[SF EXO] Impossible Miracle Love [คู่จิ้นตามใจฉัน]

ลำดับตอนที่ #5 : [SF] Tao x Sehun - Rose of Love

Title: Rose of Love
Pairing: Tao x Sehun
Author: BettyNoona

Note: ขอบอกก่อนนะคะ ว่าตอนนี้เป็นฟิค โนไดอะล็อค คือไม่มีบทพูดนะคะ ใครใคร่อ่านอ่านค่ะ ใครไม่อยากอ่านก็ไม่ว่ากัน แต่ถ้าใครอยากลองของแปลกก็จัดไปค่ะอิอิ

แรงบันดาลใจมาจากหนังสั้นไร้บทพูดเรื่องหนึ่งค่ะ คือไม่มีบทพูดเลยแต่เขาสื่ออารมณ์และทุกอย่างออกมาได้ดีมาก เลยจับมารวมกับเทาฮุนซะเลย อิอิ กระแสแรงดีนัก อิอิ

จริงๆมันเป็นฟิควาเลนไทน์แต่เลยวันแล้วป่ะ -*- ไม่เป็นไรเรานับเวลาแบบฝั่งยุโรปเพราะฉะนั้นนี่เพิ่งวันวาเลนไทน์ค่ะ 55555 #ไม่แถจริงพูดไม่ได้นะคะ 55555

ชอบบทกลอน(?) #กล้าเรียกว่ากลอนมาก ก็บอกกันได้นะว่าอันนี้อ่านแล้วเขินตาย 555555

___________________



This  heart  of  flower  I  give  it  to  you.
Please  keep  it  closer  to  your  heart  too.
Oh, my sweetheart do not go away far from me.
I demand only you for hold my hand, ever ever after.
[ดอกไม้ของหัวใจ  ฉันมีมามอบให้
เก็บเอาไว้...อย่าปล่อยวาง  โปรดเก็บไว้ข้างๆหัวใจเธอ
โอ้นวลน้อง อย่าหนีร้างห่างหายไกลไปจากพี่
พี่ขอแค่เพียงเจ้ากุมมือของพี่ไว้ ตราบจนชั่วนิจนิรันดร์]

การ์ดแผ่นเล็กกับดอกกุหลาบสีชมพูที่คนตรงหน้ายื่นมาให้ เมื่อไล่สายตาอ่านข้อความในกระดาษแผ่นเล็กแล้วแก้มใสก็พลันแดงเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ลายมือหวัดๆที่คุ้นตาต้องไม่ผิดตัวแน่ คนตรงหน้าคือคนที่ส่งดอกไม้มาให้ทุกวันในล็อคเกอร์ เซฮุนเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงยาวตรงหน้าที่ก็ขลาดเขินเช่นกัน ก่อนที่จะก้มลงมองดอกกุหลาบสีชมพูในมือยามเมื่อนัยน์ตาคมเฉี่ยวคู่นั้นมองสบมา

แกล้งกันหรืออย่างไรนะ? ก็เจ้าดอกไม้สีชมพูในมือนี่น่ะ หมายถึง ความรักที่เจริญเติบโตขึ้นเรื่อยๆ จากรักก็กลายเป็นรักมาก .... แกล้งกันใช่ไหมเนี่ย

*❤•:*'˙❤˙'*:•❤x❤•:*'˙❤˙'*:•❤ *❤*❤•:*'˙❤˙'*:•❤x❤•:*'˙❤˙'*:•❤ *

ก้าวเข้าสู่เดือนแห่งความรักแล้ว เดือนกุมภาพันธ์ที่จะอบอวลไปด้วยความรักของทุกคน แต่ก็คงไม่ใช่กับคนที่ย้ายโรงเรียนมากลางเทอมแบบนี้หรอก ดวงตาเรียวเล็กมองไปรอบๆแล้วก็ได้แต่แอบถอนหายใจ เข้ามาเรียนที่นี่ก็เกือบสองเดือนแล้วแต่ทว่าก็ยังไม่มีเพื่อนสักคน แต่จะยังไงก็ช่างเถอะ บรรยากาศรอบๆสวยและร่มรื่นพอที่จะนั่งอ่านหนังสือได้ก็พอแล้ว

เรียวปากเส้นบางวาดรอยยิ้มกับรอบข้างที่ช่างเป็นธรรมชาติที่สวยงาม ต้นไม้น้อยใหญ่สีเขียวเข้มตัดกับท้องฟ้าสีสว่างสดใส แม้ว่าจะต่างบ้านเกิดเมืองนอนแต่ที่นี่ก็ดีไม่น้อย เมื่อเห็นว่านาฬิกาเรือนใหญ่บนอาคารใหญ่ตรงหน้าบอกเวลาไว้ว่าเกือบที่จะเริ่มวิชาแรกแล้ว คนที่ยังเดินเอื่อยเฉื่อยก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปยังในตัวอาคารทันที

ล็อคเกอร์ชั้นสองนับจากด้านบนอยู่ในระดับสายตาหมายเลข 1204 ที่แปะชื่อไว้ว่า ..โอเซฮุน.. ถูกเปิดออกพร้อมกับดวงตาเรียวที่เบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อในนั้นแทนที่จะมีอุปกรณ์การเรียนของตนอย่างเดียวแต่กลับมีดอกกุหลาบสีขาวกับการ์ดใบเล็กที่ผูกไว้กับก้านยาวของดอกไม้ มือเรียวหยิบก้านดอกไม้นั้นออกมายลโฉมใกล้ๆพร้อมกับอ่านข้อความในกระดาษใบเล็กนั้น

ลายมือหวัดที่อ่านไม่ยากด้วยหมึกสีดำบนกระดาษสีขาว ข้อความสั้นๆแต่ก็ทำให้หัวใจของคนอ่านเต้นรัวได้ I've fallen in love with you. ผมตกหลุมรักคุณเข้าเสียแล้วล่ะอย่างนั้นหรือ? คนอ่านแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างเขินอายและยกมือขึ้นลูบผมแก้ประหม่าดั่งเช่นทุกครั้งที่ตนเขิน เป็นท่าประจำตัวที่คนทำอาจจะไม่รู้ตัวก็เป็นได้ แต่ก็น่ารักอยู่ในที กลีบปากบางวาดรอยยิ้มแล้วยกกุหลายสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นดอมดมกลิ่นหอม หอมบริสุทธิ์ที่คนส่งไม่หวังผลใดตอบแทน

ดอกกุหลาบสีขาว ... รักบริสุทธิ์ที่ไม่หวังผลใดตอบแทน บริสุทธิ์รักที่มอบให้ด้วยใจจริง

วันทั้งวันแม้ว่าอยากจะตามหาเจ้าของดอกกุหลาบดอกนี้แต่ก็ไม่อาจพบหรือพบเห็นผู้ใดเลย คนเหล่านั้นไม่สนใจเด็กนักเรียนใหม่อย่างไร ตราบนี้ก็ยังไม่สนใจเช่นดังเดิม เซฮุนเองก็ได้แต่ได้แต่จนปัญญาที่จะตามหา และปล่อยให้วันแล้ววันเล่าผ่านไปกับดอกกุหลาบสีขาวในล็อคเกอร์ที่ก็มีให้ทุกวันเช่นกัน จากหนึ่งดอก กลายเป็นสองดอก สามดอก และสิบดอก

วันนี้ดอกกุหลาบสีขาวก็อยู่ในล็อคเกอร์อีกแล้ว สิ่งแรกที่ทำเมื่อเปิดล็อคเกอร์คือยิ้มกว้างแล้วหยิบดอกกุหลาบนั้นออกมา ดอกกุหลาบสีขาวดอกที่สิบเอ็ดผูกการ์ดใบน้อยไว้ด้วยหรือวันนี้จะเป็นวันพิเศษกันนะ การ์ดที่ไม่มีมาอีกเลยนับตั้งแต่วันแรกที่ได้รับดอกกุหลาบ การ์ดใบน้อยลงชื่อไว้ว่า HZT คืออะไรกันนะ.. ชื่อย่อหรือ? หรือจะเป็นคำใบ้? แต่จะสิ่งใดก็ช่าง เซฮุนเลื่อนสายตาขึ้นมองลายมือหวัดๆที่เขียนข้อความส่งมาหาแล้วก็เผลอวาดรอยยิ้มกว้างๆโดยที่ไม่รู้ตัว

The sky is blue. A big tree is green. But  you don’t have a color, because “You're my pleasure”
ท้องฟ้าสีฟ้า ต้นไม้ใหญ่ก็สีเขียว แต่คุณกลับไม่ได้มีสีสันเหล่านั้นเลย นั่นก็เพราะว่า “คุณคือความสุขของผม” เซฮุนมองกระดาษใบเล็กในมือแล้วก็ยิ้ม ยกดอกกุหลาบสีขาวขึ้นมาดมกลิ่นหวานแล้วก็เคลิ้มใคร่ครวญอยากหาเจ้าของมันผู้นี้ แต่ก็ไร้ประโยชน์ คงจะต้องรอให้ใครอีกคนนั้นเปิดเผยตัวเองเสียแล้ว

