ความสุขในฝัน - ความสุขในฝัน นิยาย ความสุขในฝัน : Dek-D.com - Writer

    ความสุขในฝัน

    เคยไหมอยากมีแต่โลกของความฝัน

    ผู้เข้าชมรวม

    223

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    223

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  ซึ้งกินใจ
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  24 มิ.ย. 50 / 16:33 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    เมื่อต้องตื่นขึ้นมาพบกับโลกของความจริงที่มันโหดร้ายในเมื่อไม่อยากตื่นแต่ก้ต้องตื่นในโลกแห่งความจริงจะมีอะไรที่เหมือนในโลกของความฝันบ้าง
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      วันนี้เปนอีกวันที่ต้องตื่นขึ้นมาจากความฝันแล้วมาพบโลกของความจริง
      ในเมื่อความฝันดีอยู่แล้วแล้วทามไมต้องตื่นขึ้นมา
      ในห้องที่มีฉันคนเดียว
      ในห้องที่มีเพียงเหงาและความว่างเปล่า
      และวันนี้ฉันต้องเดินทางต่อไปแม้ทางข้างหน้ามันจะไม่ยาวความโหดร้าย
      พรากเส้นทางที่ยาวไกลให้เหลือสั้นเพียงแค่ชั่ววูบ


      ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง

      "นีเบลลอกเร็วๆสิ"
      "ก้เร็วอยู่นี่ไง"
      และเสียงเด็กวุ่นวายแต่เป็นเด็กที่อยุ่ม.ปลาย
      "เบล กัสมาหา"
      "อืมๆเด๋วออกไป"
      เด็กสาวที่ชื่อเบลเมื่อเทอลอกการบ้านเสร็จก้เดินออกไปหาคนรักหรือแฟน
      "ยัยเบื้อก บอกให้หัดทำการบ้านเองยังมาลอกเพื่อนอยู่ได้"
      "ก้มันคิดไม่ออก"
      "วันนี้...ไป...กินไอติมกันไหม"
      "แค่ชวนไปกินไอติมทำไมต้องพูดติดๆขัดๆ"
      "ก้เปล่า"
      "ไปก้ไปสิ"

      ย้อนไปเมื่อ2ปีที่แล้ว

      เด็กสาวหน้าตาธรรมดาๆแต่ก้แฝงไปด้วยเสน่ห์ที่เวลาเทอยิ้มหรือทำตัวให้น่ารักเทอก้จะน่ามองมากและโชคชะตาก็พาเทอมาพบกับเด็กหนุ่มที่ดีมีพร้อมทุกอย่าง
      "นี่เบลดูผู้ชายกลุ่มนั้นสิน่ารักเป็นบ้าเลย"
      "อืมน่ารักดีแต่คงมีแฟนแล้วถ้ายังไม่มีคงคิดได้อย่างเดียวว่าเป็นเกย์"
      เด็กสาวสองคนพูดคุยกันอย่างรู้ใจแต่แล้วก้มีเรื่องเกิดขึ้น
      "น้องชื่อเบลรึเปล่า"
      "ใช่"
      "มีรุ่นพี่อยากพบ"
      "ใคร"
      "เด๋วไปก้รู้เอง"
      "ไม่ว่าง"
      "แต่เทอต้องไป"แล้วรุ่นพี่ก้เริ่มที่จะลากตัวเบลไปด้านหลังของมุมตึกที่ไม่ค่อยมีคน
      เบลจึงเริ่มร้องตะโกนและขัดขืนแต่ฝ่ายตรงข้ามมีกำลังมากว่าเทอจึงโดนดึงเข้าไปเพื่อนของเบลหนีออกไปได้จึงไปตามคนมาช่วย
      "เทอเองหรอที่เบลปี1ห้อง2หน้าตาก้ธรรมดา  เทอไปหว่านเสน่ห์แฟนฉันท่าไหนถึงได้เขาไป เทอรู้ไหมว่าฉันคบกับเค้ามาจะ3ปีแล้วแต่เทอกลับมาแย่งเค้าไปหน้าด้านๆ"
      "น้ำเน่าอะไรของแกแฟนแกคนไหมฉันยังไม่รู้เลย ท่าจะบ้ามีเรื่องแค่นี้ใชไหม"
      "เด๋วแกคิดว่าฉันพูดแค่นี้แล้วจะปล่อยแกไปนะ"

      -ผลัก-

      เบลถูกผลักลงไปนอนกับพื้นและขณะที่กำลังจะโดนตบ
      "พวกเทอจะทำอะไรหลบไป"
      เสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากด้านหลัง

