คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : (OS) NiorB: Eyes on JB
Eyes on JB
Couple: Jinyoung x JB
Rate: PG
Status: Finished
Feedback: #ฟิคบตน
มันเกิดจากความน่ารักของแจบอมค่ะ เราเลยเผลอลั่นฟิคสั้นสองพันคำขึ้นมา เชิญเสพ
“ผมยาวแล้วนะ”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมมือที่สางผมคนที่เอาแต่สนใจจอไอแพดตรงหน้า
ชายหนุ่มนั่งอยู่บนพื้น พร้อมนมกล่องสตรอวเบอรี่สีชมพูน่ารักที่เจ้าตัวโปรดปรานอยู่ในมือ
แจบอมน่ารักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“อือ
ยาวตอนไหนก็ไม่รู้”
เจ้าตัวตอบกลับมาโดยไม่หันมามอง
แถมยังปล่อยให้อีกคนเล่นผมไปเรื่อยโดยไม่เอนตัวหนี ถ้าเป็นเมื่อก่อนมีหวังหันมาส่งสายตาดุใส่กันแล้ว
แต่เดี๋ยวนี้นอกจากจะไม่สน
ยังมาทำท่าชินไม้ชินมือปล่อยให้คนนู้นคนนี้จับๆบีบๆง่ายๆเสียอย่างนั้น
มันก็ดีแหละ
แต่ก็หวงป่ะวะ
“ยาวกว่านี้ผมจะหายางมาผูกให้แล้วนะ”
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างตัว
แจบอมยังคงจดจ่อกับวิดีโอในไอแพดจนไม่ทันสังเกตว่ามือที่ลูบผมกำลังเปลี่ยนเป็นลูบเบาๆที่ผิวอุ่นตรงท้ายทอยแทน
ไม่ระวังตัวเลยแจบอม
ไม่สนใจกันด้วย
“ฮื่อ”
ความร้อนจากริมฝีปากของคนฉวยโอกาสแตะลงที่หลังคอจนแจบอมต้องย่นคอหนี
ไอแพดหลุดจากมือพร้อมดวงตาเรียวที่หันมามองอย่างตกใจ
จินยองเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าเป็นอะไร ทำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ
ปล่อยให้อีกคนทำหน้าตาตกอกตกใจแบบนั้น
“ท..ทำอะไรเนี่ย”
“ก็พี่ไม่สนใจผมอ่ะ”
แจบอมสบตาจินยองด้วยความสงสัย
เดี๋ยวนี้น้องมันเป็นอะไรไม่รู้ ชอบทำท่าทางเรียกร้องความสนใจแถมยังมองเขาแปลกๆ
มองอยู่นั้น มองแบบไร้ความยำเกรงไม่ว่า ยังทำท่าเหมือนจะจับเขาไปฟัดอีก
ไม่ใช่แค่จินยองนะ
คนอื่นด้วย เห็นว่าอ่อนให้หน่อยก็เล่นใหญ่เลยไอ้พวกนี้
“ทำไมเดี๋ยวนี้ทุกคนทำตัวแปลกๆ”
จินยองแอบยิ้มกับคำบ่นของอีกฝ่าย
โอ้โห ไม่รู้จะบอกยังไงเลยว่ะ
จินยองเอื้อมมือไปลูบผมยาวๆด้านหลังของแจบอมอีกครั้ง
ตอนที่แจบอมดึงดันจะทำทรงผมแบบร็อคเกอร์ยุคเจ็ดศูนย์ จินยองไม่ชอบใจเลยสักนิด
เขาพยายามเกลี้ยกล่อมหลอกล่อทุกทางแต่คนมันดื้อสุดท้ายก็ต้องตามใจอยู่ดี
ไม่สิ
จริงๆพี่มันไม่ได้ดื้อแต่จินยองอาจจะใจอ่อนไปหน่อย
ทำหน้าหง็อยๆใส่เขาก็เออออตามกันไปหมด แม้แต่คนอื่นๆก็ยอมเพราะพี่มันอยากทำ
ใครขัดใจแจบอมได้บ้าง
ถึงเจ้าตัวจะคิดว่าทุกคนทำตามเพราะเกรงใจ
แต่จริงๆคือแพ้ความน่ารักกันทั้งหมดนั่นแหละ
พวกชั่ว
ของจินยองมั้ยล่ะคนนี้
“พี่ไว้ผมทรงนี้ก็ดีนะ”
“เห็นมั้ยล่ะ
บอกแล้วว่าเท่”
แจบอมหยิบนมกล่องขึ้นมาดื่มอีกครั้ง
ลิ้นเล็กพยายามควานหาหลอดโดยไม่มอง
จินยองมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลายจนแอบกลืนน้ำลาย
ทำไงดีวะ
น่ารักชิบหาย
“ยังไม่บอกเลยว่ามันเท่..”
