ความสุขในฝัน

ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่อต้องตื่นขึ้นมาพบกับโลกของความจริงที่มันโหดร้ายในเมื่อไม่อยากตื่นแต่ก้ต้องตื่นในโลกแห่งความจริงจะมีอะไรที่เหมือนในโลกของความฝันบ้าง

เนื้อเรื่อง

วันนี้เปนอีกวันที่ต้องตื่นขึ้นมาจากความฝันแล้วมาพบโลกของความจริง
ในเมื่อความฝันดีอยู่แล้วแล้วทามไมต้องตื่นขึ้นมา
ในห้องที่มีฉันคนเดียว
ในห้องที่มีเพียงเหงาและความว่างเปล่า
และวันนี้ฉันต้องเดินทางต่อไปแม้ทางข้างหน้ามันจะไม่ยาวความโหดร้าย
พรากเส้นทางที่ยาวไกลให้เหลือสั้นเพียงแค่ชั่ววูบ


ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง

"นีเบลลอกเร็วๆสิ"
"ก้เร็วอยู่นี่ไง"
และเสียงเด็กวุ่นวายแต่เป็นเด็กที่อยุ่ม.ปลาย
"เบล กัสมาหา"
"อืมๆเด๋วออกไป"
เด็กสาวที่ชื่อเบลเมื่อเทอลอกการบ้านเสร็จก้เดินออกไปหาคนรักหรือแฟน
"ยัยเบื้อก บอกให้หัดทำการบ้านเองยังมาลอกเพื่อนอยู่ได้"
"ก้มันคิดไม่ออก"
"วันนี้...ไป...กินไอติมกันไหม"
"แค่ชวนไปกินไอติมทำไมต้องพูดติดๆขัดๆ"
"ก้เปล่า"
"ไปก้ไปสิ"

ย้อนไปเมื่อ2ปีที่แล้ว

เด็กสาวหน้าตาธรรมดาๆแต่ก้แฝงไปด้วยเสน่ห์ที่เวลาเทอยิ้มหรือทำตัวให้น่ารักเทอก้จะน่ามองมากและโชคชะตาก็พาเทอมาพบกับเด็กหนุ่มที่ดีมีพร้อมทุกอย่าง
"นี่เบลดูผู้ชายกลุ่มนั้นสิน่ารักเป็นบ้าเลย"
"อืมน่ารักดีแต่คงมีแฟนแล้วถ้ายังไม่มีคงคิดได้อย่างเดียวว่าเป็นเกย์"
เด็กสาวสองคนพูดคุยกันอย่างรู้ใจแต่แล้วก้มีเรื่องเกิดขึ้น
"น้องชื่อเบลรึเปล่า"
"ใช่"
"มีรุ่นพี่อยากพบ"
"ใคร"
"เด๋วไปก้รู้เอง"
"ไม่ว่าง"
"แต่เทอต้องไป"แล้วรุ่นพี่ก้เริ่มที่จะลากตัวเบลไปด้านหลังของมุมตึกที่ไม่ค่อยมีคน
เบลจึงเริ่มร้องตะโกนและขัดขืนแต่ฝ่ายตรงข้ามมีกำลังมากว่าเทอจึงโดนดึงเข้าไปเพื่อนของเบลหนีออกไปได้จึงไปตามคนมาช่วย
"เทอเองหรอที่เบลปี1ห้อง2หน้าตาก้ธรรมดา  เทอไปหว่านเสน่ห์แฟนฉันท่าไหนถึงได้เขาไป เทอรู้ไหมว่าฉันคบกับเค้ามาจะ3ปีแล้วแต่เทอกลับมาแย่งเค้าไปหน้าด้านๆ"
"น้ำเน่าอะไรของแกแฟนแกคนไหมฉันยังไม่รู้เลย ท่าจะบ้ามีเรื่องแค่นี้ใชไหม"
"เด๋วแกคิดว่าฉันพูดแค่นี้แล้วจะปล่อยแกไปนะ"

-ผลัก-

เบลถูกผลักลงไปนอนกับพื้นและขณะที่กำลังจะโดนตบ
"พวกเทอจะทำอะไรหลบไป"
เสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากด้านหลัง

