คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ ๗
๐๗
ผม ไอ้โฟล์ค น้องเมเปิ้ล พวกเราสามคนอยู่ในร้านอาหารอิตาเลี่ยนครับ บรรยากาศก็โรแมนติกดี แหมะสำหรับคู่รักสองคน...
ในร้านมีเก้าอี้เป็นตัวยาว พนักพิงติดกับเก้าอี้ของโต๊ะตัวอื่นๆ ฝั่งหนึ่งก็นั่งแบบสบายๆก็ได้ถึงสามคน แต่เรามากันแค่สามคน จะให้นั่งกันในตัวเดียวก็ออกจะแปลกไปหน่อย นั่นแหละครับ ผมนั่งตรงห้ามไอ้โฟล์ค โดยมีน้องเมเปิ้ลนั่งข้างๆมัน
“โฟล์คเล่าว่าพี่การ์ดเป็นคนบอกให้ใส่เหล็กสีนี้จริงๆหรอคะเนี๊ย!” น้องเมเปิ้ล ผมขอเรียกสั้นๆว่าเปิ้ลและกัน น้องเปิ้ลชวนผมคุย
แต่สิ่งที่ผมตอบกลับไปก็มีเพียงแค่ยิ้มแหยๆเท่านั้น ไม่รู้เธอจะไม่ชอบผมรึเปล่า ก็แหม เล่นเอาซะแฟนเธอกลายเป็นไอ้ตุ๊ดเด็ก ฮ่าๆๆ
“พี่สุดยอดมากเลยนะคะ ฮิฮิ” เธอขำเบาๆเผยให้เห็นเหล็กดัดฟันที่ผมไม่ได้สังเกต มันสีใกล้เคียงกับของไอ้โฟล์คเลยอ่ะดิ มองผ่านๆก็สีเดียวกันนั่นแหละ กลายเป็นว่าเป็นการใส่คู่กัน
แล้วผมก็ทำได้แค่ยิ้มแหยๆเหมือนเดิม สายตาก็เหล่ไปมองไอ้โฟล์คที่นั่งมองออกไปนอกกระจกร้านอย่างเหม่อๆ หูมันทั้งสองข้างก็มีหูฟังเสียบอยู่
“โฟล์ค มาถ่ายรูปกับเปิ้ลหน่อยสิ” น้องเปิ้ลพูดขึ้นหลังจากที่พนักงานเพิ่งจะยกอาหารกลิ่นหอมๆมาเสิร์ฟ “โฟล์ค...” เธอเอ่ยเรียกมันอีกครั้ง หลังจากที่ไอ้หล่อโรคจิตแฟนเธอยังคงเหม่อต่อไป แม่งแอ็กซ์รึไง
“โฟล์ค!” คราวนี้เธอดึงหูฟังมันออกแล้วตะโกนใส่ มันก็เลยหันมามองหน้าแฟนมันเรียบ แล้วก็ยิ้มบางๆ
“ครับ?”
“ถ่ายรูปกับเปิ้ลหน่อย เราไม่ค่อยมีรูปคู่กันเลย” เธอเอ่ยเสียงแจ้ว แล้วคว้าไอโฟนจากบนโต๊ะขึ้นมายื่นให้ผม “รบกวนหน่อยได้ไหมคะ”
ผมรับมาแต่โดยดี เปิ้ลหันมายิ้มโชว์เหล็กให้กล้อง กับไอ้โฟล์คที่แค่ยิ้มบางๆ
“โฟล์ค ยิ้มหน่อยสิ” เธอหันไปเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างจิ้มไปที่แก้มคนข้างๆ แล้วยกขึ้นจนริมฝีปากยกขึ้นตาม โชว์ให้เห็นสีเหล็กแป๋นๆ “เปิ้ลอยากให้เห็นเหล็กอ่าาาา... พี่การ์ด ถ่ายเลยคะ” พูดเสร็จเธอก็หันมายิ้มตาหยี แต่ก็น่ารักไม่เปลี่ยน ทั้งๆที่มือยังคงอยู่ที่แก้มมัน...
