ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9
เพราะคิดถึงพี่คริสประมง ก็เลยกลับมา XD
ขอต้อนรับเช้าที่ฝนตกด้วยพี่คริสคนเสี่ยวค่ะ พี่เซฮุนรุกแรงจังค่ะ ><
_____________________________________
“ยะฮู้~~ ทะเล~~!” เมื่อถึงทะเลจงแดก็วิ่งถลาลงจากรถมาคนแรก และตามด้วยคนอื่นๆ ที่พักที่พ่อของจงแดจัดการให้นั้นค่อนข้างอยู่ใกล้ทะเล เป็นบ้านพักหลังใหญ่ที่พอจะจุทุกคนได้อย่างสบาย
“โอ้โห้เห็นทะเลแล้วอยากเล่นน้ำให้ตัวเปียกมากอ่ะ” จื่อเทาตาลุกวาว
“จะดำไปมากกว่านี้ล่ะสิ” เสียงกระซิบใกล้ๆหูทำเอาจื่อเทาหันขวับ
“อยากตายเหรอไอ้โอเซฮุน!” จื่อเทาชูกำปั้นให้พร้อมกับหมายว่าถ้ายังพูดอะไรอีกล่ะก็ ตายสถานเดียว! แต่มีหรือคนอย่างโอเซฮุนจะกลัว
“กล้าทำจริงเหรอ” เซฮุนจับมือของเทามาแล้วจูบไปที่หลังมือ ทำเอาเจ้าของมือตาโตจนแทบถลน
“ไปตายซะ!!” แล้วจื่อเทาก็เดินหนีไปหาจงอินกับจงแดที่กำลังยื้อกันอยู่เพราะจงแดจะหนีลงทะเล
“โอ้โห้แฮะช็อตเด็ด” พี่บ่าวคนหล่อชะโงกหน้ามองในมือที่ชานยอลกดจิ้มๆ ดูไปก็ไม่เข้าใจ ดูไปก็งงว่าน้องนางฟ้าเขาทำอะไร
“หื้อ? อะไร” ชานยอลหันไปถามเมื่อเห็นว่าคริสชะโงกหน้าก้มลงมามองจนหน้าแทบจะติดมือถือในมือตัวเองอยู่แล้ว
“อันนี้คือทำอะไรเหรอ” ชานยอลมองในมือตามสายตาของคริส
“อ๋ออัพไอจีน่ะ” พี่บ่าวคนหล่อแดนใต้ทำหน้างง อะไรคือไอจี? เป็นญาติกับไอรอนแมนไหม ไอรอนแมนนี่ตัวสีฟ้ามีโล่ ถือคฑาใช่ไหม??
“เข้าบ้านพักกัน!” แล้วทุกความสงสัยของพี่บ่าวคนใต้ก็หยุดลง
บ้านพักที่อยู่นั้นเป็นบ้านพักหลังใหญ่ มีห้องนอนใหญ่สองห้อง และห้องโถงกลาง มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน ด้านนอกมีระเบียงยื่นออกมาเล็กน้อยพอให้มีที่นั่งพักผ่อนกับม้านั่ง เดินลงจากทรายละเอียดอีกไม่ไกลก็ถึงน้ำทะเล
ทั้งหมดแบ่งห้องกันนอน ห้องหน้าเป็นของชานยอลกับจื่อเทา ส่วนที่เหลือทั้งคริส เซฮุน จงอิน และจงแดนอนกันห้องด้านหลัง เมื่อเปิดประตูห้องออกมาก็เจอห้องโถงใหญ่ที่มีชุดโซฟา ตู้เย็น และทีวี เมื่อเก็บกระเป๋ากันเสร็จแล้วก็พากันยกโขยงไปนั่งเล่นที่ริมทะเล หลังจากที่จงแดโทรไปแจ้งทางฟร้อนท์ของบ้านพัก ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ วันนี้ทุกคนเลยได้กินมื้อแรกที่ริมทะเล
“เย็นนี้ทำบาร์บีคิวไหม แถวๆนี้มีตลาดสดด้วยนะ” จงแดเสนอ
“ก็ดีนะ อยากกินอยู่เหมือนกัน” จื่อเทารีบเห็นด้วย เรื่องกินไม่ถอย เรื่องเรียนไว้ค่อยว่ากัน
“แบบนี้มันก็ต้องมีดริ๊งค์แดร๊งค์ดรั๊งค์อ่ะดิ~” จงอินยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“เฮ้ยทริปนี้เรามากับสาวๆด้วยนะ” เซฮุนยิ้มขำแซวคนที่นั่งอยู่ข้างๆ จื่อเทาฟาดเข้าให้จังเบ่อเร่อ
“สาวพ่องไอ้โอเซฮุน!”
