คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
แฮ่กๆๆ เสียงหอบกระหายน้ำ ของธิดาแห่งภูตน้อยนามว่า อัมเบรคก้า ซึ่งเทอเป็นองค์หญิงแห่งภูตทั้งปวง ตอนนี้ในโลกของภูตกำลังทำศึกระห่างภูตด้วยกัน อัมเบรคก้า ธิดาภูตตัวน้อยจำเป็นต้องหนีจากศึกครั้งนี้ ซึ่งตอนนี้ธิดาน้อยกำลังบินด้วยความเหนื่อยล้าเต็มที เธอภาวนาในใจขอให้ศึกครั้งนี้จบลงไว้ๆ "องค์หญิง!! หยุดเดียวนี้นะพะยะค่ะ" ทหารภูตของราเชน ภูตฝ่ายมืดที่ต้องการจะยึดดินแดนของภูตขาวและเป็นตัวการของสงครามครั้งนี้ "ไม่!!เรื่องอะไรที่ฉันต้องหยุด!!" อัมเบรคก้าตอบกลับไปเสียงแข็งเต็มไปด้วยความมั่นใจในศักดิ์ขององค์หญิงแห่งภูต "เอววิโนเหคริกเตอร์" จู่ๆก็บังเกิดประตูวงกลมสีรุ่งข้างหน้าของธิดาน้อย อัมเบรคก้าโดนประตูมิติดูดเข้าไปยังอีกมิติหนึ่ง "กรี๊ด!!!"
โลกมนุษย์.....
"กรี๊ด!!!" ตึบ เพล้ง โครม!!!
"เฮ้ย!!" เสีบงทุ้มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของ สเตฟาน หนุ่มมัธยมปลายสุดหล่อติดTOP TEN ในโรงเรียนมัธยมเบอร์ริน่า โรงเรียนนานาชาติชื่อดัง "นี่มันเกิดอะไรขึ้น กับเพ้นเฮาต์ฉันวะเนี่ย!!" สเตฟาน หนุ่มลูกครึ่งอเมิกันไทย สบถอย่างเสียอารมณ์หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นกับเขา "เฮ้ย!!นี่เธอเป็นใครกัน ทำไมจู่ๆถึงตกลงมาในห้องฉันได้ว่ะ" สเตฟายถามด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เต็มไปด้วยคำถาม??ในหัวของเขา "อือ ที่นี่ที่ไหนกัน ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่" อัมเบรคก้า สาวน้อยลืมตาบือๆถามด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าเต็มทน "ติ่งต่อง!!" เสียงกริ่งเพ้นเฮ้าส์ดังขึ้น "ใครมากันหนักหนาวะ" สเตหาฟสบถอารมณ์เสียเป็นครั้งที่สอง "สวัสดีครับ ผมไรอันเป็นญาติของอัมเบรคก้าจะมารับตัวเธอกลับ" ไรอัน ข้ารับใช้ของ ราเชค อ้างมารับตัวองค์หญิง อัมเบรคก้า ."อ๋อ งั้นคุณรีบๆเอาตัวยัยนั้นไปเลยน่ะ!! " สเตฟานบอกอย่างเสียอารมณ์ .ครับ!! เดียวผมจะรีบพาตัวเธอกลับไปครับ!!" ปึด!! เสียงเส้นอารมณ์ของสเตฟานขาดมันทำเขาโกรธหนักยิ่งขึ้น "คุณหนูครับ กลับบ้านกันดีกว่าครับ!" ไรอันเข้ามาประคองร่างของ อัมเบรคก้า ที่อิดโรยไร้เรี่ยวแรง "คุณเป็นใครกัน??" อัมเบรคก้า ถามกลับไปด้วยเสียงที่แหบแหง "เอ่อ คือว่าเราไปคุยกันที่บ้านดีกว่าครับคุนหนู" ไรอันบอกเบี่ยงๆเพื่อไม่ให้ความลับของอัมเบรคก้าแตก "OK ค่ะที่บ้านก็ที่บ้าน" นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ยะ ถ้าเขาเป็นคนของภูตดำแล้วฉันจะเป็นยังงัยน่ะ เฮ้อ!คิดแล้วปวดหมองชะมัด
"คุณท่านครับ องค์หญิงมาแล้วครับ" หลังจากที่ฉันตกลงมากับเขาก็พาฉันมาที่ คฤหาสที่ไหนสักแห่งแต่มันใหญ่มาก