เสียงกระซิบแผ่วเบาพร้อมอกคนพูดที่ขยับมาจนชิดหลังของแจบอม ดวงตาเรียวเล็กหันกลับไปสบกับดวงตาอีกคู่ที่กลมโตกว่าและฉายแววเจ้าเล่ห์แบบเดาแผนการไม่ได้ แจบอมไม่รู้ว่าจะน้องมีแผนอะไรแต่ความอุ่นของร่างกายอีกคนกำลังปั่นประสาทเขา
“มันน่ารัก”
บ้า! ทำไมพูดคำนั้นอีกแล้วล่ะ
“น่ารักขึ้นทุกวันเลยเนี่ย
ผมเหนื่อยนะ”
จินยองเหลือบมองริมฝีปากแดงสดที่ยังคงเม้นหลอดแน่นก่อนจะค่อยๆเผยอออกเพราะกำลังอึ้งกับคำพูดเขา
คนเด็กกว่าอาศัยโอกาสนั้นเอื้อมมือไปรวบเอวให้แจบอมจนกลายเป็นเขาแบ็คฮักอีกคนกลายๆ
แจบอมปล่อยให้อีกคนซบหน้าลงกับไหล่อ้อนแบบทุกครั้ง
อ้อมกอดอุ่นๆยากจะดิ้นหนีออก และแจบอมก็ตัวแข็งเพราะทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนจู่โจมจังๆแบบนี้
“อย่าปล่อยให้คนอื่นมาฟัดได้มั้ย
หือ”
ใครมันมาฟัดเล่า
มีแต่น้องมันเนี่ยแหละที่เอะอะจับไปกอดตลอด ยิ่งหลังๆยิ่งดูควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
หน้ากล้องหน้าคนอื่นก็ชอบมาบีบมาเล่นกับแจบอม
“ก็พวกนายนั่นแหละ
ที่รุมแกล้งกัน”
“ฮึ่ย
น่ารักจังวะ”
ปลายนิ้วเรียวบีบเข้าที่จมูกพร้อมแววตาอ่อนโยนเต็มไปด้วยความเอ็นดู
แจบอมปล่อยให้อีกคนบีบๆฟัดๆจนหายหมั่นเขี้ยวก่อนจะหันไปสนใจไอแพดต่อ
จินยองเกยคางบนไหล่ลาดของอีกคนเพื่อมองจอไอแพดตรงหน้า
วิดีโอการแสดงโชว์ล่าสุดของพวกเขาออกมาได้ดี
และจินยองก็ภูมิใจในตัวคนที่อยู่ในอ้อมกอดเขาที่สุด
“แฟนๆชอบมันนะ”
จินยองเอ่ยเบาๆ
แจบอมพยักหน้าตามพร้อมรอยยิ้มกับดวงตาพราวระยับ ผลงานครั้งนี้ออกมาดีทำให้คนตรงหน้าดูสดใสขึ้นมาก
และจินยองก็ชอบแจบอมที่อารมณ์ดีแบบนี้
“นายก็ทำได้ดีเหมือนกันจินยอง”
จินยองยิ้มรับคำชม
กดจูบลงบนไหล่ส่งสัมผัสผ่านเสื้อยืดตัวบางไปยังผิวอีกคน
แจบอมดูเคยชินกับการกระทำของเขาไปหมดจนแทบไม่มีรีแอคชั่นอะไร
จินยองมองว่ามันเป็นเรื่องดี เพราะนั่นหมายความว่าเขาสามารถกอดอีกคนได้แน่นขึ้น
“ไหนรางวัลผมอ่ะ”
หรือมากกว่านั้น
“บอกแล้วไงเดี๋ยวเลี้ยงเนื้อย่าง”
คนในอ้อมกอดบอกปัด
ริมฝีปากแดงๆนั่นดูดเอานมอึกสุดท้ายเข้าปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จินยองรู้ว่าอีกคนกำลังจะเนียนไม่รู้ไม่ชี้ว่าเขาพูดอะไร
“นี่
มองหน้าผมนี่”
นิ้วเรียวแตะเข้าที่สันกรามสวยนั่นเพื่อดันให้อีกคนมองหน้าเขา
ยัง
ยังมาทำตาแป๋วใส่อีก
“หน้าผมเหมือนคนอยากกินเนื้อย่างเหรอ”
“ก็...”