      เมื่อกลุ่มพวกสิ้นคิดหลบไปเบลก้เห็นคนที่มาช่วยเทอไว้เทอแทบไม่อยากเชื่อเลยคนที่มาช่วยเทอจะเปนกลุ่มที่สาวๆอยากได้เปนแฟนมากที่สุดป๊อบฮิตในหมู่สาวๆ
      เค้ายื่นมือมาให้เบล เบลก้จับมือเค้าลุกขึ้นมา
      "เทอคนนี้ไม่ได้ไปแย่งแฟนพวกพี่หรอกแต่คงเปนแฟนพี่เองตางหากที่มาชอบเทอเพราะว่าเทอคนนี้คงจะชอบผมที่กำลังจะมาขอเทอเปนแฟนมากกว่า"
      ทุกคนต่างอึ้งและไม่คิดว่าคนหน้าตาธรรมดาๆจะมีอะไรที่ทำให้คนสุดป๊อบมาพูดแบบนี้
      "ถ้าพี่ไม่อยากให้เรื่องถึงอาจารย์พี่ก้ควรไปซะ"
      เมื่อพวกสิ้นคิดไปเบลก้กล่าวคำขอบคุณ
      "ขอบใจนะ แต่นายไม่ต้องพูดอะรไขนาดนั้นก็ได้เพราะเด๋วข่าวมันจะแพร่กระจายแล้วแฟนนายนั่นแหละจะมาว่าฉัน"
      "เบล"เพื่อนของเบลเดินเข้ามาหา
      "ไปกันเถอะ"เบลพูด
      พอเบลหันหลังเดินออกจากตึกไป
      "เด๋วฉันชอบเทอจิงๆ"
      เบลหยุดแล้วหันมามองแล้วเทอก้ค่อยๆคลายยิ้มออกมา
      "ฉันก้ชอบนายเหมือนกันคิดว่านายจะไม่พูดคำนี้ซะแล้วฉันรู้ว่านายแอบมองฉันมานานแล้วใช่ไหมหล่ะ"
      "อืม ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงชอบเทอเราคบกันนะ"
      เนื่องจากเปนการตะโกนคุยกันทุกคนจึงรอลุ้นว่าเบลจะตอบรับไหม
      เบลยิ้มและค่อยๆพยักหน้า

      -ปัจจุบัน-
      เบลนั่งเหม่อ  ทั้งๆที่ฉันมีผู้คนมากมายแต่ทามไมฉันถึงรู้สึกเหนื่อยจังหรือเปนเพราะฉันแบกทุกอย่างไว้

      "เบลไปกันเถอะ"กัสเดินมาแล้วทั้ง2คนก้เดินร้านไอติมที่แถวหน้าโรงเรียน

      เมื่อสั่งไอติมกินเบลก้รุ้สึกถึงความแปลก

      "ทามไมไม่มีคนเลยแปลก"
      เมื่อกินไอติมเสร็จไฟก้ดับ
      แล้วเพลงเบริด์เดย์ก้ก้ขึ้นมาพร้อมเค้กที่เพื่อนๆยกมา

      ความรู้สึกแปลกๆเริ่มก่อขึ้นมาในใจเหมือนกับเปนความรุ้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นในใจ
      "สุขสันต์วันเกิดนะขอให้มีความสุข"เพื่อนๆต่างเข้ามาอวยพร
      และคนสุดท้าย
      "ขอให้เทอมีความสุขมากๆนะแล้วก้ขอให้เทอรักฉันให้มากๆด้วย"กัสเดินเข้าพร้อมรอบยิ้ม

      และทุกๆวันที่ผ่านไปก้มีแต่ความสุขที่เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงวันที่ความโชคร้ายนั้นมาพรากความสุขไป
      -ที่โรงพยาบาล-
      "หนูเปนมะเร็งตับ ระยะสุดท้าย"
      "ไม่มีทางรอดแล้วหรอค่ะ"
      "เหลือเวลาแค่3เดือน"
      "3เดือน"
      เรื่องนี้ยังคงเปนความลับมาจนถึงทุกวันนี้และวันนี้คงถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องบอกทุกคน

