ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] ความลับของโอเซฮุน
โอเซฮุน... เด็กมึนยานแม่ที่ชอบกินชานมไข่มุก ชอบช็อปเปอร์ ห่วงทรงผมเป็นที่สุด และสามารถยืนหลับได้ทุกที่ที่ต้องการ
แต่ใครจะรู้ล่ะ ว่าความจริงแล้ว... มักแนของฝั่งเค โอเซฮุนน่ะไม่ใช่แบบที่เรารู้เลยสักนิด
“เฮ้ยไอ้เซฮุน กินข้าว!” แบคฮยอนที่นั่งอยู่ข้างเซฮุนสะกิดเด็กยานแม่ที่อยู่ๆก็วางตะเกียบลงบนโต๊ะแล้วก็นั่งเหม่อ เซฮุนสะดุ้งนิดนึงก่อนที่จะหันมองรอบโต๊ะแล้วหยิบตะเกียบขึ้นมากินข้าวต่อ
...เมื่อกี้ผมกำลังคิดว่าจะทำอะไรนะ นั่นสิคิดว่าจะทำอะไรนะ...
“เซฮุน นายโอเคหรือเปล่าวะ” ดวงตาเล็กที่ดูว่าจะมึนงงอยู่ตลอดเวลาเงยขึ้นมองเจ้าของเสียงทุ้มที่นั่งอยู่ตรงข้ามก่อนจะพยักหน้ารับช้าๆ
“ผมสบายดีฮะชานยอลฮยอง” แต่แฮปปี้ไวรัสกลับหรี่ตามอง พักนี้แปลกวุ้ยเหม่อบ่อยแหะ
“ถ้ามีอะไรก็ปรึกษาพวกฮยองได้นะ” เซฮุนไม่ตอบแต่ส่งรอยยิ้มจางๆให้
...ผมไม่มีอะไรจะปรึกษาหรอก แต่ถ้ามีอะไรจะบอกก็อาจจะมีนะ...
หลังจากมื้อเช้าผ่านไปหน้าที่ล้างจานวันนี้เป็นของชานยอลแม้เจ้าตัวจะอิดออดไม่อยากล้างก็เหอะ นี่ถ้าซูโฮไม่จับตาไว้นะเจ้าตัวโย่งคงโทรไปหาลีดเดอร์ฝั่งเอ็มให้ขึ้นมาล้างให้อีกนั่นแหละ ชานยอลฮัมเพลงไปก็ล้างจานไป ไม่ได้มีความสุขหรอกแต่ก็แค่อยากฮัมเพลงเท่านั้น~ การล้างจานไม่ใช่เรื่องสนุกเลยนะ *ทำหน้าคิ้วขมวดหันมาชี้นิ้วใส่*
เซฮุนเดินเข้าห้องครัวไปหมายว่าจะช่วยรุ่นพี่ตัวสูงล้างจาน เซฮุนเดินมึนๆเข้าไปยืนข้างๆชานยอลที่หันมามองแล้วยิ้มให้ก่อนจะส่งสายตาถามว่ามาทำอะไร แต่คนที่เดินเข้ามาใหม่กลับไม่ตอบแต่แย่งจานที่ล้างฟองน้ำยาล้างจานเสร็จแล้วมาช่วยเช็ดให้แห้งแล้ววางเรียงบนชั้นวางจาน ชานยอลส่งยิ้มกว้างๆให้มักแนของวง
“วันนี้วันหยุดนายจะไปไหนหรือเปล่าเซฮุนนา” คนโดนถามเอียงคอนึกก่อนที่จะส่ายหน้า
“งั้นนั่งดูวันพีชกัน!! นายก็ชอบดูนิเนอะ” แล้วพี่ชายร่างสูงโย่งก็เดินหัวเราะออกจากห้องครัวไปหยิบแผ่นการ์ตูนที่เพิ่งซื้อมาใหม่มาเปิดทันที เซฮุนเทน้ำส้มใส่แก้วก่อนที่จะหยิบขวดชานมของตัวเองออกมา
“โอ๊ะ ขอบใจนะ นายนี่น่ารักที่สุดเลย~” ชานยอลรับแก้วน้ำส้มจากรุ่นน้องที่นั่งลงข้างๆพร้อมกับดูดชานมในมือ แล้วการ์ตูนวันพีชก็เริ่มฉายบนจอพลาสม่าทันที
ชานยอลนั่งดูวันพีชตาโต ตื่นเต้นและสนุกไปกับการ์ตูนตรงหน้า เมื่อถึงอะไรที่ชอบใจเจ้าตัวก็จะหัวเราะแล้วปรบมือเสียงดัง ส่วนคนข้างเคียงกลับไม่ได้สนใจการ์ตูนตรงหน้าเท่าไหร่ สิ่งที่เซฮุนสนใจจริงๆน่ะเป็นคนข้างกายเสียมากกว่า นัยน์ตาเล็กจับจ้องคนข้างกายไม่ละสายตา ใบหน้าน่ารักที่หัวเราะอย่างเป็นสุขและยิ้มไปกับตัวละคร นี่แหละที่ทำให้หัวใจของโอเซฮุนเต้นรัว
...ผมไม่ได้ชอบดูวันพีชหรอก สิ่งที่ผมชอบจริงๆน่ะคือฮยองมากกว่า ที่ผมดูก็เพราะรู้ว่าฮยองชอบ...
