[Fic Harry] Love slave in my heart.

ลำดับตอนที่ #2 : [Chapter 02] My slave.

ณ ชานชาลาที่ 9 เศษ 3 ส่วน 4


 วันนี้เป็นวันที่อากาศร้อนจัดอีกวันนึง และมันดูเหมือนจะร้อนเอามากๆซะด้วย เพราะวันนี้เป็นวันที่เรียกเหงื่อจากตัวเดโอนี่ได้ไปเป็นแกลลอนเลย



"โอย!! ร้อน ร้อน ร้อน"เสียงโอดครวญจากปากเดโอนี่ดังขึ้นขณะกำลังยกของขึ้นรถไฟ



"ไง เดโอนี่บ่นแต่เช้าเลยนะ"เฟลอร์ทัก จนทำให้เผลอเดโอนี่ละมือจากหีบตรงหน้าหันมาสนใจเฟลอร์



"ว้าย!!!!!!! เดโอนี่ระวัง!!!!!!"เฟลอร์ร้องเสียงดังลั่นจนคนทั้งชานชาลาทันมาดู หีบใบโตของเดโอนี่กำลังจะหล่นลงมาลงทับเธอ



"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"ฟ้า มาทีน่าและเพื่อนๆที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันกรี๊ดและตกใจสุดขีดกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทุกต่างช็อคจนไม่มีใครขยับตัวเลยแม้แต่น้อย สัมภาระชิ้นโตร่วงลงมาเรื่อยๆอีกไม่ถึงเมตรก็จะหล่นมาทับเธอเดโอนี่หลับตาแน่น



"ว้ายยยยยย!!!"เสียงร้องดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อของใกล้จะหล่นทับเธอ



"!!!!!!!!!โครมมม!!!!!!!!"เสียงของหล่นกระทบกับพื้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
เอ๋! ของหล่นพื้นไปแล้ว ทำไมฉันไม่เจ็บล่ะ เอ๋!!!!หรือว่าฉันตายไปแล้ว ม่ายยยยยจริง เดโอนี่คิดนู่นคิดนี่ขณะที่ตายังปิดอยู่ แต่ก็ต้องลืมตาขึ้นเมื่อมีเสียงฮือฮากระซิบกระซาบทุกทิศทาง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนลืมขึ้นช้าๆ จนเห็นอะไรบังอยู่ข้างหน้าเธอ
หลังนี่? หลังของใครกันน่ะ? เธอคิดในใจก่อนจะค่อยๆหันหน้าไปมอง ยังไม่ทันที่จะเห็นไปทันเจ้าของหลังนั้นก็หันมาหาเธอซะก่อน



"นี่เธอ!!!วันหลังน่ะหัดระวังหน่อยสิ อยากตายรึไง"เสียงตะวาดดังลั่นจนก้องไปทั่วชานชาลา



"มะ....มัลฟอย" คนที่ช่วยฉัน คือ เดรโก มัลฟอย เนี่ยนะ เดโอนี่มองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง



"ใช่! อยากตายรึไงยัยเอเดส แล้วพวกแกทุกคนที่ยืนอยู่น่ะ ทำไมไม่เข้ามาช่วย อยากเห็นเด็กผู้หญิงตายต่อหน้าต่อตารึไง ไอ้พวกงี่เง่านี่ ฮึ้ย!!"มัลฟอยตะวาดลั่นอีกครั้งดูท่าจะโมโหมากซะด้วย



ทุกคนในชานชาลาต่างเงียบสนิทราวกับว่าไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่น้อย มัลฟอยหันหน้ามาดูเดโอนี่อีกครั้งก่อนจะเดินจากไป แต่!!



