Fic Kris x Chanyeol (KrisYeol) - The Time of Love [END]

ลำดับตอนที่ #11 : [คั่น] SF KrisYeol - Happy Birth Day Park Chanyeol♥

มาแล้ววววววววววววววว กลับจากทริปตามน้องมา ก็ป่วยเลย T______________T เลยมาลงวันเกิดไม่ทัน

งื้ออออออออออออออออออออออออออออ ฟินมากกกกกกกกกก แต่ก็ป่วยมากด้วย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ TOT

ถ้าไม่สนุก ห้ามว่านะ เราป่วยอยู่ เราน้อยใจ T^T

____________________________________



วันเกิดเป็นวันพิเศษสำหรับใครบางคน และมันก็เป็นแค่เพียงวันธรรมดาของใครอีกหลายคนเช่นกัน...

วันเกิดปีนี้... ก็แค่อยากได้ของขวัญสักกล่อง
ก็แค่อยากได้สักอย่าง ให้รับรู้ว่าเรายังอยู่ในสายตาของใครบางคน



“ชานยอลอยู่ไหน!!!” เสียงแหลมสูงของนายหญิงของบ้านตะโกนเรียกชื่อเด็กหนุ่มเสียลั่นบ้าน เจ้าของชื่อวิ่งกลับจากหลังบ้านผ่านเข้ามายังหน้าบ้านทันที

“เป็นแค่เด็กรับใช้ตื่นสายกว่าเจ้าของบ้านได้ยังไงห๊ะ! เออช่างเถอะ วันนี้ตอนเย็นเตรียมชุดราตรีสีแดงกับรองเท้าให้ฉันด้วยนะ ก่อนที่ฉันจะกลับมามันต้องเรียบร้อยนะ”

“ครับ” เด็กหนุ่มก้มหน้าลงหลบสายตาดูแคลนที่ถูกส่งมา เด็กรับใช้ในตระกูลสูงศักดิ์ได้แต่ก้มหน้ามองปลายเท้าไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของคุณนายหญิงของบ้านและคุณหนูรอง คุณหนูเล็กที่เดินลงออกมาจากชั้นบนของคฤหาสน์หรูหรานี้ ทั้งสองเพียงแค่เดินผ่านและปรายตามองเพียงเท่านั้น ไม่ได้ชอบและก็ไม่ได้เกลียด แต่แค่ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพูดคุยกับเด็กรับใช้ในบ้าน

“อี้ฟาน เร็วๆค่ะลูกเดี๋ยวคุณแม่สาย!!~” ใบหน้าสะสวยที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์หันขึ้นไปยังชั้นบนแล้วตะโกนเรียกคุณหนูใหญ่ของบ้าน เพียงไม่นานร่างสูงยาวของคุณหนูใหญ่ก็เดินลงมาจากชั้นสอง

“มาแล้วครับ ขอโทษครับคุณแม่พอดีผมต้องแบกโปรเจ็คลงมาด้วย” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยบอกมารดาพร้อมกับรอยยิ้ม

“ชานยอลไม่ได้ยินหรือไงไปช่วยคุณหนูใหญ่ถือของสิ!” ชานยอลสะดุ้งโหยงก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปช่วยคุณหนูใหญ่ของบ้านถือโครงสร้างแบบแปลนในมือ

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันถือเอง” เอ่ยบอกพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ เพียงแค่นี้แก้มขาวของเด็กรับใช้ก็แดงเรื่อ ชานยอลก้มหน้าลงแล้วถอยหลังกลับไปยืนที่เดิม

“ไปกันได้แล้วค่ะ เดี๋ยวคุณแม่สาย” แล้วหล่อนก็เดินออกไปตามด้วยคุณหนูรองและคุณหนูเล็ก ร่างสูงของอี้ฟานยังคงยืนอยู่ที่เดิม

