คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทเรียนภาคพิเศษตอน3: เสื้อผ้าของผู้กล้ามักพะรุงพะรัง
บทเรียนภาคพิเศษตอนที่สาม:เสื้อผ้าของผู้กล้ามักพะรุงพะรัง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เหตุการณ์กลับมาเป็นปกติในวันต่อมา หลังจากที่ได้ใช้ชีวิตไปอย่างไร้ความหมาย ชินเซ็นงุมิก็กลับมายุ่งกับการเป็นสายตรวจ ส่วนฝั่งร้านสารพัดรับจ้างก็ยังคงว่างงานเหมือนปกติ แต่ไม่ขอพูดถึง เดี๋ยวความไร้สาระมันยาว
“สรุป ก็หามือวางระเบิดไม่เจอ” ท่านหัวหน้ากอริถอนหายใจอย่างอารมณ์เสีย
ตุ๊ง!
มือวางระเบิดเองก็รู้สึกแทงใจดำชอบกล แถมยังรู้สึกเสียวสันหลัง ถ้าหัวหน้ารู้ว่าเป็นคนใกล้ตัวแอบใช้อำนาจในทางที่ผิดจะทำหน้ายังไงนะ
“นั่นน่ะสิครับ แต่ผมมีข่าวดีนะ ผมว่าเจ้าหญิงสโตกเกอร์เลิกตามหัวหน้าโอคิตะแล้วล่ะครับ เห็นบ่นว่าโอคิตะคนหลายใจ ไม่รู้หัวหน้าไปทำอะไรไว้นะครับ ”
ตุ๊งๆ!
แทงใจดำรอบสอง ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อไอ้เรามันมีส่วนร่วมด้วย-///-
แต่มันก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ ดูเหมือนเจ้าหญิงจะไปอย่างง่ายๆหลังจากที่วางแผนกันแทบตายอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังได้ปราบคนปากแข็งที่ริมฝีปากแสนจะนุ่มนิ่มอีกด้วย
คิดอะไรของตูฟระ!?
“โอ้! นับว่าเป็นข่าวดีเลิศเลยนะเนี่ย เจ้าหญิงคงจะรู้ตัวแล้วล่ะมั้งว่าตื๊อเค้าแล้วไม่ดี”
งั้นเมื่อไหร่จะรู้ตัวสักทีล่ะคุณน่ะ
ท่านรองคิดในใจเบาๆ
“หืม…ทำหน้าอย่างนั้นทำไมน่ะ โทชิ หรือนายรู้ว่าเจ้าหญิงเลิกเพราะอะไร?”
ชักสงสัยละว่าตาลุงคนนี้มันเดาหรือมันรู้จริงวะ??
โดนทุกประเด็น…
“เปล่าครับ ว่าแต่… เตรียมตัวออกเวรจะไปไหนน่ะครับ”
“พอดีวันนี้ว่าจะไปหาคุณโอทาเอะหน่อย”
นั่นปะไร พูดไม่ทันขาดคำ
“คุณคอนโด้ ที่งานเทศกาล โรคจิตอนาจารออกอาละวาดแล้วครับ” หัวหน้าหน่วยหนึ่งพึ่งไปตรวจความเรียบร้อยรายงานผล
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาดันไปสบตามายองเลอร์จิตป่วนซะงั้น
งานนี้หลบ(ตา)กันให้วุ่น
ฝ่ายกอริล่าทำหน้าเซ็ง
งานเข้าแล้วไหมล่ะตู
“เออ งั้นงานนี้แกกับโทชิรับไปแล้วกัน ไปล่ะ” ว่าแล้วก็ชิ่งอย่างหน้าด้านๆ คนถูกวานทั้งสองยัง งงๆ
หัวหน้าประสาอะไรวะ!?
คราวนี้ทั้งสองก็(จำ)ต้องเผชิญหน้ากันอีกครั้ง
ไม่ได้การล่ะ ไม่ใช่สาวแรกรุ่น เหนียมอายให้ดูทุเรศตัวเองเปล่าๆ
แต่... คู่กรณีอยู่ตรงหน้านะเฟ้ยยยย!!
“คุณฮิจิคาตะครับ”คนหน้าหวานที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ ทำท่านรอง หายใจไม่เป็นจังหวะ
“หะ...ฮะ?”
