คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
7 ธันวาคม 25XX
ผมเดินลงจากแท็กซี่ด้วยหน้าเนือยๆ ก่อนจะเปิดกระเป๋าสตางค์เก็บเงินทอนให้เรียบร้อย แล้วยัดมันใส่ในกระเป๋าเป้แฟบๆ ตอนนี้เป็นเวลา 11 โมงกว่าของวันเสาร์ ที่เป็นวันหยุดพักหัวสมองของนิสิตนักศึกษา มันอาจจะดูสายแล้วสำหรับใครหลายคน แต่สำหรับเด็กปี 1 อย่างผมและใครอีกหลายๆคน ตอนนี้แหละ กำลังหลับฝันหวานเลยละ
คิดแล้วก็เหนื่อย วันนี้เป็นวันเสาร์แท้ๆ แต่ผมกลับต้องมามหา’ลัยแต่เช้า เพราะมีนัดสอบตอนบ่ายๆ กับอาจารย์ที่หวงคาบสอน จนต้องนัดสอบนอกเวลาเรียน
หลังจากเดินหาอะไรกินแล้วก็ติวหนังสือกันนิดหน่อย รอเพียงไม่นานเวลาสอบก็มาถึง อาจารย์ประจำวิชานี้เป็นแค่หญิงสูงวัยตัวเล็กๆ แต่น่ากลัวไม่เบาในสายตาพวกผม แล้วก็เรื่องความเนี๊ยบของอาจารย์คนนี้… เป็นอันว่ารู้กันทั้งมหา’ลัย
ว่าแต่ ข้อสอบวันนี้มันไม่ได้ยากเหมือนที่คิดแฮะ นี่เพิ่งจะผ่านไปแค่ครึ่งชั่วโมง แต่ผมกลับทำมันจนเกือบเสร็จแล้ว
Ice cream Ice cream . I'll melt you down like Ice cream. Ice cream Ice cream. I'll melt you down like Ice cream~~~~.
อ่า...นั่นเพลงโปรดของผมเอง Ice cream ของฮยอนอา...
แต่นั่นดูเหมือนจะไม่ใช่ประเด็น ...ประเด็นมันอยู่ที่ต้นเหตุของเสียง มันมาจากไอโฟนในกระเป๋ากางเกงผมตางหาก!!
แน่นอนว่าผมไม่ปล่อยให้ฮยอนอาร้องเพลงนาน รีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะใช้เซนส์ล้วนๆแล้วกดๆจิ้มๆวางสายมันไป
“ของใครคะ...” น้ำเสียงแหบๆเย็นๆของอาจารย์เล่นเอาผมกลืนน้ำลายดังเฮือก มั่นใจว่าอาจารย์ต้องรู้ว่าเป็นใคร แต่ปล่อยให้คนผิดมันสารภาพผิด คงจะสาแก่ใจกว่า... ผมค่อยๆยกมือขึ้นช้าๆ รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่เคลือบคลานเข้ามาข้างหลัง ถึงจะไม่ใช้สอบไฟนอล แต่กฎของการสอบที่น่าจะรู้กันอยู่ในทั่วไปก็คือ ปิดโทรศัพท์...
ซวยแล้วไง ใครแม่งโทรมาวะ!
-------------------------------------------
ผมเดินเตร็ดแตร่แถวสยาม ด้วยหน้าที่เนือยกว่าเมื่อเช้า กับเหตุการณ์สะเทือนขวัญที่เพิ่งผ่านมา อาจารย์ไม่ได้ตัดสิทธิ์ผมหรอก ก็แค่หักคะแนนไป 5 คะแนนเท่านั้นเอง...จากเต็ม 10... แล้วคิดดูต่อให้ผมได้เต็ม คะแนนมันก็มากสุดแค่ครึ่ง
คิดแล้วก็แค้นไอ้โทรศัพท์สายนั้นไม่หาย เออ... จริงสิ ใครแม่งโทรมาวะ
เมื่อสมองคิด มือก็ล้วงไปหยิบไอโฟนอย่างอัตโนมัติ ใจผมเต้นแรงด้วยความโกรธขณะที่นิ้วค่อยๆกดเข้าไปดู
“หือ...” ผมจ้องเบอร์แปลกๆที่คุ้นๆนั้นอย่าง งงๆ ไม่เข้าใจใช่ไหม?