“โอ๊ะ..” เมื่อการ์ตูนจบแผ่นชานยอลก็หันมาหาคนข้างกายแล้วก็สบเข้ากับดวงตาเล็กของรุ่นน้องพอดี ชานยอลฉีกยิ้มกว้าง
“หิวป่ะ?” เซฮุนส่ายหน้า ชานยอลขวมดคิ้วอย่างขัดใจก็ตอนนี้ปาร์คชานยอลหิวนินา~
“แต่ฮยองหิวอ่ะลงไปหาไรกินกันป่ะ? เดี๋ยวเลี้ยงชานม” คำว่าเลี้ยงของชานยอลดูท่าว่าจะเป็นเรื่องที่หาได้ยากในโลกใบนี้เลยนะ เซฮุนทำตาโตอย่างตกใจ ชานยอลหัวเราะร่าแล้วลุกขึ้นลากเซฮุนให้เดินตามมา
เซฮุนก้มลงมองมือของรุ่นพี่ตัวสูงโย่งที่จับเข้ากับมือของตนแล้วก็ยิ้มออกมากว้างๆ รอยยิ้มกว้างที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อนแต่เซฮุนกำลังยิ้ม.. แทนที่ชานยอลจะลงลิฟต์ไปข้างล่างสุดแต่กลับมาหยุดชั้นรองจากชั้นพักของตนแล้วเดินไปยังห้องพักของฝั่งเอ็ม ชานยอลปล่อยมือของเซฮุนแล้วเปิดประตูเข้าไปโดยที่ไม่ต้องเคาะ ก็เพราะแฮปปี้ไวรัสรู้รหัสเข้าห้องนี้น่ะสิ นัยน์ตาของเซฮุนวูบไหวไปเล็กน้อยก่อนที่จะกลับมามึนดั่งเดิมเมื่อชานยอลหันมากวักมือเรียก
“คริสฮยองผมจะลงไปซื้ออะไรกินข้างล่างล่ะ ไปเปล่า~~” ชานยอลวิ่งเข้าไปกระโดดลงนั่งข้างๆร่างสูงของคริสที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา
“ไม่ล่ะ ลงไปเหอะ” ว่าแค่นั้นก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไปหยิบกระเป๋าเงินส่งให้แฮปปี้ไวรัสที่ยังคงนั่งยิ้มกว้างๆรอพี่ชายตัวสูง คริสส่งกระเป๋าเงินของตัวเองให้ชานยอลที่กระดี๊กระด๊ารับมาก่อนจะก้มหัวขอบคุณ คริสยิ้มบางๆแล้วมองเลยชานยอลไปหาเซฮุนที่ยังยืนอยู่ไกลๆไม่ยอมเดินเข้ามา
“ดีเลย ผมจะได้เลี้ยงชานมเจ้าแซฮุนมัน” คริสเลิกคิ้วก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ส่วนเซฮุนที่มองอยู่ก็แค่มองนิ่งๆ
...ที่ฮยองบอกจะเลี้ยงคือแบบนี้เองเหรอ? ผมก็คิดว่าฮยองจะจ่ายเงินเองแต่ก็ลืมไปว่าปาร์คชานยอลน่ะงกจะตายไป...