"มาแล้วหรอหลานของลุง หลานช่างเหมือนกับแม่ของหลานมากๆ"
"เอ่อ ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดถึงเรื่องอะไร เราไม่เคยรู้จักหรือเคยเห็นหน้ากัน เอ่อ!!!! แล้วคุณรุ้จักชื่อของชั้นได้ยังไงกันนะ รึว่าคุณคือสมุนรับใช้ของภูตดำ เธอถามชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีที่ไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่เธอก็ยังหวั่นๆอยู่ในใจว่าอาจจะเป็นสมุนของภูตดำที่ต้องการมาล้วงความลับของภูตขาวจากเธอ แต่ถ้าคุณต้องการล้วงความลับของภูตขาวจากฉันล่ะก็ ฉันขอบอกเลยว่าท่านไม่มีทางทีจะได้รู้หรอก!!!! ถ้าชั้นจะต้องบอกความลับของภูตขาวให้สมุนของพวกภูตดำอย่างท่านได้รับรู้ล่ะก็ ชั้นยินดีที่จะตายไปพร้อมกับความลับของภูตขาวโดยจะไม่บอกอะไรเกี่ยวกับเวทมนต์ของภูตขาวให้ท่านได้รับรู้แน่ !!!สาวน้อยพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจไม่กลัวอะไรทั้งนั้นตอนนี้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะเอาซะเลย มันเต้นรัวไปหมด เพราะความกังวลในใจของเธอเกี่ยวกับโลกของภูตได้เกิดขึ้นแล้วตอนนี้ชะตาของโลกภูตขึ้นอยู่กับเธอ!!
"ฮาๆๆ ใจเย็นๆหลานรักนี่ลุงราเช็คพี่ชายของพ่อหนูไง หนูคงจำลุงไม่ได้แน่เพราะลุงออกมาจากโลกภูตตั้งแต่หนูยังไม่เกิดด้วยซ้ำไป" ลุงราเช็คหรอ?? แต่ว่าไปหน้าของเขาก็หน้าคล้ายๆกับเสด็จพ่อเหมือนกันนะ "คุณคือลุงของหนู จริงๆหรอค่ะ" ฉันถามลุงราเช็คอีกครั้ง แต่ในใจของฉันกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก "ใช่แล้วหลานของลุง" ทันทีที่ลุงพูดจบฉันวิ่งเข้าไปกอดลุง โดยที่ร่างกายทำเองอย่างอัตโนมัติ "ฮึก ฮือๆหนูคิดว่าหนูต้องมาอยู่ที่โลกมนุษย์คนเดียวสะแล้ว" อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเองโดยที่ฉันไม่ต้องการให้ลุงเห็นความอ่อนแอขององค์หญิงแห่งภูต
"หนูไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย หนูมีลุงทั้งคนราชิวไม่ได้เล่าเรื่องของลุงให้หนูฟังเลยหรอ"
"คุณพ่อก็เล่าให้ฟังบ่อยๆว่ามีพี่ชายอยู่คนนึง แต่ว่าไม่ได้อยู่ที่โลกภูต หนูไม่นึกเลยว่าจะได้เจอลุงที่โลกมนุษย์ เอ๊ะ!แต่ทำไมลุงถึงรู้ได้ว่าหนูอยู่ที่บ้านของผู้ชายคนนั้นละค่ะ แล้วก็ทำไมหนูถึงมีร่างเหมือนมนุษย์ด้วย" ฉันถามลุงราเช็คด้วยอาการอยากรู้ใจจะขาด "OK บอกก็บอก ที่โลกมนุษย์มีภูตออกมาอยู่ด้วยกันหลายเผ่าไม่ว่าจะเป็นเผ่า ภูตดิน ภูตน้ำ ภูตลม ภูตไฟ แต่ว่าภูตที่ออกมาอยู่ที่โลกมนุษย์จะกับกลายร่างเป็นมนุษย์เพราะพลังภูตในตัวมันจะกลายร่างให้หลานเองเหมือนกับสัญชาตญาณของภูตเพื่อไม่ให้ความลับถูกเปิดเผย"
"อ๋อ ค่ะแล้วเราจะรู้ได้งัยค่ะว่าคนไหนเป็นภูตบ้าง??"