“ชานยอล อย่าลืมขึ้นไปเปลี่ยนดอกไม้ในแจกันห้องฉันนะ มันเหี่ยวแล้ว” อี้ฟานเอ่ยพูดเสียงเบาเพื่อให้ได้ยินกันสองคนก่อนที่จะเดินออกไปขึ้นรถเพื่อไปเรียน ชานยอลที่ได้ยินแบบนั้นก็ตกใจเงยหน้าขึ้นมองแต่ก็เห็นแค่เพียงแผ่นหลังกว้างที่เดินจากไปแล้ว ก้อนเนื้อในอกเต้นรัวเร็วทั้งตกใจและดีใจที่คุณหนูใหญ่อี้ฟานรู้ว่าดอกไม้แจกันริมหน้าต่างนั้นตนเป็นคนจัดให้ แก้มขาวแดงดังก่อนที่เจ้าตัวจะก้มหน้ากัดปากกลั้นยิ้ม

ใช่แล้ว... เด็กรับใช้ต่ำต้อยอย่างปาร์คชานยอล แอบรักคุณหนูใหญ่ผู้สูงศักดิ์อย่างอู๋อี้ฟาน

ชานยอลตัดดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานอวดความหอมและสีสันสดใสให้ทุกสรรพสิ่งได้เชยชม ดอกเล็ก ดอกใหญ่ที่ชานยอลตัดออกมาล้วนแต่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆแบบที่เจ้าตัวชอบ ชานยอลหอบดอกไม้ในอ้อมแขนขึ้นไปยังห้องนอนของอี้ฟาน บานประตูไม้สีขาวค่อยๆถูกเปิดออกอย่างเบามือแม้ว่าในห้งอนั้นจะไม่มีคนอยู่ก็ตาม

แจกันข้างหน้าต่างกับดอกไม้ที่กำลังเหี่ยวเฉาตามเวลา ชานยอลหยิบถุงขยะที่เหน็บมากางออกแล้วหยิบดอกไม้เฉาเหล่านั้นทิ้งลงถุงก่อนที่จะนำแจกันไปล้างแล้วเปลี่ยนน้ำและดอกไม้ใหม่ ค่อยๆใช้กรรไกรตัดแต่งกิ่งดอกไม้ให้เรียบร้อยก่อนที่จะออกจากห้องไปเพื่อไปเตรียมชุดราตรีไว้ให้คุณหญิงที่จะกลับมาในตอนเย็น

เย็นนี้หลังจากที่คุณหญิงกลับมาเปลี่ยนชุดแล้วออกไปงานกลางคืน คุณหนูทั้งสามกลับมาทานมื้อเย็นแล้ว ชานยอลก็เดินออกไปที่สวนหลังบ้านที่มีแปลงดอกไม้และชิงช้าไม้ตัวใหญ่ กายบางนั่งชันเข่าขึ้นบนตัวชิงช้าแล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีมืดที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยแสงระยิบระยับและแสงนวลสีเหลืองดวงใหญ่ เรียวปากสีสดวาดรอยยิ้มอย่างถูกใจ

ม่านน้ำตาค่อยๆไหลรื้นคลอที่หน่วยตาใสยามนึกถึงผู้ให้กำเนิดที่จากโลกนี้ไปเมื่อนานแล้ว ใบหน้าของพวกท่านเป็นอย่างไรชานยอลก็จำไม่ได้แล้ว เทาที่จำได้ก็คือตนนั้นอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ตั้งแต่จำความได้ ก็ถูกกำจัดสิทธิ์ทุกอย่างในคฤหาสน์ด้วยคำว่า เด็กรับใช้ หลังมือนิ่มยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาก่อนที่จะนั่งส่งยิ้มให้กับคนบนฟ้าที่ที่เชื่อว่าทั้งพ่อและแม่จะมองตนอยู่

“พ่อครับ แม่ครับ วันนี้วันเกิดผมนะครับ พ่อกับแม่จะอวยพรให้ผมใช่ไหมครับ” ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีมืดที่ระยิบด้วยแสงเล็กๆและสว่างด้วยแสงสีเหลืองนวลดวงใหญ่ ชานยอลคงไม่รู้ว่ามีใครอีกคนกำลังแอบมองตนอยู่ที่ชั้นสองของคฤหาสน์หลังนี้ กายขาวที่ต้องแสงจันทร์ดูน่าถนุถนอมและน่าสัมผัสในคราเดียวกัน สองเท้าหมุนกลับเข้าด้านในโดยที่คนด้านล่างก็ยังไม่รู้สึกตัว

