ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [SF] Kai x Luhan - I'm in your hands
Title: I'm in your hands
Pairing: Kai x Luhan
Author: BettyNoona
Note: โปรเจ็คพิเศษของน้องไค โปรเจ็คที่โดนสั่งให้เขียน 55555555
วันนี้เป็นวันหยุดของ EXO ทั้ง 12คน แต่ทุกคนก็ยังหนีร้อนมาพึ่งแอร์เย็นๆที่ห้องซ้อมของบริษัทเพราะหอพักของพวกเขากำลังซ่อมแอร์ มันเป็นเรื่องที่น่าอนาถใจที่สุดเท่าที่เคยเป็นนักร้องมา คือ .. แอร์เสีย
มันก็ไม่ใช่เรื่องหรือเปล่าล่ะ
การที่ทั้ง 12หนุ่มจะมารวมตัวกันอยู่ในห้องซ้อมนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกและห้องนี้ก็ไม่ได้เล็กเสียจนจุเด็กทโมนทั้งหลายเหล่านี้ไม่ได้ ทุกคนแยกย้ายกันนั่งตามมุมต่างๆทำกิจกรรมต่างๆของตัวเองไป บ้างก็นั่งเล่นไอแพด ไอโฟน บ้างก็จับกลุ่มคุยกัน บ้างก็จับกลุ่มกันนอนเอกเขนก
พี่รองของวงอยู่ๆก็ลุกขึ้นแล้วเดินดุ่มๆของออกจากห้องซ้อมเสียอย่างนั้น ใครบางคนก็เลยลุกขึ้นแอบเดินตามไปด้วย ดวงตาคมทอดมองแผ่นหลังบางตรงหน้า คนที่เดินนำหน้าไม่ได้มีแผ่นหลังเล็กเพรียวคล้ายเพศตรงข้ามแต่กลับเล็กกว่าแผ่นหลังของผู้ชายทั่วไป เรือนผมสีสว่างตรงหน้าพลิ้วไหวยามต้องสายลมแล้วเจ้าของเรือนผมนั้นก็หันกลับมามองด้านหลัง
“ตามมาทำไมจงอิน” แม้ว่าใบหน้านั้นจะหวานแต่น้ำเสียงที่ใช้เอื้อนเอ่ยนั้นก็เลยคำว่าอิสตรีไปไกลโข
“แล้วพี่จะไปไหนน่ะ”
“อยากกินชานมกเลยเดินออกมา แล้วนายออกมาทำไม”
“ไม่รู้ครับ” ลู่หานขมวดคิ้ว
“เอ้า ไอ้เด็กบ้าไหนๆก็มาแล้ว ไปๆเดี๋ยวเลี้ยงขนม” แล้วพี่รองก็เดินมาเกี่ยวคอน้องให้เดินไปด้วยกันซะเลย จงอินก็ก้าวเท้าตามอย่างยากลำบากก็ทั้งโดนล็อคคอไหนจะโดนลากอีก เด็กหน้ามึนก็เลยได้แต่เดินตามเฉยๆ
“นายจะเอาอะไร” ลู่หานหันมาถามน้องในปกครองที่ยืนทำหน้ามึนเงยหน้ามองชื่อร้าน สวีทตี้มิลค์ โอเค ชื่อบ่งบอก
“พี่จะกินอะไร” ลู่หานหรี่ตามองน้องหน้ามึนแล้วก็ยิ้มบาง
“ฉันมาร้านนี้ก็ต้องกินชานมสิวะ ไอ้นี่นิ จะเอาอะไรเร็วๆ”
“เอาโกโก้.. แต่ไม่เอาไข่มุกนั่นได้ไหม” ลู่หานเลิกคิ้วแล้วยิ้มกว้าง
