วิถีนักเลง(บทนำ)

ข้อมูลเบื้องต้น

บทนำ

       บ่ายแก่ๆของวันวันนี้คาบบ่ายไม่มีเรียนเพราะอาจารย์ติดประชุมแต่พวกอาจารย์ไม่ได้บอกว่าประชุมอะไรแต่ช่างมันเถอะผมไม่สนแค่ได้พักยาวๆก็พอแล้ว “ไอ้ภพๆ’’ไอ้ก้องมันเรียกผม แต่ผมไม่ได้ชื่อภพนะผมชื่อประภพแต่พวกมันชอบเรียกผมว่าภพสงสัยเอาง่ายๆมั้ง “มีไรวะ”ผมถามมันแบบงงๆ “พวกเด็กป.5มันมีเรื่องกันหวะ”อ่าวสาดเกี่ยวไรกะข้าผมคืดในใจ “อ่าวแล้วมันเกี่ยวไรกะข้าวะ” “ก็….” ตึกๆๆๆ เสียงวิ่งถี่ๆถ้าผมฟังไม่ผิดคงเป็นรองเท้านักเรียนหญิงเพราะรองเท้านักเรียนหญิงเวลาวิ่งมันดังกว่าผู้ชาย แล้วผมเหลือบไปมองไอ้ก้อง เก็นมันทำปากหวออยู่ก็เลยหันไปมองเออ ผมเข้าใจเลย มีเด็กป.5ราวๆ 5-6คนวิ่งไล่พี่ม.2(ผู้หญิง) ไอ้ก้องมันเลยถามผมว่า “เอ็งเข้าใจรึยังไอ้หัวทึบบบบบ”มันลากเสียงยาวๆ แต่ช่างมันบอกไอ้ก้องว่า “ตามเด็กพวกนั้นไปเร็ว” “เอ็งใจเย็นๆนะเว้ย”ไอก้องบอกผมเพราะมันรู้ว่าผมเป็นคนใจร้อน ผมก็เออๆออๆไปกับมันแล้ววิ่งตามพวกเด็กป.5ไป สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้ามันทำให้ผมขึ้นทันที เด็กป.5 6คน ล้อมพี่ ม.2 คนเดียวแล้วพวกมันคุยอะไรกันก็ไม่รู้ทันทีที่บทสนทนาจบ เด็กป.5คนนึงถ้าทางเป็นหัวโจกง้างหมัด ทำท่าจะต่อยพี่ม.2 ผมทนดูไม่ไหวเลยวิ่งไปหาเด็กคนนั้น ไอ้ก้องได้แต่ทำปากหวอ ผมง้างหมัดชกไปที่ปากของเด็กคนนั้น หึๆ ธรรมดา ผมก็เป็นคนหมัดหนักใช้ได้อยู่ ยิ่งบวกอารมณ์โกรธของผมเข้าไป สภาพมันคือ ปากแตก พวกมันคนนึงถามว่า “เอ็งเป็นใคร” ตะโกนซะลั่นเลยเอ็ง ผมรีบเตือนไอ้ก้องว่า “ก้องๆ เอ็งจะลุยไหม” มันพยักหน้าหงึกๆ พวกเด็กป.5มันได้เปลี่ยน ทาเก็ตแล้ว หึ มันคงคิดว่าทำอะไรผมได้ พลั่ก!!  เสียงทีนใครไม่รู้มาประทับที่หน้าอกผม ขณะผมยืนคิดอะไรเพลินๆ “เอ็งงงงงง”ผมตะโกน พร้อมเตะก้านคอมันหนึ่งทีพอมันล้ม ไอ้ก้องมันพร้อมซ้ำอยู่แล้ว พวกที่เหลือได้แต่ยืนมองแบบหวาดๆ พวกมันกำลังวิ่งหนีแต่คิดว่าผมจะยอมรึ ลากคอไอ้หัวโจกมาโดยการลากด้านหลังปกเสื้อ แล้วเหวี่ยงหมัดใส่ท้ายทอย ปึก!! เอเหมือนว่ามันจะสลบนะแต่ช่างเหอะไม่เกี่ยวอะไรกับผมนี่ พี่ม.2 ได้ยืนมองแบบอึ้งๆ เออใช่ผมลืมบอกไปว่าผมอยู่ม.1 ผมเอ่ยปากถามพี่ม.2 ว่า “เป็นอะไรไหมครับ” พี่ม.2 ตอบว่า “ไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”ผมถามต่อไปว่า “พี่ไปทำอะไรให้พวกเด็กๆมันหรอครับ” “ป่าวค่ะแค่เด็กมันแซงคิวซื้ออาหาร แต่พี่ไม่ยอมมันเลยไล่ตีพี่” อ่อ ผมถอนหายใจออกมาเรื่องกะติ้ดเดียว เด็กเดี๋ยวนี้แม่งชักกร่างมากแล้วผมจำได้สมัยผมอยู่ป.5 