[SF EXO] Impossible Miracle Love [คู่จิ้นตามใจฉัน]

ลำดับตอนที่ #41 : [เด็กช่าง's Series] YeolKris BaekDo TaoHun - TaoHun Part 2

Title: เด็กช่าง's Series - TaoHun Part 2

Pairing: Chanyeol x Kris // Baekhyun x D.O. // Tao x Sehun

Author: BettyNoona

Note: มั่นใจเหลือเกินนะโอเซฮุน #สาบานว่าไม่ได้แซะ #รักเซฮุนเย่เฮทสุดหัวใจ 555555555

 

 

 

Note2: รายละเอียดการจองอยู่ที่ตอน 40 นะคะ พาร์ทเทาฮุนจะลงให้อ่านจนจบแน่นอนค่ะ 

 

 

 

 

______________________________________

 

 

 

 

 

เซฮุนนั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่โต๊ะกินข้าวคนเดียวกับอาหารเช้าสองชุด นี่ขอบอกเลยนะว่าการที่ตื่นมาแล้วไม่เจอใครเลยนี่มันน่าหงุดหงิด!! พอตื่นมาก็ไม่เห็นไอ้หมีแพนด้าหน้ามึนนั่นแล้ว เดินไปดูที่บ้านข้างๆก็ไม่เห็นมีใครอยู่เลย ไปไหนกันหมด? 

 

คนที่เคยเห็นหน้าทุกวันแทบจะไม่ห่างกัน พอไม่เจอมันก็รู้สึกใจหวิวแล้วก็ร้อนรนยังไงก็ไม่รู้ โทรหาก็ปิดเครื่อง ฮวางจื่อเทาไปไหน.. ทำไมต้องทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวด้วยนะ ไม่เคยรู้เลยเหรอว่าโอเซฮุนไม่ชอบอยู่คนเดียว!!

 

เซฮุนดันจานข้าวตรงหน้าออกแล้วลุกเดินขึ้นห้องนอนของตัวเอง ไม่มีคนนั่งกินข้าวด้วย ไม่มีคนคุยด้วย ไม่มีใครเลย ทำไมเขาจะต้องทำอะไรด้วย หนังสือหนังหาที่เอามากองไว้บนเตียงเพื่อจะเตรียมอ่านก็ถูกเซฮุนเก็บกองไว้ที่ข้างหัวเตียง ไม่มีอารมณ์จะอ่านอะไรทั้งนั้นแหละ ขอบอกเลยว่าอารมณ์เสียมาก เปิดทีวีดูก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ เปิดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆจนวนครบช่องไปไม่รู้กี่รอบแล้ว

 

ยกขาขึ้นชันแล้ววางคางเกยเข่าอย่างเหงาๆ เซฮุนเลือกดูสักช่องหนึ่งมันกำลังฉายละครที่เซฮุนไม่อิน ไม่รู้จักแต่ก็เปิดเอาไว้เป็นเพื่อนในห้องที่เงียบๆนี้ แม้ดวงตาจะจับจ้องไปที่ภาพเคลื่อนไหวตรงหน้าแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเซฮุนจะรู้เรื่องหรอกนะ

 

ประตูห้องค่อยๆเปิดออก เทายื่นหน้าเข้ามาก็เห็นเซฮุนนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ดูเหงาๆยังไงชอบกล ก็รู้ตัวนะว่าผิดที่ทิ้งให้อยู่คนเดียวแต่แบบก็มันจำเป็น เซฮุนหันมาเห็นว่าใครเดินเข้ามาในห้องก็ตีสีหน้าโกรธแล้วก้าวลงจากเตียงทันที

 

“ไปไหนมาทำไมถึงไม่บอกวะห๊ะ!!” เซฮุนขึ้นเสียงใส่ หัวคิ้วก็ขมวดมุ่นอย่างหงุดหงิด เทาส่งยิ้มนำทัพมาก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆแต่เซฮุนก้าวเท้าถอยหลังหนี

 

“อย่าโกรธดิวะกินข้าวยัง ยังใช่ป่ะลงไปกินข้าวกัน” เทาจับของเซฮุนแต่เจ้าตัวสะบัดหนี

 

“ไม่ต้องมาจับ มึงไปไหนมาทำไมไม่บอกกูวะห๊ะแล้วจะปิดเครื่องทำห่าอะไร!!” โอเซฮุนโกรธมาก ซึ่งเทาก็รู้ดีว่าตัวเองก็ทำผิดแต่มันเป็นเหตุจำเป็นจริงๆนั่นแหละ 

 

“ขอโทษพอดีแบตหมดไม่ได้ชาร์ตน่ะ ลงไปกินข้าวกัน” เทาเอื้อมมือจับมือของเซฮุนอีกรอบแต่เซฮุนก็สะบัดมือหนี

 

“มึงไปไหนมา” ดวงตาเรียวจ้องเขม็ง เทาก็ยังคงส่งยิ้มให้

 

“ไปธุระให้แม่น่ะ รีบก็เลยไม่ได้บอกมึงก่อน” เซฮุนหรี่ตามองก่อนที่จะกรอกตาไปมา ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะรู้หรือเปล่าแต่ว่าที่ฮวางจื่อเทาโกหก ดวงตาคมคู่นั้นมักจะหลบตาเขาเสมอ

 

“ธุระอะไร” คนโกหกก็ไม่รู้จะตอบอะไรดี นึกไม่ออกกันล่ะทีนี้ พอหลบตามากๆเข้าเซฮุนก็ผลักอกคนตรงหน้าให้ออกห่าง

 

“มึงโกหก มึงไปไหนทำไมไม่บอกกู ให้กูอยู่คนเดียวได้ยังไงวะ!!” คนโมโหตะโกนหน้าแดง ทั้งโมโห ทั้งอยากจะซัดคนตรงหน้าให้มันรู้แล้วรู้รอดแต่ก็กำลังหักห้ามใจ

 

“กูไม่ได้โกหกจริงๆ กูมีธุระจริงๆ” เซฮุนก้าวเท้าเข้ามาหาแล้วทุบอกของเทาไปแรงๆ

 

“ธุระอะไรของมึง มึงโกหกอย่าคิดว่ากูไม่รู้ ทำไมมึงต้องโกหก” เทาหลบสายตาของเซฮุนอีกรอบ เขาบอกไม่ได้ก็แหงล่ะ เรื่องนี้ให้ตายก็บอกไม่ได้เด็ดขาด

 

“มึงโกหกกูทำไม มึงทิ้งกูทำไม มึงออกไปจากบ้านกูเลยนะ!!” เซฮุนหันหลังให้ เทามองคนตรงหน้าแล้วก็แอบถอนหายใจเบาๆ

 

“มึงไล่กูเหรอ” 