“แน่นอนมากับลูกพี่ลู่ซะอย่างเดี๋ยวจัดให้” แล้วพี่รองก็หายเข้าไปในร้านสีชมพูหวานนั้น ไม่ได้สนใจน้องที่ยืนทำหน้ามึนคล้ายจะหลับเลยสักนิด
ไม่นานเกินหลับหนึ่งตื่น จงอินก็ได้แก้วโกโก้มาถือไว้ในมือและที่สำคัญมันต้องไม่มีไข่มุกด้วย รสหวานอ่อนละมุนของนมผสมกับความขมของผงโกโก้นั้นอย่างลงตัว เจ้าตัวเลยเผลอดูดเข้าให้อีกอึกใหญ่ พี่รองที่หันมาเจอก็หัวเราะเสียยกใหญ่ อารมณ์ดีเหลือเกินล่ะที่ทำให้เด็กน้อยข้างกายนี้ทำอะไรอย่างอื่นนอกจากนอนบ้าง
แล้วอยู่ๆพี่ลู่หานก็ลากมือจงอินเข้าร้านหนึ่งไปเลย เออนะร้านอะไรก็ไม่บอก จะทำอะไรก็ไม่กล่าวคิดจะลากก็ลากกันเฉยเลย แต่คนเป็นน้องมีหรือที่จะขัดใจ? ต่อให้พี่ลู่หานเอาแต่ใจกว่านี้ จงอินก็พร้อมทำตามโดยที่ไม่บ่น
“อยากกินไรก็หยิบล่ะกัน” ลู่หานบอกทิ้งไว้แค่นั้นก่อนที่จะเดินเลี่ยงไปอีกมุมของร้านสะดวกซื้อ จงอินมองตามหลังก่อนที่จะดูดโกโก้แก้วในมือแล้วหยิบของกินใกล้มือที่ไม่รู้ทำไมแต่รู้ว่าต้องหยิบ
“อะไรน่ะ คิมบับ? นายจะกินคิมบับตอนนี้ทั้งๆที่เพิ่งกินออกมาจากหอน่ะนะ??”
“เปล่าให้พี่ เผื่อหิว” ลู่หานกระพริบตาปริบๆแล้วก็รับมาถืออย่างสงสัย
“ยังไงก็หยิบไปฝากคนอื่นๆด้วยล่ะกัน เดี๋ยวไปเก็บเงินกับมินซอกเอา” แล้วพี่รองก็หัวเราะอย่างสะใจแล้วจะแอบเนียนคิดค่าชานมไปด้วยซะเลย
“แล้วนี่...” จงอินชี้ไปที่ห่อขนมในมือของลู่หาน เจ้าตัวยิ้มแต้ก่อนที่จะยักคิ้วให้
“ของไอ้เซฮุนน่ะมันชอบเลยซื้อไปฝาก” จงอินมองขนมในมือนั้นนิ่ง
“ทำไมจะเอาป่ะ?” จงอินส่ายหน้า ลู่หานก็เลยยักไหล่แล้วหยิบของทั้งหมดไปคิดเงิน และต้องทำลายใบเสร็จทิ้งด้วยเพราะจะได้เบิกกับมินซอกได้เต็มจำนวน เรื่องของกินเลี้ยงน้องน่ะขอให้บอกพี่ใหญ่ไม่มีหวงอยู่แล้ว จงอินมองตามคนที่ตัวเล็กกว่าตัวเองไปนิ่งๆ ประกายในดวงตาคมหม่นแสงลงเพียงครู่ก่อนที่จะกลับมาประกายล้อแสงอีกครั้งเมื่อพี่รองหันมายิ้มให้
