[SF EXO] Impossible Miracle Love [คู่จิ้นตามใจฉัน]

ลำดับตอนที่ #48 : [SF] Luhan x Xiumin - เกลียดเมียที่สุดในโลก

ตอนแรกก็ว่าจะไม่นะ... แต่อดใจไม่ไหว มันต้องมีภาคต่อ มันต้องเป็นซีรี่ย์!! มันต้องเป็นเกลียดเมียที่สุดในโลกเดอะซีรีย์!!!

 

ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกว่าคู่นี้ก็น่ารักไม่แพ้คู่แรกเลย อร๊ายยยย บ้าจริงเลย!!!!

 

 

ถ้าวันหนึ่ง.. บรรดาเมียๆมาเจอข้อความในไอจี คิดว่าบรรดาเหล่าตัวผัวทั้งหลายจะโดนตื๊บไหม? 55555555555555555555

 

 

 

_______________________________

 

 

 

 

บานประตูห้องนอนค่อยๆถูกเปิดด้วยฝีมือคนตัวกลม ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มโผล่เข้าไปมองก่อนว่าคนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงน่ะตื่นหรือยัง พอเห็นว่ายังไม่ตื่นมินซอกก็เปิดประตูเข้าไปเลย คนตัวกลมเดินเข้าไปข้างเตียงแล้วยื่นมือไปเขย่าแขนของคนที่ยังไม่ตื่นเบาๆ

 

“ลู่หานตื่นได้แล้ว~ ลู่หานตื่น!” เมื่อเห็นว่าคนบนเตียงยังไม่ยอมตื่นก็เลยพร้อมเสียงกับแรงเขย่า ลู่หานที่นอนอยู่ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมองอย่างน่ารำคาญแล้วสิ่งแรกที่เห็นในกรอบตาเหมือนๆทุกเช้าก็คือใบหน้ากลมๆแสนน่ารักของใครบางคนที่ส่งยิ้มมาให้

 

“อะไรอ่ะปลุกอีกแล้ว” ลู่หานส่งเสียงน้ำเสียงรำคาญไปหา มินซอกก็หัวเราะแล้วดึงผ้าห่มออกจากตัวคนที่ทำท่าอยากจะนอนซุกผ้าห่มต่อ

 

“ก็มันเช้าแล้วไงก็ตื่นได้แล้วเดี๋ยวก็ไปทำงานสายกันพอดี วันนี้มีประชุมไม่ใช่หรือไงล่ะ” หลังจากที่ดึงผ้าห่มออกได้มินซอกก็ฉุดแขนลู่หานให้ลุกขึ้นแต่เจ้าตัวก็ยังอิดออด

 

“ตื่นได้แล้วฉันจะเก็บเตียงไปอาบน้ำเลยไป!!” มินซอกใช้เสียงโหดแล้วดึงแขนให้ลู่หานลงจากเตียง เจ้าตัวก็ยอมลงจากเตียงมาแต่โดยดีแต่หน้านี่มุ่ยเชียว

 

“อาบน้ำๆๆๆๆๆ” มินซอกดันหลังของลู่หานไปทางห้องน้ำพอส่งคนไม่อยากตื่นเข้าห้องน้ำได้ตัวเองก็เดินมาเก็บเตียงให้เรียบร้อย

 

หลังจากที่เตรียมเสื้อผ้าให้ลู่หานแล้วมินซอกก็เดินออกจากห้องนอนลงมาที่ห้องครัวเพื่อที่จะได้ตั้งโต๊ะอาหารเช้าสำหรับคนบ้านนี้ บ้านนี้ที่มินซอกว่าก็มีทั้งตัวของมินซอกเอง ลู่หาน ป๊าแล้วก็ม๊าของลู่หาน จริงๆบ้านนี้ก็มีคนรับใช้หรอกแต่มินซอกชอบเข้าครัวเพราะฉะนั้นสิทธิ์ในการทำครัวก็จะเป็นของมินซอกแต่เพียงผู้เดียว

 

