ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter - 6
มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มาแค่นี้แหละ 55555555555
__________________________________________________
มาแค่นี้แหละ 55555555555
__________________________________________________
“น้องจุน~” อยากจะถีบมันออกเหลือเกินแต่ก็ทำไม่ได้ไง ก็เลยได้แต่นอนนิ่งๆให้มันกอดรัดจนหายใจแทบไม่ออกแล้วก็มางับคอเขาอยู่แบบนี้ ปกติชานยอลเมาก็ไม่เคยเรื้อนแบบนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น
“น้องจุนของพี่ชาน~” ยังจะมาน้องจุนอีกเดี๋ยวพ่อก็ฟาดให้หรอก!! คริสพลิกตัวแล้วทิ้งให้ชานยอลเปลี่ยนไปลงนอนที่เตียงแทน ส่วนตัวเขาก็คร่อมทับแทน
“น้องจุนจะออนเหรอเอาเลยตามสบาย พี่ชานชอบ~” ถ้าพูดได้แบบนี้แปลว่ายังไม่ได้เมาจนไม่รู้อะไรสินะ คริสแสยะยิ้มก่อนที่จะก้มลงกระซิบเสียงเบาชิดใบหูขาวที่แดงเรื่อ มือไม้ก็ชี้โบ๊ชี้เบ้ไปเรื่อย เปลือกตาขาวบดบังนัยน์ตากลมไว้
“พี่ชานก็อยู่เฉยๆนะ” ชานยอลพยักหน้ารับแล้วก็นอนนิ่งๆ คือจริงๆชานยอลกำลังจะหลับแล้วเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
“มึงยั่วกูเองนะชานยอล ตื่นมากูไม่รับรู้ด้วยนะ” คริสโน้มใบหน้าลงป้อนสัมผัสอุ่นที่ริมฝีปากอิ่มคู่นั้นที่มันแดงเรื่อ รสชาติขมปากยังคงค้างอยู่ด้านใน ชานยอลตอบรับจูบนั้นตามจังหวะที่โดนชักนำ คริสไล้ริมฝีปากลงมาที่ซอกคอแล้วกดเม้มทำรอยสีจางเอาไว้ตั้งใจว่าจะใช้แกล้งชานยอลในตอนเช้า
“อื้อ... น้องจุนนี่เก่งนะเนี่ยไม่เสียแรงที่พี่ชานหนีไอ้คริสขึ้นมาลักหลับน้องจุน” อื้อหื้อ... บอกหมดทุกอย่างเลย คริสมองคนที่นอนหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องแล้วก็ยกยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ จะเอาแบบนี้ใช่ไหม? ได้เดี๋ยวจัดให้!
“ถือซะว่ามึงขึ้นมาให้กู ‘จัดการ’ มึงแทนก็แล้วกันนะปาร์คชานยอล”
ไอ้ที่ว่าจะแค่แกล้งเล่นก็เป็นอันตกไป ไหนๆก็มีคนมายั่วถึงที่แล้วนินะ ไอ้การที่มานอนหลับตาทำหน้าแดงนี่มัน.... ยั่วเขาชัดๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกๆ ยิ่งมองชานยอลก็ยิ่งน่ามอง ยิ่งน่าหลง พอได้มองชานยอลในมุมนี้มันก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกอยากครอบครองชานยอลไว้เพียงคนเดียว ไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้เห็น ไม่ว่าจะใครก็ไม่อยากให้มอง ไม่อยากให้ชานยอลห่างตัว
คริสแทบจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองก้มหน้าลงไปทาบกับริมฝีปากอิ่มคู่นั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ จนชานยอลจูบตอบกลับมานั่นแหละเขาถึงได้รู้ตัว...
เบนไปทางประตูตู้เสื้อผ้า
ตัด.... ฉับ...... ฉับ...... ฉับ......
คอนแทร็คมี >> @Betty_Noona <<
“คริส... มึงไปสักตั้งแต่เมื่อไหร่” นัยน์ตากลมแอบเหลือบเห็นรอยสักที่ต้นแขนซ้าย ด้วยความสงสัยก็เลยถามซะเลย คริสไม่ชอบใส่เสื้อกล้ามเพราะฉะนั้นเขาก็เลยไม่เคยเห็น คริสขยับกายลุกขึ้นแล้วมองที่ต้นแขนของตัวเอง
“สักนานแล้ว” ชานยอลมองดีๆก็เห็นรอยสักที่อกซ้ายเหมือนกัน รอยสักภาษาอังกฤษตัวเล็กๆที่พาดอยู่ตรงอกข้างซ้าย ทำไมเขาถึงไม่เคยเห็นมันนะ ปลายนิ้วของชานยอลไล้ไปตามรอยสักนั้นเบาๆ
“สวยจัง” คริสยกยิ้มขำแล้วก้มลงจรดปลายจมูกไว้ที่แก้มใส สูดดมความหอมที่เจือกลิ่นเหล้าบางๆ ส่วนที่ยังคงเชื่อมต่อกันก็แทรกลึกเข้ามาอีก
“แต่มึงสวยกว่าอีก” ชานยอลหัวเราะเบาๆแล้วใช้นิ้วจิ้มหน้าผากของคริสย้ำๆหลายที
“ไม่สักชื่อกูไปด้วยเลยล่ะ” เอ่ยหยอกเย้าก่อนที่จะโดนคริสก้มลงมาปิดปากด้วยริมฝีปากอีกครั้ง ชานยอลขยับแขนโอบรอบลำคอแกร่งไว้แน่น จูบตอบรับจังหวะที่คริสนำมาจนแทบลืมหายใจ ส่วนด้านล่างค่อยๆขยับอีกครั้ง ขยับเข้าออกด้วยจังหวะช้าเชื่อง
“อื้อ... ไม่เอาแล้วได้ไหม เหนื่อยกูอยากนอน” คริสก้มลงซุกไซร์ที่ซอกคอระหงส์ทั้งทำรอยและกัดเบาๆ
“มึงก็นอนเฉยๆสิ เดี๋ยวกูจัดการเอง”
ค่ำคืนนี้คงอีกยาวนักสำหรับชานยอลที่ยังนึกว่าตนนั้นอยู่ในห้วงภวังค์ฝัน เสียงครางของชานยอลผสมไปกับเสียงแหบพร่าของคริสดังอยู่นานทีเดียวกว่าที่มันจะมอดดับพร้อมไฟราคะกองใหญ่ที่ค่อยๆดับมอดลง เรือนร่างบอบบางที่ถูกคริสสำรวจทุกอณูผิวนั้นถูกตีตราจองไว้หมดแล้ว ชานยอลเป็นของเขาต่อให้ใครหน้าไหนเขาก็จะไม่ให้ได้แตะต้องชานยอล... และไม่มีวันที่ชานยอลจะไปหาใครได้อีก!!