จงอินหิ้วถุงทุกอย่างเดินมากับพี่รองที่เดินอารมณ์คุยโทรศัพท์กับพี่ใหญ่เพราะจะขอเบิกเงินค่าขนม บานประตูห้องซ้อมเปิดออกเหล่านกแร้งนกกาก็บินเข้ามารุมหาของกินทันที ยังดีที่จงอินแยกของกินส่วนของตัวเองกับลู่หานไว้ ส่งให้พี่รองก่อนที่จะไปนั่งหลบมุมรวมกลุ่มกับชานยอล แบคฮยอนและคยองซู
“นี่ๆ ถามจริงๆนะจงอินแกชอบพี่ลู่หานหรือเปล่า ทำไมชอบไปไหนมาไหนกับพี่ลู่หานจัง เดี๋ยวไอ้เซฮุนก็งอนอีกหรอกไปแย่งพี่ชายมันอ่ะ” ชานยอลกระซิบกระซาบโดยใช้ห่อคิมบับบัง มันคงจะมิดล่ะเนอะ จงอินปรายสายตามองแล้วก็ไม่ได้ท้วงติงอะไรแล้วเสียงที่พูดนี่ก็ไม่ใช่เสียงระดับกระซิบเสียด้วย
“ก็เปล่านิ” เอ่ยตอบนิ่งๆตามภาษา ชานยอลก็พยักหน้ารับรู้แล้วไม่สนใจจงอินอีกเลย เพราะคิมบับในมือน่ะน่าสนใจกว่าเยอะ ของฟรีชานยอลล่ะช๊อบชอบ~
“แน่ใจเหรอว่าไม่ได้คิดอะไร” แบคฮยอนหรี่สายตามองน้องที่นั่งทำหน้านิ่งๆ จงอินพยักหน้า แบคฮยอนหันไปหาคยองซูที่นั่งก้มหน้ากินคิมบับไม่สนใจใครแล้วก็ถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนที่จะหันไปฟาดฝีปากกับชานยอลที่แย่งคิมบับเขาไปกิน คยองซูเงยหน้าขึ้นมองจงอินที่มองมาแล้วเรียวปากสีหวานกระตุกขึ้นยิ้ม จงอินหลบตาแล้วก้มหน้าลงหนีสายตาที่มองมาอย่างรู้ทัน ก็คนเป็นรูมเมทกันความลับน่ะมันไม่มีในโลกหรอกนะคิมจงอิน
“เฮ้ เย็นนี้เราทำหม้อไฟกินกันดีไหม” อยู่ๆพี่รองก็แผดเสียงดังขึ้นถามทุกคนรอบห้อง เหล่าน้องๆก็หันไปสนใจจะมีก็แต่มินซอกนี่ล่ะที่หรี่ตาอย่างรู้ทัน
“ฉันต้องออกอีกใช่ไหม” ลู่หานยิ้มร่าแล้วถลาเข้ามากอดแขนพี่ใหญ่อย่างเอาใจ
“น่าๆ เลี้ยงน้องสักมื้อขนหน้าแข้งพี่มินซอกไม่ร่วงหรอกครับ” บีบนวดแขนกลมให้อย่างเอาใจแล้วก็เลยมาบีบนวดขาที่เหยียดยาวของมินซอกอีกด้วย เอาใจกันสุดๆล่ะทีนี้
“ผมก็อยากกินนะ” จงแดรีบเข้ามากระแซะพี่ชายสุดเลิฟทันที ถ้าของฟรีน่ะต้องอ้อนพี่มินซอกเท่านั้น จงแดคอนเฟิร์ม!!
“อ๊ะๆ ก็ได้ๆ โทรสั่งมากินกันล่ะกันใช้ห้องพี่สต๊าฟนี่ล่ะ ไปกินที่หอร้อนตายแอร์ยังไม่เสร็จแน่ๆ”
“เย้!!!” เหล่าลิงทโมนทุกคนชูมือขึ้นร้องเย้กับพี่ใหญ่ที่ยอมเลี้ยงข้าวน้อง ทั้งชานยอล จงแด ลู่หาน เซฮุนรวมถึงเทาก็เข้ามาบีบนวดเอาใจพี่ชายตัวกลมทันที ลาภปากล่ะครับคืนนี้!!