ลู่หานกับมินซอกเจอกันที่เกาหลี ลู่หานไปเรียนที่เกาหลีเพราะอยากไปก็เลยทำให้ได้เจอกัน พอเรียนจบลู่หานก็ต้องกลับมาช่วยที่บ้านทำธุรกิจต่อ มินซอกก็เลยตามมาเรียนต่อที่จีนด้วยแล้วก็เลยได้อยู่ยาวเพราะลู่หานไม่อยากให้กลับ.. และมินซอกเองก็ไม่อยากห่างจากลู่หานด้วยนั่นแหละแต่ก็บินกลับบ้านที่เกาหลีบ่อยนะ

 

“ทำไมวันนี้มีแค่นี้อ่ะ!” ลู่หานที่เดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารก็ถึงกับโวยวาย เพราะปกติจะเห็นอาหารมากหน้าหลายตาอยู่บนโต๊ะแต่วันนี้กลับมาชามอยู่ชามเดียวเอง

 

“อ้าวก็ลู่หานบอกอยากกินข้าวต้มนิฉันก็เลยทำให้ไง” มินซอกวางถาดเหยือกน้ำและแก้วน้ำลงที่โต๊ะก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ ลู่หานแม้จะทำหน้าเหมือนไม่ค่อยพอใจแต่ก็ยอมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวประจำ

 

“ก็ตัวเองบอกอยากกินเองนะจำไม่ได้เหรอ ถ้างั้นตอนเย็นอยากกินอะไรล่ะกลับมาจะทำให้กิน” มินซอกวางแก้วน้ำเย็นและกาแฟหอมๆให้ลู่หานก่อนที่จะกอดลู่หานจากด้านหลัง 

 

“อะไรก็ได้” ลู่หานหันไปมอง มินซอกพองสองแก้ม

 

“อะไรก็ได้ฉันทำไม่เป็นหรอกนะ” แล้วเจ้าตัวก็หัวเราะคิกคักแต่ลู่หานนี่สิขมวดคิ้วทำหน้าไม่พอใจไปแล้ว

 

“หอมจังเลยวันนี้มินซอกทำอะไรกินเนี่ย” คุณลู่พ่อของลู่หานเดินเข้ามาในห้อง ลู่หานหันไปมอง มินซอกก็เลยปล่อยอ้อมกอดออกแล้วหันไปหาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆ

 

“ข้าวต้มครับ อร่อยมากนะครับบอกไว้ก่อนเลย” มินซอกพูดภาษาจีนกับคุณลู่แล้วก็เดินไปรินน้ำมาให้ ลู่หานปล่อยให้พ่อของตัวเองกับมินซอกคุยกันไปตัวเองก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปชามข้าวต้มนั้นที่มันดูยังไงก็ไม่รู้.. ก็แค่เนื้อเนียนน่ากิน เครื่องเคียงผักแต่งหน้าก็ถูกจัดวางไว้อย่างสวยงามก็แค่นั้น~

 

 

lumsklu: บอกว่าอยากกินข้าวต้มแต่มันใช่เรื่องไหมที่จะต้องมีแค่ข้าวต้มอย่างเดียว ดูดิน่ากินเหรอวะ #เกลียดเมียที่สุดในโลก

baekhyunee: อย่าเอามาล่อกูหิว นี่กูทำกับข้าวเองยังไม่เสร็จเลยเนี่ย #เกลียดเมียที่สุดในโลก

hztttao: เต็มโต๊ะมึงก็บ่น มีชามเดียวก็บ่น ตกลงเมียมึงนี่ยังไงหาความพอดีเจอปะวะ #เกลียดเมียที่สุดในโลก

sehun_cy: เอาน่ามินซอกยังทำให้มึงกินเลย ดูเมียกูดิ๊อ้อนอยากไปกินข้างนอกตลอด #เกลียดเมียที่สุดในโลก

 

 