“ทำยังไงกันดีครับ”
“ทำ...ทำอะไร?”
“โรคจิตอ่ะครับ” คนตาโตหน้านิ่ง “จะจับยังไง?”
จะบ้านะเว่ย!! ทำหน้าแบบนี้ทำไมวะ ไม่ได้อยู่กันแค่สองคนนะเว่ย!
คุณชายดาวซาดิสม์คิดอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นอาการของคนตรงหน้า ที่เงอะๆงะๆชอบกล แถมยังหน้าแดงทั้งที่ยังไม่มีอะไรเลยชวนให้รู้สึกไปด้วย ไอ้เจ้าบ้าตีแบดมองอย่างจับพิรุธ
“อ่ะ อ่ออ เอ้อ!!”
“เอางี้มั้ยผมมีแผน”
ทุกคนหันมาทางคนบทน้อย
“ให้ลูกพี่ร้านรับจ้างสารพัดช่วยสิครับ”
“แกไม่มีปัญญาทำเองรึไงฟระ เราเป็นตำรวจนะเฟ่ย งานนี้ก็ต้องจัดการเองสิฟะ”
อีกอย่าง ขืนให้มันช่วยอีก กลัวไอ้เรื่องประหลาดๆอย่างเมื่อวานจะเกิดขึ้นอีก ไอ้เจ้าพวกนั้นดูเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาชะมัด
เป็นอันตรายต่อหัวใจ(?)
ยังไงก็ไม่เอาเด็ดขาด!!
“ผมพึ่งจะเห็นคุณฮิจิคาตะฉลาดก็วันนี้แหละครับ”
ยิ่งเมื่อวานยิ่งโง่
หนุ่มน้อยนิยมSคิดเย็นๆ
“เจ้าโรคจิตน่ะ มันป่วนงานเทศกาลทุกๆปี ปีนี้ก็เช่นกัน ในที่ๆเบียดเสียด มันก็จะแอบจับก้นสาว ผมว่านะ เราต้องล่อมันออกมา”
“ล่อ? เอางี้มั้ยครับ ใช้แผนนกต่อ แล้ววางกำลังจับกุม”
“ฉลาดนี่ ยามาซากิ แล้วใครจะมาเป็นนกต่อ”
…
“หัวหน้าโอคิตะไงครับ”
“ไม่!!”
คนที่ปฏิเสธเสียงแข็งกลับเป็นท่านรองมาดขรึมซะงั้นทำเอาคุณชายยัวะนิดๆ
ไอ้บ้านั่น ! มันเป็นบ้าอะไรขึ้นมาวะ??
หงุดหงิดๆ อยากฆ่าคนเว่ยย!!
“ยุ่งอะไรวะ ไอ้คุณฮิจิคาตะ เอ็งจะไปไหนก็ไป”
“แกน่ะเงียบไป งานนี้ไปจ้างร้านสารพัดรับจ้างเอา”
“ร้านนั้นมีผู้หญิงแค่คนเดียวเนี่ยนะ แถมทั้งแบนทั้งซึนอีก คิดว่าโรคจิตจะโลลิหรือไง”
โหศัพท์ ต้องแปลมั้ยเนี่ย
“ถ้าเป็นโรคจิตมันก็ไม่เลือกหรอก”
“งั้นก็เอาซี่!! งั้นผมก็จะไปเป็นนกต่อ”
“แก!"
เพื่อขัดขวางรองปีศาจ ให้ทำอะไรก็ยอม!
คนบ้าอะไรวะ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง
ไหนจะปากพาซวยของตัวเองอีก
ตูไม่เคยตกเป็นรองใครเฟ้ย!!!