ชานยอลที่ฝันดีกำลังยิ้มอารมณ์กับความฝัน ขยับพลิกกายไปอีกด้านก็รู้สึกว่าเจ็บช่วงล่างเหลือเกิน พอนิ่วหน้าเพราะความเจ็บก็รู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างมารัดพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ เอ... น้องจุนของเขาขำอะไรกันนะ?
น้องจุน? โอ๊ะ... ใช่สิเมื่อคืนเขาขึ้นมาลักหลับน้องจุนนินา~ แต่เหมือนจะโดนน้องจุนออนท็อปนะ อืม.. แล้วทำไมถึงฝันถึงไอ้คริสล่ะ? เออมันมาได้ยังไง ไอ้นี่นิมารผจญตั้งแต่ตัวจริงยันในความฝันเลยวุ้ย! ปาร์คชานยอลล่ะเซ็ง ชานยอลขยับกายอีกนิดก็นิ่วหน้าเพราะรู้สึกเจ็บ ทีนี้ทั้งๆที่ไม่อยากตื่นก็ต้องตื่น ทั้งเจ็บทั้งสงสัยว่าน้องจุนหัวเราะอะไร ทำไมเสียงดูต่ำๆพิกล
“เฮ้ยเห.!!!” พอลืมตามาแทนที่จะได้เห็นใบหน้าขาววิ๊งค์ น่ารักๆของน้องจุนดันมาเจอไอ้หน้าโหด โฉดโคตรกำลังยิ้มหัวเราะอย่างกับโรคจิตอยู่ตรงหน้า!! วอทเดอะฟัค นี่มันคืออะไร!!! พอจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งก็ลุกไม่ค่อยจะไหวเพราะพอช่องทางด้านล่างเสียดสีหน่อยก็เจ็บร้าวขึ้นมายันกระดูกสันหลังเลย
“อะไรวะ กูมานอนห้องมึงได้ยังไงอ่ะ” ปาร์คชานยอลโคตรจะไม่เข้าใจ โคตรจะงงงวยเลย นี่ยังไม่รู้เลยนะว่ามานอนที่นี่ได้ยังไง
“มึงลืมแล้วเหรอว่าเมื่อคืนมึงครางอยู่ใต้ร่างกูน่ะ” ชานยอลอ้าปากกว้างทำตาโตอย่างตกใจ มันไม่ใช่ฝันเหรอวะ? ถ้างั้น...
“เห.!!!!” ชานยอลที่ตกใจก็เผลอตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเร็วจนลืมไปแล้วว่าตัวเองเจ็บ พอชานยอลผวาลุกขึ้นนั่ง คริสก็เลยลุกขึ้นนั่งตาม คนที่กำลังสับสนก้มหน้าลงกัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด เมื่อคืนที่ได้เสียกับน้องจุน โดนน้องจุนออนท็อป นี่... แล้วไอ้ที่ฝันว่าเห็นไอ้คริส... นี่มันคือเรื่อจริงเหรอวะเนี่ย!!
“ไอ้เห.!! กูเสียซิงแล้วแบบนี้ก็แปลว่ามึงเป็นเมียกูแล้วเหรอวะ!!” เรื่องสยองหนึ่งประโยคถ้วนจริงๆ ให้ตายสิ!!!
“หึหึ... เปลี่ยนความคิดซะใหม่นะ มึงเป็นเมียกู กูเป็นผัวมึงต่างหากไอ้ชานยอล” ดูๆๆๆ ดูมันยังมาทำหน้าตาหื่นแบบเลวๆใส่อีก ชานยอลรัวมือฟาดใส่อกแม่งเลยแล้วสายตาก็เห็นอะไรแว่บๆตอนที่คริสพยายามที่จะปัดมือเขา ชานยอลหยุดมือแล้วเพ่งมองที่อกซ้ายกับต้นแขนซ้าย ชัด!!!! ตรงกับความฝันเป๊ะ!!! แม่งไม่ใช่ความฝันแล้วล่ะกูว่า ฮือๆๆ ปาร์คชานยอลอยากจะร้องไห้!!
“ตกลงเมื่อคืน... ไม่ๆๆ กูฝันแน่ๆ ฝันๆๆๆ ปาร์คชานยอลตื่นๆๆๆ” คนที่คิดว่าตัวเองฝันกำลังขยี้ผมเพื่อเรียกให้ตัวเองตื่น แต่คริสกลับหัวเราะแล้วก้าวเท้าลงจากเตียงไปเก็บเสื้อผ้าที่เมื่อคืนเขาเป็นคนเหวี่ยงมันทิ้ง ขอบอกก่อนเลยว่าไม่ได้อุจาดนี่ก่อนนอนใส่บ๊อกเซอร์แล้วแต่ชานยอลน่ะ.. ไม่ได้ใส่ให้หรอกนะ
“ฝันหรือไม่ฝันแค่มึงลืมตาตื่นกูว่าก็น่าจะรู้แล้วนะ ลุกไหวหรือเปล่าล่ะมึงน่ะ” ชานยอลหันไปจิกสายตาใส่ นี่ถ้าเป็นหนังการ์ตูนคงมีสายฟ้าไปแผดเผาร่างของมันแล้วก็ได้
“กูเกลียดมึงไอ้เห.คริส!” คริสเพียงแค่ยักไหล่ไม่ใส่ใจแล้วเดินเอาเสื้อผ้าพวกนั้นไปโยนใส่ตะกร้าเสื้อผ้าใช้แล้วก่อนที่จะผละไปที่ตู้เสื้อผ้า
“แม่ง!!! เพราะกูเมาแน่ๆไอ้เชี่ยจงอินเสือกบอกผิดห้องอีก!! ปาร์คชานยอลไม่เคยผิด!!!! เพราะไอ้ห่.จงอินนั่นแหละ เดี๋ยวมีเอาคืนแน่ๆมึง!! แต่กูก็เสือกหลงผิดเอาเพื่อนมาทำผัว โอ๊ย!! ปาร์คชานยอลอยากเป็นเฮอร์ริเคน” แค่เป็นลมมันคงน้อยไปสำหรับตอนนี้ ชานยอลที่นั่งก้มหน้าบ่นอุบอิบก็หัวเสียขยี้หัวแล้วขยี้อีกจนผมไม่เป็นทรง แล้วก็ลืมตัวก้าวพรวดลงจากเตียง ไอ้คนที่ยังเจ็บอยู่ก็ล้มกองกับพื้นเลยน่ะสิ
“โอ๊ย!!” คริสรีบถลาเข้ามาดูชานยอล สภาพที่ชานยอลตัวเปล่านั่งกองกับพื้นถึงจะน่าสงสารแต่ก็น่าขำอยู่ไม่น้อย แต่คริสคงจะไม่ใจร้ายหัวเราะคนที่นั่งเงยหน้ามองเขาแล้วก็น้ำตาคลอได้หรอก คริสช่วยประคองชานยอลให้ลุกขึ้นแม้จะเจ็บตัวแต่ชานยอลก็คงไม่ทำตัวกล้าสะบัดเขาออกหรอก ยังไม่แน่ใจนักว่าจะล้มอีกไหม แล้วอยู่ๆหยดน้ำสีขาวขุ่นก็ค่อยๆไหลลงมาตามเรียวขายาว ชานยอลที่ก้มลงมองแล้วก็ตกใจเลยน่ะสิ
“ไปอาบน้ำกับกูเลย” คริสช้อนตัวอุ้มชานยอลที่ยังตกใจเข้าห้องน้ำไป จนคนสติหลุดมารู้สึกตัวก็ตอนที่คริสปล่อยให้ตัวเองยืนอยู่ใต้ฝักบัวนั่นแหละ ชานยอลหมุนตัวหนีแล้วยืนชิดผนังห้องน้ำไว้พร้อมกับหน้าตาตื่นๆ
“อย่านะมึง ห้ามทำอะไรกูอีกนะไม่งั้นจะกูจะฟ้องพ่อ!!” คริสหัวเราะหึหึในลำคอแล้วกอดอกมองชานยอลที่กำลังพองขนสู้
“จะบอกว่าอะไร? โดนกูจับกดน่ะเหรอ? พ่อมึงคงขำตายห่.”
