ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Devil\'s Trill
“อลันกับอเล็กซ์นี่เป็นพี่น้องที่สนิทกันจริงๆเลยนะ”
“อ้อ ก็แหงสิ ฉันเป็นพี่หมอนี่แค่ไม่กี่นาทีเอง” อลันพูด
“แต่ว่ามีพี่แบบนี้ก็น่าหนักใจนะ…โอ๊ย!…เตะทำไม” อเล็กซ์ร้อง “แล้วเชลซีล่ะ ไม่มี
พี่น้องเหรอ?”
“เอ่อ…ก็ ไม่มีหรอก” ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก
เกือบอาทิตย์แล้วที่ฉันมาโรงเรียน เพราะเป็นนักเรียนใหม่ที่เข้ามากลางคันเลยไม่
ค่อยมีเพื่อนมากนัก แต่คนที่สนิทด้วยที่สุดในตอนนี้คงหนีไม่พ้นคู่แฝดอลันกับอเล็กซ์
ทั้งที่ทั้งสองคนมีเพื่อนเยอะแยะอยู่แล้วแต่กลับมาสนิทกับฉัน แล้วยังช่วยงานที่ฉันไม่
ถนัดในฐานะเด็กใหม่ด้วย
หลังจากเจอหนังสือเล่มนั้นที่ห้องเก็บของ ฉันก็กังวลมาตลอด แต่เดิมที่เคยกังวล
เรื่องที่พ่อแม่คอยปิดบังฉันแล้ว ก็ยังสงสัยเรื่องที่ว่า คนที่ชื่ออีออสเป็นใคร ทำไมฉันถึง
ไม่เคยเจอเลย ทั้งที่ฉันน่าจะเคยรู้จักคนคนนั้น และน่าจะมีสายสัมพันธ์อะไรบางอย่าง
ด้วยกัน แต่สุดท้ายฉันก็ไม่กล้าถามพ่อกับแม่ บางทีที่พ่อแม่มีท่าทีแปลกๆกับฉันอาจมี
ส่วนเกี่ยวข้องกับอีออสก็ได้
“เธอนี่สนิทกับพวกแฝดนาสเบิร์กจริงๆเลยนะ”
“อะไรเหรอ แคลร์” ฉันพูดกับแคลร์ เพื่อนหญิงที่อยู่ห้องเดียวกับฉัน และสนิทกับ
ฉันรองจากอลันและอเล็กซ์
“ก็ทุกทีที่ฉันเห็นเธอก็อยู่กับพวกเขาตลอดเลยนี่นา” แคลร์พูด “มีอะไรปิดบังกัน
รึเปล่า…”
“ไม่มีหรอกน่า ฉันเป็นแค่เด็กใหม่ ส่วนพวกเขาก็แค่ชอบเทคแคร์คนอื่นอยู่แล้ว
นี่นา”
“เหรอ…น่าเสียดายเนอะ”
“เสียดายอะไร”
“ก็อลันกับอเล็กซ์น่ะนะเป็นคนดังออกขนาดนั้น ทั้งหล่อทั้งเก่ง ถึงจะร่าเริง แต่
ปกติพวกเขาสนิทกันเองมากกว่า เพิ่งมีเธอเนี่ยแหละที่เขาสนิทด้วยเป็นคนแรก”
“เหรอ ไม่มีอะไรหรอกน่า”
“แหม…เชื่อก็ได้” แคลร์บอก
“เฮ้ เชลซี หวัดดี แคลร์ ไปกันเหอะ จะเย็นแล้ว”
ฉันหันหลังไป หนึ่งในฝาแฝดตะโกนมาจากด้านหลัง
“ฉันอลันนะ อเล็กซ์ติดงานนิดหน่อย แต่เราไปกันก่อนก็ได้”
“อือ…”
ฉันลุกขึ้นเก็บของ “ไม่ทันขาดคำเชียวนะจ๊ะ” แคลร์แซว
“แคลร์…เธอก็รู้นี่ว่า…”
“เอาน่า…รีบไปเถอะ ฉันไม่บอกใครหรอก”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง” ฉันกระซิบโกรธๆ “อืม ไปละนะ อลัน โทษทีที่ให้รอ”
“ทำไมถึงอยากสมัครเข้าชมรมดนตรีล่ะ” อลันถาม
“อือ…ก็ มันน่าสนใจดีน่ะ”
“ก็ดีนี่ เล่นดนตรีแล้วคลายเครียดดีด้วย…” อลันพูด “เออ…แล้วนี่อยากเล่นอะไรล่ะ”
“เปียโนน่ะ”
“ไม่เลวนะ ไว้วันไหนให้อเล็กซ์สอนสิ หมอนั่นเล่นเก่งนา เคยได้รางวัลด้วย”
“เอ๋…จริงเหรอ แล้วอลันเล่นเป็นรึเปล่า”
