คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : (OS) NiorB : Workaholic
Workaholic
เป็นฟิคที่เขียนให้โปรเจค #NiorB_semi ใครสนใจคู่นี้ไปลองส่องแท็กดูนะคะ
มีงานดีๆให้เสพเพียบเลยค่า
Couple:
Jinyoung x JB
Theme:
-Holic
Status:
Finished
อย่าลืมส่งฟีดแบ็คเป็นกำลังใจกันนะคะ
เราเปิดแท็กแล้ว #ฟิคบตน มาเล่นกันเราเหงา555555
#NiorB_semi #ฟิคบตน
You make me
feel like my father never loved me
แจบอมเกลียดตัวเอง
เกลียด...ที่ทำได้แค่ร้องขอ
“ได้โปรด”
อ้อนวอน ขอรับสัมผัสจากคนใจร้าย
“ไม่ได้หรอกนะ”
เพียงเพื่อจะได้รับคำปฏิเสธกลับมา
มือหนาของชายหนุ่มเจ้าของเตียงแตะลงบนริมฝีปากของแจบอมผะแผ่วเหมือนอยากทิ้งสัมผัสไว้ให้เขาดิ้นทุรนทุรายก็เท่านั้น
ดวงตาเรียวเล็กเหลือบมองคนตรงหน้าอย่างตัดพ้อเรียกรอยยิ้มมุมปากจากจินยองได้เป็นอย่างดี
“ฉันต้องไปแล้ว”
แจบอมรู้
“คุณมันบ้างาน”
งานสำคัญกว่าเขาเสมอ
แจบอมไม่อยากเป็นเด็กดื้อ
แต่ถ้าผู้ใหญ่ตรงหน้าไม่ใจดำกับเขาแบบนั้น แจบอมก็คงไม่ต้องมาร้องขอกันแบบนี้
เขาไม่เคยต้องง้อใคร ไม่เลยสักครั้ง
“เธอรู้ดีว่าฉันติดเธอมากกว่างานซะอีกแจบอม”
จินยองลูบหัวคนอ่อนวัยกว่าเบาๆ แม้ร่างเปลือยเปล่าที่คลุมทับด้วยผ้าห่มพอหมิ่นเหม่นั่นกำลังทำให้จินยองไขว้เขว
แต่ลูกความที่รอเขาอยู่ที่เฟิร์มก็ต้องการทนายเช่นกัน
“ผมก็เป็นงานของคุณเหมือนกันนั่นแหละ”
จินยองยิ้มรับกับคำตัดพ้อนั้น
นั่นสินะ เขาคงเป็นพวก Workaholic จริงๆ
“ถ้าผมยอมขึ้นให้การแล้วผมได้อะไร”
เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษามองมาที่เขาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
ระยะห่างที่จงใจยืนให้ใกล้เกินสมควรของอีกฝ่าย
หรือแม้แต่กระดุมที่ปลดลงต่ำเกินจำเป็น ทนายหนุ่มรู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
“ลองขอผมมาสิ คุณพยาน”
จินยองยังจำรอยยิ้มมุมปากของอีกฝ่ายได้ดี
จำได้แม้กระทั่งเสียงครางหวานจนลั่นห้องเก็บเอกสาร
แย่หน่อยที่เขาไม่ค่อยว่าง
อีกฝ่ายเลยต้องลำบากมาหาถึงออฟฟิศตลอด
“แล้วเจอกันนะแจบอม”
ทนายหนุ่มจูบหน้าผากคนหน้าบึ้งอีกครั้งแล้วเดินออกไป
ทิ้งให้คนเด็กกว่านั่งในห้องพักสุดหรูเพียงคนเดียว
แจบอมไม่น่ารักพอจะยื้อผู้ชายคนนั้นไว้ได้เลยสักครั้ง
ออฟฟิศของจินยองอยู่ที่ชั้นสามสิบของตึกสูงเสียดฟ้า
ถึงจะเป็นลอว์เฟิร์มนานาชาติที่มีสำนักงานใหญ่อยู่ทั่วโลกก็จริง
แต่แจบอมก็เห็นจินยองยังต้องบินไปที่นู่นที่นี่เหมือนทั้งเฟิร์มมีคนทำงานแค่คนเดียว
ต้องมาให้เห็นหน้าสักหน่อย เดี๋ยวจะลืมกัน
“ทนายปาร์คไปศาลนะคะ น่าจะกลับเย็นๆ”
อีกแล้วเหรอ?
