คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ✖ B.A.P. ✖ Crazily looking only at you (DaeUp)
Crazily looking only at you
ก้นของบุหรี่มวนที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ถูกเขี่ยลงถังขยะไป พร้อมกับมวนใหม่ที่ถูกดึงมาจากซองอีกครั้ง...
กำลังรอคอยอย่างจดจ่อ... รอเพียงแค่บานประตูตรงหน้าเปิดออก.. รอคอยใบหน้าใสซื่อที่ทำให้เขาแทบบ้าอยู่ตอนนี้...
.
.
.
จองแดฮยอนไม่ชอบรออะไรนานๆ เพราะงั้นพระเจ้าเลยเล่นตลกปล่อยให้เขาได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำนานขึ้นอีกหน่อย.. นั่นคือการรอให้บานประตูเปิดร่วมสองชั่วโมง...
แต่สุดท้ายก็เปิด...
ร่างบางเดินเข้ามาในห้องโดยไม่พูดอะไร เพราะเขากับแดฮยอนไม่เคยมีเรื่องสำคัญต้องพูดกัน สองปีที่ผ่านมาก็มีเพียงประโยคคำสั่งสั้นๆที่แสนเอาแต่ใจแต่เขาก็เชื่อฟัง
จนกระทั่งวันนี้....
แขนเล็กถูกกระชากอย่างแรงพาร่างทั้งร่างกระแทกเข้ากับอีกคนจนเกือบจุก จงออบเงยหน้ามองคนที่กระชากตัวเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจและไม่พอใจพร้อมๆกัน
แต่กลับไม่มีคำอธิบายใดๆออกมาจากปากร่างสูง เพียงแค่สบตากันมือของแดฮยอนก็บีบแขนของจงออบแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ถึงจะเห็นว่าแรงบีบนั่นทำให้อีกคนเบ้หน้าเพราะความเจ็บก็ไม่ใส่ใจ ปากหนาเบียดกับริมฝีปากของอีกคนด้วยอารมณ์คุกรุ่น ความร้อนส่งผ่านจากปากของร่างสูงเข้าสู่ปากของร่างบาง ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นเรียวที่อยู่ข้างในอย่างเอาแต่ใจ ไม่สนว่าเจ้าของร่างกำลังพยายามต่อต้านสิ่งที่เขาทำอยู่ ความร้อนทำให้สติของจงออบเริ่มพร่าเลือน ไม่มีใครใจแข็งพอจะปฏิเสธสัมผัสของแดฮยอน เขาก็เหมือนกัน... ในตอนที่ร่างกายร้อนจนสมองไม่อาจสั่งการควบคุมได้ สัญชาตญาณสั่งให้ร่างบางตอบรับลิ้นอุ่นที่บุกรุกเข้ามาในโพรงปากอย่างโหยหา จูบแรก... จูบแรกตั้งแต่สองปีที่รู้จักกัน จูบแรก... ที่ทำให้ทั้งสองราวกับจะกลืนกินกันและกัน
แดฮยอนผลักร่างจงออบลงบนเตียงสีขาวสะอาด แต่มันรุนแรงมากจนพาสติที่หายไปของจงออบกลับมา ร่างบางพยายามขัดขืนอีกครั้ง แต่ก็ล้มเหลวเหมือนครั้งที่ผ่านมา เมื่อแดฮยอนยืนยันที่จะฝังเขาไว้กับเตียงและลิ้มรสร่างกายของเขาด้วยลิ้นต่อไป ลิ้นร้อนลากจากริมฝีปากสู่ใบหูไล้วนอยู่นานจนร่างบางแข็งทื่อ ก่อนจะเม้มริมฝีปากลงบนใบหูของจงออบเหมือนดูดน้ำจากหลอด
ไม่ชอบและกลัวการกระทำแบบนี้... แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟังที่สมองสั่งเอาซะเลย เพียงแค่แดฮยอนลากลิ้นต่อจากใบหูผ่านลำคอเรียวมือของจงออบที่ดันร่างสูงไว้อยู่ก็เริ่มลดแรงดันและบีบไหล่อีกคนแน่นด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านแทน..