“เอาสักหน่อยให้สมกับที่มาเที่ยวกันหน่อยเนอะ ชานยอลว่าไง” จงอินรีบหาพวก ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะตอบพี่บ่าวคนหวงน้องนาฟ้าตาโตก็ไม่ยอมไปก่อนแล้ว
“ไม่ได้นะจะให้น้องชานยอลดื่มของพวกนี้ได้ยังไงมันไม่ดี” ชานยอลหรี่ตาใส่คนข้างตัว
“แล้วนายดื่มไหมคริส”
“ไม่เหลือครับ พี่นี่คอแข็งสุดในละแวกบ้านเลยนะครับบอกเลย” ยืดอกตอบอย่างภาคภูมิ ชานยอลถองศอกเข้าให้
“น่ะของไม่ดีฉันห้ามดื่ม นายดื่มได้ว่างั้น?” คริสลูบหน้าอกตัวเองแล้วก็ยิ้มแผล่
“ก็พี่ไม่อยากให้น้องชานยอลแตะนินา~”
“มึงกลัวมอมเขาก็บอกมาไอ้คริส” จงแดยื่นหน้าเข้ามาหา ก็เลยโดนผลักหัวไปสักที
“อะไรล่ะนี่เห็นกูเป็นคนยังไง นี่บอกเลยนะว่าหล่อนิสัยดีขนาดนี้หาไม่ได้อีกแล้ว” เพื่อนๆที่ได้ยินก็แบะหน้าแล้วหันหน้าหนีออกจากวง มีแต่ชานยอลคนเดียวที่นั่งหัวเราะสนุก
“ก็ไม่น่าจะมีใครอื่นแล้วนะในโลกนี้” ชานยอลหัวเราะสนุกจนแทบจะหงายหลัง คริสเลื่อนมือไปโอบหลังไว้กันไม่ให้น้องนางฟ้าที่หัวเราะถูกใจนี่หงายหลังลงทรายเสียก่อน
“ในโลกนี้ก็มีพี่คริสของน้องชานยอลคนเดียวนี่แหละ” ชานยอลที่กำลังหัวเราะอยู่สะดุดกึกหันไปมองหน้าคนข้างตัว แล้วอยู่ๆก็รู้สึกเขินขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“โอ้โห้วลีเด็ด” จื่อเทาพูดเบาๆแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาอัพข้อความประโยคนี้ลงเฟสบุค และแน่นอนว่าไม่พลาดการแท็กชื่อชานยอลแน่นอน เอาให้เขินกันตายไปข้าง
“อ่า.. เราจะไปตลาดกันกี่โมงเหรอ” ทุกคนยิ้มล้อเลียนที่ชานยอลเปลี่ยนเรื่องได้ไวว่องเชียว โอเคเหมือนเพื่อนเปลี่ยนเรื่อง จื่อเทาก็โอเคแม้จะยิ้มล้อเลียนอยู่ในสายตาก็ตามที
“เสร็จแล้วเราก็ไปกันเลยไหมล่ะจะได้กลับมามีเวลาไว้เตรียมของกัน”
“เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวไปโทรศัพท์หาคนขับรถแปบนะ” จงแดลุกออกไปโทรศัพท์แต่ก็ยังไม่วายหันมาอมยิ้มใส่ชานยอล จงอินก็ตามไปด้วย
คริสที่ยังเนียนโอบเอวของชานยอลอยู่ก็เลื่อนมือไปสอดประสานจับกับมือของชานยอล ก็คนน่ารักไม่ได้ว่าอะไรครั้งโน้นตอนที่ขอแตะมือนิเนอะ พี่ก็เลยเหมารวมว่าน้องนาฟ้าตาโตอนุญาตทุกอย่างเลย
ชานยอลไม่ได้ว่าอะไรแต่แสร้งยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแล้วหันหน้าหนีออกนอกวง ปล่อยให้จื่อเทากับเซฮุนที่ทำเนียนว่านั่งปรึกษาหารือกันแอบมองที่มือของชานยอลและคริสแล้วก็อมยิ้มกรุ้มกริ่มกันไป ไม่ใช่ว่าชานยอลไม่รู้ว่าโดนเนียนทั้งโอบ ทั้งจับมืออยู่ แต่แบบว่าจะให้หันไปต่อกรกับไอ้พี่บ่าวตัวดำ หลงตัวเองขนาดนั้นขอนั่งเงียบๆดีกว่า
