ทำไมต้อง...(เพื่อน)

ข้อมูลเบื้องต้น

ความรักทุกคนมี
แต่จะรักษามันไว้ได้หรือไม่อีกเรื่องหนึ่ง
ความต้องการทุกคนมี
แล้วจะได้ตามที่ต้องการไหมอีกเรื่องหนึ่ง



ความรักจะอยู่กับเรานานหรือเร็ว
ขึ้นอยู่กับนิสัยของคน 2 คนว่าเข้ากันได้ไหม
และความเข้าใจซึ่งกันและกัน
การแสดงออกของความรัก
มันมากเกินไปหรือน้อยเกินไปหรือเปล่า
เวลาก็คือสิ่งสำคัญ
ไม่ใช่พึ่งเจอกันคุยกันแค่ 2 วันก็เป็นแฟนกันแล้ว
ความหมายของแฟนของหลายๆ คนคือคนรู้ใจ
แล้วคนที่พึ่งคุยกัน 2 วันเค้ารู้ใจเราจริงหรอ



ความผิดพาดของคนคนหนึ่ง
ขึ้นอยู่กับเหตุผลประกอบ
ว่าเราให้อภัยเค้าได้ไหม
แต่ถ้าทำใจไม่ได้ก็อย่าฝืน
ยอมปล่อยเค้าไปดีกว่า
เวลาจะทำให้เราดีขึ้น
เราคิดว่าอย่างั้น




สุดท้ายนี้....................................
ความรักไม่จำเป็นเฉพาะหนุ่มสาว
เราอย่าลืมคุณพ่อคุณแม่ที่ท่านให้เรามาลืมตาดูโลก
และดูแลเราด้วยความรัก
ขอร้องเถอะค่ะแสดงความรักให้พ่อกับแม่เห็นบ้าง
อ้อ.....อย่าลืมคนรอบข้างด้วยนะคะ
เช่นเพื่อน <นี่สำคัญมากคนเราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเพื่อน
ลุง - ป้า - น้า - อา <ก็ก็รักก็เอ็นดูเรานะคะท่านบอกสอนอะไรก็เชื่อฟังท่านบ้าง