จงอินยังคงนั่งหลบอยู่มุมห้องแล้วมองมายังพี่รองที่กำลังหัวเราะเสียงใสจนดวงตาหวานเรียวโค้งเป็นขีดเล็กๆ แล้วคิมจงอินก็ยกยิ้มขึ้นตาม
ค่ำนี้ทุกคนกำลังสนุกกับปาร์ตี้หม้อไฟย่อมๆในห้องพักของเหล่าสต๊าฟ หม้อไฟแยกย่อย2หม้อกำลังถูกทุกคนรุมอย่างสนุกสนาน บางทีก็แอบมาฉกเนื้อจากหม้อข้างๆเหมือนกัน เสียงหัวเราะของเด็กหนุ่มทั้ง12คนดังลอดออกไปด้านนอก แต่ก็ไม่มีใครสนใจเพราะวันนี้ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากวงน้องใหม่
โต๊ะยาวที่นำมาต่อกันสองโต๊ะ ฟากหนึ่งเป็นหม้อไฟของฝั่งเอ็ม อีกฟากก็เป็นของฝั่งเค เด็กหนุ่มทั้งหลายนั่งคุยกันส่งเสียงเอะอะโวยวาย บ้างก็ทะเลาะแย่งเนื้อกัน บ้างก็ทะเลาะเรื่องคนเปิดแก๊สแรงไปทำน้ำเดือดล้นหม้อ จะมีก็แต่คนสองคนที่นั่งอยู่ข้างกันระหว่างรอยต่อของโต๊ะทั้งสอง
“แล้วนายไม่กินหรือไง” ลู่หานหันไปถามน้องชายข้างตัวที่คีบเนื้อให้จนจะกินไม่ทันอยู่แล้ว
“กินอยู่ครับ” แล้วก็วกเนื้อเข้าปากตัวเองก่อนที่จะคีบเนื้อให้อีก
“ดูแลพี่ลู่หานดีจังนะจงอิน แอบคิดอะไรป่ะเนี่ย~” ชานยอลจอมขี้สงสัยส่งเสียงทัก เรียกให้ทั้งโต๊ะหันมามองคนถูกถามเป็นสายตาเดียว
“ก็เปล่านิ เป็นน้องก็ต้องดูแลพี่สิใครจะเหมือนนายให้พี่คริสดูแล” ชานยอลยู่ปากใส่หลังจากที่โดนย้อนเข้าให้
“ก็ฉันเป็นน้องนิให้พี่ชายดูแลน่ะถูกแล้ว เนอะๆ” แน่ะมีไปกระแซะตุ้ยจางด้วย คริสกระตุกยิ้มคล้ายจะไม่เห็นด้วยก่อนที่จะทำหน้าเซ็งๆแล้วไม่สนใจไอ้เด็กติดพี่ที่ตะแหง๊วๆอยู่ข้างหู บางทีมีน้องชายแบบจงอินก็ดีเหมือนกันนะ
“นายก็กินบ้างสิ กินเยอะๆล่ะรู้ไหม” แล้วลู่หานก็คีบคืนให้จงอินบ้าง แต่คีบให้แต่ผักนะเพราะเนื้อน่ะลู่หานคีบกินเอง
“พี่เป็นห่วงผมเหรอ”
“เปล่านิ”
พอกันทั้งคู่นั่นล่ะ
หลังจากที่ฟาดหม้อไฟสองหม้อใหญ่ๆหมดไปแล้ว คืนนี้ทุกคนลงความเห็นกันว่าจะนอนที่ห้องซ้อมซะเลย ยังไงที่นี่ก็สะดวกสบายคล้ายอยู่หอเช่นกัน ในห้องซ้อมจะมีห้องเล็กๆให้ซอกมุมที่เป็นที่เก็บหมอนและผ้าห่มไว้ แน่นอนว่ามันจะต้องถูกนำออกมาใช้ในคืนนี้แน่นอน
“จงอินไปช่วยชานยอลขนที่นอนหน่อยสิ” ลู่หานหันไปมองเด็กน้อยหน้ามึนที่นั่งทำท่าจะสัปหงกอยู่มุมห้อง จงอินลุกขึ้นเดินไปมุมห้องอีกฟากแล้วช่วยชานยอลขนหมอนและผ้าห่มออกมา