ลู่หานที่นั่งอ่านคอมเมนท์จากเพื่อนในไอจีจบก็เริ่มลงมือกินข้าวสักทีเพราะได้ยินเสียงม๊าบ่นแล้วว่าวันนี้ถ้าไปทำงานสายล่ะก็จะได้โดนตีแน่ๆ ถึงจะโตแล้วแต่ขอบอกเลยว่าลู่หานก็ยังกลัวป๊ากับม๊าเหมือนเดิม หลังจากที่มินซอกจัดการเรื่องบนโต๊ะเสร็จก็ลงมานั่งที่ข้างลู่หานแล้วเริ่มลงมือกินมื้อเช้า

 

 

 

หลังจากร่วมโต๊ะรับประทานมื้อเช้าพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วมินซอกก็เดินออกมาส่งลู่หานจนถึงประตูรถเลย มินซอกยื่นสูทให้ลู่หานเก็บเองในรถ พอหันกลับมาก็เห็นคนตัวกลมยืนยิ้มแฉ่งเช่นเดิม รถของป๊ากับม๊าออกไปแล้ว เหลือก็แต่ลู่หานที่ยังทำหน้านิ่งอ้อยอิ่งอยู่กับมินซอกนี่ล่ะ

 

“วันนี้จะออกไปไหนหรือเปล่า” ลู่หานเกี่ยวเอวมินซอกเข้ามาใกล้ เจ้าตัวทำหน้าคิดก่อนที่จะพยักหน้า

 

“ไปสิ ว่าจะออกไปตลาดซื้อของสดมาทำมื้อเย็นให้ลู่หานไงล่ะ” มินซอกยิ้มกว้างจนแก้มกลมๆดันดวงตาให้วาดโค้งเป็นขีด 

 

“กลางวันนี้จะทำขนมอะไร” 

 

“ก็ว่าจะทำมองบลังค์น่ะ เดี๋ยวฉันจะเก็บไว้ให้ลู่หานด้วย” ลู่หานทำหน้าระอาแล้วส่ายหน้าไปมา

 

“อ้วน!” มินซอกพองสองแก้มแล้วก็ทุบแขนลู่หานไปสักที ลู่หานก็เลยหัวเราะแล้วดึงคนตัวกลมมากอด

 

“อ้วนขึ้นหรือเปล่าเนี่ยเมื่อคืนไม่ได้สังเกตแต่ตอนนี้เต็มๆเลย” มินซอกพองแก้มแล้วดันตัวออกจากอ้อมแขนของลู่หาน 

 

“ไปทำงานเลยไป!!” มินซอกทำหน้าเหวี่ยงใส่ ลู่หานก็หัวเราะไปสิ พอแกล้งหยอกพอให้มินซอกทำหน้าขัดใจลู่หานก็ก้มหน้าลงหอมแก้มกลมซะฟอดใหญ่ๆแล้วก็ขึ้นรถขับออกไป มินซอกที่ยืนอยู่ก็ยู่หน้าใส่ตามหลัง

 

มินซอกไม่ต้องทำงานบ้านเพราะมีแม่บ้านคอยจัดการอยู่แล้วแต่สิ่งที่มินซอกขอรับผิดชอบก็คืองานในครัว แต่ก่อนที่จะได้ทำขนมช่วงสายๆคนตัวกลมก็ขอไปนอนก่อนเพราะตัวเองจะต้องตื่นเช้ามาทำอาหารเช้าให้แล้วก็ต้องคอยปลุกลู่หานด้วย ก็เป็นแบบนี้ทุกวันต่างกันที่เสาร์อาทิตย์ลู่หานไม่ต้องไปทำงานแต่ก็ต้องกินมื้อเช้าเวลาเดิม

 

ก็มินซอกอยากดูแลลู่หานนี่นะ..

