาบอกด้วยน้ำเสียงขบขันเล็กน้อย

“แล้วเจอกันฮะ พี่คุณ” อูยองบอกลาเขา นิชคุณยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อยให้อูยอง พร้อมฟังอย่างตั้งใจ มองไปที่แก้มนุ่มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ เขามองตามเด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่เดินหันหลัง ขณะที่ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ ลาลับขอบฟ้า  เป็นภาพที่ดูสวยงาม...

เสียงถอนหายใจหนักออกมาจากริมฝีปากของเด็กหนุ่มที่อยู่อีกด้านหนึ่งของถนน เขาโบกมือของเบา ๆ ให้อูยองในขณะที่เขามองดูอูยองเดินเคียงข้างกับบรรดาเด็กชายสองคน จนกระทั่งพ้นจากสายตาของเขา  

เขารู้ว่าเขาไม่ควรรู้สึกเช่นนี้สำหรับอูยอง.... ไม่ควรจริงๆ

แต่ไม่สามารถหลุดพ้นได้...นิชคุณเข้าใจดี....