[SF/Fic EXO] HunYeol's Home Sweet Home [Sehun x Chanyeol]

ลำดับตอนที่ #10 : [SF] เนียน

ชอบเพลงนี้ พล็อตมาเอง มันฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ตอน BTS ที่ชานยอลอุ้มเซฮุน โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย เข้าหอเลยม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ปล. เด็กชานฮุน ฮุนยอลหายไปไหนกันหมด T T

__________________________________________

ความรักคือการให้ 

ความรักคือการที่เห็นคนที่เรารักมีความสุข แม้คนที่สร้างความสุขนั้นจะไม่ใช่เรา

ความรักคือการยอมให้เธอได้อยู่กับคนที่เธอรักและรักเธอ

ความรักคือการเสียสละ และมองเธอมีความสุขกับคนที่เธอรักอยู่ไกลๆ

 

เหรอ???

 

โอเซฮุนไม่เชื่อ และไม่มีวันทำแบบนั้นหรอก 

ถ้าคนๆนั้นจะมีความสุข มันก็ต้องมาจากเราที่รักเธอสิ

 

เห๊อะ... จะให้โอเซฮุนมาเป็นคนดีแล้วคอยทำดีแล้วมองอยู่ไกลๆน่ะเหรอ? ฝันไปเถอะ

 

“ทำอะไรอยู่น่ะเซฮุนนี่~” เสียงทุ้มต่ำของรุ่นพี่ในวงดังขึ้น เจ้าตัวที่กำลังยืนดูดชานมไข่มุกแล้วทำตาลอยไปไหนถึงไหนสะดุ้งเฮือกใหญ่

 

“กิน” ตอบสั้นๆ สไตล์(กวนตีนของ)โอเซฮุน

 

“เออรู้ แล้วนี่มายืนขว้างตู้เย็นทำไม ตู้เย็นก็ไม่ปิดอีก หลบไปดิๆ” เซฮุนถอยเจ้าหน้าตู้เย็นแล้วไปยืนหลับข้างๆให้ผู้เป็นพี่ได้เข้ามาค้นตู้เย็นบ้าง เซฮุนที่ยังปากคาบหลอดก็ดูดชานมไข่มุกเงียบๆมองดูพี่ชายตัวโตที่มุดตัวเข้าไปในตู้เย็น นี่ถ้าโอเซฮุนจับชานยอลฮยองแช่ไว้ในตุ้เย็น เอาออกมาจะกินได้เลยไหมนะ?

 

“ไม่เห็นมีของกินเลยอ่ะ” แล้วฮยองตัวโตก็มุดออกจากตัวเย็นมาทำปากบู้ใส่ตู้เย็น ทำอย่างกับว่าทำใส่มันแล้วมันจะผลิตอาหารออกมาได้อย่างนั้นล่ะ แต่นี่ก็คือด้านน่ารักๆของชานยอลฮยองของเซฮุนเขาล่ะ

 

“ก็ยังไมได้ซื้อ ซูโฮฮยองบอกว่าจะซื้อตอนกลับมา” ชานยอลหันไปยู่ปากใส่เซฮุนอีกทีก่อนที่จะคว้าเอานมที่เหลือครึ่งแกลลอนออกมา แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา เซอุนเองก็เดินตามมาพร้อมกับแก้วใบใสในมือ

 

“อ่ะ..” ชานยอลหันมามองแก้วทรงสูงในมือของรุ่นน้องในวงแล้วก็คว้ามารินนมใส่

 

“ขอบใจ กินนมด้วยกันเปล่า” เซฮุนส่ายหน้าแต่ก็ลงนั่งข้างๆชานยอลที่กำลังกระดกนมดื่ม เซฮุนยังคงสนใจชานมไข่มุกในมือ จนฮยองตัวโตดื่มนมหมดนั่นล่ะ

 

“หิวอ่ะ” ว่าแล้วก็หันมาทำแก้มพองใส่เซฮุนซะนี่ “ไปให้ตุ้ยจางเลี้ยงข้าวดีกว่า” แล้วชานยอลก็ลุกขึ้นหมายว่าจะไปหาคริสจริงๆแต่เซฮุนคว้ามือไว้

 