เนื้อเรื่อง

ที่ร้านไอศกรีม
“นี่ไอ้บ้าไม่ต้องมองฉันตาหวานขนาดนั้นก็ได้ฉันเขินนะ” ฉันพูดพรางหลบสายตาของเพื่อนสนิทต่างเพศ ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทก็เหอะ มาส่งตาหวานให้อย่างงี้ก็ไม่ไว้เหมือนกันนะ ก็ดูสิตาโตแถมขนตายังยาวเป็นแพได้อีก แล้วไหนคิ้วเข้มๆ ที่ตัดกับผิวที่ขาวอมชมพู แล้วยังจะจมูกที่โด่งเป็นสันและริมฝีปากที่แดงตามธรรมชาตินั่นจะไม่ให้ฉันหวั่นไหวได้ยังไงล่ะ
“ข้าไม่ได้มองแกข้ามองคนข้างหลังแกต่างหากล่ะ” เพร้งๆๆๆ หน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ เลยฉันขอดูหน้าคนที่ทำให้ฉันหน้าแตกหน่อยสิ
“นี่มันน้องมะปรางนี่หว่า” ฉันอุทานออกมาเมื่อเห็นบุคคลที่ไอ้เกมส์ทำตาหวานให้
“แกรู้จักหรอขอเบอร์หน่อยสิ”
“รู้จักเฉยๆ ไม่มีเบอร์” ฉันส่ายหน้าแล้วก้มทานไอศกรีมที่อยู่ตรงหน้าต่อ
“งั้นไปขอให้หน่อยสิ”
“คิดดูก่อน”
“เออน่ะไอศกรีมข้าเลี้ยงเอง”
“*0*ความจริงเรื่องแค่นี้ฉันทำเพื่อเพื่อนได้สบายอยู่แล้วไม่เห็นจะต้องเลี้ยงเลยแต่ขอใจนะ” พูดจบฉันก็เดินไปขอเบอร์น้องปรางให้ไอ้เกมส์
“เอามาสิ”
“ยังไม่ถึงเวลา พี่คะเอามะนาวและก็วนิลาเพิ่มหนึ่งที่ค่ะ” พนักงานร้านเอาไอศกรีมแก้วที่สามมาเสริฟให้ฉันทานหนึ่งคำ ที่รักที่เลิฟก็โทรมาหาฉันเลยจำเป็นต้องหยุดทานไอศกรีมแล้วรีบไปหาที่รักที่เลิฟที่โรงหนังโดยไม่ลืมที่จะเอาเบอร์น้องปรางให้ไอ้เกมส์ เหตุผลที่ไม่ให้มันก่อนเพราะกลัวมันฉิ่ง
หน้าโรงหนัง
“ขอโทษนะหมูใหญ่ที่มาช้า” ฉันพูดกับไลออลแฟนของฉันเองแหละ
“ไม่เป็นไรหรอกหมูเล็ก”
“งั้นเราเข้าไปกันเถอะ” พูดจบฉันก็จับมือไลออล แต่ยังไม่ทันไรไลออลก็รีบดึงมือกลับ
“อย่าทำอย่างงี้สิมันดูไม่ดี” ฉันอยากถามจริงๆ เลยว่าเราเป็นแฟนกันจริงหรือเปล่ารู้สึกว่าฉันแตะเนื้อต้องตัวไม่ได้เลย อิจฉาคนอื่นจัง ที่ได้จับมือแฟนควงแขนแฟนจู๋จี๋กับแฟน ทำไมแฟนฉันไม่เหมือนกับแฟนคนอื่นเค้ามั้งนะ หรือว่าไลออลรังเกียจฉันหรอ แล้วมาเป็นแฟนกับฉันทำไมล่ะ
“อือ” พูดจบฉันก็เดินนำเข้าไปในโรงหนังวันนี้มาดูหนังผีกันแหละ เวลาที่ผีออกมาฉันกรี๊ดแล้วก็ไปกอดแขนหมูใหญ่พอผีไปหมูใหญ่ก็แกะมือฉันออกจากแขน แต่มองไปรอบข้างเห็นคู่รักหลายคู่นั่งกอดกัน แต่ดูคู่ฉันสิจับแขนจับมือกันก็ไม่ได้น้อยใจชะมัดT____T พอหนังจบไลออลก็ไปส่งฉันที่บ้าน
 นี่เรามีแฟนกับเค้าหรือเปล่าวะเนี้ย? นี่ฉันก็อายุ 23 ปีแล้วนะเป็นแฟนทำไมต้องหวงเนื้อหวงตัวกันขนาดนั้นด้วยแต่ความจริงแล้วฉันก็ชอบตรงที่เค้าป็นคนให้เกียติผู้หญิงนี่แหละ
