Fic Kris x Chanyeol (KrisYeol) - The Time of Love [END]

ลำดับตอนที่ #6 : [คั่น] SF KrisYeol - Halloween Night

ฟิคคั่นเวลาค่ะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ >/////< ชอบอ่ะ~

ขอบคุณค่ะสำหรับคำชม โอ๊ยยย เขินแล้วเนี่ย 5555 งี้ก็แปลว่าถ้าเราแต่งเรื่องยาวย้อนยุค ทุกคนก็จะตามไปอ่านใช่ไหมคะ?

______________________________________________


�� “ห๊ะ!!!!!!!!” เสียงตะโกนพร้อมกันของเหล่าเมมเบอร์ EXO K ดังขึ้นพร้อมกันเมื่อจบคำของแร๊พเปอร์ตัวยาวที่เพิ่งพูดไปเมื่อสักครู่

�� “ฉันว่าฉันก็พูดชัดแล้วนะ” ยกนิ้วขึ้นจิ้มปลายคางแล้วเอียงคอมองคนอื่นอย่างสงสัยว่าตนนั้นพูดไม่ชัดตรงไหนกัน?

�� “คือผมอ่ะได้ยินแล้ว เต็มสองหู แต่ไม่คิดว่าฮยองจะพูดจริงไง” เสียงแหลมๆดังขึ้นพร้อมกับดวงตาเรียวที่หรี่ลงแร๊พเปอร์ตัวสูงด้วยท่าทางไม่ไว้ใจแล้วด้วยยิ่งคำพูดที่เอ่ยบอกนั่นอีก ให้ตายหมาแบคก็ไม่เชื่อ!!!!

�� “ทำไมอ่ะ? พูดจริงๆนะ คยองซูอ่า สอนฉันทำเค้กหน่อยสิ” ว่าแล้วก็เขย่าแขนเพื่อนตัวน้อยที่นั่งทำตาเหลือกอยู่ข้างกาย คยองซูหันมองหน้าทุกคนก่อนที่จะมาบรรจบสายตาที่จงอิน

�� “กะ...ก็แล้วฮยองจะทำเค้กทำไม ให้ผมทำให้ดีกว่า” ใครๆก็รู้ว่าชานยอลทำอาหารไม่เป็น แล้วยิ่งมาทำเค้กอีก โอ้โห้ คยองซูคนนี้ขอยืนยันเลยว่า หมาเมินอ่ะ!!!

�� “ไม่เอา ฉันจะทำเอง สอนหน่อยสิ นะ~” เมื่ออ้อนคยองซูไมได้ ชานยอลก็หันหน้าไปมองแบคฮยอนที่ยกมือขึ้นสูงแทน

�� “อย่ามอง ผมทำไม่เป็น” โบกไม้โบกมือเสียยกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งดูทีวีกับหัวหน้าวงที่เดินเลี่ยงออกมาตั้งนานล่ะ ถ้าให้สอนไอ้โย่งนั่นทำอาหาร กูไปสอนหมานั่งเยี่ยวจะง่ายกว่าไหม?

�� “นะคยองซูอ่า~ แล้วรับรองเลยว่าฉันจะไม่ล้อเรื่องลูกตานายสองวันเลย!!!” แมนไปไหมครับชานยอลฮยอง? แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไปหรอก คยองซูกลัวฮยองเสียใจ~

�� “ถ้าฮยองอยากให้คริสฮยองท้องเสียก็ตามสบายนะฮะ” เจ้ามักแนที่เงยหน้าจากชานมไข่มุกแก้วใหญ่เอยขึ้นเรียบๆก่อนจะลุกขึ้นเดินไปนั่งรวมกับแบคฮยอนและซูโฮ