“เดี๋ยวพาไปกิน” ชานยอลขมวดคิ้วแล้วเอียงคอใส่

 

“นายหิวเหรอ?” พยักหน้าหงึกหงักเบาๆ คือจริงๆก็ไม่ได้หิวหรอกแต่จะให้ไปกับไอ้หัวหน้าวงนั่นน่ะเหรอ? ฝันไปเถอะ .. รู้ว่าชานยอลไม่ได้รักชอบพอตุ้ยจางแบบนั้นหรอก ก็แค่ปลิ้มเป็นไอดอลเพราะเห็นว่าคริสน่ะเท่ เซฮุนไม่เถียงว่าคริสน่ะไม่เท่หรอกนะ ชานยอลอยากเท่แบบคริสเลยพยายามเลียนแบบแล้วก็ชอบอยู่ใกล้ๆ แต่เข้าใจไหมว่าโอเซฮุนไม่ชอบ!! 

 

“งั้นก็ได้ เดี๋ยวไปจิ๊กเงินออมม่าซูโฮก่อนนะ” แล้วชานยอลก็เดินเข้าห้องไปจิ๊กเงินจริงๆ เจ้าตัวยิ้มร่าออกมาพร้อมชูเงินให้เซฮุนดูด้วย

 

“โอ๊ะ.. นายอย่ากินเยอะนะเซฮุนเดี๋ยวไอ้แพนด้าก็บ่นว่านายหนักอีกหรอก คิๆ” จบท้ายประโยคด้วยการหัวเราะคิกคัก เซฮุนกรอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ก็หลังจากที่อัดรายการ Happy Camp จบแล้วน่ะชานยอลก็เอาแต่ล้อเขาตลอดเลย เรื่องที่เขาโดนไอ้เด็กบ้านั่นอุ้มน่ะ มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ 

 

โอเซฮุนอยากให้ปาร์คชานยอลอุ้มแล้วทำไมถึงไปเลือก(ไอ้)ฮยองโดคยองซูกัน!!!!!

 

“ฮยองก็เคยอุ้มผมนิ แล้วผมหนักหรือเปล่าล่ะ?” ชานยอลเหมือนโดนสตั๊นไปสามวิก่อนที่เจ้าตัวจะเดินหนีไปเลย เซฮุนยิ้มกริ่มเหมือนว่าเมื่อกี้บนแก้มกลมๆนั้นมีสีแดงจางๆอยู่นะ

 

เซฮุนเดินตามหลังชานยอลที่เดินนำหน้าพลางกวาดสายตามองหาร้านอาหารที่อยากกิน แต่ดูท่าว่าคนด้านหน้าเขาจะไม่ถูกใจสักร้านเลยแฮะ แล้วสายตาเซฮุนก็เหลือบไปเห็นที่นั่งว่างในร้านมินิมาร์ทว่างพอดีก็เลยจัดการลากข้อมือฮยองให้ถลาตามเข้าไปในร้าน

 

เห็นเซฮุนตัวเล็กๆแบบนี้แต่ก็ลากชานยอลที่ตัวโตกว่าถลาตามมาแทบไม่ทันได้นั่นล่ะนะ พอเข้ามาในร้านได้ก็จัดการลากชานยอลไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนที่ตัวเองจะหมุนตัวไปจัดการทำรามยอนชามใหญ่มาให้ รามยอนชามใหญ่รสพิเศษที่ชานยอลชอบกินถูกเติมน้ำร้อนให้พอดีขอบถ้วยแล้วเซฮุนก็ประคองถ้วยมาวางไว้ที่ตรงหน้าของคนหิว

 

ชานยอลคงไม่รู้หรอกว่าตัวเองน่ะชอบรามยอนรสชาตินี้ แต่เห็นเวลาหยิบทีไรเจ้าตัวก็หยิบรสนี้ก่อนเสียทุกครั้ง ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆมองน้องในวงที่เดินเอารามยอนมาให้ แถมยังเอานมแล้วก็น้ำมาให้อีกด้วย ตบท้ายด้วยขนมห่อมี่ชอบอีกต่างหาก เซฮุนยิ้มแล้วลงนั่งข้างกันก่อนที่จะแกะป๊อกกี้กิน

 