‘ก่อนที่น้ำตาจะไหล ก่อนที่ฉันยืนไม่ไหว ก่อนที่ฉันจะหมดลมหายใจ หมดแรงจะก้าวไป’ เกมส์มันโทรมาทำไมวะเนี้ย
“โมชิโมชิ” ฉันรับโทรศัพท์
“บูลแกอยู่ไหน”
“บ้านทำไมหรอ”
“มาหาหน่อยสิ” เกิดอะไรขึ้นวะทำไมเสียงมันร้อนรนอย่างงี้
“ทำไม”
“เออหน่า ข้าจะรอที่XXXนะ” แล้วมันก็ว่างไป
ที่XXX
“ฮัลโลเกมส์แกอยู่ไหน”
“อยู่ที่ชั้นลอยขึ้นมาหาหน่อย” เกมส์พูดจบฉันก็เดินไปที่ชั้นลอยและภาพที่เห็นตรงหน้าคือไลออลกำลังนั่งดื่มอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งแค่นั้นไม่พอกำลังนั่งนัวเนียกันเลย แล้วกับฉันแม้แต่มือยังไม่เคยที่จะได้จับ แล้วนี่มันอะไรกันไม่รอช้าฉันรีบเดินจ้ำอ่าวไปแยกนังชะนีนั่นออกมาจากไลออล ทันทีที่ไลออลเห็นฉันก็อึ่งและได้แต่พูดว่า
“นี่บูลพี่อธิบายได้นะฟังพี่อธิบายนะ นะ บูลนะ” แต่ฉันไม่รู้หรอกว่าใครพูดอะไรบ้างรู้แต่ว่าสติฉันตอนนี้หายไปแล้ว
“อยากอธิบายมากใช่ไหมได้” ฉันจับขวดที่อยู่แถวนั้นฟาดเข้าไปกลางกระหม่อมของไลออล
“ไปอธิบายกับนรกแล้วกันตายซะเถอะ” ฉันกำลังจะถีบไอ้คนสาระเลวแต่เกมส์ก็เข้ามาขวางไว้และลากฉันออกมาซะก่อน
“ปล่อยฉันนะเว้ยฉันจะไปฆ่ามันไอ้ชั่วเอ๊ย”
“ตั้งสติหน่อยสิวะ ที่ข้าเรียกแกมาไม่ได้ให้แกมาฆ่าคนนะเว้ย แค่อยากให้แกเห็นว่าไอ้บ้านั่นไม่ได้จริงใจกับแกแค่นั้นเอง”
“ฮือๆๆๆๆๆๆ TTOTT แกปล่อยฉันนะเว้ยไอ้เกมส์”
“ใจเย็นๆ สิวะ ปัดโถ่เว้ย เอาสิ แกอยากไป ไปเลยไปแล้วฆ่ามันให้ตายนะถ้ามันไม่ตายไม่ต้องกลับมาให้เห็นอีก” ทันทีที่เกมส์ปล่อยฉันเข่าฉันถึงกับทรุดลงกับพื้นแล้วก็ร้องไห้แล้วเกมส์ก็นั่งลงข้างๆ
“ร้องหะ” เกมส์ยังพูดไม่จบประโยคฉันก็โผล่เข้ากอดซะก่อน
“ทำไมเกมส์ ฮือๆๆ ฉันทำอะไรผิดทำไมเขาฉันทำกับ เฮือก ฉันแบบนี้ ฮือๆๆๆ” แล้วฉันก็ร้องไห้ไม่หยุด ฉันพึ่งรู้ก็วันนี้เองว่าคนอกหักและผิดหวังกับอะไรมากๆ มีความรู้สึกอย่างงี้นี่เอง นี่หรอผลตอบแทนที่ได้รับจากการที่เราไว้ใจรักเค้าและทุ่มเทให้ ทุกคนที่ฉันคบมาฉันไม่เคยเสียน้ำตาให้ใครแล้วทำไมครั้งนี้ฉันถึงร้องไห้รู้สึกเหมือนตัวเองอ่อนแอจังเลยแฮะ ฮือๆๆๆ วันนี้ฉันขอร้องไห้ให้พอ และพรุ่งนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่เสียน้ำตาให้ผู้ชายคนนี้อีก เพราะแค่นี้มันก็คงจะมากพอ
“บูลๆๆๆ ตื่นได้แล้วถึงบ้านแล้ว” เสียงของเกมส์ปลุกให้ฉันตื่นนี่ฉันเผลอหลับไปหรอเนี้ย