“ฝากปูที่นอนเผื่อด้วยนะจงอิน พี่ไปห้องน้ำก่อน” แล้วพี่รองก็ลากพี่ใหญ่ออกไปห้องน้ำด้วยกัน ใครๆก็รู้ว่าถ้าเป็นตอนกลางคืนแล้วลู่หานจะไม่มีทางออกไปข้างนอกคนเดียวเด็ดขาด ไม่ได้กลัวผีหรอก กลัวหลง
“นี่จงอินปูที่นอนให้ฉันด้วยนะ” แบคฮยอนเอ่ยบอกเสียงใส่พร้อมกับรอยยิ้มเอาใจ แต่เด็กหน้ามึนหันมาเลิกคิ้วใส่
“พี่ก็ปูเองสิ” จบประเด็นเลยพยอนแบคฮยอน
“จงอินไม่ทำให้พี่หรอก จงอินทำตามแต่คำสั่งพี่ลู่หานคนเดียว” ชานยอลหันมาพูดกับพี่ชายตัวเล็กด้วยสีหน้าที่บ่งบอกชัดๆเลยว่า พี่นี่ช่างไม่รู้อะไรเอาซะเลย กำลังจะอ้าปากด่าเลย คริสก็มาลากชานยอลไปดุสักหนึ่งทีที่ไปว่าแบคฮยอนแบบนั้น จงอินส่ายหน้ากับคนอื่นแล้วก็จัดการปูที่นอนให้เสร็จ
“อะไรเล่าก็ผมพูดความจริงนินา”
“แล้วพูดทำไมล่ะ เงียบๆไว้”
“มันเป็นความลับเหรอฮะ? รู้กันทั้งวงแล้วนะ”
“นั่นล่ะเงียบไว้” บทสนทนาของพี่น้องคู่เสาไฟฟ้าไม่ได้รอดเข้าหูของจงอินเลยสักนิด ลู่หานเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับมินซอกที่เดินคุยหัวเราะอารมณ์ดีเข้ามาด้วยกัน
“ผมนอนด้วยนะ” เซฮุนรีบวิ่งเข้าไปเกาะแขนลู่หานทันที
“แน่นอนไอ้น้องรัก!”
เมื่อเด็กๆเริ่มเข้านอนพี่ใหญ่ก็ปิดไฟทันที ภายในห้องตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่แสงสลัวจากแสงไฟด้านนอกที่ส่องเข้ามาเท่านั้น ยามที่ห้องนี้มีแสงไฟทุกอย่างก็ดูคึกครื้นและมีเสียงหัวเราะอยู่เสมอ แต่พอความมืดเข้ามาแทนที่ทุกสรรพสิ่งก็เงียบลง ไม่มีเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะ มีแต่เสียงลมหายใจที่ทอดเข้าออกสม่ำเสมอของเหล่าเด็กน้อยผู้หลับใหลเท่านั้น
ใครบางคนที่ยังไม่หลับค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบตัวก็เห็นว่าพี่ๆ น้องๆทั้งหลายหลับกันหมดแล้ว เจ้าตัวเลยลุกขึ้นนั่งแล้วมองกวาดสายตาหาใครบางคน เด็กหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นแล้วหยิบหมอนหนุนของตัวเองเดินไปยังอีกฝากหนึ่งที่มีเจ้าของเรือนผมสว่างกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ เรือนผมสว่างนี้อย่างกับเรืองแสงได้ในที่มืออย่างไรอย่างนั้นแหละ ไม่ต้องเสียเวลาเพ่งมองหาเลย