“กินสิ” ชานยอลยู่หน้าใส่อีกทีแล้วก้มหน้าทานของบนโต๊ะ เซฮุนก็นั่งเท้าคางแล้วหันหน้าไปมองคนที่กำลังก้มหน้าก้มตากินรามยอนอย่างอร่อยด้วยรอยยิ้ม มืออีกข้างก็หยิบป๊อกกี้เข้าปาก ทำไมวันีน้รสช็อคโกแลตถึงหวานได้ก็ไม่รู้สินะ

 

“กินเลอะแน่ะ ... ฮยองนี่เหมือนเด็กเลยนะ” เซฮุนยื่นมือไปเช็ดมุมปากของคนกินเลอะ ชานยอลสะบัดสายตาใส่ก่อนที่จะหันกลับมากินรามยอนต่อเหมือนเดิม

 

“จะเอาอะไรอีกไหมครับ” เซฮุนเอียงคอแล้วยิ้มจนดวงตาเป็นเส้นขีด ชานยอลก็เลยหัวเราะแล้วลูบหัวเซฮุนเบาๆ

 

“ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวไปซื้อชานมกันดีกว่า ขอบคุณที่นายออกมาเป็นเพื่อน” พอได้ยินคำว่าชานมน้องเน่มักแนของวงก็ตาลุกวาวจนพี่ชานยอลทนไม่ไหวจัดการล็อคคอน้องมาฟัดซะให้หายหมั่นเขี้ยว

 

 

“วันนี้ฮยองใจดีจัง” เซฮุนเดินขนาบข้างกับชานยอลที่กำลังเดินไปยังร้านชานม ร้านประจำของเซฮุน 

 

“พูดอย่างกับวันอื่นๆฮยองใจร้ายงั้นล่ะ” เซฮุนไม่ตอบแต่ยังคงยิ้มกว้างตาเป็นขีดเหมือนเดิม ชานยอลเลยล็อคคอน้องมาแล้วเดินไปด้วยกัน

 

ฮยองไม่ได้ใจร้ายหรอก แต่ฮยองใจร้ายมากเลยต่างหาก สนใจแต่คนอื่นแต่ก็ไม่เคยสนใจผมเลย

 

แต่ก็ช่างเถอะ ถึงยังไงผมก็จะดูแลแล้วก็แอบเนียนอยู่กับฮยองแบบนี้นี่ล่ะ

 

โอเซฮุนไม่ใช่คนโง่และแน่นอนไม่ใช่คนเฉื่อยชาอย่างที่ใครๆเข้าใจด้วย ที่เห็นเงียบๆนิ่งๆน่ะกำลังหาทางเข้าใกล้พี่ชายตัวสูงนี่อยู่ต่างหากล่ะ

 

 

“ลองชิมไหมฮยอง” เซฮุนยื่นแก้วชานมไข่มุกสุดอร่อยให้ชานยอลลองชิม ชานยอลทำตาโตกรอกไปมาก่อนที่จะพยักหน้ารับ ชิมสักหน่อยคงไม่เสียหายหรอกมั้ง คิดได้ดังนั้นก็ลองชิมดู อื้อ... ก็อร่อยนะแต่ไม่ชอบ

 

“อร่อยไหมครับ” ชานยอลพยักหน้า

 

“ก็ดีนะ.. แต่ฉันไม่ค่อยชอบชานมเท่าไหร่อ่ะ” เซฮุนทำหน้าเศร้า

 

“แต่ผมชอบนินา ไม่มีใครยอมมาซื้อกับผมเลย ลู่หานเกอเก้อก็ชอบใช้ผมมาซื้อให้” ชานยอลคว้าคอน้องมากอดแล้วยิ้มกว้าง

 

“งั้นถ้าลู่หานฮยองใช้นายอีกก็มาบอกนะ เดี๋ยวจะมาเป็นเพื่อนเอง”

 

“จริงเหรอครับ?” ชานยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า

 

“แน่นอน!!” เซฮุนก้มหน้าแล้วยิ้มกับตัวเอง เห็นไหมล่ะชานยอลฮยองน่ะใจดีกับน้องๆเสมอนั่นแหละ แค่ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จนิดๆ ฮยองก็ใจอ่อนออกมาด้วยแล้ว คึคึ แล้วคิดว่าเซฮุนจะออกมาวันละกี่ครั้งดีล่ะครับ?

