stop!hart หยุดหัวใจไม่ให้รัก

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

 บทนำ

“Loneliness is the most terrible poverty.”
- – Mother Teresa – -
ความเปล่าเปลี่ยวเป็นความยากไร้ที่ทรมานที่สุด
 

รัฐนิวยอร์อก
“ค่ะแม่”
(เครื่องจะออกพรุ่งนี้แปดโมงนะ)
“ค่ะเจอกันที่เมืองไทยนะคะ”
(จ้ะ...เจอกันนะ)
“ค่ะ…”
ตู๊ด ๆ ๆ คุณแม่วางสายไปแล้วท่านโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้ฉันจะต้องกลับเมืองไทย เพระท่านคิดถึงฉันมากก็ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อกับแม่
นี่นาที่ฉันต้องมาอยู่ปารีสก็เพราะคุณพ่อจะต้องมาทำงานที่นี่ท่านจึงอยากให้ลูกคนใดคนหนึ่งมาอยู่เป็นเพื่อนท่านที่นี่ที่นิวยอร์กที่ที่ทำให้ฉันได้พบกับคนคนหนึ่งคนที่เป็นรักแรกของฉัน
ฉันยังไม่อยากกลับเลยเพราะหัวใจของฉันอยู่ที่นี่  ฉันมีคนที่ฉันรักและรักฉันอยู่ที่นี่แต่ฉันกำลังจะจากเขาไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกหรือป่าวยังไม่รู้เลย...
 ฉันมองไปยังหลังหนึ่งตั้งอยู่ใจกลางของนิวยอร์กบ้านหลังใหญ่บ่งบอกถึง
ฐานะของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี
“คุณหนูเดรคะ”ผู้หญิงวัยกลางคนแต่งตัวด้วยชุดเมดสีฟ้า-ขาวสีโปรดของเจ้าของบ้าน
“อะ...คะ”
“มาหาคุณหนูเหรอคะ”
“ค่ะ เค้าอยู่มั๊ยคะ”
“อยู่บนห้อง ค่ะเชิญค่ะ^_^”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”ฉันเดินตามแม่บ้านคนนั้นไปหาเค้าคนนั้นคนที่เป็นเจ้าของหัวใจของฉัน
ฉันเดินขึ้นมาชั้นสองของบ้านฉันคุ้นเคยดีกับบ้านหลังนี้...ขาของฉันหยุดอยู่ที่ประตูบานใหญ่ขณะที่ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปเคาะประตูแต่มันเปิดออกก่อนโดยคนที่เป็นเจ้าของห้อง
ใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตร ผิวขาวซีดตัดกับผมสีดำประกายนำ้เงินของเขา จมูกโด่งเป็นสันรับกับปากเรียวบางหยักลึกสีแดงธรรมชาติของเขาที่น้อนคนนักที่จะได้สัมผัสและฉันคือผู้หญิงโชคดีคนนั้นคนนั้นคนที่ได้เป็นเจ้าของมัน นัยน์ตาสีเทาที่ใครๆต่างพูดกันว่ามันเย็นชาแต่สำหรับฉันมันช่างอ่อนโยนเสมอ
"มีอะไรมาซะดึกดื่นขนาดนี้"
"..."
"เดร.."
"ฮึก...เอ็กซิท"ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างหนักเพราะความกลัว  กลัวว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกตลอดกาล...