อีกสามวันก็จะถึงวันวาเลนไทน์แล้ว เด็กนักเรียนในโรงเรียนประจำไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปเที่ยวเสียด้วย แต่ก็คงไม่เป็นปัญหากับเซฮุนสักเท่าไหร่นัก พอวันหยุดหรือมีเวลาว่างถ้าเซฮุนไม่ไปขลุกอยู่ที่ห้องสมุดก็จะเป็นต้นไม้ใหญ่ริมสระน้ำหลังโรงเรียน วันนี้เป็นวันหยุดครึ่งวัน เซฮุนที่มาดูดอกกุหลาบในล็อคเกอร์คาบบ่ายก็ว่างแล้วทั้งบ่าย เพราะในช่วงเช้าตนนั้นถูกอาจารย์เรียกไปคุยด้วยเรื่องการเรียนเลยไม่ได้เข้าเรียนช่วงเช้าและไม่ได้มาเปิดล็อคเกอร์

เซฮุนเดินออกมาจากตัวอาคารพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆที่ประดับอยู่บนใบหน้า ดวงตาเรียวจับจ้องไปยังดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ในมือ วิถีทางที่เซฮุนจะไปคือหลังโรงเรียนใต้ต้นไม้ที่ประจำ เจ้าตัวเอาแต่ก้มหน้ามองดอกกุหลาบในมือจนไม่ได้ดูทางจนชนเข้าที่อกของใครอีกคนที่จะเดินสวนมา เสียงบทสนทนาภาษาของบ้านเมืองนี้หยุดลงพร้อมกับเซฮุนและดอกกุหลาบในมือร่วงลงพื้น

กลุ่มชายสี่คนตรงหน้าทำเอาเซฮุนที่เงยหน้าขึ้นมองแล้วกระพริบตาปริบๆ จะบอกว่าเจ็บก็เจ็บ คือจะขอโทษก็ไม่รู้จะทำอะไรก่อนดีเมื่อชายร่างสูงที่ตนชนนั้นมองกลับมาด้วยสายตาที่ดูจะอ่อนโยนแต่ด้วยดวงตาคมเฉี่ยวและคิ้วพาดเฉียงนั้นก็ทำเอาคนที่ชนและล้มกองกับพื้นนึกกลัวจนไม่กล้าที่จะเอ่ยปากอะไรออกไป น่ากลัวเป็นบ้าเลย ทำไมต้องทำตาดุแบบนั้นด้วยนะ

แล้วผู้ชายคนนั้นที่ตาดุๆก็ส่งรอยยิ้มมาให้พร้อมกับค่อยๆประคองเซฮุนให้ลุกขึ้นยืนก่อนที่จะก้มลงหยิบดอกกุหลาบสีขาวที่กลีบช้ำมาส่งคืนให้ เซฮุนรับมันมาแล้วก็ถอนหายใจเมื่อเห็นว่าบางกลีบมันช้ำเสียแล้ว ใบหน้าเรียวแสดงสีหน้าเศร้าสลดอย่างเห็นได้ชัด คนตรงหน้าพูดอะไรไปเซฮุนก็ฟังไม่รู้เรื่องแล้วก่อนที่จะได้ก้าวเท้าออกไปจากที่ตรงนี้ฝ่ามือใหญ่ก็รั้งแขนของตนไว้ เซฮุนหันกลับไปมองสบกับดวงตาคมดุที่ทอดแววอ่อนโยนมาให้

ริมฝีปากได้รูปคู่นั้นเอ่ยคำว่า ..Sorry.. มาให้ ขอโทษอย่างนั้นเหรอ? ขอโทษเรื่องอะไรล่ะ? ก็คนชนเขามันก็เราไม่ใช่เหรอ? ว่าแต่คำว่าไม่เป็นไรภาษาของที่นี่พูดว่าอย่างไรนะ? ไม่รู้สิ.. เซฮุนจึงได้แต่ส่งยิ้มกลับคืนแล้วส่ายหน้าก่อนที่จะเดินจากมา รอยยิ้มของอีกฝ่ายที่ส่งคืนมา แม้จะเห็นเพียงเสี้ยวแต่ใบหน้าดุนั้นก็ดูอ่อนโยนถนัดตา เดินออกมาได้ไม่ไกลเซฮุนก็ยกสองมือปิดแก้มตัวเองไว้ เรียวลิ้นเล็กแลบออกมาเลียริมฝีปากอย่างเคยชินก่อนที่จะค่อยๆก้าวเท้าไปยังสระน้ำหลังโรงเรียน