�� “อะ...ไอ้เจ้าบ้า!!! ใครบอกว่าจะให้คริสฮยองกันเล่า อย่ามามั่วนะเจ้าเซฮุน!!!” ตะโกนไปเจ้าเซฮุนก็ไม่ได้หันกลับมาสนใจอะไรเลย แต่คยองซูที่โดนเกาะแขนไปไหนไม่ได้นี่สิหันตาเหลือกๆของตัวเองไปบอกฮยองตัวดีที่ยังกอดแขนเขาไม่ปล่อย

�� “วันนี้วันเกิดพี่คริสเหรอฮะ?” อยู่ๆจงอินที่นั่งมองอยู่นานก็เอ่ยถามขึ้น ชานยอลมองหน้าน้องในวงแล้วก็ส่ายหัวจนผมสีอ่อนกระจาย

�� “ก็แล้วพี่จะให้เค้กทำไมครับ? ฮาโลวีนมันต้องช็อคโกแลตสิฮะ พี่นี่ไม่ไหวเลยจริงๆ” แล้วจงอินก็เดินส่ายหัวไปนั่งรวมกับสี่คนที่หนีไปก่อนแล้ว ชานยอลครุ่นคิดถึงประโยคยาวๆจากกัมจงแล้วก็ต้องครุ่นคิดตาม วันนี้31ตุลาคม เป็นวันฮาโลวีน และแน่นอนยังไม่ถึงวันเกิดของคริสฮยอง .... แต่ชานยอลอยากกินเค้กนี่นา~~

�� “ช็อคโกแลตเหรอ? ก็น่าสนนะ ... คยองซูอ่า~~” และผลกรรมก็ตกมาอยู่ที่โดคยองซูจนได้

�� บานประตูถูกปิดไม่เบานักเนื่องด้วยเพราะแร๊พเปอร์ตัวสูงหงุดหงิด ...ใช่ ปาร์คชานยอลกำลังหงุดหงิด ไม่ใช่หงุดหงิดที่คนอื่นไม่ยอมเชื่อว่าเขาจะทำเค้กหรืออะไรก็แล้วแต่ได้ ชานยอลไม่ได้หงุดหงิดที่คยองซูไม่ยอมสอนทำช็อคโกแลตให้ แต่ชานยอลกำลังหงุดหงิดที่.... ในหอไม่มีช็อกโกแลต!!! ก็แล้วถ้าจะทำช็อคโกแลต มันก็ต้องมีช็อคโกแลตสิแต่มันไม่มี ชานยอลเสียใจ~

�� นั่นคือเหตุที่ทำให้พ่อแร๊พเปอร์ขายาวต้องออกมาข้างนอกเพื่อซื้อช็อคโกแลตไปทำช็อคโกแลต ... คือถ้าจะเอาความเป็นจริง ชานยอลก็ยังไม่เข้าใจว่าจะซื้อช็อคโกแลตไปทำช็อคโกแลตเพื่ออะไร? ก็มันเป็นช็อคโกแลตอยู่แล้วแล้วจะเอาไปทำอีกทำไม? หรือมันมีช็อคโกแลตแบบอื่นอีก? ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว สองมือเลยยกขึ้นขยี้ผมจนฟูฟ่องทั้งหัวสร้างรอยยิ้มขบขันให้กับคนที่แอบตามมาได้ไม่ยากเลย

�� ร่างสูงยาวหันมองซ้ายขวาไปยังร้านรวงข้างทางที่ตกแต่งเพื่อต้อนรับเทศกาลฮาโลวีนกันแล้ว ชานยอลมองตุ๊กตาผีที่นำมาใช้ตกแต่งแล้วก็ยิ้มออกมากว้างๆก่อนจะเอียงคออย่างสงสัยว่าตัวเองนั้นจะโดนคิมกัมจงหลอกมาหรือเปล่า .... ก็ฮาโลวีนมีแต่ผี แล้วช็อคโกแลตมายังไง???

