ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
แต๋นแต๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ฟิคเรื่องพิเศษสำหรับคนพิเศษค่ะะะะะ #เต๊าะออกสื่อเลยป่ะล่ะ 555555555
เป็นโปรเจ็คพิเศษที่มีคนขอมา เราก็เลยจัดไป เป็นผู้หญิงทื่สวยค่ะ เรียบร้อยอ่ะค่ะ เลยเป็นที่รักของทุกคน #เอาอะไรตรงไหนมามั่นใจ
เราหวังว่าทุกคนจะชื่นชอบนะคะ~~~ #เพราะเราชอบมากค่ะ *ยืนเท้าสะเอวหัวเราะให้กาแล็คซี่ของพี่คริสสะเทือน*
_______________________________________________
“วันนี้ไปดริ๊งค์ที่ไหนดีวะ” แบคฮยอนถามหลังจากที่ทั้งแก๊งค์ลงมานั่งที่โต๊ะไม้ใต้ตึกตัวประจำเรียบร้อย
“มึงนี่ก็จะเมาย่ำเปทุกวันเลยหรือไง” จงแดนั่งกอดอก พิงหลังกับพนักม้านั่งแล้วก็ส่ายหน้าไปมาโดยที่คิมจงอินหยิบสมุดเลคเชอร์เน่าๆมาพัดให้
“เฮ้ย.. อะไรกันคนอย่างพี่พยอนคหกรรมบอกเลยว่าบ่ยั่นหรอกนะ มันต้องเอาน้ำออกทุกคืนดิวะถึงจะหลับสบาย” ว่าแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามายักคิ้วให้อีกแน่ะ คยองซูที่นั่งอยู่ข้างๆก็มองด้วยสายตาที่เดาความหมายในสายตาไม่ออก
“แล้วนี่ไอ้คู่คริสยอลมันหายไปไหนวะ” แบคฮยอนมองหารอบๆก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเพื่อนรักรักเพื่อนเสาไฟอย่างคริสและชานยอลเลย
“ไม่รู้มัน แวบไปแวบมาอย่างกับผีกระสือเดี๋ยวมันก็กลับมา” จงแดเอ่ยตอบด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายใจ เพราะพวกมันสองคนเป็นแบบนี้จริงๆ ไม่ต้องไปมองหาหรือใส่ใจเพราะเดี๋ยวมันก็กลับมาขนาดที่ว่าเดินห่างกันไปไกลมันก็ยังเดินกลับมารวมกลุ่มได้ถูก ปล่อยไปเถอะไอ้คู่รักนินจานั่นน่ะ
“ไม่เหมือนคู่ของเราเนอะ เพราะคู่ของเราน่ะพรหมลิขิตบันดาลชักพาดลให้มาพบกันทันใด” จงอินกระแซะจงแดด้วยรอยยิ้มกว้างๆ คือก็ดูน่ารักดีนะแต่ไอ้คำเสี่ยวๆนี่ขอเถอะ
“พอเถอะจงอินกูขอร้อง” หันไปทำหน้าเมื่อยใส่จงอินก็ยังไม่ทุกข์ร้อน พี่ท่านก็ยังยิ้มกริ่มปานถูกใจเหลือเกิน
“จงแดจะร้องเพลงอะไรล่ะ ยาใจคนจนมะ? เป็นแฟนพี่จงอินต้องทนหน่อยน้อง~” จงแดก้มหน้ากุมขมับทันทีรวมถึงแบคฮยอนและคยองซูด้วย
“หยุดเลยอย่าเสี่ยวไปมากกว่านี้ พอเถอะนะ” นี่หันไปปางห้ามญาติใส่แล้ว ถ้ามันยังเล่นต่อก็หน้าด้านเต็มทีล่ะ แต่ก็นะคิมจงอินก็คือคิมจงอิน...
“ถึงจงแดจะห้ามพี่ แต่หัวใจของพี่ก็หยุดรักน้องไม่ได้หรอกนะ” พวกกูขอลาตายได้ไหมครับ!!
“กูไม่เข้าใจจริงๆทำไมสาวๆถึงชอบมันเวลาเสี่ยวแบบนี้วะ กูล่ะเพลีย” นี่ถ้าเอาตีนก่ายหน้าผากได้นะขอบอกเลยว่าคิมจงแดทำไปแล้ว!!
“ถ้าเพลียมากก็มาซบอกของพี่นะยาใจ” โอเคจบเลิกยุ่งกับแม่งเถอะ คิมจงแดไม่ไหวจะเคลียร์!!!
“แล้วตกลงว่าเราจะไปไหนกัน” คยองซูช่วยจงแดตัดบทไม่ให้จงอินได้พูดต่อไม่งั้นล่ะก็คงยาวกันล่ะ
“ที่เดิมมะ? หญิงแจ่มทุกคนเลย” แบคฮยอนยักคิ้วให้คยองซู
“ก็ไปดิ” แต่คนตอบไม่ใช่คยองซู ทุกคนหันไปมองที่มาของเสียงก็แอบสะดุ้งตกใจกันไปเบาๆ ชานยอลที่ยืนดูดตัวดูดในมือเป็นคนตอบและมีคริสที่ยืนกอดคอเสียแนบชิดเป็นคนพยักหน้าเห็นด้วย
“มาไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียงเลยวุ้ยไอ้สองคนนี้นิ!!” แบคฮยอนทำหน้าหาเรื่องใส่ นี่พูดเลยนะว่าถ้าส่วนสูงเท่ากันจะกระโดดไฝว์แล้วเหอะ!!