“ก็พอได้ แต่ว่าฉันหัวไม่ดี เล่นไงๆก็ตามอเล็กซ์ไม่ทัน ตอนหลังเลยเลิกเล่น”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า อลันยังทำอย่างอื่นอีกหลายอย่างได้ดีนี่นา…อ้าว ถึงแล้ว” ฉัน
พูดพลางเดินเข้าไปในห้อง
เปียโนตัวเก่าแก่ยังคงอยู่ที่มุมห้อง ฉันตรงเข้าไปหามัน
“นี่ อลัน ช่วยสอนหน่อยสิ แค่พื้นฐานก็ได้” ฉันขอ
“อือ…งั้น เริ่มจากวางมือก่อนเลยแล้วกัน หลังจากนั้นก็ลองไล่คีย์ไปทีละตัว แล้ว
ค่อยหัดดีดเป็นเพลงง่ายๆ…”
หลังจากนั้นอลันก็ช่วยสอนให้ ถึงฉันจะยังเล่นไม่เป็น แต่เมื่อได้จับเปียโนดูก็รู้สึก
คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนฉันเคยเล่นมันมาเมื่อนานมาแล้ว รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาลึกๆ
เวลาผ่านไปนานแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่เบื่อ กลับรู้สึกสนุกขึ้นเรื่อยๆด้วยซ้ำ
“ไม่เลวนี่ เรียนรู้ได้ไวดี”
“ขอบคุณนะ” ฉันบอก พลางค่อยๆดีดตามที่สอน
“เฮ้ ใครอยู่ในห้องน่ะ วันนี้ไม่มีชมรมไม่ใช่เหรอ” เสียงหนึ่งตะโกนมาจากหน้าห้อง
“อ๊ะ สวัสดีครับ พาเด็กใหม่มาสมัครเข้าชมรมน่ะครับ”
“อ้อ ดีเลย ใครจะสมัครเหรอ หวัดดี ฉันชื่อทรอย…ทรอย วินเทอร์ เป็นหัวหน้าชม
รม ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เชลซี ดาเนียลค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”
“อืม…รอเดี๋ยวนะฉันไปเอาใบสมัครมาให้ อยู่ไหนนะ อ้อๆอยู่นี่เอง เจอแล้ว”
ทรอย วินเทอร์พูดพลางส่งกระดาษใบหนึ่งให้ฉัน
ฉันก้มหน้ากรอกใบสมัคร แล้วอยู่ๆประตูห้องก็เปิดออก มีแสงลอดเข้ามา ฉันค่อยๆ
เงยหน้ามอง
คนที่ยืนอยู่ที่ประตูนั้นเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ แต่เพราะเป็นภาพย้อนแสงจึงเห็นไม่
ชัด ฉันรู้สึกแสบตา จึงหันกลับมา
“อ้าว เฮ้ วิลล์ วันนี้มาด้วยเหรอ มาดูนี้สิ มีเด็กใหม่สมัครเข้าชมรมด้วยแน่ะ”
“หา เหรอ” เขาพูดพลางเดินเข้ามาหาฉัน “หวัดดี ฉันเป็นรองประธาน ชื่อวิลล์ แบลร์
ยินดีที่ได้รู้จักนะ…”
“เชลซี ดาเนียลค่ะ…” ฉันพูดขณะกรอกใบสมัครเสร็จพอดี แล้วจึงเงยหน้าขึ้น “ยิน
ดีที่ได้รู้จัก”
ในตอนนั้นเอง ฉันได้มองหน้าเขาอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก แต่ในขณะที่ฉันเงยหน้า
ขึ้นมา รอยยิ้มเป็นมิตรที่ฉาบอยู่บนใบหน้าของวิลล์ แบลร์ กลับหายวับไป แทนที่ด้วยสี
หน้าตื่นตระหนกสุดขีด ม่านตาของเขาขยายกว้าง
“…ธ…เธอมาอยู่ที่นี่ ได้ยังไง”
“เอ๋?” ฉันอุทาน
“เหวอ!!!” เขาร้องออกมาขณะที่คว้ากระเป๋า “ฉ…ฉันไม่รู้เรื่องนะ…อย่าเข้ามา…หวา!!!”
