คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 3 ลางสังหรณ์ 1
อนที่ 3 ลาสัหร์
เหล้าแ้วที่สอแล้วที่วิมาาฝืนื่ม
และทันทีที่น้ำสีอำพันในแ้วไหลลสู่ระเพาะ
ไม่นานายสาว็เริ่มร้อนเร่า วาสวยที่เยเยาแปรเปลี่ยนเป็นหวานเยิ้ม
เริ่มเอนไหวบที่อไหล่อภพล้าอย่าไม่อา้านทานไ้เลย
“ุวิมาาไหวไหมรับ”
เสียอภพล้าเหมือนัมาาที่ไลๆ
วิมาารู้เพียว่าวามร้อนปลาบแล่นมาประท้วรลาายสาว
น้อบิไปบิมา้วยวามระสัน
“เี๋ยวผมไปส่ที่ห้อนะรับ”
รอยยิ้มพอใปราวาบบนหน้าอภพล้า
ยาระุ้นเริ่มออฤทธิ์แล้ว ่อให้ะเรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้นาไหน ลอโนยาปลุเ็์เ้าไป็ลายเป็นเปลวเพลิไ้ทั้นั้น
ไม่เว้นแม้แ่วิมาาผู้หิที่เาอยารอบรอนนี้
“่ะ…”
ใบหน้าแสนามแระเรื่อเมื่อยาแผลฤทธิ์
แ่เพียยับร่า็ราวับมีเปลวไฟแห่ัหาร่ำร้อหาอยู่
วิมาาอยาให้ีร์เทพอยู่รนี้้วย อยู่่วยเธอให้พ้นวามระหายหานี้
ทว่าเพีย้าวเินรไปที่ลิฟ์เลื่อนึ้นั้นบนยัห้อพั
าเรียว็สั่น้วยวามเสียว่าน รับรู้ไ้ว่าุหลาบาม่ำเยิ้มไป้วยหยาหวาน
เสียหายใเริ่มลายเป็นหอบหนัึ้นเรื่อยๆ ามแรปรารถนาที่เพิ่มทวี
นวิมาา้อยึไหล่ภพล้าเอาไว้แน่น
“ยืนไหวไหมรับ”
ใบหน้าสวยที่แระเรื่อไป้วยพิศวาสไ้แ่ส่ายไปมา
พร้อมลืนน้ำลายเหนียวๆ ลออย่ายาลำบา
แม้ลอหลายวันะเือนัวเอให้ระวััวรัษาายาภพล้าเพราะารมาสัมมนาสอ่อสอ
ทั้ำเอาไว้เสมอว่าีร์เทพรัเธอมานาไหน
ทว่าแ่วันสุท้าย่อนลับ เธอัน ‘พลา’
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรันแน่ทำไมเธอเป็นอย่านี้
แทบบัับวาม้อารอัวเอไม่ไ้เอาะเลย
“ไม่ไหว่ะ วิ… วิร้อน
ัว็สั่น า็ลายไปหมเลย”
รอยยิ้มอภพล้าปราึ้นวูบหนึ่
เา้อนเอาร่าที่สั่นเทาเพราะแรปรารถนาึ้นในอ้อมแนแร่ วาท่าทีเป็นสุภาพบุรุษ
แ่เป็นสุภาพบุรุษในราบอาานที่พร้อมระโนย้ำเหยื่อ
ายสาวแสนนุ่มนิ่มเมื่อสัมผัสับอแร่ร้อนระอุอภพล้า
็ราวับทึ้เอาวามอทนทุอย่าอวิมาาให้เลือนหายไปนหม
เสียหอบหายใัสะท้านึ้นมา ทั้หัวใวน้อยยิ่เ้นแรมาึ้น ูเหมือนว่าร่าำลัถูโอบอ้วยแรพิศวาสที่ไม่อา้านทาน
“เมาริๆ นั่นแหละรับ เี๋ยวเอาุแห้อมา
ผมะัารเอ”
อนนี้วิมาาแทบไม่ไ้ยินสิ่ที่เาเอ่ย
มือน้อยอยลูบไล้ไ่ามบ่าและอแร่อภพล้า ูไปูไปร่าายภพล้า็พอแ้ัไ้
ยับายเสียสีวามแร่ำยำนั้น
เป็นภพล้าที่หยิบระเป๋าออมา้นหาุแ่อนไเ้าไป้าในเอ
