คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“อยุธยายศล่มแล้ว ลอยสวรรค์ ลงฦๅ”
ในชั่วโมงเรียนอันน่าเบื่อหน่าย ระหว่างที่อาจารย์ประจำวิชาภาษาไทยกำลังอ่านโครงสี่สุภาพเป็นทำนองเสนาะ สายตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือเรียนของเพื่อนสนิทที่กำลังถูกเจ้าของของมันร่างลายเส้นจาง ๆ ลงไปอย่างตั้งใจ ไม่ได้สนใจเสียงเจื้อยแจ้วของอาจารย์สาวเลยสักนิด ทั้งที่ตนเองก็นั่งอยู่แถวหน้าสุดของห้อง
รูปเด็กหนุ่มผมสั้นที่ถอดแบบมาจากการ์ตูนตาหวานเหมือนที่เธอเคยอ่านก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างบนหน้าหนังสือที่เปิดค้างไว้ เห็นแล้วก็คันปากอดยื่นหน้าไปกระเซ้าคนข้าง ๆ ไม่ได้
“วาดรูปผู้ชายเหรอ.... แอบมีความรักเหรอเนี่ย~”
“สิงหาสน์ปรางค์รัตน์บรร- เจิดหล้า”
เหมือนจี้ใจดำ คนถูกทักสะดุ้งโหยงรีบปิดหนังสือแทบไม่ทัน หันขวับมามองก้อยหน้าตาตื่นพร้อมละล่ำละลักแก้ตัวเสียงสูง
“เฮ้ย ความร้งความรักอะไรกันแก นี่รูปพี่นิชคุณ” หาเรื่องอ้างไปถึงหนุ่มไทยที่ไปเป็นนักร้องในเกาหลีจนโด่งดังเพื่อบิดเบือนความจริง
“บุญเพรงพระหากสรรค์ ศาสน์รุ่ง เรืองแฮ”
“พี่นิชคุณ.... ดูหน่อยพี่นิชคุณ” ถือวิสาสะคว้าเอาหนังสือเล่มเดิมมาเปิดดูรูปการ์ตูนเจ้าปัญหา “โอ้โหย... เหมือนเชียว” พูดอย่างเหน็บแนมเมื่อเห็นรูปนั้นเต็มตา... มันคนละเรื่องกันเลยกับคนที่ดาวยกมาอ้าง
“อย่าให้รู้นะว่าแอบมีความรักแล้วไม่บอกเพื่อนน่ะ”
“ไม่มี~” มือเล็กตีไหล่ก้อยเบา ๆ แล้วจีบปากจีบคอพูด ท่าทางช่างน่าเชื่อถือเหลือเกิน
“ดุจดาว วิริยา!” เสียงประกาศิตของอาจารย์สาวหยุดบทสนทนาที่รบกวนการสอนของเธอลงกลางคัน เท้าสะเอวมองลูกศิษย์สาวอย่างเหนื่อยหน่าย “คุยอะไรกันจุ๊กจิ๊ก ๆ อยากออกมาอ่านทำนองเสนาะเหรอจ๊ะ”
“เปล่าค่ะ” สองสาวหน้าเจื่อนตอบปฏิเสธพร้อมกันเสียงอ่อย
“ถ้าเปล่าก็เงียบ ตั้งใจเรียน” ทั้งคู่พยักหน้ารับคำอย่างเกรง ๆ โดยไร้ข้อโต้แย้ง เพราะรู้ว่าตนเองผิดอยู่เต็มประตู
“เอาล่ะค่ะ จากโครงที่ครูได้อ่านให้ฟังเมื่อซักครู่นี้นะคะ ก็ด้วยบุญบารมีที่ส่งสมของพระเจ้าอยู่หัวของเรา.......”