“เอาไงตกลงที่เดิมมะ?” คริสไม่สนใจแบคฮยอนที่ตะแง๊วๆก็กวาดสายตามองคนอื่นขอความเห็น คยองซูที่นั่งอยู่ข้างๆแบคฮยอนที่ทำท่าขยุกขยิกก็จัดการฟาดมือใส่ขาซะเลยจะได้เลิกอะเลิทสักที
“เจ็บนะ... เออที่เดิมเจอกันหน้าร้านเวลาเดิมนะเว๊ย” แบคฮยอนดุใส่คยองซูแล้วจับมือของคยองซูไว้ ส่วนอีกมือก็ลูบที่ขาตัวเอง มือคยองซูน่ะเล็กแต่แรงที่ฟาดน่ะไม่เล็กตามตัวเลยนะ ฟาดทีแสบไปถึงไต
“จัดไปตามนั้น” จงแดพูดสรุป ไหนตอนแรกทำเหมือนไม่อยากไปแต่ก็เอาพี่พยอนไม่ขัด
“ตามนั้น แยกย้ายแล้วเจอกัน”
แบคฮยอนเป็นรูมเมทกับคยองซู จงอินกับจงแด ทั้งสี่คนอยู่หอพักเดียวกันแต่คนละชั้น ส่วนคริสและชานยอลก็อยู่ที่บ้านอาศัยขับรถมาเรียนและขับรถกลับเอา พวกเพื่อนๆก็เลยได้อาศัยขอติดรถมาด้วย คนขับก็ไม่ได้ว่าอะไรก็ขับมาส่งตลอดเพราะยังไงก็ต้องผ่านอยู่ดี
แบคฮยอนยืนล้วงกระเป๋ากางเกงหลีสาวที่อยู่หอชั้นเดียวกันเพราะที่นี่เป็นหอรวม ยืนรอให้คยองซูไขประตูห้องไปพลางก็ส่งสายตาอ่อยใส่นักศึกษาสาวคับบีที่ใส่เสื้อเสียรัดแน่นหายใจทีกระดุมแทบกระเด็นไปพลางๆ คยองซูที่ไขประตูเสร็จก็เปิดแล้วเดินเข้าไปพร้อมกับปิดประตูซะเลย แบคฮยอนที่จะเดินตามเข้าห้องก็หัวโขกประตูเอาน่ะสิ
“โอ๊ยไอ้คยองซู!!!” พอได้ยินเสียงโวยวายคยองซูก็เลยเปิดประตูแล้วยื่นหน้าออกไปมองก็เห็นแบคฮยอนทำหน้าบู้พร้อมกับลูบหน้าผากตัวเองปอยๆ แหม.. คิดว่าน่ารักตายเลยพยอนแบคฮยอน
“อ้าวนึกว่ายังไม่เข้าเห็นเต๊าะสาวอยู่” แบคฮยอนมองค้อนรูมเมทที่ยืนทำหน้าตาโตๆ ใสซื่อแล้วก็นะ โกรธไม่ลงไง
“ถอยไปเลยจะเข้าห้อง” คยองซูก้าวถอยหลังพร้อมกับเปิดประตูให้อ้ากว้างขึ้น แบคฮยอนมองค้อนใส่แล้วก็เดินเข้าห้องมา คยองซูปิดประตูห้องพอหันหลังกลับมาก็ต้องทำตาโตเพราะแบคอยอนกำลังถอดชุดนักศีกษาเตรียมอาบน้ำ
“กูอาบน้ำก่อนนะ” แบคฮยอนที่ถอดเสื้อนักศึกษาออกแล้วเหวี่ยงลงตะกร้าซักก็หันหน้ากลับมามองคยองซูที่ยังยืนอยู่ที่ประตู
“เอออาบก่อนเลย” บอกเสร็จตัวเองก็เดินไปทิ้งตัวที่เตียงหลังใหญ่ นอนคว่ำหน้าแล้วไม่หันหน้าไปทางแบคฮยอนที่กำลังถอดเสื้อผ้า
รอนานจนเกือบจะหลับก็รู้สึกถึงขอบเตียงด้านข้างมันยวบลง ปลายนิ้วเย็นไล้ปอยผมที่ปิดแก้มของคนหลับออกแล้วไล้แก้มเบาๆ คนที่กึ่งหลับกึ่งตื่นก็ค่อยๆลืมตาขึ้นก็มองเห็นใบหน้าของเพื่อนร่วมห้องยิ้มอยู่ไม่ไกล แบคฮยอนขยับมือวางคร่อมตัวของคยองซูไว้
“ตื่นได้แล้วมึงไปอาบน้ำไป” แบคฮยอนขยี้กลุ่มผมของคยองซูก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า คยองซูลุกขึ้นนั่งแล้วก็มองตามก่อนที่จะก้าวเท้าลงจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าห้องน้ำแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าบ้าง แบคฮยอนที่ยืนเลือกเสื้อผ้าอยู่หน้าตู้แอบเหลือบมองแล้วก็ลอบกลืนน้ำลาย แหม.. ผิวขาวๆ เนียนๆของคยองซูนี่ไม่ใช่ย่อยนะจะบอก แต่ไม่ได้ๆ.. นั่นเพื่อนนะเว๊ย ไอ้พยอนแบคฮยอนอย่ามอง!!!