"เดี๋ยว! มัลฟอย"เดโอนี่เรียกเสียงดังลั่น มือเล็กจับแขนเสื้อให้หยุด



"อะไร"มัลฟอยถามห้วนๆ



"ขอบคุณนะ"เดโอนี่พูดขอบคุณก่อนจะยิ้มให้ นี่คงเป็นยิ้มที่ที่ดีที่สุดเท่าที่มัลฟอยเคยรับมาเลยละมั้ง (ปกติยิ้มกันอย่างจะฆ่าจะแกงกัน)



"อือ"ตอบสั้นๆหันหลังกลับพร้อมจะเดินจากไป แต่!!



"เดี๋ยว!!"มือเดิมจับแขนเสื้ออีกครั้ง



"อะไรอีกเล่า เอเดส"มัลฟอยหันมาพูดอย่างหงุดหงิด



"แขนนายเป็นแผลนิ เลือดไหลด้วย!!"เดโอนี่พูดอย่างตกใจ เพราะรอยแผลยาวมากตั้งแต้ข้อศอกจนเกือบๆถึงข้อมือแถมยังมีเลือดไหลออกมาเต็มไปหมดจนเปื้อนเสื้อคลุม



"ช่างมันเถอะ"มัลฟอยพูดสะบัดมือและหันหลังเดินจากไป แต่เดโอนี่จะรู้มั้ยนะความเป็นห่วงของเธออาจกลับกลายเป็นความสนุกของอีกฝ่ายก็ได้  ทันทีที่มัลฟอยหันหลังรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าโดยที่ไม่มีใครทันสังเกตเห็น  
เมื่อมัลฟอยเดินไปไม่นานเพื่อนๆของเดโอนี่ก็กรูกันเข้ามา



"เดโอนี่เป็นอะไรรึป่าว"ฟ้าถามทันทีที่เดินมาถึง



"เจ็บมากมั้ยเดโอนี่"มาทีน่าถามอย่างเป็นห่วง



"เดโอนี่ ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้เข้าไปช่วย พอดีฉันตกใจนะ"เฟลอร์รีบกล่าวจอโทษเป็นการยกใหญ่



"อือ ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่เจ็บตรงไหน แต่มัลฟอยสิ...."เดโอนี่พูดอย่างสำนึกผิด
ทุกคนต่างมองหน้ากันก่อนจะพูดว่า



"นี่ เมื่อกี้ฉันยอมรับจริงๆนะ ว่าหมอนั้นมันเท่มากเลยตอนที่เข้าไปช่วยเธอ"มาทีน่าพูด



"ช่ายๆ"เฟลอร์เสริม



"อือ จะไม่ให้เป็นแผลได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเขาเอาตัวเขาไปกันเธอจากของนั้น"ฟ้าพูด



"กันตัวฉันหรอ?"เดโอนี่พูดอย่างงงๆเธอคิดว่ามัลฟอยใช้เวทมนต์ซะอีก



"ก็ใช่น่ะสิ เธอคิดว่าเขาใช้เวทมนต์รึไง ตอนนั้นน่ะไม่มีใครขยับตัวแม้แต่น้อยมีแต่มัลฟอยนี่แหละ วิ่งเข้ามาและผลักเธอไปข้างหลัง แขนก็ยกขึ้นกันมันจะหล่นไปใส่เธอ รอยแผลนั้นสงสัยจะเกิดจากหีบนั้นละมั้ง"เฟลอร์พูดสาธยายให้ฟังจนเห็นภาพชัดเป็นช็อตๆ



"งั้น แผลนั้น ฉันก็เป็นคนทำงั้นสิ"แผลนั้นมันใหญ่มากแถมดูท่าจะลึกมากซะด้วย ยังไม่ทันที่จะฟังคำตอบเดโอนี่ก็วิ่งหายเข้าไปในตู้รถไฟทันที....โดยไม่ทันฟังใครพูด