�� “หรือเราจะโดนหลอกจริงๆ” ชานยอลเอียงคออย่างสงสัยหนักเข้าไปอีกแต่ครั้งนี้เพิ่มออฟชั่นเสริมโดยการยกนิ้วขึ้นแตะปลายคางไว้ด้วย

�� “ไม่หรอกๆ ยังไงก็ได้เพราะช็อคโกแลตก็อร่อยเหมือนกัน” เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ยิ้มกว้างเสียเห็นฟันครบทุกซี่ ก่อนจะเดินเลี้ยวเข้าร้านข้างหน้าที่ประดับตกแต่งด้วยตุ๊กตาผีแม่มดและโครงกระดูกเข้าไป จริงๆแล้วชานยอลก็ไม่รู้หรอกว่าร้านนี้ขายอะไร รู้แค่เพียงว่าตุ๊กตาฟักทองก้อนกลมๆที่วางพื้นอยู่หน้าร้านนั้นมันน่ารักดีก็เท่านั้น

�� เมื่อเดินเข้าไปในร้านดวงตาที่กลมโตอยู่แล้วก็ยิ่งเบิกกว้างมากเข้าไปอีกเมื่อเห็นแล้วว่าร้านนี้ขายอะไร ตุ๊กตาตัวเล็ก ตัวน้อยที่เข้ากับเทศกาลฮาโลวีน ตุ๊กตาตัวใหญ่ที่แขวนโชว์ หน้ากากผี และของอื่นๆอีกมากมายที่เกี่ยวกับเทศกาลนี้ กลีบปากอิ่มสีหวานแย้มรอยยิ้มกว้างอย่างถูกใจ ถึงจะไม่ใช่ช็อคโกแลตแต่ก็ได้ผีไปฝากคริสฮยองล่ะเนอะ~

�� ชานยอลเดินดูไปรอบๆร้านด้วยความตื่นเต้น หยิบจับของทุกชิ้นขึ้นมาเล่นและหน้ากากมาลองสวมใส่ด้วยความสนุกก่อนที่จะหยิบติดมือมาเสียหนึ่งอัน จากนั้นก็กวาดมองรอบร้านก่อนจะเดินไปยังเจ้าตุ๊กตาฟักทองลูกน้อยที่อยู่ในตะกร้าเล็กๆหน้าเคาน์เตอร์จ่ายเงิน ที่ห้อยมือถือรูปฟักทองน้อยที่มีหน้าตาแตกต่างกันไป ทั้งหน้ายิ้ม หน้าดุ หน้าโกรธ หน้าแยกเขี้ยวซึ่งชานยอลอยากได้หมดเลย!!

�� “มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?” พี่สาวที่แต่งชุดเป็นแม่มดน้อยสุดเซ็กซี่วาดรอยยิ้มส่งให้ชานยอลที่ยังคงสนใจตะกร้าลูกฟักทองน้อย

�� “ผมอยากได้อันนี้ครับ” ยิ้มกว้างพร้อมกับนิ้วที่ชี้ลงมาในตะกร้า

�� “อันนี้เราแจกฟรีค่ะ แค่ซื้อสินค้าในร้านเท่านั้นเองจ๊ะ” ชานยอลยิ้มกว้างอย่างสดใสจนหญิงสาวที่มองอยู่เขินอายไปกับรอยยิ้มนั้น

�� “แล้วผมอยากได้ตุ๊กตาฟักทองอันแบบที่หน้าร้านด้วยอ่ะครับนูนา” ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างๆจนพี่สาวตรงหน้าแทบจะลมจับ

�� “อะ...อันนั้นไม่มีขายจ๊ะเพราะว่าอันนั้นใช้ฟักทองจริงๆทำแล้วก็เป็นแค่ของประดับเฉยๆจ๊ะ” สิ้นคำของพี่สาวคนสวย ชานยอลก็หน้ายู่เพราะโดนขัดใจแต่ก็แย้มยิ้มกว้างๆอีกครั้ง

�� “งั้นผมซื้ออันนี้ครับ แล้วก็ผมขอฟักทองน้อยสองลูกนะฮะ” ชานยอลวางหน้ากากผีลงบนเคาน์เตอร์ก่อนจะฉีกยิ้มก้มลงเลือกที่ห้อยมือถือรูปฟักทอง