...เบอร์นั้นมันแทบเหมือนของผมเปี๊ยบเลยอ่ะดิ!! ต่างกันก็แค่ตัวเลขหลักที่สาม ของมันเป็น 9 และของผมเป็น 0
โรคจิต??
เอาน่า มันจะเป็นอะไรผมก็ไม่สนแล้วเว่ย! กล้าดียังไงมาทำกูเดือดร้อนฮะ นาทีนี้ขอสวดส่งวิญญาณซะหน่อย เอาให้คุ้มกับ 5 คะแนน!
รอสายไม่นาน ปลายสายก็กดรับ พร้อมกับเสียงทุ้มๆ เรียบๆ เนือยๆ
(สวัสดีครับ...)
“มึงเป็นใครวะ” ผมถามมันเสียงแข็ง
(แล้วนั่นใครครับ?) แต่คำถามที่มันให้มาเป็นคำตอบที่ได้มาทำเอาผมกัดฟันกรอด มือกำโทรศัพท์แน่นและสั่นไปหมด ไอ้นี่ระรานชาวบ้านแล้วยังมีหน้ามากวนตีนกันอีกนะ
“เวรเอ๊ย!” ผมสบถ “วันนี้กูสอบ แล้วเสือกมีสายโรคจิตจากไหนไม่รู้โทรมา กูเดือดร้อนไหมล่ะ เหี้ยเอ๊ย! ไอ้... โว๊ย!”ผมคิดคำด่าไม่ออก รู้แค่ตอนนี้โมโห โมโหมาก
(แล้วก่อนสอบ ไม่ปิดโทรศัพท์ล่ะครับ?) ..........ถ้าไม่ได้อยู่ในห้าง สัญญาเลยว่าไอ้นี่หูดับไปแล้ว
“............” ผมเลือกที่จะเงียบเพื่อข่มอารมณ์ ฟันแม่งกัดกันจนปวดแถมยังสั่นไปหมดทั้งตัวเลยแหละ
(ขอโทษนะ ผมไม่คิดว่ามันจะทำให้ใครเดือดร้อน ก็แค่... )มันเงียบไปครู่ ผมก็เงียบตามมัน รอฟังคำพูดแก้ตัวที่หวังว่าคงจะมีสาระอะไรบ้าง (ก็แค่สงสัยน่ะ ว่ามันจะมีเบอร์คนเหมือนๆกันรึเปล่า)
……..
………
จ้า.... เป็นเด็กที่ช่างสงสัยดี... ประเทศชาติต้องการคนอย่างคุณครับ
พ่อมึงเหอะ!!!! เกิดมาเพิ่งเคยเจอคนคิดอะไรแบบนี้..!
แต่เดี๋ยวนะ ทำไมรู้สึกเหมือนเสียงมันมีแอคโค่เลยวะ...
ผมหันซ้ายหันขวา ก่อนจะไปเจอเข้ากับเด็กผู้ชายคนนึง มันใส่เสื้อฮู้ดแขนยาวสีแดง กับกางเกงสีน้ำเงิน ที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นกางเกงนักเรียนโรงเรียนเอกชน พร้อมคีบแตะสีดำ ยืนคุยโทรศัพท์ผ่านหูฟังอยู่ใกล้ๆกับผม
เหมือนอะไรไม่รู้บอกผมว่าแม่งใช่....
“มึงอยู่สยามใช่มั๊ย” ผมถามหยั่งเชิง แล้วยืนมองปฏิกิริยาได้เด็กเสื้อแดงคนนั้น...
(หือ...) มันหันซ้ายหันขวา ก่อนจะมองมาที่ผม ที่จ้องมันตาเขม่ง...
พระเจ้า!!! ขอบคุณในความกลมของโลกที่ส่งมันมาอยู่ใกล้มือใกล้เท้าผม...
เด็กเวร!!!
-------------------------------------------
แก้ + รีไรท์รอบที่ 2 ค่ะ 55555555 #ไม่เอารอบสามแล้วนะ
ความคิดเห็น