เมื่อกลุ่มพวกสิ้นคิดหลบไปเบลก้เห็นคนที่มาช่วยเทอไว้เทอแทบไม่อยากเชื่อเลยคนที่มาช่วยเทอจะเปนกลุ่มที่สาวๆอยากได้เปนแฟนมากที่สุดป๊อบฮิตในหมู่สาวๆ
เค้ายื่นมือมาให้เบล เบลก้จับมือเค้าลุกขึ้นมา
"เทอคนนี้ไม่ได้ไปแย่งแฟนพวกพี่หรอกแต่คงเปนแฟนพี่เองตางหากที่มาชอบเทอเพราะว่าเทอคนนี้คงจะชอบผมที่กำลังจะมาขอเทอเปนแฟนมากกว่า"
ทุกคนต่างอึ้งและไม่คิดว่าคนหน้าตาธรรมดาๆจะมีอะไรที่ทำให้คนสุดป๊อบมาพูดแบบนี้
"ถ้าพี่ไม่อยากให้เรื่องถึงอาจารย์พี่ก้ควรไปซะ"
เมื่อพวกสิ้นคิดไปเบลก้กล่าวคำขอบคุณ
"ขอบใจนะ แต่นายไม่ต้องพูดอะรไขนาดนั้นก็ได้เพราะเด๋วข่าวมันจะแพร่กระจายแล้วแฟนนายนั่นแหละจะมาว่าฉัน"
"เบล"เพื่อนของเบลเดินเข้ามาหา
"ไปกันเถอะ"เบลพูด
พอเบลหันหลังเดินออกจากตึกไป
"เด๋วฉันชอบเทอจิงๆ"
เบลหยุดแล้วหันมามองแล้วเทอก้ค่อยๆคลายยิ้มออกมา
"ฉันก้ชอบนายเหมือนกันคิดว่านายจะไม่พูดคำนี้ซะแล้วฉันรู้ว่านายแอบมองฉันมานานแล้วใช่ไหมหล่ะ"
"อืม ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงชอบเทอเราคบกันนะ"
เนื่องจากเปนการตะโกนคุยกันทุกคนจึงรอลุ้นว่าเบลจะตอบรับไหม
เบลยิ้มและค่อยๆพยักหน้า

-ปัจจุบัน-
เบลนั่งเหม่อ  ทั้งๆที่ฉันมีผู้คนมากมายแต่ทามไมฉันถึงรู้สึกเหนื่อยจังหรือเปนเพราะฉันแบกทุกอย่างไว้

"เบลไปกันเถอะ"กัสเดินมาแล้วทั้ง2คนก้เดินร้านไอติมที่แถวหน้าโรงเรียน

เมื่อสั่งไอติมกินเบลก้รุ้สึกถึงความแปลก

"ทามไมไม่มีคนเลยแปลก"
เมื่อกินไอติมเสร็จไฟก้ดับ
แล้วเพลงเบริด์เดย์ก้ก้ขึ้นมาพร้อมเค้กที่เพื่อนๆยกมา

ความรู้สึกแปลกๆเริ่มก่อขึ้นมาในใจเหมือนกับเปนความรุ้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นในใจ
"สุขสันต์วันเกิดนะขอให้มีความสุข"เพื่อนๆต่างเข้ามาอวยพร
และคนสุดท้าย
"ขอให้เทอมีความสุขมากๆนะแล้วก้ขอให้เทอรักฉันให้มากๆด้วย"กัสเดินเข้าพร้อมรอบยิ้ม

และทุกๆวันที่ผ่านไปก้มีแต่ความสุขที่เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงวันที่ความโชคร้ายนั้นมาพรากความสุขไป
-ที่โรงพยาบาล-
"หนูเปนมะเร็งตับ ระยะสุดท้าย"
"ไม่มีทางรอดแล้วหรอค่ะ"
"เหลือเวลาแค่3เดือน"
"3เดือน"
เรื่องนี้ยังคงเปนความลับมาจนถึงทุกวันนี้และวันนี้คงถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องบอกทุกคน