 

 

 

 

 

ลู่หานที่ขับรถออกมาก็ได้แต่ยิ้มติดริมฝีปาก เอาจริงๆถ้าจะว่ากันตามตรงมินซอกน่ารัก ตัวก็นิ่มน่ากอดแต่สิ่งที่ลู่หานไม่ชอบเกี่ยวกับมินซอกก็คือไอ้โรคที่ชอบมาวุ่นวายกับเขาแล้วก็ชอบเข้าครัวทำกับข้าวทำขนมนี่ล่ะ ทำจนตัวอ้วนกลมไปหมดแล้ว 

 

ถึงลู่หานจะชอบกอดมินซอกที่ตัวนิ่มๆก็เถอะ.. แต่พออ้วนกลมมินซอกก็น่ารักขึ้นนิ เอาจริงๆลู่หานไม่ชอบให้คนอื่นมามองมินซอกหรอกนะ จะเกลียดเมียที่สุดในโลกก็เรื่องนี้นี่แหละ

 

การประชุมว่าน่าเบื่อแล้วแต่ไอ้การที่จะต้องมานั่งมองเวลาสลับกับมองมือถือบนโต๊ะเพราะหยิบมาโทรไม่ได้นี่ก็ร้อนใจไม่แพ้กันหรอกนะ ลู่หานไม่ชอบให้มินซอกออกนอกบ้าน บอกว่าให้แม่บ้านออกไปซื้อให้ก็ไม่ยอม ทะเลาะกันก็หลายทีแล้ว นี่แหละเหตุผลที่ว่าทำไมลู่หานถึงได้เกลียดเมียที่สุดในโลก ก็มินซอกไม่เคยเชื่อฟังอะไรเขาเลยนิ!!

 

“มินซอกตอนนี้อยู่ไหน” พอออกจากห้องประชุมได้ลู่หานก็กดโทรหาคนตัวกลมทันที ปลายสายกดรับแล้วก็หัวเราะเบาๆ

 

“ตอนนี้เราอยู่ตลาดน่ะ นี่มันบ่ายแล้วนะเพิ่งประชุมเสร็จเหรอ”

 

“อืมเพิ่งออกมา นี่ออกไปข้างนอกเอาแม่บ้านไปด้วยหรือเปล่าน่ะ” ลู่หานถามเสียงเข้มเชียว มินซอกที่กำลังนั่งอยู่ในร้านกาแฟก็หัวเราะคิกคัก

 

“เปล่ามาคนเดียว แม่บ้านเขาก็งานยุ่งนินาเลยไม่กล้าบอก” ลู่หานรีบเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองเร็วๆเลย ปิดประตูได้ก็แผดเสียงดังทันที

 

“คิมมินซอก!! ก็บอกว่าอย่าออกไปไหนคนเดียวไงทำไมไม่ฟังกันบ้างเลยห๊ะ!!!!” มินซอกที่กำลังอารมณ์ดีกับการนั่งชิมเค้กสูตรใหม่ของเจ้าของร้านที่รู้จักกันก็สะดุ้งโหยงแล้วเอามือถือออกห่างแทบไม่ทัน

 

“ก็เขางานยุ่งจะให้ออกมาด้วยทำไมล่ะ ลู่หานนิก็..” ลู่หานสูดลมหายใจแล้วก็ผ่อนออกมาเพื่อระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง

 

“ทำไมถึงไม่เคยเชื่อฟังกันเลยห๊ะมินซอก ทำไมจะต้องขัดกันทุกทีด้วย!”

 

“นี่โมโหหิวหรือเปล่าเนี่ย ไปกินข้าวก่อนไปเดี๋ยวเราโทรอีกทีนะแค่นี้นะ” แล้วมินซอกก็ตัดสายไปเลย ลู่หานก็ได้แต่ทำหน้าขัดใจน่ะสิ

 

“โอ๊ย!!!” ลู่หานขยี้หัวตัวเองแล้วทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดเซ็งๆ มินซอกชอบเป็นแบบนี้ทุกที ขัดใจเขาได้ทุกเรื่อง!! 