 

“เออ! ออกไปจากบ้านกูเลยไม่ต้องมายุ่งกับกู กูเกลียดมึง มึงก็ไม่ต่างอะไรกับคนอื่นนักหรอกทิ้งกูแล้วก็ปล่อยกูไว้คนเดียวเนี่ยแหละ!” เซฮุนเดินไปนั่งที่ขอบเตียงทั้งๆที่ยังหันหลังให้ เทาลูบหน้าตัวเองกลั้นอารมณ์ที่อาจจะทำให้พลั้งปากออกไป เขาจะทำลายทุกอย่างไม่ได้เพราะฉะนั้นเซฮุนจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้

 

หยดน้ำตาที่รื้นขึ้นรอบดวงตาไหลหยดลงอาบแก้มเมื่อบานประตูห้องถูกเปิดและปิดลง เทาอาจจะกลับบ้านไปแล้วหรือไม่ก็อาจจะไปหาชานยอล ตัวเซฮุนเองก็รู้ดีว่าตัวเองไม่มีเหตุผลแต่เขาก็ไม่อยากให้เพื่อนคนเดียวที่เป็นแทบจะทุกอย่างของเขาโกหก จะไปไหนแล้วทิ้งเขาไว้โอเซฮุนไม่เคยว่าแต่แค่ไม่อยากให้โกหก หยดน้ำตาค่อยๆไหลลงเรื่อยๆ 

 

ชีวิตเขาต่อจากนี้จะไม่มีเทาอีกแล้วเหรอ? ... ตัวเขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย ทำไมใครๆก็ทิ้งเขาไปกันหมดเลยนะ โอเซฮุนผิดอะไรกัน

 

 

 

บานประตูเปิดออกอีกครั้ง เซฮุนหันไปมองก็เห็นเทาประคองถาดอาหารเข้ามาในห้อง เจ้าตัวส่งยิ้มมาให้พร้อมกับเดินเข้ามาแล้ววางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือที่อยู่ไม่ไกลจากเตียง เซฮุนยังคงมองตามเทาทุกฝีก้าว หยดน้ำตายังคงไหลรินพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ลอดริมฝีปากสีอ่อน 

 

“ร้องไห้ทำไมวะ ดูไม่ได้เลยว่ะ” เทาลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าเซฮุนแล้วเอื้อมมือขึ้นเช็ดหยดน้ำอุ่นๆนั้นให้พ้นดวงหน้า

 

“มึงไม่ได้กลับบ้านเหรอ” เทาส่ายหน้า

 

“เปล่านิ กูลงไปอุ่นกับข้าวมาให้มึงต่างหาก อย่าโกรธกูเลยกูขอโทษ” เซฮุนสะอื้นแล้วก็ก้มลงกอดเทาให้แน่นๆ เทาที่โดนโผเข้ามากอดก็รับตัวของเซฮุนไว้แล้วลูบหลังเพื่อนเบาๆ

 

“ขอโทษ.. กูไม่ได้ตั้งใจจะไล่ กูคิดว่ามึงจะไปแล้วซะอีก” เซฮุนเอ่ยด้วยเสียงสะอื้น เทายิ้มแล้วลูบหลังปลอบไม่ห่าง

 

“กูไม่ไปไหนจากมึงหรอก เรื่องวันนี้...” เทาพูดยังไม่จบประโยค เซฮุนก็แทรกเสียงขึ้นมาเสียก่อน

 

“ไม่ๆๆ ไม่ต้องบอกก็ได้กูไม่อยากรู้แล้วแต่อย่าทิ้งกูอีกนะ” เทาละตัวของเซฮุนออกแล้วช้อนแก้มที่ยังคงแดงเรื่อไว้ ดวงตาเรียวสบกับดวงตาคู่คม ในแววตาเป็นประกายนั้นมีม่านน้ำคลอหน่วยอยู่ มันสวยจนเทาไม่อาจละสายตาแล้วแบบนี้เขาจะทิ้งคนตรงหน้าไปได้ยังไงกันนะ

 

“สัญญาเลย กูจะไม่ทิ้งมึงไปไหนอีกแล้ว” เทาไล้ปลายนิ้วที่ใต้ตาของเซฮุน และเป็นเซฮุนที่ก้มหน้าลงมาทาบริมฝีปากมอบจูบให้ เทาตอบรับสัมผัสนั้นเบาๆ เขาไม่ได้อยากจาบจ้วงแล้วสานต่ออะไรจากนี้เขาเพียงแค่อยากปลอบคนที่กำลังขวัญเสีย ก็รู้แหละว่าเซฮุนไม่ชอบอยู่คนเดียวแต่มันก็จำเป็นนะ บอกไม่ได้และจะไม่บอกจนกว่าจะถึงเวลา เรื่องเซอร์ไพรส์น่ะให้รู้ก่อนได้ยังไงล่ะ เทาค่อยๆถอนจูบออกอย่างอ้อนอิงแล้วจูบซับที่มุมปาก ไล่ขึ้นไปที่แก้มแล้วจบที่เปลือกตาบางที่ปิดทับดวงตาใสทั้งสองข้าง

 

“กินข้าวได้แล้วเดี๋ยวเย็นกันหมดพอดี” เทาลุกขึ้นแล้วลูบแก้มเซฮุนอีกครั้งก่อนที่จะไปขยับโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กมุมห้องมาวางไว้กลางห้องแล้วยกถาดอาหารมาวาง

 

“แล้วมึงกินข้าวหรือยัง” เซฮุนลุกขึ้นเดินมานั่งลงที่พื้น เทาลงนั่งใกล้ๆพิงเตียงไว้

 

“ยังอ่ะ รอกลับมากินพร้อมมึง” เซฮุนยิ้มแล้วหันไปตักข้าวป้อน ก็นะถือว่าไถ่โทษที่ไล่มันก็แล้วกัน ไอ้คนที่โดนพัดวีแบบนี้ก็ยิ้มร่าเลยน่ะสิ 

 

 

 

หลังจากที่กินข้าวเสร็จเซฮุนก็ขึ้นมานั่งหลังพิงหัวเตียงแล้วดูทีวีไปเรื่อยๆ เทาที่แอบออกไปตั้งแต่เช้าก็นอนหลับหนุนตักของเซฮุน มือเรียวลูบไล้เส้นผมสีเข้มของเทาเบาๆ กล่อมให้เจ้าลูกหมีแพนด้าหลับ รายการในโทรทัศน์ที่ดูก็ไม่ได้สนุกอะไรจนต้องยิ้มออกมาหรอกนะแต่ก็ไม่รู้ทำไมว่าเซฮุนถึงรู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่

 