ใต้ต้นไม้ใหญ่เซฮุนนั่งพิงหลังกับต้นไม้และชันเข่าไว้เพื่อวางหนังสือวรรณกรรมที่ตนชอบ แม้ว่าจะมีนักเรียนอีกหลายกลุ่มที่จะมาใช้สถานที่นี้แต่พอเห็นว่าคนที่อยู่ก่อนนั้นเป็นใครก็ไม่มีใครที่จะก้าวเข้ามาเลย เซฮุนถอนหายใจก็ไม่เข้าใจว่าเป็นอะไรกัน ตนนั้นผิดแปลกจากคนอื่นตรงไหน? หรือเพียงเพราะได้เข้าเรียนกลางคัน? หรือคิดว่ามีเส้นสาย?

เสียงเรียกชื่อใครบางคนดังขึ้นจากกลุ่มเด็กนักเรียนก่อนหน้าที่เดินออกไป จื่อเทาเหรอ? ใครกันนะ พอหันกลับไปมองก็เจอเข้ากับคนหน้าดุเมื่อครู่ คนนั้นเดินไปนั่งที่ต้นไม้ถัดไปที่ห่างกันไม่ใกล้ไม่ไกล ใต้ต้นไม้นั้นมีเก้าอี้ม้านั่งยาวด้วย แต่เซฮุนไม่ชอบนั่ง เซฮุนชอบนั่งบนพื้นหญ้ามากกว่า

ผู้ชายคนนี้เป็นคนแรกที่เข้ามาใช้สถานที่เดียวกับเซฮุนได้ ใบหน้าที่ยิ้มกว้างอย่างดีใจหันไปมองใครอีกคนแต่เมื่ออีกฝ่ายหันกลับมาจะสบตาเซฮุนก็หันหน้าหนีด้วยเพราะกลัวสายตาเฉี่ยวคมที่ดุดันนั้น แม้ว่าในนัยน์ตาของคนผู้นั้นจะฉายแววอ่อนโยนก็เถอะ เขาคนนั้นหยิบไอพอดออกมาเสียบหูฟังแล้วนั่งฟังเพลงของเขาไป เซฮุนก็ก้มหน้าลงอ่านวรรณกรรมตรงหน้าต่อ การที่มีคนอยู่ด้วยมันก็รู้สึกไม่เหงา ไม่เปล่าเปลี่ยวแล้วก็มีความสุขดีเนอะ

ดอกกุหลาบในล็อคเกอร์ดอกที่สิบสองกับข้อความในการ์ดใบเล็ก In the day that you are alone. Please look back to me, I will standing beside of you. Do not leave you alone at there. วันใดที่คุณไม่มีใคร ได้โปรดมองกลับมาหาผม ผมจะยืนอยู่เคียงข้างคุณ จะไม่ปล่อยให้คุณอยู่ตรงนั้นคนเดียว เช่นนั้นหรือ? แล้วพลันหัวใจก็มีความสุขเต้นรัวเร็วกับข้อความนั้น ข้อความแสนสั้นแต่กลับซึ้งตรึงใจคนได้รับเสียเหลือเกิน ถ้าไม่สังเกตกันก็แปลว่าคนๆนั้นจะต้องอยู่ใกล้ๆแถวนี้แน่นอน

เซฮุนหันกลับไปมองรอบๆก็ไม่พอใครจะมีก็แต่คุณลุงภารโรงที่กำลังลากถังขยะไปกวาดใบไม้ที่ด้านหน้าโรงเรียนเท่านั้น ไม่ใช่คุณลุงคนนั้นหรอก แต่ว่าจะเป็นใครก็ตามก็ต้องขอบคุณเพราะรู้สึกว่ามีความสุขและรอคอยดอกกุหลาบและความห่วงใยเล็กๆนี้เสมอ ชื่อลงท้ายยังคงเป็น HZT .. ZT อย่างนั้นหรือ? ใครกันนะ กลีบปากวาดรอยยิ้มแล้วถอยห่างออกจากล็อคเกอร์แล้วปิดตู้นั้นลงก่อนที่จะเดินไปเข้าห้องเรียน แค่เพียงรู้ว่ามีใครอีกคนอยู่ในมุมมืดแค่นี้ก็พอใจแล้วนะ