“วิลล์!” ทรอย ประธานชมรมร้องเรียกขณะที่แบลร์วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตออกจากห้อง
ไป “เป็นอะไรของเขานะ?”
“เชลซีรู้จักเขาด้วยเหรอ?” อลันถาม
“เปล่านี่…แต่ว่า…แปลกจัง” ฉันตอบ “เขาคือใครเหรอคะ”
“วิลล์น่ะเหรอ?” ทรอยพูดขณะที่รับเอาใบสมัครไปจากมือฉัน “เป็นรุ่นพี่ปี2น่ะ เป็นนัก
เปียโนอันดับหนึ่งของโรงเรียนเชียวนะ ถ้วยรางวัลที่พวกเธอเห็นอยู่นี่ก็ของเขาล่ะ เออนี่
เธอเล่นเป็นรึยัง”
“ยังเลยค่ะ”
“ถ้างั้นว่างๆฉันจะหาคนในชมรมมาสอนนะ แต่ถ้าให้ดีลองหาคนมาช่วยฝึกก็ได้ เพราะ
บางทีเขาก็ไม่ค่อยว่างกัน”
“ค่ะ ขอบคุณมาก”
“งั้นก็โอเค ฉันไปก่อนนะ ต้องเอาไอ้นี่ไปลงบัญชี ชมรมเปิดวันจันทร์กับวันพุธ ว่างๆ
ก็มาได้ ยินดีต้อนรับเสมอ” ทรอยพูดก่อนจะเดินออกไป
“จริงสิ ขอบคุณนะที่มาเป็นเพื่อน” ฉันหันไปบอกอลัน
“ไม่เป็นไร เต็มใจอยู่แล้ว เออ…จริงสิ”
“อะไรเหรอ”
“ถ้าวันไหนว่างๆก็บอกนะ เดี๋ยวฉันบอกให้อเล็กซ์มาสอนเปียโนเธอ”
“อืม ขอบคุณมาก จริงสิ แล้วนี่อเล็กซ์ติดธุระอะไรเหรอ”
“ไม่ได้บอกไว้นะ แต่หมอนั่นยุ่งทั้งปีล่ะ เป็นนักเรียนดีเด่นก็งี้แหละ”
“นักเรียนดีเด่น?”
“อ้าว จริงสิ” อลันพูดพลางหัวเราะ “ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยล่ะ พวกเราเป็นตัวป่วนในห้องก็จริง
แต่ว่าเจ้าอเล็กซ์น่ะมันหัวดีมาก เวลาสอบทีไรทำคะแนนออกมาติดหนึ่งในสามทุกทีแหละ”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะ”
“นั่นสิเนอะ” อลันพูด “เออ วันนี้คงกลับด้วยกันไม่ได้ ฉันจะอยู่รอเจ้าอเล็กซ์มันก่อน
โชคดีนะ”
“จ้ะ บ๊ายบาย”
ฉันค่อยๆมองอลันลับตาไป แต่ในใจยังสงสัยอยู่ เกี่ยวกับเรื่องที่ห้องดนตรี
“วิลล์ แบลร์ เหรอ…บางทีอาจมีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันนะ…” ฉันพูดกับตัวเอง มองระ
เบียงที่ว่างเปล่าอย่างกังวลระคนสงสัย ก่อนจะเดินจากไป
แต่เพียงปมเล็กๆที่เกิดขึ้นในวันนั้นกลับนำมาซึ่งสิ่งที่เลวร้ายเกินกว่าทุกคนจะคาดถึง
“อ้อ ก็แหงสิ ฉันเป็นพี่หมอนี่แค่ไม่กี่นาทีเอง” อลันพูด
“แต่ว่ามีพี่แบบนี้ก็น่าหนักใจนะ…โอ๊ย!…เตะทำไม” อเล็กซ์ร้อง “แล้วเชลซีล่ะ ไม่มี
พี่น้องเหรอ?”