ร... รู้สึกอึดอัดแปลกๆ แต่อย่างน้อยผมก็ยังเป็นก้างที่มีประโยชน์
ผมนั่งถ่ายรูปให้คู่รักข้างหน้าจนมั่นใจว่าจานอาหารข้างหน้ามันน่าจะเย็นไปแล้ว แต่เอาเถอะ ผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากมาย
“ขอบคุณนะคะพี่การ์ด มื้อนี้เดี๋ยวเปิ้ลเลี้ยงเองนะ” เปิ้ลหยิบไอโฟนที่ผมยื่นให้หลังจากที่เธอพอใจ ก่อนจะยิ้มหวานส่งมา แต่จะให้ผู้หญิงเลี้ยงก็เรียกผมว่ากระเทยเลยเหอะครับ
“ไม่เป็นไรครับ” ผมยิ้มให้ แล้วอีกอย่าง...คนที่บอกจะเลี้ยงผมนั่นมันคนข้างๆน้องเขาตางหาก
“เอาน่า นะ” เธอยิ้มสดใสก่อนจะเอียงคอให้ผมอย่างน่ารักน่าเอ็นดู
“เดี๋ยวเราจ่ายเองเปิ้ล” ไอ้โฟล์คที่ตั้งแต่เหยียบร้านยังไม่ยอมปริปากพูดออกมา
“ง๊า เปิ้ลบอกให้โฟล์คแทนตัวเองว่าโฟล์คไง ไหนลองพูดใหม่ซิ” เธอเอียงคออีกครั้งก่อนจะยื่นนิ้วเรียวๆไปจิ้มแก้มไอ้โฟล์คเล่น
ทำไมผมรู้สึกตัวค่อยๆลีบเล็กลงพร้อมปล่อยหมอกดำๆออกมาปกคลุมตัวเลยวะ
“....กินก่อนดีกว่า เราว่ามันเย็นหมดแล้ว” ไอ้โฟล์คก็พยายามเลี่ยง
“โฟล์คอ่า... เป็นแบบนี้อีกและ แค่นี้เอง ทำไม่ให้ไม่ได้หรอ” เหมือนเปิ้ลจะเริ่มน้อยใจและ เป็นไรของมึงอีกละไอ้เหี้ย อย่าเข้าใจผิดนะ ผมด่าไอ้ฟัค ไม่ใช่น้องเขา
“เฮ้อ...” สาวสวยข้างหน้าผมกำลังถอนหายใจ ก่อนที่ปากจีบเล็กนั่นจะพูดอย่างงอนๆ “งั้นเปิ้ลขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนและกัน” ว่าแล้วก็ก็ลุกพรวดออกไป
“พี่โกรธรึเปล่า?” ไอ้แฟนไม่รักดีของน้องสาวคนเมื่อกี้ถามผมขึ้นมา กูจะงอนมึงทำไมเล่า ไม่ได้นัดมาเดทสองต่อสองซักหน่อย ไอ้เชี่ยนิ๊
“ไม่ตามไปง้อเธอล่ะวะ” ผมไม่ตอบคำถามมัน แต่เตือนสติให้ก่อนที่มันจะเสียผู้หญิงน่ารักๆคนหนึ่งไป
“เปิ้ลก็บอกอยู่ว่าไปห้องน้ำ”
“โถ่ ไอ้เหี้ย เขากำลังรอให้มึงไปง้อเว๊ย!” เชื่อสิว่าเปิ้ลรอมันอยู่แถวๆทางเดินไปห้องน้ำนั่นแหละ
“ง้อ?”
“เออออออออ ตามไปสิวะ”
“แต่เธอไปห้องน้ำ...ห้องน้ำหญิง อีกอย่างผมยังไม่ได้ทำให้เธอโมโหเลยนะ” โอ๊ย ทำไมมึงเป็นคนเข้าใจยากเข้าใจเย็นอะไรขนาดนี้วะไอ้ควาย แฟนมึงงอนแล้วโดนกูงาบไม่รู้ด้วยนะ
ผมนั่งมองหน้ามันเซ็งๆก่อนจะเอาซ้อมม้วนเส้นสปาร์เก็ตตี้ที่น่าจะเย็นชืดในจานมากิน อืม ผมเว่อร์ไปมั๊ง มันก็ยังอุ่นๆอยู่ สงสัยผมจะรู้สึกไปเองว่าเวลาถ่ายรูปให้พวกมัน มันนานผิดปกติ
“พี่ยังไม่ตอบผมเลย”
“ตอบเหี้ยอะไร” ผมถามทั้งที่ยังเคี้ยวไม่หมด
“เหี้ยอีกแล้ว...” มันพูดเบาๆ เหมือนจะตำหนิว่าผมพูดคำว่าเหี้ยกับมันมามากเกินไป
“เออๆ แม่งเอ๊ย มีอะไร” ผมขมวดคิ้ว ยอมๆมันไป
“พี่โกรธ...?”
