คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ ๓
๐๓
ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายกว่าๆ ผมนั่งอ่านการ์ตูนไปเรื่อย มันว่างครับ บ้านผมมันจะสงบสุขมาก ถ้าเฮียไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นคงเกิดสงครามขนาดย่อมๆของผมกับเฮียขึ้นทุกๆครึ่งชั่วโมง ถึงจะห่างกับตั้ง 9 ปี แต่ก็เหมือนเพื่อนเล่นนั่นแหละ
“ม๊า การ์ดไปหาเฮียนะ อยากขูดหินปูนด้วย” ผมตัดสินใจวางหนังสือก่อนจะเดินไปหาม๊า ที่นั่งดูละครหลังข่าวที่เอามาฉายให้ดูซ้ำๆ
“อ่าว แล้วตอนเย็นเราจะกลับมาไหมน่ะ? กลับมาอยู่บ้านแป๊บเดียวเอง ยังไม่หายคิดถึงเลย” ม๊าพูดน้ำเสียงติดงอน
“น่าาาาา คืนนี้การ์ดจะกลับมานอนบ้านและกันครับ” ผมเข้าไปกอดม๊าหลวมๆแล้วเอาหัวพิงไว้กับไหล่
“อ๊า จริงสิ" ม้ายิ้มแก้มปริ “จะไปก็อย่าก่อกวนนะรู้ไหม” ม๊าว่า ก่อนจะละเลงผมผมเล่น
“การ์ดปี 1 แล้วนะม๊า” ผมแบะปากพลางค้อนใส่ม้าที่นั่งขำๆ แล้วเดินไปหยิบกุญแจรถ
“ไปแล้วนะม๊า เอาของฝากอะไรป่าว?” ผมหันไปถามม๊าที่เดินออกมาส่งหน้าประตูบ้าน
“ไม่ล่ะ ขับรถดีๆแล้วกัน”
“คร๊าบบบบบบ” ผมลากเสียงยาว ก่อนจะกดปลดล็อคเจ้า BMW Z4 สีแดง ที่ป๊าซื้อให้เป็นของขวัญอายุครบ 17 ไม่ค่อยได้แตะมันเท่าไรหรอก ส่วนใหญ่ก็จะจอดทิ้งไว้ที่บ้านนี่แหละ นี่ไม่ได้ขับมันมาครึ่งปีแล้วมั๊ง กรุงเทพรถติดจะตาย ผมว่าผมเลือกนั่งรถไฟฟ้าเบียดๆยังดีกว่าขับไอ้นี่ได้นาทีละคืบบนท้องถนน
แต่อะไรบางอย่างในรถก็ทำให้ผมชะงัก... ร่มพับคันเล็กๆสีชมพูอ่อนวางอยู่บนเบาะข้างคนขับ
ของแฟนเก่าผมเอง...
มิว... แฟนคนที่ 2 คนล่าสุดในชีวิต...
จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่ผมขับมันเป็นวันฝนตกปลอยๆ มิวพกมันมาด้วย.... สงสัยจะลืมไว้ล่ะมั๊ง
แล้วหลังจากนั้น 1 เดือน เรา...ก็เลิกกัน...