เพราะอย่างนี้สินะ
เลยไม่รับโทรศัพท์
ไม่เป็นไร วันนี้แจบอมไม่มีเรียน เขารอได้ทั้งวัน
นานกว่านี้เขาก็รอมาแล้ว
ดูหนังจบไปสามเรื่องแล้ว
แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเจ้าของห้องจะมา
แจบอมเหลือบมองเวลาจากจอมือถือ เขาหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วแต่ถ้าออกจากห้องไปตอนนี้อาจจะคลาดกับทนายหนุ่มก็ได้
“แจบอม”
และในที่สุด
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
คนบ้างานก็มา
แต่คิ้วที่ขมวดยุ่งกับเอกสารปึกใหญ่ในมือกำลังทำให้คนรอรู้ตัวว่าเขามาเสียเที่ยว
“มาตั้งแต่บ่าย แต่ผมจะกลับแล้วล่ะ”
เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษายืดตัวเต็มความสูง
เดินตรงไปหาเจ้าของสถานที่เพื่อจูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆ
ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายเป็นลำคอของอีกฝ่าย จุมพิตเบาบางแต่จงใจค้างริมฝีปากเนิ่นนานกว่าปกติ
ริมฝีปากอุ่นละออกและเดินออกไป ทิ้งให้คนบ้างานมองตามด้วยความเสียดาย
เดินตามมาสิ
มาอยู่กับเขา ทิ้งงานไว้ตรงนั้น
“กลับดีๆ”
และมันก็ไม่ได้ผลอย่างเคย
หรือบางที แจบอมก็แค่เด็กวุ่นวายที่เขาบังเอิญเจอระหว่างทำงานชิ้นนึงก็เท่านั้น
ไม่มีค่าพอกับค่าเวลาชั่วโมงละหลายหมื่นของทนายปาร์คหรอก
“คุณจะไม่ง้อผมหน่อยเหรอ”
และใช่
แจบอมเองนั่นแหละที่ไม่ยอมไปไหน
ต่อให้คนตรงหน้าจะทิ้งขว้างยังไงก็ยังจะรอ ยังจะง้อ
“ฉันกำลังยุ่ง”
“คุณยุ่งตลอดนั่นแหละ”
แจบอมยืนมองคนที่เอาแต่เปิดเอกสารไปมาด้วยหน้าตาเคร่งเครียดโดยไม่ยอมเดินไปไหน
เขามีทางเลือกที่จะเดินหนี แต่ก็ไม่เคยทำได้
เพราะคนตรงหน้ามีอะไรบางอย่างที่คอยดึงรั้งเขาไม่ให้หนีจากกรงทองซะที
ทนายหนุ่มเงยหน้าจากงานตรงหน้าเพื่อมองเด็กขี้งอนที่ยืนกอดออกมองเขาอยู่
ความสะใจเล็กๆที่ทำให้อีกคนโกรธเรียกรอยยิ้มมุมปากของเขาได้
หลายปีในสังเวียนการว่าความทำให้จินยองเสพติดชัยชนะ
การได้เห็นคู่ความฝั่งตรงข้ามดิ้นรนเพื่อจะได้ข้อเสนอที่ดีที่สุดจากเขา
พยายามทุกทางที่จะต่อรองแต่สุดท้ายก็ต้องรอจินยองหยิบยื่นข้อเสนอที่ฝ่ายเขาพอใจให้
เช่นเดียวกับตอนนี้
แจบอมไม่มีทางเดินหนีไปหลังจากรอเขามาได้ตั้งสี่ชั่วโมงโดยไม่ยอมไปไหน
“อย่ามามองผมแบบนั้นนะ”
คนเด็กกว่าโวยวาย ก่อนจะเดินไปนั่งแหมะลงตรงโซฟา
กอดอกหน้าบึ้งแบบนั้นแต่ก็ไม่กลับไปอย่างที่ขู่เขาในตอนแรก
จินยองพยายามตีหน้านิ่งไม่ยอมพูดอะไร
รอให้อีกคนหมดความอดทนไปเองเพราะเขาสนุกกับเกมนี้
ดูทำหน้าเข้าสิ
“อยากกินพิซซ่า”
มันน่านัก