ผมยังเป็นเด็กเรียนต่อยใครไม่เป็น แต่ชีวิตผมแปรเปลี่ยนเมื่ออยู่ป.6 เพราะ หึผมไม่ได้อยากเป็นเล้ยยยยไอ้นักมวยเนี่ย แต่ทำไงได้ล่ะมันเลือกชมรมช้าไปเหลือแต่ชมรมมวย ตั้งแต่ผมเข้าไปวินาทีแรกที่เดินเข้าไป มีแต่พวกห้อง6/12 เป็นห้องที่ได้ชื่อว่ามีเรื่องเก่งที่สุดในระดับชั้นขนาดไอ้พวกกร่างๆห้องผมยังกลัวเลย ซึ่งผมต้องไปเรียนมวยกับห้องนี้ ห้องผมคือห้อง6/5 ที่มีคนมาเรียนมวยเพียง2คนคือผมกับไอ้ก้องหึๆผมกับไอ้ก้อง สภาพตอนขึ้นสังเวียนแรก คือ น่วม อนามากกก ปากแตก คิ้วแตก หลังจากวันนั้น ผมก็โดนครูฝึกเรียกตัวไปซ้อมมวยทุกๆพัก ตอนนั้นผมอยากตะโกนออกมาดังๆว่า เซ็งว้อยยยยยย แต่ทำไงได้ครูฝึกอะแชมป์มวยรุ่นเอ่อ…อะไรก็ไม่รู้แหละแต่หลังครูเค้าอะสัก5แถว เฮ้ออออ หลังจากการซ้อมผ่านไป2อาทิตย์ ผมก็เก่งขึ้นหมัดหนักขึ้น หึๆ พอขึ้นสังเวียนอีกรอบปุ้ป ไอ้พวกห้อง12ที่ว่าแน่ ยังหวาดๆเลย เพราะ ทันทีที่เสียงระฆังขึ้น พลั่ก ผวัะๆ เปรี้ยงงง  คือ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะแค่ ต่อยหน้า ต่อยท้อง2หมัดและแบล็คคิกอย่างสวยงาม น็อค ยกแรกผมชนะหลังจากนั้นผมเลยเดินทางสายนี้มาตลอดเลย เอาเถอะประวัติของผมยังอีกยาว กลับมาปัจจุบัน ไอ้ก้องตะโกนว่า “ฉิบ..หาย..แล้ว” พวกเด็กป.5แม่ง แพ้แล้วพาลสงสัยยกมาทั้งห้องเลยมั้งน่ะ กะๆด้วยสายตาแล้วประมาณ25-30คนได้ไอ้สาด ฝั่งพวกผมมี 2 แม่งช่างเยอะอะไรเช่นนี้ ผมรีบกดมือถือหาเพื่อนผม ตรู๊ด…ตรู๊ดด รับสิสาสสสสส “ฮัลโหลมีไรวะไอ้ภพ” “เอ็งรีบๆเรียกพวกเรามาให้มากที่สุดเร็วๆที่ ลานจอดรถข้างโรงเรียน”ปึกผมกดตัดสาย หัวหน้าห้องเด็กป.5 สังเกตได้จากเข็มกลัดมันถามผมว่า “พวกแกมีเรื่องไรกะลูกน้องข้าวะ” เฮ้ยๆๆๆเดี๋ยวๆข้าม.1เอ็งป.5มันเรียก ผมแกข้าพี่นะเว้ยยยยยยยยย  “แล้วพวกเอ็งมาทำไม” ผมถามอย่างใจเย็น” “ก็มาแก้แค้นแทนลูกน้องข้าไง”มันตอบ ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าพวกมันกำลังคลืบคลานเข้ามา เอาวะสาดตายเป็นตายละงานนี้ ตึกๆๆๆๆเสียงวิ่งอย่างถี่ๆ ประมาณ30คนได้ฟังจากเสียงฝีเท้า เอาหละพวกข้ามาแล้วฮ่าๆๆๆ  พอมันมาถึง  ไอ้เชี่ยผมสบถในใจ 30ที่ผมคิดในใจมันมากันแค่10คน พวกเด็กป.5 ขำกัน “ขำหาพ่อเอ็งหรอ”ไอ้วิทย์ตวาดเด็กป.5 แล้วไอ้สังฆ์มันมาถามผมว่า “เอ็งมีเรื่องกับเด็กหรอ” ผมก็พยักหน้า “เอ็งโงหรือเอ็งเซ่อวะเนี่ยเด็กป.5แม่งกร่างกว่าพวกเราอีก” อ่าวเชี่ยเอ็งด่าข้ารึ ไอ้วิทย์พูดว่า “พอเลยๆไว้ไปด่ากันทีหลังมาซัดกับเด็กป.5ให้มันจบๆไปๆ” “เอออออ”ผม ไอ้ก้อง ไอ้สังฆ์ตอบพร้อมๆกัน ผวัะ!! ขณะผมกำลังคุยอยู่ไอ้หัวหน้าห้องมันวิ่งมาต่อยหน้า เอ ไม่สิ ควรเรียกว่าปากต่างหาก “สัดเล่นที่เผลอไอ้กากเอ้ยย”ผมตะโกน พร้อมมอบหมัดงามๆใส่ปากมัน หึๆ พอมันตั้งสติได้มันตะโกนว่า “รอให้พ่อเอ็งมาตัดริบบิ้นหรอลุยเซ่” “ลุยยยยยยย!!” ผมตะโกนชิ!!