�� “จ๊ะ ตามสบายจ๊ะ” ชานยอลก้มลงเลือกเจ้าลูกฟักทองอย่างอารมณ์ดี ตั้งใจเลือกสุดชีวิต เรียวคิ้วขมวดผูกกันมุ่นเมื่อคิดไม่ออกว่าจะเอาหน้าฟักทองแบบไหนไปให้คริสฮยองดีระหว่างหน้าโมโหกับหน้ายิ้มที่มีคิ้วชี้ขึ้น

�� “อือ.....” ปลายนิ้วจิ้มที่คางก่อนจะเอนหัวไปมาเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคนที่แอบมองได้ไม่ยาก

�� “คริสฮยองจะชอบอันไหนน้า~~ อันไหนดีน้า~~” ชานยอลถือที่ห้อยทั้งสองขึ้นมามองสลับกันก่อนจะเอนหัวไปมาอย่างใช้ความคิด แล้วชานยอลก็วางฟักทองที่ทำหน้าโมโหลงที่เดิม ก็ชานยอลชอบมองรอยยิ้มคริสฮยองนินา~

�� เมื่อได้ของครบเรียบร้อยแล้วชานยอลก็เดินออกจากร้านไปอย่างอารมณ์ดี สองแขนแกว่งไกวคล้ายเด็กน้อยที่กำลังเดินร่าเริงอย่างถูกใจกับของเล่นในมือ และสองเท้าของเด็กหัวยุ่งก็หยุดลงเมื่อเดินมาถึงร้านเค้กร้านประจำ และแน่นอนที่ปาร์คชานยอลที่เดินนำหน้าอยู่สิบกว่าก้าวนี้จะต้องเลี้ยวเข้าร้านนั้นแน่ๆ และก็เป็นจริงดังคาดที่ร่างยาวของชานยอลเดินเข้าร้านเค้กไป

�� ...ก็แล้วคริสฮยองของชานยอลเคยเดาอะไรผิดบ้างละเนอะ...
�
�� เข้าไปเพียงไม่นานชานยอลก็เดินออกมาพร้อมกับกล่องเค้กที่คาดว่าไม่น่าจะต่ำกว่าสองปอนด์แน่ๆ และไอศกรีมในมือที่คนเดินตามคาดว่าจะได้มาฟรีอีกแน่ๆ เพราะใครที่เห็นรอยยิ้มกว้างๆที่ดูจริงใจของเจ้าตัวยุ่งนี้ก็ไม่สามารถห้ามใจไม่ให้ยิ้มตามและเผลอใจไม่ให้แอบมองได้เลย ... เหมือนใครบางคนที่กำลังแอบเดินตามอยู่นี้

�� ร้านสุดท้ายที่แร๊พเปอร์ตัวสูงจะเข้าไปละลายเงินของคริสฮยองเล่นก็คือร้านขายลูกอมและช็อคโกแลต และแน่นอนคนที่อยากกินช็อคโกแลตก็ไม่รีรอที่จะเข้าไป เพียงไม่นานถุงขนมในมือก็เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งถุงใหญ่ๆ เมื่อได้เดินซื้อของที่ถูกใจแล้วชานยอลก็ยิ้มกว้างก่อนจะเดินกลับไปยังหอพักของพวกเขา วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ชานยอลมีความสุข ... และคนที่เดินตามก็มีความสุขเช่นกัน