นายต้องการอะไรกันแน่ แดฮยอน ?
คำถามที่เกิดขึ้นในใจไม่ได้รับคำตอบ หากแต่ลิ้นที่แสนเอาแต่ใจนั่นยังไล้เลียร่างกายเขาไปเรื่อยๆพร้อมกับเสื้อผ้าที่หลุดออกจนเหลือแต่เสื้อกล้ามสีดำสนิท ลิ้นของแดฮยอนลากผ่านหน้าท้องแบนราบและวนเวียนอยู่กับสะดือของร่างบางเป็นเวลานาน ก่อนที่มันจะลากต่ำลงมาเรื่อยๆจนเหนือจุดอ่อนไหว จงออบจิกเท้าลงบนเตียงด้วยความกลัว มือเรียวบีบไหล่แดฮยอนแรงขึ้นต้องการให้หยุด แต่แดฮยอนกลับแกล้งคนที่กำลังกลัวด้วยการกดจมูกวนรอบๆส่วนนั้นจนมันตั้งชัน...
มูนจงออบ... หน้าซื่อแต่ตอบสนองไวจริงนะ
แดฮยอนจัดการดึงกางเกงของจงออบลงต่ำและดันออกไปจนหลุดพ้นร่างกาย ก่อนจะใช้ปากดึงกางเกงชั้นในสีดำของอีกฝ่ายออกตามไปด้วย
จนตอนนี้....
เหลือแต่จุดอ่อนไหวของร่างบางที่ชูชัน...
อายที่สุด... ปล่อยให้คนเอาแต่ใจแบบนั้นมาเห็นของตัวเองตอนกำลังมีอารมณ์แบบนี้...
ยิ่งแทบอยากแทรกแผ่นดินหนีเมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของแดฮยอน... ไอ้บ้า !
แต่ถึงอย่างนั้นแดฮยอนก็ไม่ได้ใจร้ายจนถึงกับปล่อยให้อารมณ์ของอีกคนที่ตัวเองเป็นคนปลุกให้ต้องค้างคา ปากหนาครอบงำส่วนอ่อนไหวร่างบาง และรูดขึ้นลงจนจงออบเผลอทึ้งผมเขาอย่างแรง... แน่นอนว่ามันน่าพอใจที่นำพาอารมณ์ของอีกฝ่ายไปได้ขนาดนี้
“อะ... แด.. แด..ฮยอน..ฮยอง.”
เสียงเรียกที่สั่นไหวทำให้ร่างสูงเพิ่มความเร็วริมฝีปากขึ้นเรื่อยๆจนจงออบทึ้งผมเขาแรงกว่าเดิมและปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเต็มหน้าขาและปากเขาในที่สุด
ร่างเปลือยเปล่าของแดฮยอนขยับมานอนข้างๆจงออบ มือหนายังคงกอดรั้งร่างบางไว้ข้างตัวอย่างเนื้อแนบเนื้อด้วยความพอใจ... ต่างจากอีกฝ่ายที่ใบหน้าใสขึ้นสีระเรื่อ
ลมหายใจร้อนๆข้างหูทำเอาแทบบ้า... แต่ก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าแดฮยอนทำแบบนี้เพราะอะไร
ตาใสจ้องตาร่างสูงเป็นคำถาม ถึงตอนนี้ความอยากในตัวเขาจะถูกปลดปล่อยออกไปไม่หมด แต่แค่นี้ก็พาให้อารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง... แค่มูนจงออบไม่สามารถปฏิเสธเขาได้...
“ไม่ชอบรึไง ?”
เรื่องนั้น.... ใครเขาถามกันน่ะ -///////////////////////-
“บอกมาก่อนสิว่าทำทำไม ?” พยายามยื่นข้อต่อรอง
“ก็บอกมาก่อนสิว่านายรู้สึกยังไง ?” แต่ก็แพ้ข้อต่อรองของอีกฝ่าย
“อยากให้รู้สึกยังไงผมก็รู้สึกอย่างนั้นแหละ -//- ”
“งั้นเหรอ ?” ขอทีเถอะ... ยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้น ไม่เอาได้มั้ย ?
