คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Chapter 04] เริ่มงานครั้งแรก!!
ค่ำคืนอันยาวนานผ่านพ้นไป แสงแดดสีท้องฉาบทั่วท้องฟ้าไกลสุดลูกหูลูกตาเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงเช้าวันใหม่ที่แสนสดใส ร่างหนึ่งร่างกำลังเดินอย่างเร่งรีบไปหอประธาน
"ตายๆๆ สายแล้วๆ"เดโอนี่ก้มลงมองที่นาฬิกาเรือนสวยครั้งแล้วครั้งเล่า วันนี้เธอนอนตื่นสายเพราะ
เมื่อคืนนอนไม่หลับแล้วนี่ยังต้องรีบไปปลุกคุณชายตัวดีอีก เวลาผ่านไปไม่นาน เดโอนี่ก็มาหยุดอยู่ที่รูปภาพทางเข้าหอประธาน
"Carino"เธอบอกรหัสผ่าน รูปภาพถูกเหวี้ยงออกจนเผยให้เห็นทางเดินเข้าไปข้างใน เดโอนี่ไม่รอช้ารีบเดินตรงรี่เข้าไปทันที ทันทีที่เธอเข้าไปถึงตัวห้องรับแขกเธอก็ต้องตกใจ+ตะลึง+ความหรูหราของห้องนั้น
"สมเป็นมัลฟอย"เธอพูดเบาๆก่อนจะมองสำรวจรอบๆห้อง ห้องนี้ตกแต่งด้วยไม้สักชั้นดี ภายในห้องดูอบอุ่นมาก โซฟายาวสีแดง ดวงไฟที่ส่องลงมา ห้องนี้ถูกออกแบบอย่างลงตัวและมันดูหรูหรามาก หลังจากเดโอนี่ยืนอึ้งไปนานก็เริ่มได้สติว่าเธอต้องมาปลุกมัลฟอย ดวงตาสีน้ำตาลมองไปรอบๆเพื่อหาประตูห้องนอนและตาของเธอก็ไปโฟกัสเห็นประตูห้องๆนึง เธอไม่รีรอรีบเดินตรงเข้าไปทันที มือเล็กบิดกลอนประตูให้เปิดออก จนเผยให้เห็นห้องที่ดูหรูไม่แพ้ข้างนอก
เตียง4เสาขนาดคิงไซค์(นอน5คนยังได้)แสงไฟอ่อนๆ ภายในห้องดูอบอุ่นไม่แพ้ข้างนอกเลย บนเตียง4เสาที่มีเตียงปูด้วยผ้าสีขาวสะอาดตาดูน่านอน มีร่างๆนึงกำลังหลับไหลอยู่ เดโอนี่เดินตรงเข้าไปหาผู้ที่นอนบนเตียงทันที
เธอเดินไปหยุดข้างๆเตียงและเรียกผู้ที่นอนอยู่
"มัลฟอย มัลฟอยตื่นได้แล้ว"เธอเรียกชื่อคนบนเตียงแต่ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย
"มัลฟอย ตื่นได้แล้ว"เธอเริ่มขึ้นเสียงเมื่อเห็นว่าคุณชายตัวดีไม่ยอมตื่น ความอดทนของเดโอนี่ขาดผึง เธอเอื้อมมือไปเขย่าตัวก่อนจะเรียกเสียงดังลั่น
"ฉันบอกให้เธอตื่น!!!"เดโอนี่เขย่าตัวมัลฟอยอย่างแรง ก่อนจะปลุกด้วยเสียงอันดั่งลั่น แต่!มัลฟอยยังไม่ตื่น
"คนอะไรขี้เซ้าจริง"เธอสบถเบาๆ ขณะที่เธอเผลอมือของคนที่(เห็นว่า)นอนหลับมาจับข้อมือของเธอไว้และ...