บ้าฉิบ โอกาสคน12ต่อคน30คนโอกาสมันจะมีกี่เปอร์เซ็นวะเนี่ยยยยย ฟุ่บ พลั่ก ขณะผมกำลังวิ่งไปมีไอ้บ้าตัวไหนก็ไม่รู้ต่อยกลางปาก อีกแล้ว “ไอ้ภพพพพ”ไอ้ก้อง ไอ้วิทย์ ไอ้สังฆ์ ฯลฯ ตะโกนเรียกผม พลั่ก ปึก ปึก มันซ้ำพื้นผม “สัสเอ้ยยยยย”ผมตะโกน แล้วผมจับแขนของมันเหวี่ยงกลับหลังเหมือนยูโดอะ ตึง เสียงหลังมันกระทบพืน “อ้ากกกกก”มันคราง หึคิดว่าผมยอมรี วิ่งไปเตะแถวๆซี่โครง และก้มลงเอามือฟาดแถวๆลำคอ ฟุ่บ สงสัยสลบแล้วมั้ง ผมหันไปมองข้างหลังที่เพื่อนๆผมอยู่ “!!!!”มันล็อคแขนเพื่อนผมไว้และพวกมันก็ผลัดกันชก ฮึ่มมมม เอาล่ะสิ่งที่ผมคิดว่าจะไม่ใช้แล้ว คัตเตอร์ที่อยู่ใรกระเป๋ากางเกงของผม “เฮ้ย พวกเอ็งอะมาเจอข้านี่สิวะสาดดดด”มาเลยยย “ฮ่าๆๆๆๆ มันไม่กล้าใช้หรอกเว้ยไปเว้ยลุมแม่งเลย”ไอ้คนที่น่าจะตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มนั้นพูด หึ รู้จักข้าน้อยไปซะแล้ว ไอ้ตัวโตนั่นวิ่งเข้ามา ฉวัะ ฟันไปที่ต้นขาซ้ายของมัน ปึกก ข้อขามันพับลง กลายเป็นท่าชันเข่าข้างนึง “อ้ากกกกกก”มันตะโกน ผมถีบไปตรงกลางอกมัน ตึงงงงง มันล้ม “อ้ากกกกก”มันคงไม่กล้าลุกขึ้นมาแล้วล่ะ ผมเหลือบไปมองเพื่อนผม อืมพวกมันเริ่มฟื้นตัวกันละ “ใครจะเข้ามาอีก มาเลยย” “อย่าคิดว่าพวกข้ากลัวนะ”หัวหน้าห้องมันตะโกนแต่ทำไมมันนหน้าซีดวะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ผมขำในใจ พร้อมยิ้มมุมปาก “อ....เอ็งยิ้มทำไมม”มันตะโกน ฟึ่บ พลั่ก พลั่ก  ผวัะ ผวัะ ปึก ปึก เพื่อนของผมวิ่งมาซัดจากข้างหลัง โถๆๆๆ มัวแต่สนใจข้า พวกมันคงลืมไปว่าผมยังมีเพื่อนอยู่นะเฟ้ยยยย 30คนนั้นสยบคาตีนพวกเรา12-30เออว่ะมันเป็นไปได้นะเออ ถุยยยย ผมขากน้ำลายใส่พื้น “ถ้าเอ็งมีฝีมือแค่นี้ คราวหลังพวกเอ็งอย่าทำกร่างอีกนะเว้ยยย” ชิ!!!!!!!!!!!! “เฮ้ยพวกเราไปร้านไอติมกันเว้ยย”ผมพูดขึ้น “เอ็งเลี้ยงหรออออ”พวกมันถามขึ้นพร้อมกัน “ข้าเลี้ยงก็ได้ไม่เกิน15บาทต่อคนนะเฟ้ยย” พอไปถึงร้านไอติม พวกมันก็สั่งอะไรกันเสร็จเรียบร้อย “ข้าว่าพวกเรามาตั้งแก้งกันดีกว่าไหม”ผมพูด “!!!!!!!!!!”หน้าพวกมันแต่ละคนคงตกใจหน้าดูหละ “เพื่อ???????”ไอ้สังฆ์ถาม เอ้อคนที่ผมเลี้ยงไอติมมีแค่4คนนะ มี ผม ไอ้สังฆ์ ไอ้ก้อง ไอ้วิทย์ “เพื่อช่วยคนโดนรังแกไง” “