“ไม่ได้นะลูกอย่าลุกลูกอย่าลุก ไว้คืนนี้นะเดี๋ยวพ่อจะพาไปหาหญิงแจ่มๆ” พอคยองซูเดินเข้าห้องน้ำไป แบคฮยอนก็ก้มหน้าลงคุยกับลูกน้อยที่ตอนนี้กำลังจะไม่น้อยแล้วด้วยเสียงเบาๆ ถ้าไอ้คนที่กำลังอาบน้ำอยู่ได้ยินล่ะก็เป็นเรื่องแน่ๆ
เวลาสี่ทุ่มไม่ขาดไม่เกินทั้งหกคนก็มาพร้อมกันที่หน้าผับประจำที่มักจะมาเที่ยวกัน ก็ไม่บอกหรอกนะว่าอยู่ในแหล่งเที่ยวที่ดังๆ พอเข้าไปได้ก็เห็นคนมาเที่ยวยามราตรีค่อนข้างเยอะพอสมควร เอาแล้ว.. คืนนี้พี่พยอนต้องสอยได้สักคนแหละน่า~
พอได้โต๊ะหลบมุมดังเช่นทุกครั้งคู่รักนินจามันก็หายไปไหนไม่รู้ จะมีก็แต่แบคฮยอน คยองซู จงอินและจงแดที่นั่งจิบเครื่องดื่มกันเบาๆ มองหญิงสาวที่ต่างก็พากันมาวาดลวดลายแข่งกัน แหม... อาหารตาจริงๆให้ตายเถอะ แบคฮยอนที่ดูจะลัลล้าไม่ค่อยออกนอกหน้าสอดส่ายตาไปมาแล้วก็เจอเป้าหมายผู้หญิงสวยในชุดสองชิ้นที่เปิดข้างบนแทบไม่มิดและข้างล่างที่สั้นจนเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย
“เฮ้ยไอ้คยองซูมึงว่าคนนั้นแจ่มป่ะ” แบคฮยอนสะกิดคยองซูที่นั่งอยู่ข้างกันให้หันไปมองผู้หญิงที่ตัวเขาหมายตา คยองซูมองตามก่อนที่จะชี้ไปอีกด้าน
“คนนั้นสวยกว่า” แบคฮยอนมองตามนิ้วของคยองซูก็ปะทะเข้ากับหญิงสาวสวยผิวขาวที่สวมเดรสเกาะอกสีแดงที่เกาะข้างบนก็แทบล้นทะลัก ปิดข้างล่างก็สั้นเกิน คิดว่าถ้าแค่ก้าวขาขึ้นบันไดเจ้าหล่อนก็คงได้โป๊แน่นอน
“เออว่ะเด็ดว่ะแต่ชอบคนชุดดำว่ะแม่งเซ็กซี่โคตรเร้าเลยว่ะ” แบคฮยอนว่าไว้แค่นั้นก็ลุกออกไปพร้อมกับคยองซูที่ลุกออกมาแต่แยกกันไปหาแต่ละคนที่หมายตา
“เฮ้อ...” จงแดถอนหายใจแล้วยกแก้วในมือขึ้นดื่มพอหันไปมองคนข้างๆก็เห็นว่าหันไปยกแก้วกับโต๊ะข้างเสียแล้ว แล้วอีกสักแปบจงอินก็ลุกออกไปร่วมโต๊ะกับหญิงสาวโต๊ะข้างๆ ก็ถ้าไม่มีใจจะมายุ่งด้วยทำไมวะ
“เออช่างสนุกคนเดียวก็ได้วะ” แล้วจงแดก็ชงเหล้าอีกแก้วแล้วกระดกรวดเดียวหมดแก้ว
“เดี๋ยวก็เมาหรอกมึง” คริสดึงแก้วออกจากมือของจงแด เจ้าตัวทำตาโตตกใจเพราะไม่รู้ว่ามันสองเสาไฟกลับมาเมื่อไหร่ คริสกับชานยอลนั่งขนาบจงแด ชานยอลเอื้อมมือไปกอดคอเพื่อน
“เป็นอะไรวะ เซ็งเหรอ? ไม่ไปเต๊าะหญิงเหรอไง” ชานยอลพยักพเยิดหน้าไปทางแบคฮยอนที่เต้นลูบไล้หญิงสาวซะแทบจะได้เสียกันแล้วก็ชี้ไปทางคยองซูที่ก็ไม่แพ้กัน
“ไม่อ่ะแล้วพวกมึงล่ะ” จงแดมองหน้าชานยอลที่แค่ไหวไหล่เบาๆ ส่วนคริสพยักพเยิดหน้ามาทางชานยอล “เต๊าะทำไม เต๊าะมันคนเดียวก็พอแล้ว” สิ้นคำตอบของคริสชานยอลที่กำลังยกแก้วขึ้นดื่มก็ยิ้มแล้วกระดกของเหลวสีทองเข้าปากไป
“แล้วไอ้จงอินล่ะ” ชานยอลหันมาถาม จงแดชี้นิ้วไปที่โต๊ะข้างๆ เป็นอันรู้กัน
“เฮ้ย!” อยู่ๆคริสก็ร้องขึ้นมาเสียงดัง ทุกสายตาหันไปมองก็เห็นแบคฮยอนกำลังจูบกับผู้หญิงคนนั้นและแน่นอนว่าคงจะได้ไปต่อแน่ๆแต่ที่ร้องเนี่ยคือคยองซูต่างหาก ถ้าเพื่อนพวกเขาจะไปจูบ ลูบไล้ ได้เสียกับผู้หญิงที่ไหนมันก็ไม่แปลกแต่ที่แปลกก็คือเป็น... ผู้ชายนี่ล่ะ
“เอาแล้วไง” โดคยองซูอาการหนักแล้ว.. แบคฮยอนหันมาเห็นก็ทำหน้าตกใจเพราะไม่เคยเห็นเพื่อนตัวเองไปเต๊าะผู้ชายมาก่อนแน่นอนว่าคนตกใจก็ทิ้งหญิงสาวที่กำลังสีเข้าไปดึงเพื่อนตัวเล็กออกมาจากวงแขนของไอ้ผู้ชายคนนั้นทันที
“อะไรแบคฮยอน” คยองซูหันไปถามด้วยสีหน้าสงสัย ยังมีการเอียงคอใส่อีกแน่ะ แบคฮยอนโคตรไม่ชอบเลยแล้วก็หงุดหงิดด้วย.. ว่าแต่หงุดหงิดเรื่องอะไรแล้วไม่ชอบอะไรกันล่ะเนี่ย
“คุณเป็นใคร” เสียงของผู้ชายคนนั้นดังขึ้น แบคฮยอนสะบัดสายตาใส่ ถึงจะเตี้ยกว่าแต่ต้องกลัวไหมล่ะ?