“แล้วทำทำไม ?”
“นายวางแผนจะทำอะไรอยู่ล่ะ?” แต่ดันได้คำตอบเป็นคำถามซะนี่...
“หมายถึงอะไรน่ะฮยอง ?” ยังไงก็ไม่เข้าใจเหอะ - -
“นาย... จะหนีฉันไปงั้นเหรอ ?”
เรื่องนั้น.... เรื่องที่เขาคิดจะย้ายออกไปอยู่กับยงแจฮยอง... คนเอาแต่ใจนี่รู้เรื่องด้วยงั้นเหรอ ?
ถึงตอนนี้ก็พูดไม่ออก... แต่แล้วไงล่ะ ? เขาจะย้ายออกไปแล้วเกี่ยวอะไรกับการกระทำแบบนี้
“เพราะนายกล้าคิดจะไปอยู่ห่างฉัน ฉันเลยต้องวางยานายแบบนี้”
วางยา...
งั้นเขาก็จะเสพติดกับสัมผัสของคนเจ้าเล่ห์นี่งั้นสิ ?
“จำไว้นะมูนจงออบ นายไปอยู่ใกล้ใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่ฉัน และจะหายไปไหนไม่ได้ถ้าฉันไม่อนุญาต”
ประโยคคำสั่งเหรอ... ทำไมมันร้อนจังเลยล่ะ....
“แต่ผมบอกกับยงแจฮยองไว้แล้ว”
“เดี๋ยวฉันหาคนไปอยู่แทนเอง จบมั้ย?”
“............”
ก็จะให้พูดอะไรอีกล่ะ... ในเมื่อจัดการเองหมดซะแบบนี้ -////////////////-
“ฉันอยากรู้ว่านายคิดอะไรถึงได้อยากย้ายออกไปจากฉัน”
จ้องหน้าคาดคั้นคำตอบ แต่ร่างบางกลับเงียบ...
“ก็... ผมกลัวนี่...”
“กลัว ?”
“ใครๆก็ฝันถึงฮยอง ในขณะที่ผมมีฮยองอยู่ข้าง แค่ได้อยู่ข้างฮยองผมก็มีความสุขมากแล้ว แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ฮยองย้ายออก ความสุขของผมก็จะหายไป ถ้าต้องอยู่กับฮยองจนถึงวันนั้น ผมกลัวว่าผมจะถลำลึกลงไปจนถอนตัวไม่ขึ้น แล้วกลัวว่ามันจะเจ็บหนักถ้ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ”
ตอบไปหน้าใสก็ขึ้นสีชัดขึ้นเรื่อยๆ แต่แดฮยอนกลับถอนหายใจกับตัวเองแรงๆ
เด็กนี่กลัวว่าเขาจะหายไปงั้นเหรอ... นายรู้อะไรมั้ยจงออบ
แดฮยอนคนนี้น่ะมองแต่หน้าใสๆของนายจนมองที่อื่นไม่ได้ ตาซื่อๆของนายที่มันดูไรเดียงสาซะจนเขามันเขี้ยว ยิ้มพาซื่อที่แทบจะอดใจกระชากเจ้าของยิ้มมาจูบไม่ไหว... ทุกอย่างของนายทำให้ฉันเสพติดไปแล้ว... ติด.... ขนาดที่ว่าอยู่ไกลตาแค่นิดเดียวก็ทุรนทุราย
จองแดฮยอนคนนี้โคตรจะคลั่งนาย...
แต่นายยังกลัวอะไรแบบนี้เนี่ยนะ !
---------------------------------------------------------------------
ชื่อเรื่องยาวเนอะ บีเอพีเรื่องแรก *ยิ้ม*
เซฟเรื่องนี้ไว้ว่าฟิค - - ตั้งใจว่าถ้าแต่งฟิคอีกคราวหน้าจะเซฟเป็นชื่อเรื่องของมันแล้ว
โชคดีที่ชื่อเรื่องเป็นเพลงของเอฟทีเลยจำได้ -/-
ขอบคุณที่เข้ามาค่ะ
ความคิดเห็น