“ไม่รู้ล่ะ ห้ามมึงเข้าใกล้กูอีกนะไอ้หื่น!!” คริสเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองชานยอลที่มาขู่ตะแง๊วๆด้วยร่างที่เปลือยเปล่าตรงหน้า
“กูหื่น? แล้วคนที่เมาแล้วเดินเข้าห้องมายั่วกูเรียกอะไร?” คนเมาแล้วยั่วก็ได้แต่ก้มหน้าลงแล้วกัดปากอย่างหาทางออกไม่ได้เลยไม่เห็นว่าคริสเดินเข้ามาประชิดตัวแล้ว คริสยื่นปลายนิ้วไปแตะที่ริมฝีปากอิ่มคู่นั้น ชานยอลสะดุ้งแล้วเงยหน้าขึ้นมอง
“อย่ากัดปากเดี๋ยวปากแตก ต่อจากนี้ห้ามกัดปากอีกนะถ้าไม่เชื่อฟังล่ะก็กูจะตบมึงให้เลือดกบปากเลยคอยดู” ชานยอลแบะปากใส่
“นี่กูเป็นเมียมึงนะ มึงไม่คิดจะลดความโหดของมึงกับกูหน่อยเหรอวะไอ้ห่.แม่งโหดเหมือนเดิม”
“ยอมรับแล้วเหรอว่าเป็นเมียกูน่ะ?” คริสยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะก้มลงแตะสัมผัสที่ริมฝีปากอิ่มช่างจำนรรจาคู่นั้น
“หลักฐานขนาดนี้กูจะค้านอะไรได้ล่ะ ไม่เป็นผัวกูกูไปบอกให้คนอื่นเป็นผัวกูก็ได้นะ” คิ้วเข้มของคนได้ยินขมวดฉับพร้อมกับบีบสองแขนของชานยอลแน่น ถ้าเป็นแก้วชานยอลคงแหลกคามือไปแล้ว
“มึงก็ลองดู กูจะกระทืบทั้งมึงทั้งมันให้ตายห่.ไปด้วยกันเลย” ชานยอลแบะปากแล้วสะบัดแขนให้หลุดจากมือของคริส
“กูไม่เป็นเมียมึงหรอกแบร่! เมื่อคืนกูเมา มึงเมา เจ๊ากันโอเคซิกกาแร็ตดีลผ่านครับ” แล่บลิ้นปลิ้นตาใส่เสร็จก็หันมาเปิดฝักบัวอาบน้ำสบายใจเฉิบ คริสยกยิ้มมุมปากที่ชานยอลไม่เห็น
“เพื่อนกันเขาไม่เอากันหรอกนะ” ชานยอลหันหน้ามาแบะปากใส่
“กูไม่สน กูเมา กูจำไมได้” คริสที่ถอดบ็อกเซอร์ทิ้งไปแล้วก้าวเข้าประชิดตัวของชานยอลพร้อมกับสองมือที่กั้นชานยอลไว้ไม่ให้หนี ส่วนที่แสดงความเป็นชายนั้นสัมผัสอยู่ที่บั้นท้ายของชานยอล ไอ้คนที่โดนประชิดตัวก็ได้แต่ทำหน้าตกใจ ทำอะไรไม่ถูกเลยเมื่อคริสก้มลงกัดไหล่เขาแล้วกระซิบเสียงทุ้มชิดใบหู
“งั้นกูคงต้องทบทวนความจำมึงบ่อยๆสินะ”
“มะ... ไม่ต้องเลยนะไอ้เห.!! หื่นมากๆกูจะเจี๋ยนให้หมาแด.ซะเลย!!!” คริสก็ทำแค่หัวเราะหึหึในลำคอเท่านั้น เสียงหัวเราะที่ชานยอลลงความเห็นในใจเงียบๆว่าแม่งโคตรจะหื่นกามเลย!!!!
...ชีวิตกูยากแล้วครับปาร์คชานยอล!!! แต่ไม่เป็นไรเขาจะเดินหน้าจีบน้องจุนต่อไป มึงก็ขวางกูไมได้หรอกไอ้คริส!!!...
กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็เสียเวลาไปมากอยู่ก็มันนั่นแหละเอะอะก็คอบจับโน้น จับนี่ตลอด นี่ก็หันไปด่ามันนะแต่มันก็ไม่สลดยังจะมาจูบหลัง จูบไหล่ จูบหูกูอยู่ได้! พอออกมาจากห้องน้ำคริสก็หาเสื้อผ้าให้ใส่ เสื้อฮู้ดสีดำตัวที่เคยไปซื้อกับคริส ไหนจะกางเกงตัวนั้นอีก นี่ชานยอลลืมไปแล้วนะว่าเคยซื้อเพราะวันนั้นหลังจากที่เขาโดนความอบอุ่นของคริสจู่โจมเขาก็รีบเข้าบ้านโดยที่ไม่ได้หยิบอะไรติดมือมาเลยสักอย่างเดียว
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จชานยอลก็กำลังชั่งใจว่าจะลงไปข้างล่างดีไหม แต่คริสก็ตัดสินใจให้เรียบร้อยว่าไม่ต้องลงให้อยู่บนห้องเดี๋ยวจะไปยกอาหารเช้าขึ้นมาให้เอง คนที่อยู่เฉยๆก็เลยได้แต่นอนพาดขวางกับเตียงแล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ถ้าถามว่าตัวเขาทำใจได้ไหมกับเหตุการณ์เมื่อคืน ถึงจะทำใจไม่ได้และรู้สึกแปลกๆก็เถอะ แต่เขาก็เรียกคืนมาไม่ได้แล้ว โวยวายก็ไม่ใช่เรื่อง จะเรียกร้องอะไรก็ไม่ได้เพราะเขาเป็นคนเดินเข้าห้องนี้มาเองถึงความผิดเกือบทุกส่วนจะเป็นของไอ้คิมจงอินก็เถอะ!!