“ขอบคุณนะ” พึมพำบอกเสียงเบา คนหลับคงไม่ได้ยินแต่เซฮุนตั้งใจขอบคุณจื่อเทาจริงๆ ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งและขอบคุณที่ไม่ยอมออกไปจากชีวิตของเขา ถ้าสักวันจื่อเทาเดินออกไปจากชีวิตเขาจริงๆ เซฮุนก็คงอยู่ไม่ได้หรอก.... ก็เซฮุนน่ะเคยชินกับการที่ต้องมีเทาคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆแล้วนี่นา

 

ก็พอจะรู้ตัวแหละว่านิสัยไม่ดี ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย แต่จะให้ทำอย่างไรล่ะก็คนมันกลัวนิ กลัวว่าจะต้องอยู่คนเดียว เซฮุนกับเทาเห็นหน้ากันตังแต่เกิด อยู่ด้วยกันแทบจะทั้งชีวิต อยู่ๆก็หายตัวไปหาไม่เจอมันก็เลยเกิดอาการน้อยใจ เสียใจและขวัญเสีย เพราะโอเซฮุนโดนทอดทิ้งมาตั้งแต่เด็กแล้ว

 

พ่อกับแม่ก็งานยุ่งไม่ค่อยจะอยู่บ้าน ช่วงเวลาที่ครอบครัวอบอุ่นนั้นนับครั้งได้เลยว่าตั้งแต่จำความได้มีกี่ครั้งกันที่ได้นั่งร่วมโต๊ะกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน กี่ครั้งที่ได้ไปเที่ยวด้วยกันและกี่ครั้งที่ได้นั่งเล่นด้วยกันที่หน้าโทรทัศน์แต่ถ้าถามว่าเซฮุนอยู่กับเทากี่ครั้ง มันก็นับไม่ถ้วนนะ เทาเหมือนเป็นครอบครัวที่เซฮุนมี

 

อย่างที่เห็นเซฮุนอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีจื่อเทาแล้วถ้าสักวัน.. วันที่ตัวเขาจะไม่มีเทาอยู่ใกล้ๆ ตัวเขาจะอยู่ได้หรือเปล่านะ 

 

“มันจะมีวันนั้นหรือเปล่าวะ” เซฮุนละสายตาจากหน้าจอโทรทัศน์ก้มลงมองคนที่ยังนอนหลับอยู่บนตัก มือข้างหนึ่งโดนคนหลับกุมไว้ อีกข้างก็ลูบเส้นผมของเทาไป ริมฝีปากบางวาดรอยยิ้มเมื่อลูกหมีแพนด้าพลิกตัวหันกลับมาซุกหน้าเข้าที่หน้าท้อง เทายกมือกอดเอวเซฮุนไว้แล้วซุกหน้าเข้าที่หน้าท้องนิ่ม 

 

“มึงนี่มันขี้เซาว่ะ” หัวเราะเบาๆแล้วโอบกอดลูกหมีขี้เซาไว้ เซฮุนแกล้งขยี้เส้นผมของเทาแต่เจ้าตัวก็แค่ขยับตัวเข้าหาเท่านั้นเอง

 

ช่างเถอะ ถ้ามันยังมาไม่ถึงโอเซฮุนก็ไม่อยากคิดอะไรหรอก มันรกสมอง 

 

 

 

“เซฮุน ไอ้เซฮุนตื่น!” คนที่โดนปลุกค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็นว่าเทาอยู่ใกล้ๆ พอขยับตัวลุกขึ้นนั่งก็เหมือนจะจำไม่ได้ว่าตัวเองพิงหัวเตียงหลับไปตอนไหน 

 

“อ้าวหลับไปตอนไหนละเนี่ย.... จะมืดแล้วนิ” หันไปมองนอกหน้าต่างก็ยิ่งตกใจเมื่อท้องฟ้าที่เคยสว่างกำลังค่อยๆดับแสง

 

“เออ นอนมากหน้าเหี่ยวนะเว๊ย!!” แล้วเทาก็บีบแก้มสองข้างของเซฮุนเล่นแล้วมีหรือที่โอเซฮุนจะยอม? ก็ไม่น่ะสิ ยกขาถีบคนกวนประสาทตกข้างเตียงไปเลยหนึ่งดอก

 

“ไอ้เห.เซฮุน!!!” แต่ก็ไม่ได้แคร์ไง เซฮุนหัวเราะอารมณ์ดีแล้วก็ก้าวลงจากอีกฝั่งเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา

 

“เย็นนี้กินอะไรดี” หลังจากที่ล้างหน้าเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เทาที่นั่งทำหน้างอนอยู่ปลายเตียงก็สะบัดหน้าหนี ร้อนถึงคนเลี้ยงหมีแพนด้าต้องเข้ามาปลอบ ปลอบไปก็หัวเราะไปนั่นแหละ

 

“โอ๋ๆ อย่างอนเลยนะทุเรศลูกตาว่ะถ้าน้องคริสทำกูจะเคลิ้มนะแต่มึงทำนี่กูเคลิ้มไม่ลงว่ะ เลิกงอนเถอะ” เทามองค้อนใส่ก่อนที่จะดึงคนที่ยืนค้ำหัวมากอดแล้วซุกหน้าลงที่อก

 

“ไม่อยากแด.ล่ะข้าว แด.มึงแทนได้ป่ะ” เซฮุนก็เลยให้คำตอบเป็นหนึ่งโป๊กที่หัว เทากระเด้งตัวออกแล้วขยี้ตรงที่โดนเขกหัว เซฮุนก็เลยหัวเราะใหญ่เลย

 

“ตกลงว่าไงกินข้างนอกดีมะ ขี้เกียจล้างจาน”

 

“ว่าไงก็ว่าตามกัน”

 

 

 

มื้อเย็นก็เลยจบลงที่ร้านอาหารตามสั่งข้างถนน ร้านนี้ขอบอกเลยว่าอร่อยเด็ด!! พี่จื่อเทาขอคอนเฟริมนะเด็กๆ อาการก็เป็นทั่วๆไปธรรดมาแต่รสชาติขอบอกเลยว่าสุดยอด!! ส่วนบรรยากาศก็ไม่ต้องบรรยาย... อยู่ริมถนนเสียงรถบีบแตร ด่าพ่อไล่แม่กันสนุกเหลือเกิน บรรยากาศไม่เป็นใจแต่อาหารอร่อยก็ยอมๆไปเถอะ

 

เทาที่ขอเบิ้ลไปสองจานกำลังควักเงินจ่าย แน่นอนว่าคนกลัวอ้วนอย่างเซฮุนแค่จานเดียวก็อิ่มแล้วและแน่นอนคนกินช้าต้องเป็นคนจ่ายแม้เจ้าตัวจะโอดโอยก็เถอะ หลังจากกินเสร็จเรียบร้อยเทาก็พาเซฮุนไปเดินเล่นรอบๆย่อยอาหารก่อนกลับบ้าน เทาเดินกอดคอเซฮุนมาเรื่อยๆจนเห็นร้านที่หมายตาไว้ว่าจะมาอยู่ริบๆ