ผมเอื้อมมือไปหยิบแล้วมองนิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้ววางมันไว้ในตะกร้าใส่ร่มข้างๆรถ…
-------------------------------------------
ไอ้แดงถูกจอดเทียบฟุตบาทอย่างเรียบร้อย ก่อนผมจะก้าวขาเดินฉับๆเข้าไปใน Good smile clinic พอพี่พนักงานเคาท์เตอร์เห็นก็ยิ้มทักทายทันที
“มาหาพี่หมอหรอคะน้องการ์ด” เธอยิ้มกว้างโชว์รีเทนเนอร์สีส้มกับฟันสะท้อนแสง
“ครับ คิดว่าจะขัดหินปูน อ่า...เคลือบฟันด้วยก็ได้”
“รีบไหมคะ” เธอกระซิบถาม
“ไม่หรอกครับ” ผมยิ้มกลับ แล้วรับบัตรคิว เดินไปเลือกหนังสืออ่านรอ แล้วเลือกที่นั่งเป็นโต๊ะเล็กๆที่มีเก้าอี้สองที่ติดกระจกคลินิก
อีกประมาณสองสามคิวก็จะถึงผมแล้ว ผมยักคิ้วให้เฮียนิดหน่อยตอนที่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเปิดประตูเดินออกมาจากห้อง แล้วหันมาสนใจกับขายหัวเราะต่อ
แต่เดี๋ยวนะ... ไอ้เด็กเสื้อฟ้าเมื่อกี้...
ผมหันกลับไปมองทางเดิมอีกรอบ ก่อนจะเจอกับไอ้เด็กนั่น.....
โลกครับ..... มึงจะกลมไปไหน
วันนี้มันใส่เสื้อคอวีสีฟ้าอ่อนๆ ส่วนรายละเอียดที่เหลือก็ยังเหมือนเดิม กางเกงนักเรียนกับแตะสีดำ มือสองข้างถือโทรศัพท์รุ่นคุณยาย nokia 3310...
เออ นอกจากไอ้ห่านี่มันจะโรคจิต แม่ง...ยังอินดี้ขั้นสุดยอดเลยล่ะเว่ย!!
คงจะรู้ว่ามีคนมองมั๊ง มันเลยเงยหน้าขึ้นมาปุ๊ปก็สบตากับผม ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วยัดโนเกียใส่กระเป๋าเดินมาหาผม
“บังเอิญจัง” มันพูดหน้ามึนๆ เสียงเรียบๆเหมือนคนยังไม่ตื่นดี ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้นั่งตรงข้ามผม แล้วทิ้งตัวลง “มาทำอะไรอ่ะ”
“ศัลยกรรมมั๊ง” มาคลินิกทันตกรรม ก็ต้องทำฟันสิวะ
“จะต่อกระดูกหรอ” มันใช้สายตาเหลือบมองก่อนพูดด้วยนะ!
“ไอ้ฟัค!” ผมกัดฟันด่า กันคนอื่นได้ยิน กูจะต่อไปทำไม นี่ความสูงมาตรฐานชายไทยเว่ย! สูงกว่าไม่กี่เซนอย่ามาผยอง!
“โฟล์ค” มันแก้ชื่อตัวเองเสียงเนือย
ผมไม่พูดอะไร แค่ก้มลงอ่านการ์ตูนต่อ ทำเหมือนมันเป็นอากาศธาตุที่มองไม่เห็น ผมเกลียดไอ้เด็กเวรนี่จริงๆ
“พี่คิดออกยัง” มันคงหมายถึงเรื่องชดใช้อะไรนั่น ช่วงนี้ผมก็ยุ่งๆเลยลืมไปเลย
“ยัง แต่ไม่ต้องห่วง กูไม่ปล่อยมึงไปหรอก” ผมเงยหน้าขึ้นไปจ้องมันด้วยหน้านิ่งๆ แต่สายตาอาฆาต โชคดีของมึงแล้วล่ะที่มาเจอคนแค้นแล้วฝังลึก ไม่มีวันปล่อยไปหรอกจ้า
“อื้ม” มันครางรับ ก่อนจะลุกขึ้น “ไปแล้วนะ ถึงคิวพอดี”
“มึงมาเปลี่ยนยางหรอ” ผมถามเมื่อจู่ๆแผนการบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัว
“อื้อ”
“อือ” ผมครางตอบตามมันก่อนจะแสะยิ้ม เมื่อมันหันหลังเดินเข้าไป...