      เช้าวันรุ่งขึ้น
      "เพื่อนๆ...คือเรามีเรื่องอยากจะบอกเปนเรื่องที่บางคนอาจจะเสียใจบางคนอาจรู้สึกเฉยๆ ทุกคนเปนเพื่อนที่ดีมากๆถึงแม้เรามีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยแต่ก้ขอให้รู้ไว้นะไม่ว่ายังไงฉันก้จะเปนเพื่อนพวกเทอ
      เสมอ ถึงวันนี้จะมีอะไรบางอย่างมาพรากให้ฉันต้องไปจากพวกเทออะไรบางอย่างที่พรากความสุขออกจากชีวิตฉันไป ฉันอาจจะได้ไปอยู่ที่มองเห็นพวกเทอแต่คงสัมผัสอะไรพวกเทอไม่ได้แต่รู้ไว้นะเมื่อไหร่ที่พวกเทอยิ้ม เมื่อไหร่ที่พวกเทอเศร้าฉันจะเศร้าเปนเพื่อนพวกเทอ ฉันรู้สึกมาตลอดว่าฉันอ้างว้างแต่พวกเทอทำให้ความรู้สึกอ้างว้างนั้นออกไปจากใจฉัน ที่จิงฉันไม่เคยอ้างว้างแต่เปนเพราะฉันเองที่ปิดกั้นตัวเองขอให้พวกเทออย่าปิดกั้นตังเองเหมือนฉันเพราะการปิดกั้นตัวเองนั้นไม่ได้ทามให้ฉันสัมผัสหรือรุ้สึกว่ามีคนที่รักฉันและห่วงใยฉันแบบที่พวกเทอทำให้มาตลอดเมื่อไหร่ที่พวกเทอยิ้มเทออาจจะลืมฉันไม่เปนไรฉันไม่ว่า แต่เมื่อไหร่ที่พวกเทอเจอปัยหา ท้อแท้ เศร้าหรือเหนื่อยล้าขอให้พวกเทอรู้ไว้ว่าพวกเทอจะมีฉันเสมอ"เบลพูดอย่างเหม่อลอย
      "เบลเทอพูดอะไร"
      "จำไว้นะ ฉันต้องไปแล้ว"
      เบลเดินออกไปในขณะที่ทุกคนเหมือนโดนมนต์สะกดภายในห้องเงียบมากมากที่สุดเท่าที่เคยอยู่ร่วมห้องกันมา
      เบลเดินไปหากัสและขอเวลาเค้า

      ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่หลังโรงเรียนกัสเดินมาพร้อมรอยิ้มตลอดทางเจ้าชายคนนี้ที่ไม่เคยทำให้เบลร้องไห้เมื่อเบลมองเจ้าชายของเค้าด้วยแววตาที่เศร้าหมองมันช่างเปนภาพที่น่าเศร้าที่สุดเทอจะต้องบอกลาคนที่เทอรักเทออาจจะทำให้เค้าเจ็บปวดแต่เทอก้ไม่สามารถจากไปทั้งๆที่ผูกมัดเค้าไว้เมื่อกัสเริ่มรู้สึกว่าเบลมองมาด้วยแววตาที่เศร้าเค้าจึงเอ่ยถาม
      "มีเรื่องอะไรอีกแฟนฉัน"
      เบลหันหน้าไปทางอื่น
      "ฉันต้องไปแล้วขอให้นายอย่ารั้งฉันไว้เลยนะเพราะจิงๆแล้วฉันก้ไม่อยากไปแต่ไม่มีอะไรที่จะหยุดมันอยู่ความโชคร้ายนั้นนำพาให้ฉันต้องไปจากทุกคนรวมทั้งนาย นายอาจจะเจ็บปวดตอนนี้แต่ฉันจะบอกนายว่าฉันไม่อยากผูกมัดนายต่อไปในอนาคตนายอาจจะมีคนที่มาทำให้ความรู้สึกเจ็บปวดนี้หายไป เมื่อไหร่ที่นายยิ้มฉันจะยิ้มไปกับนายเมื่อไหร่ที่นายร้องไห้ฉันจะคอยเช็ดน้ำตาให้แต่เทื่อไหร่ที่มีคนมาแทนฉันแล้วฉันก้จะถอยออกมาคอยดูนายอยู่ห่างๆ เมื่อไหร่ที่เค้าทำให้นายเจ็บปวดฉันจะขอแบ่งความเจ็บปวดนั้นมาเองเพราะฉันไม่อยากให้นายเจ็บปวดเพราะใครอีกนายอาจจะเจ็บเพราะฉันมากเกินพอแล้ว"

      "เทอต้องการ..."