“โกรธ?” ผมขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีก แล้วจ้องหน้ามัน
“ผมทำให้พี่อึดอัด...”
“โอ๊ยเหี้ย คนที่โกรธเขาเดินไปนู้นแล้วไอ้ห่า”
“ไม่โกรธ?”
“เออ” จะโกรธทำไมวะ?...
“ความจริงผมจะมาคนเดียวนะ แต่เจอเปิ้ลมารอหน้าโรงเรียน เลยพามาด้วย”
“อือ” ผมทำเป็นไม่สนใจ ไม่แคร์ เฉยๆ ทั้งๆที่ใจมันรู้สึกดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“แต่ผมก็รู้สึกผิดนะ”
“กูจะบอกอีกแค่ครั้งเดียวนะไอ้สมองทึบ คนที่เขาโกรธมึงนะ เขากำลังรอมึงง้ออยู่เว่ย รีบๆตามไปไป๊ เสียไปหาใหม่ยากนะเว่ยแบบนั้นอ่ะ”
“อือ” อ่าวไอ้นี่ บทจะง่ายก็ง่าย
พูดจบมันก็ลุกเดินออกไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับน้องเปิ้ลที่เดินมาข้างๆมันก็ดูเหมือนจะเรียบร้อยดีนะ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าสองคนนี้มันสมกันจริงๆ คนหนึ่งสวยน่ารักอย่างกับนางฟ้า ส่วนไอ้โฟล์คก็หน้าตาดี อือ แค่หน้าตาดีเฉยๆนั่นแหละครับ ให้ชมมันกูยอมตัดลิ้นทิ้งดีกว่า
ส่วนผม...ก็เป็นแค่ตัวประกอบ ที่นั่งมองนางฟ้า กับคนหน้าตาดี เดินคู่กันมา...
-------------------------------------------
“บ๊ายบายนะคะพี่การ์ด เราคงได้เจอกันอีกเนอะ” เปิ้ลยิ้มตาหยีแล้วโบกมือให้ผมรัวๆ หลังจากที่กินอะไรกันเสร็จเรียบร้อย เธอก็ขอตัวไปเรียนพิเศษแถวๆนี้
“มึงไม่คิดจะไปส่งแฟนมึงจริงดิ” ผมหันไปถามไอ้เด็กเปรตข้างๆ หลังจากที่เห็นน้องเปิ้ลเดินหายไป แม่ง กูไม่อยากยืนใกล้มึงจริงๆนะ เล่นเอาความสูงระดับมาตรฐานชายไทยกลายเป็นคนแคระไปเลย
“เหมือนจะนัดกับเพื่อนไว้แถวนี้น่ะ”
“เออ ไม่สนใจระวังหมาคาบไปแดกนะเว๊ย! นี่เตือนด้วยความหวังดี กูกลับก่อนล่ะ” ผมโบกมือลาบ้าง กรุงเทพนี่ยิ่งดึกรถยิ่งติด ไม่ไหวๆ ต้องรีบหน่อยแล้ว
“เดี๋ยวค่อยกลับดิ ผมอยากกินไอติมอ่ะ” มันว่าแล้วชี้ไปที่ร้านไอศกรีมที่อยู่ไม่ไกล
“แล้ว?”
“กินด้วยกันไหม?”