“เป็นอะไรแล้วเกี่ยวอะไรด้วย ห้ามยุ่งอีกนะเตือนไว้ก่อนเลย” แล้วแบคฮยอนก็ลากคยองซูกลับมาที่โต๊ะ ลืมแม่สาวนุ่งน้อยชุดดำไปเลย
“มึงไปอ่อยมันได้ยังไงวะ!” พอกลับมาถึงโต๊ะเหวี่ยงคยองซูให้นั่งที่ได้แบคฮยอนก็เท้าเอวทำหน้าโหดทันที พวกที่เหลือก็ทำเป็นนั่งจิบเหล้าแต่ลูกตากับหูนี่พึ่งเต็มที่ จงอินก็ลาสาวๆกลุ่มนั้นชั่วคราวแล้วมาติดตามผล
“อ่อยอะไรมั่วว่ะมึงน่ะ” คยองซูทำตาโตแล้วเอียงคอใส่ ไม่เข้าใจกับอะไรๆที่แบคฮยอนพูด
“ก็เห็นๆกันอยู่ยังจะมามั่วอะไรอีก” คยองซูยักไหล่นิดหน่อยแล้วคว้าแก้วของตัวเองมาชงเหล้าใหม่ดื่ม
“โน้นคนของมึงมาโน้นแล้ว” คยองซูชี้นิ้วไปที่หญิงสาวชุดดำที่เดินนวดนาดเข้ามาหา แบคฮยอนหันไปมองแล้วก็หันกลับมาชี้นิ้วสั่ง
“มึงห้ามไปไหนนะ นั่งอยู่ตรงนี้” แล้วแบคฮยอนก็เดินออกไปกับหญิงคนนั้น อะไรของมันวะ
“มึงอย่าไปยอมแพ้ดิ” ชานยอลขยับตัวไปนั่งข้างคยองซูแล้วโอบไหล่เพื่อนไว้
“เออไอ้หมากระเป๋าข่มมาก็จัดกลับไปเลยครับ” คริสขยับมาแล้วเป่าหูด้วย
“เออไหนๆก็ไหนๆแล้วอ่อยผู้ชายคนนั้นดิ ดูท่าจะเด็ด” ชานยอลชี้นิ้วไปที่อีกมุมก็เห็นผู้ชายในชุดทำงานที่ดูยังไงราศีผู้บริหารก็จับ คยองซูมองตามแล้วเงยหน้ามองชานยอล
“แล้วทำไมต้องทำ”
“เอ้า... จะให้ไอ้หมานั่นข่มอยู่คนเดียวได้ไง มันคงกลัวว่าคืนนี้มึงจะได้ขึ้นเตียงกับใครอ่ะดิ” ชานยอลป้องปากเป่าหูไปเต็มๆ คยองซูมองที่แบคฮยอนสีกับหญิงสาวคนนั้นแล้วก็อยากจะลุกขึ้นไปอ่อยผู้ชายคนนั้นเสียแล้วสิ
“เชื่อไอ้ชานยอลดิแม่งมองไม่ผิดหรอก กูว่าคนนั้นก็เด็ดนะ” คำว่าเด็ดของคริสกับชานยอลน่าจะคนละความหมายกันนะ แต่เอาเถอะโดคยองซูขอพิสูจน์ เพื่อนอีกสี่คนมองตามคยองซูที่เดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น
“พวกมึงนี่พากันบรรลัยจริงๆนะ” จงแดหันไปจิกสายตาใส่ชานยอลและคริส
“เอ้า.. สนุกออก” ชานยอลยิ้มกว้างโดยมีคริสยักคิ้วรับคำนั้น จงแดกุมขมับ
“น้องจงแดยาใจพี่จงอินปวดหัวเหรอจ๊ะ มานอนหนุนไหล่พี่ดีกว่า” แล้วจงอินก็กระวีกระวาดโน้มจงแดให้มานอนหนุนที่ไหล่ จงแดกรอกตาไปมาแต่ก็ยอมนอนอิงอยู่ที่ไหล่นั้นเพราะจงอินกดหัวเขาไม่ปล่อย คริสกับชานยอลมองหน้ากันแล้วยิ้มให้กันก่อนที่จะมองไปที่จงอินและจงแดแต่ก่อนที่จะใส่ใจสองคนนี้ไปใส่ใจแบคฮยอนกับคยองซูกันดีกว่า
“ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ” คยองซูที่เดินเข้าไปหาเป้าหมายที่ถูกชี้ตัว เมื่ออีกฝ่ายอนุญาตคยองซูก็ลงนั่งร่วมโต๊ะ โต๊ะที่ชายผู้นี้นั่งเป็นโต๊ะสูงสำหรับสองคน คยองซูนั่งไขว้ห้างพอให้กางเกงยีนส์สีดำที่ขาดเป็นริ้วๆอย่างแฟชั่นได้เผยให้เห็นขาอ่อน