“ขอบใจนะ”
“อือ อย่าลืมอาบน้ำก่อนนอนนะ”
“อือ” พอลงจากรถฉันก็เข้าบ้านแต่หน้าของไอ้ชั่วนั่นยังคงมาหลอกหลอนมีคนเคยบอกว่าถ้าเราเมาก็จะลืมสิ่งที่ทำให้เราเสียใจ ฉันอย่านั้นเลยออกไปซื้อเหล้ามาดื่ม ดื่มไปได้ขวดครึ่งก็เมา
‘ก่อนที่น้ำตาจะไหล ก่อนที่ฉันยืนไม่ไหว ก่อนที่ฉันจะหมดลมหายใจ หมดแรงจะก้าวไป’ ใครโทรมาวะเนี้ย
“ฮาโหล 2 โหลไม่อาวนะ เอาสัก 10 โหลเลย 5555”
“นี่บูลแกเป็นอะไรเนี้ย”
“เกมส์หรอ ไม่ได้เปนอาราย ไม่มาววว อ้าววางไปแล้ว ฮึฮึ โทรมาทำไมวะเนี้ย คร๊อกกกฟี่ -0-zZZzzZZZ”
Game talk ::
“โอโห อะไรวะเนี้ย” เนี้ยหรอสภาพของเพื่อนผม ไม่หน้าโทรไปบอกมันเลย แกเป็นมาขนาดนี้เลยหรอวะเนี้ย
‘ก่อนที่น้ำตาจะไหล ก่อนที่ฉันยืนไม่ไหว ก่อนที่ฉันจะหมดลมหายใจ’ นี่ไอ้ไลออลมันยังกล้าโทรมาหาแกอีกหรอวะเนี้ย
“เลิกยุ่งกับเพื่อนกูได้แล้วไอ้!@$$%$#%#%^&*()*^$%” อ้าวมันวางนานแล้วหรอเนี้ย แล้วจะทำยังไงกับซากยัยบูลดีวะเนี้ยมันตายหรือยังเนี้ย เฮ้อออ อ
เช้าวันรุ่งขึ้น
“กรี๊ดดดดดด ไอ้เกมส์แกมาอยู่ในห้องฉันได้ยังไงเนี้ย ผู้ชายมันชั่วกันทั้งโลกหรือว่ายังไงวะ แกตายซะเถอะอย่าอยู่เลย”
“เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวก่อนสิวะ”
“ไม่มีเดี๋ยวล่ะแกตาย”
“เฮ้ย ฉันยังไม่ได้ทำอะไรแกเลยนะเว้ย เมื่อคืนเห็นเมาเลยเช็ดตัวให้เฉยๆ - -;”
“จริงนะ*0*” เชื่อได้ไหมวะเนี้ย
“จะหลอกเพื่ออะไรล่ะ- -;;” ก็เผื่อแกไม่อยากรับผิดชอบไงล่ะ- -+
“ฉันหวังว่าแกคงไม่หลอกฉันหรอกนะ”
“เออ แกไปอาบน้ำได้แล้วไปเดี๋ยวฉันมารับไปเที่ยว” พูดเสร็จมันก็เดินออกจากห้องไป
“เที่ยว- -?”
1 ชั่วโมงผ่านไป
“มาแล้ว” เสียงเวรมาหาประไรของไอ้เกมส์ดังเมื่อมันเข้ามาในบ้านของฉัน วันนี้มันพาฉันออกไปทานอาหารข้างนอกบ้านแล้วก็พาฉันไปเที่ยวที่
“สวนสนุก ไม่เอา ไม่มีอารมณ์เล่น”
“เออหน่า ลงมาจากรถเดี๋ยวนี้อย่าให้อุ้ม”
“เออ ลงเอง” และรู้ไหมวะว่ามันพาฉันไปเล่นอะไร รถไฟตีลังกาบ้าล่ะ บินลาดินบ้านล่ะ และอีกมากมาย อยากจะอ้วกเป็นบ้า แต่ก็สนุกดีมันทำให้ฉันลืมเรื่องเลวร้ายที่พึ่งประสบมาเสียสนิทเลย
3 วันผ่านไป
 3 วันที่ผ่านมาฉันรู้สึกดีมากๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันเกมส์พาฉันไปเที่ยวและทำให้ฉันมีความสุขจนพูดได้เลยว่าฉันลืมเรื่องผู้ชายคนนั้นแล้วเค้าก็แค่คนตีสองหน้าที่เข้ามาในชีวิต มีสแคลและข้อความของไลออลที่ส่งโทรมามี 100 กว่าข้อความ และคงคาดว่าจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ ฉันเลยเปลี่ยนเบอร์