"ว้าย!!"เดโอนี่ร้องอย่างตกใจเมื่อเธอถูกกระชากมือให้ล้มลงไปนอนบนเตียง ร่างของคนที่คิดว่านอนหลับกลับมาคร่อมเธอไว้
"จะ..ทำอะไรมัลฟอย"เสียงหวานพูดติดๆขัดๆดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสบกับดวงตาสีเทา
"เธอมาสาย"น้ำเสียงนิ่งเงียบของมัลฟอยพูด
"ตะ..แต่ฉันมาเธอยังหลับอยู่เลยนะ"เดโอนี่แก้ตัวเป็นพัลวัน ก็มันจริงนิ มัลฟอยมองเดโอนี่ก่อนที่จะส่ายหน้าเบาๆ เจ้าของดวงตาสีเทาเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนเดโอนี่หลับตาปี๋ ร่างบางสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดอยู่ที่หน้า
"ไม่ว่ายังไงก็ตามมาปลุกฉันก่อน7โมงเช้าทุกวัน ถ้าเธอมาสายฉันจะทำโทษ"น้ำเสียงยังคงนิ่งเงียบและเย็นเชียบ พอพูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นฉวยผ้าเช็ดตัวไปห้องน้ำ ก่อนที่จะพ้นประตูห้องน้ำ มัลฟอยหันหลังกลับมา
"รอฉัน และ เธอจะนอนไปถึงเมื่อไรเตียงฉันสกปรกหมด"พูดทิ้งท้ายและหายตัวเข้าห้องน้ำไป ทางเดโอนี่ที่ได้ยินแบบนั้นก็ลุกขึ้นมาทันที
"ชิ"เธอสบถเบาๆก่อนจะเดินออกไปรอข้างนอก
เวลาผ่านไปไม่นานก็ปรากฎร่างของประธานนักเรียนชายออกมาในเครื่องแบบนักเรียนเรียบร้อย
"เอเดส มานี่"มัลฟอยกระดิกนิ้วเรียกเดโอนี่เข้าไปหา เมื่อเดโอนี่เห็นเช่นนั้นก็ต้องจำใจเดินเข้าไปหาแต่ในใจยังคิดว่า "ฉันไม่ใช่หมานะ"
เมื่อเดโอนี่เดินเข้าไปถึงตัวมัลฟอย เขาก็โยนกระเป๋านักเรียนอันหนักอึ้งให้เดโอนี่รับแทบไม่ทัน
"ถือให้ฉันแล้วเดินตามมา"มัลฟอยพูดเสียงเรียบและเดินนำออกไปนอกหอ
เดโอนี่ได้แต่มองอย่างตะลึงและรีบก้าวเท้าเดินตามไป ขณะที่เดินไปตามทางระเบียงก็มีสายตาหลายคู่มองมากมาย แต่ดูเหมือนว่ามัลฟอยจะไม่สนใจคงจะมีแต่เดโอนี่ที่เดินตามหลังก้อมหน้างุดๆคนเดียว และอยู่ๆ มัลฟอยก็หยุดชะงัก!และหันหลังกลับมองเดโอนี่ เดโอนี่เงยหน้าขึ้นแล้วมองกลับอย่างงงๆ
"เดินช้าจริง"มัลฟอยพูดอย่างหงุดหงิด
"ก็กระเป๋านายมันหนักนิ"เดโอนี่ขมวดคิ้วเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ มาว่ากันได้ไงใส่ฮิปโปกริฟมารึไงหนักชิบ
"เฮ้อ..."มัลฟอยถอนหายใจและมองเดโอนี่อย่างหน่ายๆก็จะเอื้อมมือไปจับมือเล็กๆของเธอ
"จะทำอะไรน่ะ"เดโอนี่พูดอย่างตกใจ เธอสะบัดมืออย่างแรงแต่มือของมัลฟอยก็ไม่ยักจะหลุดออก มัลฟอยไม่พูดอะไรจับมือเธอแล้วจูง(ลาก+กระชาก)เดินไปทันที สายตาหลายคู่จากที่มองเฉยๆกลับหันหน้าซุบซิบกันตลอดทาง มัลฟอยดูจะไม่สนใจ แต่เดโอนี่สิ ก้มหน้างุดๆยังกะพื้นมันน่าสนใจซะเต็มประดา เดินมาไม่นานนักร่างของทั้ง2คนก็มาหยุดอยู่หน้าประตูห้องโถง
