☂ Rainbow End l . YunJae

ลำดับตอนที่ #1 : ::: First :::

::: First :::

Feel the guilt of a sinner
Feel the cold of a winter
It was no surface but all feeling
Maybe at the time it felt like dreaming

                ท่วงทำนองเพลงๆหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางท้องฟ้าที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก ราวกับมีใครสักคนจงใจบรรเลงมันด้วยอารมณ์อันหม่นหมองไม่ต่างจากท้องฟ้าในค่ำคืนนี้สักนิด จันทร์เสี้ยวสีนวลผ่องเช่นทุกคืนกลับถูกบดบังด้วยเม็ดฝนนับล้านเม็ดที่ตกลงมาจากฟากฟ้าอย่างไม่ปราณีชีวิตใดราวกับว่าน้ำฝนเหล่านั้นเป็นของมีคม มันไม่บ่อยนักหรอกที่ผมต้องมาเดินอยู่บนถนนอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางพายุฝนในกลางดึกแบบนี้


                ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องทำคือต่อสู้กับความหนาวเหน็บอันโหดร้ายและพยายามพาตัวเองไปให้ถึงที่ๆผมจะไม่ทรมานอย่างที่เป็นอยู่นี้ให้เร็วที่สุด ขาทั้ง2ข้างของผมพาตัวเองก้าวไปบนถนนที่ทั้งแคบและขรุขระ เส้นทางที่ผมกำลังเดินอยู่ไม่มีทั้งแสงส่วางและไร้ซึ่งผู้คน มีเพียงสายฝนและความว่างเปล่าที่ทำให้เส้นทางนี้ไม่ว่างเปล่าจนเกินไป เสียงซ่าๆที่ดังไม่ขาดสายและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือเบาลงทำให้ผมสั่งตัวเองให้ก้าวยาวๆและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นก่อนที่ความหนาวเย็นจะรุมเร้าทำให้ผมทำอย่างนั้นไม่ได้อีก.....

ผมอาจจะดูแย่ไปหน่อยในตอนนี้แต่แท้จริงแล้วมันก็ไม่ต่างจากวันอื่นๆสักเท่าไหร่ วันอื่นๆที่ชีวิตของผมว้าเหว่ โดดเดี่ยว และรู้สึกเหมือนตัวเองถูกทอดทิ้งอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่วันนี้มันแย่กว่าก็ตรงที่ผมบังเอิญลืมเอาร่มติดตัวมาก็เท่านั้น และอย่างที่ผมบอก…ทางที่ผมเดินอยู่นี่มักจะว่างเปล่าเสมอ แต่ไม่ใช่ในวันนี้! ผมสะดุดตาเข้ากับเงาลางๆของอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายร่างของใครคนหนึ่งนอนราบอยู่บนพื้นถนนที่อยู่ไกลออกไป ผมทั้งประหลาดใจและอยากรู้อยากเห็น


               ผมเร่งฝีเท้าอีกครั้งเพื่อต้องการจะรู้ว่าสิ่งที่ผมเห็นอยู่นี่คืออะไร และเมื่อผมเข้าใกล้สิ่งนั้น…ไม่สิ!คนๆนั้น ความคิดรวมทั้งคำถามหลายอย่างก็ผุดขึ้น ใช่ครับ…ที่ผมเห็นคือร่างเล็กไร้สติของใครคนหนึ่งที่เปียกโชกไปทั้งตัวด้วยน้ำฝนไม่ต่างจากผมเลย ร่างอ่อนปวกเปียกกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจที่ดูจะอ่อนแรงเต็มทีทำให้ผมรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่อย่างที่ผมหวังไว้ ริมฝีปากเรียวสวยสีม่วงอ่อนสั่นหงึกๆ แขนเล็กทั้ง2ข้างกอดรัดร่างของตนเองไว้แน่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังทรมานแค่ไหน  ผมมองดูร่างบอบบางที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นผู้หญิงเพราะดูจากรูปลักษณ์โดยรวมแล้ว สายตาของผมเหลือบไปเห็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจมาก กลุ่มขนสีขาวคู่หนึ่งที่ดูคล้านขนนกบนหลังของเธอ…

ผมคิดว่าบางทีนั่นอาจจะเป็น…..ปีก?  ปีกนางฟ้างั้นหรอ?  

                เสี้ยววินาทีที่ผมรู้สึกเหมือนตัวเองหลุดไปอยู่ในนิทานหรือไม่ก็โลกแฟนตาซี…อะไรสักอย่างนั่นหล่ะ! ยังไงก็ตามรอยแผลโชกเลือดที่ปีกข้างหนึ่งทำให้ผมตัดสินใจช้อนร่างบอบบางแล้วแบกขึ้นหลัง ก้าวเท้าไปข้างหน้าอีกครั้งเพื่อไปให้ถึงที่ใดสักทีหนึ่งที่เราทั้ง2คนจะหลีกหนีจากความทารุณของพายุฝนได้…

อ่อใช่!ผมลืมบอกไป ผมชื่อ’ชองยุนโฮ’ครับ……

TBC.