เช้าวันรุ่งขึ้น
"เพื่อนๆ...คือเรามีเรื่องอยากจะบอกเปนเรื่องที่บางคนอาจจะเสียใจบางคนอาจรู้สึกเฉยๆ ทุกคนเปนเพื่อนที่ดีมากๆถึงแม้เรามีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยแต่ก้ขอให้รู้ไว้นะไม่ว่ายังไงฉันก้จะเปนเพื่อนพวกเทอ
เสมอ ถึงวันนี้จะมีอะไรบางอย่างมาพรากให้ฉันต้องไปจากพวกเทออะไรบางอย่างที่พรากความสุขออกจากชีวิตฉันไป ฉันอาจจะได้ไปอยู่ที่มองเห็นพวกเทอแต่คงสัมผัสอะไรพวกเทอไม่ได้แต่รู้ไว้นะเมื่อไหร่ที่พวกเทอยิ้ม เมื่อไหร่ที่พวกเทอเศร้าฉันจะเศร้าเปนเพื่อนพวกเทอ ฉันรู้สึกมาตลอดว่าฉันอ้างว้างแต่พวกเทอทำให้ความรู้สึกอ้างว้างนั้นออกไปจากใจฉัน ที่จิงฉันไม่เคยอ้างว้างแต่เปนเพราะฉันเองที่ปิดกั้นตัวเองขอให้พวกเทออย่าปิดกั้นตังเองเหมือนฉันเพราะการปิดกั้นตัวเองนั้นไม่ได้ทามให้ฉันสัมผัสหรือรุ้สึกว่ามีคนที่รักฉันและห่วงใยฉันแบบที่พวกเทอทำให้มาตลอดเมื่อไหร่ที่พวกเทอยิ้มเทออาจจะลืมฉันไม่เปนไรฉันไม่ว่า แต่เมื่อไหร่ที่พวกเทอเจอปัยหา ท้อแท้ เศร้าหรือเหนื่อยล้าขอให้พวกเทอรู้ไว้ว่าพวกเทอจะมีฉันเสมอ"เบลพูดอย่างเหม่อลอย
"เบลเทอพูดอะไร"
"จำไว้นะ ฉันต้องไปแล้ว"
เบลเดินออกไปในขณะที่ทุกคนเหมือนโดนมนต์สะกดภายในห้องเงียบมากมากที่สุดเท่าที่เคยอยู่ร่วมห้องกันมา
เบลเดินไปหากัสและขอเวลาเค้า

ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่หลังโรงเรียนกัสเดินมาพร้อมรอยิ้มตลอดทางเจ้าชายคนนี้ที่ไม่เคยทำให้เบลร้องไห้เมื่อเบลมองเจ้าชายของเค้าด้วยแววตาที่เศร้าหมองมันช่างเปนภาพที่น่าเศร้าที่สุดเทอจะต้องบอกลาคนที่เทอรักเทออาจจะทำให้เค้าเจ็บปวดแต่เทอก้ไม่สามารถจากไปทั้งๆที่ผูกมัดเค้าไว้เมื่อกัสเริ่มรู้สึกว่าเบลมองมาด้วยแววตาที่เศร้าเค้าจึงเอ่ยถาม
"มีเรื่องอะไรอีกแฟนฉัน"
เบลหันหน้าไปทางอื่น
"ฉันต้องไปแล้วขอให้นายอย่ารั้งฉันไว้เลยนะเพราะจิงๆแล้วฉันก้ไม่อยากไปแต่ไม่มีอะไรที่จะหยุดมันอยู่ความโชคร้ายนั้นนำพาให้ฉันต้องไปจากทุกคนรวมทั้งนาย นายอาจจะเจ็บปวดตอนนี้แต่ฉันจะบอกนายว่าฉันไม่อยากผูกมัดนายต่อไปในอนาคตนายอาจจะมีคนที่มาทำให้ความรู้สึกเจ็บปวดนี้หายไป เมื่อไหร่ที่นายยิ้มฉันจะยิ้มไปกับนายเมื่อไหร่ที่นายร้องไห้ฉันจะคอยเช็ดน้ำตาให้แต่เทื่อไหร่ที่มีคนมาแทนฉันแล้วฉันก้จะถอยออกมาคอยดูนายอยู่ห่างๆ เมื่อไหร่ที่เค้าทำให้นายเจ็บปวดฉันจะขอแบ่งความเจ็บปวดนั้นมาเองเพราะฉันไม่อยากให้นายเจ็บปวดเพราะใครอีกนายอาจจะเจ็บเพราะฉันมากเกินพอแล้ว"

"เทอต้องการ..."