“ข้างในนี้ร้อนเนอะ” ว่าแล้วก็สะบัดมือโบกลมเย็นๆเข้าหาตัว ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็มองด้วยสายตาแววาว
“ถ้าอย่างนั้นออกไปข้างนอกกับผมไหมล่ะครับ” คยองซูยิ้มกว้างแล้วเอียงคอใส่ คงไม่มีใครโง่เซย์โนหรอกนะ
แบคฮยอนที่กำลังจะไปต่อกับหญิงสาวคนนั้นหันกลับมามองที่โต๊ะก็ไม่เห็นใครแล้วทั้งรูมเมทตัวเล็กแล้วก็เพื่อนๆ สงสัยจะออกไปแล้ว ถ้าเช่นนั้นแบคฮยอนก็ทางสะดวกในการพาน้องสาวในอ้อมแขนไปต่อกันที่โรงแรมแถวๆนี้แล้วล่ะ ทั้งผับนี่ที่มาบ่อยๆ ไหนจะโรงแรมแถวนี้ที่ก็ไปบ่อยเช่นกันไปใช้บริการบ่อยกว่าเซเว่นเสียอีก เพราะฉะนั้นแค่นี้จิ๊บๆ
ท่วงท่าของหญิงสาวคนนี้ร้อนแรงและเร้าใจแต่ไม่รู้ทำไมตัวของแบคฮยอนถึงรู้สึกว่ามันไม่ใช่ มันไม่พอและไม่เต็ม ถึงจะต่ออีกสักรอบแต่มันก็รู้สึกไม่ใช่อยู่ดี จนเช้าก็แยกย้ายกัน ก็อย่างว่า... วันไนท์สแตนด์ จะไปสานต่ออะไรกับใคร แต่เห็นแบบนี้พี่พยอนก็ป้องกันทุกครั้งนะจะบอกให้ ถึงจะนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำแม้จะมีบางวันที่วนมาเจอกันก็เถอะแต่ต้องกันไว้ก่อน
จ่ายเงินค่าแท็กซี่ได้แบคฮยอนก็เดินผิวปากอารมณ์ดีขึ้นหอไป วันนี้พวกเขามีเรียนบ่ายเพราะฉะนั้นก็ยังมีเวลานอนอีกหลายชั่วโมงอยู่ ถึงจะไม่แฮงค์แต่ไอ้การที่ต่อกันยันเช้านี่ก็ทำเอาเพลียได้อยู่นะ ก็กะว่าเข้าห้องไปน่าจะเห็นเพื่อนตัวเล็กเตรียมของบำรุงไว้ให้แต่ก็เปล่า.. ห้องยังเงียบและว่างเปล่า แบคฮยอนขมวดคิ้วมุ่นแล้วเดินไปดูที่ห้องน้ำก็ไม่เห็น
“อ้าวกลับมาแล้วเหรอ” คยองซูเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม แบคฮยอนมองแล้วก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ นี่บอกตรงๆเลยว่าหงุดหงิดโคตรๆ แต่อย่าถามว่าหงุดหงิดเรื่องอะไรนะ
“มองหน้าทำไม จะอาบน้ำหรือเปล่าถ้าอาบก็อาบนะไม่ต้องเรียกขอนอนก่อนเหนื่อย ปลุกตอนจะไปเรียนเลยก็ได้” คยองซูหยิบกระเป่าเงินและมือถือออกมาวางไว้ที่โต๊ะเล็กๆข้างหัวเตียงฝั่งตัวเองแล้วก็ทิ้งตัวลงกับเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
“เมื่อคืนมึงออกไปกับใคร” แบคฮยอนยืนเท้าเอวถามอยู่ข้างเตียง คยองซูลืมตาขึ้นมองแล้วก็ส่งยิ้มให้
“ไม่รู้จักชื่ออ่ะ” ยิ้มให้อีกทีแล้วก็ปิดเปลือกตาลง
“แล้วผู้หญิงหรือผู้ชาย” คยองซูขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ลืมตาขึ้นมา
“ผู้ชาย” แบคฮยอนแทบจะพ่นไฟเลยเถอะ ไม่รู้ล่ะแต่อยากจะพ่นไฟเผาอะไรสักอย่างมาก!