“ฮัลโหลเกมส์อยู่ไหน”
“ใครโทรมาหรอคะพี่เกมส์” เสียงผู้หญิงนี่
“ผู้กับใครหรอ”
“อ้อ อยู่กับน้องมะปรางน่ะ” ทำไมฉันถึงเจ็บหัวใจขึ้นมานะ
“หรอ งั้นฉันไม่กวนละ” แล้วฉันก็กดวางไปเลย ป๊อก นี่น้ำตาหรอนี่ฉันร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้สึกตัวเลย แล้วฉันร้องไห้ทำไมกันเพื่อนได้คบกับคนที่ชอบเราก็ควรยินดีด้วยสิ แล้วความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันหรือว่าเราจะรักเพื่อนตัวเองเขาแล้วหรอ
1 อาทิตย์ต่อมาที่ม้าหินอ่อนหลังตึกคณะที่มหาลัย
“บูลนั่งด้วยได้ไหม” รู้สึกเหมือนไม่ได้ยินเสียงนี้นานเลยนะ
“อือ”
“แกสบายดีหรือเปล่าวะ”
“อือ”
“มานั่งคนเดียวในที่เงียบๆ แบบนี้ไม่กลัวหรอ”
“ไม่”
“แล้วแกทะ”
“นี่เกมส์ถามไรหน่อยสิ”
“ถามมาสิ”
“แกว่าถ้าเพื่อนรักเพื่อนมันผิดไหม” ฉันพูดพรางหลบสายตาเอาวันนี้ยังไงต้องพูดถ้าจบก็คือจบเป็นเพื่อนกันก็เจ็บเพราะแอบรักเค้าอยู่แต่ต้องเห็นเค้าเดินควงกับผู้หญิงคนอื่นทุกวัน สู้ตัดเพื่อนกันเลยให้รู้แล้วรู้รอดไม่ดีกว่าหรอ
“ไม่รู้สิข้าก็รักเพื่อนเหมือนกัน” นี่มันหมายความของดวงตาหวานๆ คู่นั้นหมายความว่ายังไง
“พี่เกมส์OoO”
“OoO” <เกมส์
“OoO” <ฉัน ทำไมหน้าเราสองคนตั้งเป็นแบบนี้เพราะหน้าของเราสองคนห่างกันไม่ถึง 3 นิ้วน่ะเอง อีกอย่างน้องมะปรางยืนอยู่ข้างหลังเกมส์ จากมุมกล้องแล้วคงเหมือนกำลังจูบกัน
“มะปราง”
“นี่มันหมายความว่ายังไงคะ”
“คือพี่...”
“เพรี้ยยย จบกับที” น้องมะปรางตบหน้าเกมส์แล้วก็เดินจากไป
“ตามไปง้อสิ” ฉันหันไปบอกเกมส์หลังจากที่ยืนอึ้งอยู่นาน
“ฮึฮึ เป็นอย่างงี้ก็ดีเหมือนกัน”
“ดี ดีตรงไหน0.0?”
“ดีตรงที่ฉันจะได้มาคบกับเธอไง” Oo0 นี่คือความจริงหรอเนี้ย
---END---

บทส่งท้าย

“กรี๊ดดดด”
“กรี๊ดดดด”
“กรี๊ดดดด”
“นี่ยัยบ้าหนังไม่เห็นจะหน้ากลัวตรไงไหนเลยกรี๊ดๆๆ อยู่นั่นแหละ”
“ก็คนมันกลัวนี่นาน”
“แล้วเมื่อเช้ากินข้าวกับอะไรเนี้ยตัวหนักชิบ” ใช่แล้วค่ะ ฉันกับเกมส์เรามาดูหนังผีกัน ทีแรกก็นั่งเก้าอี้คนละตัวอ่ะนะ รู้สึกว่าผีโผล่มาครั้งแรกฉันก็กอดแขนเกมส์เฉยๆ นะ แต่ไม่รู้ผีตัวไหนโผล่มาฉันถึงได้มาอยู่ที่ตักไอ้บ้านี่เนี้ย
“ก็ปล่อยฉันสิยะ”
“ไม่ล่ะแอร์มันเย็นนั่งแบบนี้มันอบอุ่นดี” ใช่แล้วล่ะฉันจะกลับไปนั่งที่เดิมแต่ไอ้บ้านี่ก็ไม่ยอมให้ฉันไป