“เอ่อ…ก็ ไม่มีหรอก” ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก
เกือบอาทิตย์แล้วที่ฉันมาโรงเรียน เพราะเป็นนักเรียนใหม่ที่เข้ามากลางคันเลยไม่
ค่อยมีเพื่อนมากนัก แต่คนที่สนิทด้วยที่สุดในตอนนี้คงหนีไม่พ้นคู่แฝดอลันกับอเล็กซ์
ทั้งที่ทั้งสองคนมีเพื่อนเยอะแยะอยู่แล้วแต่กลับมาสนิทกับฉัน แล้วยังช่วยงานที่ฉันไม่
ถนัดในฐานะเด็กใหม่ด้วย
หลังจากเจอหนังสือเล่มนั้นที่ห้องเก็บของ ฉันก็กังวลมาตลอด แต่เดิมที่เคยกังวล
เรื่องที่พ่อแม่คอยปิดบังฉันแล้ว ก็ยังสงสัยเรื่องที่ว่า คนที่ชื่ออีออสเป็นใคร ทำไมฉันถึง
ไม่เคยเจอเลย ทั้งที่ฉันน่าจะเคยรู้จักคนคนนั้น และน่าจะมีสายสัมพันธ์อะไรบางอย่าง
ด้วยกัน แต่สุดท้ายฉันก็ไม่กล้าถามพ่อกับแม่ บางทีที่พ่อแม่มีท่าทีแปลกๆกับฉันอาจมี
ส่วนเกี่ยวข้องกับอีออสก็ได้
“เธอนี่สนิทกับพวกแฝดนาสเบิร์กจริงๆเลยนะ”
“อะไรเหรอ แคลร์” ฉันพูดกับแคลร์ เพื่อนหญิงที่อยู่ห้องเดียวกับฉัน และสนิทกับ
ฉันรองจากอลันและอเล็กซ์
“ก็ทุกทีที่ฉันเห็นเธอก็อยู่กับพวกเขาตลอดเลยนี่นา” แคลร์พูด “มีอะไรปิดบังกัน
รึเปล่า…”
“ไม่มีหรอกน่า ฉันเป็นแค่เด็กใหม่ ส่วนพวกเขาก็แค่ชอบเทคแคร์คนอื่นอยู่แล้ว
นี่นา”
“เหรอ…น่าเสียดายเนอะ”
“เสียดายอะไร”
“ก็อลันกับอเล็กซ์น่ะนะเป็นคนดังออกขนาดนั้น ทั้งหล่อทั้งเก่ง ถึงจะร่าเริง แต่
ปกติพวกเขาสนิทกันเองมากกว่า เพิ่งมีเธอเนี่ยแหละที่เขาสนิทด้วยเป็นคนแรก”
“เหรอ ไม่มีอะไรหรอกน่า”
“แหม…เชื่อก็ได้” แคลร์บอก
“เฮ้ เชลซี หวัดดี แคลร์ ไปกันเหอะ จะเย็นแล้ว”
ฉันหันหลังไป หนึ่งในฝาแฝดตะโกนมาจากด้านหลัง
“ฉันอลันนะ อเล็กซ์ติดงานนิดหน่อย แต่เราไปกันก่อนก็ได้”
“อือ…”
ฉันลุกขึ้นเก็บของ “ไม่ทันขาดคำเชียวนะจ๊ะ” แคลร์แซว
“แคลร์…เธอก็รู้นี่ว่า…”
“เอาน่า…รีบไปเถอะ ฉันไม่บอกใครหรอก”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง” ฉันกระซิบโกรธๆ “อืม ไปละนะ อลัน โทษทีที่ให้รอ”
“ทำไมถึงอยากสมัครเข้าชมรมดนตรีล่ะ” อลันถาม
“อือ…ก็ มันน่าสนใจดีน่ะ”
“ก็ดีนี่ เล่นดนตรีแล้วคลายเครียดดีด้วย…” อลันพูด “เออ…แล้วนี่อยากเล่นอะไรล่ะ”
“เปียโนน่ะ”
“ไม่เลวนะ ไว้วันไหนให้อเล็กซ์สอนสิ หมอนั่นเล่นเก่งนา เคยได้รางวัลด้วย”
“เอ๋…จริงเหรอ แล้วอลันเล่นเป็นรึเปล่า”
“ก็พอได้ แต่ว่าฉันหัวไม่ดี เล่นไงๆก็ตามอเล็กซ์ไม่ทัน ตอนหลังเลยเลิกเล่น”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า อลันยังทำอย่างอื่นอีกหลายอย่างได้ดีนี่นา…อ้าว ถึงแล้ว” ฉัน