"เราเลิกกันเถอะ"

กัสนิ่งอึ้งไปเบลค่อยเดินจากไปแล้ววิ่งหายไปจากสายตาของกัส

-ในห้องเรียน-
"นักเรียนวันนี้ครูมีข่าวจะมาบอก เบล สามชิกของห้องเราได้ทำเรื่องลาออกไปแล้ว"

ทุกคนในห้องต่างอึ้งบางคนมีน้ำตาไหลลงมาจากตา ครุมองแล้วก้ไม่เข้าใจ
"ขออนุญาติค่ะ ครูค่ะมีโทรศัพท์มาจากโรงพยาบาล"
ครูเดินออกไปรับโทรศัพท์ขระนั้นเองกรอบรูปรวมของห้องก้ตกลงมาทำให้ทุกต่างตกใจและคิดถึงเบลขึ้นมาจับใจ
ครูรีบเดินไปรีบเดินไปรับโทรศัพท์
"ค่ะคุนเปนครูประจำชั้นของนางสาว...."
เมื่อครูฟังจบก้เข้าใจทุกอย่างเดินเข้ามาในห้องด้วยความหนักอึ้งในความรู้สึก
"ครูค่ะมีอะไร"
"คือ เบลตอนนี้อยู่โรงพยาบาลในห้องไอซียู..."ครูพูดด้วยเสียงที่สั่นมากๆเหมือนกำลังกลั้นความรู้สึก
ในใจ
"ครูค่ะเบลเปนอะไร"
"เบลเปนมะเร็งตับระยะสุดท้ายเทอรู้ตัวเมื่อ3เดือนที่แล้ว แล้วตอนนี้เทอมีเวลาเหลือไม่ถึง1วัน"
ทั้งห้องตกอยู่ความเงียบ
"พวกเราขอไปหาเบลได้ไหมค่ะ"
ทุกคนในห้องวิ่งออกจากโรงเรียนเพื่อนที่สนิทกับเบลที่สุดกำลังวิ่งนำหน้าไปแต่เทอไปเจอกับกัสที่กำลังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมหลังจากที่เบลบอกเลิกแล้วหายไป
"กัส"
"..."
"กัส นายรู้รึยังว่าเบลเปนมะเร็งระยะสุดท้ายเหลือเวลาไม่ถึงวัน"
เหมือนมีอะไรมาทุบหัวเค้าให้ทุกอย่างหยุดนิ่ง

-ที่โรงพยาบาล-
ทุกคนต่างรออยู่ที่หน้าห้องไอซียู

เมื่อหมอออกมาไม่มีใครที่จะขยับหรือเดินไปถามว่าเบลเป็นยังไง
"คือคนไข้เหลือเวลาอีกไม่นานแล้วเข้าไปดูใจเถอะครับ หมอเสียใจด้วย"
ตอนนี้ทุกคนที่กลั้นใจอยู่ต่างร้องไห้ออกมาไม่เหลือคราบของเด็กวัยรุ่นที่ควรจะสดใสร่าเริง
กัสวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อดูและจดจำคนที่เค้ารักเค้าอยากพูดในสิ่งที่จะพูดก่อนที่เค้าจะไม่มีโอกาส
เบลค่อยรู้สึกตัวเมื่อมองไปรอบๆเทอก้เห้นเพื่อนๆทุกคนรวมทั้งคนที่เทอรักเบลค่อยยิ้มให้กับทุกๆคน
"เบลทำไมเทอไม่บอกพวกเรา เราเปนเพื่อนเทอนะเทอทำแบบนี้กับเราได้ยังไงเทอคืดว่าเราเปนอะไรเราไม่ใช่เพื่อนเทอหรอ เราไม่ใช่หรอ..."เมื่อพูดจบเพื่อนคนนั้นก้ร้องไห้ออกมา
"เบลฉันรู้ว่าเทอเหนื่อยแต่ไม่เคยรู้เลยว่ามันจะหนักมากขนาดนี้ไม่เคยรู้เลยว่าเทอต้องทนแบกรับความโหดร้ายไว้เพียวคนเดียวฉันเชื่อแล้วว่าในโลกความฝันของเทอมันดีกว่าความจริงหลายเท่า ทั้งๆที่ตลอดมาหลายคนอิจฉาเทอ เทอมีรอยยิ้มที่สดใสใครเห็นใครก้ชอบ เทอมีแฟนที่ดี ถึงแม้เทอไม่มีพ่อแม่แต่
เทอก้มีมรดกที่มากมายใครๆต่างคิดว่าเทอคงมีความสุขแล้วแต่ฉันรู้ว่าเทอเหนื่อยกับชีวิตที่ต้องอยู่คนเดียวจนกระทั่งกัสค่อยๆเข้ามาเติมเต็มเทอจึงมีความสุข และฉันก้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เทอต้องกลับมาแบกรับอะไรที่มันเจ็บปวดมากกว่าเดิมฉันมันเป็นเพื่อนที่แย่ที่สุด"