�� เป้าหมายของชานยอลไม่ใช่ห้องรวมของตัวเองแต่เป็นห้องรวมของสมาชิกอีก6คน ชานยอลกดรหัสเข้าห้องพร้อมกับแสกนนิ้วมือก่อนจะเปิดบานประตูเข้าไป จริงๆแล้วสมาชิกทั้ง12คนนั้นจะมีแค่รหัสเข้าห้องของตนเท่านั้น เครื่องแสกนนิ้วมือก็เช่นกันที่จะเก็บลายนิ้วมือของทั้ง6คนและผู้จัดการประจำฝั่งเท่านั้น แต่ปาร์คชานยอลคือคนที่ได้รับยกเว้น .... เพราะอะไรอันนี้อาจจะต้องถามคนที่กดรหัสและสแกนนิ้วมือเปิดห้องตามเข้ามา

�� “โอ๊ะ..คริสฮยองไปไหนมาฮะ” ชานยอลหันมายิ้มกว้างโชว์ฟันสวยให้คนที่เพิ่งเดินเปิดห้องเข้ามา ร่างสูงยาวกว่าตนนิดหน่อยถอดรองเท้าคู่เก่งก่อนจะเดินยิ้มเข้ามาหาคนที่ยืนยิ้มกว้างโชว์ฟันสวยอยู่กลางห้องนั่งเล่น

�� “ฮยองไปวิ่งมา” ชานยองมองการแต่งตัวของคนตรงหน้าก่อนจะเอียงคอ เสื้อยืดสุดเท่ห์ แน่นอนต้องแบรนด์เนม กางเกงยีนส์สีฟอกแน่นอนแบรนด์เนมแน่ๆเพราะตัวนี้ชานยอลไปด้วยตอนคริสฮยองซื้อ แล้วก็นาฬิกาข้อมือหรูที่ชานยอลได้ยินราคาแล้วแทบอยากจะขโมยเอามาเก็บเองอีก พี่แต่งตัวแบบนี้ไปวิ่งเหรอ? .. แต่ก็ช่างเถอะ

�� “แล้วนี่ไม่มีใครอยู่เลยหรือครับ?” คริสเผยยิ้มบางๆก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เจ้าเด็กตัวยุ่งที่ยังยิ้มรอคำตอบ

�� “ไม่อยู่ สงสัยออกไปเที่ยวกันมั้ง วันนี้วันหยุดนิ” ชานยอลยู่ปากก่อนจะยกถุงเค้กกับถุงขนมขึ้นมา

�� “ผมอุตส่าห์ซื้อเค้กมาตั้งสามปอนด์แน่ะ~ เสียดายจังไม่มีใครอยู่เลยอ่ะ” คริสยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนิ่มสีอ่อนเบาๆ

�� “ก็มีฮยองอยู่นี่ไง ไม่อยากกินเค้กกับฮยองสองคนเหรอ หื้ม?” แก้มใสพองลมก่อนจะส่ายหน้าแล้วฉีกยิ้มกว้าง

�� “ผมอยากกินเค้กกับฮยองที่สุดเลยฮะ! แต่ไม่มีใครอยู่เค้กผมก็เหลือน่ะสิ พวกอีกห้องก็บอกว่าจะไม่กินเค้กด้วย” ใช่สิก็ชานยอลเล่นซื้อเค้ก(ด้วยเงินของคริส)มาทุกวัน ไม่เอียนก็บ้าแล้ว!!

�� “ถ้าอย่างนั้นฮยองจะกินให้หมดเลย” ชานยอลเกาะแขนคริสด้วยความดีใจและแน่นอนที่จะส่งยิ้มกว้างๆให้ด้วย

�� “จริงนะ!!! แล้วก็อันนี้ผมให้ฮยองด้วย ฮยองต้องกินให้หมดนะ” ชานยอลชูถุงช็อคโกแลตให้อีกคนดูซึ่งคริสก็พยักหน้ารับแล้วลูบผมนุ่มของเด็กที่กอดแขนไม่ปล่อยเบาๆ
�
�� “ฮยองเอาไปใส่จานนะ ผมจะไปเข้าห้องน้ำก่อนเดี๋ยวมา” ชานยอลส่งถุงกล่องเค้กและถุงช็อคโกแลตให้คริสนำไปใส่จาน และแน่นอนหน้ากากผีที่ชานยอลแอบใส่ไว้ที่กระเป๋ากางเกงด้วย คริสฮยองต้องกรี๊ดแน่ๆ เมื่อเห็นชานยอลใส่หน้ากากผีแล้ว วะฮาฮ่า~~~