ผมมองมันจนปิดประตูเข้าไป ก่อนจะลุกขึ้นเอาหนังสือไปเก็บแล้วปรี่ไปนั่งที่เก้าอี้ข้างประตู
“คราวนี้เอาสีอะไรดีล่ะ” เสียงเฮียกู๊ดดังออกมาแผ่วๆจากร่องประตูที่โฟล์คมันปิดไว้ไม่ค่อยสนิท ทำให้ผมแอบเห็นสถานการณ์ข้างใน
“เหมือนเดิมก็ได้ครับ” มันลังเลนิดหน่อย ก่อนจะขึ้นไปนอนบนยูนิตทำฟัน
เข้าทางผมเลย...
“พี่เมย์ครับ” ผมเรียกพี่ผู้ช่วยที่กำลังจะเดินเข้าห้อง
“คะ” เธอหันมายิ้มให้ผม
“อ่า...คือคนที่ อยู่ข้างในนั่นเพื่อนการ์ดนะครับ”
“เอ๋..น้องโฟล์คน่ะหรอ จริงหรอคะเนี่ย” พี่เมย์ขมวดคิ้วสงสัย
“ครับ ฮ่าๆ อ่าคือ...” ผมแกล้งทำเป็นหันซ้ายขวาก่อนจะกระซิบข้างหูพี่สาวตรงหน้า “มันเป็นตุ๊ดน่ะครับ...”
“ห๊ะ!” ตามคาด ผมได้ปฏิกิริยาตอบรับอย่างที่คิดจริงๆด้วยว่ะ... ฮ่าๆๆ
“ครับ คือ อ่า มันไม่กล้าเปิดเผย ไม่กล้าบอกเอง เลยฝากให้ผมมาบอก... มันอาย”
“บ บอกอะไรคะ?”
“มันอยากดัดฟันสีชมพูน่ะครับ ชมพูแบบยิ่งแจ๊ดได้เท่าไรยิ่งดี” ผมพูดแผนการออกไปด้วยหน้าวิตกกังวล ทั้งๆที่ใจกำลังแสะยิ้ม
“จะ จริงหรอคะ” พี่เมย์ทำหน้าไม่เชื่อ
“การ์ดดูเป็นคนขี้โกหกรึไงล่ะครับ” ผมพูดหน้าเศร้า นี่น่ะ นักแถมืออาชีพเลยนะ!
“นี่ถ้าไม่ใช่น้องการ์ดพี่ไม่เชื่อเลยนะคะ” พี่เมย์หันไปมองประตูนิดๆ ผมดูเป็นคนน่าเชื่อถือจริงอ่ะ? ฮ่าๆๆ
“ครับ รบกวนบอกเฮียด้วยนะ แล้วก็อย่าบอกเสียงดังนะครับ มันขี้อายมาก”
“ค่ะ”
“ขอคุณครับที่ช่วยให้เพื่อนผมมันสมหวังซักที” ผม ซ้อนรอยยิ้มเลวๆไว้ใต้ใบหน้าปลื้มปิยินดีปรีดา~
“แล้วดัดไป เค้าจะไม่อายหนักขึ้นไปอีกหรอคะ” พี่เมย์ถามหวั่นๆ ใจพี่เค้าคงเสียดายไอ้เด็กนั่นน่าดูแหละ ฮิๆ สะใจโว๊ย!
“ไม่หรอกครับ” ผมยิ้มให้ ก่อนที่พี่เมย์จะยิ้มเจื้อนๆกลับแล้วหายเข้าไปในหลังบานประตู...
