ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 : Rule 04 ต้องกินข้าวด้วยกันทุกมื้อ
มาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววว
หายไปนานเนอะ กลับมาแล้ว แฮร่~!
คิดถึงเราบ้างเปล่าาาาาาาาาาาาาาาาาา เลิ๊บทุกคนนะ อิอิ
ปล. หิวข้าวเลยอ่ะ TTTTTT
ปล2. ยิ่งเขียนยิ่งตลกนะ ว่าป่ะ หรือเราตลกเองคนเดียว 5555555555
____________________________________
“ที่รักมากินข้าวกันเถอะ” คยองซูที่เพิ่งตื่นก็ค่อยๆลุกขึ้นแล้วหันไปมองที่หน้าประตูก็เห็นแบคฮยอนเดินเข้าห้องมาพร้อมกับถุงกับข้าวเต็มสองมือ
“เดี๋ยวแกะให้นะ ไปล้างหน้าดิแล้วมากินข้าวกัน” แบคฮยอนวางถุงลงที่พื้นแล้วก็กระวีระวาดมาช่วยประคองคยองซูให้ลงจากเตียง ดวงตากลมหันมองแบคฮยอนอย่างสงสัยแต่เจ้าตัวก็ยิ้มแต้เอาใจแถมยังพาเดินไปส่งถึงหน้าห้องน้ำอีกด้วย
คยองซูปิดประตูห้องน้ำแล้วก็ยกยิ้มขึ้น คาดว่าที่แบคฮยอนมาเอาอกเอาใจนี่ก็เพราะเรื่องที่เขาหนีหายไปสามวันน่ะสิ คนตัวเล็กกลับมาเมื่อคืนตอนมืดเห็นว่าแบคฮยอนนอนไปแล้วตัวเขาก็เลยขึ้นเตียงไปนอนบ้าง ไม่ปลุกอะไรทั้งนั้นแหละคาดว่าตื่นเช้ามาคงตกใจแล้วก็เลยรีบมาเอาใจน่ะสิ จะรู้หรือยังนะว่าทำอะไรผิดไว้.. พยอนแบคฮยอนการที่โกหกแล้วปล่อยให้ตัวเขารอนี่มันใช่ไม่ได้เลยนะ
แบคฮยอนกำลังนั่งยองๆแกะอาหารที่ซื้อมาใส่จานก็พยายามเอาใจคนตัวเล็กที่หายหน้าไปสามวันจริงๆนั่นแหละ ตอนที่ตื่นมาแล้วเจอคนตัวเล็กนอนอยู่ข้างๆขอบอกเลยว่าพี่พยอนตกใจมากอ่ะ รีบลุกขึ้นมาขยี้ตาใหญ่คิดว่าฝันไปแต่ที่ไหนได้คนตัวเล็กนี่เป็นโดคยองซูตัวจริง.. ก็เลยแอบจูบไปหลายทีเลย
ก็คนมันคิดถึงอ่ะ!!! พี่พยอนไม่ผิดนะจะบอกให้!!
หลังจากแกะกับข้าวใส่จานเรียบร้อยก็ไปหาน้ำเย็นๆมารอให้ด้วย ต้องเอาใจหน่อยถ้าเพื่อนตัวเล็กหายไปอีกพี่พยอนคงขาดใจ แค่สามวันที่ไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้นอนกอด ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้นอนนาบ.. เออนั่นล่ะแหมก็คนมันคิดถึงไหมล่ะ แค่ไม่ได้เจอกันสามวันก็จะขาดใจตายอยู่แล้ว ไม่ได้ต้องเอาใจไว้ก่อน
คยองซูที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็ทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นคนตัวโตกว่านั่งยิ้มแป้นพร้อมกับอาหารมากมายบนโต๊ะ คยองซูเดินไปนั่งข้างๆพอนั่งปุ๊บอ้อมแขนก็มากอดปั๊บ แบคฮยอนเอาหัวไถแขนของคยองซูอย่างออดอ้อนเป็นอะไรที่คนอื่นคงมองแล้วน่ารักแต่คยองซูอยากจะยันคนข้างๆไปไกลๆสักที.. แต่พอมาคิดอีกทีก็น่ารักดีเนอะ~
“ที่รักอย่าหายไปไหนอีกนะ” คยองซูหรี่สายตามองคนที่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้าออดอ้อนเหมือนลูกหมาอ้อนเจ้าของ
“ทำไม” แบคฮยอนก้มหน้าลงซบที่แขนของคยองซูอีกรอบ
“ก็เหงาอ่ะไม่มีใครให้นอนกอด ไม่มีใครให้นอนด้วย” เดี๋ยวนะนอนของแบคฮยอนนี่ความหมายว่ายังไง ทำไมต้องมาลูบขาไซร์คอด้วย
“นี่จะกินข้าวหรือจะกินกูห๊ะ!” แบคฮยอนหัวเราะแล้วยิ้มกว้าง
“กินข้าวดิ” หัวเราะตบท้ายอีกนิดก่อนที่จะยื่นหน้าไปกระซิบเสียงเบาๆ
“แล้วก็ค่อยกินมึงเป็นของหวาน” คยองซูดันแบคฮยอนออกแล้วมองคนที่นั่งหัวเราะด้วยหางตา
“ทำความผิดอะไรไว้ไม่มีสำนึกไม่มีสลดเลยสินะ” แบคฮยอนยู่ปากแล้วทำหน้าหงอย
“สลดดิ นี่บอกเลยนะว่าพี่พยอนร้องไห้ทุกวันอ่ะ เสียน้ำตาเป็นลิตรๆแล้วเนี่ย” นี่ไม่ได้พูดให้สงสารนะแต่พี่พยอนร้องไห้จริงๆ นั่งๆอยู่น้ำตามันก็ไหลโธ่เมียอยู่ห่างไกล ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้.. ไม่รู้หรือไงว่าหัวใจของพี่คิดถึงเมียขนาดไหน
เดี๋ยวนะ... นี่เขาเริ่มติดเชื้อจากไอ้จงอินมาแล้วเปล่าเนี่ย!!!