�� ชานยอลที่บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำก็ปลีกตัวออกไปให้ชายหนุ่มนำถุงไปไว้ที่โต๊ะทานข้าว ชานยอลแอบหลบตรงผนังห้องก่อนจะชะโงกมองเข้าไปหาคนที่กำลังจัดการตัดเค้กแบ่งใส่จานอยู่ แน่นอนชานยอลสวมหน้ากากผีแสนน่ากลัวไว้แล้ว คนตัวบางค่อยๆก้าวเท้าออกไปยืนอยู่ข้างหลังคนที่กำลังจัดการหยิบช็อคโกแลตใส่กล่องไว้รอเข้าตู้เย็น

�� “แบร๊~~~” เมื่อคริสหันมา ชานยอลก็ยกมือขึ้นพร้อมกับร้องเสียงดังเพื่อหลอกให้คนตรงหน้าตกใจแต่ทว่าคริสเพียงแค่ยกยิ้มเท่านั้น ผีตัวนั้นเกาหัวงงก่อนจะเอียงคอมองอีกคนที่ยังยืนยิ้มอยู่ ไม่ตกใจเหรอ?

�� “ฮยองไม่ตกใจเหรอ?” ทุกอย่างในความคิดถูกคนตรงหน้าถ่ายทอดมันออกมาเสียหมด คริสเพียงแค่ยกยิ้มอบอุ่นแบบทุกครั้งที่ชานยอลจะได้รับพร้อมกับยกมือตบเบาๆที่กลุ่มผมนิ่ม

�� “ไม่ล่ะ ผีที่ไหนจะน่ารักแบบนี้” ชานยอลยิ่งฉงนหนักเข้าไปใหญ่ ใบหน้าน่ารักหลังหน้ากากผีเอียงคอมองอีกคนด้วยสายตาไม่เข้าใจ ชานยอลว่าชานยอลก็เลือกหน้ากากที่น่ากลัวที่สุดมาแล้วนะ ทำไมหลอกคริสฮยองไม่ได้ล่ะ?

�� “ฮยองไม่กลัวจริงๆเหรอ? แบร๊~” แล้วก็ทำท่าหลอกใส่อีกครั้งแต่คราวนี้ท่านหัวหน้าวงเพียงแค่ยิ้มบางๆก่อนจะเปิดหน้ากากขึ้นเพื่อให้เห็นใบหน้าหวานที่พองลมเสียเต็มสองแก้ม

�� “กลัวแล้วครับ เจ้าผีตัวยุ่ง” ฝ่ามือใหญ่จับหัวกลมๆนั้นโยกไปมาเบาๆก่อนที่ผีตัวยุ่งจะหัวเราะเสียงร่าที่สามารถหลอกผีคนตรงหน้าได้สำเร็จ!

�� “ชานยอล...” นัยน์ตาคมมองจ้องกับนัยน์ตากลมสีอ่อน

�� “ฮะ...” ขานรับและยิ้มกว้างส่งให้ และนั้นก็ทำให้ใครอีกคนยิ้มตาม

�� "Trick or Treat (ทริกออร์ทรีต) ครับ" ชานยอลเอียงคอก่อนจะเอ่ยตอบออกไป จริงๆแล้วก็ไม่รู้หรอกว่า ไอ้ Trick or Treat นั่นคืออะไร แต่ชานยอลชอบคำนี้เพราะเสียงมันคล้ายๆชื่อของคริสฮยอง~

�� “ทรีตครับ” ฝ่ามือใหญ่อุ่นช้อนแก้มอิ่มไว้ก่อนที่ใบหน้าคมจะก้มลงประทับรอยอุ่นที่กลีบปากสีหวานแผ่วเบาแล้วผละออก คริสหยิบช็อคโกแลตขึ้นมาชิ้นหนึ่งก่อนจะยื่นให้อีกคนที่ยืนเอียงหน้าทำหน้าสงสัย