วันนี้ทั้งวันเซฮุนก็คอยพยามมองสอดสายตาหาใครผู้ที่น่าจะเป็นเจ้าของดอกกุหลาบสีขาวในมือแต่ก็ไร้ผลเมื่อไม่เห็นมีผู้ใดมีพิรุทเลย แต่วันนี้เซฮุนได้เห็นผู้ชายหน้าตาดูคนนั้นใกล้ๆด้วยล่ะ เวลาพักเที่ยงของโรงเรียนประจำนั้นนักเรียนทุกคนจะต้องไปรวมตัวกันที่โรงอาหารเพื่อที่จะร่วมรับประทานอาหารพร้อมกัน เซฮุนเลือกที่จะนั่งห่างไกลจากผู้คน เกือบที่จะเป็นมุมสุดของโรงอาหารอีกฟากที่เซฮุนไม่เคยมานั่งนั้นยังพอเหลือที่ว่าง แต่ทว่าก็เป็นที่นั่งข้างกายของผู้ชายคนนั้น

ใครกันหนอช่างแกล้งกันได้ลงคอ ก็เซฮุนกลัวสายตาผู้ชายคนนั้นนี่นาแต่เหมือนว่าจะหมุนตัวกลับไปไม่ทันแล้วเมื่อเพื่อนในกลุ่มนั้นที่จำได้ว่าเป็นดาวเด่นประจำโรงเรียนเพราะเป็นหัวหน้าทีมบาสตะโกนเรียกชื่อตน เซฮุนหันกลับไปมองแล้วก็ทำหน้างงเมื่ออีกฝ่ายกวักมือและเชิญให้เขาเข้าไปร่วมวงนั่งทานอาหารเที่ยงด้วยกัน เซฮุนวางถาดอาหารลงข้างกายผู้ชายคนนั้นที่หันมายิ้มให้แล้วเขยิบเพื่อเพิ่มพื้นที่นั่งให้เขา เก้าอี้ตัวยาวที่นั่งได้สามคนถูกจับจองไว้แล้วสองที่ ที่สุดท้ายจึงเป็นของเขา ส่วนที่ว่างตรงหน้าก็ปรากฏเด็กอีกคนที่เซฮุนเหมือนจะเคยเห็นแต่ก็ไม่รู้จัก

เซฮุนก้มหน้าลงทานอาหารโดยที่ไม่พูดคุยหรือร่วมสนทนาใดๆกับใคร ด้วยเพราะยังฟังไม่ค่อยออกเท่าไหร่แถมยังไม่รู้จักใครเลยสักคนหรือแม้แต่คนข้างๆที่นั่งหัวเราะเบาๆกับบทสนทนานั้นก็ตาม เซฮุนแอบเหลือบมองอีกคนทั้งๆที่ยังก้มหน้ากินข้าวอยู่ ใบหน้าด้านข้างนั้นก็ยังคงความหล่อคมสันต์ไว้ไม่แพ้มองใบหน้าตรงๆเลย คิ้วพาดเฉียง ดวงตาเรียวแต่ทว่าเฉี่ยวคมและดูดุ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปบางเฉียบ โครงหน้าเรียว และกลิ่นกายหวานเย็นๆที่ลอยกระทบจมูกยามที่เจ้าตัวขยับกาย ไม่รู้ทำไมแต่หัวใจของเซฮุนเต้นรัว เจ้าตัวเม้มปากแล้วแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากอย่างเคยชิน

หลังจากจบมื้อเที่ยงแล้วเซฮุนก็เดินขึ้นห้องเพื่อมารอเรียนคาบบ่าย วันนี้คาบบ่ายเป็นประวัติศาสตร์ของบ้านเมืองนี้ที่พูดตามตรงเซฮุนไม่เข้าใจและฟังไม่รู้เรื่องเสียด้วยซ้ำ เจ้าตัวเลยได้แต่นั่งเท้าคางไว้กับโต๊ะเรียนแล้วหันหน้ามองออกไปยังนอกหน้าต่าง สนามบาสที่เยื้องกับอาคารเรียนนั้นปรากฎร่างของผู้ชายสี่คนกำลังเล่นบาสอย่างสนุกสนาน ทั้งสี่แบ่งฝ่ายเป็นสองทีม ทีมละสองคน แย่งลูกเพื่อที่จะชู๊ตลงห่วง เซฮุนไม่รู้ว่าตนนั้นนั่งมองผู้ชายเจ้าของดวงตาดุนั้นนานเท่าไหร่ รู้แต่ว่าผลชนะของการเล่มเกมเช็ตนี้ ทีมของคนนั้นชนะ