“แล้วทำความผิดอะไรไว้ล่ะ” แบคฮยอนขยับตัวหันไปหาคยองซูแล้วกางขาออกก่อนที่จะกระเถิบเข้าไปกอดคยองซูทั้งตัว
“ไม่รู้อ่ะ” คยองซูเหลือบตามองแล้วก็ถอนหายใจ
“ถอยออกไปเลยไปจะกินข้าวแล้ว” แบคฮยอนส่ายหน้าไปมาแล้วกอดคนตัวเล็กให้แน่นๆ
“โกรธเพราะวันนั้นไม่ได้กลับมากินข้าวด้วยใช่ไหมล่ะ ตอนนี้ยังโกรธอยู่ไหมอย่าโกรธเลยนะที่รัก” แต่คยองซูก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแล้วก็เริ่มลงมือกินข้าวเลย ไม่สนไอ้คนที่มันกอดอยู่ด้วย
“ขอโทษจะไม่ผิดสัญญาอีกแล้ว แต่อย่าหายไปแบบนี้อีกเลยนะ” แบคฮยอนก้มลงเอาหน้าผากแนบกับไหล่ของคยองซูแล้วอยู่ๆน้ำตาก็ไหลเสียอย่างนั้น
“เฮ้ย!” คยองซูวางช้อนลงแล้วหันมาทางแบคฮยอน
“ร้องไห้เหรอ จะร้องไห้ทำไมวะ” คนที่มันควรร้องมันทางนี้ไม่ใช่เหรอวะเฮ้ย ถึงจะบ่นแบบนั้นในใจแต่คยองซูก็ยอมกอดแบคฮยอนไว้อยู่ดี
“อย่าหายไปไหนอีกนะ” แบคฮยอนบอกเสียงสั่น
“รู้แล้วน่า” คยองซูยิ้มแล้วกอดแบคฮยอนให้แน่นขึ้นอีกนิด แบคฮยอนก็ซุกหน้าเข้าอ้อนทำเอาคยองซูวาดรอยยิ้มกว้างจนริมฝีปากวาดโค้งเป็นหัวใจ
“ไม่ต้องร้องแล้วกินข้าวกัน” คยองซูผละออกแล้วหยิบทิชชูมาเช็ดน้ำตาให้ แบคฮยอนบึนปากใส่
“ใครร้องอะไร ไม่มี๊!!” แหมเสียงสูงจังพยอนแบคฮยอน
โคตรเสียเซลฟ์เลยว่ะบอกตรงๆแต่ก็เอาเถอะเผื่อคนตัวเล็กนี่จะไม่ไปไหนอีก พี่พยอนยอมเสียหน้า!!
บอกตามตรงนะถือว่ารักพี่พยอนอย่าไปบอกคนตัวเล็กที่นั่งป้อนข้าวให้อยู่นี่นะ บอกเลยนะว่าพี่พยอนโคตรดราม่าอ่ะ ติดต่อใครก็ไม่ได้ อยู่กับใครก็ไม่ได้ รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในเมืองร้างที่ไม่มีแม้แต่ซอมบี้อ่ะ โลกมันโคตรมืดมนเลยอ่ะ จะหันไปทางไหนก็ไม่มีอะไรเลย นี่กะว่าถ้าตื่นมายังไม่เจอคนตัวเล็กนะนี่จะไปยืนบนดาดฟ้าเรียกให้นักข่าวมาทำข่าวเลยเถอะ จะเรียกร้องความสนใจเลยอ่ะ
แต่ตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอคนตัวเล็กนอนหลับอยู่ข้างๆ คือความดีงามและเลอค่ายิ่งกว่าถูกหวย.. แต่คือไม่เคยซื้อหวยว่ะดีใจไม่ถูก เอาเป็นว่าถูกบอลล่ะกัน น้ำตาแทบจะไหลอยากจะลุกขึ้นมาเต้นให้มันรู้ไป แบบตื่นมาปั๊บลืมตาขึ้นมาปุ๊บเจอใบหน้าน่ารักๆนอนใกล้ๆคือแบบดีใจว่ะ ไอ้ที่ร้องไห้หมดน้ำตาเป็นลิตรๆคืออภัยได้อ่ะ แลกกับจูบหลายๆทีนะ พี่พยอนอยากจะร้อง!