"อ่าว...ไปซะและ ทิ้งหีบเลยนะยัยเนี่ย"ฟ้าพูดพลางส่ายหน้า



"ฮ่าๆ"มาทีน่าหัวเราะก่อนจะร่ายคาถาใส่ของและช่วยกันยกขึ้นไปบนรถไฟ
เมื่อเดโอนี่เข้ามาในตัวรถไฟ ก็เริ่มเดินหาเจ้าของหัวบลอนด์ๆนั้นว่ามันอยู่ที่ไหน จนมาถึงดูสุดท้าย เธอมองผ่านประตูเข้าไปในห้อง จนเห็นคนที่เธอตามหาอยู่ นั่งอยู่คนเดียวซะด้วย ดวงตาสีเทากำลังจ้องดูแผลแถมเลือดยังไหลไม่หยุดอีก ไวกว่าความคิด สองมือเปิดประตูเข้าไปดังปัง จนคนที่นั่งอยู่หันมามอง



"มีอะไรเอเดส"มัลฟอยหันมามองพร้อมขมวดคิ้วอย่างสงสัย เดโอนี่ไม่พูดอะไรเพียงแต่เดินเข้าไปและนั่งลงข้างๆมัลฟอย จับแขนข้างที่มีแผลยกขึ้นมาดู



"หวา~~เลือดออกเต็มเลย"เดโอนี่ร้องอย่างหน้าซีด เลือดไหลเยอะมากจนเปื้อนมือของเธอ



"นี่เธอปล่อยซะที จ้องอยู่ได้ แล้วอีกอย่างเลือดฉันมันเปื้อนมือเธอหมดแล้ว"มัลฟอยพูดพร้อมกับจะสะบัดมือออก แต่ก็ถูกเดโอนี่จับล็อคไว้



"หูหนวกรึไง เลือดฉันมันเปื้อนมือเธอหมดแล้วนะ"มัลฟอยพูดอย่าเหลืออด



"ช่างมันสิ"เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะร่ายคาถาเบาๆเลือดจึงหยุดไหลไปมากแต่ก็ยังมีบางส่วนที่ไหลออกมาอยู่



"ฉันขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอเจ็บ"เดโอนี่พูดอย่างเศร้าๆก่อนจะก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด



"ไม่เป็นไร ฉันยังไม่อยากให้เธอตาย เดี๋ยวไม่มีคนจะมาทะเลาะกับฉัน"มัลฟอยพูดอย่างกวนๆก่อนจะเชิดหน้าขึ้น



"งั้น ฉันไปละ ดูเหมือนในจะไม่เป็นไรแล้ว"เดโอนี่พูดอย่างเคืองๆ อะไรกันคนอุตสาห์เป็นห่วงยังมาแกล้งกันอีก เดโอนี่คิดก่อนจะเดินออกไปนอกตู้ ยังไม่ทันทีจะพ้นประตูตู้ ก็มีอะไรฉุดไว้ซะก่อน เดโอนี่จึงหันกลับไปมอง มือของมัลฟอยดึงชายเสื้อเธออยู่ แต่เธอกลับไม่สนใจ สะบัดและตั้งท่าจะเดิน แต่!!



"โอย!!!!!"เสียงยานคางดังขึ้น เดโอนี่รีบหันควับไปดู มือของมัลฟอยมีเลือดซึมออกมาอีกแล้ว และดูเหมือนว่าจะเจ็บเอามากๆซะด้วย



"เป็นอะไรรึป่าว??"เดโอนี่รีบถลาเข้าไปดู



"ถามได้ ไม่เห็นรึไง"เลือดไหลออกมาอีกครั้งเป็นเหตุให้เดโอนี่กลับตู้ตัวเองไม่ได้ ต้องคอยร่ายคาถาเพื่อให้เลือดหยุดไหลจนไปถึงฮอกวอตส์ ….
เมื่อย่างเข้าประตูฮอกวอตส์เดโอนี่ก็จัดแจง ลากมัลฟอยไปห้องพยายาลทันที



"มาดามค่ะ มาดาม"เสียงตะโกนลั่น จนอาจารย์ห้องพยาบาลต้องรีบออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น



"มีอะไรรึ มิสเอเดส"อาจารย์ห้องพยาบาลถามทันทีเมื่อเห็นทั้งสองคน แต่ไม่ทันทีเดโอนี่จะพูดอะไร มาดามก็ชิงพูดซะก่อน