“จะจับมืออีกนานไหมเล่า” แอบบ่นใส่เบาๆเมื่อคริสไม่ยอมปล่อยมือสักที ก็ทุกคนพร้อมที่จะไปกันแล้วเนี่ยก็ยังไม่เลิกเนียน
“ถ้าเป็นไปได้พี่ก็อยากจะจับมือน้องไปตลอดชีวิตเลย”
ปาร์คชานยอลน็อคเอ้าท์!!! นับแต้มโดยฮวางจื่อเทาครับทุกท่าน
ปาร์ตี้เล็กๆล้อมกองไฟกองน้อยหน้าบ้านนี่มันช่างสุขใจซะเหลือเกิน พี่จงแดกล่าวเองแหละ
หลังจากที่ซื้อของเตรียมจัดปาร์ตี้มื้อเย็นกลับมา คนที่รับหน้าที่จัดการเตรียมของก็หนีไม่พ้นจงแดและชานยอล โดยที่เหลือเป็นลูกมือที่มาคอยป่วน ยังดีที่คริสยังพอทำอะไรเป็นอยู่บ้าง ก็ลูกทะเลนินะ แต่ก็แอบเนียนกินโน้น กินนี่เป็นลูกคู่ของจงอิน กับเทาอยู่ร่ำ ให้ได้หันไปแว้ดใส่กันบ้าง แต่ถามว่าพวกมันจะเชื่อไหม? ก็ไม่ครับ ก็ยังแอบเนียนกินเรื่อย
ชานยอลจัดการเทอาหารกินเล่นใส่จานเตรียมพร้อมยกขึ้นโต๊ะ พี่บ่าวตัวดำก็รีบปรี่เข้าไปช่วยทันที ล้อมหน้าล้อมหลัง จับไม้จับมือเขา แอบเนียนตอดเขาพอให้ได้ชื่นใจ ดวงตากลมโตหันไปหรี่มองคนที่เข้ามายุ่มย่ามเสียเหลือเกิน คริสก็ยิ้มหวานจ๋อยเชียวยามที่หันไปเห็นดวงตากลมนั้นมองมาที่ตัวเอง
พี่หล่อจนน้องคนงามอดใจไม่ไหวเลยล่ะซี๊~~
“ไม่ต้องเข้ามาใกล้มากเกินได้ไหม? เหมือนนายนี่มาป่วนกันเลยนะ” ป่วนหัวใจน่ะ นี่แอบต่อในใจแบบไม่ออกเสียงเลยนะ ปาร์คชานยอลขอก้มลงไปประสานสายตากับพวกยำรสจัดจ้านในจานต่อดีกว่า
“แต่พี่อยากอยู่ใกล้น้องชานยอลตลอดเวลาเลยนะ” ชานยอลเหลือบตามองใบหน้าซื่อๆที่ยิ้มกว้างจนตาหยีแล้วมันรู้สึกร้อนๆยังไงก็ไม่รู้ สงสัยวันนี้อากาศจะร้อนมากกว่าปกตินะเนี่ย
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย” คริสยิ้มกว้างๆให้มากกว่าเก่าแล้วเอียงคอก้มลงมองหน้าของชานยอลที่มีริ้วสีแดงจางๆพาดอยู่บนแก้มขาว
“พี่ไม่ได้พูดดีนะพี่พูดจริงๆ ก็อยู่ใกล้น้องชานยอลแล้วมันรู้สึกดีจังเลยอ่ะ” ชานยอลพองแก้มแล้วหันไปทุบอกของคนพูดมากแรงๆ
“พูดมากเอาจานพวกนี้ไปวางที่โต๊ะเลยไป” คริสหัวเราะเริงร่าแล้วรีบยกจานอาหารที่เสร็จแล้วออกไปวางที่โต๊ะด้านนอกบ้าน พอคริสคล้อยหลังจากไปพร้อมกับจองอิน และเซฮุนที่ก็โดนใช้ให้ยกข้าวของตามออกไป เทาก็รีบเข้ามากระแซะถามเพื่อนทันที
“เขินอ่ะดิๆ” ชานยอลตวัดสายตามองเพื่อนลูกแพนด้าที่เข้ามากระแซะๆ