“เอ้ากินน้ำ” คยองซูส่งแก้วน้ำที่มีน้ำเย็นๆมาให้ แบคฮยอนก็รับไปดื่มแล้วก็วางลงกับโต๊ะ
“เดี๋ยวเขาเก็บจานล้างเอง ที่รักไปนอนดูทีวีนะ” แล้วแบคฮยอนก็ลุกขึ้นเก็บจานที่กินเสร็จแล้ว คยองซูได้แต่มองแล้วก็ทำหน้าสงสัย
“เอาจริงเหรอ” ที่ถามน่ะเพราะคุณชายเคยจะล้างจานไหมล่ะ แทบนับครั้งได้อ่ะ
“จริงดิ แค่นี้สบายมากพี่พยอนซะอย่าง” มีการตบอกโชว์ด้วย เอาเถอะเจ้าตัวว่าไงก็ว่าตามกัน
“ก็ได้ๆ ล้างให้สะอาดนะ” คยองซูยิ้มแล้วลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินไปนั่งบนเตียง ดวงตากลมมองแบคฮยอนที่เก็บจานไปล้างแล้วก็ได้แต่ยิ้ม ก็ดีนะถ้ามันจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น
ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะดีแตกตอนไหน .. สันดารผู้ชายน่ะมันเปลี่ยนกันยากยิ่งกับพยอนแบคฮยอนด้วยแล้วยิ่งแล้วใหญ่
วันนี้มีเทสต์เก็บคะแนนและแน่นอนว่าต้องเป็นการเทสต์เดี่ยวด้วย หนักใจพี่พยอนกับพี่จงอินสุดๆ เดี่ยวนี่ลอกใครไม่ได้เลยนะแต่เอาน่า.. คนติวเก่งมันก็ต้องผ่านกันบ้างล่ะวะ!! การเทสต์นั้นเรียงตามลำดับเลขที่โดยแบ่งเป็นกลุ่มสอบกันกลุ่มละวัน วันนี้เป็นคิวของกลุ่มที่มีเลขที่ของคยองซู แบคฮยอน จงอิน จงแด ชานยอลและคริส
ทุกคนสอบกันหมดแล้วจะเหลือก็แต่คยองซูนี่ล่ะ ทุกคนเลยลงความเห็นว่าจะมานั่งรอเพื่อนตัวเล็กของกลุ่มที่โรงอาหารเพราะจะได้จองโต๊ะไว้ก่อนด้วย ช่วงนี้กำลังเข้าสู่ฤดูการสอบไฟนอลเพราะฉะนั้นนักศึกษาในมหาลัยเพียบเลยจ้า~ พี่จงอินล่ะเพลียอยากจะกินก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าอร่อยก็ไม่ได้กินเพราะคนต่อคิวเยอะเลยร้อนไปถึงจงแดที่ต้องไปยืนต่อแถวเป็นเพื่อนแล้วก็ยืนให้พี่จงอินคนเสี่ยวเต๊าะไป
ส่วนคริบกับชานยอลก็ไม่ต้องแคร์อะไร คนเยอะเหรอ? ต้องรอนานใช่ไหม? ชานยอลก็จัดการโทรสั่งไก่ทอดร้านดังที่มีสาขาเยอะแยะทั่วประเทศให้มาส่งเลย ดีที่มีสาขาใกล้ๆมหาลัยก็เลยไม่ต้องรอนาน ส่วนพี่พยอนคนแมนก็นั่งเท้าคางรอคนตัวเล็ก เพราะเหตุเกิดจากวันนั้นที่ไม่ยอมกินข้าวด้วยกันคาดว่าเลยได้ดราม่ากันสามวันเพราะฉะนั้นเพื่อป้องกันการดราม่าอีกพี่พยอนขอนั่งรอและไปซื้อข้าวพร้อมคนตัวเล็กดีกว่า ไม่อยากเป็นพระเอกเอ็มวียืนร้องไห้กลางสายฝน(ฝักบัว)อีกแล้ว
“โอ๊ะว่าไงเสร็จแล้วเหรอ” แบคฮยอนกดรับสายที่โทรเข้ามาแล้วก็ไม่รู้ทำไมปากมันถึงยิ้มไปขนาดนั้น ชานยอลที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็แบะปากอย่างหมั่นไส้
“เสร็จแล้วเพิ่งออกจากห้อง คิดว่าจะตายซะแล้ว”
“ที่รักอยู่ตรงไหนเดี๋ยวเขาไปรับ” แบคฮยอนลุกออกจากโต๊ะแล้วก็เดินย้อนกลับไปที่ตึกคณะ
“เฮ้ยไม่ต้องหรอกรออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็เดินไปหาเองที่รักไม่ต้องมารับหรอก” แต่แบคฮยอนก็ไม่สนยังคงเดินต่อไป
“รออยู่หน้าตึกนะเดี๋ยวก็ถึงแล้ว” คยองซูทำตาโต
“ก็บอกว่าไม่ต้องมาไง จะเดินไปเดินมาทำไม” ยังไม่ทันที่คยองซูจะได้ว่าอะไรต่อแบคฮยอนก็วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
“ก็อยากเจอมั้ง” แบคฮยอนพูดใส่โทรศัพท์ก่อนที่จะลดมันลงแล้วก็กดวางสาย คยองซูยิ้มแล้วกดวางสายโทรศัพท์
“ตลกเหรอ? เดี๋ยวก็เจอกันแล้วไงจะมาอยากเจออะไรกันอีก” แบคฮยอนยื่นมือไปขยี้เส้นผมของคยองซู
“ก็ถ้าเจอกันตอนนี้นี่ได้เจอกันตั้งหลายนาทีนะ” คยองซูหัวเราะเบาๆแล้วปัดมือของแบคฮยอนออก