เขาจำได้ที่คริสเคยบอกว่าเพื่อนกันจูบกันไม่แปลก... แล้วเพื่อนที่นอนด้วยกันนี่มันแปลกหรือเปล่า? ถ้าจูบกันได้ ก็อาจจะนอนด้วยกันได้ล่ะมั้ง.. ก็มันสุดวิสัยนิหว่า เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเข้าห้องผิดสักหน่อยเพราะถ้ารู้ก็คงจะไม่เข้ามาหรอก แต่ไม่รู้ทำไมตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าของคริสเขาถึงกับโล่งใจและใจเต้นไปพร้อมๆกัน นี่เขาเป็นอะไรนะ
“ข้างล่างมีข้าวต้มนะ ไว้ตอนเที่ยงอยากกินอะไรจะพาไปกิน” คริสเดินเข้าห้องมาโดยมีเด็กรับใช้เปิดและปิดประตูให้ ชานยอลค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วมองคริสที่จัดการเตรียมโต๊ะเพื่อให้เขากินข้าวเช้าบนห้องนอน จริงๆมันก็คงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรหรอกมั้ง... ตัวเขาคิดแบบนั้นนะ
“ต้องให้กูป้อนป่ะ” ชานยอลแบะปากใส่
“ไม่ได้ง่อยแด.เองได้” คริสหัวเราะแล้วยื่นมือมาขยี้ผมชานยอลเบาๆก่อนที่จะนั่งลงที่เตียงกินข้าวเช้าไปด้วยกัน
“คริสกูอยากตัดผม” ชานยอลที่นั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกกดเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ ตอนบ่ายแบบนี้ไม่มีใครอยู่แล้วหนีไปไหนกันหมดก็ไม่รู้ ลงมาก็เหลือแค่เขากับคริสสองคน มื้อเที่ยงก็เลยเป็นอะไรง่ายๆที่ชานยอลอยากกิน สปาเก็ตตี้ครีมไข่กุ้ง คนที่ตามใจชานยอลมาตลอดก็เลยตามใจต่อไป กินเสร็จก็มานั่งพึ่งพุงดูทีวีไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจสักอย่าง
“ทำไมต้องตัด” คริสที่นั่งเล่นเกมในมือถือหันไปถามคนที่นั่งพิงเขาเป็นหลักด้วยสีหน้าไม่พอใจ ชานยอลขยับตัวนั่งดีแล้วจับผมตัวเอง
“เนี่ยมันเริ่มยาวแล้วไม่เป็นทรงแล้วเนี่ยดูดิ ยาวจนจะจิ้มตากูแล้วเนี่ย” ผมสีดำของชานยอลจากทรงสั้นก็เริ่มจะยาวแล้วจริงๆนั่นแหละ แถมผมข้างหน้าก็ยาวจนเกือบจะจิ้มลูกตาของชานยอลจริงๆ คริสหันกลับมาสนใจเกมในมือถือมากกว่าชานยอลที่นั่งยู่ปากใส่อย่างขัดใจ
“พาไปตัดผมหน่อยดิมึง~” ชานยอลเขย่าแขนแต่คริสก็ไมได้สนใจ
“ไม่เห็นจะยาวตรงไหนเลย ไม่ต้องตัดไว้ไปนั่นแหละอย่าแอบหนีไปตัดไม่งั้นกูเอามึงตายแน่” ชานยอลแบะปาก
“มึงไม่ใช่พ่อกูนะ”
“แต่กูเป็นผัวมึง” คริสตอบทั้งๆที่สายตาและมือก็จับจ้องไปที่เกมในมือ ชานยอลทำหน้าตกใจแล้วทุบไหล่มันไปสักทีแรงๆ คริสก็ทำแค่ปรายสายตามองเท่านั้น
“กูเกลียดมึง” คริสไม่ได้ตอบอะไรทำแค่หัวเราะให้หนึ่งหึเท่านั้น ไอ้คริส!! ไอ้เลว!!!!!
“อ้าวไม่ไปไหนกันเหรอ” ประมุขใหญ่ของบ้านเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน คริสกับชานยอลหันไปมอง
“อ้าวป๊ากลับมาตอนไหน” คริสถาม ชานยอลก็นั่งยิ้มอารมณ์ดีเลย การได้เจอป๊าของไอ้บ้านี่ตอนที่เถียงสู้มันไม่ได้ถือเป็นลาภอันประเสริฐ!!