“ไปกันเซฮุน” ชานยอลเดินมาลากแขนมักแนออกจากห้องไป เซฮุนสะดุ้งก่อนจะหันกลับมาก้มหัวลาคริสที่พยักหน้ารับเบาๆ เมื่อบานประตูปิดลงคริสก็ลงนั่งที่โซฟาแล้วดูทีวีต่อไป
“อื้ม... ลงไปจะไปซื้ออะไรกินดีนะ~” ชานยอลพึมพำออกมากับตัวเองในลิฟต์ที่กำลังเลื่อนลงไปยังชั้นล่าง เซฮุนหันมองอีกคนที่ยืนโคลงหัวไปมาแล้วก็ยิ้ม ตอนนี้มือของทั้งคู่ปล่อยจากกันแล้ว
“อยากกินคิมบับแหะ ร้านจะเปิดไหมนะ” เมื่อชานยอลคิดถึงของกิน กลีบปากอิ่มก็วาดรอยยิ้มกว้าง เซฮุนที่มองอยู่ก็วาดรอยยิ้มตาม
“โอ๊ะ! ไปกัน” เมื่อบานประตูลิฟต์เปิดออกชานยอลก็เดินนำออกไปก่อน เซฮุนที่เดินตามหลังมองแผ่นหลังเล็กที่เดินนำก็วาดรอยยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปเคียงข้างแล้วสอดมือจับเข้ากับมือของอีกคนที่แกว่งไกวตามจังหวะก้าวเดิน ชานยอลหันมามองก่อนจะยิ้มแล้วก็แกว่งมือของตัวเองที่จับเข้ากับเซฮุนไปมาเหมือนเด็กเล็กๆ
เซฮุนไม่ชอบการถูกเนื้อต้องตัว เซฮุนไม่ชอบให้ใครมาแตะตัว เซฮุนไม่ชอบการสัมผัสจากใครก็ตามที่เซฮุนไม่ไว้ใจ เซฮุนเป็นคนที่ไม่มีโลกส่วนตัวแต่พื้นที่ความเป็นตัวเองนั้นสูงเกินไป เซฮุนไม่ชอบการสัมผัสพร่ำเพรื่อ เซฮุนไม่ชอบให้ใครมาสัมผัสแม้แต่เสื้อผ้า เซฮุนก็ไม่ชอบ
แต่ถ้าเป็นรุ่นพี่ตัวสูงโย่งที่เดินข้างกาย ไม่รู้ทำไมเซฮุนถึงอยากให้สัมผัสและสัมผัสตอบ เซฮุนกระชับมือที่สอดจับกับแฮปปี้ไวรัสข้างกายก่อนที่จะเดินมุ่งไปยังร้านขายชานมด้วยกัน
“ทำไมนายถึงชอบกินชานมไข่มุกนะเซฮุน” ชานยอลเอ่ยถามหลังจากที่จ่ายเงินค่าชานมไข่มุกที่บอกว่าจะเลี้ยงเซฮุนแล้ว เซฮุนที่ดูดชานมอยู่เอียงคอกรอกตาขึ้นด้านบนก่อนจะส่ายหน้าไปมา
...หาเหตุผลไม่ได้...
“อร่อยมั้ง?” ชานยอลหัวเราะกับคำตอบของมักแนแสนมึนก่อนจะกอดคอเจ้ารุ่นน้องให้เดินไปดูร้านขายคิมบับแสนอร่อย เซฮุนเหลือบตาขึ้นมองคนข้างกายที่เดินยิ้มร่า
...ฮยองคงจำไม่ได้ แต่วันนั้นผมจำได้ดีว่าทำไมผมถึงชอบชานมไข่มุก...