“บ้าหรือไง” ขอยอมรับเลยว่าโดคยองซูโคตรเขินเลย!! ก็ตอนเป็นเพื่อนกันแบคฮยอนไม่เคยพูดไม่เคยทำอะไรแบบนี้นิ พอมาเจอแบบนี้ก็ไปไม่ถูกเหมือนกันนะ
“บ้าไม่บ้าไม่รู้ล่ะไปกินข้าวกันเถอะที่รัก เขาหิวแล้วเนี่ย~” แบคฮยอนรั้งคยองซูมากอดคอแล้วพาเดินไปโรงอาหารด้วยกัน
“แล้วทำไมไม่กินก่อนล่ะ” คยองซูหันไปมอง แบคฮยอนก็หันหน้ามามองแล้วยิ้มกว้างจนหน้าหยีเป็นลูกชายแป๊ะขายน้ำเต้าหู้เลย
“ก็จะรอกินพร้อมกันไง ไปกันเถอะเลทสะโกอะโกโก้~!” แล้วแบคฮยอนก็กอดคอรั้งให้คยองซูเดินตาม คนตัวเล็กหันไปมองแล้วก็ได้แต่ยิ้มขำ
“มองอะไรพี่พยอน หลงเสน่ห์อะดิ๊~~” แบคฮยอนหันมายักคิ้วใส่
“หลงเสน่ห์อะไรล่ะ สติเสียน่ะสิไม่ว่า” แบคฮยอนบึนปากใส่ คยองซูก็หัวเราะเบาๆแล้วก็เดินไปกับแบคฮยอนที่ทำหน้างออยากจะให้ง้อแต่คยองซูก็แค่เดินนิ่งๆแค่นั้นเอง
พอเดินมาถึงโต๊ะได้ก็เห็นจงแดกับจงอินกำลังนั่งกินก๋วยเตี๋ยวเรือที่อุตส่าห์ไปต่อแถวตั้งนานอยู่ คริสกับชานยอลกินเสร็จแล้วตอนนี้นั่งสุมหัวกันเล่นเกม แบคฮยอนกับคยองซูก็เลยเดินไปต่อแถวซื้อข้าวบ้าง ถึงคนจะน้อยลงจากตอนที่จงอินกับจงแดมาแต่ก็ไม่ได้ว่าจะน้อยจนบางตาเลยนะ มันน่าจะมีร้านที่แบบคนน้อยๆแต่อร่อยบ้างนะ บางทีก็ขี้เกียจรอไง
ซื้อข้าวกลับมาเสร็จคนอื่นก็ยังคงนั่งรอกันเหมือนเดิมแม้ว่าจะกินกันเสร็จแล้วก็ตาม คยองซูก้มหน้ากินข้าวเงียบๆแต่แบคฮยอนที่พยายามจะกวนคนตัวเล็กเหลือเกิน ชานยอลสะกิดคริสให้ดูแล้วก็ใช้ขาสะกิดจงอินที่อยู่อีกฟากให้ดู พอจงอินหันไปมองก็ต้องมีจงแดพ่วงด้วย ทั้งสี่คนมองหน้ากันเองแล้วก็ยิ้มให้กันอย่างมีเลศนัย แหมๆไม่รู้ทำไมความหมั่นไส้มันพุ่งสูงแบบนี้เนี่ย
“นี่ๆเย็นนี้เราไปกินข้าวขาหมูกันมะ? ไม่ได้ไปกินกันนานล่ะ” อยู่ๆจงแดก็เอ่ยขึ้นมาแล้วก็ตบโต๊ะเรียกเพื่อนๆด้วย จุดประสงค์จริงๆคือหมั่นไส้ไอ้สองคนที่คุยกับงุ๊งงิ๊งเถอะ
“ไปดิ ไปด้วย!!” ชานยอลยิ้มร่ายกมือขึ้นแต่คริสหันไปสกัดดาวอยากขาหมูไว้ซะก่อน
“ลืมหรือไงชานยอลเย็นนี้เราต้องไปไหนกัน” ชานยอลยู่ปาก
“ไปกินขาหมูก็ดีนะ อยากกินเหมือนกัน” คยองซูออกความเห้นสมทบ พี่พยอนคนตามใจก็ยังไงก็ได้อยู่แล้ว พี่พยอนจะไม่บอกหรอกนะว่าพี่พยอนก็อยากพยักหน้าเห็นด้วยเอาใจตามไปเฉยๆนี่ล่ะซังนัมจาที่สุด!
“โอเคจบประเด็น ว่าแต่พวกมึงรีบๆกินข้าวไหมครับ เดี๋ยวต้องขึ้นไปเก็บคะแนนอีกนะเว๊ย” จงแดกรอกตาใส่ แล้วคยองซูกับแบคฮยอนก็กินข้าวกันไปแต่ก็แอบแกล้งกันใต้โต๊ะ
แบคฮยอนแกล้งลูบขาคยองซูก็ตีหลังมือเบาๆ ยิ่งลูบก็ยิ่งสูงขึ้นจนคนตัวเล็กต้องจับมือซนๆนั้นไว้แล้วหันไปจ้องเขม็งด้วยดวงตาโตๆ แบคฮยอนก็ยิ้มแต้ใส่ พอคยองซูปล่อยมือแบคฮยอนก็ลูบขาคยองซูใหม่แล้วก็วนแบบเดิมๆ จงแดที่นั่งอยู่ใกล้ๆกรอกตาแล้วก็แบะปากใส่
อิจฉาก็อิจฉาไปสิพี่พยอนไม่สน!
หลังจากเทสต์เก็บคะแนนช่วงบ่ายเสร็จทุกคนก็พร้อมใจกันไปกินข้าวเย็นด้วยกันเว้นก็แต่ไอ้คู่รักเสาไฟที่ชานยอลงอแงอยากจะมาด้วยเสียให้ได้ บางทีแบคฮยอนก็เริ่มคิดแล้วว่ามันอยากมาร่วมกินด้วยหรือไม่อยากพลาดอะไรกันแน่ มันดูอ้อร้อเร้าหรือเกินไปไหมวะ
เย็นนี้คนที่มาร่วมทริปถล่มร้านข้าวขาหมูมีคยองซู แบคฮยอน จงอินและจงแด ทั้งสี่นั่งโต๊ะด้านในของร้านและกำลังพูดคุยเกี่ยวกับการสอบวันนี้หวังว่ามันจะผ่านไปได้ด้วยดีจะได้เตรียมทำสอบไฟนอลให้มันเสร็จๆไปสักที ช่วงหยุดยาวปิดเทอมพวกเขามีแผนจะไปออกทริปกัน เพราะฉะนั้นตอนนี้ขอแค่สอบให้ผ่านไปไวๆก็พอ
ออกตัวก่อนนะว่าเรื่องเที่ยวนี่พี่พยอนกับพี่จงอินไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ!