“พูดมากเดี๋ยวก็จะได้โดนหรอก” เทายกสองมือขึ้นยอมแพ้ แต่ใบหน้าก็ยังระรื่นอยู่ดี
“เออๆ ไม่พูดแล้ว ไม่เขินก็ไม่เขินแต่ทำไมต้องหน้าแดงกันด้วยนะ~~” แล้วฮวางจื่อเทาก็รีบหนีไปให้ไกล ก็เจ้าตัวคนที่โดนล้อเล่นยกมีดมาขู่กันซะอย่างนั้น
“ไอ้เทา!!” ลูกแพนด้าจากไปแล้วกับเสียงหัวเราะร่าที่ยังได้ยินอยู่ และอาการร้อนๆที่แก้มก็ยังคงอยู่
“ชานยอลถามอะไรหน่อยดิ นายชอบไอ้คริสมันบ้างป่ะ” ชานยอลขมวดคิ้วมุ่นมองจงแดที่เดินเข้ามาวางตะกร้าผักที่ล้างเสร็จแล้วไว้ข้างตัว รอยยิ้มของจงแดมันดูจริงใจไม่เห็นแววตาล้อเลียนเหมือนเพื่อนตัวเอง พอมองสบตาด้วยมันก็เลยรู้สึกประหม่า แล้วยิ่งเจอคำถามนั้นอีกก็ยิ่งประหม่าเข้าไปใหญ่
“ถามอะไรของนายน่ะจงแด” เสหันไปทางอื่นจัดข้าวของไปสิ
“ก็อยากรู้นิ เพื่อนฉันมันชอบนายมากเลยนะชานยอล เพ้อถึงแต่น้องชานยอลๆ ฉันก็อยากรู้ว่าเออชอบมันบ้างไหม มีใจให้มันบ้างหรือเปล่าอะไรแบบนี้” จงแดส่งยิ้มให้อย่างจริงใจไร้การเสแสร้งและล้อเลียน ชานยอลถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ
“ก็... ไม่รู้ดิ ตอนแรกที่เจอก็ไม่คิดว่าจะชอบอะไร คิดว่าออกจะเพี้ยนๆด้วยซ้ำ แต่พอได้อยู่ด้วยแล้วมันก็สนุกอ่ะ รู้สึกอยากอยู่ด้วยทุกวัน”
จริงๆตัวของชานยอลเองก็พอจะรู้ตัวอยู่หรอกว่าอย่างน้อยๆหัวใจเกินครึ่งดวงก็ยกให้พี่บ่าวตัวดำแต่หลงตัวเองไปแล้วน่ะ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันสบายใจ มันสนุก มันเป็นตัวของตัวเองมากกว่าที่เคย รู้สึกปลอดภัย และได้รับการปกป้อง จนตอนนี้ชินไปแล้วที่จะต้องมีพี่บ่าวตัวดำมาคอบวอแวอยู่รอบตัว
จากตอนแรกที่ไม่ได้คิดจะยุ่มย่ามอะไรด้วย ก็กลายเป็นว่าตอนนี้เหมือนจะห่างเขาไม่ได้เสียแล้วสิ ถ้านี่เรียกกันว่ารัก ก็นั่นแหละ อย่างที่ทุกคนเข้าใจ ปาร์คชานยอลหลงรักความดี ความใสซื่อ และความเสี่ยวของพี่บ่าวคริสเข้าเต็มเปาเสียแล้ว
“ฝากเพื่อนเราด้วยนะ ถึงมันจะไม่ค่อยเต็มแต่มันรักนายเต็มหัวใจเลยนะ” ว่าแล้วจงแดก็หัวเราะขำน้อยๆชานยอลที่ไม่รู้จะหัวเราะตามหรือทำอะไรก็ได้แต่ยิ้มแหยๆกับคำหวานเลี่ยนของจงแด เพื่อนกันนี่มันไม่ทิ้งแถวกันเลยสินะ
“น้องชานยอลจะให้พี่ยกอะไรออกไปอีกไหมครับ” ในขณะที่ไม่รู้จะทำอะไรดี รู้สึกเขินๆกับสายตาจับผิดและล้อเลียนอยู่ในทีของจงแดเหลือเกิน พี่บ่าวก็เข้ามาช่วยชีวิตพอดิบพอดี
“มาช่วยยกพวกนี้ออกไปหน่อยนะ” ชานยอลหันไปหาแล้วยกถาดจานอาหารให้คริสรับไว้ ส่วนตัวเองก็หอบตะกร้าผักเครื่องเคียงที่ล้างเสร็จแล้วเดินตามออกไป