หน้าตึก SM Entertainment
ร่างสูงโย่งของใครบางคนที่ยืนหันซ้าย หันขวากับแก้วชานมไข่มุกในมือ แม้จะลองดูดไปหลายครั้งแต่รสชาติก็ไม่ใช่แบบที่คนนี้ชอบเลยแม้แต่น้อย ดวงตากลมมองเจ้าแก้วใหญ่ในมือด้วยความเสียดาย รุ่นพี่ผู้หญิงที่เป็นเทรนนี่ด้วยกันซื้อเลี้ยงแต่ชานยอลไม่ชอบใจเลย ไม่ชอบเอามากๆ รสชาติมันเฝื่อนคอถึงทุกคนจะบอกอร่อยแต่ชานยอลไม่ชอบชานมไข่มุกเลยแม้สักนิดเดียว
ร่างผอมบางเดินอึนๆออกมาจากตัวตึกเพื่อที่จะกลับบ้าน วันนี้การฝึกการวางตัวมันช่างยากเย็นและหนักหนาสาหัสเกินกว่าที่ร่างกายของโอเซฮุนคนนี้จะทานทนไหว ทั้งการเดิน ยืน หมุนตัว หรือแม้แต่การยิ้มมันช่างเป็นเรื่องน่าลำบากใจสำหรับเซฮุนแทบทั้งสิ้น ดวงตาเรียวมองเห็นรุ่นพี่ตัวสูงโย่งที่ยืนหันรีหันขวางแต่ก็ไม่อยากที่จะใคร่สนใจเท่าไหร่
“นายๆ” ชานยอลร้องเรียกแล้วจับไหล่ของคนที่เดินผ่านไป ชานยอลจำได้ว่าคนนี้คือคนที่เรียนคลาสร้องเพลงด้วยกันกับตน คนโดนทักหันไปมองแต่ก็ไม่ได้สะบัดมือที่จับไหล่ของตนออกเหมือนอย่างที่คนอื่นทำ ชานยอลยิ้มกว้าง รอยยิ้มสดใส สว่างเกินไปจนเซฮุนจ้าตา
“เอ่อคือ....” เซฮุนเอียงคอมองใบหน้าน่ารักที่แดงเรื่อเบาๆ ชานยอลค่อยๆยื่นส่งแก้วชานมไข่มุกนั้นให้เซฮุน
“เอ่อ... นายกินไหมฉันให้” ไม่รู้เพราะอะไรเซฮุนถึงรับแก้วชานมนั้นที่กินแล้วของชานยอลมาถือไว้ เซฮุนไม่ใช่คนที่จะชอบกินของต่อใคร(แต่ถ้าแย่งกินก่อนอันนี้ไม่มีปัญหา) หรืออาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มกว้างๆแสนจ้าตานั้นก็เป็นได้
“นายชื่ออะไร เราชื่อชานยอล ปาร์คชานยอล” ชานยอลส่งรอยยิ้มกว้างๆพร้อมกับยื่นมือมารออีกคนจับตอบ เซฮุนมองมือนั้นก่อนที่จะยื่นมือไปจับตอบ มือเรียวที่เย็นจัดเพราะจับแก้วชานมนั้นทำให้หัวใจของคนที่สัมผัสมันเต้นรัว
“โอเซฮุน” ชานยอลยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนที่จะปล่อยมือแล้วขอตัวก่อนเพราะร่างสูงของใครอีกคนเดินออกมาพร้อมกับเรียกให้ตนนั้นกลับบ้าน เซฮุนหันมองตามชานยอลที่ผละไปหาใครคนนั้นด้วยสายตานิ่งเฉย ชานยอลหันกลับมาโบกมือให้เพื่อนใหม่ก่อนที่จะเดินเคียงคู่ไปกับคนนั้น เซฮุนก้มลงมองแก้วชานมในมือแล้วคิดว่าจะเอามันไปทิ้งแต่ไม่รู้ทำไมเจ้าตัวถึงยกแก้วขึ้นดูดชานมชิมรสชาติ
“หวาน” ไม่รู้ว่าชานมหวานหรืออะไรที่หวานกันแน่ ชานมสีจางเพราะน้ำแข็งละลายแล้วหรือรสชาติความหวานที่ยังค้างอยู่ที่ปลายหลอด เซฮุนดูดมันเสียจนหมดแก้วก่อนที่จะเผยรอยยิ้ม หรือนี่เขาจะเสพติดชานมเสียแล้วนะ
...นั่นคือชานมแก้วแรกและฮยองก็ทำให้ผมชอบชานม อาจจะเพราะผมอยากนึกถึงวันแรกที่เราได้คุยกันมั้งผมถึงได้ชอบชานม พอได้ชิมรสชาติของแก้วต่อๆไปก็พาลจะนึกถึงรสชาติหวานๆของคืนนั้นเสมอ...