“เดี๋ยวถ้ากินเสร็จจะไปเซเว่นป่ะ” จงอินถามขึ้นมาก่อนที่จะยกแก้วน้ำขึ้นมาดูดน้ำเย็นๆ อ๊า~ ชื่นใจ~~
“พี่ไม่อยากไปเซเว่นแต่พี่อยากไปวิ่งเล่นในใจของยาใจ~” จงแดวางแก้วน้ำแล้วหันไปทำหน้าเพลียใส่
“พอเหอะจงอินหยุดเสี่ยวใส่กูสักห้านาทีเถอะนะ”
“ให้พี่หยุดเต๊าะน้องน่ะได้แต่พี่คงหยุดรักน้องจงแดของพี่ไม่ได้นะ” แล้วจงอินก็ขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วยิ้มหวานเชียว จงแดถอนหายใจ
“นี่ๆๆๆ จะไปเซเว่นกันไม่ใช่เหรอไปเลยดิเดี๋ยวนั่งรอจะกินขนมหวาน” คยองซูโบกมือเรียกสองคนตรงหน้าให้หยุดเพลียใจกันสักพัก เป็นจังหวะเดียวกับขนมหวานที่คยองซูสั่งมาเสิร์ฟพอดี
“เออๆจะเอาอะไรไหมเดี๋ยวซื้อมาฝาก” คยองซูกับแบคฮยอนส่ายหน้า จงแดก็เลยได้ฤกษ์ลากจงอินออกจากร้านไปเซเว่น แบคฮยอนมองตามไปแล้วก็ยกยิ้มนิดๆก่อนที่จะหันมามองคนข้างตัวที่นั่งกินขนมหวานเย็นๆไม่แบ่งเลย
“เขาไปเรียนวิชาเสี่ยวกับไอ้จงอินบ้างดีไหมเนี่ย” คยองซูทำตาโตมองแบคฮยอนที่ยิ้มกว้าง
“พอเลยอย่าเลยนะ” แบคฮยอนเลิกคิ้ว
“ทำไมอ่ะ กลัวจะตกหลุมรักพี่เหรอจ๊ะคนดี” คยองซูอ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าแบคฮยอนจะกล้าพูดใส่จริงๆ แบคฮยอนหัวเราะเสียงร่าแล้วคว้ากอดคอคยองซูไว้
“เป็นอะไรไปอ่ะเขินเหรอ” แล้วแบคฮยอนก็หัวเราะสนุกเชียว คยองซูมองค้อนแล้วก็ตักขนมหวานในถ้วยยัดเข้าปากคนพูดมากไปเลยแต่พี่พยอนก็ไม่พลาดกินของฟรีอยู่แล้วบอกเลย
“อร่อยแหะ” แบคฮยอนดูมีความสุขกับขนมหวานในถ้วยของคยองซูเหลือเกินและคนตัวเล็กก็ไม่ใจร้ายที่จะไม่แบ่งให้คนตัวโตกว่าข้างๆหรอก... ไม่ใช่อะไรกินไม่หมด
หลังจากที่รอคู่สองจงมาแล้วก็พากันเดินกลับหอกัน จงอินขนาดที่ว่าหิ้วของเต็มสองมือแต่ก็ยังหาทางเต๊าะจงแดได้ เล่นกันไปกันมาจงแดก็เซมาชนคยองซู แล้วคนตัวเล็กๆอย่างคยองซูจะเป็นยังไงล่ะ? ก็เซจะล้มตามน่ะสิ แต่ดีที่แบคฮยอนคว้าประคองได้ทันไม่งั้นล่ะได้เห็นทั้งคยองซูทั้งจงแดล้มกลิ้งแน่ๆ คิมจงอินคนที่รักจงแดสุดหัวใจก็โดนทำโทษไปตามระเบียบ
คยองซูมองมือของแบคฮยอนที่จับมือตัวเองแล้วก็อยากจะยิ้มให้ปากมันฉีกไปเลย ก็แบบว่ามันก็ปลื้มปริ่มในใจใช่ไหมล่ะ แถมแบคอยอนยังดันให้เข้าไปเดินอีกด้านด้วยนะกันว่าไอ้จงอินจะเล่นไม่รู้เรื่องแล้วจงแดจะเซมาชนอีก แบบนี้จะไม่ให้รักได้ยังไงกันล่ะ... เนอะ
“โอ๊ยร้อนๆๆๆ” แบคฮยอนที่เข้าห้องมาได้ก็บ่นเชียว คยองซูเดินไปเปิดแอร์ให้ เห็นว่าทำดีหรอกนะ
“ที่รักจะอาบน้ำก่อนไหมล่ะ” คยองซูเดินมาถามแต่แบคฮยอนที่นอนแผ่อยู่กลางเตียงก็ส่ายหน้าไปมา
“ตามสบายครับที่รัก ขอนอนตากแอร์ก่อนนะ” แบคฮยอนโบกมือให้ คยองซูส่ายหน้าไปมาแล้วก็เดินเลี่ยงไปอาบน้ำเปลี่ยนผ้าจะได้มานอนตากลมเย็นๆ
หลังจากที่คยองซูเข้าห้องน้ำไปแล้วสักแปบมือถือของแบคฮยอนก็สั่นด้วยข้อความแชท พอเปิดอ่านดูก็เห็นเป็นของหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันนานแล้วเพราะเธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแล้วตอนนี้เธอก็กลับมาเที่ยวก็เลยแชทมานัดกินข้าวกัน แบคฮยอนทำหน้าครุ่นคิดสักแปบก่อนที่จะตอบรับคำชวนนั้นไป
จะว่าไป.. แบคฮยอนก็แอบชอบผู้หญิงคนนี้อยู่นะถ้าไม่ติดว่าต้องห่างกันไปไกลๆก็คงจะได้เป็นแฟนกันแล้วล่ะแต่เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งคิดไปไกล.. คือแค่อยากไปเจอตามภาษาเพื่อนเฉยๆยังไงก็เคยเป็นเพื่อนบ้านกัน เพราะตอนนี้ในหัวใจของเขาก็มีแต่คนตัวเล็กนั่นแหละ