 

“กินเค้กป่ะ? กินเหอะอยากกิน” แล้วจื่อเทาก็ล็อคคอเซฮุนให้เดินไปด้วยกันทันที ไอ้คนที่ไม่อยากกินกลัวอ้วนก็จะตอบปฏิเสธแล้วแต่โดนมันลากมาซะก่อน

 

“สวัสดีค่ะยินดีต้อนรับค่ะ” เมื่อเทาเปิดประตูเข้าไปในร้าน เสียงทักทายของพนักงานก็ดังขึ้นมาทันที เทาเดินล็อคคอเซฮุนให้เดินไปที่ตู้วางเค้ก

 

“เลือกให้หน่อยดิ” เซฮุนกรอกตาแล้วหันไปมองหน้าจื่อเทาพร้อมกับจิกให้พรุนเลย

 

“อยากกินก็เลือกเองสิวะ กูจะไปรู้ได้ไงว่ามึงอยากกินอันไหน” 

 

“น่าๆ เลือกให้หน่อยกูรู้ว่ามึงเลือกอันไหนอร่อยทุกอัน” เซฮุนกรอกตาอย่างรำคาญแล้วก็ก้มลงมองเค้กต่างๆในตู้วาง นี่ถ้าไม่กลัวว่าจะอ้วนน่ะนะ อยากจะเหมาหมดเลยให้ตายสิ!!

 

“เอาเค้กช็อคโกแลตหน้านิ่มแล้วกันนะ” เทามองตามนิ้วที่เซฮุนชี้แล้วก็ทำหน้างงเพราะไม่คิดว่าเซฮุนจะเลือกเค้กที่มันดูหน้าตาเรียบๆแบบนี้ คิดว่าจะเลือกอะไรที่อลังๆอย่างดับเบิ้ลช็อคโกแลตมูสเค้กกับไวท์ช็อคโกแลตชีสเค้กที่ขนาบข้างกันเสียอีก

 

“เอาอันนี้เหรอ”

 

“อืม ดูน่ากินดี เดี๋ยวไปนั่งรอนะ” แม้จะแปลกใจว่าทำไมอยู่ๆไอ้เพื่อนข้างบ้านตัวดีถึงอยากกินเค้กแต่ก็เอาเถอะถ้ามันอยากกินเขาก็จะช่วยเลือกแล้วกัน ไว้จะแอบจิ๊กมันกินด้วยแหละเรื่องของเรื่อง เซฮุนมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยรอให้เทาจัดการจ่ายเงิน ถึงจะสงสัยแต่ก็ช่างเถอะแต่ยังไงก็ได้กินเค้กฟรีนี่นะ

 

เทาหันกลับมามองเซฮุนที่นั่งมองรอบๆร้านแก้เซ็งแล้วก็อดที่จะแอบหัวเราะไม่ได้ พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญแท้ๆยังไม่รู้ตัวอีกนะแต่เซฮุนก็เป็นแบบนี้วันสำคัญของคนอื่นน่ะจำได้ แต่วันสำคัญของตัวเองกลับจำไม่ได้เสียอย่างนั้น ไม่รู้ว่าจำไม่ได้หรือไม่ใส่ใจที่จะจำกันแน่

 

 

 

แน่นอนว่าคืนนั้นเทาก็ไม่ได้กินเค้กและเซฮุนก็ไมได้แอบจิ๊กเค้กกิน ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องแช่เย็นกินพรุ่งนี้จะได้อร่อยๆ คืนนี้เทานอนที่บ้านของเซฮุนแต่ก่อนนอนก็นั่งเล่นเกมกันจนดึกนั่นแหละ กว่าที่เซฮุนจะตื่นก็เกือบจะบ่ายแล้ว ตื่นมาก็ไม่เห็นคนที่นอนด้วยเมื่อคืนอีกแล้ว พอลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจก็เห็นโพสอิทที่หน้าจอโทรทัศน์ ตักอักษรยึกยือที่ไก่เขี่ยยังสวยกว่าเขียนบอกด้วยคำสั้นว่า ถ้าตื่นแล้วให้ลงมา

 

เซฮุนไปอาบน้ำ ล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินลงไปด้านล่าง แว่วเหมือนจะได้ยินเสียงพูดคุยเบาๆ พอก้าวลงมาจากชั้นบนได้ก็เจอเข้ากับทุกคนที่มาพร้อมหน้าพร้อมตา ไหนจะอาหารมากมายบนโต๊ะอีกทั้งพิซซ่า ไก่ทอด แฮเบอร์เกอร์หรือแม้แต่อาหารจากภัตตาคารอีก แอบเห็นนะว่ามีลังเบียร์อยู่หลังโซฟาด้วย

 

“เฮ้!! สุขสันต์วันเกิดโอเซฮุน!!” คนโดนสุขสันต์วันเกิดทำหน้างงๆ ตาปริบๆมองทุกอย่างในบ้านแล้วก็ค่อยๆยิ้มออกมา

 

“วันนี้วันเกิดกูเหรอ เออขอบใจๆ” เซฮุนยิ้มให้เพื่อนๆแล้วก็แบมือขอของขวัญซะเลย

 

“โห้ยมึงไม่ค่อยจะงกเลยนะ!” แบคฮยอนบ่นแต่ก็ยอมเอากล่องของขวัญขนาดกำลังดีให้ 

 

“นี่ของกูกับตัวเล็ก” เซฮุนรับกล่องสีแดงนั้นมา

 

“ขอบใจนะ” แล้วก็หันไปแบมือจากชานยอลที่นั่งเกากีต้าร์อยู่บนโซฟา อย่ามาทำเนียนเลยมึง!