เซฮุนหันมองคนข้างตัวที่นั่งขัดสมาธิบนโซฟานั่งกินคิมบับที่ซื้อมาพร้อมกับดูการ์ตูนในช่องทีวีอย่างสนุกสนาน เรียวปากได้รูปวาดยิ้มเมื่อคนเป็นพี่หัวเราะเสียงดังแล้วคิมบับในปากติดคอ เซฮุนคว้าขวดน้ำที่วางอยู่ตรงหน้าส่งให้อีกคนที่ทุบอกเพื่อไล่คิมบับที่ติดคอให้ลงคอไป ชานยอลคว้าน้ำมาดื่มแล้วส่งคืนก่อนที่จะนั่งกินคิมบับและดูการ์ตูนต่อ
เสียงหัวเราะของชานยอลดังลั่นห้องยามที่ตัวการ์ตูนที่ถูกใจเดินสะดุดหกล้ม เซฮุนเองก็อมยิ้มตามไป เรื่องที่จะให้โอเซฮุนมาหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างรุ่นพี่ตัวสูงโย่งนี่ก็คงทำให้ไมได้ ไม่ใช่ว่าเซฮุนไม่รู้ว่าการที่จะหัวเราะเสียงดังทำอย่างไรแต่การที่จะหัวเราะแล้วมีความสุขให้เหมือนคนข้างตัวน่ะ เซฮุนทำไม่เป็น
“ซูโฮฮยอง~~~” เมื่อบานประตูห้องพักเปิดออกชานยอลก็หันขวับไปมองทันที เมื่อเห็นว่าเป็นใครชานยอลก็ร้องเรียกเสียดังลั่นพร้อมกับวิ่งเข้าไปหา
“ช็อคโกแลตผมล่ะฮะ~~~” ไปยืนทำตัวเป็นลูกแมวรอคอยเจ้าของให้ของกินเสียอย่างนั้น ชานยอลแบสองมือไปหาลีดเดอร์ที่หัวเราะคิกคักแล้ววางถุงช็อคโกแลตไว้บนมือของลูกแมวอ้อนหาของกิน
“เย้~ รักซูโฮฮยองที่สุดเลย!!!” ชานยอลกอดลีดเดอร์ตัวขาวไว้เต็มแขนซึ่งซูโฮก็กอดตอบ ใครบ้างล่ะที่จะไม่รักชานยอลคนนี้
“เซฮุนกินไหม?” หลังจากที่ผละออกจากอ้อมกอดของซูโฮชานยอลก็เดินอารมณ์ดีมานั่งที่เดิมแล้วแกะห่อช็อคโกแลตให้เซฮุนที่นั่งอยู่ข้างๆ เซฮุนมองช็อคโกแลตก้อนกลมๆที่รุ่นพี่ในวงยื่นมาจ่อปาก
“กินสิ” ได้ข่าวว่าเมื่อถามว่ากินไหมและเซฮุนยังไม่ได้ตอบว่าจะกินหรือไม่แต่ชานยอลก็คะยั้นคะยอที่จะให้เซฮุนกินให้ได้ เซฮุนไม่ใช่คนชอบของหวานแต่เมื่อชานยอลยื่นมาให้ก็ยอมอ้าปากรับ ปลายหยักของริมฝีปากเฉียดแตะปลายเรียวนิ้วคนป้อนเพียงนิด ชานยอลมองมักแนที่ยอมกินช็อคโกแลตที่ตนป้อนแล้วก็ยิ้มกว้างก่อนที่จะเลียปลายนิ้วที่เลอะช็อคโกแลตแล้วหัวเราะอย่างชอบใจ
“อร่อยไหม?” เซฮุนหันมองรอยยิ้มจ้าตาก่อนจะยิ้มตามแล้วเอียงคอมอง
“หวาน” ไม่รู้ว่าอะไรกันแน่ที่หวาน แต่ชานยอลกลับยิ้มอย่างชอบใจแล้วหันกลับมานั่งกินช็อคโกแลตต่อ
“ชานยอล กระเป๋าเงินฮยองล่ะ” เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออก ชานยอลลุกขึ้นวิ่งเข้าไปหาทันทีพร้อมกับช็อคโกแลตในมือ
“ฮยองอ้าปากเร็ว~” เมื่อคริสอ้าปากชานยอลก็ป้อนช็อคโกแลตทันที ทั้งสองหัวเราะให้กัน เซฮุนที่มองอยู่ก็หยิบรีโมทมาเพิ่มเสียงอีกนิดแล้วนั่งดูดชานมในแก้วของตนต่อไป ตัดขาดกับทุกสรรพสิ่งรอบกาย
ใครๆก็ชอบมองเซฮุนว่าชอบยืนนิ่งติดต่อยานแม่ทุกเวลาและทุกที่ หรือแท้จริงแล้วเซฮุนอาจจะยืนหลับในบนเวที?