แต่สลดได้ไม่นานก็ออกลายอีกหนเมื่อเห็นเพื่อนสนิทถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม
“ถอนหายใจทำไมอะดาว หรือว่า.. แกอินเสียงครูพจนาถ” เสียงของอาจารย์สาวที่เพิ่งดุพวกเธอไปเมื่อครู่กลายเป็นเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปเสียอย่างนั้น ก้อยท่องโครงทำนองเสนาะด้วยท่าทางเพ้อฝันเลียนแบบอาจารย์ประจำวิชา เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากคนข้าง ๆ ได้ทันที เห็นแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้
แค่อยากให้ดาวลืมเรื่องไม่สบายใจ...แค่เพียงชั่วคราวก็ยังดี แม้จะไม่รู้ว่าปัญหาของดาวคืออะไรก็ตาม
“อยุธยายศล่มแล้ว ลอยสวรรค์.....”
“ดุจดาว วิริยา!” ไม่ทันท่องจบบท อาจารย์พจนาถเรียกทั้งคู่เสียงเข้มและดังกว่าเดิม ก้อยและดาวหน้าถอดสียิ่งกว่าครั้งแรก
“ร้องเหมือนฉันมากเลย... เนอะ ....งั้นก็ออกไปร้องข้างนอก เชิญจ้ะ”
ยังไม่ทันได้ลอยสวรรค์จริง ๆ ก็ล่มซะแล้ววิริยา...
ชั่วโมงเร่งด่วนก่อนเข้าแถวเคารพธงชาติ ขณะที่นั่งปั่นการบ้านส่งอาจารย์ในภาคเช้า ดาวยังมีกะจิตกะใจหยิบเอาโทรศัพท์มาเล่น นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับหน้าจอจนก้อยนึกสงสัย พอดาววางมันลงปุ๊บก็ต้องหยิบขึ้นมาใหม่เพราะเสียงเตือนข้อความเข้าจากไลน์
ก้อยหยุดมือที่กำลังปั่นงานยิก ๆ เพื่อเอ่ยแซวเพื่อนตามนิสัยเมื่อเห็นสิ่งผิดปกติ
“แหนะ ยิ้มอะไรอะ”
“อะไร เปล่า... รีบลอกงานไปเลย”ดาวพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของก้อยไปจากตนเอง ทั้งที่รอยยิ้มกว้างยังระบายทั่วใบหน้า มีหรือที่คนอย่างก้อยจะปล่อยให้รอดหูรอดตาไปได้ ดวงตากลมโตที่มีแววรู้ทันหรี่มองคนฝั่งตรงข้ามอย่างจับผิด
“ช่วงนี้เธอดูมีความรักนะ จากที่อ่านฟิคดาวเคียงเดือนเธอ สำบัดนำนวนเธอ..ดูอินเลิฟสุด ๆ” ยื่นหน้าไปพูดใกล้ ๆ ก็เห็นรอยยิ้มขวยเขินจากคนตัวเล็ก.... ไม่ผิดแน่
“เธออินเลิฟใช่ไหมดาว”
“เปล่า~~”
“แหนะ ๆ ชัวร์เลย” ยกปากกาขึ้นชี้หน้าเมื่อเห็นว่ายิ่งถามดาวยิ่งเก็บอาการไม่อยู่
“อะไรแก... มั่วและ ๆ ตีตายเลย”
ก้อยทำมือเป็นรูปหัวใจล้อเลียนเพื่อนเป็นที่สนุกสนาน
“บอกมานะ” ก้อยคาดคั้นเอาคำตอบทีเล่นทีจริง
“แกรีบลอกงานเลยนะ เดี๋ยวออดดังแล้วส่งงานไม่ทันนะเว้ย” ยิ่งล้อดาวก็ยิ่งออกอาการ ใบหน้าขาวจัดแดงเรื่อไปจนถึงใบหู
คำถามที่ติดอยู่ในใจข้อแรกถูกเฉลยเป็นที่เรียบร้อย เหลือเพียงคำถามเดียวที่ต้องค้นหาคำตอบต่อไป..
คำถามที่ว่า... คนคนนั้นของดาวคือใคร ?
ถอดความจากฮอร์โมนส์ วัยว้าวุ่น ซีซันแรก ใครยังจำช่วงที่ดาวเริ่มมีความรักได้บ้างเอ่ย ?
แต่มันคงไม่เหมือนในซีรีย์ซะทีเดียว ส่วนจะต่างยังไงนั้นโปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ หิหิ
ความคิดเห็น