“ทำไมมึงถึงออกไปกับผู้ชายวะ!!” ตะโกนถามเสียงดัง เพราะเพื่อนตัวเล็กของเขาไม่เคยออกไปกับผู้ชายเลยจะมีก็หลีแต่ผู้หญิงแล้วยังไง นี่คืออะไร!!? คยองซูถอนหายใจแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างอารมณ์เสีย
“ผู้ชายแล้วไง? ไอ้คริสกับไอ้ชานยอลมันก็รักกันมันก็ผู้ชายแล้วไง? แล้วกูจะไปนอนกับใครแล้วทำไมผลสุดท้ายกูกับเขาก็ได้เสียกันอยู่ดี ต่างกับผู้หญิงตรงไหนวะ” คยองซูขมวดคิ้วมุ่นบ่งบอกเลยว่าทั้งไม่ชอบใจและไม่พอใจ แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นแล้วพ่นลมหายใจอย่างระงับอารมณ์ที่กำลังปะทุนี้ให้ทุเลาลง
เออนั่นดิแล้วเขาจะเป็นเดือดเป็นร้อนทำไมกันวะ คือเอาจริงๆนะ ไอ้คนที่มันนั่งทำตาโตถลึงใส่เขาเนี่ยมันจะไปนอนกับใคร จะได้เสียกับใครก็เรื่องของมันไหมวะ เออแล้วกูเป็นอะไรวะเนี่ย
“พอเลยแบคฮยอนถ้ามึงจะหาเรื่องให้กูปวดหัวมากไปกว่านี้หุบปากแล้วไปอาบน้ำ กูจะนอน!!” ย้ำสามคำสุดท้ายชัดเจน คยองซูดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มแล้วหันหน้าหนีไปอีกฝั่งเสียเลยตัดความรำคาญ แบคฮยอนก็ได้แต่ทำปากพะงาบๆนั่นแหละ จะไปเถียงอะไรเขาได้กันล่ะก็เลยได้แต่เดินเอ๋อๆ มึนๆ เหมือนโดนจับทุ่มไปอาบน้ำน่ะสิ
นี่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าพยอนแบคฮยอนยังยืนงงอยู่เลย นี่ก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าจะไปอะไรกับมันมากมายนี่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พอเห็นเพื่อนตัวเล็กไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นแล้วรู้สึกมันร้อนวูบวาบอยากอาละวาดยังไงก็ไม่รู้ นี่บอกเลยว่าอยากซัดหน้าผู้ชายคนอื่นมาก ท่าจะบ้าแหะ..
ก่อนเข้าเรียนคาบบ่ายแบคฮยอนกับคยองซูมามหาวิทยาลัยกันเองด้วยรถแท็กซี่ พอเดินมาถึงโต๊ะประจำก็เห็นจงอินกับจงแดนั่งอยู่ก่อนแล้วและเช่นเดิมคือไร้เงาของคู่รักนินจา ไม่รู้ว่าพวกแม่งแวบไปที่ไหนอีก บางทีก็อยากจะตามพวกมันสองคนเหมือนกันนะ แวบไปแวบมาทำตัวอย่างกับผี
“อ้าวมาแล้วเหรอ นั่งๆ” จงแดที่หันมาเห็นก็กวักมือเรียก แบคฮยอนกับคยองซูลงนั่งที่เก้าอี้ตัวประจำแล้วมองจงอินที่ก้มๆเงยๆทำอะไรกับกระดาษสักอย่าง
“อ๋อ.. แม่งทำอะไรก็ไม่รู้ทำมาสักพักล่ะถามก็ไม่ตอบ” จงแดตอบข้อข้องใจของแบคฮยอนให้ เห็นมองหน้าเหมือนอยากถาม
“เป็นไงเมื่อคืนเด็ดป่ะมึง” ชานยอลที่โผล่มาจากทางไหนก็ไม่รู้แตะไหล่ของคยองซูทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งไปนิดหน่อย ชานยอลนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวแล้วก็ดูดตัวดูดในมือไปโดยมีคริสเดินมานั่งอีกข้างพร้อมกล่องนม
“พวกมึงเดินมาจากไหนวะ” แบคฮยอนถาม ชานยอลกับคริสชี้ทิศทางที่เดินมาพร้อมกัน แต่ไม่รู้ทำไมคนในโต๊ะถึงไม่เห็นกันสักคน
“ตกลงว่าไงเด็ดป่ะ” ชานยอลย้ำคำถามเดิม คยองซูพยักหน้า
“อืมก็เด็ด แรงดีใส่ไม่ยั้ง ก็เพิ่งเคยรู้สึกดีก็คนนี้แหละ” คนอื่นฟังก็ไม่อะไรหรอกแต่แบคฮยอนนี่สิควันจะออกหูเอา ขอบอกเลยว่าแม่งโคตรไม่สบอารมณ์!!
“เห็นป่ะล่ะบอกแล้วว่าไอ้ชานยอลมองไม่ผิด” คริสใช้กล่องนมชี้ใส่คยองซูแล้วยักคิ้วให้ ดูพี่ท่านภูมิใจในตัวเมียพี่ท่านจังเลยนะครับ!
“เออจริง เชื่อแล้วอ่ะ” คยองซูหัวเราะเบาๆ ชานยอลก็อารมณ์ดีไปสิโดนชม ดูดตัวดูดในมือไปก็ยิ้มอารมณ์ดีไป คริสก็เลยให้รางวัลโดยการรั้งหัวของชานยอลเข้ามาหอมสักฟอด
“แล้วมึงรู้ได้ไงวะไอ้ชานยอล เคยไปนอนกับเขาเหรอไง” ชานยอลหันไปถลึงตาใส่จงแด
“พูดอะไรไม่ดูหน้าตาคนข้างๆกูเลยนะ แค่มองก็รู้แล้วเถอะบางทีมันอาจจะเป็นพรสวรรค์นะ” จงแดกรอกตาไปมาพร้อมกับแบคฮยอน พรสวรรค์จังไรน่ะสิ!
