[Sweet line Project] KrisYeol : My puppy คุณหมาแสนรัก [END]

ลำดับตอนที่ #2 : My puppy - 2

เรื่องนี้เป็นมินิซีรี่ส์เล็กๆนะคะ แต่หวานแหววตามชื่อแน่นอนค่ะ

#หรือเปล่า ฮ่าๆๆๆๆ

 

 

___________________________________

 

 

 

ชานยอลนั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟาพร้อมกับกอดหมอนอิงใบใหญ่ที่เจ้าตัวชอบมาไว้แล้วมองจ้องหน้าคนที่นั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้นแล้วเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเป็นประกาย ชานยอลขมวดคิ้วแล้วจ้องมองสบตาคู่นั้นอย่างกดดันและค้นหาความจริงไปด้วยในตัวแต่คริสก็ทำเพียงแค่ยิ้มเช่นเดิมและมองสบสายตาไม่ละ

 

คริสยันขาของชานยอลที่นั่งอยู่สูงกว่าไว้เพราะรู้สึกเหมือนคุณพ่อที่นั่งกอดหมอนจนเหลือแต่ลูกตาที่มองเขานี่จะโน้มตัวลงมาหาจนจะตกโซฟาอยู่แล้ว คุณพ่อชานยอลทำหน้าตาสงสัยในแบบที่คนมองแล้วก็ลงความเห็นในใจว่าน่ารักมาก ดวงตากลมโตบวกกับแก้มกลมที่พองลมที่มองอยู่นั้นทำเอาอะไรสักอย่างในอกกำลังสั่นไหวระรัวเลย

 

“นายเป็นใคร ถึงนายจะเหมือนน้องไข่หวานแต่ฉันก็ไม่เชื่ออ่ะ” ชานยอลไล่มองเส้นผมสีน้ำตาลทองลงมายังดวงตาสีดำ โดยรวมๆแล้วเหมือนน้องไข่หวานจริงๆนั่นแหละ แต่มันจะเป็นความจริงเหรอที่สัตว์จะกลายเป็นคนได้ นี่มันเรื่องเหลือเชื่อชัดๆ!! ถึงบนโลกใบนี้จะมีเรื่องราวแปลกๆ แต่ไอ้การที่สัตว์สักตัวจะกลายร่างมาเป็นคนนี่มันไม่ใช่นะ!!!

 

“ทำไมคุณพ่อชานยอลไม่เชื่อล่ะครับ” ชานยอลขมวดคิ้วฉับแล้วมองจ้องก่อนที่จะเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลทองนั่นเบาๆ ถึงสัมผัสจะคุ้นเคยแต่มันก็น่าเหลือเชื่อเกินไป

 

“ก็มันดูไม่น่าเชื่อนิ มันดูประหลาดมากเกินไป” คริสจับมือชานยอลที่ยังคงลูบผมตัวเขาออกแล้วกัดที่ปลายเรียวนิ้วเบาๆ ไม่รู้ทำไมอยู่ๆชานยอลก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นมาเสียอย่างนั้น คนที่แก้มเริ่มเจือสีแดงจางๆดึงมือออกก่อนที่จะขยับตัวกลับไปนั่งพิงหลังกับพนักโซฟาแล้ววางหมอนใบโตไว้ข้างกาย

 

“แล้วฉันจะเชื่อได้ยังไงว่านายไม่ได้หลอกฉัน” คริสจับมือของชานยอลมาแนบไว้ที่แก้มแล้วส่งยิ้มให้

 

“ก็ถามเรื่องที่เป็นความลับของเราสิครับ” ก็ไม่รู้ทำไมไอ้คำว่า ‘ของเรา’ ทั้งน้ำเสียงออดอ้อนและสายตาเป็นประกายนั้นถึงทำให้คนมองรู้สึกเหมือนตัวร้อนๆจนจะเป็นไข้อยู่แล้ว ชานยอลดึงมือออกจากแก้มของใครอีกคนแล้วเอามันมากอดอกซะเลยจะได้ไม่ต้องไปจับแก้มใครแล้วร้อนวูบวาบอีก!