 

ลู่หานที่กำลังเซ็ง งานการไม่อยากจะทำก็หยิบมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปตัวเองทำหน้าเซ็งๆแล้วก็อัพลงไอจีเช่นเดิมพร้อมติดแคปชั่นเก๋ๆประจำกลุ่มไว้ นี่บอกเลยนะว่าลู่หานนี่เลขาของกลุ่มเกลียดเมียที่สุดในโลกเลยนะบอกไว้เลย

 

 

lumsklu: อะไรๆก็ขัดใจบอกให้ทำตามก็ไม่เคยเชื่อฟัง บอกว่าอย่าออกไปไหนคนเดียวทำไมชอบออกไปคนเดียวจังวะ ชอบมาทำตัวขวางทางตลอดเบื่อ! แล้วยังมาบอกว่ากูโมโหหิวอีกนะ มันน่าไหมล่ะ #เกลียดเมียที่สุดในโลก

sehun_cy: ลองมาเจอเมียอ้อนแบบกูไหมล่ะ น่ารำคาญจะตาย #เกลียดเมียที่สุดในโลก

baekhyunee: ไม่เหมือนเมียกูเหมือนจะอยู่ในโอวาทแต่ดันไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง กูเพลียกว่ามึงอีก #เกลียดเมียที่สุดในโลก

hztttao: ต้องลงโทษนะเว๊ยแบบนี้!! จัดไปยันเช้าเลยดิพรุ่งนี้วันหยุด #เกลียดเมียที่สุดในโลก

lumsklu: @hztttao จัดไป!!

 

 

มินซอกมองมือถือตัวเองแล้วก็ส่ายหน้าไปมาขำๆ ลู่หานนี่ก็ชอบคิดอะไรโอเวอร์แต่ก็เอาเถอะมินซอกก็ชอบที่ลู่หานเป็นแบบนี้นั่นแหละ คนตัวกลมใช้ปลายนิ้วเลื่อนดูตารางงานสำคัญในมือถือตัวเองแล้วก็กำลังทำหน้าคิดไม่ตก

 

แม่บอกให้เขากลับเกาหลีเพราะอยากเจอแต่มินซอกต้องรีบส่งต้นฉบับน่ะสิ เห็นแบบนี้มินซอกก็เป็นถึงนักเขียนนิยายนะแน่นอนว่าต้องนิยายภาษาบ้านเกิดนี่ล่ะแต่ประเด็นไม่ใช่ตรงนั้น ประเด็นมันอยู่ที่เขาต้องรีบปิดต้นฉบับน่ะสิ มินซอกไม่กล้าบอกแม่กลัวแม่จะว่าเอาเพราะที่บ้านไม่เห็นด้วยเลยที่เขาจะทำอาชีพนี้ แต่มีอยู่คนเดียวนั่นแหละที่คอยสนับสนุนตลอด

 

.. ก็ไอ้คนที่เหวี่ยงโมโหหิวใส่เขาเมื่อกี้นี่ล่ะ

 

“ไปซื้อของแล้วดีกว่า” มินซอกจัดการดื่มกาแฟที่ชอบให้หมดก่อนที่จะเดินออกจากร้านไปหาซื้อวัตถุดิบมาทำมื้อเย็นให้ลู่หาน 

 

มินซอกมีความสุขนะเวลาที่ได้ทำอาหารหรือขนมให้ลู่หานได้ลองชิมน่ะ มีความสุขแล้วก็รักลู่หานมากเลยล่ะ~~

 

 

 

 

 

 

ลู่หานเซ็นเอกสารแฟ้มสุดท้ายเสร็จก็รีบคว้ามือถือแล้วก็เสื้อสูทของตัวเองลุกออกจากโต๊ะทำงานให้ไวเลย ก้าวเท้าเร็วๆไปก็กดโทรศัพท์หาใครอีกคนไป ที่ร้อนใจขนาดนี้ก็เพราะว่าเขาไม่ได้โทรหามินซอกมาห้าชั่วโมงแล้วนะ!!! ถ้ามินซอกขัดคำสั่งเขาไม่ยอมรีบกลับบ้านจะให้เขาทำไง!!

 

ปกติแล้วเขาจะโทรเช็คมินซอกทุกชั่วโมงเลยนะแต่นี่ไม่ได้โทรมาจะห้าชั่วโมงแล้ว ถ้ามินซอกห่างสายตาของลู่หานไปเถลไถลที่ไหนล่ะก็โดนแน่ๆ ทำไมชอบขัดใจให้เขาอารมณ์เสียอยู่เรื่อยเลยนะ!!! เพราะแบบนี้ล่ะเขาถึงเกลียดเมียที่สุดในโลกน่ะ เขาเป็นใหญ่ที่สุดแต่ก็แข็งข้อไม่ยอมฟังกันเลย ขัดใจชะมัด!!