 

“ชานยอลฮยอง” คนที่เดินอยู่เคียงข้างเพียงแค่ครางอื้อรับคำ เซฮุนยิ้มแล้วหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่เดินกอดคอตัวเองอยู่

 

“ผมน่ะแข็งแรงนะ อุ้มฮยองก็ยังไหว” อยู่ๆน้องก็พูดแบบนี้คนเป็นก็เหวอน่ะสิ ชานยอลหันหน้ากลับมามองก็ต้องชะงักเมื่อใบหน้าของน้องน่ะอยู่ใกล้เหลือเกิน ใกล้จนมองเห็นแพขนตายาวเหนือดวงตาเรียว เรียวคิ้วโค้งได้รูป ปลายจมูกโด่งและริมฝีปากเชิดนั้น พอมองสำรวจแล้วก็อายเองจนต้องละมือออกจากการกอดคอน้อง แต่เซฮุนกลับเป็นฝ่ายรั้งคอชานยอลมากอดไว้แทน

 

“ฮยองพูดหลังจากอัดแฮปปี้แคมป์จบว่า คงไม่มีใครอุ้มฮยองได้หรอกนอกจากคริสฮยองใช่ไหมละฮะ” ชานยอลกระพริบตาปริบๆแล้วหันมองน้องที่ยิ้มกว้างอยู่ข้างๆ

 

“จริงๆผมก็อุ้มฮยองไหวนะ” ชานยอลยิ้มขำแล้วจับแขนของเซฮุนให้ออกจากรอบคอ

 

“อย่ามาโม้หน่อยเลย ตัวก็แค่นี้จะมาอุ้มอะไรกันไหว” เซฮุนเลิกคิ้วสูง

 

“ถ้าผมตัวโตกว่านี้ฮยองจะยอมให้ผมอุ้มหรือเปล่าล่ะฮะ” ชานยอลยิ้มกว้างแล้วกอดอกหันมองเจ้าตัวถือดีที่ทำท่าว่าจะมาอุ้มลูกพี่ใหญ่ชานยอล

 

“ถ้าโตขึ้นกว่านี้ได้ก็เอาสิ” แล้วก็ยักคิ้วให้อย่างท้าทาย ขอบอกเลยว่าปาร์คชานยอลพลาดมากที่ไปตกปากรับคำเด็กเจ้าเล่ห์หน้านิ่งอย่างโอเซฮุน เซฮุนยิ้มแล้วเอียงคอมองพี่ชายตัวโตตรงหน้า

 

“ถ้าอย่างนั้นฮยองก็ต้องมาช่วยผมสิ เพราะถ้าผมโตกว่านี้คนที่ผมจะอุ้มก็มีแค่ฮยองคนเดียวนะ” พอฟังประโยคยาวๆของเจ้าเด็กหน้านิ่งนี่ ชานยอลก็ประมวลผลไม่ทันหรอก

 

“นะฮะ~ ชานยอลฮยอง~~” แล้วมันก็เอาความน่ารักเข้าอ้อนแล้วมีหรือที่ชานยอลจะปฏิเสธได้

 

“ก็ได้ๆ ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะนะแต่ช่วยก็ได้” เซฮุนยิ้มกว้างเหมือนเด็กน้อยได้ของเล่นชิ้นใหม่จากผู้ปกครองแล้วเดินเข้าไปสอดมือจับกับมือใหญ่ของคนเป็นพี่

 

“แบบนี้สิถึงจะเป็นฮยองที่ดี ผมน่ะรักชานยอลฮยองที่สุดเลยนะ~” ชานยอลเขกหัวเซฮุนเบาๆ

 

“แล้วลู่หานเกอเก้อของนายล่ะ” เซฮุนส่ายหน้าไปมา

 

“ชานยอลฮยองน่ะที่1เลย!!!” เซฮุนเดินแกว่งมือที่จับมือของชานยอลฮยองแล้วเดินเคียงข้างไปด้วยกัน

 

“ปากหวานนักนะ” ชานยอลหัวเราะร่ากับอาการประจบของมักแน ชานยอลพอจะรู้แล้วว่าทำไมเวลาเขาไปอ้อนออมม่าซูโฮถึงได้รอยยิ้มเอ็นดูและสัมผัสอบอุ่นกลับมาเสมอ ก็ท่าทางน่ารักขี้อ้อนแบบนั้นน่ะมันน่ารักจะตายไป แล้วยิ่งเด็กน่ารักๆแบบเจ้ามักแนเซฮุนทำด้วยแล้วล่ะก็ น่ารักจะตาย!!