และผมก็กลับไปนั่งที่เดิม รอคอยดูผลงานช้าๆ
แหม่ สนุกจังวุ๊ย
-------------------------------------------
“ฝีมือพี่ใช่มั๊ย” เสียงเนือยๆปนหงุดหงิดของไอ้คนที่เพิ่งออกมา เรียกให้ผมที่นั่งอ่านการ์ตูนต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง
“อะไร” ผมทำตาใสเสียงซื่อ
“เนี่ย” มันพูดเรียบๆก่อนจะยีฟันโชว์ไอ้ยางสีชมพูแป๋นที่สามารถมองเห็นได้ในระยะ 500 เมตร
เชี่ยยยยยยยยยยยย ผมไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ
“โห ดัดฟันสีใหม่หรอ ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก” ผมแกล้งทำหน้าตื่นตะลึง
“เป็นพี่จริงๆด้วย” มันว่า
“อะไรมึง”
“ถ้าพี่ไม่ได้เป็นคนทำ พอเห็นก็คงขำไม่หยุดแล้วก็ด่าผมไปแล้ว” มันวิจัย มึงเป็นโคนันเวอร์ชั่นสยามประเทศรึไงวะ
แต่ก็จริงของมันนั่นแหละ ฮ่าๆๆ
“แล้วไง” ผมยิ้มแป้นใส่
“ผมต้องใส่มันไปทั้งเดือนเลยนะ”
“แล้ว?”
“เลี้ยงข้าว”
“อะไร?”
“ชดใช้ไง”
“ไม่เอา!” ช่วงนี้กำลังช็อต เกิดอยากแก้แค้นเรื่องที่สั่งไม่ยั้งขึ้นมา นี่ต้องอดอยากไปถึงสิ้นเดือนเลยนะ
“หรือจะหายกัน?”
“ไม่” ผมค้าน อีกครั้ง การสะใจเล็กๆน้อยๆ(?) มันไม่เพียงพอกับการที่ต้องนั่งหลังขดหลังแข็งเขียนรายงานซ่อมหรอก
“งั้นก็เลี้ยงข้าวหน่อย” มันว่ายิ้มๆ แต่คงจะพยายามไม่ให้เหล็กดัดสีแป๋นนั่นหลุดลอดออกมาจากริมฝีปาก
ผมนั่งนิ่งอยู่นาน ก่อนจะอือๆออๆไป ตามมัน เอาวะ ค่อยคิดบัญชีทีหลัง!
สรุป ฟันเฟินอะไรก็ไม่ได้ทำ แต่ต้องเดินนำไอ้เด็กเวรนี่ขึ้นรถ แต่ยังไม่ทันจะถึง มันก็ชะงักกึก
“อะไรมึง รีบๆดิ ร้อนนะเว่ย” ผมขึ้นเสียงใส่ มีใครเคยบอกไหม ว่าแดดเมืองไทยนี่มันนรกดีๆนี่เอง
“อยากลองนั่งตุ๊กๆ” มันหันมาตอบหน้านิ่ง จ้าาาาา อินดี้นักก็เชิญจ้า สงสัยจะไม่เคยขึ้น เชิญครับเชิญ
“แล้วแต่ เดี๋ยวไปเจอกันที่นั่นเลยแล้วกัน” ไม่ไปกับผมก็ดีเหมือนกัน ผมทำท่าจะเดินต่อไปหาไอ้รถสีแสบตานี่ อ่า พอมันเจอกับแดดแล้วสีมันสดดีจริงๆ -__-
“ไปด้วยกันไหม?” แต่มันก็ยังไม่ลืมจะเผื่อแผ่ความห่วงใยมายังผม
“ไม่” ผมปฏิเสธสั้นๆ แดดแรงชิพหายวายอย่างนี้น่ะนะ
“เดี๋ยวผมออกค่ารถเอง”
“บอกว่าไม่ก็ไม่ดิ”
“ให้เขาขับเร็วๆมันก็เย็น ต้องตามใจผมดิ”
“อะไร อย่าลืมนะว่ามึงก็ติดกูอยู่เหมือนกัน” ไอ้นี่ ได้คืบจะเอาศอก แกล้งนิดหน่อยชักเอาใหญ่
“มันคนละเรื่อง ไปเหอะน่า”
-------------------------------------------
แก้ + รีไรท์รอบ 2 ค่ะ #ไม่เอารอบ3แล้วนะ 5555555
ความคิดเห็น