พูดพลางเดินเข้าไปในห้อง
เปียโนตัวเก่าแก่ยังคงอยู่ที่มุมห้อง ฉันตรงเข้าไปหามัน
“นี่ อลัน ช่วยสอนหน่อยสิ แค่พื้นฐานก็ได้” ฉันขอ
“อือ…งั้น เริ่มจากวางมือก่อนเลยแล้วกัน หลังจากนั้นก็ลองไล่คีย์ไปทีละตัว แล้ว
ค่อยหัดดีดเป็นเพลงง่ายๆ…”
หลังจากนั้นอลันก็ช่วยสอนให้ ถึงฉันจะยังเล่นไม่เป็น แต่เมื่อได้จับเปียโนดูก็รู้สึก
คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนฉันเคยเล่นมันมาเมื่อนานมาแล้ว รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาลึกๆ
เวลาผ่านไปนานแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่เบื่อ กลับรู้สึกสนุกขึ้นเรื่อยๆด้วยซ้ำ
“ไม่เลวนี่ เรียนรู้ได้ไวดี”
“ขอบคุณนะ” ฉันบอก พลางค่อยๆดีดตามที่สอน
“เฮ้ ใครอยู่ในห้องน่ะ วันนี้ไม่มีชมรมไม่ใช่เหรอ” เสียงหนึ่งตะโกนมาจากหน้าห้อง
“อ๊ะ สวัสดีครับ พาเด็กใหม่มาสมัครเข้าชมรมน่ะครับ”
“อ้อ ดีเลย ใครจะสมัครเหรอ หวัดดี ฉันชื่อทรอย…ทรอย วินเทอร์ เป็นหัวหน้าชม
รม ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เชลซี ดาเนียลค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”
“อืม…รอเดี๋ยวนะฉันไปเอาใบสมัครมาให้ อยู่ไหนนะ อ้อๆอยู่นี่เอง เจอแล้ว”
ทรอย วินเทอร์พูดพลางส่งกระดาษใบหนึ่งให้ฉัน
ฉันก้มหน้ากรอกใบสมัคร แล้วอยู่ๆประตูห้องก็เปิดออก มีแสงลอดเข้ามา ฉันค่อยๆ
เงยหน้ามอง
คนที่ยืนอยู่ที่ประตูนั้นเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ แต่เพราะเป็นภาพย้อนแสงจึงเห็นไม่
ชัด ฉันรู้สึกแสบตา จึงหันกลับมา
“อ้าว เฮ้ วิลล์ วันนี้มาด้วยเหรอ มาดูนี้สิ มีเด็กใหม่สมัครเข้าชมรมด้วยแน่ะ”
“หา เหรอ” เขาพูดพลางเดินเข้ามาหาฉัน “หวัดดี ฉันเป็นรองประธาน ชื่อวิลล์ แบลร์
ยินดีที่ได้รู้จักนะ…”
“เชลซี ดาเนียลค่ะ…” ฉันพูดขณะกรอกใบสมัครเสร็จพอดี แล้วจึงเงยหน้าขึ้น “ยิน
ดีที่ได้รู้จัก”
ในตอนนั้นเอง ฉันได้มองหน้าเขาอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก แต่ในขณะที่ฉันเงยหน้า
ขึ้นมา รอยยิ้มเป็นมิตรที่ฉาบอยู่บนใบหน้าของวิลล์ แบลร์ กลับหายวับไป แทนที่ด้วยสี
หน้าตื่นตระหนกสุดขีด ม่านตาของเขาขยายกว้าง
“…ธ…เธอมาอยู่ที่นี่ ได้ยังไง”
“เอ๋?” ฉันอุทาน
“เหวอ!!!” เขาร้องออกมาขณะที่คว้ากระเป๋า “ฉ…ฉันไม่รู้เรื่องนะ…อย่าเข้ามา…หวา!!!”