วางหมอนไว้ข้างกันก่อนที่จะล้มตัวลงนอนซ้อนด้านหลัง วาดมือข้างหนึ่งกอดก่ายเจ้าของเรือนผมสีสว่างนั่น เปลือกตาที่หลับอยู่ค่อยๆลืมขึ้นแล้วผินหน้ามามองว่าเป็นใครกัน ดวงตาเรียวที่วาวสะท้อนแสงไฟนี้มีอยู่คนเดียวนั้นล่ะ
“อะไรจงอิน” กระซิบถามเสียงเบากลัวว่าจะไปรบกวนคนอื่น
“นอนด้วย” ลู่หานเลิกคิ้วแล้วปรายตาลองมองมือที่วางแหมะอยู่ที่เอว
“หนาว” สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความแต่ลู่หานโคตรไม่เข้าใจ
“แล้วมานอนตรงนี้ทำไม” เพราะตรงที่ลู่หานนอนน่ะลมแอร์เป่ามาพอดี “ทำไมไม่เอาผ้าห่มมาด้วย”
“อุ่นดี” ลู่หานแบะปาก นี่ขอหันไปฟาดปากมันสักทีได้ไหม? ปกติก็พูดไม่ค่อยจะรู้เรื่องอยู่แล้วนะ
“แล้วมากอดทำไม? ชอบฉันหรือไง??” จงอินกระชับอ้อมแขนแล้วนอนกระเถิบชิดกับพี่รอง
“แล้วพี่ล่ะ” เสียงกระซิบที่ได้ยินไม่ใกล้เรียกให้พี่รองแอบร้อนๆที่แก้มทั้งสองข้าง เสียงของจงอินน่ะเซ็กซี่นะแล้วมาได้ยินแบบกระซิบเบาๆอีก
“นายคิดว่าไงก็แบบนั้นล่ะ ... ปล่อยได้แล้วจะกอดอะไรนักหนาอึดอัด” ลู่หานพยายามขยับท่อนแขนที่พาดเอวตัวเองออก ถ้าเวลาปกติก็คงไม่เป็นไรหรอกแต่นี่คือเขาหลับไปแล้วนะ
“อุ่น” นี่คือคำตอบของคำถามนั้น แต่ลู่หานไม่เข้าใจ
“นอนไปเลยไป”
แล้วทั้งคู่ก็ไม่ได้สานต่อบทสนทนาอะไรอีก นอนนิ่งเงียบๆ ลู่หานก็นอนนิ่ง จงอินก็นอนนิ่ง นิ่งเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง มือยาวของจงอินไล้ท่อนแขนขาวนิ่มเบาๆก่อนที่จะไปสอดประสานกับหลังมือเรียวที่วางอยู่บนหน้าท้อง จับสอดประสานแล้วบีบเบาๆ เจ้าของมือก็บีบกลับคืนมา
“ผมน่ะเหมือนลูกไก่ในกำมือของพี่เลยแหะ” จงอินจับมือนั้นมาจุมพิตที่หลังมือแผ่วเบา
“ถ้าฉันบีบนายก็ตายสินะ ดีจะบีบให้แรงๆเลย”
“ผมรู้ว่าพี่ไม่ทำหรอก” ลู่หานค่อยๆพลิกตัวไปหาน้องชายด้านหลังที่ยิ้มกว้างๆอยู่ “เพราะพี่ก็อยู่ในมือผมเหมือนกัน”
“ทำมาเป็นพูดดี ฉันจะไปอยู่ในมือนายได้ยังไงไอ้เด็กคนนี้นิ” ลู่หานใช้มือข้างที่โดนกุมชกเข้าไปที่อกของเด็กพูดไม่รู้เรื่องหนึ่งที
“นี่ไงครับ” จงอินยกมือที่กุมมือเรียวของพี่รองมาจุมพิตอีกครั้งเบาๆ
“ประสาท นอนซะ” ดีดหน้าผากน้องชายไม่เบานัก และลู่หานกับจงอินก็ได้เวลานอนสักที
ฝันดีก็แล้วกันนะ ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น