 

“เลิกงานแล้วเหรอ” เสียงใสกรอกมาตามสาย ลู่หานปลดล็อครถแล้วก็รีบขึ้นไปนั่งบนรถ

 

“เลิกแล้ว แล้วนี่อยู่ไหน” เสียงหัวเราะใสๆจากปลายสายที่ลอดมาทำเอาคนที่กำลังร้อนใจหงุดหงิดหนักกว่าเดิม 

 

“ก็อยู่ในห้องครัวน่ะสิ ลู่หานคิดว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ” ว่าแล้วมินซอกก็หัวเราะใส่อีกสักที

 

“พูดดีนักนะเดี๋ยวจะกลับไปลงโทษ!” ลู่หานกรอกเสียงเขียวใส่เลย 

 

“ก็รีบๆกลับมานะ~”

 

เพียงไม่เกินชั่วโมงลู่หานก็กลับมาถึงบ้านและมื้อเย็นก็เสร็จเรียบร้อยเตรียมตั้งโต๊ะทันที มินซอกที่ได้ยินเสียงรถก็เดินออกมาที่หน้าประตูบ้าน ลู่หานเดินเข้าบ้านมาด้วยสีหน้าดูหงุดหงิดชอบกลแต่มินซอกก็ไม่ได้สนใจอะไรนักหรอกเพราะลู่หานก็กลับบ้านมาหน้าตาเป็นแบบนี้ทุกทีนั่นแหละ

 

“กลับมาแล้วเหรอ” มินซอกยิ้มกว้างเชียว

 

“ยัง” คำตอบสั้นๆจากลู่หานก็ทำเอาคนมารับหัวเราะเสียแล้วสิ 

 

“ถ้าอย่างนั้นคนที่ยังไม่กลับก็ส่งเสื้อมาแล้วก็รีบๆไปล้างมือได้แล้วมื้อเย็นตั้งโต๊ะแล้วนะ” มินซอกยื่นมือไปรับสูทจากลู่หานแล้วก็หมุนตัวเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน ลู่หานก็เดินตามไป

 

“อ๊ะ.. ลู่หานอย่าสิเดี๋ยวเสื้อก็ยับหมดหรอก” พอปิดประตูห้องนอนได้ลู่หานก็จัดการโอบกอดคนตัวกลมแล้วเข้าคลอเคลียที่แก้มทันที

 

“ช่างมันสิ” ลู่หานดึงเสื้อสูทราคาแสนแพงของตัวเองออกจากมือมินซอกแล้วเหวี่ยงไปทิศทางไหนก็ไม่ได้จะใส่ใจ

 

“อ๊ะ.. ลู่......” แล้วมินซอกก็พูดได้ไม่จบประโยคริมฝีปากของลู่หานก็กดทาบกับริมฝีปากนิ่มของมินซอกทันที ลู่หานก็เอาแต่ใจกดจูบไม่ปล่อยเลยจนมินซอกแทบจะหมดลมหายใจ

 

“ลู่หานไม่เอาแล้วไปล้างมือไปจะได้ลงไปกินข้าวกัน” มินซอกพยายามที่จะดันอ้อมแขนที่ออกแต่ไม่รู้ทำไมถึงดันไม่ออก นี่ตกลงแขนลู่หานเป็นคีมเหล็กหรือยังไง

 

“ฉันจะทำโทษคนไม่เชื่อฟัง” มินซอกหันมาทำหน้ามุ่ยใส่

 

“ไว้ทำโทษคืนนี้ได้ไหม ลงไปกินข้าวก่อนเถอะเดี๋ยวมันเย็นแล้วไม่อร่อยนะ” ตบท้ายด้วยรอยยิ้มหวานๆทำเอาลู่หานเคลิ้มเชียว

 

 