และทันทีที่ประูเปิและปิล
เรียวปาอิ่ม็เหมือนะไม่อาทานทน่อวามระหายหาแรล้านี้ไ้
แนบิเ้าหาเรียวปาอภพล้า วามร้อนแผเผาลอร่า
ัหาพัพานวิมาาไม่อาปรามวาม้อารแสนรุนแรนี้
เธอเผลอทั้ัวและายหลใหลในเพลิามาอภพล้าไปนสิ้นท่า
เสียโทรศัพท์ส่วนัวอวิมาารีร้อปลุนอ่อนระทวยเพราะรสรัให้ลืมาื่นึ้น
้วยอาารวย เบอร์โทรศัพท์อีร์เทพปราหราอยู่บนหน้าอ
มันทำเอาหัวใสาวร่วหล่นไปอยู่ที่พื้น วามรู้สึผิฟ้ออยู่ในอ
วิมาาลสายาลมอที่อ้อมอที่รัเอวบาอน
“ใรโทรมา๊ะ! ”
เสียัวเียอภพล้าเอ่ยถาม
ทำเอาวิมาารู้สึเหมือนถูหมัหนัๆ ัเ้านุไปทั่วอ
ในที่สุเธอ็เผลอัว เผลอใไปับภพล้า
ทั้ที่พยายามระวััวเอแล้วแท้ๆ ยิ่ิ็โรธเลียัวเอ
นหยาน้ำาเอ่อลอวา
และเพราะเสียสะอื้นนั้นทำให้อ้อมออบอุ่นอภพล้าเร็ไปั่วรู่
่อนที่ะระเบิำพูเรี้ยวราออมา
“ุมาูบผมเอนะวิมาา
อนทีุ่ะูบใร็หัเรียมัวเรียมใเสียบ้า ว่านเออาะมีสิทธิ์เสียัว
ไหนใรมันโทรมาัน”
ภพล้าระาโทรศัพท์ึ้นมาู พอเห็นเป็นเบอร์โทร.อีร์เทพโว์หราอยู่รหน้าอ
รอยยิ้มแสยะ็ปราึ้นรหน้า ้าวพรวห่าาเียรับสายทันที
้อารประาศัยนะให้อีฝ่ายรับรู้
“ว่าไหรือุีร์เทพ โทร.มาหาวิทำไม”
ฝ่ายีร์เทพผะห่าเล็น้อย เมื่อเสียที่รอมาามสายนั้นเป็นเสียผู้าย
เหลือบาูเบอร์โทรศัพท์ให้แน่ใว่านี่เบอร์แฟนนเอริ
“มีธุระอะไรบอับผมไ้เลย” ถามย้ำออไปอี
ีร์เทพำไ้แล้วว่าเป็นเสียอภพล้า
ผู้ายที่เาเลียที่สุ ผู้ายที่เาไม่เยไว้ใมาที่สุ
ไ้แ่ำราม้ออยู่ในลำอ วาเ้มทอแสล้าบ่บอวามโรธเรี้ยวรุนแร
ำถามมามายผุึ้นมาในอว่า ทำไมถึเป็นภพล้าที่มารับสายแทน
แ่ไม่ไ้เอ่ยถามอะไร เพียวาสาย เท่านั้น
“เลิร้อไห้ไ้แล้วน่าวิ”
หลัีร์เทพวาสาย ภพล้า็้าวเินมาที่เีย
สายาหยาบร้านทอมอนที่นอนสะอื้นอยู่
“่อานี้ำเอาไว้ว่าวิเป็นอะไรับผม”
สิ้นำสั่แสวามเป็นเ้าอ
วิมาา็ไม่อาทนฟัอะไรนอเหนือานั้นไ้อี
สะบัวาานไป้วยวามไม่พอใมาหานพู
ยับายว้าเอาผ้าึ้นพันาย ลุยืนประันหน้าับเา
“ันไม่ำ และุนะุภพล้า เลิมายุ่วุ่นวายับันสัที
เรื่อที่เิที่นี่ันะถือเสียว่าไม่ไ้เิึ้น โปรเ้าใไว้้วย”
เสียหัวเราะราวับหยามหยันัมาานร่าหนา
ท่าทีอเานั้นมามั่น ท่าพร้อมสู้
ส่รอยยิ้มร้าวอบลับมาราวับไม่ยี่หระ่ออะไรทั้นั้น
ภพล้าาาร์เอาไว้แล้วว่า้อเป็นอย่านี้
ในเมื่อเา้อารวิมาามาเป็นอเา เรื่ออะไรเาะปล่อยไปอย่า่ายๆ
ไม่มีแผนสำรอเล่า
ความคิดเห็น