“ตอนนี้ถ้าจะกินอะไรสักอย่าง
ผมว่าน่าจะเป็นพี่นั่นแหละ”
ดวงตาเรียวหลบตาเขาแทบทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น
คนไหล่กว้างพยายามดิ้นหนีออกจากกอดแต่จินยองก็ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายลุกหนีไปง่ายๆ
เปล่า
จริงๆคือจะเปลี่ยนท่า
“จะไปไหน”
“ฮื่อ
จะไปนอน พรุ่งนี้มีงานเช้า”
จินยองดึงแขนคนงอแงให้กลับมาเผชิญหน้ากับเขา
ถึงจะทำเป็นเดินหนีแต่พอดึงมากอดก็ไม่เห็นจะดิ้นเลยนะ เอาแต่ขบกรามจนคางยื่นคางยาวอยู่นั่นแหละ
“อย่าดึงงงง”
มันน่านัก
“พี่เบี้ยวรางวัลผมอ่ะ”
“จะเอาอะไรล่ะ
ไม่มีอะไรจะให้เนี่ย”
คนเป็นพี่งอแงพยายามหลบตาเขาที่กำลังจ้องไปยังอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้
ไม่รู้ว่าจะงอแงไปทำไมทั้งๆที่สุดท้ายก็ยอมตลอด แต่มันเป็นสัญชาตญาณมั้ง
ยอมง่ายๆไม่ใช่อิมแจบอมอ่ะ
ดื้อ
ดื้อที่สุด
“จูบกันไง
ไหนบอกว่าถ้าติดชาร์ตเมล่อนท็อปเทนพี่จะให้ผมจูบ”
คนโดนทวงสัญญาเสมองทางอื่นอย่างหาทางออก
ใครจะไปนึกว่าจะติดล่ะ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะติด
ยิ่งรอบนี้เป็นเพลงที่เขาทำอีกมันยิ่งไม่น่ามีโอกาส
แต่มันติดอ่ะ
แล้วทีนี้ทำไง ต้องโดนน้องมันจูบเหรอ
“นะ
จูบกัน”
ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกก็เถอะ
“เดี๋ยวนี้ทำไมขอนู่นขอนี่เยอะจัง
เมื่อก่อนไม่เห็นจะขนาดนี้เลย”
“โห
พี่ทำตัวเองทั้งนั้นอ่ะ”
แจบอมถอนหายใจ
มองหน้าอีกคนที่กำลังมองมาอย่างออดอ้อน เบื่อหน้าน้องมันอ่ะ
นับวันยิ่งร้ายขึ้นทุกที เอะอะจะเอานู่นเอานี่ เดี๋ยวนี้แกล้งเขาแม้กระทั่งตอนทำงานจนทำตัวไม่ถูกตั้งหลายครั้ง
ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ว่านอนสอนง่าย ขี้อ้อนเป็นแมวเลย
ทำไมเดี่ยวนี้มันร้ายกาจขึ้นล่ะ
“เออๆ
จะทำอะไรก็ทำ”
คนเป็นน้องยิ้มจนตาหยีก่อนจะขยับใบหน้าเข้ามาใกล้
ลมหายใจของแจบอมสะดุดเมื่อลมร้อนๆเป่าลงตรงแก้ม
ดวงตาคมปิดลงเพื่อให้ตัวเองได้โฟกัสกับสัมผัสอ่อนนุ่มที่ทาบมาบนริมฝีปากของเขา
แจบอมไม่เคยจูบกับคนอื่น
เลยไม่มีข้อเปรียบเทียบว่าการจูบของจินยองนั้นดีหรือไม่ดี แต่มันหลากหลายจนเขาเดาทางแทบไม่ได้
บางครั้งก็รุนแรงเหมือนอยากให้ปากของเขาช้ำ บางครั้งก็แผ่วเบาจนใจสั่นไปหมด
หรืออย่างครั้งนี้
มันนุ่มนวลและละเอียดลออเหมือนอีกฝ่ายพยายามยื้อเวลาและเก็บรายละเอียดไปให้มากที่สุด
ก่อนจะรวดเร็วขึ้นเหมือนห้ามใจไม่ได้
มือข้างหนึ่งบีบเค้นอยู่ตรงเอวของเขา ส่วนอีกข้างกลับประคองท้ายทอยเขาไว้พร้อมเกลี่ยปลายนิ้วเบาๆอย่าทะนุถนอม
ทุกอย่างย้อนแย้ง
แต่พอดีอย่างน่าประหลาด
หรือเพราะเป็นจินยอง?
แจบอมไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น และก็คงไม่คิดหาคำตอบตอนนี้หรอก
ในขณะที่ทุกอย่างมันกำลังไปได้ดีและดำเนินไปอย่างธรรมชาติ แจบอมเชื่อว่าวันหนึ่งเขากับจินยองจะหาทางลงให้กับเรื่องนี้ได้
ตอนนี้ก็จูบกันไปก่อน
“ฮื่อ
กัดทำไม”
เสียงบ่นงุ้งงิ้งเบาๆพร้อมกับนิ้วชี้ที่แตะริมฝีปากล่างของตัวเอง
แววตาคาดโทษนั่นอีก จินยองจะทำยังไงกับคนตรงหน้าดี
นับวันยิ่งปล่อยให้อยู่ห่างตัวไม่ได้เลย
สงสารเขาบ้างมั้ยนะ
วันๆน่ารักไม่ยอมพักแบบนี้
“ทำโทษ
วันนี้ปล่อยให้แบมแบมมาจับตัว”
“ตอนไหน”
“หลายทีเหอะ
ระวังตัวบ้างได้มั้ยเนี่ย”
จินยองบีบจมูกสวยได้รูปของคนตรงหน้าเพื่อทำโทษ
ก่อนจะย้ายไปหยิกแก้มเบาๆ และจบด้วยการดึงอีกคนเข้ามากอดโดยไม่พูดอะไร
แค่กอดกันนิ่งๆ
เติมพลังให้กันเหมือนทุกวัน
“ผมภูมิใจในตัวพี่นะ”
แจบอมซุกหน้าลงกับคออีกคนเพื่อให้ความร้อนจากหน้าถ่ายเทไปยังผิวของต้นเหตุที่ทำให้เขาหน้าแดง
จินยองทำแบบนี้อีกแล้ว
ทำให้แจบอมใจเต้น
“ผมชอบที่พี่ยิ้มด้วย แต่อย่าไปยิ้มพร่ำเพรื่อได้มั้ย”
แล้วก็แพ้ทางเสมอ
“ยิ้มให้นายเยอะสุดแล้วไง”
“รู้
ก็มองอยู่ตลอด”
จินยองกระชับอ้อมกอดรับอีกคนที่ซุกตัวเข้ามามากขึ้นทันทีที่เขาพูดจบ
เขินใหญ่เลยนะ ทีตัวเองทำให้เขาเหนื่อยทั้งวันกับการนั่งมองตัวเองไปน่ารักใส่คนนู้นทีคนนี้ทีไม่เห็นจะมาขอโทษเลย
ทำไมจินยองต้องแชร์คนน่ารักกับคนทั้งโลกด้วย
“ไปนอนได้แล้ว”
บางทีจินยองก็คิดนะว่าเขาควรได้รับตำแหน่งเชิดชูเกียรติได้แล้ว
กับการเสียสละยอมให้แบ่งความน่ารักของแจบอมให้คนอื่นได้ชื่นชม
ทั้งที่ใจจริงอยากอุ้มไปดูที่บ้านคนเดียวด้วยซ้ำ
“นอนห้องผมนะ”
แต่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้
“อือ”
ไม่เป็นไร
ยังไงแจบอมก็มองแค่จินยองคนเดียวอยู่ดี
UUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU
รำคาญความขิงของพัคจินยองจังเลยอ่ะ อยากโยนไม้พายใส่หน้า
ปล. สั้นๆหวังว่าจะชอบน้าา
ความคิดเห็น