“ที่รัก~~” พอคยองซูออกมาจากห้องน้ำแบคฮยอนก็เรียกทันที
“อะไร” แบคฮยอนยิ้มตาหยีเชียว คยองซูเดินไปที่ข้างเตียง
“พรุ่งนี้เช้าที่รักกินข้าวคนเดียวได้ไหมอ่ะ พอดีว่าจะกลับบ้านน่ะ” แบคฮยอนลุกขึ้นนั่งแล้วยังคงส่งยิ้มมาให้ ที่ถามเพราะว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุดไงก็ยังจำได้นะว่าต้องกินข้าวด้วยกันน่ะ.. ส่วนเรื่องวันนั้นมันพลาดไปหน่อย แหะๆ
“ได้ดิ ไปเถอะไม่เป็นไร ไปอาบน้ำได้แล้วไป” คยองซูยิ้มแล้วปัดมือไล่แบคฮยอนให้ไปอาบน้ำ
“ที่รักน่ารักจังเลยน๊า~” แบคฮยอนขยับตัวลงจากเตียงแล้วก็ฉกหอมแก้มคนตัวเล็กไปฟอดใหญ่ก่อนที่จะวิ่งหนีเข้าห้องน้ำเพราะกลัวจะโดนไล่เตะเอา
“ไอ้นี่นิฉันอาบน้ำแล้วนะเว๊ย!!” คยองซูด่าไปตามหลังแต่แบคฮยอนก็ตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะ
“ประสาท” คยองซูลูบแก้มตรงส่วนที่เพิ่งโดนขโมยจูบไปแล้วก็ไม่รู้ทำไมต้องยิ้มด้วยนะ ยิ้มจนปวดแก้มไปหมดเลยเนี่ย! ... จะว่าไปบางทีเราอาจจะประสาทไม่ดีกันทั้งคู่น่ะสิ
เช้านี้คยองซูตื่นสายก็เลยไม่เห็นแบคฮยอนแล้ว แต่จริงๆคยองซูรู้สึกตัวแล้วรอบหนึ่งก็ตอบที่แบคฮยอนมาจูบที่แก้มกับที่ปากนี่ล่ะ ตื่นขึ้นมาไม่มีใครก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร คนตัวเล็กกำลังจะยื่นมือไปหยิบมือถือมาโทรหาจงแดว่าจะชวนกันไปกินข้าวสักหน่อยแต่ดวงตากลมก็มองเห็นกับข้าวกับโต๊ะญี่ปุ่นเสียก่อน พอขยับตัวไปดูก็เห้นโน้ตเล็กแปะไว้ที่ถุงด้วยว่าให้กินให้หมด ใครจะกินหมดกันซื้อมาอย่างกันจะไปเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านน่ะ
ความคิดที่จะไปชวนจงแดออกไปกินข้าวข้างนอกก็เลยเป็นอันล้มเลิกไปเลย คยองซูไปล้างหน้าล้างตาแล้วก็นั่งกินข้าวดูรายการทีวีไปเรื่อยๆ สักพักจงแดก็ลงมาหาเพราะใช้ให้จงอินลงไปซักผผ้าที่ข้างล่างหอ ก็นั่งเล่นคุยกันไปเรื่อยๆ จนใกล้จะบ่ายจงแดก็เลยกลับห้องเพราะถ้าจงอินขึ้นไปแล้วไม่เจอคงจะนั่งร้องไห้กระซิกๆดราม่าที่มุมห้องอีกแน่นๆ
คยองซูนั่งเท้าคางกับโต๊ะแล้วก็กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆเพราะไม่มีอะไรน่าดูสักอย่างเลย บางทีการอยู่คนเดียวมันก็ไม่ได้แย่อะไรถ้าไม่นับรายการทีวีที่ไม่มีอะไรสนุกๆให้ดูน่ะนะ แต่มันไม่ดีก็ตรงที่รู้สึกมันเหงาๆยังไงก็ไม่รู้ ก็ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนนินามันก็คงต้องเหงาเป็นธรรมดาแหละ... มั้ง
อยากจะส่งข้อความไปหาอยู่หรอกว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่แต่เดี๋ยวจะหาว่าก้าวก่ายแล้วก็คอยเช็คตลอดเวลา คยองซูก็เลยเลือกที่จะวางมือถือไว้แล้วลุกขึ้นไปทำงานบ้านดีกว่า หัวสมองจะได้ไม่ฟุ้งซ่านเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้
กว่าจะเสร็จก็ใกล้จะเย็นเสียแล้ว คยองซูเลยว่าอาบน้ำอีกสักรอบก่อนที่จะลองถามว่าแบคฮยอจะกลับมากี่โมงจะได้ทำตัวถูกว่าควรจะรอหรือควรจะหาอะไรกินก่อนเลย หลังจากอาบน้ำเสร็จคยองซูก็หยิบมือถือขึ้นมาดูเพราะเหมือนจะได้ยินเสียงข้อความแชทดังตอนกำลังอาบน้ำ บางทีอาจจะเป้นแบคฮยอนก็ได้.. แต่ก็ไม่ใช่
“นี่มันอะไร.. กล้ามากนักแบคฮยอน” คยองซูมองจ้องภาพในมือถือตาแทบถลน ภาพของแบคฮยอนที่นั่งกินข้าวกับผู้หญิงอยู่ คยองซูเลยส่งข้อความไปถามคนส่งที่เป็นเพื่อนในห้องว่าเห็นเมื่อไหร่ ยังไงและที่ไหน พอได้คำตอบมาคยองซูก็ยกยิ้มก่อนที่จะกดโทรหาใครบางคนที่บอกว่าจะกลับบ้านแต่ไปโผล่ที่ห้างกับผู้หญิงคนอื่น!