คนตัวเล็กคิดอย่างเคืองแค้นยืนมองหน้าคนเอาแต่ใจพลางนึกอะไรขึ้นมาได้ก็แอบอายในใจอีกสักรอบและก็แอบอยากฆ่าคนตรงหน้า
คนตาโตมองคนข้างหน้าอย่างไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกับคนตรงหน้าที่ดูจะอาฆาตไม่น้อย
ออร่าทมิฬพวยพุ่งมาจากทั้งสองฝั่ง คนที่เป็นต้นเหตุรู้สึกงงๆบวกสำนึกผิด
ผมพูดเล่นเองครับT^T
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไหงเรื่องมันกลายเป็นอย่างนี้ก็ไม่รู้ จากที่ยืนเถียงกันอยู่ดีๆ(?) ท่านชายปีศาจของเรากลับต้องมาแต่งหญิงซะงั้น ทั้งหมดมันเป็นเพราะคำพูดอันคึกคะนองของไอ้คนบทน้อยคำเดียว
“ไหงเป็นอย่างนี้ล่ะ?”
สาวน้อยผมเงินที่อยู่ในชุดกิโมโนสีชมพูทำหน้าหน่ายโลกสุดฤทธิ์
ไหนบอกจะไม่โยนบทให้แล้วไง แถมทั้งเรื่องตูก็ใส่มันอยู่ชุดเดียว
เสียพระเอกนะเฟ้ย!!! (งานนี้เอ็งไม่ใช่พระเอก)
“แล้วไหงผมต้องมาด้วยล่ะครับ”
สาวแว่นสุดเซ็กส์ของเราตีหน้าอึน
“นั่นน่ะสิน่อ ไหงอั๊วต้องมาแต่งหญิงด้วยล่ะน่อ”
“หล่อนน่ะแต่งปกติอยู่แล้ว!! แต่ไอ้พวกไม่ปกติสิเห็นแล้วน่าขนลุก”คุณกินโวยวีนใส่แม่สาวหมวย
“น่าขนลุกตรงไหน ออกจะเซ็กส์;)”ทำตาวิบวับ
“แล้วไหงแกต้องแต่งเป็นกอริล่าตัวเมียด้วยฟระ?”
“กอริตัวเมียเชียวนะ ขนาดฉันยังชอบเลย”
มีแต่เอ็งคนเดียวน่ะสิ
คนถือแบด(ถือทำไม)ตีหน้าซีเรียสอย่างหนัก หันไปหารองที่ดูจะมีอารมณ์เดียวกัน
“รองครับ แผนนกต่อนี่มัน…จะไหวเหรอครับ”
“จะทำอะไรก็ทำเหอะ ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว”ท่านรองพูดเหมือนจะปลง ทั้งที่สีหน้าและอารมณ์บ่งบอกว่า หงุดหงิดสุดๆ
แต่ละคนดูไม่ได้เลย ไอ้คนผมเงินที่ยืนแคะขี้มูกยืนอยู่ในชุดสีหวานแต่หน้าอย่างเซ็งโลก ไหนจะไอ้เด็กแว่นผมเปียข้างปานพจมานใส่ชุดสีเหลืองนั่นอีก และยังมีไอ้สาวผมดำตัดสั้นในชุดกิโมโนสีเขียวถือไม้แบด(?) แถมด้วยหัวหน้าที่แต่งเป็นคิงคองสาว เห็นแบบนี้แล้ว ใครมันจะกล้าไปโรคจิตด้วยวะ
นี่ตูอยู่ในโลกไหนฟระเนี่ย!!
“ไปกันได้หรือยังครับ?”คนที่ดูจะอารมณ์เสียไม่แพ้กันเดินออกมาอย่างสโลว์ในชุดกิโมโนสีแดงที่ใส่แล้วขึ้นสุดๆรับกับหน้าหวาน ปากแดงๆน่าสัมผัส แก้มแดงระเรื่ออมชมพูผมสีน้ำตาลถูกจัดเป็นทรง ดูเป็นคนเดียวที่แต่งแล้วขึ้น ต่างจากสัตว์ประหลาดที่มองมาอย่างอึ้งๆ
“ไปกันเหอะ”ท่านรอง เดินสะบัดตูดนำโด่ง ทำเอาสาวผมน้ำตาลสุดซาดิสม์หงุดหงิดหนักกว่าเดิม
ชิ! ทำเป็นไม่มอง แกมันน่าฆ่าทิ้งให้ไวจริงๆ ฮิจิคาตะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เอาล่ะ มาถึงตรงนี้แล้ว ฉันก็ไม่ได้หวังว่าโรคจิตมันจะจับพวกเอ็งหรอกนะ(เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้) แต่ถ้าใครเจอคนที่ถูกทำร้าย ไม่ว่าจะเป็นวิวาทหรือโรคจิตก็เหอะ ขอให้จับโดยด่วน อย่างน้อยก็เรียกคนมาช่วยจับ คนที่เจอก็ขอให้เรียกคนในหน่วยนะ อย่าลืม”
“เยสเซอร์ ทั่นลอร์ด”
ทันทีที่แยกย้าย ท่านรองของเราก็ถอนหายใจ
จะรอดมั้ยน้อ~
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! โรคจิต!”