เปล่าเลย.. ในหัวสมองของเซฮุนกำลังคิดอะไรมากมายวุ่นวายจนเหมือนกับดูเหม่อลอย บางทีก็ต้องใช้อาการเหล่านั้นเรียกร้องความสนใจจากรุ่นพี่ตัวสูงโย่งนั้น สายตาของเซฮุนมักจะมองเลยทุกคนไปยังอีกฝากเสมอ หยุดอยู่ที่รุ่นพี่ตัวสูงที่มักจะส่งรอยยิ้มกว้างๆ รอยยิ้มที่สดใสให้ใครต่อใคร ยิ่งมองก็ยิ่งใจเต้นรัว ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งสูญเสียความเป็นตัวเอง
“เฮ้ย เป็นอะไรวะ พักนี้เหม่อบ่อยจัง” ชานยอลเอ่ยถามพร้อมกับมือที่ขยี้ทรงผมที่ถูกเซ็ทมาอย่างดีของเซฮุน เจ้าตัวเพียงแค่ปรายตามองแล้วยักไหล่ส่งให้ แบคฮยอนที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็ยืนมองอย่างอยากรู้อยากเห็นว่าทำไมเซฮุนถึงไม่โวยวายเมื่อโดนชานยอลขยี้หัว ก็เจ้าเด็กมิติที่แปดน่ะไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับทรงผมของตัวเองสักเท่าไหร่
“มีอะไรบอกได้นะ” แล้วชานยอลก็เอื้อมมือไปขยี้หัวมักแนอีกรอบก่อนที่จะเดินกอดคอแบคฮยอนให้ไปนั่งทำผมด้วยกัน เซฮุนหันหลังมองกระจกก่อนที่จะจัดทรงผมใหม่อีกครั้ง
โอเซฮุนไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับทรงผมของตัวเอง แต่ถ้าเป็นชานยอลแล้วเซฮุนไม่เคยโวยวายเลยแม้แต่ครั้งเดียว
...ก็มีแค่ฮยองคนเดียวนั่นล่ะ แค่คนเดียวเท่านั้น...
แค่คนเดียวที่เซฮุนยอมให้ทุกอย่าง
แค่คนเดียวที่เซฮุนยอมเสียความเป็นตัวเองเพื่อให้ได้เข้าใกล้กับความอบอุ่นนั้น
แค่คนเดียวที่เซฮุนยอมเก็บงำอะไรบางอย่างไว้ข้างใน
แค่คนเดียวที่เซฮุนยอมที่จะโอบประคองคนนี้
แค่คนเดียวที่เซฮุนยอมที่จะมองดูอยู่ด้านหลังไปเรื่อยๆ
สิ้นเสียงที่ชานยอลชนประตูทางออกเสียโครมใหญ่นั้น รอบข้างก็เงียบงันและแน่นิ่งดั่งถูกแช่น้ำแข็ง เซฮุนที่ได้สติก่อนรีบพุ่งเข้าไปหาชานยอลทันที โชคดีที่วันนี้เขาเดินอยู่ข้างๆชานยอลจึงถึงตัวก่อนใครเพื่อน เซฮุนจับแขนของชานยอลไว้แล้วดวงตาเรียวเล็กก็เงยขึ้นมองใบหน้าน่ารักที่ขอบตาแดงรื้น
“ชานยอลฮยอง” ชานยอลหันมามองแต่ทว่าในหัวกลับมึนวิ๊ง เซฮุนเลยได้แต่ประครองร่างสูงโย่งนี้ไว้
“เจ็บมากไหมฮะ” ชานยอลก้มหน้าลงแปบนึงก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมายิ้มแล้วชูสองนิ้ว