 

“โน้น” ชี้นิ้วไปที่น้องคริสที่เดินยิ้มเข้ามาหาพร้อมกับกล่องใหญ่ในมือ

 

“อะไรมึงจะให้น้องคริสกับกูเหรอ? ขอบใจนะ” เซฮุนหัวเราะแต่ชานยอลไม่ขำไงหันมาส่งนิ้วกลางเข้าให้

 

“สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่เซฮุน” คริสยิ้มหวานจ๋อย เซฮุนที่แอบโอ๋น้องอยู่ลึกๆก็ยิ้มกว้างรับกล่องสีชมพูจากน้องมาอุ้มไว้

 

“ขอบใจนะว่าแต่อะไรเหรอ หนักอยู่นะ” คริสส่ายหน้าด้วยหน้าตาน่ารัก นี่พูดเลยว่าถ้าไม่เกรงใจจะดึงเด็กตรงหน้ามาฟัดจริงๆ

 

“ไม่รู้ครับ พี่ชานยอลซื้อแล้วบอกให้น้องคริสถือมาให้” 

 

“ขอบใจนะหนักแย่เลย ไอ้นี่แม่งก็ใช้น้อง!!” เซฮุนยื่นขาไปเตะขาชานยอลสักที คริสก็หัวเราะคิกคัก

 

“ไว้เปิดตอนกลางคืนนะ ตอนนี้ก็มาเตรียมกินข้าวกันเถอะหิวแล้วเนี่ย” คยองซูส่งเสียงบอกก่อนที่จะเริ่มจัดการแจกอาวุธเตรียมพร้อมกินข้าวสังสรรค์กัน

 

“เออกินข้าวๆๆ” แล้วแบคฮยอนผู้ที่ตามใจคยองซูตลอดก็รีบเข้ามาช่วยคยองซูทันที ชานยอลก็ดึงมือคริสให้มาลงนั่งด้วยกัน

 

“ของขวัญกูอ่ะ” เซฮุนหันไปมองคนข้างตัวที่ยืนเงียบอยู่นานแล้วก็แบมือขอซะเลย 

 

“ไอ้นี่แม่งก็งกเหมือนที่ไอ้หมากระเป๋าบอกเลย” เทาล้วงกระเป๋าหลังแล้วก็หยิบออกมาสวมให้ที่ข้อมือขาวของเซฮุน สร้อยข้อมือลูกปัดสีดำกับหัวกะโหลกสีเงินที่เจ้าตัวจำได้ว่าเพิ่งจะบอกว่าสวยไปเมื่อสองสามอาทิตย์ก่อน

 

“นี่มึง...” เซฮุนมองสร้อยที่ข้อมือแล้วก็มองหน้าของคนให้

 

“เออ กูไปซื้อมาเมื่อวานโทษทีว่ะ” เซฮุนคว้าข้อมือของเทาให้เดินตามมา อีกสี่สายตา แปดคู่ก็ได้แต่มองตามอยากจะรู้ใจจะขาด ชานยอลกับแบคฮยอนจะลุกตามไปฟังก็โดนจับแขนไม่ให้ลุกซะก่อน แหม..บ้านนี้เจ้าที่ก็แรงเหมือนกันเนอะ~~

 

“มึงจัดงานวันนี้ให้กูเหรอ” หลังจากที่ปิดประตูห้องน้ำและล็อคประตูได้เซฮุนก็หันมาถามทันที เทาที่ยืนลูบผมตัวเองอย่างประหม่าก็พยักหน้ารับ

 

“เออก็เห็นว่ามึงเบื่อๆไงก็เลยอยากทำเซอร์ไพรส์อะไรแบบนี้” เซฮุนยกแขนข้างที่มีสร้อยข้อมือขึ้นมาให้เทาดู

 

“เออเซอร์ไพรส์มาก ชอบมากด้วยขอบใจนะ” แล้วเซฮุนก็กอดเทาพร้อมกับตบหลังมันเบาๆ อุตส่าห์คิดทำเรื่องพวกนี้ให้ซึ้งใจชะมัด! เทาเองก็กอดตอบแล้วตบหลังคืนเบาๆเช่นกัน

 

“ถ้าไม่มีมึงกูก็ไม่รู้จะอยู่กับใครบนโลกนี้แล้ว” เซฮุนพูดเสียงเบา แต่ถึงจะเบาขนาดไหนแต่ถ้ามันกระซิบอยู่ข้างหูยังไงเทาก็ได้ยิน

 

“ก็อยู่กับกูไง ยังไงกูก็ไม่หนีมึงไปไหนหรอกน่า” เซฮุนผละตัวออกแล้วยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้า

 

“สัญญา” 

 

“เออสัญญา” เทาเกี่ยวนิ้วก้อยตอบ เซฮุนกับเทามองประสานสายตากันแล้วก็ส่งยิ้มให้กัน

 

“คืนนี้กูยอมให้มึงกดกูก็ได้ เห็นว่าทำตัวดีมีประโยชน์นะเนี่ย” เซฮุนตบเข้าที่แก้มของเทาเบาๆหลายที คนนี้ยอมก็ใช่ว่าคืนหน้าจะยอมนิ หึหึ คอยดูเถอะสักวันมึงจะต้องมานอนครางใต้ร่างกูฮวางจื่อเทา!!

 

“แหมมึง.. จะวันนี้ วันไหนมึงก็ต้องถูกเสี่ยกดอยู่ดีล่ะจ๊ะอีหนู” เทายักคิ้วให้ นี่ขอบอกเลยนะว่าถ้าไม่มีความดีความชอบฮวางจื่อเทาโดนกระทืบตายไปแล้ว

 

“ถ้าเสี่ยลีลาไม่ดี อีหนูจะถีบตกเตียงนะจ๊ะ” เซฮุนคล้องคอเทาแล้วเอียงคอส่งยิ้มตาเป็นขีดให้ เทาหัวเราะเบาๆแล้วเกี่ยวเอวเซฮุนเข้ามาชิด

 

“ก็เห็นครางทุกทีไม่ใช่เหรอไง ทำมาเป็นปากดี” เทาก้มหน้าลงวางทาบริมฝีปากแล้วบดเบียดเป็นจังหวะ รุกเร้าอย่างโหยหา สัมผัสจาบจ้วงลึกจนเซฮุนแทบตัวลอยจนอากาศแทบหมดเทาถึงยอมปล่อยให้เซฮุนให้อิสระคืน

 

“ออกไปกินข้าวกันเหอะ กูหิวแล้วเนี่ย” เทาเช็ดหยดน้ำใสที่มุมปากเรียวสวยของเซฮุนให้ก่อนที่จะจูงมือพาออกมาจากห้องน้ำ

 

“เฮ้ยมาเร็วๆดิวะ คิดว่าพวกมึงจะได้กันในห้องน้ำแล้วนะเนี่ย” แบคฮยอนกวักมือเรียกหยอยๆ เรียกเพื่อนไปก็กัดพิซซ่าเข้าปากไป

 

“แบคกี้น่าเกลียด!” คยองซูทำหน้าตารังเกียจแล้วก็ขยับถอยหนีเมื่อไก่บนพิซซ่ามันร่วงออกจากปากของแบคฮยอน

 

“โห้ยตัวเล็กอ่ะ!!” ทำหน้างอนใส่แล้วก็หยิบชิ้นไก่ที่ตกพื้นขึ้นมากินต่อ คยองซูส่ายหน้าอย่างระอาใจกับคนข้างตัว นี่คิดถูกใช่ไหมที่รักไอ้อ้วนข้างตัวเนี่ย!!