“แล้วคริสอ่ะเด็ดป่ะล่ะชานยอล” คยองซูถามด้วยสีหน้าอยากรู้ แบคฮยอนหันไปมองแล้วก็อยากจะว๊ากแต่ก็ว๊ากไม่ได้เมื่อเช้าเพิ่งมีประเด็น
“จะลองป่ะล่ะ” ชานยอลถาม
“กับมึงกูคิดไม่แพงนะ” และคริสก็ยักคิ้วให้ คยองซูหัวเราะ แบคฮยอนนี่แทบอยากจะพ่นไฟใส่ จงแดก็กรอกตาไปมา จงอินที่นั่งทำอะไรก็ไม่รู้ของมันไป
“แต่ถ้าน้องจงแดอยากลองของใหม่ก็มาหาพี่จงอินนะจ๊ะ” แล้วจงอินก็ยื่นไอ้กระดาษที่นั่งทำอยู่นานสองนานให้ จงแดเอามาดูแล้วก็ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดีกับรูปวาดที่... เด็กอนุบาลวาดยังดูดีกว่า
“ไปตายเถอะจ๊ะพี่จงอิน” จงแดทำหน้าเมื่อยใส่
“ถึงแม้ตัวของพี่จะตายแต่วิญญาณของพี่ก็จะไปรอน้องจงแดที่ทางช้างเผือกนะจ๊ะ” นี่มึงเป็นโกโบริเหรอวะห๊ะ!!!
“โทษทีไปไม่เป็น” แล้วจงแดก็ตัดบทสนทนาซะเลย คริสกับชานยอลก็หัวเราะสะใจเหลือเกินที่พี่จงอินคนเสี่ยวโดนตอกกลับแบบไปไม่เป็น แล้วคริสกับชานยอลก็สนใจรูปวาดของจงอิน ส่วนจงแดก็เอาแต่คอยปัดมือของจงอินที่พยายามจะมาจับมือเขา
“มึงอ่า..” แบคฮยอนจิ้มแขนคนตัวเล็กกว่าแล้วทำเสียหงอยๆ
“อะไร” หันมาถามด้วยสีหน้าปกติ ดวงตาโตๆของคยองซูเบนมาหาแบคฮยอนแค่นี้ก็ทำเอาพี่พยอนยิ้มแล้ว นี่ก็ไม่รู้ทำไมต้องยิ้มนะแต่มันก็ยิ้มไปแล้ว
“อย่าไปกับใครอีกนะ” คยองซูกระพริบตาปริบๆมองคนข้างตัวแล้วก็พาลให้สงสัยเอา
“ทำไมอ่ะ” แบคฮยอนถอนหายใจก่อนที่จะพูดออกไปแบบไม่รู้ตัว
“ก็ไม่ชอบนิหว่า ใครจะไปชอบวะให้มึงไปนอนกับผู้ชายคนอื่น” พอมารู้ตัวอีกทีก็พูดไปหมดแล้ว แบคฮยอนทำตาโตมองคยองซูที่ตาโตกว่า (แค่ธรรมดาคยองซูก็ยังตาโตกว่าอยู่ดี)
“แล้วทำไม.. ทีมึงยังไปนอนกับคนอื่นเลย กูจะไปนอนบ้างก็ไม่แปลก” คยองซูไหวไหล่เบาๆแล้วหันไปรวมหัวกับคริสและชานยอลวิจารณ์ความเป็นศิลปะของจงอินที่เจ้าตัวก็ภูมิใจเหลือเกินแต่ไอ้คนเป็นแบบน่ะไม่ได้ดีใจอะไรเลยน่ะสิ
แบคฮยอนมองคยองซูแล้วก็ถอนหายใจ เออจริงตัวเขามีสิทธิ์อะไรไปยุ่งด้วยวะ.. ท่าจะบ้าแหะ
วิชาเรียนคาบบ่ายวันนี้ก็ไม่ได้มีอะไรมากเป็นวิชาภาษาที่ต้องเรียนแถมยังได้งานกลุ่มมาทำอีกด้วยส่งคาบหน้า ยังไงพวกเขาก็เกาะกลุ่มกันอยู่แล้วเพราะฉะนั้นไม่มีปัญหา เรื่องงานก็มีคยองซูคอยแบ่งให้อย่างลงตัวอยู่แล้วเพราะฉะนั้นไม่ต้องอะไรมากมายแค่ทำให้เสร็จก็พอ
คริสกับชานยอลโดนที่บ้านโทรตาม ด้วยความที่ทั้งสองบ้านอยู่ข้างกันตั้งแต่อนุบาลก็ไม่แปลกที่จะต้องไปไหนมาไหนด้วยกัน ส่วนจงอินกับจงแดก็กลับไปก่อนแล้วเพราะจงแดต้องไปรับน้องแทนแม่ที่อยากจะทำสวยเข้าร้านเสริมสวย จงอินก็เลยขอตามไปด้วย คยองซูกับแบคฮยอนก็เลยว่าจะไปกินข้าวที่โรงอาหารก่อนค่อยกลับไปนอนที่ห้อง
“พี่ระวัง!!!” แบคฮยอนกับคยองซูเงยหน้าขึ้นไปด้านบนก็เห็นว่ามีอะไรสักอย่างหล่นลงมาที่คยองซู แบคฮยอนที่ไวกว่าก็ดึงแขนคยองซูที่เดินนำให้ถอยกลับมาแล้วเบี่ยงคนตัวเล็กหนีวีถีของตกใส่ คยองซูหลับตาแน่นแล้วซุกอยู่ที่ไหล่ของแบคฮยอนอย่างตกใจ เสียงหล่นของสิ่งนั่นดังตุ๊บมันหล่นอยู่ไม่ห่างจากปลายเท้าของแบคฮยอนเท่าไหร่และมันก็ตรงกับกับคยองซูพอดีถ้าเขาไม่ดึงกลับมา
“กระเป๋า.. ใครวะ!!” แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นพวกเด็กรุ่นน้องทำตาโตอย่างตกใจ ทุกคนชะโงกหน้าออกมามอง
“ขอโทษครับพี่กระเป๋าของผมเอง เพื่อนมันแกล้งโยนกระเป๋าของผมแล้วหลุดมือตกลงมาครับ” รุ่นน้องผู้ชายยืนก้มหน้ารับความผิดข้างๆกันก็มีคนโยนกระเป๋า แบคฮยอนยังคงกอดคยองซูไม่ปล่อย
“ถ้ามันตกลงมาโดนพวกกู พวกมึงจะว่ายังไงกูถามก็ตอบ!!” แบคฮยอนขึ้นเสียงตวาดใส่ เด็กทั้งสองก็สะดุ้งโหยง
“ขอโทษครับ” แบคฮยอนปล่อยคยองซูแล้วเดินเข้าไปตบหัวรุ่นน้องคนละที แต่ไอ้คนโยนน่ะต้องเอาให้หนัก!