จงแดมองตามหลังของคริสและชานยอลที่เดินออกไปแล้วก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เรื่องล้วงความลับนี่ขอให้ไว้ใจคิมจงแดเถอะ!! เจ้าตัวหยิบมือถือที่แอบเปิดแอพบันทึกเสียงซ่อนไว้ด้านหลังออกมากดปิดบันทึกก่อนที่จะหย่อนมันลงกระเป๋ากางเกง กะว่าจะทำเซอร์ไพรส์เพื่อนมันสักหน่อย เรื่องแบบนี้ไม่เคยพลาดนะบอกไว้เลย
“จงแดเสร็จยังอ่ะ ออกมาได้แล้ว” จงอินเข้ามาตาม จงแดหันไปยิ้มแล้วยกชุดจานช้อนส้อมเดินตามออกไป
หลังจากตระเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วทีนี้ก็เป็นเวลาปาร์ตี้รอบกองไฟหน้าบ้าน ใจจริงพี่บ่าวคนหล่อก็อยากจะถามว่ามึงจะก่อกองไฟไว้ทำพ่องถ้ามึงจะนั่งอยู่แค่หน้าบ้านที่เปิดไฟหน้าบ้านไว้ด้วย แต่ก็ไม่กล้าถามไงกลัวจะโดนไอ้จงอินซัดเข้าให้ ก็พวกมันพ่อเดียวกันนินะ
อาหารทะเลมื้อนี้อร่อยสุดยอดก็เพราะมีคนน่ารักมานั่งหัวเราะกับมุขตลก(ฝืด)ของไอ้จงอินอยู่ข้างๆนี่ล่ะ ขอแค่มีน้องนางคนงามอะไรในโลกนี้มันก็ดีหมดล่ะ อากาศวันนี้อากาศเย็นหน่อยๆผสมกับลมทะเล มันก็เย็นสบายดีแต่ก็กลัวว่าคนน่ารักจะไม่สบายเอา เดี๋ยวสงสัยคืนนี้ต้องแอบเอาผ้าห่มไปเพิ่มให้แล้วล่ะ
คริสเห็นชานยอลมัวแต่ถ่ายรูปแล้วก็ทำอะไรสักอย่างกับโทรศัพท์ เหมือนที่เทา เซฮุน จงแด และจงอินเป็น คือพี่ก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าทำอะไรกัน พี่บ่าวที่ไม่รู้จะทำอะไรก็หยิบจานอาหารทะเลมาแกะเปลือกแล้วป้อนให้คนน่ารักข้างตัว ชานยอลที่เห็นว่าคริสป้อนกุ้งตัวโตๆให้ก็ขยับเข้ามาใกล้แล้ววางมือถือเอาไว้บนโต๊ะ นั่งรอให้เขาแกะป้อนนี่ล่ะดีที่สุดแล้ว
“อร่อยไหม เอากุ้งอีกไหมครับ” ชานยอลที่ยังเคี้ยวแก้มป่องอยู่ก็พยักหน้ารับ พอกินกุ้งอีกตัวก็ส่ายหัวแล้ว
“นายก็กินบ้างสิมาแกะให้เราอย่างเดียวได้ไงล่ะ” คริสยิ้มแล้วป้อนกุ้งตัวโตๆให้อีก
“ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่เห็นน้องชานยอลกินอิ่มมีความสุขพี่ก็อิ่มใจแล้ว” ถ้าถามว่าเขินมากไหม? ถามว่าจะเอาหน้าไปมุดตรงไหนแก้เขินดีกว่า
“แหมวลีเด็ดอีกแล้ว รอบนี้มีรูปปลากอบด้วย” จื่อเทาหัวเราะหึหึแล้วจัดการอัพลงโซเซียลอย่างไวเลย เซฮุนที่นั่งอยู่ข้างๆแอบชะโงกหน้าไปดูแล้วก็เปิดมือถือของตัวเองเข้าไปดูในเฟสบุคบ้าง ภาพประกอบเป็นรูปที่ชานยอลนั่งกัดปากทำหน้าเขินกับคริสที่ยิ้มกว้างจนตาหยี และแคปชั่นประโยคที่เพิ่งได้ยินไป โอ้โห้เด็ดว่ะ