 

“คืนนี้น้องคริสให้พี่ชานยอลดื่มเบียร์ได้ จะเมาก็ได้ถือว่าเป็นวันพิเศษแต่วันอื่นน้องคริสไม่ให้นะ” คริสหันไปบอกชานยอลที่กำลังจะใช้ไฟแช็คงัดขวดเบียร์ ตอนแรกก็ไม่เห็นหรอกหันมาอีกทีก็คว้าลังหยิบขวดเบียร์แล้วน้องคริสล่ะอยากจะพ่นไฟใส่! นี่ก็อยากจะเปิดวงกันตั้งแต่ฟ้ายังสว่างอยู่เลยไง แบคฮยอนก็ไม่ได้อยากร่วมอะไรหรอกนะแต่ยื่นแก้วไปแล้ว รอคุณชายรินเบียร์ให้

 

“ครับๆ แม่กูครับ” คริสก็เลยฟาดขาคนล้อเลียนไปสักหนึ่งที

 

“พี่ชานยอล! เดี๋ยวก็ไม่ให้ดื่มเลยนิ” ชานยอลหัวเราะแล้วล็อคคอคริสแล้วขยี้ผมยาวของน้องจนยุ่ง

 

“โอ๋ๆๆ แม่กูอย่าเพิ่งพิโรธครับแด.เป๊ปซี่ไหมเดี๋ยวเทให้เลย” คริสมองค้อนใส่ชานยอลแล้วก็ลูบผมตัวเองให้เข้าที่

 

“ชานยอลชอบแกล้งน้อง เดี๋ยวเถอะ” คยองซูคาดโทษ ชานยอลก็ได้แต่ยกมือขอโทษขอโพยนั่นแหละ น้องคริสที่มีแบ็คดีก็หัวเราะชอบใจใหญ่ เซฮุนที่มองเหล่าแก๊งเพื่อนตรงหน้าก็ค่อยๆยิ้มออกมา เทารับแก้วเบียร์จากคยองซูที่ส่งมาให้เขากับเซฮุนมาวางไว้ตรงหน้าก่อนที่จะขยับเข้าไปกระซิบกับเซฮุนเบาๆ

 

“มึงถามว่ามึงจะอยู่กับใครบนโลกนี้ ก็ตรงหน้ามึงไงแล้วก็กูด้วย” เทายกแก้วขึ้นมา เซฮุนหันมามองก่อนที่จะยกแก้วขึ้นมาชนกันเบาๆ

 

“รู้แล้วน่า มึงก็อยู่ตรงนี้ไม่เคยไปไหนอยู่แล้วนิ” เทากับเซฮุนจิบเบียร์พร้อมกัน เทาแซะเซฮุนเบาๆแต่เซฮุนที่กำลังจะวางแก้วเกือบทำแก้วตก ผลก็คือเทาโดนถีบกระเด็นไปโน้นเลยไง ถึงจะวันเกิดก็ไม่ได้ลดอาการรักกันด้วยลำแข้งลงเลยสักนิด น่าสงสารจริงๆ

 

ก็อย่างที่เทาว่าตัวเขายังมีเพื่อนตรงหน้าที่ไม่ว่ายังไงก็จะอยู่ร่วมทุกข์ เสพสุขไปกับเขาและแน่นอนว่าคนข้างกายที่นั่งทำหน้างอ กัดไก่ไปก็มองค้อนเขาไปนี่... ยังไงมันก็ไม่ทิ้งเขาหรอก โอเซฮุนเชื่อแบบนั้นว่าข้างๆกายของตัวเองจะมีฮวางจื่อเทาอยู่แน่นอน ไม่ว่าจะต่อให้ผ่านไปนานอีกกี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปีก็ตาม

 

ถึงพ่อแม่จะลืมเขา จะไม่อยู่กับเขาในวันสำคัญแต่ขอแค่มีคนข้างๆแล้วก็เหล่าเพื่อนๆก็พอใจแล้ว ตัวเขาดำเนินชีวิตแบบนี้มาหลายปี จะเป็นอีกสักปีจะเป็นอะไรไป เซฮุนเคยชินที่จะมีเพื่อนๆอยู่ด้วยเสียแล้วล่ะ แต่ที่ต้องการกว่าใครก็คงเป็นคนข้างกายนี่ล่ะ

 

...ก็ฮวางจื่อเทาน่ะเป็นของโอเซฮุนนี่นะ ใครจะแย่งไปได้ยังไงกัน...

 

 

 

“เฮ้ยแล้วพวกมึงจะนอนไหนกัน” อยู่ๆเทาก็ถามขึ้นมา หลังจากที่นั่งจิบเบียร์เพลินๆ กินข้าว กินขนมสังสรรค์กันไปจนถึงช่วงเย็นๆ 

 

“เออจะกลับบ้านหรือจะนอนนี่” เซฮุนถามแล้วก็ยกเบียร์ขึ้นจิบ อ๊า~ เบียร์เย็นๆกับไก่ทอดนี่อร่อยจริงๆให้ตายสิ!

 

“กูขอนอนนี่นะขี้เกียจกลับ ตอนดึกมีของดีอีกนะเว๊ย” ชานยอลยักคิ้วให้ น้องคริสหันไปมองแล้วก็ฟาดแขนเข้าให้

 

“พี่ชานยอลขี้เมา!” ชานยอลหันมองคนข้างกายแล้วก็ยักคิ้วให้

 

“แต่ก็หล่อนะเว๊ย” น้องคริสหัวเราะแต่ที่เหลือกลับแทบจะขย่อนเอาของที่กินออกมา

 

“ก็ไม่เถียง” แล้วก็กอดแขนชานยอลซบหน้าลงอย่างอายๆซะเลย เล่นเองเขินเองนี่มันน่ารักเกินไปมั้งไอ้เด็กหน้าแบ๊ว!!

 

“งั้นไอ้แบคกับคยองซูก็ไปนอนห้องกูก็ได้ เดี๋ยวให้ชานยอลกับน้องคริสไปนอนอีกห้อง เดี๋ยวกูกับไอ้เทาไปนอนห้องแม่เอง จะขึ้นกันถูกไหมวะคืนนี้” เซฮุนมองหน้าแบคฮยอนกับชานยอลที่ยังไงคืนนี้แม่งเมาเสียหมาแน่ๆ พอๆกับไอ้ตัวข้างๆนี่ล่ะ

 

“เอาน่า ไว้ให้จะนอนก่อน มาๆกินๆ” แบคฮยอนก็จัดการโยนถั่วเข้าปาก แหม.. กินเบียร์ไป มีสาวเชียร์เบียร์คอยรินให้ข้างๆนี่มันแจ่มจะแด่มแจ่มว้าวจริงๆให้ตายสิ!