“แซงอิลชุกฮาฮัมนีดา... แซงอิลชุกฮาฮัมนีดา... ซารังฮานึนปาร์คชานยอล... แซงอิลชุกฮาฮัมนีดา...” ชานยอลร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้ตัวเองดั่งเช่นทุกปี สองมือยกขึ้นประสานกันไว้ที่หน้าอกแล้วหลับตาลงอธิษฐาน อธิษฐานให้พ่อกับแม่ปกป้องคุ้มครอง อธิษฐานขอให้ในวันเกิดมีเค้กฉลองเหมือนทุกครั้ง อธิษฐานขอให้มีคนมาฉลองวันเกิดด้วย และอธิษฐานขอให้ใครบางคนมีความสุข

“.....” หยดน้ำตาใสไหลรินอีกครั้งนึกน้อยใจกับโชคชะตาของตัวเอง วันเกิดของตัวเองที่ไม่เคยมีใครเลยทั้งเพื่อน ของขวัญหรือแม้กระทั่งขนมเค้ก ชานยอลยังจำได้ถึงวันเกิดของคุณหนูใหญ่ที่เพิ่งผ่านมาได้ไม่นานนี้ วันเกิดที่มีเพื่อนมาร่วมฉลองกันเยอะแยะ ขนมเค้กก้อนใหญ่หลายชั้นและกล่องของขวัญมากมาย ชานยอลมักจะมานั่งร้องไห้อยู่ที่สวนหลังบ้านทุกครั้งไม่ว่าจะวันเกิดใครในบ้านก็ตาม ก็แค่อยากมีบ้าง อยากมีพ่อกับแม่มาลูบหัวแล้วบอกสุขสันต์วันเกิดบ้างก็เท่านั้น

“ร้องเพลงเมื่อกี้อีกทีสิ” ชานยอลสะดุ้งตกใจลุกขึ้นหันไปมองเจ้าของเสียงที่เดินถือเค้กก้อนเล็กพร้อมกับจุดเทียนตัวเลขเดินเข้ามา

“แซงอิลชุกฮาฮัมนีดา...” เมื่อเจ้าของวันเกิดไม่ร้อง อี้ฟานก็ตัดสินใจร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้เอง ก้อนเค้กไม่เล็ก ไม่ใหญ่ถูกยื่นไปตรงหน้าเจ้าของวันเกิด รอยยิ้มแสนอบอุ่นที่หยอกล้อแสงจากปลายเทียนดูอบอุ่นเกินไปจนตาพร่า เค้กก้อนแรกในชีวิตที่ได้สัมผัส

“หลับตาอธิษฐานแล้วเป่าเทียนสิ” เปลือกตาบางปิดลงอธิษฐานอีกครั้งก่อนจะลืมตาเป่าเทียนตรงหน้าให้ดับ

“ขอบคุณครับคุณหนูใหญ่” ชานยอลยื่นมือไปรับเค้กก้อนนั้นมาก่อนที่จะก้มหัวลงขอบคุณ แต่อี้ฟานกลับยกมือขึ้นกอดอกทำหน้าไม่พอใจ

“อี้ฟาน”

“เอ๊ะ??” ชานยอลเงยหน้าขึ้นมองคุณหนูใหญ่ที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ

“เรียกฉันว่าอี้ฟาน .. นี่คือคำสั่ง” ชานยอลก้มหน้าลงก่อนจะบอกอ้อมแอ้ม เพราะไม่กล้าตีเสมอนาย ถ้าเรียกก็โดนไล่ออกแน่ๆ แต่ถ้าไม่เรียกก็โดนคุณหนูใหญ่ตัดเงินแน่ๆ ปาร์คชานยอลล่ะกลุ้ม~~

“ไม่ได้หรอกครับคุณหนูใหญ่ ผมเป็นแค่เด็กรับใช้ ... ถ้าผมเรียกแบบนั้นก็โดนไล่ออกกันพอดี” ประโยคหลังชานยอลก้มหน้าลงพูดเบาๆ แต่คนหูดีอย่างคุณหนูใหญ่มีหรือที่จะไมได้ยิน

“ถ้าอย่างนั้นก็เรียกตอนอยู่กันแค่สองคน .. และตอนนี้ก็อยู่กันสองคนแล้ว” ชานยอลกัดริมฝีปากอย่างหนักใจมองก้อนเค้กในมือ  ..ช่างเถอะ ไม่เสียหายอะไรนี่นะ..