หลังจากหมดคาบเรียบแล้วเซฮุนก็ขนอุปกรณ์วาดรูปไปยังสระน้ำหลังโรงเรียนทันทีเพราะวันนี้วิชาศิลปะมีการบ้านให้วาดรูปส่งขอบอกนะว่าโอเซฮุนวาดรูปก็ไม่เป็นสองรองใครนะ วันนี้เรียนสเก็ตภาพด้วยดินสอ เซฮุนเลือกที่จะสเก็ตสระน้ำหลังโรงเรียนเพะรามันเนสถานที่เดียวที่เซฮุนชอบและมาบ่อยที่สุดรองจากหอพักเลยก็ว่าได้ เซฮุนนั่งสเก็ตไปเรื่อยโดยที่ไม่ได้มองรอบข้างเลยว่าบัดนี้ใครอีกคนได้เข้ามาร่วมใช้สถานที่แล้ว ม้านั่งยาวใต้ต้นไม้อีกต้น

เมื่อเริ่มรู้สึกเลือดตกหัวเกินความจำเป็นแล้วเซฮุนก็เงยหน้าขึ้นก่อนที่จะสะดุ้งตกใจเมื่อมองไปด้านข้างแล้วเห็นชายคนนั้นนั่งเอนหัวพิงพนักพิงของม้านั่งไม้นั้น เรียวปากบางวาดรอยยิ้มก่อนที่จะก้มหน้าลงสเก็ตภาพต่อ องค์ประกอบของภาพที่เพิ่มขึ้นมานอกจากสระน้ำ ต้นไม้น้อยใหญ่แล้วก็คือผู้ชายคนนั้นที่นั่งหลับ ชายผู้เป็นเจ้าของดวงตาดุคู่นั้น

ดอกกุหลาบสีขาวในล็อคเกอร์วันนี้คือดอกที่สิบสาม แต่การ์ดที่แนบมาด้วยกลับไม่ใช่อันเล็กน่ารักเหมือนเดิมแต่กลับใหญ่กว่าเดิมเกือบหนึ่งเท่าตัว ข้อความที่ร้อยเรียงอยู่บนกระดาษแผ่นนั้นเรียกให้คนอ่านวาดรอยยิ้มเสียเต็มดวงหน้าและเผลอพยักหน้ารับโดยที่ไม่รู้ตัว แก้มใสก็พลันจะแดงร้อน ลิ้นอุ่นเลียรอบริมฝีปากก่อนที่จะก้มลงดมความหอมหวานของดอกกุหลาบดอกนี้

I'm plucking up courage ... for confess something in my heart.
I hope you will listen it ... forbidden word that I will give to only you.
[ผมกำลังรวบรวมความกล้า ... เพื่อสารภาพบางสิ่งในหัวใจของผม
ผมหวังว่าคุณจะยอมรับฟังมัน ... คำต้องห้ามที่ผมอยากจะให้เพียงคุณเท่านั้นได้รับฟัง]

พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันที่สิบสี่ วันวาเลนไทน์แล้ว เซฮุนนั่งเท้าคางแล้วมองไปยังหน้าห้องที่เป็นอาจารย์กำลังสอนวิชาภาษาอังกฤษ พร่ำคิดไปว่าพรุ่งนี้คนที่เป็นเจ้าของดอกกุหลาบเหล่านั้นจะเปิดเผยตัวไหมนะ? แล้วคนนั้นที่เห็นบ่อยผู้เป็นเจ้าของดวงตาดุจะให้อะไรไหมนะ แต่จะบ้าหรือไงก็ไม่ได้รู้จักกันเสียหน่อยเขาจะมาให้อะไรล่ะเนอะ สะบัดหัวไล่ความคิดเหล่านั้นออกไปก็ต้องก้มลงสนใจเนื้อหาของบทเรียน

ถ้าคนที่ให้ดอกไม้เป็นคนเดียวกับที่มีดวงตาดุๆคนนั้นก็ดีสินะ นี่เพ้อเจ้ออะไรอยู่เนี่ย หยุดได้แล้วโอเซฮุน วันนี้คาบก่อนพักเที่ยงเป็นวิชาพละที่เพิ่งรู้ว่าต้องเรียนรวม และเรียนรวมกับห้องของคนนั้นที่ตาดุๆ และแล้วเราก็ได้เจอกันเนอะ เซฮุนก้มลงแอบยิ้มกับตัวเองแม้ว้าจะไม่ได้รู้จักกัน ไม่เคยได้พูดกันเกินสองประโยคแต่แค่อยู่ด้วยกันด้วยรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย รู้สึกว่าคนๆนี้จะต้องปกป้องตนได้แน่ โฮเซฮุนนี่ก็ช่างฝันเหมือนกันเนอะจะว่าไปแล้ว