"ปล่อยมือฉันได้แล้วมัลฟอย"เดโอนี่พูด ทันทีที่พูดจบมัลฟอยก็ปล่อยมือออกและเดินนำเข้าไปในห้องโถง เมื่อร่างของคุณชายสิริธิรินเข้ามาในห้องโถงทุกสายตาหันมาสนใจเขาแทนที่จะสนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้า จะว่าไปสนใจมัลฟอยคนเดียวคงจะไม่ใช่น่าจะบอกว่าสนใจคนที่เดินตามเข้ามาอย่างเดโอนี่มากกว่า ทั้งสองคนเข้ามาอยู่ในห้องโถงแล้ว ประตูบานใหญ่ปิดลง
"มัลฟอย"เดโอนี่เรียกคนตรงหน้าก่อนจะยื่นกระเป๋าให้
"อะไร?"มัลฟอยถาม คิ้วเรียวขมวดเข้ากัน
"อะไร? ก็กระเป๋าเธอนะสิ ฉันจะกลับไปนั่งที่โต๊ะบ้านฉัน"เธอทวนคำถามก่อนจะชี้แจ้งเหตุผล
"ใครบอกให้เธอไปนั่งที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ เธอต้องนั่งกับฉัน"ไม่พูดปล่าวมือใหญ่เอื้อมมาจับมือของเดโอนี่และจูงไปโดยที่คนถูกจูงไม่ทันตั้งตัว
มัลฟอยจูง(ลาก)เดโอนี่มานั่งที่โต๊ะส่งสัญญาณให้แครบขยับออกไปและนั่งลงก่อนจะดึงอีกคนให้นั่งตาม ในขณะนี้ทุกคนต่างไม่สนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้าแล้วแต่กลับมาสนใจ2ร่างอันเป็นจุดเด่นไปแล้ว เสียงซุบซิบดังเซ็งแซ่มาจากทุกทาง แต่ดูเหมือนคนก่อปัญหาจะไม่สนใจเสียเลย
"เอเดส จะนั่งเหม่อไปถึงเมื่อไร แล้วฉันจะได้กินข้าวมั้ยเนี่ย"มัลฟอยพูดเสียงดังจนเดโอนี่สะดุ้งโหยง ทุกสายตาหันกลับมาสนใจทั้ง2คนอีกครั้ง
"อะ...อะไรหรอมัลฟอย"เดโอนี่พูดอย่างติดๆขัด
"ป้อนฉัน"กลุ่มคำสั้นๆหลุดออกจากปากของมัลฟอย
"หา!!!!"เดโอนี่เบิ่งตาโต
"เธอได้ยินไม่ผิดหรอก ป้อนฉัน"มัลฟอยพูดอย่างหนายๆ
"ทำไม ฉันต้องป้อนเธอด้วย!"เดโอนี่พูดอย่างเคืองๆ แค่นี้ก็เป็นจุดเด่นมากพอแล้ว จะแกล้งกันรึไง มัลฟอยไม่พูดอะไร เพียงแต่เอื้อมมือไปโอบรอบคอแล้วกระชากลงมา
"ไม่เห็นรึไง มือข้างถนัดของฉันใช้ไม่ได้ หรือเธอ...จะป้อนด้วยปาก"มัลฟอยกระซิบเบาๆ ทำเอาใบหูและหน้าเริ่มแดงซ่านๆ
สองมือเล็กดันร่างมัลฟอยให้ออกห่าง หันหน้าเข้าโต๊ะอาหารและตักอาหารมาเต็มช้อน ก่อนจะป้อนเข้าปากเสียๆนั้นจนคนถูกป้อนเกือบสำลักตาย
"เธอจะฆ่าฉันรึไง"มัลฟอยพูดอย่างตะคอก เดโอนี่ไม่สนใจก่อนจะหันกลับไปสนใจอาหารต่อ
แขนข้างที่ไม่บาดเจ็บท้าวแขนตั้งบนโต๊ะพลางจ้องมองหญิงสาวที่วุ่นอยู่กับจะกินอะไรดี มุมปากของมัลฟอยเหยียดยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะอ้าปากบอกเดโอนี่ที่กำลังเลือกจะตักอะไรดี
"ฉันจะกินเสต็กที่อยู่ตรงนั้น"มัลฟอยพูดและชี้นิ้วไปยังอาหารที่ต้องการ เดโอนี่มองมัลฟอยผ่านทางหางตาก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบสเต็กชิ้นโตที่มัลฟอยต้องการหันให้พอคำและจิ้มขึ้นส่งเข้าปากมัลฟอย โดยที่สายตายังไม่ละไปจากเสต็กชิ้นนั้น