ไม่ทันไร ก็มีผู้หญิงร้องออกมา ท่านรองของเราวิ่งไปยังที่เกิดเหตุทันที
-0-
ท่านรองเรายืนอึนไปเลย เพราะสิ่งที่เห็นคือหัวหน้ากอรินอนกระโจ๊เผี่ยวเลือดคาปากโดยมีกอริล่าตัวเมียและสาวน้อยโจรสลัดยืนหอบแฮ่ก
“ทำอะไรของคุณน่ะ คุณคอนโด้ “
“พ...พอดีเห็นคุณโอทาเอะ ในชุดสุดน่ารัก อยู่ๆน้องชายมันก็เด้งมาดูโลก ก็เลย... แหง่ก”ตายแล้วใช่มั้ยนั่น
ตูล่ะรับไม่ได้ ตำรวจเจือกเป็นโรคจิตซะเอง
ว่าแล้วพี่แกก็เดินหนีไป ปล่อยสิ่งที่เจอไว้อย่างลืมหน้าที่
“กรี๊ดดดดดดดดด!!! โรคจิต!”
และแล้วท่านรองก็วิ่งตามเสียงไปอีกรอบ แต่พอเห็นแล้วอยากวิ่งกลับ หญิงสาวชี้ไปทางผู้ชายที่ยืนเลือดกำเดาไหลพรากๆ
“เอ็งทำอะไรของเอ็งวะ ไอ้โรคจิต”
พี่แกไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ปล่อยให้กำเดาไหลยิ่งกว่าวันแดงเดือดของสาวๆ ท่านรองทนไม่ได้ลากยูคาตะสีชมพูออกมาจากตรงนั้นแล้วเอามาวางลงตรงบริเวณที่ไม่ค่อยมีคน
คนผมเงินเอาทิชชู่ยัดรูจมูกสองข้าง
“เฮ้ยๆ ฉันไม่ผิดนะเว่ย สาวเจ้าอยากยืนเซ็กส์ทำไมล่ะมันผิดกฎนาเหวย”
“ฉันไม่ได้จ้างแกให้มาเป็นโรคจิตซะเองนะเว่ย ไอ้หอก!!”
พี่แกใส่อารมณ์เสร็จ ก็เอามะเร็งขึ้นมาดูด แล้วเดินหนีไปอย่างเซ็งอารมณ์
“ช่วยด้วยค่า! มีคนจะถูกฆ่า!”
เริ่มไม่ค่อยอยากจะวิ่งไปดู แต่มันเป็นหน้าที่นี่หว่า
“คางุระจัง อย่า!”หนุ่มแว่นในชุดสาวล็อกแขนอาหมวยโรคจิตไว้
“ม่ายล่าย! ไอ้หมอนี่มังชนไหล่อั๊ว มังเปงโรคจิก! อั๊วจาตื๊บมัง มาให้อั๊วตื๊บปูเหลียวนี้!!”
ปากที่คาบบุหรี่อยู่หันหลังกลับทำเป็นไม่รู้จักทันที
เฮ้อ... มีคนที่ทำงานจริงๆมั้ยเนี่ย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขณะเดียวกัน พ่อหนุ่มผมน้ำตาลของเราเจอศึกหนักซะแล้ว งานนี้ไม่ใช่โรคจิต แต่เป็นการลักลอบค้าอาวุธเถื่อน หัวหน้าหน่วยหนึ่งซุ่มดูอย่างลืมไปแล้วว่าอยู่ในชุดที่ขยับลำบาก สุดๆ
ขณะที่การซุ่มกำลังไปได้สวย ไอ้ชุดที่เดินลำบากดันไปเกี่ยวกับไม้ ทำให้เกิดเสียง แถมยังมีคนเดินมาทางด้านหลัง
เวรเอ๊ย!!