“ขอบคุณครับคุณอี้ฟาน” เจ้าของชื่อวาดรอยยิ้มก่อนจะช่วยดึงเทียนตัวเลขที่ดับแสงไปแล้วออก

“มานั่งกินเค้กกัน” อี้ฟานและชานยอลลงนั่งที่ชิงช้าไม้ตัวใหญ่ คนที่เตรียมเค้กออกหยิบส้อมออกมาจากกระเป๋าก่อนจะส่งให้เจ้าของวันเกิดที่ได้แต่ทำตาวาวมองเค้กในมือ

“ผมจะกินละนะครับ” เอ่ยขออนุญาต เมื่ออี้ฟานพยักหน้าชานยอลก็ตักแบ่งเค้กเข้าปากทันที เพียงแค่ได้ลิ้มรสหยดน้ำตาก็ไหลอีกครั้ง ..เค้กมันอร่อยแบบนี้สินะ เค้กก้อนแรก เค้กวันเกิดของชานยอล..

“อร่อยใช่ไหม ฉันไม่รู้ว่านายชอบเค้กแบบไหน”

“อร่อยมากครับ ขอบคุณครับคุณหนู.. อ๊ะ.. คุณอี้ฟาน ขอคุณจริงๆครับ” ชานยอลหันมาก้มหัวลงขอบคุณคนข้างกายอีกครั้ง

“ฉันก็อยากกินเค้กนะ ป้อนหน่อยสิ” ชานยอลยิ้มแล้วตัดแบ่งเค้กป้อนให้ร่างสูงกว่าข้างกายทันทีก่อนจะยิ้มกว้างจนตาแทบปิด

“เมื่อกี้นายอธิษฐานอะไรเหรอ?” ชานยอลเงยหน้าจากเค้กในมือที่หมดแล้วส่ายหน้า

“บอกไม่ได้ครับ เพราะถ้าบอกมันจะไม่เป็นจริง” อี้ฟานหัวเราะเบาๆ

“วันนี้วันเกิดนาย วันเกิดก็ต้องคู่กับของขวัญสิเนอะ” ชานยอลรีบหันมาหาเจ้านายแล้วระล่ำระลักบอก

“ไม่ต้องหรอกครับแค่คุณอี้ฟานเอาเค้กมาให้ผมแค่นี้ก็พอแล้วครับ ผมไม่กล้ารบกวนขนาดนั้นหรอก” อี้ฟานเอื้อมมือไปบีบปลายจมูกของอีกคนเบาๆ ก่อนจะล้วงมือหยิบของที่กระเป๋าเสื้อ กล่องเล็กๆที่อยู่ในมือใหญ่นั้นเรียกให้ชานยอตาลุกวาว

“ถ้างั้นเจ้านี่เธอก็คงไม่เอาใช่ไหม หื้ม? ชานยอล” นัยน์ตากลมโตมองตามกล่องของขวัญกล่องเล็กๆนั้นตาวาวจนคนให้นึกขำ

“หันหลังมาสิ” ชานยอลหันหลังให้อีกคนแต่โดยดี อี้ฟานเปิดกล่องเล็กๆนั่นออกก่อนจะหยิบสร้อยทองคำขาวขึ้นมาแล้วสวมให้คนที่นั่งหันหลังอยู่ตรงหน้า ประทับจูบไว้ที่หลังต้นคอขาวเบาๆให้ใครอีกคนได้สะดุ้งจนแก้มแดง ร้อนไปทั้งตัว

“นะ..นี่อ่านว่าอะไรครับ” ชานยอลจับจี้ทองคำขาวที่เป็นอักษรจีนสามตัวขึ้นมาแล้วถามคนข้างกาย แต่เจ้าของของขวัญชิ้นนั้นกลับไม่ตอบ ด้วยความที่เจ้าตัวก็ความรู้น้อยอ่านไม่ค่อยจะออกแถมยังจะเป็นภาษาจีนอีกชานยอลคงรู้ความหมายหรอก

“วันนี้ดาวสวยนะ ชอบหรือเปล่าเห็นมานั่งดูทุกคืนเลย” ชานยอลยิ้มกว้างแล้วพยักหน้ารับ