“โอ้โห้เชื่อเขาเลยว่ะ” จงแดบ่นงึมงำแล้วมองชานยอลกับคริสด้วยสายตาล้อเลียนแบบไม่ปิดบังเลยให้ตายสิ ชานยอลหันมองเพื่อนๆแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้วก่อนที่จะหยิบมือถือตัวเองที่มีการแจ้งเตือนขึ้นมาดู โอ้โห้ชัดเลย
“ไอ้ฮวางจื่อเทา!!”
“จ๋า~ ทำไมล่ะน่ารักดีออกเนอะ~” เทาหัวเราะคิกคักจนเซฮุนยกมือไปเคาะหัวเบาๆ ลูกหมีแพนด้าได้แต่แยกเขี้ยวใส่หมายจะกัดให้จมเขี้ยวหมีเลยคอยดู
“มีอะไรกันอ่ะ” คริสชะโงกหน้าไปดูหน้าจอมือถือของชานยอลแล้วก็เห็นที่พวกนั้นหัวเราะคิกคักกัน แหมรูปน่ารักดีจังพี่ก็อยากได้บ้างอ่ะ
“พี่อยากได้อันนี้บ้างอ่ะ น่ารักจัง” คริสชี้นิ้วไปที่รูปก่อนที่จะแกะเนื้อปูป้อนทั้งชานยอลและตัวเอง แหมมันอร่อยจริงๆให้ตายเถอะ
“นายก็ต้องมีมือถือที่เล่นเฟสบุคได้ก่อน แล้วก็จะแท็กรูปแบบนี้ให้ได้ไง” คิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยความที่โคตรจะสงสัย
“มันคืออะไรพี่ไม่รู้จักอ่ะ” ชานยอลยิ้มแล้วขยับมือถือเข้าไปให้คริสดูว่ามันคืออะไร และทำอะไรได้บ้าง เปิดเลื่อนให้ดูผ่านๆพอให้ผ่านตา คริสที่มองเห็นรูปน่ารักๆของชานยอลก็เก็บเม้มในใจ ก็น้องนางฟ้าของเขาน่ารักมากๆนินะ จะถ่ายรูปกับใคร หรือถ่ายท่าไหนก็น่ารัก ดูดี น่าฟัดไปหมดแหละ
พี่ว่าพี่คงจะหลงน้องนางฟ้าประจำใจพี่มากแน่ๆ ให้ตายสิ
ชานยอลอธิบายโปรแกรมหน้าจอมือถือให้คนที่ก้มหัวลงมาฟังแล้วก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง หัวแทบจะชิดชนกันอยู่แล้ว โอ้โห้ มุมมันดีจริงๆ จื่อเทายกมือถือขึ้นมากดถ่ายอีกรอบแล้วอัพรูปลงเฟสบุคก่อนที่จะไม่ลืมที่จะติดแท็กให้ด้วย ชานยอลที่เห็นว่ามีการแจ้งเตือนพอกดเข้าไปดูแก้มขาวก็ร้อนฉ่า
ก็ในรูปนั้นตัวเองกำลังก้มหน้าอธิบายให้ฟังพร้อมกับชี้ตามตำแหน่งที่พูดถึงให้คนตัวสูงกว่าฟัง แต่คนข้างตัวที่ก้มหัวลงมาฟังนั้น ใบหน้าอยู่ไม่ห่าง ซ้ำสายตาไม่ได้จับจ้องกับสิ่งที่เขาอธิบายแต่เป็นใบหน้าของคนอธิบายแทนเสียนี่ ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มพร้อมกับดวงตาที่ทอดมองมาอย่างหวานฉ่ำ แค่มองก็เขินไปถึงข้างในเลยให้ตายสิ
“ไอ้จื่อเทา เดี๋ยวก่อนเหอะ!” ชานยอลหันไปตวาดใส่ภาษาบ้านเกิด ให้ตายเหอะเห็นแบบนี้ก็เขินเป็นนะเว๊ย คริสหัวเราะเบาๆแล้วยื่นมือไปขยี้เส้นผมนิ่มของชานยอลเบาๆ
“ก็น่ารักดีออก” น่ารักสุดใจขาดดิ้นไปเลย อยากได้รูปแบบนี้บ้างอ่ะ พี่ต้องมีไอ้เฟสบุคนี่สินะ!!