"ไม่นะ.เทอ..เปนเพื่อน...ที่ดีที่..สุดแลย.นะเพื่อนทุก..คนก้ดี..กับฉัน..มาตลอด"เบลพยายามพูดให้เปนปกติมากที่สุด

"เบลฉันจะไม่รั้งเทอ ถ้าเทอเลือกแล้วฉันก้จะไม่รั้งเทอแต่แนรู้ทางที่เทอกำลังจะไปนั้นเทอไม่ได้เปนคนเลือกแต่เทอก้ต้องไปและทางนี้ถึงมันจะทำให้ฉันเสียใจแต่ฉันก็รั้งเทอไว้ไม่ได้และฉันก้ช่วยไม่ให้เทอไปทางที่เทอเลือกไม่ได้ด้วย ใคร ใครกันที่เปนคนกำหนดหนทางนี้มาให้เทอใครที่ทำให้คนที่เปนที่รักของทุกคนต้องมาจากไปคนคนนั้นช่างโหดร้ายมากเลย..ใชไหม ฉันไม่อยากเลิกกับเทอ เทออย่าบอกเลิกฉันเลยนะ มันไม่ใช่การผูกมัด แต่มันคือกำลังใจที่ทำให้ฉันมีชีวิตอยู่แทนเทอ เพื่อเทอ ตลอดไป"กัสพูดไมพร้อมรอยยิ้ม
"เจ้าชายของฉัน นายจะเป็นเจ้าชายของฉันตลอดไปเจ้าชายแห่งรอยยิ้มไม่ว่านานแค่ไหนรอยยิ้มของนายจะเพิ่มความสุขให้ฉัน รอยยิ้มของนายต้องสดใสส่องฟ้าเมื่อฉันมองลงมาฉันจะได้เห็นนายว่านายอยู่ตรงไหน และเมื่อไหร่ที่นายร้องไห้ความสุขของฉันก้จะหายไปและฉันก้จะหานาย...ยากนะ"เบลรวบรวมลมหายใจเฮือกสุดท้ายพูดโดยไม่ติดขัดเทอพยายามอย่างที่สุด
"หลับตาแล้วไปพบกับโลกแห่งความฝันที่มีทุกคนที่อยู่ในใจเทอและเทอก็จะอยู่ในใจของทุกคนตลอดไป ฉันรักเทอนะ"
กัสค่อยๆยิ้มอย่างสดใสแล้วบรรจงจูบลงที่หน้าผากเบล  เบลหลับตาลงแล้วหลุดไปสู่โลกแห่งความฝันของเทอ

-ที่งานไว้อาลัย-
ทุกคนมาร่วมงานกันอย่างคับคั่งเบลเปนคนสดใสรู้จักคนเยอะและทุกคนก้รักเทอ
ภายในงานต่างมแต่ความเศร้าโศกจะมีก็แต่เจ้าชายของเบลที่ยังคงยิ้มเพื่อให้เทอมองเห้นเค้าตลอดเวลา

เวลาผ่านไป

จนทุกคนเรียนจบแต่จะมีวันนึงที่ทุกคนไม่ว่าจะยุ่งขนาดไหนทุกคนก้จะมารวมตัวกัน
ถึงแม้เวลาผ่านไปทุกคนก้ไม่เคยลืมเจ้าชายที่สดใสก้ยังคงสดใสแต่คงไม่มีใครรู้ว่าเค้าสดใสแค่รอยยิ้มหรือภายในใจเค้าก้สดใสเหมือนรอยยิ้ม มีผุ้คนมากมายเข้ามาในชีวิตเค้าแต่ไม่มีใครเข้าไปถึงภายในใจเค้าได้เลย  เพื่อนๆทุกคนต่างมีแฟนและทุกคนก้จะนำพาแฟนของตัวเองมาแนะนำให้เบลรู้จักแปลว่าเบลไม่เคยหายไปจากใจของทุกคน

"เบลฉันกำลังจะพาเทอไปเที่ยวญี่ปุ่นที่ที่เราจะไปด้วยกันไงฉันไม่เคยลืมเลยนะ"เจ้าชายเงยหน้าแล้วยิ้มอย่างสดใสตอนรับคำตอบรับของเจ้าหญิงคนเดียวที่อยู่ในใจของเค้าจากอดีต-ปัจจุบันและตลอดไป