หวัดดีอีกครั้ง (:

นี่ก็เรื่องที่2แล้วเน้อะ! ตื่นเต้นอ่ะดิ่ 5555

ใครตามมาจากAlwaysรายงานตัวด้วย^^

ชอบก็เม้นๆโหวตๆบ้างนะ (:

 ::: INTRO :::

 


Feel the guilt of a sinner
Feel the cold of a winter
It was no surface but all feeling
Maybe at the time it felt like dreaming

                ท่วงทำนองเพลงๆหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางท้องฟ้าที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก ราวกับมีใครสักคนจงใจบรรเลงมันด้วยอารมณ์อันหม่นหมองไม่ต่างจากท้องฟ้าในค่ำคืนนี้สักนิด จันทร์เสี้ยวสีนวลผ่องเช่นทุกคืนกลับถูกบดบังด้วยเม็ดฝนนับล้านเม็ดที่ตกลงมาจากฟากฟ้าอย่างไม่ปราณีชีวิตใดราวกับว่าน้ำฝนเหล่านั้นเป็นของมีคม มันไม่บ่อยนักหรอกที่ผมต้องมาเดินอยู่บนถนนอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางพายุฝนในกลางดึกแบบนี้ ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องทำคือต่อสู้กับความหนาวเหน็บอันโหดร้ายและพยายามพาตัวเองไปให้ถึงที่ๆผมจะไม่ทรมานอย่างที่เป็นอยู่นี้ให้เร็วที่สุด ขาทั้ง2ข้างของผมพาตัวเองก้าวไปบนถนนที่ทั้งแคบและขรุขระ เส้นทางที่ผมกำลังเดินอยู่ไม่มีทั้งแสงส่วางและไร้ซึ่งผู้คน มีเพียงสายฝนและความว่างเปล่าที่ทำให้เส้นทางนี้ไม่ว่างเปล่าจนเกินไป เสียงซ่าๆที่ดังไม่ขาดสายและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือเบาลงทำให้ผมสั่งตัวเองให้ก้าวยาวๆและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นก่อนที่ความหนาวเย็นจะรุมเร้าทำให้ผมทำอย่างนั้นไม่ได้อีก

ผมอาจจะดูแย่ไปหน่อยในตอนนี้แต่แท้จริงแล้วมันก็ไม่ต่างจากวันอื่นๆสักเท่าไหร่ วันอื่นๆที่ชีวิตของผมว้าเหว่ โดดเดี่ยว และรู้สึกเหมือนตัวเองถูกทอดทิ้งอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่วันนี้มันแย่กว่าก็ตรงที่ผมบังเอิญลืมเอาร่มติดตัวมาก็เท่านั้น และอย่างที่ผมบอก…ทางที่ผมเดินอยู่นี่มักจะว่างเปล่าเสมอ แต่ไม่ใช่ในวันนี้! ผมสะดุดตาเข้ากับเงาลางๆของอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายร่างของใครคนหนึ่งนอนราบอยู่บนพื้นถนนที่อยู่ไกลออกไป ผมทั้งประหลาดใจและอยากรู้อยากเห็น ผมเร่งฝีเท้าอีกครั้งเพื่อต้องการจะรู้ว่าสิ่งที่ผมเห็นอยู่นี่คืออะไร และเมื่อผมเข้าใกล้สิ่งนั้น…ไม่สิ!คนๆนั้น ความคิดรวมทั้งคำถามหลายอย่างก็ผุดขึ้น ใช่ครับ…ที่ผมเห็นคือร่างเล็กไร้สติของใครคนหนึ่งที่เปียกโชกไปทั้งตัวด้วยน้ำฝนไม่ต่างจากผมเลย ร่างอ่อนปวกเปียกกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจที่ดูจะอ่อนแรงเต็มทีทำให้ผมรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่อย่างที่ผมหวังไว้ ริมฝีปากเรียวสวยสีม่วงอ่อนสั่นหงึกๆ แขนเล็กทั้ง2ข้างกอดรัดร่างของตนเองไว้แน่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังทรมานแค่ไหน  ผมมองดูร่างบอบบางที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นผู้หญิงเพราะดูจากรูปลักษณ์โดยรวมแล้ว สายตาของผมเหลือบไปเห็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจมาก กลุ่มขนสีขาวคู่หนึ่งที่ดูคล้านขนนกบนหลังของเธอ…

ผมคิดว่าบางทีนั่นอาจจะเป็น…..ปีก?  ปีกนางฟ้างั้นหรอ?  

                เสี้ยววินาทีที่ผมรู้สึกเหมือนตัวเองหลุดไปอยู่ในนิทานหรือไม่ก็โลกแฟนตาซี…อะไรสักอย่างนั่นหล่ะ! ยังไงก็ตามรอยแผลโชกเลือดที่ปีกข้างหนึ่งทำให้ผมตัดสินใจช้อนร่างบอบบางแล้วแบกขึ้นหลัง ก้าวเท้าไปข้างหน้าอีกครั้งเพื่อไปให้ถึงที่ใดสักทีหนึ่งที่เราทั้ง2คนจะหลีกหนีจากความทารุณของพายุฝนได้…

อ่อใช่!ผมลืมบอกไป ผมชื่อ’ชองยุนโฮ’ครับ……

TBC.

หวัดดีอีกครั้ง (:

นี่ก็เรื่องที่2แล้วเน้อะ! ตื่นเต้นอ่ะดิ่ 5555

ใครตามมาจากAlwaysรายงานตัวด้วย ^^

ชอบก็เม้นๆโหวตๆบ้างนะ >”<