 

“แล้วเราจะเป่าเค้กกันเมื่อไหร่เหรอพี่ชานยอล” คริสที่ยังนั่งกอดแขนชานยอลดูเจ้าตัวงัดเปิดขวดเบียร์ถามเบาๆ

 

“อะไรอยากกินแล้วเหรอมึง” ชานยอลหันมาเอาไฟแช็คเคาะหัวคริสเบาๆ คนโดนเคาะก็ยู่หน้าใส่

 

“น้องคริสจะกินเหรอเป่าเลยก็ได้นะ ไอ้เทาไปหยิบ” เซฮุนหันไปสั่งเทาที่มันก็ลุกขึ้นไปหยิบมาแต่โดยดี

 

“อ๊ะ.. น้องคริสแค่ถามเฉยๆนะ ยังไม่กินก็ได้” คริสรีบหันไปบอกแต่เซฮุนก็ยิ้มให้

 

“กินเลยก็ได้ อยากกินเหมือนกัน” เทาเดินกลับมาพร้อมกับเค้กช็อคโกแลตหน้านิ่มเรียบๆที่ประดับเทียนไว้เรียบร้อย ถึงจะเสียดายความสวยงามก็เถอะแต่เทียนที่ปักพร้อมกับแสงเทียนนั้นก็สวยใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่ แบคฮยอนรู้หน้าที่ลุกขึ้นไปปิดไฟแล้วเสียงร้องเพลงวันเกิดก็ดังขึ้น 

 

เซฮุนมองเค้กก้อนกลมตรงหน้าแล้วก็มองคนอื่นๆผ่านเปลวเทียนนี้และคนข้างตัวที่ถือเค้กให้ แสงเทียนอาบไล้ใบหน้าของเทา เซฮุนแย้มยิ้มก่อนที่เปลือกตาบางปิดลงแล้วเริ่มอธิษฐานในใจ

 

ขอให้ชีวิตเขาเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ มีเพื่อนคอยอยู่ข้างๆและมีจื่อเทาอยู่กับเขาตลอดไป

 

 

เมื่อเซฮุนเป่าเทียนดับคนที่ไม่ค่อยอยากกินเค้กก็ร้องเฮ้เสียงดังจนชานยอลอดไม่ได้ที่จะล็อคคอมาขยี้หัวนั่นแหละ แบคฮยอนที่ยืนประจำอยู่ที่สวิตช์ไฟกับคยองซูที่นั่งอยู่ที่โต๊ะก็หัวเราะที่ชานยอลโดนน้องคริสฟาดมือกลับ เทาดึงเทียนออกแล้วจัดการตัดแบ่งเค้กให้ คยองซูช่วยเทาตักเค้กใส่จานแล้วก็แจกจ่าย

 

“มึงอธิษฐานอะไร” เมื่อจัดการแจกเค้กเรียบร้อย เทาก็แซะถามคนตัวขาวข้างตัวที่นั่งกินเค้กอยู่ 

 

“ไม่บอก บอกมึงมันก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์ดิวะ” เซฮุนยักคิ้วให้ เทายู่หน้าใส่ คืออยากรู้มากแต่ดักคอแบบนี้นี่มัน...

 

“ศักดิ์สิทธิ์แท่งทองป่ะวะ?” แล้วคนปล่อยมุขแป้กอย่างพยอนแบคฮยอนก็หัวเราะมุขตัวเอง แต่คนอื่นได้แต่ส่ายหน้าไปมา

 

“พี่แบคฮยอนคิดนานไหมครับมุขนี้” แบคฮยอนส่ายหน้าให้น้องคริส

 

“ไม่น่าล่ะ น้องคริสขออย่าเล่นอีกเลยนะครับ” แล้วทุกคนก็หัวเราะทันทีแต่ที่จะสะใจสุดก็คงเป็นคยองซูกับจื่อเทานี่ล่ะ แหม่... เห็นเงียบๆแบบนี้ก็แรงนะเนี่ย!!

 

“โห้น้องคริสอ่ะ! ป๋าเสียใจ” แล้วแบคฮยอนก็กุมหน้าอกทำเนียนซบไหล่คยองซูร้องไห้กระซิกๆ คยองซูก็ขยับไหล่ให้หัวของแบคฮยอนตกจากไหล่ตัวเองซะนี่

 

“ว่าแต่ไหนของดีมึงวะไอ้ชานยอล” เซฮุนถาม ชานยอลเลิกคิ้วแล้วลุกขึ้นออกไปที่รถ วันนี้ยืมรถอีกคันจากบ้านของคริสมาขนของก็เลยได้แอบซุกของลับเอาไว้

 

“นี่ไง” แล้วชานยอลก็กลับเข้ามากับขวดลิตรของอะไรสักอย่างที่ทำให้ทุกคนตาโตยกเว้นคยองซูที่โตอยู่แล้วกับน้องคริสที่ทำหน้ายู่ ไม่ค่อยพอใจหรอกแต่วันนี้พิเศษยอมให้ก็ได้

 

“ดับเบิ้ลแบล็ค!! นี่มึงยอมเสียเงินเกือบสองพันให้กูเลยเหรอเนี่ย โอ๊ย!! ลูกพี่ชานยอลโคตรเจ๋ง!!” เซฮุน เทากับแบคฮยอนรีบลุกขึ้นมาล้อมทันที 

 

“มึงไปหามาได้ไงวะ มันไม่ค่อยวางนะเว๊ย” เทาลูบๆ คลำๆขวด แหมปลื้มใจจริง

 

“คนระดับกูแล้ว หาได้สบายๆ” ชานยอลยักคิ้วแล้วส่งขวดในมือให้เซฮุน 

 

“ไปเตรียมของเลยมึงไอ้เทา ไอ้แบคฮยอน” แล้วทั้งสองก็แยกย้ายไปจัดเตรียมของกันทันที แหงล่ะ ลาภปากเลยนะเว๊ย!!