      "เราเลิกกันเถอะ"

      กัสนิ่งอึ้งไปเบลค่อยเดินจากไปแล้ววิ่งหายไปจากสายตาของกัส

      -ในห้องเรียน-
      "นักเรียนวันนี้ครูมีข่าวจะมาบอก เบล สามชิกของห้องเราได้ทำเรื่องลาออกไปแล้ว"

      ทุกคนในห้องต่างอึ้งบางคนมีน้ำตาไหลลงมาจากตา ครุมองแล้วก้ไม่เข้าใจ
      "ขออนุญาติค่ะ ครูค่ะมีโทรศัพท์มาจากโรงพยาบาล"
      ครูเดินออกไปรับโทรศัพท์ขระนั้นเองกรอบรูปรวมของห้องก้ตกลงมาทำให้ทุกต่างตกใจและคิดถึงเบลขึ้นมาจับใจ
      ครูรีบเดินไปรีบเดินไปรับโทรศัพท์
      "ค่ะคุนเปนครูประจำชั้นของนางสาว...."
      เมื่อครูฟังจบก้เข้าใจทุกอย่างเดินเข้ามาในห้องด้วยความหนักอึ้งในความรู้สึก
      "ครูค่ะมีอะไร"
      "คือ เบลตอนนี้อยู่โรงพยาบาลในห้องไอซียู..."ครูพูดด้วยเสียงที่สั่นมากๆเหมือนกำลังกลั้นความรู้สึก
      ในใจ
      "ครูค่ะเบลเปนอะไร"
      "เบลเปนมะเร็งตับระยะสุดท้ายเทอรู้ตัวเมื่อ3เดือนที่แล้ว แล้วตอนนี้เทอมีเวลาเหลือไม่ถึง1วัน"
      ทั้งห้องตกอยู่ความเงียบ
      "พวกเราขอไปหาเบลได้ไหมค่ะ"
      ทุกคนในห้องวิ่งออกจากโรงเรียนเพื่อนที่สนิทกับเบลที่สุดกำลังวิ่งนำหน้าไปแต่เทอไปเจอกับกัสที่กำลังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมหลังจากที่เบลบอกเลิกแล้วหายไป
      "กัส"
      "..."
      "กัส นายรู้รึยังว่าเบลเปนมะเร็งระยะสุดท้ายเหลือเวลาไม่ถึงวัน"
      เหมือนมีอะไรมาทุบหัวเค้าให้ทุกอย่างหยุดนิ่ง

      -ที่โรงพยาบาล-
      ทุกคนต่างรออยู่ที่หน้าห้องไอซียู

      เมื่อหมอออกมาไม่มีใครที่จะขยับหรือเดินไปถามว่าเบลเป็นยังไง
      "คือคนไข้เหลือเวลาอีกไม่นานแล้วเข้าไปดูใจเถอะครับ หมอเสียใจด้วย"
      ตอนนี้ทุกคนที่กลั้นใจอยู่ต่างร้องไห้ออกมาไม่เหลือคราบของเด็กวัยรุ่นที่ควรจะสดใสร่าเริง
      กัสวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อดูและจดจำคนที่เค้ารักเค้าอยากพูดในสิ่งที่จะพูดก่อนที่เค้าจะไม่มีโอกาส
      เบลค่อยรู้สึกตัวเมื่อมองไปรอบๆเทอก้เห้นเพื่อนๆทุกคนรวมทั้งคนที่เทอรักเบลค่อยยิ้มให้กับทุกๆคน
      "เบลทำไมเทอไม่บอกพวกเรา เราเปนเพื่อนเทอนะเทอทำแบบนี้กับเราได้ยังไงเทอคืดว่าเราเปนอะไรเราไม่ใช่เพื่อนเทอหรอ เราไม่ใช่หรอ..."เมื่อพูดจบเพื่อนคนนั้นก้ร้องไห้ออกมา
      "เบลฉันรู้ว่าเทอเหนื่อยแต่ไม่เคยรู้เลยว่ามันจะหนักมากขนาดนี้ไม่เคยรู้เลยว่าเทอต้องทนแบกรับความโหดร้ายไว้เพียวคนเดียวฉันเชื่อแล้วว่าในโลกความฝันของเทอมันดีกว่าความจริงหลายเท่า ทั้งๆที่ตลอดมาหลายคนอิจฉาเทอ เทอมีรอยยิ้มที่สดใสใครเห็นใครก้ชอบ เทอมีแฟนที่ดี ถึงแม้เทอไม่มีพ่อแม่แต่
      เทอก้มีมรดกที่มากมายใครๆต่างคิดว่าเทอคงมีความสุขแล้วแต่ฉันรู้ว่าเทอเหนื่อยกับชีวิตที่ต้องอยู่คนเดียวจนกระทั่งกัสค่อยๆเข้ามาเติมเต็มเทอจึงมีความสุข และฉันก้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เทอต้องกลับมาแบกรับอะไรที่มันเจ็บปวดมากกว่าเดิมฉันมันเป็นเพื่อนที่แย่ที่สุด"