“ไม่เป็นไร สบายมาก” แล้วเจ้าตัวก็เดินไปดูรอยชนที่ตนทำไว้พร้อมกับเรียกคนอื่นให้เข้าไปดูรอยชน
“เซฮุน แบคฮยอนฮยอง มินซอกฮยอง ลู่หานฮยองมาดูสิ เป็นรอยเลย ฮ่าๆๆ” ชานยอลเรียกคนที่อยู่ใกล้ๆมาดู ทั้งๆที่ก็ยังมึนตาลายอยู่เจ้าตัวก็ยังหัวเราะออกมาได้ เซฮุนเองก็พอที่จะเบาใจไปได้เปราะหนึ่ง
หลังจากที่เดินผ่านตรงทางออกออกมาแล้วเพื่อที่จะไปรอกระเป๋าและไปขึ้นรถกลับหอกันนั้น เซฮุนหันมองคนข้างกายที่ไม่พูดไม่จาอีก เอาแต่ส่งยิ้มให้คนโน้น คนนี้ไปทั่ว ขอบตาแดงรื้นและหยดน้ำตาที่คลอขังอยู่รอบดวงตากลม ทำให้เซฮุนไม่สบายใจเลย
“ฮยองเจ็บหรือเปล่า” ชานยอลส่ายหน้าเบาๆให้เซฮุนที่อยู่ใกล้ๆ จะว่าไปก็ยังคงมึนวิ๊งและเห็นดาวลอยไปมาอยู่ในหัวอยู่เลยนะ
“ผมรู้ว่าฮยองเจ็บ” ชานยอลไม่ตอบแต่ดึงคนข้างๆให้เข้ามาใกล้ๆก่อนที่จะซบหน้าลงบนไหล่ของมักแน เปลือกตาบางปิดลงแล้วกอดเซฮุนไว้ เซฮุนเองก็ได้แต่อยู่นิ่งๆให้คนเป็นพี่ได้ซบ
“ฮยอง ผมรักฮยองนะ” ชานยอลที่หลับตาซบไหล่ของมักแนอยู่นั้นยิ้มนิดๆแล้วพยักหน้ารับทั้งๆอย่างนั้น
“อื้อ” เซฮุนที่ได้ยินคำตอบรับก็ยิ้มบางๆแล้วกดจมูกลงกับไหล่เล็กที่แนบชิดตนอยู่ ทั้งคู่ยิ้มให้กันและกันโดยที่ต่างฝ่ายต่างมองไม่เห็น มิตรภาพ ความสัมพันธ์ยังคงดำเนินต่อไป แม้อาจจะไม่ใช่ในรูปแบบของคนรักกันก็ตาม
...แค่นี้ล่ะ แค่ฮยองรับรู้ แค่ฮยองรับฟัง แค่ฮยองไม่ผลักไสผมแค่นี้แหละที่ผมต้องการ...
...ผมยังไม่มีความกล้าพอที่จะก้าวข้ามความเป็นพี่น้องของเราไปสู่การเป็นคนรัก ถ้าสักวันหนึ่งเราต้องเลิกรากัน ผมคงทำใจไม่ได้...
...ฮยองไม่ต้องห่วงผมว่าผมจะเจ็บช้ำเจียนตาย แค่ผมอยู่ตรงนี้ แค่ได้มองอยู่ด้านหลัง แค่ได้อยู่กับฮยองผมก็พอใจแล้ว...
...แค่ฮยองยังมองเห็นโอเซฮุนคนนี้ก็พอ แค่เรายังอยู่ด้วยกันทุกวันก็พอแล้ว...
ความลับของโอเซฮุนยังมีอีกมากมาย ความลับในจิตใจของเซฮุนยังมีอีกเยอะแยะ ขึ้นอยู่กับคุณจะมองเห็นหรือเปล่า
เซฮุนไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่าม
เซฮุนไม่เคยฟังใคร
เซฮุนไม่ชอบให้ใครมาก้าวก่าย
เซฮุนไม่ชอบให้ใครมาจับทรงผม
เซฮุนไม่ได้ชอบชานม
เซฮุนไม่ได้ยืนหลับได้ทุกที่
เซฮุนไม่ได้ชอบช็อปเปอร์ในวันพีช
แต่ โอเซฮุน รัก ปาร์คชานยอล
…FIN…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น