“กลับมาสักพักใหญ่ๆล่ะ กลับมาหาแฟ้มงานน่ะ ว่าไงหนูชานยอลไม่ค่อยได้คุยกันเลยเนอะเมื่อคืนป๊าก็ไม่อยากขัดเห็นกำลังมีปาร์ตี้กันอยู่”
“ชานยอลคิดถึงป๊าม๊ากมากครับ~~” ยิ้มอารมณ์ดีจนคนที่นั่งอยู่ข้างๆหมั่นไส้บิดเนื้อที่เอวเข้าให้ ชานยอลมองคริสอย่างอาฆาตแค้น
“แล้วเป็นไงไอ้คริสมันดูแลหนูดีใช่ไหมลูก”
“ป๊าดูลูกป๊าดิชอบแกล้งชานยอลอ่ะ ขัดใจเรื่อยเลยอ่ะป๊าเอามันไปใช้งานหนักๆเลยนะ ใช้งานให้หัวโตไปเลยนะ นี่ชานยอลอยากตัดผมมันก็ไม่ให้ตัดดูมันดิป๊า~~” ได้ทีก็ฟ้องใหญ่เลยไง ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปกอดแขนคุณคิมซะเลย ชานยอลมองคริสอย่างเหนือกว่า แหงล่ะ... ยังไงคุณป๊าก็รักชานยอลมากกว่าไอ้ลูกหน้าโหดนั่นแน่ๆ
“แล้วทำไมมันไม่ยอมให้ตัดผมล่ะลูก” ชานยอลยู่ปากแล้วส่ายหน้า
“ไม่รู้ครับ สงสัยจะบ้า ผมยาวแล้วมันก็ไม่ยอมให้ตัดสงสัยกลัวชานยอลจะหล่อกว่าแหงๆเลยป๊า ดูลูกป๊าดิขี้อิจฉาเนอะ” คุณคิมก็หัวเราะใหญ่เลย ส่วนคนโดนพาดพิงว่าอิจฉาก็หัวเราะตามไป
“ป๊าว่าถ้าหนูชานยอลไม่ตัดผมก็ดีนะ น่ารักดีออกผมยาวน่ะ”
“จริงเหรอครับป๊า? ป๊าบอกน่ารัก งั้นชานยอลไม่ตัดผมก็ได้” นั่นไง... คุณคิมลูบหัวชานยอลอย่างเอ็นดู
“ป๊าไปก่อนนะเดี๋ยวมีประชุมดันลืมข้อมูลซะได้ ว่างๆก็ไปนั่งเล่นที่ห้องทำงานป๊านะ” ลูบหัวชานยอลอีกรอบก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป ชานยอลก็ยืนโบกมือส่ง คุณคิมเป็นนักการเมืองที่งานยุ่งสุดๆไปเลย ชานยอลยังไม่เคยไปนั่งเล่นที่ห้องทำงานของคุณคิม.. เพราะฉะนั้นต้องไปให้ได้!! ชานยอลหมายมั่นปั้นมือทำท่าฮึดสู้เรียบร้อย คริสที่มองอยู่ก็ส่ายหน้าอย่างระอากับไอ้คนที่ยืนทำหน้าตาวิบวับเป็นเด็กสามขวบไปได้
“กลับมานั่งได้แล้วมึง” ชานยอลแบะปากใส่แล้วเดินกลับมาลงนั่งที่เดิม
“แล้วจะยังตัดผมอยู่อีกไหม” ชานยอลส่ายหน้าดิ๊กๆ
“ป๊าบอกน่ารักงั้นไม่ตัดแล้ว กูจะน่ารักกว่ามึงให้ดู!!” มองจิกมันแล้วก็สะบัดหน้าหนีซะเลย คริสหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนที่จะยื่นมือไปขยี้ผมยาวๆของชานยอลให้ยุ่งๆ
“เออตามสบาย”
จนแล้วจนรอดชานยอลก็ยังไม่ได้กลับบ้าน พอบอกจะกลับบ้านไอ้โฉดก็ไม่ยอม บอกว่ามีเรียนมันก็ไม่สน เสื้อผ้าเขาที่นี่ก็มี เอ้า... มันไม่ให้กลับก็ไม่กลับอยู่เกาะมันต่อไปก็ได้ เช้านี้มีแค่ชานยอล คริสเท่านั้นที่มีเรียน จะบอกว่าเรียนก็ไม่ถูกนัก บอกว่ามีแล็ปจะถูกมากกว่า ส่วนเซฮุนก็บอกว่าจะเดินไปเองไม่ต้องส่ง ก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมน้องถึงต้องไปเอง บางทีอาจจะไม่ชอบนั่งรถก็ได้ล่ะมั้ง... แต่ชานยอลอยากขับรถ นี่พูดเลยว่าที่บ้านไม่ยอมให้เขาขับรถทั้งๆที่เขาก็ขับรถได้ ก็แค่เคยพาคนสอนขับ(อย่างคุณพ่อ)เกือบตกข้างทางเอง ทำไมทุกคนถึงไม่ยอมให้เขาขับรถอีกนะ
ชานยอลชอบไปเที่ยว อันนี้ทุกคนรู้ดีแต่ทำไมถึงไม่ยอมให้เขาขับรถสักทีนะ ดวงตากลมหันมองคริสที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่จนคนขับหันมาเลิกคิ้วใส่นั่นแหละ ชานยอลส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะหันกลับไปมองด้านนอกตัวรถเช่นเดิม ถ้าเขาขอให้คริสสอนขับรถเจ้าตัวจะยอมไหมนะ? ของแบบนี้มันต้องลอง!!
พอลงจากรถได้ก็เห็นลู่หานที่นั่งรออยู่บนมอเตอร์ไซด์คันใหญ่หลายสิบล้านของมันอยู่ก่อนแล้ว ลู่หานเดินมาหาพร้อมกับถุงกล่องนม ชานยอลที่อยากดื่มนมอยู่พอดีก็ตาลุกวาวกระโดดกอดคอลู่หานอย่างอารมณ์ดี เจาะหลอดดื่มนมได้ก็เดินหนีนำไปไม่สนใจใครเลย พอเดินเข้าไปที่โรงอาหารได้ก็เจอจงอินที่นั่งอยู่ก่อนแล้วโบกไม้โบกมือใหญ่ คนที่ยังไมได้ชำระแค้นก็รีบทิ้งกล่องนมแล้วก้าวเท้ายาวๆเข้าไปหาทันที
“อ๊อก! ล็อคคอกูทำไม!!!” จงอินตีแขนชานยอลที่ล็อคคอตัวเอง แต่ชานยอลก็ไม่ยอมปล่อยจนจงอินหายใจไม่ออกนั่นแหละถึงปล่อย ชานยอลลงนั่งข้างจงอินแล้วจัดการต่อยแขนมันสักที คริสกับลู่หานเดินเข้ามาในโรงอาหาร
“มึงนะมึงเสือกบอกห้องผิด ชิ.หา.เลยไงล่ะมึง!” จงอินหันมองชานยอลแล้วก็ทำหน้าไม่เข้าใจ
“ชิ.หา.ยังไงหล่อ รวย สปอร์ต โซลไม่เข้าใจ” ชานยอลที่ยังกอดล็อคคอจงอินไว้อยากจะข้ำมันให้ตาย แต่อีกคนที่เดินเข้ามาคงจะอยากขย้ำเขาให้ตายมากกว่า
“ชานยอลมานี่” น้ำเสียงที่เย็นเหยียบไปยันขั้วโลกมาพร้อมกับดวงตาที่มองจ้องมาแทบจะพรุน ชานยอลยู่หน้าใส่คริสที่ยืนกอดอกจังก้าอยู่ตรงหน้าก่อนที่จะหันมากระซิบไม่เบานักกับจงอิน
“แบบนี้ไงไอ้เห.!” ชานยอลลุกขึ้นแล้วเปลี่ยนเดินไปนั่งอีกข้าง ยังเดินไม่ถึงดีคริสก็คว้าข้อมือชานยอลแล้วดึงเข้าหาตัว ไอ้คนที่โดนฉุดก็ถลามาแทบไม่ทันซ้ำยังโดนเหวี่ยงลงเก้าอี้อีกแน่ะ
“จะแด.อะไร” ชานยอลเงยหน้ามองคนที่ยืนค้ำหัวที่กำลังทำสีหน้าโกรธแบบใครเหยียบตี.เลยอ่ะ ลูกผู้ชายตัวจริงอย่างปาร์คชานยอลมีเหรอจะกลัว!!