      "ไม่นะ.เทอ..เปนเพื่อน...ที่ดีที่..สุดแลย.นะเพื่อนทุก..คนก้ดี..กับฉัน..มาตลอด"เบลพยายามพูดให้เปนปกติมากที่สุด

      "เบลฉันจะไม่รั้งเทอ ถ้าเทอเลือกแล้วฉันก้จะไม่รั้งเทอแต่แนรู้ทางที่เทอกำลังจะไปนั้นเทอไม่ได้เปนคนเลือกแต่เทอก้ต้องไปและทางนี้ถึงมันจะทำให้ฉันเสียใจแต่ฉันก็รั้งเทอไว้ไม่ได้และฉันก้ช่วยไม่ให้เทอไปทางที่เทอเลือกไม่ได้ด้วย ใคร ใครกันที่เปนคนกำหนดหนทางนี้มาให้เทอใครที่ทำให้คนที่เปนที่รักของทุกคนต้องมาจากไปคนคนนั้นช่างโหดร้ายมากเลย..ใชไหม ฉันไม่อยากเลิกกับเทอ เทออย่าบอกเลิกฉันเลยนะ มันไม่ใช่การผูกมัด แต่มันคือกำลังใจที่ทำให้ฉันมีชีวิตอยู่แทนเทอ เพื่อเทอ ตลอดไป"กัสพูดไมพร้อมรอยยิ้ม
      "เจ้าชายของฉัน นายจะเป็นเจ้าชายของฉันตลอดไปเจ้าชายแห่งรอยยิ้มไม่ว่านานแค่ไหนรอยยิ้มของนายจะเพิ่มความสุขให้ฉัน รอยยิ้มของนายต้องสดใสส่องฟ้าเมื่อฉันมองลงมาฉันจะได้เห็นนายว่านายอยู่ตรงไหน และเมื่อไหร่ที่นายร้องไห้ความสุขของฉันก้จะหายไปและฉันก้จะหานาย...ยากนะ"เบลรวบรวมลมหายใจเฮือกสุดท้ายพูดโดยไม่ติดขัดเทอพยายามอย่างที่สุด
      "หลับตาแล้วไปพบกับโลกแห่งความฝันที่มีทุกคนที่อยู่ในใจเทอและเทอก็จะอยู่ในใจของทุกคนตลอดไป ฉันรักเทอนะ"
      กัสค่อยๆยิ้มอย่างสดใสแล้วบรรจงจูบลงที่หน้าผากเบล  เบลหลับตาลงแล้วหลุดไปสู่โลกแห่งความฝันของเทอ

      -ที่งานไว้อาลัย-
      ทุกคนมาร่วมงานกันอย่างคับคั่งเบลเปนคนสดใสรู้จักคนเยอะและทุกคนก้รักเทอ
      ภายในงานต่างมแต่ความเศร้าโศกจะมีก็แต่เจ้าชายของเบลที่ยังคงยิ้มเพื่อให้เทอมองเห้นเค้าตลอดเวลา

      เวลาผ่านไป

      จนทุกคนเรียนจบแต่จะมีวันนึงที่ทุกคนไม่ว่าจะยุ่งขนาดไหนทุกคนก้จะมารวมตัวกัน
      ถึงแม้เวลาผ่านไปทุกคนก้ไม่เคยลืมเจ้าชายที่สดใสก้ยังคงสดใสแต่คงไม่มีใครรู้ว่าเค้าสดใสแค่รอยยิ้มหรือภายในใจเค้าก้สดใสเหมือนรอยยิ้ม มีผุ้คนมากมายเข้ามาในชีวิตเค้าแต่ไม่มีใครเข้าไปถึงภายในใจเค้าได้เลย  เพื่อนๆทุกคนต่างมีแฟนและทุกคนก้จะนำพาแฟนของตัวเองมาแนะนำให้เบลรู้จักแปลว่าเบลไม่เคยหายไปจากใจของทุกคน

      "เบลฉันกำลังจะพาเทอไปเที่ยวญี่ปุ่นที่ที่เราจะไปด้วยกันไงฉันไม่เคยลืมเลยนะ"เจ้าชายเงยหน้าแล้วยิ้มอย่างสดใสตอนรับคำตอบรับของเจ้าหญิงคนเดียวที่อยู่ในใจของเค้าจากอดีต-ปัจจุบันและตลอดไป



      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×