“หึ”
“เอาน่า เลี้ยงๆ รอนี่นะ”
ผมแบ้ปากใส่มันที่หันหลังไปซื้อไอศกรีม ทั้งๆที่ปากทีแรกบอกปฏิเสธแต่ก็ยังบ้าจี้ยืนรอมัน แม่ง มีแฟนสวยขนาดนี้ยังทำเมิน ไม่ยอมสนใจ ไอ้โง่เอ๊ยยยยย สวยแบบนั้นอกหักทีก็มีคนต่อคิวดามใจยาวเหยียดแหละเชื่อเถอะ ผมนี่แหละคนนึง
“อ่ะ” แป๊บเดียวมันก็โผล่มาพร้อมโคนไอศกรีมรสช็อคโกแลตกับวนิลาโคนล่ะ 10 บาท
“ไม่เอาอ่ะ กูชอบวนิลา” ผมเมินโคนไอศกรีมสีน้ำตาลที่มันยื่นให้แล้วเอื้อมมือไปคว้าวนิลาจากมืออีกข้างของมัน
“อ่าว....อันนี้ผมกินไปแล้ว” มันชี้ตรงยอดไอศกรีมที่มีรอยแหว่งหน่อยๆ อี๋… ก็ไม่บอก
“กูไม่ชอบซอร์ฟครีมรสช็อกโกแลตอ่ะ” ซอร์ฟครีมมันก็ต้องนมสดหรือวนิลาสิถึงจะอร่อย
“อ่าว แล้วอันนี้ทำไงล่ะ”
“กินเองดิ ฮ่าๆๆ” ความจริงผมก็กินได้นั่นแหละ แต่อยากแกล้งมันนิดหน่อย
“เดี๋ยวซื้อใหม่ให้ก็ได้” มันหันหลังกลับ
“เฮ๊ยไม่ต้อง!” ผมคว้าแขนมันเอาไว้ ก่อนจะ...
แผละ...
ไอศกรีมสีช็อคโกแลตนั่นล่วงลงมาใส่เสื้อนักศึกษาขาวๆของผมเต็มๆก่อนจะหล่นสู้พื้นอย่างสวยงาม แถ่นแท๊นนนน -___-
“อ...” มันอึกอักเหมือนพูดไม่ออก
“เหี้ยเอ๊ยยยย” ผมสบถเบาๆ แล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำ อยู่ใกล้มันมากๆแล้วความซวยเข้าหาจริงๆ
-------------------------------------------
“แม่ง มึงรู้มั๊ยว่ามันซักออกยากน่ะ” ผมบ่นไปทั้งๆที่ไม่ได้ซักเอง แล้วเอามือวักน้ำเข้ามาเช็ดๆเสื้อที่เคยขาว แต่ตอนนี้กลับถูกย้อมด้วยสีน้ำตาลช็อคโกแลต
“ขอโทษ...” หลังจากสิบนาทีที่เสื้อผมเลอะมันก็ได้แต่พูดคำนี้แหละ มือขาวๆของมันล้วงกระเป๋าเสื้อนักเรียนแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าสีเขียวจืดๆออกมา
ผมเมินผ้าเช็ดหน้า แล้วก้มหน้าก้มตาเช็ดๆคราบบนเสื้อ เช็ดยากเช็ดเย็นจริงๆ เช็ดจนเสื้อผมตอนนี้มันเปียกจนจะแนบหน้าท้องแล้วเนี๊ย วันนี้เสือกไม่ได้ใส่เสื้อกล้ามด้วย เซ็กซี่ชิบหายเลยกู
“เฮ๊ย...” ผมอุทานเบาๆ เมื่ออยู่ๆไอ้ผ้าเช็ดหน้าสีเขียวๆที่ถูกชุบน้ำเปียกๆก็มาลูบๆอยู่แถวๆหน้าท้อง
“นิ่งๆ” มันพูดเบาๆแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าค่อยๆบรรจงเช็ดบนเสื้อสีขาวบางๆ
ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอไปกลั้นหายใจตอนไหน ถึงไอ้โฟล์คมันจะไม่ใช่ผู้หญิงก็เถอะ แต่เอาอะไรเย็นๆมาลูบๆแถบๆสะดือ... มันก็ต้องรู้สึกอะไรมั่งแหละ ก็ผมมันมนุษย์เพศชายนะเว๊ย!
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไม่ขัดขืน กลับปล่อยให้มันเช็ดไปเงียบๆ ริมฝีปากเม้มไว้เบาๆ พอจะหลบสายตาขึ้นมาจากเสื้อก็เจอหน้าไอ้โฟล์คอยู่ใกล้ๆ สายตามันทอดมองไปที่เสื้อเปียกๆของผมอย่างตั้งใจปนสำนึกผิด...
หน้าแม่งก็ร้อนชิบหายเลย!
แล้วผมก็ได้คำตอบหลังจากมองตัวเองผ่านกระจก ที่หน้ามันร้อนเพราะมันแดงขนาดนี้ไงล่ะ!