“จำใส่หัวพวกมึงไว้ กระเป๋าเขามีไว้ใส่หนังสือไม่ใช่เอามาเหวี่ยงเล่น” แบคฮยอนจะยกมือตบหัวสั่งสอนอีกสักทีแต่คยองซูคว้ามือนั้นไว้ได้ทัน
“ช่างมันเถอะกูไม่เป็นอะไรมึงก็พอเถอะ” แบคฮยอนหันไปมองคยองซูด้วยสีหน้าที่ยังโมโหอยู่
“ก็ถ้ากูดึงมึงกลับมาไม่ทันมันจะเป็นยังไง”
“เอาน่าแต่มึงก็ช่วยกูทันนิ ช่างเถอะแค่นี้น้องมันก็คงจำแล้วล่ะ ... ใช่ไหม” สองคำหลังกดเสียงเน้นถามรุ่นน้องทั้งสอง
“ครับ”
“เห็นไหมล่ะไปกินข้าวกันเหอะ .. เร็วดิวะ” คยองซูดึงแขนแบคฮยอนแต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมขยับจนต้องหันมาทำคิ้วขมวดใส่นั่นแหละแบคฮยอนถึงยอมเดินตามแต่ก็ยังมิวายหันมาคาดโทษใส่รุ่นน้องสองคนนั้นอีก
“มึงไม่น่าใจดีกับพวกมันเลยนะ” แบคฮยอนเอ่ยถามหลังจากที่โดนลากมาจากตรงนั้นแล้ว คยองซูหันไปมองแล้วก็ยิ้มให้
“ช่างเถอะน่ายังไงมึงก็ช่วยกูทันใช่ไหมล่ะ” ยิ้มกว้างแล้วก็เอียงคอใส่ แค่นี้พี่พยอนที่อารมณ์ไม่ดีก็ยิ้มตอบแล้ว ใจง่ายชะมัดครับกู!
“แต่มันก็น่าสั่งสอนอยู่ดีนะเว๊ย มาเล่นอะไรแบบนี้ถ้าเกิดมึงเดินมาคนเดียวป่านนี้หัวแบะไปแล้ว” คยองซูหัวเราะแล้วก็โคลงหัวไปเมา
“ก็อาจจะจริงนะไม่เป็นไรหรอก พวกนั้นก็เด็กคณะเรานิบอกพวกรุ่นพี่ซ่อมเลยดิ”
“เออว่ะจริง ไปกินข้าวกันจะได้กลับไปนอน” แบคฮยอนกอดคอคยองซูแล้วพาเดินไปด้วยกัน
แบคฮยอนเดินมองตรงไปด้านหน้าโดยที่ไม่หันมามองเลยว่าคนข้างๆเขาหันหน้ามองตัวเองอยู่ ริมฝีปากสีหวานวาดรอยยิ้มอย่างชื่นชมคนข้างกาย พยอนแบคฮยอนจะมีสักวันไหมนะที่จะมองเห็นมันสักที
ขอแค่สักวันที่พยอนแบคฮยอนจะมองเห็นมันก็พอ ไม่ต้องมารับรู้หรือตอบรับอะไรแค่หันมามองกันก็พอแล้ว ... หวังว่าสักวันมันคงจะเป็นชาตินี้นะ
“มึงจะกินอะไร” แบคฮยอนหันมาถามเมื่อเดินมาถึงหน้าโรงอาหารแล้ว
“มึงกินอะไรกูก็กินอะไรนั่นแหละ” แบคฮยอนยิ้มแล้วใช้หัวเขกหัวของคนตัวเล็กที่โดนกอดคอเบาๆ
“ดีมาก” แล้วเจ้าตัวก็หัวเราะอารมณ์ดีไปคนเดียว คยองซูที่มองอยู่แล้วยิ้ม แหงล่ะตัวเขาชอบที่แบคฮยอนเป็นแบบนี้นะ
...รีบๆรู้ตัวสักทีสิ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น