"ว้าย!!มิสเตอร์มัลฟอย เกิดอะไรขึ้นนะ"พูดยังไม่ทันไรอาจารย์ห้องพยาบาล ก็ดึงตัวมัลฟอยเข้าไปทำแผลซะก่อนโดยมีเดโอนี่ยืนดูอยู่



"โอโห้ แผลใหญ่มากเลยซะเนี่ย เธอไปทำอะไรมามิสเตอร์มัลฟอย"มาดามพรอมพรีถามขณะทำแผล



"เอ่อ..คือว่า"เดโอนี่ตั้งท่าจะตอบแทนแต่ มัลฟอยยกมือขึ้นมาขว้างไว้มีความหมายเป็นนัยว่า "ฉันบอกเอง"



"อุบัติเหตุนิดหน่อยครับอาจารย์"มัลฟอยพูด



เมื่ออาจารย์ห้องพยาบาลทำแผลเสร็จเธอก็จัดแจ้งสั่งเรียบร้อย



"ฟังน่ะ มิสเตอร์มัลฟอย แผลนี่ใหญ่มาและลึกด้วย ถ้าเธอไม่อยากให้มันเปิดก็อย่างขยับเขยือนเข้าใจมั้ย"มาดามสั่ง



"เดี๋ยวสิฮะ ไม่ให้ผมขยับเขยืนแล้วผมจะเขียนหนังสือ ทำนู่นทำนี้ได้ไงฮะ ดันเป็นข้างขวาข้างถนัดผมด้วย " มัลฟอยรีบโต้แย้งทันที ไม่ให้เขาขยับเขยือนแขนได้ไงในเมื่อเขาต้องทำหลายอย่างด้วยแขนข้างขวา



"ไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้นจ๊ะ ถ้าเธออยากหายไวๆต้องทำตาม ส่วนเรื่องอื่นๆเธอก็ให้เพื่อนเธอช่วยทำสิจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะไปแจ้งให้อาจารย์ใหญ่ทราบ"ว่าแล้วอาจารย์ห้องพยาบาลก็เดินจากไป



"อึ้ย!! เพราะเธอคนเดี๋ยวยัยเอเดส ยัยเลือดสีโคลน"มัลฟอยตะโกนออกมาดงลั่นจนเดโอนี่สะดุ้งโหย่ง



"ฉะ...ฉันขอโทษ"เดโอนี่พูดอย่างตะกุกตะกัก ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว



"ขอโทษแล้วมันได้อะไร ให้ตายสิ ทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วยนะ"มัลฟอยพูดอย่างอารมณ์เสียก่อนจะล้มตัวนอนบนเตียงห้องพยาบาล



"อึก...ฮือ...ฮือ...ฉะ...ฉันขอโทษ"เดโอนี่พูดพลางสะอื้นพลาง น้ำตาอุ่นไหลรินลงมาเต็มแก้ม



"เฮ้อ......"มัลฟอยมองดูคนตัวเล็กอย่างชั่งใจ ก่อนจะถอนหายใจอย่างหนังหน่วง



"ไม่ต้องร้องเอเดส ต่อไปนี้เธอต้องมาเป็นทาสของฉัน"มัลฟอยพูดเสียงเรียบ คำพูดของมัลฟอยราวกับต้องมนต์สะกดเดโอนี่หยุดร้องโดยพลันแต่กลับเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเจ้าของดวงตาสีเทา



"ทาส?"เดโอนี่ทวนสิ่งทีได้ยินอีกครั้ง


"ใช่" มัลฟอยตอบสั้นๆ

---------------------------------------------------------------------------

แง่มๆๆ รเองนี้จะไม่ดองแล้วนะค่ะ (พยายาม)

เพราะเขียนไปหลายตอนแล้ว

ยังไงก็คอมเมนเยอะๆนะ

เป็นกำลังใจให้รี่หน่อย T^T