�� “ขอบคุณครับ” ชานยอลรับช็อคโกแลตมาแกะห่อแล้วกินมัน ใบหน้าน่ารักยังคงสงสัยไม่หายว่าทำไมตนพูดคำนี้แล้วถึงโดนจุ๊บด้วย เพราะปกติทุกปีพูดคำนี้ทีไรคนตรงหน้าก็จะเอาขนมมาให้ แต่ปีนี้แถมจุ๊บมาด้วยซะงั้น ชานยอลเขินนะเนี่ย~

�� “มากินเค้กกันดีกว่าเจ้าผีตัวยุ่ง” คริสพาชานยอลมาลงนั่งก่อนที่ตัวเขานั้นจะไปนั่งตรงข้ามกับชานยอลที่ถือส้อมเตรียมกินเค้กแล้ว

�� “ขอบคุณนะครับที่คืนนี้มาอยู่เป็นเพื่อนฮยอง” ปลายนิ้วเอื้อมออกไปบีบปลายจมูกรั้นเบาๆ ชานยอลยิ้มกว้างก่อนจะขานรับในลำคอ

�� “กินเค้กแล้วนะฮะ~” แล้วชานยอลก็ลงมือกินเค้กทันที ปลายส้อมจิ้มเข้าที่ชิ้นเค้กเสียคำใหญ่ก่อนจะจิ้มมันขึ้นมากิน

�� “อื้มมมมม อร่อยจัง~~~~” หลับตาปี๋พร้อมกับยกสองมือขึ้นมากำอย่างถูกใจ คริสมองท่าทางนั้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะจิ้มชิ้นเค้กขึ้นมากินบ้าง

�� “ปากเลอะแน่ะเรา” ปลายนิ้วหัวแม่มือยาวปาดเช็ดครีมที่เปื้อนกลีบปากอิ่มเบาๆก่อนจะเอามันมาลิ้มชิมบ้าง

�� “อื้ม อร่อยจริงๆนั่นล่ะ” ชานยอลปรบมือแล้วหัวเราะเสียงร่า

�� “ใช่ไหมล่ะๆๆ อร่อยเนอะฮยอง กินกันๆ .. โอ๊ะ ผมมีอะไรให้ฮยองด้วยล่ะ” ว่าแล้วก็ล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงหยิบถุงเล็กๆออกมาพร้อมกับเทมันลงมาฝ่ามือก่อนที่จะยื่นให้คนตรงหน้าไปหนึ่งอัน

�� “อะไรครับ?” คริสรับที่ห้อยมือถือรูปฟักทองมาแล้วก็ยิ้มบางๆ ที่เลือกเอาเป็นเอาตายตอนอยู่ในร้านขายของเล่นน่ะนะ หึๆ น่ารักจริงๆ

�� “ที่ห้อยมือถือล่ะ น่ารักมากๆเลยนะผมชอบมาก็เลยเอามาฝากฮยองด้วยอันหนึ่ง” ชานยอลหยิบของตัวเองแล้วยื่นให้คริสดู

�� “ของผมเป็นฟักทองยิ้มแฉ่ง” คริสมองฟักทองยิ้มแฉ่งแล้วก็หันมองฟักทองของตัวเองที่ถึงแม้จะยิ้มเหมือนกันแต่ทำไมคิ้วมันชี้ขึ้นไม่เหมือนกัน

�� “ฮยองชอบไหมฮะ?” คริสมองรอยยิ้มที่อยู่ตรงหน้าแล้วรู้สึกว่าคืนนี้ชายหนุ่มจะเมารอยยิ้มเสียแล้วล่ะ