จินยองวางเอกสารลงแล้วเดินไปนั่งข้างๆคนหน้าบึ้ง
แจบอมขยับหนีไม่ยอมให้นั่งใกล้แต่ก็ไม่ลุกหนี ย้อนแย้งไปหมด
นั่นล่ะเหตุผลที่จินยองหลงเด็กคนนี้จนหนีไปไหนไม่ได้เช่นกัน
ถ้าเจ้าตัวรู้สักนิดว่าตัวเองเป็นสิ่งเดียวที่ดึงเขาออกจากงานได้
“กี่ถาด”
“สอง ชีสเยอะๆ"
จินยองล้วงมือถือออกมากดหาเวปร้านพิซซ่าเพื่อหาบริการสั่งออนไลน์ เหลือบมองคนที่จู่ๆก็หันกลับมาถือวิสาสะหยิบไปเลื่อนหาเอง
ใช่เรื่องที่เขาจะต้องวางสัญญาสามสิบล้านมานั่งสั่งพิซซ่ามั้ย
ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กตรงหน้า เขาก็คงไม่ทำ
“คุณกินอันนี้มั้ย”
“สั่งมาเถอะ”
จินยองอาศัยโอกาสที่คนตรงหน้ากำลังจดจ่อกับการเลือกเมนูดึงให้อีกคนเข้ามาใกล้เพื่อที่เขาจะได้กอดอีกคนได้ง่ายขึ้น
“เสร็จแล้ว เอาคืนไป”
แจบอมยื่นมือถือคืนทนายหนุ่มที่ซบหน้ากับไหล่เขานิ่ง
ท่าทางผ่อนคลายจนเขาไม่กล้าขยับไปไหน ทั้งๆที่เขาโกรธจะแย่ก็ยังยอม
ไม่รู้เพราะอะไร
อาจเพราะเขารักมาก
มากไปด้วยซ้ำ
“ถ้าไม่ใช่ผม คุณโดนทิ้งไปแล้วนะทนายปาร์ค”
“ฉันรู้”
“เพราะคุณรู้ไง เลยไม่เคยง้อผม”
เสียงหัวเราะอ่อนๆของคนแก่กว่ายิ่งทำให้แจบอมหงุดหงิด
ทนายหนุ่มนั่งตัวตรงอีกครั้งก่อนจะคว้าคนรักของตัวเองมารับสัมผัสจากริมฝีปากของเขาแทนการง้อ
รอยจูบอ่อนหวานก่อนจะเปลี่ยนเป็นรุนแรงและเร้าอารมณ์ให้เด็กหนุ่มเริ่มจะอยู่ไม่สุข
พยายามปีนมานั่งบนตักเขา
แต่...
“เดี๋ยวฉันมีประชุมต่อ”
แจบอมก็ไม่เคยชนะงานของปาร์คจินยองเลย
“งั้นก็ไปประชุมเลย ไม่ต้องมาจูบผม”
จินยองหัวเราะกับคำพูดตัดพ้อของอีกฝ่าย
มือหนาผลักคนขี้น้อยใจให้เอนตัวกับโซฟาแล้วตามไปทับด้านบนก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้โวยวาย
“แค่จะบอกว่าให้เธอ On top ไม่ได้
เดี๋ยวเสื้อยับ”
และแจบอมก็แทบไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกนอกจากเสียงตัวเองครางชื่อของคนใจดำซ้ำไปซ้ำมา
จินยองไปประชุมต่อ แบบตรงเวลาเป๊ะๆไม่เลทแม้แต่นาทีเดียว
ปล่อยแจบอมไว้กับพิซซ่าสองถาด
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องมานั่งเบื่อรออีกคน
จะโทษจินยองฝ่ายเดียวก็ไม่ได้เพราะแจบอมก็เต็มใจตลอด เขามีเวลาว่างมากกว่าอีกฝ่ายมันเลยเป็นหน้าที่เขากลายๆที่จะเป็นฝ่ายไล่ตามคนบ้างาน
หลายคนบอกว่าเขาโง่ที่ยังยอมคบกับคนที่ทิ้งๆขว้างๆเขาทั้งที่มีคนอีกมากรอเอาอกเอาใจแจบอม
คนพวกนั้นไม่รู้จักแจบอมมากพอ
เลยไม่เคยรู้ว่าเด็กอย่างเขาน่ะ เหลิงง่าย ต้องโดนดุโดนปราม
และก็ต้องโดนฝึกให้อดทนโดยคนแบบจินยอง
“เป็นเด็กดีกับฉันคนเดียวก็พอ”
“อ๊ะ..”