 

ชานยอลจัดการเทออนเดอะร็อคจัดให้ทุกคนยกเว้นไอ้เด็กหนูแฮมสเตอร์นั่นเป๊กซี่ใส่น้ำแข็งเหมือนเดิมต่อไป หลังจากที่ลิ้มรสของแบบออนเดอะร็อคไปแล้วนั้นก็จัดแบบมิกซ์ลงไป กลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยกรุ่นจมูกกับรสหวานลื่นคอนั้นเรียกให้คนที่ลิ้มลองพึงพอใจส่งเสียงอืออากันใหญ่ น้องคริสมองแล้วก็แบะปาก แหงล่ะของแบบนั้นมันเสียสุขภาพนะแต่ถ้าพวกพี่ๆชอบก็โอเค ยังไงวันนี้ก็วันพิเศษ

 

เจ้าของวันเกิดโดนเอาใจโดนการจับยกหลายช็อต คนอื่นๆก็เล่นกันไม่ยั้ง สงสัยคืนนี้มีหวังได้นอนกองกับที่พื้นแทนที่จะได้ขึ้นไปนอนบนห้องแหงๆ ยิ่งดึงก็ยิ่งคึกแล้วก็ยิ่งเมา ชานยอลก็นั่งดีดกีตาร์ไปผิดคีย์บ้าง บอดบ้าง เพี้ยนบ้างตามอาการกรึ่มๆของนักดนตรี โดยมีนักร้องเสียงดีอย่างแบคฮยอนที่แหกปากร้องและคยองซูที่ร้องคลอตามไปและนักเต้นอันดับหนึ่งอย่างจื่อเทายืนหมุนเต้นบัลเล่ย์สร้างรีวิวประกอบ นี่ขนาดยังไม่เมาก็เริ่มเรื้อนกันล่ะ น้องคริสก็นั่งหัวเราะไปสิก็ไม่เมาอยู่คนเดียวนินะ

 

งานเลี้ยงก็คงต้องเลิกราเมื่อบ้านอีกข้างบอกให้เบาๆ ทีนี้ก็ได้เวลาเก็บซากขึ้นไปนอน เซฮุนกับเทาก็กอดคอพากันเดินขึ้นห้องนอน แบคฮยอนก็เดินประคองคยองซูขึ้นบันได ทั้งๆที่ตัวเองก็เมามากกว่าพาเซจะตกบันไดเสียอย่างนั้น น้องคริสที่ง่วงหาวจนจะหลับอยู่แล้วก็เดินเกาะแขนชานยอลขึ้นไปด้านบน แม้จะยังเมาแต่ก็ยังหาห้องกันเจออย่างปลอดภัย

 

พอปิดประตูได้ เทาก็ดึงเซฮุนมาป้อนจูบทันที รสชาติที่ยังคงติดปลายลิ้นถูกจูบซับและปลายลิ้นกวัดต้อน ทั้งสองกอดรัดพันตูเดินถอยมาจนถึงเตียง เซฮุนหงายลงนอนกับเตียงและแน่นอนว่าเทาก็ล้มตัวลงนอนข้างๆกัน เทาขยับมือมาจับสอดประสานกับเซฮุนเรียกให้หันหน้ามาหา เมื่อดวงตาเรียวช่ำปรอยสบเข้ากับดวงตาเรียวคม เทาดึงเซฮุนให้ขยับลุกขึ้นมานั่งคร่อมตัวเองที่นอนอยู่บนเตียง เซฮุนยกยิ้มบางแล้วก้มลงป้อนจูบให้อีกครั้ง แล้วไฟแห่งอารมณ์ในคืนนี้ก็ค่อยๆลุกโหมขึ้นแทบทั้งคืน

 

 

 

 

 

ในตอนเช้าเซฮุนตื่นก่อนใครเพื่อนเลย แม้จะไม่ได้แฮงค์แต่ก็ยังรู้สึกหัวตื้อๆอยู่ก็เลยจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินลงมาข้างล่างบ้านก่อน ดวงตาเรียวเลือกที่จะมองเมินกองซากอารยธรรมที่กองกันไว้เมื่อคืน หอบกล่องของขวัญสองกล่องไปที่ห้องครัวแล้วก็ต้มน้ำเพื่อชงกาแฟดื่ม สร้อยข้อมือที่เทาให้ก็ยังคงสวมอยู่ที่ข้อมือ

 

“อ๊ะ.. ตื่นแล้วเหรอมึง” เซฮุนที่กำลังจะแกะกล่องของขวัญก็สะดุ้งเมื่ออยู่ๆก็มีอ้อมแขนเอื้อมมากอดเอวตัวเองไว้จากด้านหลัง เทาที่ซบหน้าลงกับไหล่ของเซฮุนก็พยักหน้ารับเบาๆ เทายังไม่ตื่นดีแน่นอนว่าน้ำก็ยังไม่ได้อาบ ใส่แค่บ็อกเซอร์นี่ล่ะ ลืมตาขึ้นมาไม่เจอใครก็เลยเดินลงมาหา

 

“นี่อะไรวะเนี่ย” เซฮุนทำหน้าสงสัยกับกล่องของขวัญกล่องเล็กที่แบคฮยอนกับคยองซูเป็นคนให้ หยิบมันออกมาดูก็เห็นเป็นที่คาดผมหูกระต่ายสีชมพูกับหางกระต่ายสีขาวขนปุยเชียว เทาที่เงยหน้ามาดูก็ทำหน้างงเหมือนกัน

 

“นี่มันอะไรอีกวะเนี่ย!!” เซฮุนที่ทิ้งของพวกนั้นแล้วแกะกล่องใหญ่ของชานยอลแล้วก็แทบจะควันออกหู เมื่อเห็นพวกเซ็กส์ทอยทั้งหลาย ไหนจะมีกุญแจมือ โซ่ล่ามอะไรอีกสารพัด นี่ถามจริงๆ พวกแม่งส่งมาทำเชี่ยอะไรเนี่ย!!!

 

“ไอ้นี่น่าใช้ว่ะ” เทาเอื้อมมือไปหยิบกุญแจมือที่ตรงที่ล็อคข้อมือถูกสวมด้วยผ้านิ่มสีชมพู เวลาที่ล็อคแล้วตัวเหล็กก็จะไม่เสียดสีที่ข้อมือแต่จะเป็นผ้านิ่มๆแทน

 

“น่าใช้ห่.อะไรล่ะ เอาไปทิ้งให้หมดเลย!!” เซฮุนดึงกุญแจมือออกจากมือเทาแล้วโยนลงไปในกล่อง หยิบชุดกระต่ายแล้วก็ยัดลงไปในกล่องนั้นด้วย

 

“มึงเอาไปทิ้งให้หมดเลยนะอย่าให้กูเห็นอีก พวกมึงตายแน่!” สะบัดเทาทิ้งแล้วก็เดินขึ้นไปด้านบนแต่มีหรือที่คนอยากเล่นกุญแจมือจะทิ้ง โนเวย์ซ่ะล่ะ

 

“ไอ้เห.แบคฮยอน ไอ้เห.ชานยอล!!!!”

 

“ชิ.หายแล้ว!!” แบคฮยอนกับชานยอลที่ได้ยินเสียงตะโกนของเซฮุนก็กระเด้งลุกขึ้นนั่งพร้อมกัน สบถพร้อมกันแม้จะอยู่กันคนละห้อง 

 

 

งานนี้เละแน่ๆลูกพี่ชานยอล ป๋าแบคฮยอน!!