 

“ถะ.. ถามอะไรล่ะ” คริสลุกขึ้นยืนเข่าแล้วกางสองมือคร่อมคุณพ่อที่ทำตาโตอย่างตกใจเอาไว้

 

“ก็ถามสิว่าผมเป็นใคร ทำไมผมถึงมาอยู่ตรงนี้” ชานยอลกระพริบตาปริบๆแล้วพยักหน้า

 

“ถะ... ถ้านายเป็นน้องไข่หวานจริงนายต้องตอบได้ว่าฉันได้นายมาได้ยังไง” คริสกระตุกยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้าไปอีกนิด ชานยอลก็ทำตาโตแล้วถอยหน้าหนี

 

“คุณพ่ออยากได้ผมแต่ไม่กล้าซื้อเพราะกลัวจะเลี้ยงผมไม่ได้ ตอนที่ผมมองตามคุณพ่อที่เดินออกจากร้านไปผมใจแป้วมากเลยนะ ผมอยากมาอยู่กับคุณพ่อที่สุดเลย ตอนที่ผู้ชายคนนั้นมาซื้อผมถึงผมจะไม่ชอบใจแต่ก็ยอมไปกับเขาเพราะรู้ว่ายังไงผมก็ได้เจอคุณพ่อแน่ๆ แต่ก็แอบกัดเขาไปทีนึงด้วยแหละ” 

 

ชานยอลที่นั่งกระพริบตาปริบๆฟังคำบอกกล่าวจากริมฝีปากบางได้รูปนั้นแล้วก็ได้แต่มึนงง เพราะเรื่องที่หลุดผ่านริมฝีปากนั้นมาเป็นเรื่องจริง วันนั้นที่คนๆนั้นไปซื้อลูกหมามาให้เขาเป็นของขวัญน้องไข่หวานก็กัดมือคนนั้นจริงๆนั้นแหละ

 

“ตอนแรกที่ซื้อผมมาคุณพ่อเรียกผมว่าเจ้าอ้วน แต่มีอยู่วันหนึ่งที่คุณพ่อกำลังทำอาหารอยู่แล้วคุณพ่อทำไข่หวานตกพื้นผมก็เลยเข้าไปแย่งซะเลย ก็มันทั้งหอมแล้วก็อร่อยมากๆเลยนะครับใครจะอดใจไหว” ชานยอลกระพริบตาไปนั่งฟังคนตรงหน้าเล่าเรื่องไป

 

“ยังมีอีกนะครั้งแรกเลยที่คุณพ่อพาผมไปวิ่งที่สวนสาธารณะ ผมวิ่งไม่ไหวหยุดวิ่งคุณพ่อก็อุ้มผมวิ่งแทนซะเลย แล้วก็...”

 

“พอๆๆ ฉันเชื่อแล้วๆๆ” ไม่ต้องให้ได้เล่าอีกชานยอลก็ยกมือห้ามปรามซะเลย เรื่องพวกนี้ไม่มีใครเคยรู้เลยนอกจากตัวเขาเท่านั้น ถ้าจะมีใครรู้มันก็ต้องเป็นน้องไข่หวานของเขาน่ะสิ ถึงมันจะน่าเหลือเชื่อแต่ก็คงต้องเชื่อเสียแล้วสิเนี่ย แต่จะว่าไปโลกของเรามันก็มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นทุกวันนั่นแหละน่า

 

“คุณพ่อเชื่อผมแล้วใช่ไหมครับ!” คริสยิ้มกว้างอย่างดีใจ ชานยอลพยักหน้ารับก่อนที่จะชี้นิ้วใส่อีกคนแล้วทำหน้าดุที่มองยังไงก็น่ารักอยู่ดีใส่

 

“ห้ามเรียกฉันว่าคุณพ่อ นายอยู่ในสภาพนี้เรียกพ่อแล้วฉันรู้สึกแปลกๆ” ชานยอลเกาหัวตัวเองแล้วก็ทำหน้าตารู้สึกแปลกที่คนมองแล้วยังน่ารัก

 

“งั้นผมเรียกคุณแม่ได้ไหม?” ชานยอลหันมาถลึงตาใส่

 

“เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยนะ!” คริสเอียงคอแล้วยิ้มหวานเข้าใส่ แล้วคนที่รักน้องไข่หวาน(ถึงตอนนี้จะกลายเป็นคนแล้วก็เหอะ)มากๆ จะกล้าทำอะไรได้ยังไงล่ะ

 

“คุณแม่ก็ไม่ได้!” คริสโคลงหัวไปมาก่อนที่จะยิ้มกว้าง

 