“จะไปดื้อไปซนที่ไหนก็ไป
แต่ต้องกลับมาหาฉัน”
คำพูดคำจาโคตรแด๊ดดี้
ไม่รู้โรงเรียนกฎหมายเขาสอนมาในหลักสูตรด้วยรึเปล่า
“ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้ดี”
แจบอมมองคนที่เพิ่งกลับเข้ามาในห้องทำงาน ดวงตากลมโตกำลังมองเขาดุๆ แจบอมยักไหล่อย่างไม่สนใจนักจนจินยองต้องเดินไปติดกระดุมเชิ้ตที่ร่นลงไปที่ไหล่ของเด็กนิสัยไม่ดีให้เข้าที่
“ทำตัวเป็นพ่อเข้าไปทุกวันแล้วนะครับ”
คนเด็กกว่าแซวคนที่วุ่นวายกับการแต่งตัวให้ตรงหน้า
จินยองถอนหายใจเมื่อสบเข้ากับแววตาซุกซนที่ไม่ได้มีแววจะฟังที่เขาสอนไปเลย
“นายก็อย่าดื้อให้มาก”
ถ้าคนตรงหน้าเป็นคู่ความ ก็คงเป็นคดีที่จินยองใช้ชั่วโมงทำงานมากที่สุดตั้งแต่ทำงานมาแน่ๆ
“ไม่ได้หรอกครับ..”
มือเรียวแตะเข้ากับริมฝีปากเขาเบาๆ
เด็กดื้อตรงหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์มาให้แล้วก้มมากระซิบข้างหูเขาแผ่วเบาแต่กลับทำให้กล้ามเนื้อทุกส่วนของทนายหนุ่มเกร็งไปหมด
“ก็ผมน่ะมันเด็กมีปัญหา..”
ทั้งเจ้าเล่ห์ ทั้งปากดี
“...พ่อไม่รัก”
ดูพูดเข้า
จินยองไม่ปล่อยให้แจบอมได้ใจนานนัก คนมากด้วยประสบการณ์ทำตัวสมกับเป็นทนายค่าตัวแพง
เพราะหลอกล่อยากยิ่งกว่าอะไร จินยองเดินไปหยิบกระเป๋าเอกสารและกุญแจรถ แจบอมกลอกตาเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมเล่นตามเกมที่วางไว้
ยอมเดินตามแรงดึงของคนตรงหน้ากลับบ้านแต่โดยดี
“รถนายอยู่ไหน”
“ขายไปแล้ว”
“แจบอม”
เด็กหนุ่มหน้ามุ่ยเมื่ออีกคนกดเสียงต่ำเรียกชื่อเขา
หยอกหน่อยก็ไม่ได้
“ผมนั่งแท็กซี่มา”
จะได้มีข้ออ้างขอให้คนตรงหน้าพากลับ
“เฮ้อ ทำไมถึงได้เจ้าเล่ห์นักนะแจบอม”
คนโดนบ่นยิ้ม ถือว่าอีกฝ่ายตกลง เด็กหนุ่มเดินยิ้มไปนั่งบนที่นั่งข้างคนขับ
ปล่อยให้ทนายหนุ่มส่ายหน้าระอา
“คืนนี้ผมนอนกอดคุณได้มั้ย”
“ถามเหมือนปกติไม่กอดงั้นแหละ”
จินยองหันไปมองคนที่พูดกับเขาแต่กลับเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างนั่น
คำถามเมื่อกี้แปลกประหลาด เพราะแจบอมเป็นคนรักของเขา เรื่องพวกนั้นก็เป็นสิ่งที่พวกเขาทำมาตลอดโดยไม่เคยต้องขอ
“ไม่รู้สิ บางทีผมก็รู้สึกว่าผมต้องขอคุณก่อน”
ประสบการณ์หลายปีในการซักพยานในศาลสอนเขาให้รู้จักการอ่านน้ำเสียง
และคนตรงหน้าไม่ได้โกหกหรือพูดเล่นเลย
“เป็นอะไร”
แจบอมหลับตาลงเมื่อมือของจินยองละจากพวงมาลัยรถมาลูบหัวเขา
แจบอมไม่ดีพอให้อีกคนอยากสัมผัส
ได้แต่ทำนู่นทำนี่เรียกร้องความสนใจของคนบ้างานไปวันๆเท่านั้น
“ผมก็แค่ถาม”
ถ้าวันนึงเขาเลิกเรียกร้อง จินยองก็คงลืมเขา
แจบอมลืมตาขึ้นเมื่อมือที่ลูบหัวเขาละออกไป
รถจอดลงที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งแทนที่จะเป็นคอนโดของจินยองหรือหอพักของเขา
จินยองเปิดประตูลงไปโดยไม่พูดอะไร
แจบอมเลยจำเป็นต้องทำตาม
เพราะแจบอมก็ทำได้แค่นั้นแหละ วิ่งตามไปเรื่อย
คนในสวนสาธารณะบางตาเพราะดึกเกินไปที่จะมาเดินเล่นในที่แบบนี้
และดึกเกินกว่าที่อีกฝ่ายจะนัดลูกความ แจบอมเคยมาที่นี่กับจินยองแล้วครั้งหนึ่ง
“เกี่ยวกับสัญญาที่มีปัญหาเหรอครับ”
ก็คงแวะมาดูสถานที่จริงของสัญญาที่อีกคนรับผิดชอบการร่างนั่นแหละ
เหมือนทุกครั้ง
“มานี่มา”
จินยองเอื้อมมือมาคว้าคนที่ยืนนิ่งให้เดินมาข้างๆ
ทนายหนุ่มใช้มือที่ว่างจากการกุมมือคนรักคลายกระดุมคอเสื้อเชิ้ตออกให้หายอึดอัด
ก่อนจะเดินทอดน่องไปเรื่อยๆตามทางเดินเงียบๆโดยมีอีกคนเดินข้างๆโดยไม่พูดอะไร
“นานแล้วที่ไม่ได้มาเดินเล่นแบบนี้”
“...”