          'แต่ลูกอาจจะไม่ได้กลับไปที่นั่นอีกแล้ว' ยิ่งนึกถึงคำที่คุณแม่พูดนำ้ตาก็ไหลออกมาไม่ยอมหยุดและฉันก็ไม่คิดที่จะหยุดมัน  เอ็กซิทดึงฉันเข้าไปกอดช้าๆสัมผัสอุ่นที่ฉันได้รับจากเขามาตลอดและฉันก็ไม่อยากทีี่จะเสียมันไป...
ฉันซุกหน้าลงกับอกกว้างเขาปล่อยให้ฉันร้องให้อยู่นานจนกว่าฉันจะอยุดไปเอง
"ร้องพอแล้วเหรอยัยเปี๊ยก"
"อืม  ขอบคุณนะ"
"แล้วตกลงมีอะไรมาถึงก็เอาแต่ร้องไห้ดูซิหน้าตาเลอะหมด"เขาพูดพร้อมกับเอามือมายีหัวฉันเล่น
"เอ็กซิท..."
"อืม...รอฟังอยู่"
"ฉันรักนาย"
"ฉันก็รักเธอ  แต่ทำไมอยู่ๆถึงมาพูดว่ารักฉันหล่ะ  ตกลงมีอะไรกันแน่"
"เมื่อตอนกลางวันคุณแม่ท่านโทรมาบอกให้ฉันกลับไทยพรุ่งนี้หน่ะ"ฉันพูดพร้อมกับหลุบตาต่ำลง
"โธ่!! ยัยเปี๊ยกของฉัน แค่กลับไทยทำไมต้องร้องห่มร้องไห้ขนาดนี้ด้วย ฉันเป็นห่วงนะรู้ไหม"
"แต่แม่บอกว่าฉันอาจจะไม่ได้กลับมาอีกแล้วนะ"พูดถึงเรื่องนี้ทีไรเสียงฉันมันก็สั่นอยากจะร้องไห้ออกมาอีกให้ได
"นี่...อย่าทำหน้าจะร้องไห้อย่างนั้นสิฟังแล้วอยากร้องตามอะ"พูดจบเขากเบะปากทำหน้าอย่างกับจะร้องจริงๆ"แล้วอีกอย่างนะ'อาจจะ'ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่ได้มาจริงๆหนิ"
"นั่นสิ  นายจะรอฉันไช่ไหม"พอฉันพูดจบเขาก็หน้าเจื่อนลง นั่นทำเอาฉันใจหายวูบเลยทีเดียว
"ฮะๆ รออยู่แล้วฉันมียัยตัวเล็กของฉันทั้งคนไม่รอเธอแล้วจให้ไปรอใครหล่ะ ฮึ!!จริงไหม"เขาพูดเจือหัวเราะก่อนที่จะยื่นมือมาวางบนหัวฉัน
"นายหน่ะ ตกใจหมดเลย"ฉันพูดเสียงงอนก่อนที่จะตีไปที่แขนของเขาทีนึง
"ฮะๆ ก็อยากไห้เธอยิ้ม"
"ก็หยุดหัวเราะสักทีสิ"
"ก็ได้ๆ ยิ้มหน่อยน๊า"เขาหยุดหัวเราะพร้อมกับเอื้อมมืมาดึงแก้มทั้งสองข้างของฉัน
"(^__^)(--__--)"ฉันยิ้มนิดนึงก่อนจะหุบลงทันที
"ไม่เอาแบบนี้ ยิ้มใหม่"
"^___^"คราวนี้ฉันยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้าง
"อย่างนี้สิถึงจะสมเป็นเดรน้อยของฉัน"
"ทำไมชายขอบเรียกฉันว่าตักเล็กจังเลย  ทั้งที่ฉันก็มาตรฐานหญิงเอเชียอ่ะ"
"แต่ไม่ใช่มาตรฐานของผู้หญิงที่นี่ซะหน่อย"
"=_="เออฉันยอม
"เออ ว่าแต่เครื่องจะออกกี่โมงหล่ะ"เปลี่ยนเรื่องไวจริงๆ
"แปดโมง นายไปส่งฉันนะ"
"คร๊าบผม"
   เอ็กซิทมาส่งฉันที่บ้านเพราะมันดึกมากแล้ว  ตอนนี้ฉันกำลังแพ็กของที่ทำเกือบจะเสร็จก่อนไปบ้านของเอ็กซิทจนมันเสร็จเรียบร้อยฉันจึงลุกไปอาบน้ำแล้วมานั่งจมปุกอยู่ที่หน้ากระจกนานสองนานคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย  "เอาหล่ะยัยเดรซี่ฉันว่าเธอควรไปนอนได้แล้วหล่ะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด"  สู้โว๊ย!=_=V (ชูสองนิ้ว)