ชายหนุ่มรู้ตัวทันทีเมื่อดาบแหลมคมจ่อเขาที่หัวของเขา
“ดูสิฉันเจออะไร ยอดนักดาบแห่งชินเซ็นงุมิ อยู่ในชุดสีหวาน เห็นแล้วน่าฆ่าชะมัดเลยว่ะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“รองครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!! หัวหน้าโอคิตะถูกพ่อค้าอาวุธเถื่อนจับไปแล้วครับ”
หา…
“บะ...บ้าน่า!คนอย่างหมอนั่นเหรอ จะถูกจับ”
--
คนแจ้งข่าวยืนมึน ปากก็พูดอย่างนั้น แต่ตัวจะไปไหนนั่น??
“แล้ว รองจะไปไหนน่ะครับ!”
“จะไปซื้อมายองเนส นายก็ไปบอกคุณคอนโด้ซะ!!”
-0-
มุขเดียวกับไปซื้อก๋วยเตี๋ยวเรือป่าวหว่า?
อีกด้านหนึ่งที่วิ่งอย่างไม่รู้ทิศตอนนี้ในใจสับสนว้าวุ่นเป็นอย่างยิ่ง ใจก็เป็นห่วงคนที่ไม่น่าห่วงเอาเสียเลย
คนอย่างหมอนั่นเหรอ…จะถูกจับ
ไอ้เจ้าหมอนั่นน่ะ เป็นถึงยอดนักดาบแห่งชินเซ็นงุมิเชียวนะ
ไอ้หมอนั่นน่ะ เป็นถึงเจ้าชายแห่งดาวซาดิสม์เชียวนะ
แต่ถึงอย่างนั้น...
ทำไมตูต้องวิ่งหามันด้วยฟะ!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“อาพาจิเอะ ถ้าลื้อไม่ขวางอั๊วอ่านะ อาแปะนั่ง ซี้แหง”
“พอเถอะครับ คางุระจัง เรามาทำงานนะครับ”
“ทำงาน อั๊วจาตื้บอาโรคจิกนั่งไง”
-0-
แค่ชนไหล่เขาเรียกโรคจิตที่ไหนล่ะครับ
“กรี๊ดดดดดด!!! โรคจิต”
ทันทีที่อาหมวยโรคจิตกับหนุ่มแว่นโรคจิตได้ยินก็วิ่งตามเสียงไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ใช่แล้ว... ไอ้หมอนี่น่ะ
หลังจากที่วิ่งวุ่นอยู่นาน เขาก็ได้พบในสิ่งที่ค้นหา ชายหนุ่มย่างก้าวเข้าไปหาชุดกิโมโนสีแดงชุ่มเลือด เส้นผมสีน้ำตาลประกายยืนท่ามกลางพื้นสีแดงฉาน และไหนจะดวงตาสีแดงที่จ้องมองมาในตาประกายเป็นเขา
…
ทันทีที่แอบคิดว่าโรแมนติก ทั้งสองก็เอาดาบฉะกันซะแล้ว
“ทำบ้าอะไรของเอ็งฟะ ไอ้หอก!”เปิดฉากใส่หนักโดยท่ารอง
“เอ็งสิบ้า ไอ้บ้า!” ไอ้บ้าซาดิสม์ของเราก็ไม่ยอมแพ้
“บอกให้เรียกคนมาช่วยไม่ใช่เหรอวะ??”
“เอ็งบ้าเรอะ!! จะปล่อยให้มันหนีพ้นรึไงวะ”
“ฮึ่ม!”
โกรธอะไรขนาดนี้วะ?
ทั้งดาบทั้งคำพูดต่างก็ฟาดฟันเชือดเฉือนกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ความจริงไม่อยากให้บู๊กันหรอก แต่ไม่รู้มันจะลงเลิฟซีนยังไง
“ถ้าแกตายมันจะเป็นยังไง เคยคิดมั้ย!”
“ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก เพราะฉัน ไร้เทียมทาน”
ดาบคนตาโตจ่อที่คอหอยคนตัวสูง
“เห็นมั้ยล่ะ”อมยิ้ม
“ก็ไม่แน่หรอก”ยิ้มยั่ว
คนผมดำปัดดาบที่จ่อคอลงแล้วเสียงดาบก็มาแบบไม่ขาดสาย
“แกไม่ได้รอดตลอดไปหรอก ถ้าลูกน้องบ้าๆอย่างแกตายไป หัวหน้าจะฆ่าฉันเอา”
หึ…ห่วงแค่นี้เองสินะ
“จะห่วงทำไม อีกหน่อยแกก็ตายแล้ว คราวนี้แกจะได้เจอพี่สักที”
“ไม่ว่ะ เพราะตลอดมา อยากเจอแกมากกว่า”
ดาบคนผมน้ำตาลชะงักคนผมดำจึงฟันหนักเข้าเรื่อยๆ
“แก พูดอะไรน่ะ?”
เออว่ะ
คนผมดำพึ่งรู้ตัว
“กะ...ก็ ถ้าไม่ติด”
ดาบที่ฟันกันเลื่อนลงอย่างช้าๆ
…
“ติด...?”คนฟังยืนนิ่งรอคำตอบ
“ติด... โธ่เว้ย!”
หลุดอะไรของตูฟะเนี่ย??
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อากินจัง ลื้อทำอารายของลื้ออ่ะ?”
สาวหมวยของเราทำหน้าขยะแขยงประหนึ่งว่าจับได้ที่พ่อตัวเองดูหนังโป๊
ฝ่ายคุณพ่อยังสาวหน้าซีด
“เฮ้ย!! ไม่ใช่นะ มันเป็นอุบัติเหตุ”
“เหรอครับ แล้วที่ยังจับอยู่มันหมายความว่าไงอ่ะครับ”
เอามือลงทันที
นึกว่าที่รองมือ-////////-
“แฮะๆ “ตีหน้าแบบกลัวตายสุดๆ
“โรคจิต!!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ถ้าไม่ติดว่ามีแกไง! พอใจรึยัง”คนผมดำก้มหน้าลง ( _/////_)
-///-
คนฟังหน้าแดง(ทำไม)
“ไอ้บ้า!”
น่ารักตายล่ะ(คหสต)
ไอ้เราก็หนีแทบตาย เพื่อจะไม่เจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่ที่ทำมาทั้งหมดมันจะเกิดประโยชน์อะไร เมื่อสิ่งที่อยากเจอที่สุดมาอยู่ตรงหน้าแล้ว
คนที่อุตส่าห์พยายามไม่ใช้คำว่าน่ารักกับมันแล้วแท้ๆแต่ยังหลีกไม่พ้น ไม่อยากจะบอกเลย ไอ้กิโมโนสีแดงที่ใส่อยู่มันจงใจยั่วชัดๆ เห็นแล้วอยากกดลงตรงนั้นเลย อุตส่าห์ไม่มองแล้วเชียว ซ้ำยังทำหน้าแดงน่ารักน่ากอดกว่าเดิมเสียอีก แล้วโอกาสดีๆแบบนี้ จะปล่อยไปนี่จะดีหรือ?
“ฉันรู้ดี มันไม่เหมาะกับแก”
เสียงที่เริ่มอ่อยลง คนฟังตั้งดาบรอ เมื่อรู้ว่าสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจได้เกิดขึ้นอีกแล้ว ซึ่งแน่นอนว่า จิตใจที่อ่อนแอกว่า ดาบก็ย่อมอ่อนแอ คนตรงหน้าเอาดาบลงอย่างง่ายดาย
“ไม่คิดบ้างเหรอ ที่นายทำหลายๆอย่าง”
จะพูดก็พูดไปสิวะ จะเดินมาทำไม
“ไม่ว่าแกจะโกรธ จะยิ้ม หรือจะอาย...”
-////////////////-
อาย
“มันเป็นอันตรายต่อตัวเอง อย่างตอนนี้”
รู้แล้วก็อย่าทำสิวะ
ไม่อยากยอมรับเลยว่าคนตรงหน้ามันสำคัญ ปกติจะชอบเก็กขรึม เห็นแล้วหมั่นไส้ น่าฆ่าให้พ้นๆไปแต่พอเป็นไอ้หื่นแล้ว…น่าฆ่าให้เร็วที่สุด-///-
“แก...มายุ่งกับฉันทำไม”
“ชอบว่าคนอื่นโง่ มีสมองก็เอาไปคิดสิวะ”
ตูไม่อยากคิดเว่ย!!