“ตั้งแต่ตอนโดนเธอหลอกให้มาเดินเล่นด้วยละมั้ง”
ความทรงจำเก่าๆฉายวาบมาในหัวของคนฟังแทบทันที
ตอนนั้นจินยองเป็นทนายที่ตื๊อให้เขาไปให้การในศาล เพราะดันไปรู้เห็นอะไรดีๆเข้า และคำให้การของเขาก็คงสำคัญพอจะพลิกผลคดีได้
อีกฝ่ายถึงกับมาตามง้อเขาด้วยตัวเอง
ง้อถึงขนาดขอให้มาเดินเล่นด้วยเป็นชั่วโมงก็มา
คิดถึงตอนนั้นจัง
ตอนที่เขาสำคัญจนอีกฝ่ายเอาแต่ไล่ตาม
ตอนที่เขาเป็นงานชิ้นหนึ่งของทนายปาร์ค
“รู้มั้ย ว่าคำให้การของเธอสำคัญกับคดีที่ฉันทำขนาดไหน”
“...”
“ไม่เลย”
“...”
“ไม่สำคัญเลยสักนิด”
แจบอมหยุดเดินแล้วหันไปมองคนพูด
จินยองเองก็หันมามองคนรักของตนด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
“ต่อให้เธอไม่ขึ้นให้การ ฉันก็ชนะอยู่ดี”
“แต่ว่า..”
“แต่ฉันไม่ได้อยากได้พยาน”
“...”
“ฉันอยากได้แฟน”
“...”
“จีบยากซะด้วย”
แจบอมต่อยอกคนพูดมากก่อนจะซุกหน้าร้อนๆลงกับคออีกฝ่าย
จินยองรับอีกคนเข้ามาในอ้อมกอดด้วยรอยยิ้ม
“นิสัยเสีย ขี้แกล้ง”
เสียงบ่นงึมงำขากคนที่ซุกหน้ากับคอเขาเรียกรอยยิ้มจากทนายหนุ่ม
“ขอบคุณนะที่อดทน”
“ผมเก่ง”
“รู้แล้วว่าเก่ง ไม่งั้นจะยอมโดดงานไปจีบเหรอ”
คนตาตี่ทุบหลังเขาเป็นสัญญาณให้เขาหยุดก่อนจะโดนมากกว่านี้
นึกว่าจะไม่ต้องเผยไต๋ตัวเองให้อีกฝ่ายฟังแล้วแท้ๆ
แต่พอเห็นเด็กมันน้อยใจขนาดนี้ก็อดสงสารไม่ได้
จินยองอาจจะแพ้คดีนี้เพราะใจอ่อนมากไป
แต่ไม่เป็นไร
เพราะคู่ความน่ารักดี
“ผมสำคัญกว่างานคุณใช่มั้ย”
จินยองยิ้มกับคำถามนั้น ดึงคนที่ซุกตัวในกอดของเขาออกเพื่อให้สบตาเขา
ใบหน้าแดงๆงอง้ำเมื่อโดนบังคับแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี
“เธอสำคัญกว่าทุกอย่าง”
“....”
“เพราะเธอเป็นคนที่ฉันรัก เข้าใจมั้ย”
แจบอมโผตัวเขากอดคนพูดอีกครั้ง
เสียงหัวเราะนุ่มๆดังคลอดเสียงหัวใจที่เต้นจนแน่นอกออกมา ความรู้สึกแปลกๆที่ค้างอยู่หายไปหมด
มันง่ายแค่นี้เองการง้อเขาน่ะ
แค่คนบ้างานบอกว่าเขาสำคัญกว่างานก็พอ
เพราะนั่นหมายความว่าแจบอมสำคัญที่สุด
และนั่นพอแล้ว
พอแล้วจริงๆ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>END<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ความคิดเห็น