 

มื้อเย็นน่าจะถูกใจลู่หานแน่ๆเพราะมีแต่ของที่ลู่หานชอบเต็มโต๊ะไปหมดแล้วอีกอย่างตอนนี้ป๊ากับม๊าก็กลับมาแล้ว หลังจากที่ร่วมกันกินมื้อเย็นกันเสร็จมินซอกก็เอามองบลังค์มาเสิร์ฟให้ทุกคนได้กินกัน ลู่หานถ่ายรูปขนมสีหวานนั้นไว้แล้วก็ลองตักกินดู เนื้อครีมที่ดูเหมือนจะหวานแต่มันกลับไม่หวานเลย ซึ่งนั่นทำให้ลู่หานพอใจ

 

มินซอกที่แอบมองอยู่ก็อมยิ้ม ขนมหวานที่เขาทำส่วนมากจะไม่หวานมากนักเพราะลู่หานไม่ชอบกินหวาน เวลาที่มีคนกินอาหารหรือขนมที่เราทำแล้วเขาชอบมันก็น่าดีใจใช่ไหมล่ะ นี่แหละความสุขแล้วก็เหตุผลของรอยยิ้มที่มีความสุขของมินซอก 

 

ลู่หานเป็นคนพูดในกลุ่มเกลียดเมียว่าถ้าอยากจะฆ่าเมียให้ตายต้องฆ่าช้าๆ ถ้ามีความสุขมากๆ เหนื่อยมากๆแล้วก็จุกอกตายไปเอง เพราะเวลาลู่หานเห็นตอนที่มินซอกถึงจุดสุดยอดทีไรเจ้าตัวก็นอนหอบเหนื่อยอย่างกับคนหายใจไม่ออกทุกที ถ้าเป็นอย่างนั้น... สักวันเดี๋ยวก็มินซอกก็ตายไปเองนั่นแหละ

 

เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดลู่หานก็เลยจัดการลงโทษคนที่ทำให้เขาหงุดหงิดมาทั้งวันไปซะหลายรอบจนเช้านั่นแหละมินซอกถึงได้นอนหลับไปเพราะเพลีย ผิวขาวๆเวลาที่โดนแต้มด้วยสีแดงระเรื่อไปทั่วนี่มันก็น่าดูนะและลู่หานก็ชอบมากเสียด้วยสิ 

 

ลู่หานตื่นขึ้นมาในตอนสายนิดๆเพราะแม่บ้านมาเคาะประตูห้องถามว่าวันนี้คุณมินซอกจะไม่ลงไปทำมื้อเช้าใช่ไหมพวกเธอจะได้ทำกันไปเลยเพราะบ้านตระกูลลู่จะกินมื้อเช้าของวันหยุดเช้ากว่าปกติ ลู่หานห็พยักหน้าอนุญาตเพราะมินซอกคงไม่มีแรงลุกไปทำอะไรได้หรอก 

 

พอลู่หานเดินกลับมาที่เตียงก็ยืนขมวดคิ้วกอดอกอยู่ที่ข้างเตียงก่อนที่จะเอื้อมตัวไปหยิบมือถือตัวเองมากดถ่ายรูปมินซอกตอนที่กำลังนอนไว้ ซูมให้เห็นใบหน้าน่ารักๆที่กำลังหลับตาพริ้มด้วย ช่วงเช้าๆในวันหยุดแบบนี้เพื่อนๆของตัวเองคงยังไม่มีใครตื่นหรอกแต่ลู่หานก็ไม่สนใจหรอกอัพไอจีเดี๋ยวพวกมันตื่นก็เข้ามาพูดคุยด้วยนั่นแหละ

 

 

lumsklu: ชอบขัดคำสั่งดีนัก!!! ก็ต้องโดนลงโทษไปตามเรื่องตามราว ไม่สงสารหรอก #เกลียดเมียที่สุดในโลก

 

 