“เช็ดไม่ออก” มันพูดเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม จนผมต้องหันหนี กลัวมันจะเห็นว่าหน้าผมมันแดงขนาดไหน... ขอบคุณไอ้ไฟสีส้มๆพี่ช่วยทำให้หน้ามันดูเหลืองขึ้นมาหน่อย... “เดี๋ยวเอากลับไปซักให้ก็ได้นะ ถ้ามันซักยากน่ะ” อ่าวเหี้ย แล้วกูจะใส่อะไรกลับ
“แล้วกูจะกลับเล่า”
“เดี๋ยวเอาเสื้อผมใส่ไปดิ แลกกัน” เวร เท่ตายห่าแหละ กางเกงนักศึกษาขายาวกับเสื้อม.ปลาย
“ไม่ต้องหรอก กูกลับแบบนี้แหละ”
“ไหนบอกซักยากไง เอามาเหอะ” พูดจบมือมันก็ไว ลามมาปลดกระดุมเสื้อผมทั้งๆที่เจ้าของยังไม่อนุญาต
“ไม่เอา!” ผมปัดมือมัน “ถ้างั้นมึงก็ต้องใส่เสื้อกูกลับเนี๊ยนะ?”
“อือ ไม่เป็นไรหรอก” มันว่าก่อนจะลามมาปลดกระดุมผมอีก ดีนะที่ห้องน้ำไม่ค่อยมีคน ไม่งั้นได้อายเขาแย่
“ไม่ต้อง! เดี๋ยวกูถอดเอง” ผมตีมือมันก่อนจะรีบปลดกระดุมตัวเองเร็วๆ รู้สึกว่าร่างกายหนาวแปลกๆเพราะถอดเสื้อออกไปท่อนบนผมก็ล่อนจ่อนไม่มีอะไรปกปิด แต่กลับกัน ที่หน้าดันร้อนฉ่า...
ผมยื่นเสื้อให้มันที่ยืนใส่เสื้อกล้ามพอดีตัวเพียงตัวเดียวเพราะถอดเสื้อรอไว้แล้ว ก่อนจะรับเสื้อมันมาใส่แล้วมองดูตัวเองในกระจก...
ตลกชิบหาย... เสื้อม.ปลายกับกางเกงมหา’ลัยมันไม่เข้ากันจริงๆนั่นแหละ เปลี่ยนใจเอากลับมายังทันไหมวะเนี๊ย
ผมก้มลงมองอักษรสีแดงชื่อย่อโรงเรียนที่ปักอยู่ตรงอกขวาของเสื้อนักเรียนพร้อมด้วยเลขห้าหลักข้างล่าง แล้วเบือนสายตาไปมองได้เจ้าของก็เห็นว่ามันกำลังพับแขนเสื้ออยู่
ดูมันสิ เสื้อมหาลัยของผมกับกางเกงนักเรียนขาสั้นสีน้ำเงินของมันก็ยังเข้ากันได้นะ แต่ผมแม่งเหมือนคนบ้า
“ซักเสร็จจะเอาไปให้นะ” มันยิ้มบางๆ
“อุบาทว่ะ” ผมว่าเมื่อมองสภาพตัวเองในกระจก ดีนะที่หล่อเลยช่วยกู้ภาพลักษณ์ให้ดีขึ้นมาหน่อย
“ฮะๆ” หัวเราะอีกนะ เพราะมึงนั่นแหละ
“กูว่ามันยุ่งยากว่ะ เอาเสื้อกูคืนมาเหอะ” ผมว่าแล้วปลดกระดุมเสื้อนักเรียนที่ใส่อยู่อีกครั้ง
“......เอ้า นี่” มันดึงเสื้อแขนยาวกันหนาวสีเทาออกมาจากระเป๋านักเรียน “ใส่ทับไปดิ...”
“ความจริงมึงเอาตัวนี้ออกมาแต่แรกแล้วให้กูใส่ทับกลับยังง่ายกว่าอีก” ผมบ่นหงุงหงิงแล้วใส่ไอ้เสื้อแขนยาวแบบสวมนั่นทับเสื้อนักเรียน เออ ค่อยเป็นดูผู้เป็นคนหน่อย
“หืม? งั้นเปลี่ยนกลับไหม?”
“พอเถอะ!”
“ฮ่าๆๆ”
“หึ... กูกลับและ” ผมว่าหลังจากเช็คสภาพตัวเองในกระจกเรียบร้อยหันหลังจะเดินออก
“........หน้าพี่ดูแดงๆนะ” แต่ไอ้เสียงที่ตามหลังมานั่นทำผมชะงักกึก ความรู้สึกนี่พุ่งปรี๊ด....
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
#แก้กับรีไรท์อีกรอบค่า
ความคิดเห็น