Butterfly (Got7 : ช/ญ)

สำคัญตรงไหนหากเป็นที่รักแต่ไม่เคยถูกบอกรัก

“ คุณแจ็คสันเรียกพบครับคุณหนู”

                เสียงรายงานจากชายร่างสูงซึ่งทำหน้าที่เป็นลิ่วล้อให้กับเจ้าของนามแจ็คสันกล่าวพร้อมค้อมหัวให้อย่างเคารพ คนถูกเรียกว่าคุณหนูยิ้มรับ ร่างบางละมือจากหนังสือที่อ่านอยู่  ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาวในห้องรับแขกและทอดน่องไปยังห้องทำงานของแจ็คสันซึ่งตั้งอยู่ที่ชั้นสองของคฤหาสน์งามหลังนี้

                หญิงสาวสูงโปร่งในชุดเดรสสง่างามเดินมาหยุดที่หน้าห้องและส่งยิ้มให้บอดี้การ์ดที่ประจำการหน้าประตูเพื่อให้อีกฝ่ายรายงานคนในห้องว่ามีผู้มาเยือน  เพียงอึดใจ เธอก็มายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของคนที่เรียกพบ

                แจ็คสันเงยหน้าจากกองกระดาษตรงหน้าแล้วยิ้มให้อ่อนๆ แน่นอนว่าเธอรู้จักรอยยิ้มแบบนั้นดี รู้จักเหมือนที่รู้จักพี่ชายตัวเองนั่นแหละ

                รอยยิ้มของคนตรงหน้าไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความดีใจ แต่เป็นรอยยิ้มแห่งความหนักใจต่างหาก

                “คุณมาร์คสั่งมาแล้วเหรอ” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นก่อนอย่างทุกครั้งที่เห็นว่าคนตรงหน้ากำลังลำบากใจที่ต้องเปิดบทสนทนาในเรื่องนี้ แจ็คสันพยักหน้ารับ เขาลุกขึ้นและเดินตรงมาหาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาว

                “ เราโอเครึเปล่า ลันตา” แจ็คสันถามด้วยแววตาเป็นห่วง ก่อนจะยกมือขึ้นโยกหัวเธอเบาๆ ลันตาได้แต่ส่งยิ้มให้คนตรงหน้าที่เป็นห่วงไม่เข้าเรื่อง ถ้าเรื่องแค่นี้อดทนไม่ได้ละก็ คงไม่อยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้หรอก

                “โอเคสิพี่ ก็แค่ทำตามหน้าที่หนู ไม่มีอะไรสักหน่อย” มือบางคว้ามือที่โยกหัวตนมากุมไว้แล้วเอียงหัวไปซบไหล่คนตัวสูงที่นับถือเสมือนพี่ชายแท้ๆ คนตรงหน้ามีพระคุณกับลันตามากเกินกว่าจะมานั่งทำให้เขาลำบากใจ เธอไม่มีวันยอมให้เขาเดือดร้อนเพราะเธอเด็ดขาด แม้เขาจะพยายามดันให้ลันตาออกจากเส้นทางที่เขาเดินมาตลอดก็ตาม แต่วันหนึ่งลันตาเองก็ต้องเข้ามาในเส้นทางนี้ไม่ช้าก็เร็ว  แจ็คสันเองก็รู้ความจริงข้อนั้นดีพอที่จะไม่ดึงดันปกป้องกันเหมือนแต่ก่อน

                “ขอบคุณนะลัน แล้วก็ขอโทษด้วย แต่พี่ขัดคุณมาร์คไม่ได้จริงๆ”

                “ขอโทษทำไมเล่า พี่ก็ทำหน้าที่ของพี่ ลันเองก็มีหน้าที่ของลันไง”

                แจ็คสันยิ้มรับคำของคนตัวเล็ก เขาไม่เห็นด้วยกับมันหรอกเธอรู้ แต่เขาก็เถียงไม่ได้เหมือนกัน เราสองคนมาอยู่ตรงนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย และสถานะของเธอและเขาไม่ใช่สิ่งที่จะได้มาฟรีๆ เราต่างก็มีหน้าที่กันทั้งคู่

                “คุณมาร์คบอกไหมคะว่าคนคนนั้นจะกลับมาเมื่อไหร่”

                “อาทิตย์หน้า”

                “อ่า...ก็ยังพอมีเวลาเตรียมตัว” ฉันคำนวณเวลาในหัวก่อนจะสบตาแจ็คสัน “ไม่ต้องห่วง หนูไม่ทำให้เสียชื่อพี่หรอก”

                “พี่รู้”

                เขาตอบรับแค่นั้น แต่ลันตารู้ดีกว่าใครว่าเขาคิดอะไรอยู่ เพียงแต่ไม่พูดออกมา และเธอเองก็ดีใจที่เขาเลือกจะเงียบไว้ อีกหนึ่งอาทิตย์งั้นเหรอ ควรเริ่มคิดได้แล้วว่ายังมีอะไรอีกบ้างที่เธอควรรีบทำก่อนเวลานั้นจะมาถึง

                อีกเพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น ก่อนอิสรภาพของเธอจะหายไป