“ไม่ต้องมาพูดเลย” แว๊ดใส่เสียงเบาแล้วก็ลุกเดินหนีไปทางทะเล คือคนมันก็เขินไหมวะ ไหนจะสายตาที่มองมานั้นอีก อย่ามาทำให้หวั่นไหวดิเฮ้ยมันไม่ปลอดภัยกับใจอย่างแรงเลยนะเนี่ย
คริสที่เห็นชานยอลลุกขึ้นเดินหนีไปทางทะเลตัวเองก็ลุกขึ้นเดินตามไปด้วย พอเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นชานยอลยืนหันหน้าไปทางทะเล พี่บ่าวได้แต่โคลงหัวไปมาแล้วก็เดินเข้าไปหา ชานยอลมองข้างตัวที่ตอนนี้มีพี่บ่าวตัวดำมายืนเกาหัวยิกๆอยู่
“อ่า.. พี่ขอโทษนะ น้องชานยอลโกรธพี่เหรอ” คริสเกาหัวตัวเองไปก็มองร่างบางข้างตัวด้วยสายตาประหม่า ชานยอลยกยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา สายลมเย็นพัดเส้นผมให้ปลิวตามแรงลมพอให้รำคาญ
“เปล่า ไม่ได้โกรธอะไรหรอกหน่า” อ้อมแอ้มตอบเสียงเบา ก็ปลายนิ้วเรียวของคนที่กลัวโดนโกรธยื่นมาทัดปอยเหน็บผมให้ ใครไม่เขินก็แย่แล้ว
“แล้วลุกหนีมาทำไมล่ะ อิ่มแล้วเหรอครับ” จริงๆก็ยังไม่อิ่มหรอกแต่ค่อนข้างจะกินไม่ลง ก็เพราะสายตาล้อเลียนจากรอบโต๊ะเนี่ยแหละ นี่ก็สงสัยนะว่าทำไมคริสดูจะไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่าโดนพวกเพื่อนๆในโต๊ะส่งสายตาล้อเลียนกันอยู่เนี่ย
แต่ก็อย่างว่าแหละ ในสายตาของพี่บ่าวคนหล่อก็มีแค่น้องนางฟ้าคนเดียวนี่แหละ
“ก็ยังอ่ะเดี๋ยวค่อยไปกินต่อ ทำไมลมแรงจังเนี่ย” ใบหน้าน่ารักขมวดคิ้วมุ่นเมื่อลมพัดมาอีกระลอกแล้วผมก็ปลิวจนยุ่งเหยิง คริสระบายยิ้มแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ใช้ตัวบังลมให้แล้วยื่นสองมือไปรวบเส้นผมให้ ดวงตากลมช้อนขึ้นมองสบตาแล้วก็เป็นชานยอลที่เลื่อนสายตาหนี
“ลมไม่พัดแล้วเห็นไหมล่ะ” คริสใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าให้ทัดหูก่อนที่จะยิ้มใส่ตาคนมองที่กัดริมฝีปากทำหน้าเขิน ชานยอลมองสบตาแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ คริสก็ได้แต่ยืนนิ่งค้างสองมือไว้ที่เส้นผมนิ่ม ละล้าละลังมือของตัวเองว่าจะยังวางที่เดิมหรือจะทำยังไงดี อยากกอดใจจะขาดแต่ก็กลัวเขาจะไม่ชอบ กลัวจะโดนน้องคนงามโกรธเอา