ช่วงนี้ตัวเขาไม่ค่อยได้คุยไลน์กับก๊วนเพื่อนสักเท่าไหร่เพราะเขางานยุ่งแต่คาดว่าวันนี้คงได้คุยกับเพื่อนๆแล้วล่ะ พออยู่ใกล้ก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลย สงสัยบางทีอาจจะต้องเคลียร์งานแล้วหนีไปเกาหลีสักอาทิตย์เสียแล้วมั้งน่ะ  ลู่หานวางมือถือไว้ที่เดิมแล้วก็ปีนขึ้นเตียงไปว่าจะไปนอนต่อสักหน่อย

 

“งื้อ~ ลู่หานตื่นแล้วเหรอ” มินซอกที่รู้สึกว่าข้างตัวมีอะไรขยับไปมาก็พลิกตัวแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมองคนข้างตัวด้วยสายตาที่ลืมแทบจะไม่ขึ้น

 

“วันนี้จะไปตลาดหรือเปล่า” ลู่หานลงนอนที่เตียงแล้วขยับตัวให้มินซอกขึ้นมานอนที่แขนของเขา มินซอกพลิกกายไปนอนอิงซบลู่หานแล้วส่ายหน้าไปมาอ้อน มองเผินๆก็เหมือนลูกแมวเลยเนอะ~

“ไม่ล่ะ.. เราอยากอยู่บนเตียงกับลู่หานมากกว่า” แล้วมินซอกก็เงยหน้าส่งยิ้มให้ แม้ว่าดวงตาจะลืมไม่ขึ้นก็เถอะ ลู่หานกระชับอ้อมแขนที่กอดคนตัวกลมไว้

 

“จะนอนทั้งวันเลยสินะ อ้วนเกินไปแล้วนะ” มินซอกยู่หน้าใส่แล้วขยับตัวกอดลู่หานแล้วอิงหน้าลงไปที่อกของลู่หาน

 

“ก็ลู่หานทำฉันเหนื่อยนิ ไม่คุยด้วยแล้วจะนอนแล้วนะ มินซอกรักลู่หานนะ” แล้วมินซอกที่ง่วงงุนก็พล็อยหลับคาอกของลู่หานไปเลย ลู่หานแบะปากคล้ายไม่พอใจแต่ดวงตากลับยิบหยีคล้ายกับเจ้าตัวกำลังยิ้มอยู่เลย

 

“ไม่รักหรอก เกลียดจะตาย!!!” ลู่หานพึมพำเบามากๆก่อนที่จะกดจูบลงที่กระหม่อมของคนตัวกลมที่หลับไปแล้ว

 

มินซอกน่ะตายไปซะได้ก็ดี!!! ก็ไม่เห็นว่าคิมมินซอกจะมีอะไรดีเลย.. ก็แค่ตัวกลมน่ากอด กอดแล้วก็อุ่นดี ยิ้มน่ารัก บางทีก็อ้อน บางครั้งก็หวาน ทำอาหารอร่อย ชงกาแฟหรือทำขนมก็อร่อยมากอีกด้วย ก็แค่นี้เอง มินซอกคู่ควรให้เรารักซะทีไหนล่ะ

 

อ้อนก็ที่หนึ่ง ดื้อก็ที่หนึ่ง ชอบขัดคำสั่งเขาก็ที่หนึ่ง โธ่.. ไม่มีมินซอกน่ะดีจะตาย ลู่หานน่ะเกลียดมินซอกจะตายไป รีบๆตายไปเลย!!

 

 

ก็เขาเกลียดเมียที่สุดในโลกเลยนะ!!

 

 

“ลู่หานฉันหนาวอ่ะ” มินซอกพึมพำเสียงเบา ลู่หานที่ยังไม่หลับดีก็ลืมตาแล้วขยับผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของคนตัวกลมที่เปลือยเปล่าเอาไว้ให้มิด พอได้ความอุ่นจากผ้าห่มผืนหนามินซอกก็ยิ้มหวานเชียว ลู่หานขยับอ้อมกอดแน่นๆแล้วกดจูบที่กระหม่อมบางอีกครั้งก่อนที่จะหลับไปด้วยกันในช่วงเช้าของวันหยุดที่มีแต่เรา