“อะไรก็ได้ มึงกินอะไรกูก็กินอันนั้นแหละ” ตอบเสียงอ่อยๆกลับไป ขอบอกเลยว่าปาร์คชานยอลไม่กลัวไอ้โหดนั่นหรอกนะ!! พอคริสกับลู่หานเดินไปจงอินที่หรี่ตามองอยู่นานก็ชะโงกหน้าเข้ามากลางโต๊ะแล้วเอ่ยถามคำถามที่ชานยอลอยากจะจับมันมัดก้อนหินแล้วโยนถ่วงแม่น้ำจริงๆ
“ได้กับไอ้โหดแล้วเหรอ” นี่ถ้ามีอะไรใกล้มือสาบานเลยว่ามันจะลอยไปเฉาะหัวคนถามแน่ๆ ชานยอลชะโงกหน้าเข้าไปบ้างแล้วก็ทำสีหน้าจริงจัง
“มึงคิดว่าไงล่ะไอ้ดำ” จงอินกรอกตาไปมาก่อนที่จะพยักหน้าอย่างจริงจัง
“พวกมึงได้กันแล้วแน่ๆ โทษทีว่ะเมา” จบด้วยคำสั้นๆ ง่ายๆพร้อมกับมือของจงอินที่ยกขึ้นมาอย่างขอโทษขอโพย ชานยอลแบะปากแล้วยื่นมือไปตบหัวจงอินซะแทบทิ่ม
“เพราะมึงเลยไอ้ดำรับผิดชอบเลย!!”
“จะให้รับผิดชอบยังไงวะ” ชานยอลเหลือบมองก็ยังเห็นว่าคริสยังยืนต่อแถวซื้ออาหารอยู่ แม้จะมีการหันกลับมามองเป็นระยะๆก็เถอะ
“ช่วยกูจีบน้องจุนเลย” จงอินทำหน้าตกใจแล้วผงะไปยกมือทาบอกก่อนที่จะก้มหน้าลงมาเช่นเดิม
“เอาจริงเหรอวะ มึงไม่กลัวผัวมึงกระทืบมึงเหรอ.. โอ๊ย!!” ไม่ต้องขาดคำชานยอลก็เขกหัวให้เลยไง
“ผัวอะไรมันไม่ใช่ผัวกู กูเมากูไม่นับ ถ้ามึงไม่ช่วยกูนะกูจะบอกไม่ให้ไอ้ลู่ให้มึงยืมเงินอีก กูจะไม่เลี้ยงข้าวมึงด้วย ถ้ามึงช่วยนะกูแถมให้เลยไปหยิบดอกไม้ที่บ้านกูก็ได้ถ้ามึงอยากได้ดอกไหน” จงอินทำตาโต
“จริงดิ?” ชานยอลพยักหน้ารับ จงอินกับชานยอลจับมือทำสัญญากันแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อคริสวางถาดอาหารลงกับโต๊ะซะแรงเลย ทั้งชานยอลและจงอินผละออกจากกัน คริสลงนั่งข้างชานยอล ลู่หานลงนั่งข้างจงอิน ดวงตาคมปราบตามองชานยอลอย่างดุๆ คนทีชนักปักหลังก็เลยหัวเราะแหะๆแล้วคีบชิ้นไก่ทอดขึ้นมา
“มีไก่ทอดด้วย อยากกินอยู่พอดีเลยรู้ใจกูสุดๆครับ” ชานยอลยิ้มให้กว้างๆพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้ด้วยเลยสองข้าง
“อยากกินก็แด.ๆเข้าไป” ชานยอลไม่พูดอะไรต่อนั่งก้มหน้ากินข้าวต่อ จงอินที่มองอยู่ก็แอบกลั้นหัวเราะ ลู่หานที่เหลือบตามองก็ทำคิ้วขมวดก่อนที่จะยกยิ้มมุมปากเล็กๆ
“รุ่นพี่คริสคะ~~” อยู่ๆเสียงแหลมปรี๊ดก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างบอบบางของหญิงสาวที่ถลามานั่งข้างคริสแล้วก็ควงแขนเจ้าตัวไว้
“ดีใจจังที่วันนี้ชียองได้เจอรุ่นพี่คริสสักที ชียองล่ะคิดถึงรุ่นพี่มากๆเลยล่ะค่ะ~” สาวเจ้ากอดแขนแล้วก็อิงหน้าลงที่ต้นแขนของคริส เจ้าตัวก็ได้แต่พยายามดึงมือออกแต่ก็ทำไม่สำเร็จ ดวงตาคมดุจ้องเด็กข้างกายแทบอยากจะฉีกร่างเป็นชิ้นๆ
“ปล่อย แล้วนี่มาทำไมไม่มีเรียนไม่ใช่หรือไง ไร้สาระ” ชานยอลทำเป็นไม่สนใจนั่งกินข้าวต่อไป
“ชียองมาดักเจอรุ่นพี่คริสค่ะ ชียองคิดถึงเย็นนี้ไปกินข้าวกับชียองนะคะ นะคะ~~” คริสถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ไม่อยากจะทำตัวรุนแรงใส่ก็เพราะเห็นเป็นผู้หญิงหรอกนะ ชานยอลวางตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างอารมณ์ไม่ดี ใบหน้าน่ารักขมวดคิ้วมุ่นอย่างหงุดหงิด ทุกสายตาหันมองไปที่ชานยอลที่ยกแก้วน้ำขึ้นมาดูดอย่างหงุดหงิด
“มองเห.อะไร” กวาดสายตาหาทุกคนแล้วมาสุดที่คนข้างตัวที่ดูยังไงสายตานั้นก็ดูวิบวับเกินความจำเป็น
“เป็นอะไรของมึงอ่ะไอ้ชานยอล” จงอินถาม ชานยอลสะบัดตาไปมองแล้วยกมือขึ้นกอดอกหันมองไปที่อื่น
“ไม่ต้องถาม” โอเคเป็นอันปิดประเด็น
“รุ่นพี่คริสคะ~ ไปนะชียองมีร้านแนะนำ” เสียงของหญิงสาวสอดขึ้นมา ชานยอลแบะปากอย่างหงุดหงิด นี่พูดเลยว่าอยากคว่ำโต๊ะมาก!!
“ไปดีป่ะ” คริสสะกิดแขนชานยอลแล้วกระซิบถาม คนโดนสะกิดหันมาทำหน้าตาบุญไม่รับพร้อมที่จะอาละวาดได้เลย
“เรื่องของมึงกูไม่เกี่ยว!!” ขึ้นเสียงเสร็จก็ลุกขึ้นเดินหนีไปเลย คริสที่มองตามก็ยกยิ้มถูกใจ จงอินกับลู่หานที่มองอยู่ก็ยิ้มอย่างสนุก เอาล่ะมึงสลับโพสิชั่นกันแล้ว
“ปล่อยได้แล้วต่อจากนี้ก็ไม่ต้องมาตามกูอีก กูไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าชานยอลไม่ให้ไปกูก็ไม่ไป จบ” คริสสะบัดแขนออกแล้วลุกขึ้นเดินตามชานยอลไป
ชานยอลที่เดินหนีมาก็หงุดหงิด โมโหจนอยากจะฟาดใครสักคน ขยี้หัวจนมันยุ่งเหยิงไปหมด เดินย่ำเท้าหนักๆเพราะไม่รู้จะไประบายที่ไหน ระบายเอากับพื้นนี่ล่ะ!!! ว่าแต่... ทำไมเขาต้องโกรธ?