“วิลล์!” ทรอย ประธานชมรมร้องเรียกขณะที่แบลร์วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตออกจากห้อง
ไป “เป็นอะไรของเขานะ?”
“เชลซีรู้จักเขาด้วยเหรอ?” อลันถาม
“เปล่านี่…แต่ว่า…แปลกจัง” ฉันตอบ “เขาคือใครเหรอคะ”
“วิลล์น่ะเหรอ?” ทรอยพูดขณะที่รับเอาใบสมัครไปจากมือฉัน “เป็นรุ่นพี่ปี2น่ะ เป็นนัก
เปียโนอันดับหนึ่งของโรงเรียนเชียวนะ ถ้วยรางวัลที่พวกเธอเห็นอยู่นี่ก็ของเขาล่ะ เออนี่
เธอเล่นเป็นรึยัง”
“ยังเลยค่ะ”
“ถ้างั้นว่างๆฉันจะหาคนในชมรมมาสอนนะ แต่ถ้าให้ดีลองหาคนมาช่วยฝึกก็ได้ เพราะ
บางทีเขาก็ไม่ค่อยว่างกัน”
“ค่ะ ขอบคุณมาก”
“งั้นก็โอเค ฉันไปก่อนนะ ต้องเอาไอ้นี่ไปลงบัญชี ชมรมเปิดวันจันทร์กับวันพุธ ว่างๆ
ก็มาได้ ยินดีต้อนรับเสมอ” ทรอยพูดก่อนจะเดินออกไป
“จริงสิ ขอบคุณนะที่มาเป็นเพื่อน” ฉันหันไปบอกอลัน
“ไม่เป็นไร เต็มใจอยู่แล้ว เออ…จริงสิ”
“อะไรเหรอ”
“ถ้าวันไหนว่างๆก็บอกนะ เดี๋ยวฉันบอกให้อเล็กซ์มาสอนเปียโนเธอ”
“อืม ขอบคุณมาก จริงสิ แล้วนี่อเล็กซ์ติดธุระอะไรเหรอ”
“ไม่ได้บอกไว้นะ แต่หมอนั่นยุ่งทั้งปีล่ะ เป็นนักเรียนดีเด่นก็งี้แหละ”
“นักเรียนดีเด่น?”
“อ้าว จริงสิ” อลันพูดพลางหัวเราะ “ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยล่ะ พวกเราเป็นตัวป่วนในห้องก็จริง
แต่ว่าเจ้าอเล็กซ์น่ะมันหัวดีมาก เวลาสอบทีไรทำคะแนนออกมาติดหนึ่งในสามทุกทีแหละ”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะ”
“นั่นสิเนอะ” อลันพูด “เออ วันนี้คงกลับด้วยกันไม่ได้ ฉันจะอยู่รอเจ้าอเล็กซ์มันก่อน
โชคดีนะ”
“จ้ะ บ๊ายบาย”
ฉันค่อยๆมองอลันลับตาไป แต่ในใจยังสงสัยอยู่ เกี่ยวกับเรื่องที่ห้องดนตรี
“วิลล์ แบลร์ เหรอ…บางทีอาจมีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันนะ…” ฉันพูดกับตัวเอง มองระ
เบียงที่ว่างเปล่าอย่างกังวลระคนสงสัย ก่อนจะเดินจากไป
แต่เพียงปมเล็กๆที่เกิดขึ้นในวันนั้นกลับนำมาซึ่งสิ่งที่เลวร้ายเกินกว่าทุกคนจะคาดถึง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น