วันนี้จะต้องแข่งบาสกัน จะต้องหาตัวแทนของห้องเพื่อที่จะออกไปแข่ง แน่นอนเพื่อนๆในห้องคงไม่เลือกเซฮุนหรอกเจ้าตัวก็เลยเดินไปนั่งบนแสตนด์ของโรงยิมเพื่อดูคนอื่นๆเล่นบาสกัน เป็นดังคาดที่คนนั้นก็ลงเล่นด้วย จริงๆแก๊งนั้นก็ลงกันหมดนะสี่คน การแข่งขันเริ่มดำเนินไป เซฮุนก็นั่งมองไปเรื่อย ไม่ว่าฝ่ายไหนจะทำแต้มได้เซฮุนก็ไม่โห่ร้องเชียร์ แต่ก็แอบยินดียามที่ร่างสูงนั้นชู๊ตลูกลง ท่วงท่าการเล่นของเขานั้นสง่าและดูมากจริง ดูดีจนละสายตาไม่ได้

ลูกบาสกลมๆสีส้มลอยละลิวมาทางที่เซฮุนนั่งอยู่ ใครคนนั้นก็วิ่งถลาตามมาแล้วปัดลูกกลับเข้าไปในสนามก่อนที่จะถึงตัวของคนที่ตกใจนั่งนิ่งเสียอีก รอยยิ้มจากคนที่วิ่งมาปกป้องนั้นยังคงตรึงตาและตรึงใจ เซฮุนก้มหน้าลงซ่อนแก้มแดงร้อนของตัวเอง ซึ่งคนนั้นก็ยังคงยืนมองอยู่จนเหล่าเพื่อนๆต้องตะโกนเรียกนั่นล่ะถึงจะกลับเข้าสนามไปเล่นบาสได้เหมือนเดิม ใจหายใจคว่ำหมดเลย นึกว่าจะโดนลูกบาสอัดเสียแล้ว เห็นไหมล่ะก็บอกแล้วว่าปกป้องได้

ช่วงเย็นเซฮุนเพิ่งรู้ว่าภาตสเก็ตที่ตนวาดส่งอาจารย์นั้นจะถูกจัดแสดงที่หอศิลป์ของโรงเรียนในงานวาเลนไทน์ด้วย ใจหนึ่งก็ดีใจที่ภาพของตนจะได้จัดแสดงแต่อีกใจก็กลัวว่าคนในภาพจะไม่พอใจเอา แต่จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะก็อาจารย์ขนภาพไปติดเตรียมงามหมดแล้วนิเนอะ ไว้ค่อยขอโทษก็ได้ ไม่มีปัญหาหรอก ถึงจะชอบทำหน้าดุ ตาดุแต่คนนั้นก็อ่อนโยนนะ นัยน์คู่นั้นช่างอ่อนโยนนัก

วันนี้วันที่สิบสี่ วันวาเลนไทน์ เซฮุนมองดอกกุหลาบในแจกกันและดอกที่เหี่ยวแล้วในตะกร้า ดอกกุหลาบนั้นเริ่มแห้งจะเหี่ยวหน่อยเซฮุนก็เอามาทับในหนังสือเพื่อรอให้มันแห้งก่อนที่จะเอาออกมาใส่ไว้ในตะกร้าและมองมัน มองกี่ทีก็ยิ้มได้ทุกทีสิน่า วันนี้จะได้กุหลาบกี่ดอกกันนะ ถ้ามาทั้งสวนเลยคงพิลึกน่าดู วันนี้เซฮุนออกจากห้องมาเร็วกว่าปกติ ก็แค่อยากเห็นหน้าคนให้ละนะ วันนี้อาจจะได้เจอกันก็ได้นะ

ตลอดทางจากหอพักสู่อาคารเรียนนั้นเต็มไปด้วยภาพของคู่รักที่มอบของให้แก่กัน ทั้งดอกไม้ ช็อคโกแลต ตุ๊กตาเยอะแยะไปหมดจนคนมองชักจะอิจฉาเสียแล้ว พอเข้าตัวอาคารมาได้วันนี้เด็กคนอื่นๆก็ยืนคุยกันประปราบ เพราะวันนี้ช่วงเช้าจะเปิดให้ทุกคนได้เดินเที่ยวนิทรรศการวาเลนไทน์น่ะสิเลยไม่มีใครรีบเตรียมตัวเข้าห้องเรียนดั่งเช่นทุกวัน และเซฮุนก็คงไม่รีบเช่นกัน ว่าจะมาดูล็อคเกอร์ก่อนที่จะไปหอศิลป์