“ที่รักกลับมากินข้าวที่ห้องไหม กลับมาเถอะเหงาอ่ะ” คยองซูส่งเสียงอ้อนเล็กๆ แค่นี้ก็ทำเอาคนฟังไปไม่เป็นล่ะ
“ได้ๆ เดี๋ยวจะรีบกลับนะ” เมื่อได้คำตอบที่ถูกใจคยองซูก็กดวางสาย มาดูสิว่าพี่พยอนคนเก่งจะแก้ปัญหายังไง
“จงแดอยู่ไหนอ่ะอยู่ห้องหรือเปล่า” คยองซูเดินไปหยิบกระเป่าเงินและกุญแจห้องเตรียมออกข้างนอก
“เปล่าอยู่ตลาดลงมาซื้อของกินน่ะ จะฝากซื้อไรเปล่า”
“อยู่ตรงไหนอ่ะ ไปรอที่ร้านน้ำปั่นนะเดี๋ยวไปหา จงอินอยู่ด้วยใช่ป่ะ” ไม่ต้องรอคำตอบจากจงแดก็ได้ยินเสียงจงอินแว่วๆถามว่าจงแดจะเดินไปไหน
“ได้ยินเสียงล่ะ รอก่อนนะจะไปหา” คยองซูกดวางสายแล้วก็เดินออกจากห้องไป
อยากไปกินข้าวกับผู้หญิงคนนั้นมากใช่ไหม.. ได้เลย..
คยองซูมาหาจงแดกับจงอินที่ร้านน้ำปั่นเจ้าประจำ หลังจากที่ได้น้ำกันคนละแก้วแล้วคยองซูก็ขอให้จงอินช่วยหิ้วกับข้าวหน่อยเพราะวันนี้เขาคงจะซื้อเยอะมาก และก็ซ้อเยอะจริงๆร้อนถึงพี่จงอินคนแมนที่ต้องช่วยคยองซูถือ จงแดก็เดินหิ้วของตัวเองและจงอินไว้แถมมีบบริการพิเศษป้อนน้ำพี่จงอินคนเสี่ยวที่วันนี้ทำหน้าที่ได้ดีไม่มีขาดตกบกพร่อง
อาหารที่คยองซูซื้อมานั้นก็เยอะแยะเต็มไปหมดแต่ก็ไม่ลืมเข้าร้านขายยาซื้อยาลดกรด ยาถ่ายแล้วก็ใจดีซื้อเกลือแร่ให้ด้วยอีกหนึ่ง อยากจะรู้นักว่าจะกินหมดไหมถึงกินไม่หมดมันก็ยังเก็บไว้อุ่นกินได้อยู่ คยองซูไม่เคยใช้เงินเปลืองโดยไร้เหตุผลหรอกนะ พอถึงห้องคยองซูก็จัดเตรียมอาหารพวกนั้นใส่จานและรอให้แบคฮยอนกลับมาก็เท่านั้นเอง
“ที่รักเขากลับมาแล้ว~” แบคฮยอนไขประตูเข้าห้องมาก็ยิ้มกว้างเชียว คยองซุที่นั่งอยู่บนเตียงก็หันไปยิ้มให้
“กลับมาแล้วเหรอ ที่รักคงหิวแย่เลยเนอะเรามากินข้าวกันเถอะ” แบคฮยอนยิ้มให้แหยะๆเพราะตัวเขาเพิ่งจะกินข้าวอิ่มมาเมื่อกี้เองแล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ
“เฮ้ย!” พอเดินมาถึงโต๊ะแบคฮยอนก็ตาตั้งเลย อาหารหลากหลายนั้นเต็มโต๊ะญี่ปุ่นไปหมดเลย!! คยองซูทำหน้างงแล้วเอียงคอใส่
“ทำไมเหรอ หรือว่าที่รักกินข้าวมาแล้วเหรอ” แบคฮยอนที่มองคนตัวเล็กทำหน้าหงอยแล้วก็รู้สึกปวดในอก
“ยังๆ เนี่ยหิวมากเลย~ กินข้าวกันเนอะ~” แบคฮยอนยืนยันว่าตัวเองหิวด้วยการลูบท้องให้ดูด้วย คยองซูยิ้มแล้วกวักมือเรียก
“ถ้างั้นก็มากินข้าวกันนะ” แบคฮยอนเดินไปนั่งลงข้างๆคยองซูแล้วก็ได้แต่ทำหน้าพะอืดพะอม
“นี่ที่รักกินนี่นะซูชิเจ้าอร่อยของเราไง” แล้วคยองซูก็คีบซูชิชิ้นใหญ่ใส่ปากแบคฮยอน
“อันนี้ก็อร่อยนะ” ตามด้วยไก่ต้นน้ำปลาที่แบคฮยอนชอบมากๆ
“วันนี้ขนมปังทำใหม่ร้อนๆเลยนะ ที่รักต้องชอบแน่ๆ” คยองซูบิขนมปังไส้เยอะออกมาชิ้นใหญ่ๆแล้วป้อนเข้าปากแบคฮยอนที่เคี้ยวไปก็อยากจะน้ำตาไหลไป
“นี่ก็อร่อยนะ จงอินเคยบอกว่าอร่อย” คยองซูจิ้มขนมลูกกลมๆเข้าปากแบคฮยอนไปเลยแล้วก็ยิ้มกว้าง
“อร่อยไหม”
“อร่อยที่สุดเลย” แบคฮยอนพยักหน้าแล้วตอบด้วยเสียงอู้อี้เพราะขนมเต็มปากเลย
“กินน้ำนะ ที่รักจะเอาน้ำอะไรดีน้ำเปล่า โค้กไหมหรือสไปรท์ดี น้ำเขียวก็เย็นชื่นใจนะ” คยองซูหยิบถุงขวดน้ำมาให้เลือกกันเลยทีเดียว โอ๊ยพี่พยอนอยากจะร้องไห้!!