ชานยอลมองคนที่สอดสายตาไปซ้ายทีขวาที ทำท่าประหม่าแล้วก็กัดริมฝีปากกลั้นยิ้มไว้ ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะฉวยโอกาสไปแล้วก็ได้ แต่คริสก็ยังเป็นพี่บ่าวคนเดิมที่ไม่เคยจะฉวยโอกาสที่เปิดให้เลย ให้ตายสิ
“แต่ลมก็ยังพัดอยู่เลยนะ .. แล้วก็หนาวด้วยแหละ” พูดเสร็จก็ขยับตัวเข้าไปชิด สองมือขย้ำชายเสื้อคนสูงกว่าแน่น เขินจะตายเถอะ แต่ก็แค่อยากบอกเป็นนัยๆว่าเขายอมรับที่จะมีคนๆนี้อยู่ในรัศมีที่ใกล้ตัวมากกว่าใคร
“อ่า.. งั้นพี่จะกันลมให้นะ” คริสวาดสองแขนโอบกอดร่างบางให้เข้ามาแนบชิด จนชานยอลแทบจะจมหายไปกับอก ใบหน้าน่ารักซุกอยู่ที่ไหล่กว้าง คริสยกมือขึ้นเกาหัวอย่างไม่รู้ว่าจะทำอะไรยังไงต่อไปดี
“งั้นพี่ขอกอดนะ” ชานยอลที่ซุกหน้าอยู่ที่ไหล่หลุดยิ้มออกมากับความน่ารักในแบบฉบับพี่บ่าวคนดี คนอะไรจะไม่รู้ว่าเขาให้กอดอยู่เป็นนานสองนานแล้วเนี่ย
“ถ้าบอกว่าไม่ให้จะเลิกกอดไหมล่ะ?” คริสหัวเราะเบาแล้วส่ายหน้า
“ก็ไม่อ่ะ ก็ตัวน้องชานยอลนิ่มจังเลยกอดไว้ไม่ปล่อยก็ได้อ่ะ”
“ตลกเหอะ” ทุบเข้าที่เอวหนาไปสักที แต่คนโดนทุบก็ยังหัวเราะแล้วก็กอดคนตัวนิ่มไม่ยอมปล่อย
แม่จ๋า หนูอยากว่ายน้ำไปหาแม่ที่บ้านจัง แม่ต้องได้ลูกสะใภ้น่ารักๆอย่างน้องนางฟ้าแน่ๆเลยอ่ะ!!! แม่จ๋าคริสอยากจะร้อง!
“อู้หู้ร้องแรงดีจัง” เทาที่แอบเดินตามมาแล้วก็แอบถ่ายรูปอัพลงเฟสบุคอีกแล้ว รอบนี้แต่งรูปให้ด้วยอ่ะ แล้วก็แคปชั่นให้อีกหน่อย โอ้โห้อย่างกับคู่ข้าวใหม่มาฮันนีมูนนะครับ ฮวางจื่อเทารายงาน
“ยุ่งเรื่องชาวบ้าน” เซฮุนที่ก็เดินตามเทามาผลักหัวเจ้าตัวเบาๆ เทาหันมามองค้อนใส่
“ชาวบ้านมันก็เพื่อนกูเนี่ย แล้วมึงน่ะเดินตามมาทำไมไม่ทราบครับ”
“ตามหัวใจมา” จื่อเทาได้แต่ตาโตแล้วก็อ้าปากพะงาบๆมองไอ้คนตาเล็ก ตาน้อยที่มันยิ้มจนมองไม่แทบจะเห็นลูกตา
”โอ๊ย! ไม่คุยด้วยแล้ว!!” แล้วเทาก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม โดยมีเซฮุนเดินล้วงกระเป๋าหัวเราะเดินตามหลังไป ฮวางจื่อเทาน็อคเอ้าท์!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น