"เมื่อเราอยู่ใกล้กับภูตด้วยกัน สัญลักษณ์ของเผ่าจะปรากฏขึ้นตรงหน้าผากลุงว่าหลานน่าจะได้เจอแน่ลุงว่าหลานน่าจะอยากจะเห็นห้องนอนของหลานแล้วนอนพักสักตื่นแล้วค่อยลงมาทานอาหารค่ำพร้อมกันคงจะดีกว่าน่ะ" เมื่อลุงพูดจบชั้นก็ตอบตกลงลุงราเช็คแล้วตานไรอันพ่อบ้านของที่นี้ไปอย่างเงีบยๆ
หลังจากที่ฉันเดินขึ้นมาบนห้องนอนฉันๆก็พินิจพิจารณาเปรียบเทียบโลกของภูตกับมนุษย์มันก็เหมือนๆกันไม่ได้แตกต่างอะไรมากนักฉันทิ้งตัวลงนอนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้...
"อัมเบรคก้าหนีไปไปให้ไกลที่สุดเลยน่ะลูก แม่รักหนูมากน่ะจ๊ะ ไปอัมเบรคก้าไปปป!!"
"แม่ค่ะ แม่อย่าทิ้งหนูไป ฮือๆไม่แม่อย่าทิ้งหนูไปน่ะ"
กรี๊ดดดดดดดดด "อัมเบรคก้าหลานเป็นอะไร" รุณลุงเช็คขึ้มมาปลุกฉันหรอ
"เอ่อ คือหนูฝันร้ายค่ะ อึกฮือๆหนูฝันร้ายฝันถึงแม่บอกให้หนูหนีไปไปให้ไกลจากโลกภูต ฮือ"
"อัมเบรคก้า มันเป้นฝันนะหลานหลานยังไม่ได้ทานข้าวเย็นด้วยจะทายไหมเดียวลุงให้คนพาขึ้นมาให้" ฉันซึ้งในความมีน้ำใจของลุงเช็คมากลุงทั้งตอนรับฉันแวให้ที่พัก ความรัก ความอบอุ่นแก่ฉัน "อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่หิวค่ะขอบคุณลุงเช็คมากน่ะค่ะ" ฉันบอกขอบคุณลุงเช็ค แล้วลุงก็เดินออกไปและบอกให้ฉันนอนไม่ต้องคิดมากอยู่ที่โลกมนุษย์ให้สบายใจ แต่จะให้ฉันอยู่อย่างสบายใจได้ยังไงเมื่อตอนนี้โลกที่ฉันเกิดกำลังมีสงครามเกิดขึ้น ฉันจะทำยังไง!!
จิ๊บๆเสียงนกกระจิ๊บร้องต้อนรับอรุณ แสงแดดสอดส่องลอดผ้าม่านกระทบมาโดนตาฉันฉันค่อยๆลืมตาเพื่อให้ตาฉันปรับสภาพกับแสงแดด ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากที่ฉันกึ่งนั่งกึ่งนอนเพื่อบิดขี้เกียจ "เปิดได้ค่ะ ประตูไม่ได้ล็อคค่ะ" ฉันขานรับคนที่เคาะประตู ฉันเดาได้ว่าคงจะเป็นลุงราเช็ค
"ลุงไม่ได้มากวนหลานเวลาหลับใช่ไหม?"
"ค่ะ พอดีหนูกำลังตื่นพอดีค่ะ"
"งั้นหลาน ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ววันนี้เราต้องไปทำธุระกันแต่เช้านะหลาน ^_<" ฉันงงเป็นไก่ตาแตกหลังจากประโยคที่คุณลุงพูดมา
"ธะธุระ อะไรหรอค่ะคุณลุง"ฉันถามละล้ำละล่วงไปค่อยเป็นคำสักเท่าไร
"รอให้หนูอาบน้ำเสร็จแล้วลงไปข้างล่างหนูก็จะรู้เอง ^^ " ==; คุณลุงราเช็คจะทำอะไรอีกล่ะ เฮ้อ!!
ตึกๆๆ เสียงพื้นบันไดกระทบกับฝ่าเท้าของฉัน "ลุงเรียกเบรคก้าลงมาที่ห้องครัวทำไมหรอค่ะ" ฉันถามลุงราเช็คหลังจากที่ ลุงแกปล่อยปริศนาให้ฉันงงอยู่ตั้งนาน --;
"ป่าวหรอกไม่มีอะไร ลุงแค่จะพาหลานเบรคก้าไปสมัคเรียนที่โรงเรียนเบอร์ริน่า" เบรคก้าเหวอเลยค่ะ เพราะอะไรนะหรอเพราะฉันไม่รู้จักคำว่าโรงเรียน!!