�� “อืม... ชอบมากครับ” ชานยอลถามถึงของในมือแต่ทำไมนะสายตาของคนได้รับของขวัญกลับมองจ้องมาที่ชานยอลไม่วางตา

�� “คืนนี้จะนอนกับฮยองไหม?” ชานยอลเอียงคอสงสัย

�� “แล้วลู่ฮานฮยองกับซิวหมินฮยองล่ะครับ จะนอนที่ไหน?” คริสเพียงแค่ยกยิ้มก่อนจะส่ายหน้า

�� “อาจจะไม่กลับมั้งเพราะได้ยินว่าวันนี้จะไปปาร์ตี้ฮาโลวีนกัน” แน่นอนคริสไม่บอกหรอกว่าวันนี้จะไม่มีใครอยู่ทั้งนั้นล่ะ ก็คำสั่งหัวหน้าวงที่ไล่ทุกคนให้ออกไปข้างนอกให้หมดนี่นะ ใครล่ะจะกล้าอยู่แล้วยิ่งลู่ฮานกับซิวหมินด้วยแล้ว ชานยอลมาเมื่อไหร่ทั้งสองก็หนีไปนอนห้องอื่นทุกทีนั่นล่ะ

�� “สงสัยอีกห้องก็คงไม่มีคนอยู่เหมือนกัน ได้ยินว่าจะออกไปข้างนอก ... งั้นผมนอนที่นี่กับฮยองก็ได้” เมื่อได้รับคำตอบ คริสก็ตักชิ้นเค้กแล้วยื่นส่งให้เด็กตัวยุ่งที่อ้าปากรองับอยู่ แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นในห้องพักที่ร้างไร้ผู้คน

�� ค่ำคืนในวันฮาโลวีนควรที่จะน่ากลัวสิเนอะแต่ไม่รู้ทำไมในห้องนอนที่กว้างใหญ่กลับอบอุ่นไปด้วยไอความหวานและกลิ่นหอมที่ได้กลิ่นอยู่ใกล้ปลายจมูกนี้ อ้อมแขนยาวโอบกอดเจ้าเด็กตัวยุ่งที่นอนอยู่ในอ้อมแขนพร้อมกับมือถือสองเครื่องที่ห้อยเจ้าฟักทองยิ้มแฉ่งไว้ กลีบปากอิ่มวาดรอยยิ้มกว้างมือของในมือที่แกว่งเล่นไปมา มือใหญ่คว้ามันก่อนจะเอี้ยวตัวไปวางไว้ที่หัวเตียง

�� เสียงกระซิบบอกฝันดีและลมอุ่นที่กลางกระหม่อมที่ได้รับทุกครั้งเวลาที่มานอนห้องนี้กับคนๆนี้ เจ้าตัวยุ่งเพียงแค่ปิดเปลือกตาลงเพื่อซึมซับความอบอุ่นนี้ก่อนที่จะตกลงสู่ห้วงนิทรา เมื่อคนในอ้อมแขนหลับไปแล้วคริสก็ขยับอ้อมแขนให้เจ้าเด็กตัวยุ่งนอนให้ถนัดก่อนจะแอบก้มลงวางสัมผัสไว้ที่กลีบปากอิ่มเบาๆ สัมผัสบางเบาที่ไม่จาบจ้วงสร้างรอยยิ้มเล็กๆให้กับคนที่นอนหลับไปก่อนแล้วได้ไม่ยาก อ้อมแขนเล็กยกขึ้นพาดเอวของตนและนั่นก็เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าคนนี้กำลังฝันดี เปลือกตาหนาค่อยๆปิดลงเพื่อตามเข้าสู่ห้วงฝันเดียวกัน ในคำคืนที่แสนน่ากลัวแต่กลับหวานล้ำสำหรับสองคนนี้ทั้งสองกำลังอยู่ในห้วงฝันเดียวกัน...ทั้งคืน...

��


�� ...ฝันดีนะเจ้าผีจอมยุ่ง ปาร์คชานยอลของคริสฮยอง...

…FIN…