“ชอบครับ เวลามานั่งดูดาวแล้วใจสงบดีเหมือนได้นั่งคุยพ่อกับแม่เลย” หยดน้ำตาที่ไหลรินจากหางตาสะท้อนกับแสงดาว ปลายนิ้วเรียวเอื้อมออกไปซับให้ก่อนที่จะโอบชานยอลเข้ามากอด อ้อมกอดอุ่นๆและไออุ่นจากกายของเจ้านายที่โอบล้อมไม่รู้ทำไมชานยอลถึงได้ปล่อยโฮเสียยกใหญ่ นานทีเดียวกว่าที่คนในอ้อมแขนจะสงบและนิ่งไป อี้ฟายผละตัวออกดูก็เห็นว่าเด็กรับใช้ตัวเล็กหลับไปเสียแล้ว มือที่กำเสื้อของตนนั้นก็กำแน่นไม่ปล่อย

“ช่วยไม่ได้ล่ะเนอะ คืนนี้ก็นอนห้องฉันแล้วกันนะชานยอล ... สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะ” ว่าแล้วก็กดจูบที่กระหม่อมสวยก่อนจะค่อยๆอุ้มอีกคนขึ้นแนบอกแล้วพาเดินเข้าตัวบ้านไป สวนกับน้องชายทั้งสองที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว

“ดูเฮียใหญ่สิเฮียรอง ท่าว่าจะหลงเด็กนั่นเสียจริง” ใบหน้าของน้องเล็กงอง้ำจนคนเป็นพี่หลุดขำ

“เอาน่าก็เฮียมันชอบของมันมาตั้งแต่เด็กนิเนอะ เราก็ไปนอนได้แล้วเทาเทาเดี๋ยวเฮียลู่จะกล่อมนอน”

อี้ฟานค่อยๆวางชานยอลลงบนเตียงเบาๆกลัวว่าใครอีกคนจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน เมื่อเจอเตียงนุ่มๆชานยอลก็พลิกกายไปอีกด้านทันที กายบางซุกกับหมอนและพื้นเตียงเสียแทบจะจมหายไป ดวงตาคมมองอย่างเอ็นดูก่อนที่จะวาดรอยยิ้มมองอีกคน ร่างสูงสอดกายเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันแล้วรั้งกายหอมกรุ่นเข้ามาแนบชิด

ชานยอลพลิกกายกลับเข้าหาไออุ่นที่โอบล้อมก่อนที่จะวาดรอยยิ้มแล้วบ่นงึมงำอย่างถูกใจกับอ้อมกอดอุ่นๆนี้ อี้ฟานยิ้มแล้วกดจูบไว้ที่กลีบปากสีสดเบาๆ ย้ำๆซ้ำๆจนใครอีกคนสะบัดหนีด้วยความรำคาญ ปลายเรียวนิ้วสัมผัสที่จี้ทองคำขาวบนคอของชานยอลแล้วยกยิ้มอย่างถูกใจ สร้อยคอที่เป็นของขวัญจากเจ้านายเพื่อตีตราว่าเป็นเด็กของใคร อักษรจีนที่เรียงร้อยเป็นชื่อของคนให้ ที่ตีตราว่าปาร์คชานยอลเป็นของอู๋อี้ฟานคนนี้

“ฝันดีนะตัวเล็กของฉัน” ประทับจูบที่หน้าผากมนอีกครั้งก่อนที่จะหลับตามไปด้วยกัน เตียงนอนที่กว้างใหญ่บัดนี้กลับอบอุ่นเสียเหลือเกิน ข้างกายที่เคยไร้ไออุ่นของผู้ใดบัดนี้กลับถูกเติมเต็มด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ห้วงฝันที่เคยเงียบเหงากลับมีใครอีกคนเข้ามา .... สุขใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน



วันเกิดเป็นวันพิเศษสำหรับใครบางคน และมันก็เป็นแค่เพียงวันธรรมดาของใครอีกหลายคนเช่นกัน...

วันเกิดปีนี้... ก็แค่อยากได้ของขวัญสักกล่อง
ก็แค่อยากได้สักอย่าง ให้รับรู้ว่าเรายังอยู่ในสายตาของใครบางคน

แต่วันเกิดปีนี้ของปาร์คชานยอลได้หมดแล้วทั้งขนมเค้ก ของขวัญ และใครสักคน

เพราะวันเกิดปีนี้ของปาร์คชานยอล มีคุณอี้ฟานอยู่ข้างกาย....

…FIN…