เดินทีละก้าวมันช้า พี่แกเลยประชิดตัวทันที
เฮ้ย!
คนตัวเล็กใจหายวาบ เริ่มรู้สึกถึงการเกาะกุมบนร่างกาย ลมหายใจร้อนผ่าวพ่นใส่หน้าทำเอามึน ร่างกายแข็งแกร่งเริ่มเบียดหาความร้อนจากอีกฝ่ายจนแทบจะรวมร่างกันแล้ว
“ ไอ้โรคจิต!”ตกเป็นรองทันทีเมื่ออีกฝ่ายถือโอกาสเข้ามาครอบครองร่างกายและจังหวะการเต้นของหัวใจอย่างถือดี แต่ไม่รู้ทำไม เรี่ยวแรงที่เคยมีหายไปหมด
“กับเอ็งน่ะแหละ”
ว่าแล้วก็ฉวยเอาริมฝีปากอุ่นๆแทรกเข้ารุกเร้าจนคนที่รับสัมผัสแทบละลาย แต่ยังขืนตัวดึงดันที่จะออกจากพันธนาการให้ได้จนเซไปเจอกำแพงซึ่งยิ่งสร้างโอกาสให้คนตรงหน้ามีโอกาสรุกมากขึ้นเท่านั้น
จะมีสักกี่คนนะ ที่อยากสัมผัสแบบนี้ ยิ่งคิดแล้วยิ่งได้แค่คำตอบเดียวคือคนนี้เท่านั้น ที่ปกติดูสบายๆ เอาแต่ใจ และซาดิสม์แค่ไหนก็ตาม แต่พอถูกประชิดขนาดนี้กลับอ่อนหวานทั้งๆที่ดูไม่เต็มใจสักนิด ไม่เคยมีใครทำให้เป็นแบบนี้มาก่อน และไม่เคยอยากทำกับใครเลย แม้กระทั่งพี่ของคนตรงหน้าก็ตาม มันจะเป็นไปได้อย่างไรล่ะ เมื่อคำตอบเป็นคนตรงหน้าตั้งแต่ทีแรกแล้ว
ถึงแม้จะไม่รู้ตัวก็เหอะ แต่อยากให้รู้จากสัมผัสที่ถ่ายทอดนี้แล้วกัน หวังว่าคงจะเข้าใจนะ
ต่อไปนี้จะไม่ปฏิเสธตัวเองอีกแล้ว เพราะรู้ว่ามันไม่มีทางได้ผลเลย ถ้าเป็นคนนี้
…
ฉันเป็นของนายแล้วนะ
แต่นาย จะเป็นของฉันรึเปล่า?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(พิเศษ)
-0-
--+
เหล่าตัวละครประกอบฉากยืนมองกองเลือดปริศนาที่หาตัวคนทำไม่เจอ
“ไหนล่ะ โอคิตะ”
“ไม่รู้สิครับ”
รองก็เหมือนกัน หายไปไหนหว่า?
(ใบ้ให้ เขาไปต่อกันที่อื่นแล้ว)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เหตุการณ์ทั้งหมด จบลงโดยที่สาวน้อยทวินเทลมีรอยแดงบวมบนใบหน้า เดินกลับบ้านพร้อม สาวหมวย และหนุ่มแว่นวัยกระเตาะ
อีตาหน้าปลาตายลูบแก้มตัวเองป้อยๆ
“ฮ๊า อากินจังลื้อไม่ระวังเลยน่อ อั๊วก็นึกว่าลื้ออยากเล่งเปงโรคจิกซ้าเอง”
“หล่อนจะบ้าเหรอ คนเยอะอย่างนั้นเค้าดันมาแล้วมันเผลอไปโดนต่างหาก ”
“เอาเถอะครับ เราไม่มีเจตนานี่ครับ แค่ค้างมือไว้เกือบนาที”ประชด
“นั่นน่ะซี้ แค่เผลอไปโดนแล้วคิดว่าเป็นเบาะรองมือเท่านั้นเอ๊ง!”เสียงสูง
“คุณน่ะมันโรคจิต”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น