" อะอะไรน่ะคะลุงโรงเรียน มันคืออะไรหรอค่ะไอโรงเรียนเนี๊ยะ" แฮร่ๆๆ ฉันยิ้ทแห้งๆให้คุณลุงราเช็ค เพราะที่โลกของภูตไม่มีคำว่าโรงเรียนมี่แต่ ศูนย์ฝึกวิทยายุทสำหรับภูตเท่านั้น!!
"เป็นแหล่งรวมของเด็กๆของมนุษย์โลก ไม่มีใครไม่รู้จักโรงเรียนหรอกน่ะ เบรคก้า"
"ค่ะ" ฉันตอบลุงสั้นๆแล้วนั่งลงทานอาหารเช้ากับคุณลุงราเช็ค อย่างเงียบๆ
"เอ่อคุณลุงค่ะ ไอโรงเรียนนี้พอเราข้ไปเรียนแล้วเราต้องทำตัวยังไงบ้างอ่ะค่ะ!! "
"เบรคก้าหลานเข้าไปเรียนรู้เรื่องราวต่างๆลุงว่าหลานน่าจะชอบโรงเรียนน่ะ"
"ค่ะ หนูหวังว่าน่าจะเป็นแบบนั้น ^^" เฮ้อ!!! อยากรู้จังว่าเข้าไปเรียนแล้วฉันจะเป็นยังไงบ้าง คิดแล้วเบรคก้ากลุ้มค้า
โรงเรียนมัธยมเบอร์ริน่า
ตึกๆๆเสียงเคาะไม้ลงบนโต๊ะครูหน้าชั้นเรียน "เอาล่ะๆนักเรียนเงียบๆกันหน่อย วันนี้มีนักเรียนเข้ามาใหม่คนนึง" หลังจากที่สิ้นคำปราสัยของครูประจำชั้นฉันก็ก้าวเท้าเข้ามาให้ห้องเรียน "สวัสดีค่ะฉัน อัมเบรคก้า เรียกสั้นๆว่า เบรคก้าก็ได้น่ะค่ะ ^^ " วู้ๆๆ ไม่นานหลังจากสิ้นเสียงฉันนักเรียนชายครึ้งห้องพาก็ผิวปากแซวฉัน!! ฉันก็รู้อะนะว่าน่าตาฉันเข้าขั้นนางแบบ ก็ดีกรีฉันเป็นถึงเจ้าหญิงเชียวหนิโฮะๆๆ ."เอาละๆเบรคก้าเธอไปนั่งข้างๆ ซันนี่ โดวูแลนร์ น่ะ" ฉันได้แต่พยักหน้าตอบรับคำของครู "สวัสดีฉัน ซันนี่ โดวูแลนร์ เรียกสั้นๆว่า ซันนี่ก็ได้น่ะ" พอฉันนั้งได้ที่ปุ๊ปยัยนี้ก็แนะนำตัวปั๊ป เอ๊ะ!!เดี่ยวน่ะที่หน้าผากยัยซันนี่มีอะไรแปะอยู่น่ะ "โอ้วววไม่ๆๆเธอเป็นภูตน้ำหรอ??" หลังจากที่ฉันสังเกตหน้าผากยัยซันนี่ฉันก็รู้ว่า ซันนี่ เป็นลูกหลานภูตน้ำ "อ่อ ใช้เบรคก้าเธอรู้ได้งัยอ่ะ อย่าบอกน่ะว่าเธอก็เป็นภูตนะ!! " -_-; ยัยนี่ถ้าฉันไม่เป็นแล้วจะเห็นสัญลักษณ์บนหน้าผากแกไหมล่ะ "ใช่!!" ฉันไม่ตอบอะไรมากแต่ยัยซันนี่ นี้สิ!! สำรวจร่างกายฉันอยู่ได้
"แต่ทำไมฉันไม่เห็นสัญลักษณ์ของภูตสักอันเลยอ่ะ"
"เฮ้อ!!ก็ชั้นไม่ใช้ภูตธรรมดาหนิ!!"
"โอ้ววววอย่าบอกน่ะวะว่าทะเทอเป็น เจ้าหญิงง!!!" -0-จะเสียงดังไปไหนของแกเนี๊ยะ
"ชู่ว!! เบาๆสิเดี่ยวใครก็รู้กันหมดหรอก อย่าลืมสิว่าเราต้องเก็บความลับของภูตอย่าเพร่งพรายเด็ดขาด!!" ฉันเตือนสติของยัยซันนี่ไว้ไม่ให้ลืมตัวว่าตัวเองต้องปกปิดความลับของภูตเอาไว้!!
ความคิดเห็น