ดวงตาเรียวเบิกกว้างเมื่อพบเข้ากับดอกกุหลาบดอกที่สิบสี่จริงๆ แต่ทว่าวันนี้ไม่ใช่กุหลาบขาวแต่เป็นกุหลาบสีแดง ดอกสีแดงที่มีความหมายว่ารักเธอ อยากที่จะใช้ชีวิตร่วมกันไปอีกนานแสนนาน คนที่ให้ดอกกุหลาบนี้จะรู้ความหมายแอบแฝงของมันหรือเปล่านะ เซฮุนค่อยๆหยิบมันออกมาก่อนที่จะดมกลิ่มหอมอวล ใบกระดาษใบเล็กถูกผูกติดกับขั้วของดอก ลายมือหวัดที่ตวัดปลายปากการวมกันเป็นคำได้ว่า Look for me หาฉันสิ เหรอ? ตามหาได้แล้วเหรอ? เซฮุนหัวเราะกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะปิดล็อคเกอร์ของตัวเองแล้วออกหาตามคำท้า

เซฮุนถือกุหลาบสีแดงนั้นแล้วออกเดินตามหามองซ้าย มองขวาแต่ก็ไม่เห็นใครเลยว่าน่าจะเป็นคนที่มอบดอกกุหลาบให้ตน มองซ้ายมองขวาก็ยังไม่เจอใครจนต้องมองตรงไปด้านหน้าก็พบเข้ากับชายหนุ่มที่เดินสวนมา เซฮุนเขยิบเลี่ยงไปอีกทางเพราะตนนั้นยืนขวางทางเขาอยู่ ถึงอยากจะทักผู้ชายคนนั้นก็ตามแต่ตอนนี้ต้องตามหาคนที่เป็นเจ้าของกุหลาบเสียก่อน เซฮุนยืนหมุนซ้ายขวาหน้าหลังว่าจะไปทางไหนก็หันกลับมาชนเข้ากับใครอีกคนพอดี แต่ครั้งนี้ดอกกุหลาบดอกนี้ไม่หล่นจากมือนะ

เซฮุนสบเข้ากับดวงตาคมดุที่ทอแววอ่อนโยนมาให้แล้วแก้มใสก็แดงเรื่อจนอีกคนนึกขัน อ้อมแขนที่ประคองหลังเซฮุนไว้ค่อยๆละออกก่อนที่ชายผู้นั้นจะยืนเกาต้นคอคล้ายดั่งเขินอาย เซฮุนเอียงคอมองนึกสงสัย ฃแต่แล้วสงสัยได้ไม่นานเมื่อคำตอบมันอยู่ตรงหน้านี่เสียแล้ว มาโดยที่ไม่ต้องตามหาให้ยุ่งยาก ก็แค่ตามหัวใจมาแค่นั้น Finally I found you HZT!

This  heart  of  flower  I  give  it  to  you.
Please  keep  it  closer  to  your  heart  too.
Oh, my sweetheart do not go away far from me.
I demand only you for hold my hand, ever ever after.
[ดอกไม้ของหัวใจ  ฉันมีมามอบให้
เก็บเอาไว้...อย่าปล่อยวาง  โปรดเก็บไว้ข้างๆหัวใจเธอ
โอ้นวลน้อง อย่าหนีร้างห่างหายไกลไปจากพี่
พี่ขอแค่เพียงเจ้ากุมมือของพี่ไว้ ตราบจนชั่วนิจนิรันดร์]

การ์ดแผ่นเล็กกับดอกกุหลาบสีชมพูที่คนตรงหน้ายื่นมาให้ เมื่อไล่สายตาอ่านข้อความในกระดาษแผ่นเล็กแล้วแก้มใสก็พลันแดงเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ลายมือหวัดๆที่คุ้นตาต้องไม่ผิดตัวแน่ คนตรงหน้าคือคนที่ส่งดอกไม้มาให้ทุกวันในล็อคเกอร์ เซฮุนเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงยาวตรงหน้าที่ก็ขลาดเขินเช่นกัน ก่อนที่จะก้มลงมองดอกกุหลาบสีชมพูในมือยามเมื่อนัยน์ตาคมเฉี่ยวคู่นั้นมองสบมา

แกล้งกันหรืออย่างไรนะ? ก็เจ้าดอกไม้สีชมพูในมือนี่น่ะ หมายถึง ความรักที่เจริญเติบโตขึ้นเรื่อยๆ จากรักก็กลายเป็นรักมาก .... แกล้งกันใช่ไหมเนี่ย

“Sehun, Can you be my sweetheart?”
“Absolutely ZiTao!!!”

…FIN…