“แล้วจะให้ผมเรียกว่าอะไรล่ะครับ .... ที่รักได้ไหม?” ชานยอลก็เลยตอบคำถามด้วยมะเหงกสักหนึ่งที คริสสะดุ้งโหยงแล้วกุมหัวส่งเสียงโอดโอย

 

“เรียกชื่อฉันสิ ชานยอลน่ะชานยอล” ชานยอลขยับตัวเข้าไปใกล้คริสที่ยังคงนั่งกุมหัวทำเหมือนกับว่ามันเจ็บเสียมากมาย ฝ่ามือนิ่มช้อนแก้มของคริสไว้ ดวงตาสวยคู่นั้นเงยขึ้นมองก็เห็นชานยอลที่ขยับตัวเข้ามาใกล้ส่งยิ้มมาให้

 

“ฉันดีใจนะที่ได้นายมา... ขอบคุณนะ เอาล่ะทำกับข้าวค้างไว้ไม่ใช่เหรอไปทำต่อสิ” คริสยกมือขึ้นจับทับมือของชานยอลแล้วยิ้ม

 

“ครับ”

 

 

ชานยอลนั่งเท้าคางมองแผ่นหลังกว้างที่ขยับไปทางโน้นที ทางนี้ทีแล้วก็รู้สึกแปลกๆ ถึงจะแปลกใจว่าลูกหมาที่เขาเลี้ยงมาเองกับมือจะทำอาหารเป็นได้อย่างไรก็ตามเถอะแต่แล้วก็พาลไปคิดถึงใครบางคน ใครบางคนที่ไม่เคยมาทำอะไรแบบนี้ให้เขาเลย แค่อาหารสักมื้อก็ไม่เคยทำให้ เวลาที่เขารู้สึกแย่ก็ไม่เคยมานั่งให้กำลังใจเขาเลยสักครั้ง

 

ที่ผ่านมา.. เราคบกันแบบไหนนะ มีแค่ตัวเขาคนเดียวหรือเปล่านะที่คอยทุ่มเทให้เขาสารพัด ทำให้ทุกอย่างแลกกับความอบอุ่นที่เขามอบให้ ตอนนั้นก็ไม่คิดหรอกแต่ตอนนี้คิดแล้วล่ะ หรือตัวเขาจะเป็นคนโง่กันนะที่ขอแค่มีเขายังคงนั่งกุมมือกันแค่นี้ก็คิดว่าเขารัก คิดว่าเขามีใจ... ช่างโง่เขลาเหลือเกินปาร์คชานยอล

 

“ชานยอลมาชิมหน่อยสิครับ” คริสหันมายิ้มให้ ชานยอลที่นั่งคิดอะไรเพลินๆก็สะดุ้งแล้วเลื่อนสายตาไปมองที่ใบหน้าคมได้รูปที่ส่งยิ้มมาให้ พออีกคนย้ำอีกรอบตัวเขาก็เลยลุกไปยืนข้างๆเซฟกิตติมศักดิ์แล้วชิมซุปอุ่นๆที่ถูกเป่าให้คลายความร้อนลง

 

“โอ๊ะ.. อร่อยนินา!!” ชานยอลย้ำคำด้วยการชูนิ้วโป้งให้เลยสองนิ้ว แม้หน้าตาอาหารจะดูหน้าตาธรรมดาแต่ทว่ารสชาติกลับดูดีจนตัวเขายังคิดเลยว่าอีกคนยังทำอาหารได้ดีกว่าเขาเสียอีก

 

“ถ้าอย่างนั้นผมจะทำอาหารแล้วก็ดูแลชานยอลเองนะ” คนที่จะโดนดูแลก็เลิกคิ้วแล้วมองคนที่หันกลับไปสนใจหม้อซุปต่อแล้ว

 

“ทำไมต้องมาดูแลด้วยล่ะ ฉันก็ดูแลตัวเองได้นะ” คริสไม่ได้หันมาแต่ก็ตอบคำถามนั้น

 

“ก็ผมอยากดูแลนิครับ เพราะฉะนั้นชานยอลก็อยู่เฉยๆให้ผมดูแลเถอะนะ” ชานยอลไม่ได้ตอบคำถามแต่ก็แอบอมยิ้มอยู่นิดหน่อยแต่ก็คงไม่รอดสายตาของคนที่อยู่ร่วมชายคาเดียวกันไปได้หรอก