เออนั่นดิ... โกรธทำไม โมโหทำไมวะ นี่ก็ไม่เข้าใจตัวเองนะ รู้แค่ว่าหงุดหงิด ปกติมันก็น่าหงุดหงิดอยู่แล้วนะ แต่ดันมีคนทำให้เลเวลความหงุดหงิดมันเพิ่ม ใครน่ะเหรอ? ก็ไอ้ตัวที่มาถามว่าจะไปดีป่ะนั่นแหละ มันน่ากระทืบให้ตายคาตี.นัก!! ทีกูนะหวงยิ่งกว่าพ่อกูอีก ทีมึงนะดันจะไปแรดซะเอง เออ!! ไปเลยกูจะแรดบ้าง!!!
“อ๊าก!!!” ชานยอลหยุดเดินแล้วย้ำเท้าอย่างหงุดหงิดพร้อมกับขยี้หัวจนมันยุ่งยิ่งกว่าตอนแรก คริสที่เดินตามมาก็หัวเราะเบาๆก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้แล้วโอบเอวชานยอลไว้
“เป็นอะไรของมึง” ชานยอลหันไปมองเห็นมันยิ้มแล้วก็อยากจะตะกุยหน้ามัน ตัวก็พยายามดิ้นไม่ให้มันจับ มือก็พยายามแกะที่มันโอบ บอกเลยตอนนี้ไม่รู้แต่พาลมาก!
“เป็นอะไร มานี่มา” แล้วคริสก็ลากชานยอลไปทั้งๆที่โอบล็อคเอวอยู่แบบนั้นนั่นแหละ ชานยอลก็ทั้งตี ทั้งฟาดมือข้างนั้นแต่มันก็ไม่ยอมปล่อย
คริสลากชานยอลเข้าไปที่ซอกตึกคณะ เหวี่ยงให้ชานยอลเข้าไปก่อนแล้วตัวเองก็ตามไปยืนคร่อมกันไม่ให้ชานยอลหนีไปไหน ดวงตากลมมองค้อนใส่ว่ากำลังไม่สบอารมณ์แบบจริงจัง คริสหัวเราะเบาๆ ชานยอลทำท่าจะโวยวายแต่ริมฝีปากบางคู่นั้นก็กดทาบลงมา แตะสัมผัสเพียงนิดก่อนที่จะย้ำจังหวะช้าๆ คริสเกี่ยวเอวเล็กเข้าหาตัวแล้วกดจูบหนักๆ ชานยอลเองก็เงยหน้ารับจูบแบบเต็มใจ สองมือเลื่อนขึ้นโอบรอบลำคอของคนป้อนจูบให้ คริสเอียงหน้าเปลี่ยนองศาแล้วกดจูบลึกขึ้น ชานยอลก็ตอบรับจูบนั้นจนแทบลืมหายใจ
“มาจูบกูทำไมเนี่ย!” พอคริสถอนจูบออกชานยอลก็ทุบไหล่ของคนสูงกว่าไปแรงๆ
“ง้อมึงมั้ง” ว่าแล้วก็ก้มหน้าลงจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มนั้นอีกครั้ง ชานยอลหันหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อาจประสานตากับดวงตาคมนั้นได้จริงๆ
“มาง้อทำไมเล่า กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“แน่ใจนะว่าไม่ได้งอนกู” ชานยอลแบะปากใส่
“ไม่ได้งอนเว๊ย!!!” ก็แค่หงุดหงิดนิดเดียวเอง!! แต่ไม่บอกมันหรอกเดี่ยวมันล้อ ... ดูๆๆ ดูมันทำหน้าทำตากรุ่มกริ่มใส่ อยากตายนักใช่ไหม!!!
“โอเคไม่งอนก็ไม่งอน กูไม่ไปไหนกับใครหรอกน่า ไปกับมึงคนเดียวนี่แหละ” แล้วคริสก็ก้มลงป้อนจูบให้คนไม่งอนแต่เหวี่ยงฟาดงวงฟาดงาไปอีกสักที ชานยอลที่ทุบไหล่คริสให้ปล่อยก็ค่อยๆเบาแรงลงแล้วเปลี่ยนเป็นโอบรอบคอเขาเฉยเลย
เรื่องข้างบนว่าน่าอายแล้ว มาเจอเรื่อง ณ ปัจจุบันทันด่วนดีกว่าบรรลัยกว่าเยอะปาร์คชานยอลคอนเฟิร์ม หมดสิ้นกันชีวิตของลูกพี่ปาร์คชานยอล หมดกันความเป็นแมนในสายตาของน้องจุนมุมิของพี่ชาน หมดสิ้นกัน!! เพราะมึงตัวเดียวเลยไอ้โหดโฉดเลวทราม!!! การที่น้องจุนมายืนทำหน้าตกใจแล้วก็ส่งยิ้มให้นี่มันไม่ใช่เรื่องดีงามเลย ปาร์คชานยอลอยากร้องไห้
“คริสสอนขับรถหน่อย~” พอกลับมาถึงบ้าน(มัน)ได้ก็จัดการเขย่าแขนขอซะเลย ทำตากลมๆให้น่าสงสารอีกนิด แล้วก็ทำตัวน่ารักๆเข้าไว้เดี๋ยวมันก็ตามใจเองแหละ ปาร์คชานยอลน่ะน่ารักนะ ใครๆก็ตามใจ~
“ไม่!” ชานยอลพองลมใส่อย่างโกรธๆแล้วก็เดินสะบัดตัวหนีเข้าบ้านมันไปเลย ชานยอลทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาแล้วขอบอกเลยว่าโกรธมาก!! คริสที่เดินตามเข้ามาก็หัวเราะขำๆก่อนที่จะเดินเลยขึ้นชั้นสองไป ชานยอลมองตามแล้วก็ทำตาโต นี่มึงกล้าทิ้งกูเหรอ!!! ไอ้หอกหัก!!