ด้วยความที่ไม่ได้ดูว่ามันตรงเข้าปากมัลฟอยรึป่าว แทนที่มันจะตรงเข้าปากกลับกลายมาเปื้อนแก้มของมัลฟอยเป็นทางยาวแทน โดยที่เดโอนี่ไม่ทันรู้ตัว
"เอเดส"มัลฟอยพูดเสียงเชียบแทบไม่ขยับปาก ทำให้เดโอนี่ละจากสเต็กตรงหน้ามามองมัลฟอยแทน
"อะไร"เดโอนี่ตอบห้วนๆ หน้าหวานหันมามองผู้เรียกตนช้าๆ แต่แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อเห็นแก้มของมัลฟอยมีคราบซอสของสเต็กเปื้อนอยู่
"ฉันให้เธอป้อนเข้าปากฉัน ไม่ได้ให้เธอป้อนแก้มฉัน!!"มัลฟอยพูดอย่างโกรธๆ จนเดโอนี่ต้องรีบขอโทษขอโพยเป็นการยกใหญ่
มัลฟอยหรี่ตามองเดโอนี่ที่รีบขอโทษเป็นการยกใหญ่ก่อนจะเรียก
"เอเดส"มัลฟอยเรียกชื่อและยกนิ้วนึงชี้ไปที่แก้มตรงรอยเปื้อนซอส เดโอนี่เอียงคออย่างงงงวย ก่อนจะถาม
"อะไร"เดโอนี่ถามเสียงสั่น
"ทำความสะอาดทีสิ"มัลฟอยพูดอย่างเจ้าเล่ห์
"เอ๊ะ! เออ..จ๊ะ"เดโอนี่พูดพลาง มือข้างหนึ่งควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋า แต่ยังไม่ทันทีจะเจอ มือของใครบางคนก็มาจับมือนิ่มๆนั้นซะก่อน เดโอนี่เงยหน้าขึ้นมองอย่างงงๆ
เจ้าของมือนั้นคือ เดรโก มัลฟอย นั่นเอง ดวงตาสีซีดจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา จนเดโอนี่ต้องเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
"มีอะไรหรอ? ฉันกำลังหาผ้าเช็ดหน้าน่ะ"เดโอนี่ถามด้วยความงุนงง มัลฟอยถอนหายใจอย่างหนักหน่วงก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คนทั้งห้องโถงสงสัย
"ฉันไม่ได้บอกให้เธอเช็ดกับผ้าเช็ดหน้า"มัลฟอยพูดช้าๆ
"อ้าว แล้วเธอจะให้เช็ดกับอะไรล่ะ"เดโอนี่ถามด้วยความสงสัยเข้าไปอีก มัลฟอยเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ จนเดโอนี่ตกใจพยายามที่ขยับหน้าหนี แต่โดนมือของร่างสูงจับล็อคไว้ให้มองหน้าตน
ดวงตาสีหมอกจ้องมองใบหน้าหวานสักครู่ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้อีกจนหน้าพวกเขาแทบจะชนกัน ทั้งห้องโถงเริ่มละจากอาหารตรงหน้าหันมาสนใจทางนี้แทน เดโอนี่หน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้ อีกไม่ถึงมิลปากของมัลฟอยก็จะจูบอยู่แล้ว เดโอนี่หลับตาปี๋เพื่อหลบสายตาของคุณชายสริธิริน แต่ถึงแม้จะหลับตาแต่เธอก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่เบารดหน้าเธออยู่
"ฉันจะให้เธอเช็ดกับ..ปาก.."มัลฟอยเอ่ยช้าๆ เหนือปากเล็กๆ นิ่มๆนั่น......
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
กิ๊ซซซซซซซซ >O<
จบไปแล้วอีก1ตอน..................
ยังไงก็ขอขอบคุรพี่ตัวเล็กนะค่ะ ^^
ที่ผลัก(ถีบ)รี่ให้เข็นตอนใหม่ออกมา
ส่วนพราว - -
ดูตัวเล็กมากหรอ แต่ของรี่ปกติอ่ะ
แง่มๆ เดี๋ยวยังไงรี่ดูให้อีกทีละกันนะ ^^
ความคิดเห็น