 

“ผมก็ปากหวานอยู่แล้วนะ น่ารักด้วยล่ะ” ชานยอลหัวเราะร่าอย่างมีความสุข ก็เจ้ามักแนตัวแสบนั่นแหละชอบทำให้เขาหัวเราะ เซฮุนจะรู้หรือเปล่านะว่าเวลาอยู่กับเจ้ามักแนทีไรชานยอลก็สบายใจทุกทีสิน่า

 

“ยอมแล้วๆ นายน่ะน่ารักที่สุดเลยเซฮุนนี่~!” 

 

“แล้วฮยองชอบผมไหม? น่ารักขนาดนี้หาไมได้อีกแล้วนะครับ” ชานยอลเขกหัวเซฮุนไปอีกที

 

“อืม... ชอบก็ได้นะ” เซฮุนยู่หน้าแล้วแกล้งทำหน้าเศร้าซบกับไหล่ของชานยอลแล้วทำเป็นร้องไห้กระซิกๆ

 

“ฮยองใจร้าย~ แกล้งเด็กตัวเล็กๆแบบผม”

 

“อ่าๆๆ ไอ้บ้า! รักแกที่สุดเลยเซฮุนนี่ ฮ่าๆๆ พอได้แล้วน่า” เซฮุนยอมถอยกลับไปแล้วส่งยิ้มกว้างๆมาให้ฮยองที่ยังคงยิ้มแล้วก็หัวเราะอยู่เคียงข้าง ชานยอลคงไม่เคยสังเกตแววตาคู่นี้ยามที่ทอดมองไปที่พี่ชายคนนี้ มันสื่อความหมายใด มันส่องแววประกายและมีความสุขแค่ไหน 

 

ชานยอลคงไม่เคยมองเห็นมันเลย .... แต่ เซฮุนก็จะมองแล้วบอกรักด้วยสายตานี้ต่อไป

 

เซฮุนไม่เข้าใจหรอกว่านิยามความรักคืออะไร เซฮุนไม่รู้หรอกว่าความรักน่ะเขาทำกันอย่างไร

เพราะตั้งแต่เกิดมาคนที่เซฮุนรู้สึกรักก็มีแค่ฮยองที่เดินจับมือกันอยู่นี้นี่ล่ะ

 

และเซฮุนก็จะไม่ยอมยกฮยองของเขาให้ใครง่ายๆหรอก แม้ว่าจะเป็นคริสฮยองหรือออมม่าซูโฮก็ตาม!!

 

ถึงยังไงก็จะอยู่แบบนี้ไปนั่นแหละ สักวันชานยอลฮยองของเขาจะต้องเข้าใจความรู้สึก หรือบางทีอาจจะต้องรอให้เขาโตกว่านี้จนสามารถอุ้มฮยองได้? แต่ก่อนที่จะโตกว่านี้เขาก็จะอยู่ข้างๆเนียนๆแบบนี้นี่ล่ะ ไม่มีใครสงสัย ไม่มีใครรู้ และไม่มีใครผลักไสมักแนขี้อ้อนอย่างเขาได้หรอก

 

และไม่มีใครแยกปาร์คชานยอลออกจากโอเซฮุนได้หรอก ... ไม่มีทาง!!

 

 

 

 

ไม่ว่าเธอจะรักหรือเปล่า ขอรักไม่เปลี่ยนแค่ได้แคร์เธอไปเนียนเนียนก็สุขใจ

ไม่หวังให้เธอรักฉันตอบ แค่ขอรักเธอไป

เป็นอะไรก็ได้ ขอแค่มีเธอใกล้ใกล้กันอยู่อย่างนี้ หัวใจไม่มีเงื่อนไขเลย

[เนียน – คริส The Star 9]