สักพักคริสก็ลงมาพร้อมกับเทาที่แบกอะไรลงมากันด้วยก็ไม่รู้ ดูคุ้นตา พอมองดีๆก็เห็นเป็นเครื่องเล่นเกม พวงมาลัยรถ กระปุกเกียร์กับแป้นเหยียบ คริสกับเทาช่วยกันยกโต๊ะมาด้วย เทาแยกไปเสียบเครื่องเล่นเกม คริสก็วางอุปกรณ์พวกนั้นบนโต๊ะที่ยกลงมาด้วย ความสูงพอดีกับขนาดของรถธรรมดาเลย ตรงหน้าชานยอลเป็นพวงมาลัย ด้านข้างกันเป็นกระปุกเกียร์และที่พื้นมีแป้นเหยียบ เมื่อต่อเครื่องเสร็จเรียบร้อยเทาก็ทำหน้างงๆแล้วเดินขึ้นห้องไป อย่าว่าแต่เทางงเลย... ปาร์คชานยอลก็งง
“จะให้สอนขับรถไม่ใช่หรือไง? เล่นนี่ให้คล่องก่อนรถจริงค่อยว่ากัน” คริสเดินมานั่งซ้อนหลังชานยอลที่โซฟา ตอนนี้ทั้งตัวชานยอลก็เลยถูกโอบซ้อนด้วยคริส คริสจับสองมือของชานยอลให้จับที่พวงมาลัยรถตรงหน้า
“นี่พวงมาลัย เกียร์ ข้างล่างนั่นแป้นเหยียบมีเบรก คันเร่ง คลัชท์ เวลาออกตัวจำไว้ว่าเหยียบคลัชท์แล้วต้องเข้าเกียร์ 1เสมอแล้วก็เหยียบคันเร่งพร้อมกับค่อยๆปล่อยคลัชท์” คริสอธิบายไปก็สาธิตให้ดู แต่ชานยอลกลับมองแต่เสี้ยวหน้าของคริส
“เข้าใจไหม”คริสก้มหน้าลงมาถาม ชานยอลที่ยังคงเคลิ้มอยู่กับเสี้ยวหน้าด้านนั้นก็พยักหน้ารับอย่างลอยๆ คริสยกยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะหันไปสนใจเริ่มเกมแข่งรถตรงหน้า
“พอรถเคลื่อนตัวไปก็เหยียบคันเร่งไปเรื่อยๆ เหยียบให้คงที่ ถ้าจะหยุดรถหรือชะลอก็ค่อยๆปล่อยคันเร่งแล้วเหยียบเบรคแทน” คริสขับรถในเกมให้ดูเป็นตัวอย่างแต่ชานยอลกลับไม่ได้มองที่เกมตรงหน้าเลยกลับมองแต่เสี้ยวหน้าของคริสจนคนถูกมองต้องกดพอสเกมไว้นั่นแหละ คริสก้มลงมองสบตากับชานยอลที่ดูเหมือนจะระบายยิ้มน้อยๆนั้น.... มันดูน่ารัก น่าฟัดมากเกินไป
“เวลามึงขับรถนี่ดูเท่เนอะ” คริสยิ้มแล้วก้มลงจรดริมฝีปากที่ขมับสวยของชานยอลเบาๆ
“แล้วมึงอยากนั่งกับกูหรือเปล่าล่ะ” ชานยอลพยักหน้ารับเบาๆ คริสก็เลยก้มลงป้อนจูบหวานๆให้คืน ชานยอลก็หลับตาพริ้มรับจูบนั้นอย่างเต็มใจ
“อื้อ.. ไอ้คริส” จูบแทบไม่ปล่อย พอละจูบออกก็ให้เพียงเสี้ยววิแล้วก็ป้อนจูบให้ใหม่อีกรอบ คริสปล่อยมือออกจากพวงมาลัยเกมแล้วโอบกอดชานยอลไว้ ส่วนชานยอลก็โอบทับมือของคริสไว้ จังหวะที่ย้ำลงมานั้นทั้งลึก หนักหน่วงและวาบวามที่สุด
“อ๊ะ...” เสียงร้องของใครสักคนดังขึ้น คริสกับชานยอลหันไปมองก็เห็นจุนมยอนที่ถือแก้วสองแก้วในมือกำลังยืนทำหน้าตกใจ คือชานยอลก็ตกใจเหมือนกัน แล้วจุนมยอนก็ส่งยิ้มกว้างมาให้แทนเมื่อเห็นชานยอลทำหน้าตกใจอย่างกับเจอผีแบบนั้น
“ขอโทษนะตามสบายเลย” จากนั้นน้องจุนที่แสนมุมิก็เดินขึ้นบันไดไป แล้วไงอ่ะ? แล้วไง!!! หมดสิ้นกันโลกของปาร์คชานยอล!!!!
“ไงจะเรียนขับรถต่อไหม” ชานยอลหันไปมองค้อนใส่ประหลักประเหลือแล้วก็นั่งกอดอกทิ้งตัวพิงอกคริสอย่างเซ็งในอารมณ์
“ไม่เรียนแล้ว ถ้าจะไปไหนกูจะจิกหัวมึงใช้ทุกงานเลย!!!” หงุดหงิดๆๆๆๆ ปาร์คชานยอลหงุดหงิดจนจะพังบ้านได้อยู่แล้ว!!
“สมน้ำหน้า” ถ้อยคำสั้นๆจากคริส มันที่เป็นคนก่อเรื่อง!! แล้วแบบนี้เขาจะเข้าหน้าน้องจุนติดได้ยังไงกัน!!!!
หนีแม่งซะดีไหม?? หนีจากแม่งดีกว่า ไม่งั้นล่ะก็... ลูกพี่ชานยอลป่นปี้เป็นผุยผงแน่ๆ แล้วจะหนีไปไหน?
หนีไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีมันอ่ะ!!~ เกลียดมันนักไอ้หน้าหล่อ งึ๊ยๆๆๆๆ ก่อนหนีมันต้องขับรถให้ได้ก่อน เขาจะให้ไอ้ลู่สอน ขับเป็นเมื่อไหร่นะกูจะหนีมึงไปให้ไกลเลยคอยดู!!
คิดแค้นเคืองอยู่ได้ไม่นาน มองดูเกมขับรถตรงหน้าต่ออีกแปบชานยอลก็พล็อยหลับในอ้อมอกของคริส คนที่นั่งเล่นเกมอยู่ก็หัวเราะเบาๆ ส่ายหน้าอย่างขำๆก่อนที่จะก้มลงจูบที่ขมับของชานยอลอีกครั้งแล้วนั่งเล่นเกมต่อ ตัวเขาก็ไม่รู้หรอกว่าจุนมยอนน่ะลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะเมื่อกี้ยังเห็นอยู่ในห้องกับเทาอยู่เลยแต่ที่น้องเห็นก็ดีนะอะไรในหัวที่คิดว่าจะเต๊าะน้องเขาจะได้ล้มเลิกสักที ยังไงจุนมยอนเขาก็เก็บไว้ให้เทาคนเดียวนั่นแหละ!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น