“เอาโค้กดีกว่าเนอะ” แล้วคยองซูก็จัดการเปิดขวดเสียบหลอดแล้วยื่นไปให้แบคฮยอนที่รับมาดูดให้ไวเลย เกือบติดคอแน่ะ
“อาหารตามสั่งเจ้านี้ก็อร่อยนะที่ที่รักชอบไง วันนี้ฉันสั่งพิเศษให้เลยนะ” คยองซูตักข้าวคำใหญ่ๆเอามือรองแล้วป้อนแบคฮยอนที่อ้าปากรับแทบไม่ไหว
“นี่อีกนะ... นี่นะ.. นี่อร่อยมาก...” และตามมาอีกเยอะแยะจนแบคฮยอนไม่ไหวแล้ว ทุกอย่างมันกำลังย้อนขึ้นมาและจะออกทางที่มันเข้าไป
“ดะ.. เดี๋ยวก่อนๆ” แบคฮยอนยกมือห้ามคยองซูที่กำลังจะป้อนเค้กให้ คือที่กินไปนี่มันผสมกันมั่วจนตอนนี้ท้องจะแตก!
“ทำไมเหรอ?” แบคฮยอนไม่ตอบแต่ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปอาเจียนทันที คยองซูที่นั่งมองอยู่ที่โต๊ะก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นพร้อมกับวางช้อนลง
“ไม่ไหวแล้วล่ะสิ” คยองซูส่ายหน้าแล้วหยิบขวดน้ำเขียวที่ยังไมได้เปิดขวดมาดื่มก่อนที่จะนั่งกินอาหารตรงหน้าบ้างแต่ก็ไม่ได้กินทุกอย่างผสมลงไปหมดเหมือนอตนที่ป้อนแบคฮยอนหรอกนะ
“ที่รักเป็นอะไรเหรอ ไม่อร่อยเหรอ” คยองซูยิ้มหวานแล้วถามคนที่เดินหมดแรงออกมาจากห้องน้ำ
“อร่อยครับที่รัก ยิ่งที่รักป้อนยิ่งอร่อย”
“ถ้างั้นก็มานั่งกินต่อสิ” แบคฮยอนมองหน้าคยองซูแล้วก็อยากจะร้องไห้ซะให้ได้ ทั้งแน่นทั้งจุกทั้งอยากจะอ้วก พี่พยอนไม่ไหวแล้วจริงๆนะ วันนี้คยองซูเป็นอะไรถึงได้โหดแบบนี้ ฮือ.....
“เดี๋ยวกินต่อได้ไหม ขอพักก่อน” แบคฮยอนเดินไปนั่งที่ขอบเตียงมองหน้าคยองซูอย่างขอความเห็นใจ
“เหรอ? ที่รักคงไม่อยากให้เราป้อนสินะ เรากินเองคนเดียวก็ได้” แล้วคยองซูก็ทำหน้าหงอยตักข้าวกินคนเดียว แบคฮยอนที่มองคนตัวเล็กทำหน้าหงอยๆซึมๆแล้วก็แบบ... ไม่ได้พี่พยอนต้องสู้!!
“มา พี่พยอนพร้อมแล้ว!” แบคฮยอนก้าวเท้าลงสังเวียนอีกครั้ง คยองซูยิ้มแล้วเตรียมตัวป้อนแบคฮยอนอีกรอบ ก็มาดูสิว่าจะท้องแตกตายไปซะก่อนไหม
ฮือ... เกิดมาเป็นพยอนแบคฮยอนจะกล้าหื้ออะไรกับโดคยองซูได้กันล่ะครับ ชีวิตอย่างกับวงเวียนชีวิต!
“อ้าปากนะ อ้าม~” แบคฮยอนอ้าปากยอมให้ป้อนแต่โดยดี คนตัวเล็กก็ยังคงยิ้มและสนุกที่ได้ป้อนข้าวแบคฮยอนแบบนี้
ก็เอาสินายแหกกฎฉันก็มีวิธีจัดการนายในแบบของฉันเหมือนกันแบคฮยอน
...ก็บอกแล้วโดคยองซูน่ะไม่เป็นรองใครหรอกนะ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น